Net op tijd. Nadat de nieuwe buren dagenlang bouwmaterialen en mysterieuze dozen het gemeubileerd verhuurde appartement binnendragen, komt eindelijk de aap uit de mouw. Hiernaast is een wietplantage in aanbouw.

Begin van de maand (maart) is het verhuurd, twee Chinese studentes, die contant betalen. De meeste mensen zijn verbaasd als iemand EUR 3000,= contant neerlegt, maar de eigenaar is waarschijnlijk een beetje ongerust en met de bankjes voor zich, blij dat na lang wachten, de dollartekens eindelijk zichtbaar worden.

De mysterieuze klusbus

Begin van de week komen mijn nieuwe buren eindelijk. Een grote huurbus, waaruit een oneindige stroom bruine dozen volgt. Beetje raar als het gemeubileerd verhuurd is, maar OK. Later die dag komt het busje nogmaals terug en dit keer betreft het een lading gipsplaten, elk ruim twee meter lang en een grote hoeveelheid balkjes. Normaal maak je daar een scheidingswand van. Ik schat dat die eerste lading genoeg is voor 20 meter – enkelzijdige – wand. Da’s raar en ik trek de deur open. Helaas, de meneer die zich achter de deur verschanst, spreekt geen Nederlands.

Ooit gehoord van gipsplaten voor een nieuwe vloer? In een gemeubileerd huis?

Een half uur later gaat de bel. Een ander Aziatische man en zijn vriend staan voor de deur. “Vloer is niet goed” – er ligt prima laminaat – “en iek ga doe de ver’anging, daarom giepsplaten en iet balkiejes.”

Als handige klusser gaan er meteen allerlei alarmbellen rinkelen. Dat verhaal slaat helemaal nergens op. Ooit een vloer opgehoogd – met gipsplaten en balken – zonder alle deuren van onderen af te zagen? In een absurd duur “gemeubileerde” woning?

’s Ochtends had een van de buren mij al gebeld met de vraag of er in die eindeloze stroom van uniforme bruine dozen misschien vuurwerk zit. Dat heb ik gelukkig nog goed. “Vuurwerk valt deze tijd van het jaar geen geld aan te verdienen, lijkt me sterk. Daarnaast zijn de dozen daarvoor te zwaar.”

Toch klopt het niet en aangezien de politie je beste vriend is, besluit ik melding te maken. Achteraf begrijp ik dat de halve flat verbaasd is, maar daar blijft het bij. De volgende ochtend om negen uur staan de nieuwe bewoners, ik tel in totaal vijf Aziatische mannen en een dame, weer met de bus voor de deur. Nog een lading dozen en gipsplaten, wat moet je ermee, denk ik. En een paar uur later weer. Koffie gedronken met de buren en gezegd: “laten we het telefoontje van de wijkagent maar even afwachten.” Dat kwam nooit.

Op dag drie, het is inmiddels donderdag, hetzelfde verhaal. Iets na negenen duikt het huurbusje weer op. Nog meer uniforme dozen en bouwmaterialen die uitgeladen worden. De flat-Whatsapp explodeert zowat. Nog steeds niks van de wijkagent gehoord. Terwijl ik het hele geval overpeins, komen rond de lunch de driftige verhuizers voor zeker de zesde keer langs. Negentig meter vloer oppervlak en 2,6 meter hoog, is het huis dan onderhand niet maxi-mega tsjokvol?

Voor de zekerheid heb ik de afgelopen dagen wat foto’s gemaakt, gezichten, kentekens en wat er zoal uit de bus komt. Ineens kijkt een van de mannen omhoog en ziet mij. Hij reageert raar. Een minuut later loopt een ander langzaam achteruit – pas op voor de trottoirband! – telefoon aan zijn oor, terwijl hij stug omhoog kijkt. Hij moet zijn nek bijna verrekken. Dat klopt duidelijk niet. Vanaf dat moment blijven de mannen schuldbewust naar boven gluren. Sterker nog, ze vertonen bijzonder schichtig gedrag. Als een van de buren thuiskomt, gaan de deuren van de bus snel dicht. Wanneer de volgende bewoner op de fiets vertrekt, zetten ze de auto voor de zekerheid in het parkeervak. Pas als de kust veilig is, rijden ze zover achteruit dat ze bijna tegen de gevel knallen en gaan lossen. Natuurlijk koekeloeren de verhuizers de hele tijd omhoog. Er is geen betere manier om schuld te bekennen. Na een half uur is de bus leeg, ondertussen verwonder ik mij over de matrassen die zorgeloos op het wegdek rondslingeren. Dan gebeurt er iets vreemds. Twee mannen stappen in het busje, rijden weg en parkeren achteruit op de hoek van de straat. Rustig een sigaret rokend, wachten ze een half uur totdat twee anderen verschijnen, om vervolgens gevieren te vertrekken.

Officiele stilte

Al die tijd niets gehoord van de politie. De doodse stilte is waarschijnlijk te wijten aan mijn meldingen twee jaar eerder. Er is iets raars aan de hand in onze flat. Een groot gedeelte van de bewoners slaapt slecht en de verwarmingsbuizen, zelfs in de badkamer – ik woon op de een-na-bovenste verdieping – zijn altijd heet. Veel contact over gehad met de politie, maar het mysterie van de lage tonen is moeilijk oplosbaar. Ik vermoed dat de politie daarom mijn melding prioriteit nul heeft toegekend. De agenten horen overigens ook een duidelijke bromtoon. Die is niet afkomstig van de de wietplantage, die is nog in aanbouw, maar dat kun je pas achteraf concluderen.

Dat zijn geen mislukte luidsprekers maar delen van het ventilatiesysteem. Prima vloertje overigens.

Allemaal leuk en aardig, maar ondertussen klopt dit niet en het moet opgelost worden. Ik benader de verhuurder met de vraag om mijn politiemelding aan de VVE door te sturen. Jarenlang slecht slapen door onoplosbare overlast zorgt ervoor dat je niet helder denkt. Gelukkig suggereert de verhuurder – ze zijn best OK, serieus – om de melding ook naar de verhuurmakelaar te sturen. Dat heeft resultaat. De eigenaar staat binnen 30 minuten op de stoep. Het voordeurslot blijkt inderdaad vervangen, tegen de uitdrukkelijke regels van het huurcontract in. Inmiddels is ook de politie gearriveerd, maar een duidelijk beeld van wat er achter de voordeur gebeurt, ontbreekt. Nadat de hulp-officier de eerdere toestemming om de woning binnen te treden, intrekt, verlaat de politie twee uur later het pand.

De eigenaar besluit desondanks een slotenmaker te bellen en de woning te betreden. In het ergste geval wordt het moddergooien in de rechtbank. Een van de sterkste elementen in het Nederlands recht is de privacy in de eigen woning. Zowel politie als verhuurder moeten zeer goede gronden hebben om zonder toestemming naar binnen te gaan. Ondanks dat de slotenmaker voortvarend te werk gaat, duurt het best even voordat het slot uitgeboord is. Toch wil de deur niet open. Tegenwoordig zijn er grendels voor de binnenkant die je op afstand kunt bedienen, maar niet dit keer. Nadat de eigenaar de deur ingebeukt heeft – er is inmiddels een trio nieuwe agenten gearriveerd – blijkt dat er aan de binnenkant nog een schuif op de deur zit. Ook wacht er een eenzame dame op de bank.

Je hoeft maar drie seconden rond te kijken en de conclusie is duidelijk: de woning wordt omgebouwd tot wietplantage. Gelukkig zijn we er op tijd bij. Ondanks dat er potten voor 400 planten worden aangetroffen, is de boel nog niet in bedrijf. Natuurlijk kijk ik even binnen en word prompt door een agent weggestuurd. Geeft niet, ik heb al foto’s gemaakt. Ik was op zijn “Njet” voorbereid.

Na een week vol vragen, ben ik blij dat het opgelost is. De eigenaar bazelt wat over de luxaflex van EUR 4.000 die er gelukkig nog hangen. Helder denken is duidelijk niet zijn sterkste punt. Die dingen zijn op maat gemaakt, wie heeft daar wat aan? Waarom je in een gemeubileerde woning overigens luxaflex van bladgoud ophangt, terwijl je eettafel maar twee stoelen heeft, snap ik niet.

Vage Verhuurder

Er is sowieso iets schimmigs aan het hele verhuurverhaal. Tegen diverse nieuwsierige bewoners die hem tegenkwamen, vertelde de eigenaar dat hij en zijn vriendin hier kwamen wonen. En dat duurde maar en dat duurde maar. Het is blijkbaar nooit de bedoeling geweest. Op de dag van de ontdekking hoort een van de buren hem aan de telefoon spreken over probleempjes met “het kamertje” dat hij verhuurt. Hallo, we zijn hier niet op oud-Katendrecht.

Complimenten voor de agenten. Nadat de situatie duidelijk was, hebben ze zeer doortastend opgetreden.

Waarom lieg je over een investering van twee ton? Het is knap dat je op zo’n jonge leeftijd zoiets voor mekaar boxt. Ben trots! Ondertussen brengen de dollartekens in zijn ogen, de mensen die hier wonen, in onmiddelijk gevaar. De meterkast was al opengeschroefd. Geloof mij, aftappen is niet moeilijk. Het enige wat je ziet is installatiedraad, twee massief koperen leidingen waarmee je los kunt, zolang je er maar niet aan likt. Dat mensen niet betalen voor hun electra is vervelend, brandgevaar is veel pijnlijker als het fout gaat.

Als je goud geld vraagt voor een “min of meer” gemeubileerde woning, moet je geluk hebben. Blijkbaar zat het een beetje tegen. De prijs was al met EUR 200 verlaagd. Als er dan iemand met contanten op de proppen komt, negeren sommige “investerings-professionals” hun gezonde verstand. Ach, als de boeltje affikt, is het de ver-van-hun-bed show. Gecombineerd met een leuk centje op de bank, slaapt dat vast zalig. Lekker he, geld verdienen vanuit je eigen veilige bed?

Tegenwoordig is een huis huren moeilijker dan kopen. Ik moest minimaal vier keer de maandhuur verdienen en een arbeidscontract hebben voor onbepaalde tijd. Laten we eerlijk zijn, de gemiddelde student zwemt niet echt in het geld. En een vaste betrekking die goed betaalt? Daar studeren ze toch voor? Sorry dat ik het zeg, maar het gevoel dat je veiligheid word opgeofferd voor andermans droom der pecunia, iemand die veilig droomt in zijn eigen bedje – hopend dat hij letterlijk, al slapend rijk wordt – is niet plezant. Zoals gezegd, dit is de ver-van-mijn-eigenaren-bed show.

Na afloop is iedereen nieuwsgierig en hebben ze allemaal wat gezien. Helaas is de enige die melding bij de politie heeft gedaan, de persoon met een kruisje achter zijn naam. Het zal allemaal wel. Dit probleem is opgelost. De CV buizen lopen bij ons langs de muren en ik woon op de een-na-bovenste verdieping. Nadat de politie voor de deur staat, zijn voor het eerst in tijden de buizen in de badkamer koud. Da’s vast geen toeval. Geen zorgen, sinds “het gevaar” geweken is, zijn ze weer heet. 24/7. Volgende oplossing!

Overpeinzingen

Als op de eerste dag boef en een van zijn vrienden voor de deur staan om “uit te leggen” dat de gipsplaten en balkjes voor de vloer zijn, komt het bijna tot een handgemeen. De kans is 50/50. Zij liegen. Ik weet dat. En zij weten dat ik het weet. Geen Nederlands spreken en dan wel hoi zeggen als ik het gesprek met datzelfde woord beeindig? Met dat soort lui heb ik nul medelijden. Helaas ontspringen ze waarschijnlijk de dans.

Boef 1 tegen boef 2: “Wedden dat als we aan de overkant op de hoek van de straat parkeren, niemand doorheeft dat we wachten?”

We weten allemaal dat opsporingsinstanties vooral het laaghangende fruit plukken. Dat is misschien leuk voor de misdaadstatistieken – en je bonus – maar meer voetsoldaten in de gevangenis en niet hun bazen maakt Nederland niet veiliger. Integendeel.

Toen de deur werd geforceerd, zat er een eenzame dame op de bank. Het hele verhaal heeft vier uur geduurd. Gebel, geboor en gebeuk en al die tijd kan ze niet weg. Ongetwijfeld heeft ze opdracht alleen voor bekenden open te doen. Misschien is mevrouw het meesterbrein achter de operatie. Het kan ook goed zijn dat ze een illegale immigrant is, die beter doet wat haar gezegd wordt, of haar familie thuis zal bloeden. Wat ook haar rol is, ze heeft haar plicht vervuld. De boeven zijn op tijd gewaarschuwd en ik heb ze nooit meer gezien. Ik zal wel een watje zijn maar toch voel ik medelijden met die eenzame dame. En daarmee laat ik meteen merken niet voor de misdaad geschikt te zijn. Boevenvanger daarentegen…