Roosendaal’s Pijnlijke Internetpuzzel

Is de Brabantse gemeente digitaal democratisch bezig [nee/nee]*

Raar in Roosendaal gaat verder. Online contact met de gemeente kan pas nadat je een internetpuzzel oplost. Onmogelijk voor sommigen.

Opgegroeid in het Brabantse plaatsje Roosendaal, ontsnap ik op mijn 18e. Mijn familie moet ik achterlaten. De prijs die je daarvoor betaalt is dat als je teruggaat je af en toe wat ontwikkelingswerk moet doen. Niet erg succesvol trouwens. Zes maanden geleden schreef ik over een verkeerd geparkeerde auto die langzaam aan het wortelschieten is. Toen al twee jaar niet van zijn plaats geweest, verandert het voertuig langzaam in een boom of struik. Nee, geen wandelende. Ontwikkelingswerk is duidelijk lastiger dan ik denk want hij staat er nog steeds. Kostte trouwens aardig wat moeite om de gemeente te bereiken. Doodsbang als men is voor een vervuilde mailbox, werpt Roosendaal een digitale barricade op om het burgers moeilijk te maken de gemeente te bereiken. Zoiets heet een captcha, een internetpuzzel, bedoeld om te beoordelen of iemand mens of computer is. Jammer dat veel mensen niet verder geraken dan de puzzel en het vervolgens opgeven. Ook zo kun je de werkdruk voor ambtenaren verlagen. Gelukkig heb ik overal een mening over en die deel ik graag. Was jullie vast nog niet opgevallen.

“NB, ik had eerst het webformulier ingevuld maar dat eindigt met een captcha. Schaam je gemeente Roosendaal. Onverantwoord.”

“Tenslotte delen wij u mede, dat uw opmerking over het krijgen van een reactietest (captcha code) bij het invullen van het webformulier, is doorgegeven aan ons team Communicatie. Er wordt hierover nog contact met u opgenomen.”

Een week later krijg ik een mail van de adviseur online dienstverlening:

“Vorige week heeft u een melding gedaan bij mijn collega’s, in deze melding maakte u ook een opmerking over de captcha aan het einde van het online meldingsformulier. Hierbij wil ik kort reageren op uw klacht hierover.”

“Wij gebruiken een captcha om te voorkomen dat de online formulieren die zonder login te bereiken zijn, ten prooi vallen aan bots die deze formulieren automatisch invullen. Wel ben ik persoonlijk van mening dat deze oplossing niet de schoonheidsprijs verdient. Een captcha is slecht voor gebruiksvriendelijkheid, maar ook voor privacy omdat er data naar Google gaat. We gaan dus nadenken of er geen andere (betere) optie voorhanden is.”

“Tot slot ben ik benieuwd wat uw grootste klacht over (deze) captcha is. Zo begrijp ik beter waar u tegenaan loopt en kan ik dit meenemen.”

Wie A zegt, moet ook B zeggen dus daar gaan we. [licht aangepast voor leesbaarheid]

“Captcha’s sluiten mensen uit. Van een gemeente mag je verwachten dat zij hun publieke taak zo invullen dat er geen drempel voor burgers is, ook als het een extra inspanning vereist van het lokale ambtelijke apparaat. [1]

Ik lees dat het ook uw voorkeur niet heeft. Wanneer je als overheidsorganisatie tot zo’n maatregel overgaat moet wat mij betreft dat een keuze zijn van de gemeenteraad. Zij zouden dus moeten stemmen of men het wel of niet acceptabel vind om op efficiencygronden burgers uit te sluiten en zo ja onder welke voorwaarden. En dan het raadsverslag op de website publiceren natuurlijk.

Overigens zijn ik en anderen al een tijd met die auto bezig. Heb er email-contact over gehad met de verhuurder, geen captcha. Het meldformulier van de politie bevat ook geen captcha. Uiteindelijk de gemeente Roosendaal bereikt via het algemene contactformulier op de voorpagina van de gemeentewebsite. En je raad het al, geen captcha.

https://roosendaal.nl/contactformulier/formulier

Schandalige keuze van de gemeente Roosendaal lijkt me niet overdreven om te stellen. En de dader ligt op het kerkhof. Of men weet gewoon niet waarover men praat zoals Cees Lok, destijds wethouder Economie. “Voor de particulieren en bedrijven in het stadsgebied van Roosendaal, is het belangrijk dat ook zij de snelle verbinding via glasvezel krijgen. Het is te verwachten dat thuis straks een belangrijke werkplek gaat worden.” Voor thuiswerken heb je echt geen glasvezel nodig. En de agressieve, intimiderende manier waarop oudere mensen worden aangesproken om toch maar glasvezel te nemen, is ongehoord. Open Dutch Fiber is gewoon een bedrijfsnaam, met T-Mobile [Odido] als eigen voorkeurspartner, niet een stichting die het algemeen belang dient.

En wat Google betreft, het is niet ethisch aanvaardbaar dat burgers gedwongen worden gratis voor een buitenlands bedrijf te werken – want dat is de eerste generaties captcha’s invullen zoals voor project Gutenberg waarbij boeken digitaal ingescand werden – of helpen AI te trainen. Vervolgens wordt ChatGTP ingezet om computers te leren makkelijker captchas op te lossen. Zoiets heet een spiraalredenering, geen cirkelargument. En nee, het pasjesysteem voor afval dat de gemeente Roosendaal hanteert is geen circulair systeem als mensen hun vuilnis dan maar op straat gooien.

Heeft vermoedelijk geen enkele zin om aan burgemeester en wethouders te vragen, die weten toch niet van de hoed en de rand. [Denk overigens wel dat die verlaten auto per direct was weggesleept als hij bij de wethouder voor de deur had gestaan.]

Computers zijn inmiddels zo goed in captchas dat ze een hoger slagingspercentage hebben bij het oplossen dan mensen. Als oplossing heeft Google de derde generatie die zonder dat je het weet een profiel van je aanleggen en op basis daarvan bepalen of je waarschijnlijk mens bent. Dat is die rare captcha waar je alleen het vakje ‘ ik ben mens’hoeft aan te vinken. Maar dat werkt eigenlijk alleen als Google precies weet dat jij Sjonnie of Anita bent. “Google is essentially “identifying whether or not someone is a human by figuring out precisely which human they are.”” [Google bepaalt of je wel of geen mens bent door exact te weten wie je bent.] ‘Wat moet, dat moet’ hoor ik Google al kwijlend verklaren. Benieuwd wanneer we op het punt komen dat de Autoriteit Persoonsgegevens eindelijk ingrijpt.

Overigens belandde het antwoord van de gemeente in mijn spamfolder. Om die te lezen moet ik via de webmail inloggen bij mijn mailprovider. Dat lukt na zeven[!] captchas. De humor ligt op straat. Ja, precies daar waar die auto ook al jaren staat.

Mijn grootste bezwaar in een land met 2.5 miljoen functioneel analfabeten – pijnlijke term in dit opzicht – en nog veel meer digibeten, denk oud VVD-wethouder Cees Lok, is dat je als overheid zo min mogelijk drempels moet opwerpen. Al doe je het maar om je eigen mensen tegen zichzelf te beschermen. Dat dus.”

Amen. Een beetje medelijden met de adviseur online dienstverlening heb ik wel. Hoe peuter je de lokale politiek nou aan het verstand dat het anders moet? Om te zien of het gelukt is, zou ik eigenlijk nog een keer melding moeten maken van dat zwarte autootje bij Pap voor de deur. Gewoon het digitale formulier invullen en kijken of ik op een captcha stuit. Heeft het zin? Wat heeft zin? Ontwikkelingssamenwerking natuurlijk, niet de melding over die auto. Tijdje geleden kwam ik bij ons Paps voor de deur twee BOA’s tegen en even met ze gepraat. [3] Als iemand nou de raampjes van de auto per ongeluk intikt, [5] wordt ie dan wel weggesleept? Dat is niet voldoende reden meneer.

[1] “Omdat captcha’s dikwijls gebruikt worden bij inschrijvingsprocessen (bijvoorbeeld bij Outlook.com, eBay en Yahoo!), wordt de toegang tot deze diensten volledig belemmerd. Het is echter soms mogelijk de captcha te laten voorlezen, zodat een blinde of slechtziende gebruiker deze dan toch kan intoetsen.

In het document “Inaccessibility of Visually-Oriented Anti-Robot Tests”[1] schetst het W3C een aantal door captcha’s veroorzaakte toegankelijkheidsproblemen.” – Wikipedia.

[2] Als je een lokale wethouder hebt die het propagandapraatje van de kabelboer dat sneller internet altijd beter is, napapegaait of een gemeentebestuur vol digibeten die geloven dat Google een goedaardig, betrouwbaar bedrijf is, kun je de hoop beter opgeven.

Zou oud-VVD wethouder Economie Cees Lok het snappen als je uitlegt dat door burgers te dwingen gratis en verplicht een captcha in te vullen om zo een bijdrage te leveren aan het verbeteren van het Amerikaanse Google Maps en daarmee stukje bij beetje het Nederlandse digitale kaartenbedrijf Tom Tom om zeep helpen? Een beetje VVD’er zou allang Kamervragen hebben gesteld. [Als hij/zij weet hoe de vork in de steel zit.]

[3] Verhaal van de verlaten auto wordt nog gekker. En naar waarheid opgetekend. Ik wijs de BOA’s een andere auto aan even verderop die ook aan het verpieteren is. Die staat daar al een tijdje, zou alles goed zijn met de eigenaar. In Rotterdam is het al een paar keer gebeurd dat mensen jarenlang doodliggen in huis. Dat vertel ik en er wordt driftig gecommuniceerd met de centrale. De eigenaar woont in dezelfde flat als Pap. Wat nou? Misschien even aanbellen suggereer ik. Da’s een goed idee maar kent u iemand waar we even kunnen aanbellen zodat we naar binnenkunnen? Pap is een mogelijkheid maar ik heb ook de sleutel en doe de portiekdeur open. Terwijl de BOA’s naar boven gaan, blijf ik verbijsterd achter. Waarom op het bellentableau niet eerst het huisnummer proberen dat je moet hebben? Bovenste beste lui hoor die twee gasten, aardig sympathiek en vriendelijk maar geef mij maar de politie. Nu snap je waarom. [4]

[4] Ken je die mop al van de BOA die aan het digitale loket van de gemeente Roosendaal komt en een Captcha moet oplossen voor de mop verder gaat? Ik ook niet, de BOA komt niet door de Captcha heen. En hij is niet de enige.

[5] Per ongeluk autoraampje ingetikt? Gewoon AI [kunstmatige intelligentie] de schuld geven.

[6] Rond de tijd dat ik vorig jaar met mijn nichtje naar de film Barbie ging, verschenen er ineens mysterieuze roze cirkels op het stationsplein. Waar dat voor is ontdek je in de volgende aflevering van Raar in Roosendaal. Je gelooft het niet.

Mediamarkt In Mineur

Verzekering tegen miskoop erbij?

Het gaat niet goed met Mediamarkt. Tijden veranderen, harde verkooptechnieken in de winkel door agressieve energieleveranciers helpen ook niet.

Iedereen herinnert zich waar hij was op 11 september. In mijn geval de Mediamarkt. Ik werk als DJ en dinsdag is mijn vaste uitslaapdag. Struinend door de Mediamarkt zie ik een of andere promo voor een film die nu op DVD te koop is. Een kolosaal vliegtuig boort zich in het World Trade Center. Weet ik veel, het geluid staat uit. Sindsdien denk ik bij Mediamarkt altijd aan 11 september. En andersom.

Mediamarkt Rotterdam-Centrum is de grootste van ons land. Hartje stad, beslaat de winkel drie verdiepingen van een voormalig meubelzaak waar de tijden voor veranderd zijn. Mediamarkt is de goedkoopste en het verhaaltje ontvouwt zich voorspelbaar. Concurrenten leggen een voor een het loodje en Mediamarkt verhoogt al fluitend de prijzen.

Volgens een Duits krantenonderzoek uit 2006 is Mediamarkt in 70 procent van de gevallen duurder dan de concurrent. Consumenten kloppen zichzelf liever op de borst omdat ze zo slim zijn de beste deal te bemachtigen dan een echte goede deal te scoren. De prijs die je betaalt voor een gelukkig ego zeg maar. Inmiddels almachtig op het gebied van consumentenelectronica lanceert Mediamarkt in 2006 Saturn, haar andere merk, in ons land. Rood tegen blauw, er ontvouwt zich een episch gevecht om de gunst van de consument. Je krijgt nog net geen sprookjesboek cadeau bij de aankoop van een nieuwe TV.

Ik solliciteer toch niet bij Studio Sport!

Voor een controller is Mediamarkt een attractieve club om te werken en via via word ik uitgenodigd voor een gesprek. Gaat soepel en er is meteen een click. Per wanneer ben je beschikbaar? Wat is je salarisindicatie en heb je nog vakantieplannen? Duidelijk toch? Helaas, de directeur schuift een vriendje naar voren. Mijn niet-toekomstige CFO klinkt teleurgesteld aan de telefoon. Ik ook, en niet alleen omdat ze om de hoek zaten bij station Alexander.

Het gesprek is erg leuk en we kietelen elkaar over en weer een beetje. Een nieuwe winkel is een flinke investering en de lokale directeur is voor 10 procent eigenaar in dat avontuur. Op mijn vraag hoe Mediamarkt zich op een wereld vol online-shoppinggeweld voorbereidt, krijg ik als antwoord dat de consument altijd behoefte zal houden om dingen aan te raken voor hij ze bestelt. Mediamarkt kiest daarom voor een duale strategie waarbij een pijler de winkel als showroom is. Gezien de marktmacht van Mediamarkt kan ik me daar wat bij voorstellen. Tegenvraag aan mij, wat is de grootste kostenpost van het online winkelen? Even over nadenken en inderdaad het zijn de verzendkosten.

Een paar maanden eerder loop ik door de Mediamarkt en zie een enorme elektrische fiets-testbaan op de tweede verdieping. Om die aan te leggen zijn vele vierkante meters omzet opgeofferd. Nieuwsgierig vraag ik ernaar en krijg als antwoord dat de businesscase positief is. Het blijft een sollicitatiegesprek, we praten al bijna bijna twee uur , echt tijd om er verder op in te gaan is er niet. Wel complimenten dat je een business case opstelt voor je investeert. Veel te vaak kom ik investeringsvoorstellen tegen die gebaseerd zijn op een manager die het aan zijn water voelt en dan heb ik het niet over een toiletfabriek.

Vroeger verkocht ik hamburgers en maakte ik vijf euro winst per BigBoedha. Tegenwoordig lust niemand het spul meer en handel ik in ijs en verdien slechts een euro op een bolletje. Misschien is dat wat er aan de hand is in deze businesscase.

Mobieltjes hebben compact camera’s vervangen en voor professionele camera’s ga je niet naar Mediamarkt. In de jaren zeventig hadden mensen een stereotoren, tegenwoordig streamt je telefoon rechtstreeks naar je intelligente speaker. Over cd, dvd en vinyl – dat laatste komt vast ook dit jaar terug, alweer – zullen we het al helemaal maar niet hebben. En laten we eerlijk zijn een deurbel met internet neemt minder verkoopruimte in dan een platenspeler.

Het antwoord op dat electrische fietsparcours in de winkel is niet helemaal bevredigend en ik parkeer de vraag voor verder onderzoek in mijn achterhoofd met als voorlopige conclusie dat een groot aantal productgroepen zijn weggevallen of sterk gekrompen waardoor er iets met het vrijgekomen oppervlak gedaan moest worden. In dat geval klopt de business case als een bus.

De opkomst van het internet is zo genadeloos dat de buurtbedrijfsmakelaar adverteert dat het winkelcentrum om de hoek 100 procent verhuurd is. Bijna dan. Vastgoed is duidelijk niet meer wat het geweest is, zowel in de open lucht als in-huis.

Pino (Pedaal) Power

Tenzij je de kinderen dwingt om de accu op te laden door ’s avonds de fiets op een standaard in de woonkamer te zetten, anders geen Sesamstraat, heb je electriciteit nodig. Laat Mediamarkt dat nou net in de aanbieding hebben. Een TV & Internetabonnement trouwens ook, handig als je opvoednanny Jo Frost wil kijken. Gevalletje kip en ei zeg maar.

Dankzij mobiele telefoon en internet is het aanbod van electronica dramatisch veranderd. Tegenwoordig staan op de begane grond bij Mediamarkt eindeloze rijen TV’s opgesteld. Niets saaier dan een paar honderd zwarte schermen, maar ja, je moet toch wat als de echte winst in de cloud zit.

Hoe saai een zee aan grootbeeld TV’s is, ontdekte ook mijn vader toen we op een zondag gingen kijken. En online is de TV nog goedkoper ook! Dat klopt, lang leve de vooruitgang. Behalve als je Mediamarkt heet. Van de drie verdiepingen is er een halve omgebouwd tot fietspad en een hele tot TV-zee. Zelfs met zoveel opvulling houdt Mediamarkt nog ruimte over. Het enige waar ze nog meer van hebben is geldtekort en omdat de geliberaliseerde energiemarkt net zo’n succes is als die van zusje zorgverzekering, is er een oplossing.

Geef je de energieboer die het meeste betaalt (Budgetenergie) gewoon een plekje in je winkel. De verkooptruc is briljant. Nieuwe TV gekocht en die draait op stroom. “Dan hebben wij nog een gunstig aanbod voor u mevrouwtje/meneertje.” Niet doen, hard wegrennen. Wel eerst je TV afrekenen anders wordt het een vervelende toestand.

Toch zijn veel mensen geinteresseerd, vooral omdat ze bij een meerjarig energiecontract een Mediamarkt tegoedbon van soms een paar honderd euro krijgen die ze meteen bij hun aankoop mogen gebruiken. Verder is er helemaal niks aan de hand want nadat de vorige energiepartner van Mediamarkt, Essent, zei dat er geen bedenktijd was bij de verkoop van energiecontracten in de winkel, werd ze keihard teruggefloten door de toezichthouder Autoriteit Consument en Markt (ACM). Buiten de eigen verkoopruimte geldt wel degelijk een afkoelingsperiode van 14 dagen, het is koop op afstand.

Gevangen

Als je gelooft dat sociale media het moeilijkst is om te stoppen, heb je net niet goed gelezen. Bij het ondertekenen van het contract hebben de mensen een Mediamarkt kadobon gekregen die ze meestal meteen inruilen. Als ze de overeenkomst binnen 14 dagen ontbinden moeten ze die teruggeven. Laten Suus en Sjonnie nou toevallig een iets te dure TV hebben gekocht en net even niet die 200 euro op de bank hebben. Daar zit je dan met je meerjaren energiecontract.

Als het te mooi lijkt om waar te zijn, komt die “kadobon” uit jouw portemonnee. Plus een royale hoeveelheid kosten natuurlijk.

Ik moet er aan denken als ik lees dat Mediamarkt jaarlijks meer dan 100 miljoen aan kosten wil besparen. Tegelijkertijd hoor ik op het vrijwilligersspreekuur ervaringen van mensen die contracten met Budget energie hebben, die ze nooit getekend hebben. Dat laatste kan natuurlijk ook aan sjoemelende energieverkopers liggen die voor een derde partij werken.

In ieder geval gaat het om veel omzet, ook voor Mediamarkt. Het bedrijf krijgt een onbekende vergoeding per contract en klanten zijn vanwege de kadobon eerder geneigd tot aanschaf over te gaan. Waarschijnlijk geven ze daardoor niet alleen meer uit ook zijn ze minder prijsbewust.

Geselecteerd omdat het citaat kort en recent is. Bron: Indeed (20 sep 2019)

Lees de beoordelingen van Mediamarktwerknemers op Indeed door en je komt veel opmerkingen over het genereren van leads voor Essent/BudgetEnergie en Ziggo tegen. In beide gevallen geen tastbare goederen overigens. Het winkel-in-winkel concept lijkt ondertussen steeds belangrijker te worden voor Mediamarkt.

Consumenten geven Mediamarkt 1.5 uit 5 sterren, ook klanten zijn duidelijk ontevreden. Een van de oorzaken is de agressieve verkoop door derden in de winkels. Mediamarkt zit in een lastige spagaat. Als het op de ingeslagen weg verdergaat vermoed ik dat mensen de fysieke winkels steeds meer gaan mijden. Aan de andere kant, de omzet omhoogkrikken is ook lastig. Overigens, de enige andere winkel die ik ken, die met energieboer-in-huis in zee gaat, is Gamma. Ik verzin het niet. Ook daar gaat het niet zo goed mee. Toeval?

Oordeel van consumenten over Mediamarkt. Bron: Trustpilot (20 sep, 2019)

Met al die vierkante meters teveel, heb ik wel een ideetje. Mediamarkt gaat commerciele cursussen geven hoe je aan je klantenbestand kunt verdienen. Eerste klant: Rotterdam. De gemeente betaalt zorgverzekeraar VGZ notabene voor het gebruik van het Rotterdamse adressenbestand in plaats van andersom. Kan Mediamarkt mooi uitleggen dat je er ook geld voor kunt vragen.

Mocht het allemaal niet lukken, kunnen boventollige ambtenaren die goed opgelet hebben, bij VGZ Rotterdam in dienst en die zorg-woekerpolis 2.0 in de Mediamarkt aan de pechvogel brengen.

“Onze uitgebreide aanvullende verzekering dekt nu ook twee gesprekken met een counselor om rouwgevoelens te verwerken bij een miskoop. Hier op het stippellijntje tekenen.”
“Ik ben toch niet gek?”

Kopfoto: Winkel in winkel, de balie van Ziggo in Mediamarkt Rotterdam-Centrum (04 augustus 2019).

Bij Gamma Loopt Niks Op Rolletjes

Wedden dat er meer managers bij Gamma een luier dragen dan kinderen op de basisschool waar ik klusjesman ben?

Nadat ik in deel drie constateer dat Gamma absurd duur is en niks op voorraad heeft, ga ik wielen online bestellen.

Normaal neem je alles mee uit het schap wat je kunt vinden als er te weinig is. Niet bij Gamma. Terwijl er een oneven aantal wielen in de bouwmarkt ligt, mag je online alleen per twee stuks bestellen. Geen idee wie dat verzonnen heeft maar die is vast lid van dezelfde Raad van Bestuur die een oekaze op gegarandeerd geen geld verdienen heeft uitgevaardigd. Mijn 24 pond wielen komt overigens los gestrooid in een doos, zonder ook maar wat. Zelfs de factuur is digitaal.

Eigenlijk had ik gehoopt nog voor de zomer alle taalkasten van wieltjes te voorzien. Best handig zo’n geleerde kolos van 100 kilo op rolletjes als de hele school in de vakantie van een nieuwe vloer wordt voorzien. Helaas. Als Gamma geen geld wil verdienen, houdt alles op.

Als test heb ik een taalkast alvast van wielen voorzien. Omdat ik wil dat de kasten een uniforme uitstraling hebben, bestel ik de resterende wielen in de Gamma webshop. Het is dan zondagmiddag.

Onder normale omstandigheden is ophalen in de winkel het handigst. Wachten tot de postbode een pakketje brengt, doe ik allang niet meer. Tot mijn verbazing blijkt dat de bouwmarkt die 100 miljoen in de online verkoop gaat stoppen, de pakketjes door Post.NL naar de bouwmarkt laat brengen. Ik blijf het herhalen, Gamma wil geen geld verdienen. Post.NL heeft trouwens ook een hekel aan haar klanten. Op maandag worden geen pakjes bezorgd. Op dinsdag trouwens ook niet, terwijl ze dat wel zeggen. Mijn zending ligt dinsdag voor 15:00 uur bij de bouwmarkt. Beloofd. Dus niet.

De laatste week voor de vakantie moet er op school nog veel gebeuren. Een beetje geschipperd met mijn agenda en dinsdagmorgen heb ik een gaatje om de tweede kast op wielen te zetten. Ik heb tenslotte zes wielen, waarvan twee met rem, in de bouwmarkt gescoord. De juf is gewaarschuwd dat ze de taalkast op de operatie voor moet bereiden, ik kom ‘m zo halen. Snel nog even op mijn telefoon kijken hoe het met de 38 staat. Hmmmm.

Post.NL is de klup die hoopt dat we de postzegel met belastinggeld gaan subsidieren. Overgenomen worden door de Belgische concurrent wil het management niet, ik wel. Prachtig toch als burgers uit een ander land onze portokosten voor hun rekening nemen?

Het is net de NS, als de trein op tijd is, kun je de conducteur door de luidspreker kristalhelder verstaan, gaat er iets fout dan blert er een onontcijferbare, krakende stem door de wagon. Post.NL laat je zelf vertragingen bij toeval ontdekken. In plaats van een pak vol wieltjes in het wagentje van postman Pete, is het pakket op dinsdagmorgen vertraagd in het sorteercentrum. Geen idee waarom en dat gaan ze me ook niet vertellen. Ineens blijkt vandaag besteld, morgen bezorgd niet meer te bestaan. “Wij streven erna uw postpakket zo snel mogelijk te bezorgen.”

Knorrig constateer ik dat Gamma het met 100 miljoen investering in de online verkoop niet gaat redden. Het is echt een wereldkunst om mij chagerijnig te krijgen. Gelukkig is dat ook zo opgelost. De enige kast die vandaag ronde naaldhakken krijgt duw ik bruusk over het zeil door de gang. Wordt toch over een paar weken vervangen. Met kleine kinderen in de buurt duurt een boze bui nooit langer dan 15 seconden. Nieuwsgierig vragen de leerlingen me wat ik met de kast ga doen om ‘m vervolgens met z’n drieen nog even te knuffelen. “Dag lieve kast.” Ik verzin het niet. Ach u begrijpt het wel. Kun je van Gamma of Post.NL niet zeggen.

Online is de belangrijkste pijler voor alle sectoren van de detailhandel, inclusief bouwmarkten. Als je nu nog 0.1 miljard moet investeren – het is 2019 – om de boel op orde te krijgen, is het te laat. Dan kun je wel je internetverkoopplatform uitlenen aan derden om plantjes te verkopen voor vijf keer de winkelwaarde of denken slim te zijn door wielen alleen per paar te verkopen – hoogt de omzet zo lekker op – maar het is een kansloos verhaal.

De enige reden dat ik niet naar een andere bouwmarkt ga is omdat mijn testkast al klaar is en ik alles precies even hoog wil hebben. Anders was ik woensdag toen mijn bestelling eindelijk binnenkwam naar de bouwmarkt geweest om de boel niet op te halen. Kan de bestelling – door eigen schuld van Gamma – ongeopened retour. Naast bezorgkosten zijn retouren de een-na-grootste kostenpost bij retailers. En met 72-uurslevering is de kans daarop groot. Nogmaals, bij Gamma dragen ze allemaal een luier, vooral het strategisch management.

Net als ik denk, dit is het laatste deel van GJ versus Gamma, belt mijn vader. Of ik even tijd heb nieuwe lamellen op te hangen. Geloof me, het kan nog veel gekker. Het vervolg lees je in deel vijf: goed nieuws over Gamma maar niet voor Gamma.

Bij Gamma Dragen Ze Allemaal een Luier

Vrouwen zijn slimmer dan mannen, ook als het over bouwmarkten gaat (zie deel een).

Gamma, altijd duurder dan u denkt. Gelukkig hebben we ook altijd te weinig voorraad zodat u bij de concurrent kunt ontdekken dat het vijf keer goedkoper kan. Lees deel twee over wat vooraf ging.

Of ik het wil hebben? Ja! Een vriendin heeft een prachtig zonnescherm over, drie jaar oud en electrisch bedienbaar. Weer bonuspunten voor dat vrouwvriendelijke huis van mij denk ik al likkebaardend. Volgens mij kan ze gedachten lezen. Kunnen waarschijnlijk alle vrouwen.

Over het algemeen ben ik niet bang uitgevallen, helaas heb ik wel last van hoogtevrees. Niet heel erg maar net genoeg om als ik het zonnescherm zelf ophang te eindigen als opengeklapte tomaat een half dozijn verdiepingen lager.

Een maat van me gaat het monteren en kwam gisteren even kijken. Natuurlijk nog wat bouten en moeren nodig die ik bij Hornbach haal. “Ja, want bij Gamma dragen ze allemaal een luier.” Verschroeide aarde. Vernietigend gewoon. En terecht. Die opmerking zegt alles. Er is niets meer om over te praten, afgeschreven, geen woorden meer aan vuilmaken.

Mijn ochtendritueel bestaat uit “nog negen minuten”, gevolgd door warme douche in combinatie met zeep, shampoo en scheerschuim. Als de dames tevreden zijn, ben ik het. Al 50 jaar. Toch probeert de reclame mij wijs te maken dat zonder aqua-hypo-deo-gezichts-dermifier-megaman-dingeskul mijn leven nu al voorbij is. Nog steeds niet de slimste thuis en ik was er misschien wel ingetrapt als net voorbij het oog van de camera de filmheld die het smeersel aanprijst niet een heel team – ja, de moderne, gevoelige post-metrosexuele man doet persoonlijke verzorging niet voor minder – van huidartsen en make-up adviseurs zich verstopt. Dan kun je de verpakking nog in zulke stoere mannenkleuren als oranje en grijs of groen en grijs, maar vooral veel grauwe tinten ontwerpen, ik trap er niet in.

Keihete zondagmiddag en GJ gaat naar Gamma. Ja, alweer. Tegenwoordig hebben de bouwboeren hun eigen “professional”-merk in de klassieke manverleidingskleuren blauw, grijs en parelzilver. Dat laatste is mijn beste gok voor de glitters. Laat ik nou net een hyperallergie voor Gamma hebben en doordat het lettertype 10 procent groter is, nog harder weglopen. Helaas.

Acteurs doen het mét computereffecten, klussers zonder. Zeker als er kleine kinderen in het spel zijn. Fijn dat het er leuk uitziet, maar is het ook veilig en functioneel? Mijn missie – en die heb ik met trots geaccepteerd – is wielen onder taalkasten maken. Het verleden is een grote vlek en het woord taalkast springt er niet echt uit. Waarschijnlijk iets van de laatste 40 jaar. Wat ze al niet verzinnen.

Omdat grote mensen voor kleine mensen zorgen, ben ik extra voorzichtig. Ook win ik wat advies in bij de fabrikant die wieltjes voor 150 euro ex. BTW verkoopt. Maar alleen als je ze meteen meebestelt. Niet iedereen in het onderwijsveld heeft even nobele motieven. Als je een aap-noot-mies-2.0 taalkaart kwijt bent kun je al een nieuwe kast a raison van 3.000 euro bestellen. Lijkt me een beetje overdreven als een op de vijf kinderen in de Maasstad in armoede opgroeit. Anders ook hoor.

Volgens de heersende logica is iemand die een schroevendraaier vasthoudt dom – bijna gestruikeld over de d/t – en iemand die klikt op een computermuis slim. Misschien dat ik daarom zolang nadenk over mijn ontwerp. Kan ook zijn dat ik als volwassene zeker wil weten dat het voor de kinderen veilig is.

Helemaal uit de tijd loop ik met een foto van mijn boodschappenlijstje – synchroniseren tussen PC en GSM is teveel moeite – langs de schappen. Blinkende professional schroeven heeft Gamma wel, niet dat ik er vertrouwen in heb. Waarschijnlijk mijn schuld omdat een van mijn bijnamen knutselsmurf is.

Voor elf kasten heb ik 44 wielen nodig. In het schap liggen er drie met rem en zeven zonder. Van ieder pak ik een even aantal, een onhoorbaar stemmetje waarschuwt mij. Verder heb ik nog schroeven nodig om de houten klosjes onder de kasten te zetten met bijbehorende schroeven. De wielen ga ik vastzetten met speciale houtdraadbouten.

Het enige goede wat ik over Gamma kan melden is dat alles in hetzelfde pad ligt – als het voorradig is. Met de beschikbare wielen kan ik precies 1,5 kast doen. Niet echt een fijn idee als de tweede kast op iemand valt omdat Gamma niet genoeg wieltjes met remmen op voorraad heeft. Soms rond je 1,5 af naar een. Voor de veiligheid.

Wat er is aan houtdraadbouten van M6 * 80 neem ik mee. Grootverpakking doet Gamma soms wel en soms niet aan. De kinderen hebben pech en een helder doosje van acht stuks kost 3,39. Ik heb er 176 nodig. Thuisgekomen bestel ik de rest van de wielen bij Gamma online, 10 kasten maal 30 euro is 300. Dankzij het internet kun je tegenwoordig ook spullen die je offline heb gekocht binnen 30 dagen retourneren.

In het Gamma assortiment ontbreekt een ding: een opzetstukje om die lange bouten met een machientje in te schroeven. Jullie weten al wat er gaat komen. Ook maandag is een zonnige dag en ’s avonds pak ik de fiets naar Hornbach. Ik heb niet veel nodig, alleen een opzetstukje van vijf euro. Helaas voor Gamma heb ik de prijzenpuzzel gedaan. De Duitse bouwwinkel verkoopt dezelfde maat houtschroeven per stuk en per pak. Gemiddeld kost zo’n schroef bij Hornbach acht cent terwijl “formule” Gamma er 42 voor rekent. Gaan we dus niet doen. Niet dat het uit mijn portemonnee komt.

Rond de eeuwwisseling raakte ik op een feestje in gesprek met iemand die zei dat als de baas betaalt, geld geen bezwaar is. Onzin. Op werkbezoek zat hij in een hotel waar de internetverbinding per mb afgerekend moest worden. Zowel een vriend als ik vonden het belachelijk om zoveel geld uit te geven als het niet nodig is, alleen omdat de baas betaalt.

Wat veel mensen niet weten is dat voor een aantal producten die je in de bouwmarkt koopt de kwaliteit niet noodzakelijk gelijk is aan wat de echte professionals gebruiken. Sommige contracten specificeren een minimumkwaliteit. Gamma had geen houtschroeven van bekende merken. Het eigen parelmoergrijze professional merk, als ik dat al serieus had genomen, had ze ook niet. Alleen onvoldoende voorraad van het huismerk lag in de schappen – tegen de vijfdubbele prijs van hun Duitse concurrent. Het is geen sprookje, maar ik schroefde nog lang en goedkoop.

Ondertussen zijn er ook nog 12 kilo ronde wielen onderweg, maar daarover binnenkort meer in deel vier van waarom Gamma geen geld wil verdienen. Echt niet? Nee, echt niet.

En Nee, Gamma Wil Echt Geen Geld Verdienen

Dat zeg ik. Gamma [is gek]” Ja toch Freek?

Het management van Intergamma heeft de boel echt niet op orde. Kijk maar naar de website. Vier plantjes in pot voor bijna drie tientjes. Daar stel je dan Gamma’s ICT infrastructuur voor beschikbaar. Dertig procent van nul is nog steeds noppes.

Valt wel mee met dat Gamma, ouwe knorreboer.” nadat ik deel een van de Gamma saga had gepubliceerd. Nee! Ze willen gewoon geen winst maken. Soms kan ik de toekomst voorspellen. Ik wist dat er commentaar zou komen als ik negatief was over Gamma. Gaat het over bedrijfsvoering, getallen, verkoopkansen en winstmarges, weet ik uitstekend waar ik het over heb. Krijg je ervan als je iets leuk vindt.

Het feit dat ik niet de slimste, maar wel de leukste thuis ben, heeft een reden. Slim is nou eenmaal sexy. Sexy is een belangrijk verkoopargument in de liefde, zeker met mijn ego. Als mijn Meisje zegt dat ik beter naar Hornbach kan gaan, is dat zo. Maar goed, het is lente, mensen slaan dan soms op hol. Laten we eens iets voor de tuin kopen bij Gamma.

Vier leuke plantjes – met pot – voor slechts 28,95. Voor die prijs moet het wel heel bijzonder zijn. Dat valt tegen. Voor anderhalve euro max. heb je zo’n Kalanchoë plant. Een leuke gekleurde pot bij Ikea kost een euro. Dus roept Gamma: de mijne zijn [iets] groter. OK, dan gooien we er nog 25 procent bovenop. Vier keer pot plus plant, met opslag, is 12,50. Dat is dus de verkoopprijs. Bij Gamma kan het altijd gekker en kost zo’n ensemble een kleine, fleurige 30 euro. Alleen online beschikbaar overigens, verzendkosten gelukkig geen. Maar toch, wie koopt het?

(afbeelding: website Ikea)

Inmiddels hebben ze ruzie, maar Amazon begon ermee. Hun website werd als verkoopplatform aan derden aangeboden. Bol, de mislukte Nederlandse kopie, probeert het ook al een tijdje. En nu dus Gamma. Inspiratie is ver te zoeken. De bouwmarkt maakt er bovendien een rommeltje van. Normaal betaal je 4,95 verzendkosten. In dit geval wordt het fleurspul verzorgd en geleverd door derden. Zij rekenen geen bijdrage in de verzending. Moest er nog eens bijkomen aan die prijs. Toch verwacht ik dat er weinig kopers zijn. Niet alleen door de prijs maar ook omdat planten gemiddeld sneller doodgaan dan bloempotten. Laat de combideal toch aan McBurger over.

Stel dat ze bestaan, mensen gekker dan het Gamma management. Ze plaatsen een bestelling. Maffe klanten zijn meestal ongeduldig, een eigenschap die ze delen met de normalen. Vandaag is het zondag en als je voor half zes – aardappels gaar? – bestelt, heb je dat kwartet lieve plantjes ‘al’ over drie dagen in huis, tenzij je op een Waddeneiland woont. 72 Uur is een klassiek online afhaakmomentje. Waarom zou je in een wereld vol concurrentie er geen gras over laten groeien?

Val je er toch voor, zijn er ook positieve dingen te melden. Dertig dagen bedenktijd, handig als je vergeet water te geven. Reden retour: “ineens deden ze het niet meer.”

(afbeelding: website Gamma)

Blijkbaar verwacht Gamma dat er op 29 mei niemand thuis is. De kanstopper om zelf je bezorgdag te kiezen wordt wel twee [twee] keer vermeld. Misschien handiger om te schrijven hoe vaak de plantjes water moeten hebben, maar ik zal wel te kritisch zijn.

Niet alleen het management, maar ook de afdeling ICT van Gamma is niet op orde. “Wanneer dit product moet worden opgehaald, zijn de retourkosten €0. Retourneren in de bouwmarkt is gratis.” Onzekerheid is een vast kenmerk van de bouwmarkt, anders hadden ze er wel een variabele ingezet die, wanneer nodig, bovenstaande zin verandert in “Terugsturen is gratis. Je mag de dode plant ook afgooien bij de bouwmarkt.” Retourneren of terugsturen, maak het je klant gemakkelijk en gebruik woorden die iedereen kent. Helderheid is aan Gamma niet besteed. “De levertijd van je totale bestelling wordt bepaald door het artikel met de langste levertijd.” “Als je ook andere artikelen bestelt dan kunnen de bezorgkosten wijzigen.” Je zult maar een tuinset van Saoedisch woestijnoliehout bestellen met een levertijd van 29,9 dagen.

Over variabele tekstblokken gesproken. “Retourneren oude elektrische en elektronische apparaten. Gun je je oude elektrische en elektronische apparaten een tweede leven? Breng ze dan naar de gemeentelijke milieustraat of lever ze in bij GAMMA.” Op de middelbare school moesten we een aardappel beprikken om het spanningsverschil te meten. Geen idee hoe groot dat is bij een dode Kalanchoë plant, maar wanneer je ‘m als klein chemisch afval inlevert bij de milieustraat wordt je terecht uitgelachen. De tekst vervolgt met de opgetogen kreet: “dit wordt ‘m.” Niet dus. Zeg het maar even voor alle zekerheid.

Waarschijnlijk bestaat het Intergamma oppermanagement uit een boeket bloemen met zelfbewustzijn. Op hun beurt hebben die het tekstschrijven uitbesteed aan weet-ik-veel. Het rammelt in ieder geval behoorlijk. Nog steeds voor afschaffing van het Nederlands. Tot die tijd spreken we allemaal je moers taal.

“Sla in één keer je slag voor een vrolijke kleurrijke inrichting. Deze Kalanchoë mix bestaat uit vier Kalanchoë planten in verschillende kleuren bloempotten, namelijk: roze, rood, geel en oranje. Deze vetplant staat gedurende het hele jaar in bloei met frisse bloemen. Deze Rosalina variant heeft relatief veel bloemtjes die dicht op elkaar groeien. Ieder plantje heeft zijn eigen kleur pot met een diameter van 13 cm. De planten worden gemiddel gezien ongeveer 28 cm hoog. Deze Kalanchoë is een enorm sterk vetplantje die zeker tegen een stootje kan.”

Meer zielloze kreten als “topper”, “prachtprodukt” en “met liefde gekweekt” maken de artikelbeschrijving leesbaarder. Gooi er ook vooral iets in over “meerdere generaties.” Zelfs ik schrik soms van mijn eigen wijsheid. Laten we kijken naar de details. “Heeft relatief veel bloemtjes” Ahum. “Enorm sterk.” “Staat gedurende het hele jaar in bloei.” Gedurende het lezen des tekstens realiseerden ik mijn dat voor een beterer affront den tekstdichters bestens “bloemend”, “bloessemend” of ener equivalentend baggerwoord voor het woord “bloei” plaatstend. Dinges dus.

Tot slot. “Deze Kalanchoë is een enorm sterk vetplantje die zeker tegen een stootje kan.” Zelfs een boer uit Brabant als ik, leert op school dat het “die plant” of “dat plantje” is. Heeft te maken met aanwijzende voornaamwoorden enzo. Het is sowieso lelijk geschreven met een herhalende hoofdrol voor het woord “deze”.

Eenvoudige woorden zijn goed. De tekst moet wel lopen. Niet omdat ik taalpurist ben maar anders kost het je nog meer klanten. Laten we eerlijk zijn, Gamma doet er alles aan om geen geld te verdienen. Q.E.D., ik kan het niet laten en sluit af in het Latijn.

Om de boel een maand later weer open te gooien. Inmiddels heb ik deel drie van de Gamma saga gepubliceerd. Ook online willen ze geen winst maken. Misschien beter om al die bouwmarkten tot luierpakhuizen om te bouwen.