Politici: Hoe Kom Je Er Vanaf?

Pluche plakt prima, ja toch PvdA’er Lodewijk Asscher?

Je pleegt een keer een bankoverval – OK afgezien van die keren dat ik niet betrapt ben – en ineens is er is geen bancaire instelling meer die je aanneemt. Hoezo? Bitcoins zijn digitaal, die kun je niet stelen. Was ik maar de politiek ingegaan.

Hét kenmerk van de moderne democratie: iedereen die anders is, valt buiten de boot. Een definitie van anders wordt helaas niet verstrekt. Ze varieert al naar gelang het algemeen [ambtelijk] belang. Je zult maar anders zijn en kleur moeten bekennen. Kip, ik heb je. Daar weet de Belastingdienst wel raad mee. In het kader van de nationale veiligheid wordt je preventief als fraudeur aangemerkt. Dat je kinderen niet meer te eten hebben, is een kleine prijs. Het gaat om het grote plaatje, niet zeuren. Ondertussen krijgen ambtenaren wel ongevraagd – en als eerste – 360 euro per jaar om thuis te werken. Als mijn blog echt anoniem was, had ik daar een grap over gemaakt.

Links van het politieke spectrum zijn ze tegen profiteurs, rechts net zo goed. Het enige verschil is de definitie. Nee, niet wie profiteert het meest. Politieke profiteurs worden namelijk nooit bestraft. Toen ik bij de bank solliciteerde die ik beroofd had, was mijn argument dat ik de beste, meest aangewezen persoon was om de rommel op te ruimen. Heb het tenslotte zelf gemaakt. Ze trapten er niet in, gelukkig maar.

Stel je eens voor dat president Trump had gezegd: onder mijn leiding is het een rommeltje geworden in Amerika, daarom ben ik de aangewezen persoon om de boel weer recht te trekken. Een tyfoon aan hoongelach zou hem ten deel zijn gevallen. Nu Lodewijk Asscher hetzelfde heeft geprobeerd, hij wil blijven plakken voor een “rechtvaardiger” samenleving, is het doodstil. Erger nog is het bericht in de NRC dat “de gehele Kamerfractie en partijprominenten als Ahmed Aboutaleb en oud-voorzitter Hans Spekman schaarden zich achter Asscher.” Vroeger had je Kinderen Voor Kinderen, nu Pluche Voor Pluche (Voor Altijd). Zelf zegt Asscher in zoveel woorden dat het of niet zijn schuld is of hij er niks aan kon doen, wat de noodzaak om hem te ruimen nog dringender maakt.

„In mijn analyse is die affaire een voortvloeisel van tientallen jaren aan gestapeld wantrouwen.”
– Lodewijk Asscher

Iemand die niet flink genoeg is om echt de verantwoordelijkheid te nemen is al helemaal niet geschikt om mee te bouwen aan een “rechtvaardiger samenleving.”

Als politicus ben je gewend van twee walletjes te eten. Gaat het goed, komt het door jouw briljante leiderschap. Gaat het slecht – laten we zeggen een gevalletje racistisch profileren omdat het kan – zijn het verdwaalde schapen die tot aan het hoogst echelon zelfstandig gehandeld hebben. Ondanks het feit dat jouw alomstralend leiderschap altijd tegen was. Dwarsliggers, dat zeg ik. Een simpeler iemand zou denken: waar doen ze het voor?

Je wist het niet. Je wilde het niet. Kies maar. Een van de twee, maakt niet uit. Toch gebeurt het. Heeft niks met jouw leiderschapskwaliteiten te maken. Politiek is nou eenmaal onvoorspelbaar, vooral als je ineens een grote-mensenbaan hebt. Hoe dan ook, de – onze – belastingdienst terroriseert jarenlang burgers door ze alvast te verdenken en te straffen. Hoe het zit, zoeken we later wel uit. Omdat de rechterlijke macht erin meegaat is niemand schuldig. Hun uitspraken bevestigden dat laaggeplaatste, individuele ambtenaren niets te verwijten valt. Die logica stijgt PVDA-leider Lodewijk Asscher naar het hoofd. Onder mijn leiding hebben ambtenaren hoog en laag er een dictatuurwaardig rommeltje van gemaakt. Vrees niet. Mijn ervaring met het verantwoordelijk zijn voor ellende-creatie bij belastingbetalers, maken mij de beste persoon – ook in democratisch opzicht – om puin te ruimen. Daarom stel ik mij herverkiesbaar. Stem op mij. Voor een rechtvaardiger Nederland.

,,Ik hoop vurig dat op 17 maart een sterkere PvdA wordt gekozen, omdat ik denk dat dat essentieel is voor een eerlijke toekomst.’’
– Lodewijk Asscher

Je moet maar durven. Geldt trouwens ook voor de krant die het zonder blikken of blozen afdrukt.

Pluche kent geen schaamte, alleen het grote graaien, meer graaien en ikke, ikke, ikke. Samengevat: Asscher wist van niks. Het is niet zijn schuld. Hij was dan wel de baas maar kon er niks aan doen. Hij kan best doorgaan. De geloofwaardigheid van de democratie is niet in het geding – hé gelukkig, ik maakte me al zorgen. Asscher voelt zich niet beschadigd (genoeg). Ambtenarij laat de politiek weer in de steek. Als. Dan. Maar ja. Samengevat: er is altijd wel een reden om geen verantwoordelijkheid (en inkomensachteruitgang) te nemen.

Overigens extra pijnlijk dat het gebeurt onder toezicht van iemand van het linkerkant van het politieke spectrum. Als afgeserveerd conservatief politicus kun je altijd nog het bedrijfsleven in. Gelukkig heeft Links daar een antwoord op: het Peter Rehwinkelmodel. Welk duurbetaald baantje wint Lodewijk Asscher – een toptalent dat niet voor het algemeen bestuur verloren mag gaan? Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Misschien moet ik toch nog maar een keer bij die bank solliciteren.

Kopfoto gemaakt door Henley Design Studio, gevonden op Unsplash en Mockaroon, gevonden op Unsplash. Afbeeldingen zijn bewerkt en gecombineerd.

Politiek Anno 2019. Regenten Eten Nog Steeds Eerst

Een discussie die bestaat omdat politiek meestal geen roeping maar een (dood)loopbaan is. Vraag maar aan Peter ‘Rupsje-nooit-genoeg’ Rehwinkel.

Morgen wordt Gert-Jan volksmenner en hitst het gepeupel – dat zijn jullie – op voor eigen gewin. Zeer succesvol vanzelfsprekend. Na een paar maanden blijkt dat mensen minder dom zijn dan GJ gokt en word ik afgevoerd richting mottenballen. Politiek bedrijven komt met afbreukrisico. Zeg maar het moment waarop mensen ontdekken dat niet Duo Penotti maar de Lidl hazelnootpasta – met 13 procent echte hazelnoten – de lekkerste is.

Afbreukrisico bestaat niet
1994 Peter Rehwinkel wordt Kamerlid voor de PvdA.

2002 Peter Rehwinkel verlaat de Kamer per direct omdat hij te laag is gezet op de kieslijst voor de aankomende Kamerverkiezingen van 2003. (bron Wikipedia)

2009 Peter Rehwinkel wordt burgemeester Groningen. (bron NRC)

Van de troon gestoten worden is vervelend voor fabrikanten van gesuikerd broodbeleg, niet voor ex-Tweede Kamerlid Gert-Jan. Als voormalig volksmenner wacht mij een riante uitkering. Reken even mee: Eerste jaar 80 procent van mijn pluche salaris, jaar twee en drie – als ik dat red – 70 procent. En vergeleken met vroeger is de regeling armoedig. Ik herinner me de burgemeester die op zijn vijftigste eieren voor zijn geld kiest en zijn salaris tot de pensioengerechtigde leeftijd doorbetaald krijgt. Hij moest niet weg, hij wilde.

Anno 2019 is het bijna onmogelijk je baan te verliezen, extreme personeelstekorten enzo, maar stel dat het gebeurt. Die drie minuten dat je zonder werk zit, krijg je een uitkering van 70 procent van je laatstverdiende loon. Dat kun je twee jaar rekken als je echt niet weet op welke knop te drukken bij het verzenden van je CV. Klinkt riant, is het ook, maar na 24 maanden houdt het op. Da’s goed. Aan alles komt een einde, behalve de verschillen tussen ons en de politiek.

Afbreukrisico bestaat niet
2013 Peter Rehwinkel neemt plotseling ontslag als burgemeester van Groningen. (bron NRC)

2013 Peter Rehwinkel wordt onbetaald vrijwilliger in Barcelona. Hij zal gebruik maken van de wachtgeldregeling. (bron Binnenlands Bestuur)

2013 Voorspelling: Iedereen boos op Peter Rehwinkel. (bron RTV Noord)

2013 Verrassing: Peter Rehwinkels baan in Barcelona bestaat niet. (bron Trouw)

De maximum duur van twee jaar is het minimum voor politici (op landelijk niveau.) Ook start hun uitkering op 80 procent en eindigt bij 70. Waarom? Geen idee. Zal wel iets met het afbreukrisico te maken hebben.

Wat ik echt niet begrijp, is waarom er geen verschil wordt gemaakt tussen politici die zelf kiezen te vertrekken en zij die weggestemd worden. Nog minder snap ik waarom politici recht hebben op meer. Het argument van afbreukrisico zal iedere klokkenluider of gemiddeld weggepoetste werknemer zonder dure advocaat naar de prullenbak verwijzen.

Afbreukrisico bestaat niet
2013 Geen verrassing: Peter Rehwinkel houdt vast aan wachtgeld. (bron Trouw)

2013 Update: Peter Rehwinkel ziet drie maanden af van wachtgeld. Peter Rehwinkel is de ophef zat. (bron Trouw)

2013 De Spaanse droom is voorbij maar de Spaanse droomvilla van Peter Rehwinkel blijft. Hij zit er verstopt. (bron de Telegraaf)

In Binnenlands Bestuur – een digitaal clubhuis voor ambtenaren en politici – argumenteert professor Douwe Jan Elzinga tegen het idee van de SP om werkloosheidsregelingen tussen politiek en peupelaars recht te trekken. De Socialistische Partij is niet mijn club, maar het is een goede gedachte. Een generaal eet tenslotte ook pas nadat zijn troepen klaar zijn. Afwijken van die regel is als zeggen: “Wij [politici] zijn jullie regenten. Ons is belangrijk en eet eerst.” Een echte leider draait het om. Daarom zegt de generaal “Ik zorg dat er eten is. Als jullie niet eten, zal ik het zeker niet.” Motivatie of leiderschap, honger is altijd een prima prikkel om te doen wat moet.

Afbreukrisico bestaat niet
2014 Geen verrassing: Peter Rehwinkel blijft gebruik maken van wachtgeld. Nog geen betaald werk voor ex-burgemeester. (bron Trouw)

2015 Verstandig?: Peter Rehwinkel gaat werken voor een bedrijf dat iets met communicatievraagstukken doet. (bron Nieuwsblad van het Noorden)

Professor Elz. ziet het anders in een slordige redenering. Het is maar goed dat ik geen promotor zoek voor een proefschrift. “Een sobere, maar degelijke wachtgeldregeling…” Met een schadeloosstelling van 120.000 euro per jaar is het salaris van een kamerlid riant. Ook 80 procent daarvan en zelfs 70. Misschien niet onder professoren maar voor de rest van Nederland geldt hard voor weinig.

OK, iets te populistisch voor een oud-volksmenner, maar u begrijpt wat ik bedoel. Prettig. Terug naar het sobere element in relatie tot het zoeken naar een nieuwe baan. Volgens prof Elz. stelt die sobere wachtgeldregeling oud-politici in staat een nieuwe “job” [aanhalingstekens van mij] te zoeken. Wedden dat zoiets nog beter lukt als je het bedrag maximeert op zeg twee mille netto. Nog steeds niet echt sober te noemen. Lager mag ook, zorgt voor een betere prikkel. Honger maakt tenslotte rauwe arbeid zoet.

Afbreukrisico bestaat echt niet
2017 Verrassing: Peter Rehwinkel naar Zaltbommel als waarnemend burgemeester. (bron Trouw, de Volkskrant)

2019 Ach: Peter Rehwinkel krijgt net zolang wachtgeld van de gemeente als de waarneming heeft geduurd. (bron BN de Stem)

Niet helemaal overtuigd van zijn eigen slimheid, stookt prof. Elz het vuurtje verder op. “Indien die voorziening wordt afgeschaft, is dat uiterst schadelijk voor de democratie omdat het velen zal weerhouden om hun energie in publieke ambten te steken.” Mijn eerste advies, schrijf eens een normale Nederlandse zin. Stap twee: argument en tegen-argument. Weet je wat, laat maar.

En ik maar denken dat mensen de politiek ingaan voor een beter Nederland. Van de zomer valt mijn glas limonade om op tafel in de tuin. Je wil niet weten wat daar op afkomt.

Kopfoto gemaakt door Michael Fousert, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Politieke “Elite” Doet Polderdemocratie in de Uitverkoop

Kozdah? 15.000 Euries. Max Ouwe Jongen.

Je mag 4.500 euro anoniem schenken aan een politieke partij, geen idee waarom. Dagblad De Telegraaf (niet hun echte undercovernaam) had nog een stapel spekkies ter waarde van 15.000 euro voor de clubkas liggen. Met drie keer de max altijd een lastig bedrag. Toch weten VVD, PvdA, CDA, D66, GroenLinks, ChristenUnie en SGP daar wel raad mee. Stout, heel stout.

Een dag niet gegraaid is een dag niet geleefd. Mijn naam is 50Plus en ik wil meer. Meer, meer, meer. Gek hé dat oude, grijze [en vooral blanke] mannetjes ondanks generaties vol gratis Gronings gasgeld en oplopende staatsschuld nog steeds de grootste graaiers zijn, terwijl 95 procent van onze generatie kinderen heeft. Houden wij babyboomers wel echt van ons kroost?

Een paar jaar geleden werkte finance-ik in een ziekenhuis. Op een dag merk ik op dat je goede werken in stilte doet. Een diepreligieugelovige collega, type “STIL jullie, IK ga bidden” roept: hé, je kent de bijbel. Hoef me niet eens af te vragen hoe daarop te reageren want een collega schiet uit de startblokken als door een adder gebeten. “Misschien hebben zijn ouders hem dat hebben geleerd?” Inderdaad. Ik ben bevoorrecht.

Ons Pa en Ma hebben mijn broer en mij nog veel meer meegegeven. Niks mis met hard werken bijvoorbeeld. En af en toe wat ontspanning. Begin van de vakantie, Rotterdam geniet van de zomer en ik heb geen zin om te koken. Tot het avondeten klaar is om mee te nemen lees ik de krant. De Telegraaf heeft een prachtig integriteitsonderzoek gedaan naar politieke partijen in Nederland. De uitkomst is faal, faal, faal en fouter dan fout!

Tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen werd aan de Republikeinse campagne compromiterend materiaal over tegenstander Hillary Clinton aangeboden door “een” “Russische bron.” Normale mensen bellen dan de politie, niet team Trump. Al kwijlend namen ze het belastende materiaal in ontvangst, te dom of waarschijnlijker bewust negerend dat een vijandige mogendheid door hun hebzucht pivotale invloed op de Amerikaanse presidentsverkiezingen krijgt. En Putin maar lachen.

Als je manager bent, komen aan het einde van het jaar de relatiegeschenken. In datzelfde ziekenhuis organiseerde mijn baas altijd een kerstborrel, mét loterij. Iedereen kreeg zo’n nummertje waar je vroeger je jas mee kon ophalen. Dit keer was het beter geregeld en viel op ieder lot gegarandeerd een prijs of twee. Onze baas hield al die flessen wijn en andere ongein niet voor zichzelf – nou misschien een paar dan – hij verlootte de winst onder zijn mensen en dan praat ik over een stuk of 100.

Toen ik zelf geleerd had dat manager zijn niet alles is – maar het ondertussen wel was, bleek mijn eigen team een stuk kleiner. Tegelijkertijd stroomde de relatiebubbels binnen. De buit was “slechts” 15 geschenken. Als oud-studentpakketbezorger kon ik een glimlach niet onderdrukken. Express nonchalant in een hoek gegooid en de dames maar kijken. Toen er een houten kistje met wel drie [3] flessen wijn binnenkwam ontplofte de boel zowat en moest ik mijn plannetje een beetje vervroegen.

“Houden jullie van wijn? Zit er misschien iets tussen wat jullie smaak is? Kijk maar even. Natuurlijk snap ik dat de kratjes open moeten.” Mijn opvolger wacht een verrassing. Moet er nog steeds om gieren.

Blijkbaar is er geen edeler ambt dan minister-president want niemand mag voor meer uit de staatsruif eten dan de po-bobo, zeg maar politieke bovenbaas. Je had ook slim kunnen zijn en tien procent op het salaris van onze minister-president gooien en zeggen dat dat de aftoppingsgrens is.

Politieke partijen verkeren in crisis. Het vertrouwen is weg terwijl het ledenaantal daalt. Niet vragen waarom, staat zeven dagen per week in de krant.

Nederlandse socialisten zijn tegen uitbuiting, toch gedraagt de SP zich als klassieke koppelbaas. Hoe anders kun je de verplichte afdracht aan de partijkas door parlementariers noemen? Pluche peschikbaar voor pegelpoen? Aan de andere kant van het spectrum werd meewarig gelachen bij monde van de VVD. Totdat niemand meer lid wilde worden van de [rode broeken] club en de zelfbenoemde bobo’s in financiele problemen kwamen. Ineens werd er een “vrijwillig verplichte” bijdrage die na twee jaar verzekerd verplicht was “gesuggereerd.” Heel democratisch enzo.

Kun je dan niemand meer vertrouwen? Helaas. Een halve dubbele ontkenning is altijd lastig dus vrij vertaald: politici zijn extreem onbetrouwbaar. De meeste mensen weten dat al maar voor de zekerheid.

De Telegraaf is niet mijn krant maar ik heb wel respect voor het geintje dat ze uithaalden met de hoge heren. VVD, PvdA, CDA, D66, GroenLinks, ChristenUnie en SGP, de laatste twee duidelijk even van God los, stellen stiekum voor om de gift van 15.000 euro op te knippen en te verspreiden over meerdere jaren. Aan de overigen is democratie ook niet echt besteed. Zeker voor D66 is dat geen verrassing. Het wordt nog spannender als blijkt dat VVD, D66, ChristenUnie en Denk bereid zijn om verder te gaan. Voor degene met plannen plus pegels onder mijn lezers, democratie is betaalbaarder dan u denkt! Discretie wordt aan gewerkt.

SP, Forum voor Democratie en de Partij voor de Dieren leggen wel de regels uit. Zo blijft er weinig over van dat cordon sanitaire om de uil van Baudet buiten de Haagse kooi te houden. Oehoe! Overigens, de PVV reageerde niet.

De echte les een van de grondwet is dat de politiek eerst en vooral (en meestal uitsluitend) voor zichzelf zorgt. Hoe anders kun je verklaren dat bijna twee decennia na elf september het nog steeds toegestaan is om anoniem giften tot 4500 euro (zeg 10.000 gulden) aan politieke partijen te doen? Moet je eens voor de grap het woord “anti-democratisch” in een e-mail schrijven. Hallo AIVD-afluisteraars, hebben jullie ook weer je salaris deze maand verdiend. Graag gedaan.

Op de eerste dag van juli berichtte de kranten dat contante betalingen boven de 3000 euro worden verboden. Iedereen had gefaald in “de strijd.” Behalve de politiek natuurlijk. Het enige wat de politiek-onbenullen in de wereldwijsheid bereiken is dat witwassen een tikkie meer kost. Net alsof de centrale onderwereldbank de rekenrente iets verhoogd.

Een beter idee is om alle anonieme giften aan politieke partijen te verbieden. Normale mensen komen tenslotte niet als een dief in de nacht met een zak euro’s aanzettten. Geleerd van Netflix’ Narco’s, verfromfraaide biljetten zijn letterlijk witgewassen – lees kunstmatig verouderd – in een wasmasjien.

Rijke mensen stemmen rechts, armelui links. Een duidelijke indicatie van wie meer geld heeft om de toekomst van Nederland te beinvloeden. Dat ze ook nog eens anoniem mogen schenken – met of zonder meerjarige [nej meerderjarige] vrienden en familie om niet boven het jaarlijkse 4.500 euro-maaiveld uit te steken – is al ondemocratisch genoeg. Bah!

De medewerker van 50Plus die creatieve suggesties zocht om het niet-hapklare bedrag van 15.000 euro te verzwelgen, is ontslagen. Ach, heeft die in ieder geval tijd om seizoen drie van La Casa de Papel (huis van de geldpers) te bekijken. De politiek gaat ondertussen verder op de oude voet: als het kalf verdronken is, dempt men de put.

Kopfoto gemaakt door Michael Fousert, gevonden op Unsplash.

Lokale Politiek: Mag het een Onsje Meer Zijn?

De Rotterdamse burgemeester Aboutaleb pleit voor 500 euro extra voor gemeenteraadsleden omdat ze zo hard werken. De echte wereld is hem duidelijk vreemd.

Iemand die een HBO opleiding tot ingenieur heeft afgerond, moet toch gevoel voor cijfers hebben. Maar helaas. Waarschijnlijk tast een leven lang rondbanjeren in de politieke jungle (begroeiing maximaal 10 centimeter hoog) je gevoel voor verhoudingen aan.

Onze Rotterdamse burgemeester Aboutaleb pleit voor hogere vergoedingen, zeg maar salaris voor raadsleden want ze hebben het zo druk. Gut, gut. Ooit in een grotemensenbedrijf gewerkt eerwaarde burgervader? U weet wel zo’n club waar de werknemers zuur grappen ‘hard voor weinig’ en de werkgevers retoucheren met ‘meer voor minder?’ Dat is nou de discipline van de markt, zeg maar de wereld waarin het geld verdiend wordt dat politici in onze naam uitgeven.

Reken even mee. Een raadslid in een grote gemeente als Rotterdam krijgt maandelijks een belaste vergoeding van EUR 2.352,29 voor een deeltijd functie van afgerond drie dagen. Op basis van een volledige werkweek is dat ongeveer EUR 4.000,= per maand, risicovrij. Als je geen resultaten boekt, kun je altijd de lastige oppositie, gekozen door burgers die het niet snappen, de schuld geven. Moet je eens bij de baas proberen. Daarom zeggen tien van de tien belastingbetalers da’s snel verdiend van mijn centen.

Ondanks de bovenmodale ‘bijverdienste’ pleit de Rotterdamse burgervader voor een verhoging van zo’n 20 procent. Ik heb nog nooit zo’n salarisverhoging gehad. Het is eerder andersom, voor jouw twintig anderen. Aboutalebs vrijgevigheid illustreert nogmaals het geluk van andermans geld uitgeven, maar iemand moet het wel verdienen.

Toch is Aboutaleb rekenen niet helemaal verleerd. “Maar aan het eind van de maand moet de huur en de energierekening wel worden betaald. Het leven wordt steeds duurder.” Dat geldt voor ons allemaal, maar niemand krijgt daarom 20 procent opslag. Zelfs van dat ene magere procentje, minder dan de inflatie, gaat nog wat af omdat de gemeentelijke lasten extra hard stijgen, vanwege hogere uitgaven. Ooit zo’n geintje geprobeerd met je eigen huishoudboekje? Dan woon je nu vast in een kartonnen doos.

Aboutaleb heeft nog een argument voor lastenverhoging. Het Rijk heeft veel taken naar de gemeente afgestoten. Klinkt een beetje als een kwaadaardig Star Wars rijk. Je zou zeggen dat kamerleden dan minder te doen hebben en een gedeelte van hun salaris naar de gemeenteraad overgeheveld kan worden, maar zo werkt het niet in vriendjespolitiek-land.

Sowieso een rare redenatie dat raadsleden in grote gemeentes er meer bijkrijgen omdat ze het drukker hebben. Heb eens medelijden met de raadsleden in kleine en middelgrote gemeentes, die krijgen het dan nog veel drukker. Als lid van de Arbeiderspartij zou je van onze burgemeester meer solidariteit verwachten. De beste manier is om geld over te hevelen van grote naar kleine gemeentes. Maar ja, solidariteit is zo 1999. Belastingverhoging is anno 2018 overigens nog steeds een heet onderwerp.

Een van de mooiste aspecten aan het zogenaamd onderbetaald zijn van raadsleden is dat deze – op voltijdsbasis 4.000 euro betalende – functies nu veel aantrekkelijker wordt voor minima en tegelijkertijd anti-lucratief voor mensen die minimaal modaal plus plus verdienen. Laten er nou net meer van de eerste soort dan van de tweede soort zijn. Wie had dat ooit gedacht minder betalen leidt tot een meer representatieve democratie? Een ding weet ik zeker, dit is absoluut niet de bedoeling van de salonsocialisten. Aboutalebs opmerking over “een eerlijke beloning” negeer ik voor de zekerheid maar.

Overigens een politieagent verdient tussen 2.054 en 2.928 euro per maand, zeg maar gemiddeld 2.500 euro per maand. Die beloning is voor een volledige werkweek, inclusief gratis kogels (tweerichtingsverkeer), scheldpartijen, bespugingen en heel veel leed dat ze nooit meer vergeten. Ongeveer evenveel als een raadslid in drie dagen veilig bijverdient. Misschien beter om de helden in blauw er 500 euro bij te geven?

Ach laten we eerlijk zijn. Het is de schuld van D66. Wat is? Alles is. Als burgemeesters gekozen waren, had Aboutaleb dit nooit durven zeggen. Iets met functionerende rechtstaat en verantwoording afleggen aan hen die je dient.

Naschrift

Als man zonder kinderen denk ik alleen in voltijdbanen. Veel ouders die deeltijd werken zouden niet alleen het salaris briljant vinden maar ook de vrijheid om thuis te werken. Maar ja, waar vind je zo’n goedbetaalde deeltijdbaan?

Foto gemaakt door Adi Constantin, gevonden op Unsplash.

PvdA: Verwacht Verlies Veroorzaakt On-Democratisch Verraad

Wil je niet op de PvdA stemmen bij de komende gemeenteraadsverkiezingen, dan kun je beter doctorandus in on-democratische kiezersbedrogwetenschappen zijn.

De gemeenteraadsverkiezingen maken wat los – maar vooral bij diegenen die binnenkort ontplucht dreigen te worden. Het grote voorbeeld (in hoe het niet moet) is de PvdA.

De dagen dat mensen wisten waar de PvdA voor stond, zijn lang voorbij. Wat mensen zich terdege realiseren, is dat lokale afdelingen niet meer dan een verlengstuk zijn van het landelijk regentenbelang. Het is een van de redenen waarom lokale partijen zoveel succes boeken.

Zeg nou eerlijk, in het vraagstuk, wie mag de burgemeester leveren voor fusiegemeente Verwegistad, afgeruild tegen hogere lasten voor iedereen, iets waar u over nadenkt tijdens het stemmen? Hier in Rotterdam kies ik voor lagere lasten en verwacht dat de lokale afdelingen van landelijke partijen dat ook doen. Naief, ja. Ondanks dat mijn moeder van me hield, noemde ze me Goedgelovige Jantje. Verwegistad is ver van mijn bed, ja toch? Wat ze daar doen, moeten ze daar weten. Lokaal bestuurdersgeluk, ver van hier, daar hoef ik toch niet voor te betalen?

Helaas, dat is buiten de ijzeren discipline van Alles-Wat-Telt-Is-De-Partijglorie! gerekend. Waar die partij voor staat? Gooi een dubbeltje op en jouw gis is net zo goed als de mijne.

In een nationaal parlement met 150 zetels, is 9 best wel weinig. Vooral als je bij de vorige landelijke verkiezingen er 29 verloor, omdat je in de regering zat. Dan heb je je werk duidelijk niet goed gedaan. Hoe was het ook al weer? Slecht, slechter, afgestraft.

Mandarijnen kom je tegen in alle soorten en maten. Compromissers ook. De overeenkomst is dat beiden van zachte billetjes houden. In andere woorden: pluche. Niks niet als wat gemaakt wordt door de eerlijke, hardwerkende mensen van Page toiletpapier – en ja het bedrijfsleven zorgt voor banen, PvdA! Meer als in koning, keizer, admiraal, afstraffing wegens electoral bedrog kennen ze allemaal Desondanks misleidt de PvdA de kiezer met nieuwe namen om toch maar babyzachte PvdA billetjes op het pluche te krijgen.

Ben een man (mijn perspectief) en ben trots op waarvoor je staat! Niet bij de PvdA. Nadat ze jarenlang de kiezer landelijk hebben misleid, krijgt de kiezer op lokaal niveau een koekje van hetzelfde deeg.

Veel lokale PvdA-afdelingen doen onder andere naam mee aan verkiezingen” kopt Trouw. De ironie is dat de krant het artikel rubriceert in de categorie “democratie”. Kun je Trouw niet kwalijk nemen, opgericht in de oorlog, is geloof in onze democratie onderdeel van hun DNA. Chapeau en dank u trouwens.

Zelfs een lijstverbinding kan ik nog accepteren. OK, dat is meer moeten dan willen. Jezelf hernoemen terwijl je eigenlijk PvdA bent is grensoverschrijdend pluchegedrag op z’n gruwelijkst. Ik heb een hekel aan het soort generalisaties dat de pers doet bij grote stijgers en dalers, maar dit keer ben ik zelf ook schuldig. Als je 29 zetels verliest, is de boodschap van de kiezer eenduidig. Ik wil NIET op de PvdA stemmen! De minachting van de mandarijnen die over de arbeiders plachten te regeren is glashelder: dan veranderen we toch gewoon de naam, klootjesvolk. Wiens belang dien je dan? Geloof je uberhaupt in democractie?

Ik eis een eerlijke keuze. Natuurlijk is dat een illusie, maar op het moment dat ik in het kieshokje wil stemmen op iedere partij, behalve de PvdA, praten we over een heel nieuwe dimensie van kiezersbedrog. Natuurlijk, politici zijn ook mensen. Doen ze hun werk niet goed, verliezen ze hun job. Maar het stiekum teruggraaien van onverdiend pluche door de naam van je club – tijdelijk – te veranderen, is niet minder dan democratie-terrorisme. Dit soort egoistisch gedrag ondermijnt de meest fundamentele waarden van ons (voormalig) democratisch bestel.

PS, maakt u zich geen zorgen, ondanks dat ik begrijp dat besturen een duivels dilemma is op alle niveaus, discrimineer ik alle politieke partijen even hard. Omdat ze het verdienen.

Kopfoto (cropped and edited) gemaakt door Alexis Chloe, gevonden op Unsplash.