Dingen Die School Je Nooit Af Mag Leren

Spontaniteit bijvoorbeeld

[En huppelen]

De superlieve, enigszins verlegen kleine is vandaag zeven jaar geworden. Meester Gert-Jan moet wat op de kaart schrijven. Nou, moeten, dolgraag. Terwijl ik naar haar prachtige paarse jurk kijk, vraag ik welke kleur stift ik zal gebruiken. Bijzondere dag, ik mag zelf kiezen. Die roze met glittertjes is wel mooi. Nee GJ, dat is paars jij suffe appelflap. Gelukkig converseren de drie dametjes in dop en de lokale k(l)usjesman op niveau. GJ is er even bij gaan zitten. De bijbehorende sticker wordt wat lastiger. Het zijn afkrasstickers en die zien er voor gebruik allemaal even grijs uit. De secondant heeft drie velletjes met stickers. Gelukkig houdt ze die ondersteboven. Honden, katten en paarden staat op alle drie gedrukt en ik vraag waar de jarige het meest van houdt. Katten.

Secondant nummer twee roept dat haar broer een kat heeft. Een hele vieze die ook wel een beetje heel erg lief is . Een poes die windjes laat. Bah roepen ze gierend terwijl ze als volleerde jongedames wegrennen weg. OK, ik krijg nog net een bonbon en zwaai ze uit maar een kat die prietsjes laat, bah. Je moet het niet moeilijker maken dan het is. Meer reden heb je niet nodig om tijdens de les met je beste vriendinnen gillend door school te rennen.

Gang? Het is meer een lange kapstok met loopruimte in het midden. OK bij de kleuters wat minder want waarom zou je een haakje voor je jas gebruiken, maar het idee is daar. Net vijf minuten rustig aan het werk als een onjarig meisje pardoes in de lege hal op de grond gaat zitten. Ze luistert aandachtig en roept me dan. Je kunt de andere kinderen namelijk vanaf hier horen terwijl ze toch heel ver weg zijn. Fascinerend besluiten we en ze loopt weg. Jullie raden nooit wie tien minuten later weer voor mijn neus staat. Oeps, vergeten, ik ben mijn tas zocht kwijt maar hier is ie niet. Nou moet ik naar boven [zucht] zegt het kleine straaljagertje. Het is maar goed dat school slechts twee bouwlagen heeft anders was mevrouw F16 nu al op verdieping 100.

Als ik zeg tien minuten later, dan weten jullie het wel, hé. Natuurlijk kom ik de jarige tegen als om drie uur de bel gaat. Ze lijkt wel te zweven. Iemand heeft duidelijk een hele fijne verjaardag en ik wens haar nog een keer een extra fijne. Ze straalt.

Voor mijn gevoel mist hier wat. En zeg nou geen houten hijskranen want kleine meisjes worden groot. In het bouwtechnisch ABC komt heimachine voor hijskraan. Toevallig wel.

Voor mijn gevoel mist hier wat. En zeg nou geen houten hijskranen want kleine meisjes worden groot. En in het bouwtechnisch ABC komt heimachine voor hijskraan. Toevallig wel.

Weer tien minuten later, ja nu hebben jullie gelijk. Juffrouw Straaljager is terug. Had haar niet gezien en ze zegt letterlijk: daar ben ik weer. Blije glimlach alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze is al tijden, ruwweg sinds het einde van de gymles, op zoek naar haar tas. Hij hangt duidelijk niet aan de kapstok en zoef daar gaat ze weer, vrolijk zwaaiend. School als lange dubbeldekkergang van twee verdiepingen is eigenlijk altijd spitsroeden lopen. Daar komt mijn andere vriendin, ook al zo’n poepie. Ik schat haar een jaar of vier. Altijd blij om mij te zien – en ik haar. Helaas heb ik de juf al een paar keer moeten vragen om Poepie aan haar stoel vast te plakken. Anders komt mijn werk niet af. De kleine rent pardoes de klas uit als ze me ziet om vervolgens als het even kan in mijn boormachine te kruipen. Vandaag hangt ze in plaats daarvan gezellig aan mijn been en heeft eigenlijk geen zin in het lekkere, verse fruithapje van de naschoolse opvang. Met een beetje aanmoediging lukt het en als ik even later terugloop zie ik haar genieten van de verse meloen. Ze wil naar me toerennen, maar helaas. De juf heeft haar met opzet midden tussen de andere kinderen op de lange bank gezet. Beetje lastig. Dan maar zwaaien met mijn meloen. Geen probleem, ik hoef het niet op te ruimen.

Ondanks die doldwaze avonturen lukt het me om nog een paar dingen te doen. Zoals glimlachen, veel glimlachen. Op de een of andere manier lukt me dat vandaag geweldig. Weet je wie ook glimlacht? Ja ze is er weer, de jonge pilote. Als school nou eens een paar houten hijskranen voor de meisjes koopt, dan wordt de kans dat ze later zelf kan kiezen wat ze wil een stuk groter.

Zes jaar en een en al branie, prachtig. Mocht ze ooit jachtvlieger worden, is het maar te hopen dat ze haar toestel niet verkeerd parkeert en kwijtraakt. Die sporttas, die al sinds het einde van de gymles kwijt is, kan ze maar niet vinden. Gymles, omkleden, ik heb werkelijk geen idee wat er in de hoofden van de jeugd van vandaag omgaat. En dat hou ik graag zo. Achteraf denk ik dat ze toch iets eerder in de kleedkamer had moeten kijken. Bedoel: in school is er een wolkenloze hemel dus verdwalen kun je niet. Of speelt ze misschien op jonge leeftijd al een ragfijn spel zodat ze als een turbo door school kan rennen. In dat geval gaat ze het nog ver schoppen. Anders ook wel hoor. Het is onmogelijk niet blij te worden van die triomfantelijke glimlach en dan nog zo’n leuke rugzak ook. Ik vertel hoe mooi ik haar tas vind. Ineens rent ze op me af en geeft me een knuffel. Ze loopt weg en ik roep veel plezier thuis. Nee, ik ga naar de naschoolse opvang. Niet dat ze ooit aankomt daar ergens halverwege de gang, want juffrouw F16 gooit de turbo vol open. Die is inmiddels ruim voorbij Antarctica overpeins ik terwijl ik opruim. Laten we maar hopen dat de aarde inderdaad niet plat is anders wordt het een gevalletje oeps.

Nog een laatste keer spitsroeden lopen op weg naar de uitgang. Meester Gert-Jan is een enorme kluns. Vanmiddag sprak ik met een meisje dat een prachtige trui met honden aanhad. Of waren het katten? Nee, dat zijn olifanten jij gekkie. Ze zwaait driftig naar me en zegt nog even hallo voor ik de deur uitloop. Heerlijk die lente. Zes uur geweest en het is nog licht. Een klein meisje dat bij de glijbaan staat vraagt me of ik weet wat zij gaat eten. Kom op zeg. Nee natuurlijk niet, ben je simpel ofzo. Hoe moet ik dat nou weten. Jij bent trouwens veel te jong om in de keuken te staan. Kinderarbeid bij de supermarkt mag al [pas] vanaf je 13e. Hou me nou niet voor de gek en stop met die onzinnige vragen wijsneus.

Zie jij ergens houten hijskranen? Ik ook niet niet. Q.E.D. [Is trouwens een heimachine, een schroefheimachine. Als ik ingenieur was, kon ik het je uitleggen.]

Zie jij ergens houten hijskranen? Ik ook niet niet. Q.E.D. [Is trouwens een heimachine, een schroefheimachine. Als ik ingenieur was, kon ik je het verschil uitleggen.]

“Nee lieverd, wat eten jullie straks?” De manier waarop de vijfjarige het vertelt is zo allesomvattend dat een recept voor een gebakken ei langer wordt dan de bijbel. En we zijn pas bij dat platte ding, later blijkt het een pita broodje te zijn en wat sla. En dan moet het de oven in. Nee, wacht die sla komt later pas ofzo. Mam staat er naast maar heeft zoveel lol dat ik me bezorgd afvraag of ze niet veilger na een fles wijn haar kroost thuisbrengt dan met die onuitwisbare lachstuip. Ik vertel het juffie dat ik ook naar huis ga om te eten en zeg dag. Er worden nieuwe lokalen gebouwd op school en de fietsen staan overal geparkeerd. De mijne onder een boom, mooie kans om wat stokjes in het slot te douwen. Aan beide zijden, je doet het tenslotte goed als lagere schoolleerling of niet. Ik kan er alleen maar om lachen en loop terug voor wat gereedschap. Oh dat is erg ropen de juffen in koor als ik weer binnenkom. Nee, hoezo, helemaal niet. Waar maak je je druk over. Gelukkig zijn kinderen in de onderbouw snel tevreden want de stokjes gaan er vlot uit en mijn slot klikt zonder moeite open. Zo’n zalige lenteavond en wat een heerlijke dag mijmer ik onderweg naar huis. Hmmm, waarom stoppen bij houten hijskranen, misschien moeten we ook maar meteen houten takelwagens voor de meisjes regelen. Komt altijd van pas. Bijvoorbeeld als GJ’s stalen ros niet wil.

Ook vandaag ben ik weer de enige man op school – en de enige die zich druk maakt over houten hijskranen voor de meisjes. Hoe kan dat? Omdat ik niet naar de Pabo ben geweest?

“Mannen worden niet als man geboren. Ze worden het.”
– Desiderius Erasmus, Nederlands humanist

[1] Trouwens, hoeveel houten hijskranen kun je voor 647.000 euro kopen? Nee, geen roze, retorische vraag. Wat een flauwekul. Mijn klusschool valt onder de Rotterdamse Vereniging voor Katholiek Onderwijs (RVKO). Een jaar of tien geleden kochten ze hun eigen lerarenopleiding. Niet mijn woorden maar van het Algemeen Dagblad. “Rotterdamse basisscholen mogen Pabo kopen.” [2]

“De RVKO heeft een achtergestelde lening verstrekt aan Stichting Thomas More Hogeschool. Op de lening rust geen rente- en aflossingsverplichting. [RVKO jaarverslag 2022]

De accountantistische blabla die volgt, telt niet.

“De lening wordt gewaardeerd tegen de reële waarde, in dit geval de contante waarde tegen een rentepercentage van 15% per jaar en een looptijd van 20 jaar.” [RVKO jaarverslag 2022]

De reële waarde is “zero points”, nul, niks en noppes.

De Thomas More Pabo in haar jaarverslag 2022 over de lening:

“Op de door de RVKO verstrekte achtergestelde lening rust geen rente- en aflossingsverplichting.” [Thomas More jaarverslag 2022]

Eigenlijk hoef je niet verder te lezen want wie geeft gratis geld terug als het niet hoeft? Ja, ik weet het als je het teruggeeft is het niet meer gratis, dan is het niks.

“Rentebetalingen en aflossingen met betrekking tot deze lening kunnen uitsluitend plaatsvinden indien het bestuur van Thomas More Hogeschool daartoe positief besluit en de hoogte van het eigen vermogen, de liquiditeit en solvabiliteit van Stichting Thomas More Hogeschool blijven voldoen aan de daaraan gestelde eisen.” [Thomas More jaarverslag 2022]

Maar wat nou als de bovenbaas van de RVKO ook de bobo van de Thomas More Pabo is? En toevallig is dat zo. Best wel druk. De voorzitter van de Raad van Bestuur had een van die twee functies ook kunnen overlaten aan een vrouw, een ingenieur [ir.] bijvoorbeeld die verstand heeft van wat jonge meisjes echt nodig hebben op school. Niks geen kunst en cultuur, da’s meer iets voor de Taliban. [3] Houten hijskranen! Zou op de Pabo ook geen gek idee zijn, kun je meteen de rekentoets afschaffen.

[2] Het Algemeen Dagblad is niet mijn favoriete krant maar dit stellen ze toch heel goed.

[3] Kunst en cultuur? Kan de Taliban mooi weer spelen door te zeggen, kijk bij ons mogen de vrouwen ook naar school.

[4] Terug naar het begin. Een en een is twee. Wat zou school je ook echt nooit af mogen leren?

[5] Kom op, je kunt het. Zeg het maar. [6]

[6] Hoor ik daar iets, een -iek? Nee, niet liefde voor muziek, dat is mijn culturele molensteen.

Anderhalve Meter Coronawaan

Désenchantée

Stop met de krant lezen. Hoe moeilijk ook, hoog tijd om eens eerlijk na te denken over de lange-termijngevolgen van Corona.

Het Nieuwe Normaal”, “De Anderhalve Meter Economie,” Kranten kraaien victorie zoals alleen een levend lijk – denk ouderwets staatspropagandaorgaan – kan doen. Schijnt tegenwoordig dat je alleen nog een perskaart krijgt als je niet kunt rekenen. Zelfs op de Pabo (nee, niet die leuke winkel, wordt toch eens volwassen. Anderhalve meter enzo.) zijn ze eindelijk afgestapt van het aspirant-basisschoolleraren toch een diploma geven als ze niet tot tien kunnen tellen. Ondertussen wel huichelachtige spotjes op de radio dat de krant je beste vriend is en je perfect informeert. Nou, dan heb ik nog wel een paar vragen.

Afbeelding: hoe ziet die anderhalvemeterhoreca er straks uit (lokkop in krant NRC)

Je kunt ook je eigen vraag beantwoorden in de kop en vervolgens een goed artikel schrijven dat mensen willen lezen. (afbeelding: nieuwsbrief NRC, 23 april 2020)

​Vroeger had je twee belastingbetalers in Nederland. Schokkend, maar sinds het aardgas op is, promoveert Jan Modaal tot enige overgebleven bron van inkomsten voor de overheid. Blijkbaar zien ambtenaren een toekomst vol gouden bergen want ze strooien met miljarden als pepernoten. In een vorig leven waren ze vast journalist. Rekenen kunnen ze evenwel nog steeds niet.

Wild gewauwel over belangrijke beroepen die eerst in de trein mogen. Wel gepaste afstand houden, dus maximaal een kwart vol. Wordt het treinkaartje dan ook vier keer zo duur of gaat de werkende mens in de anderhalve economie die ontbrekende driekwart bijleggen? Oh wacht, half Nederland zit in lock-down [Eye lowf Inglis toew!] – “intelligent” opgesloten thuis als je geen Engels spreekt – en verdient geen rooie [belasting]-duit. Overigens dekt momenteel de prijs van een treinkaartje slechts de helft van de kosten.

Maart 2020, het eeuwige gevecht. Wie staat er nou op de valreep? Is het winter of lente? Volgens de democratisch gekozen regering gaan scholen niet dicht omdat het moet, maar omdat wij, burgers dat willen. Huh, omdat het kan? Zouden we dan toch in een democratische samenleving leven waarin iedereen gelijk is? Juich niet te vroeg.

De tijd kruipt vooruit zoals alleen zij dat kan. Het is inmiddels mei, langzaam ontluikend uit een boze droom, gaan junior educatieve instellingen weer een beetje open. Niemand die het beseft, maar dankzij de Staatscourant, de enige publicatie die zijn mond opendoet, weten we dat er nauwelijks gevaar is. Zelfs in die superveilige leeromgeving bakt half Holland’s kroost ’s ochtends niks van de breuken op het educatieve menu. Pas op de middelbare school zullen ze tot de verbijsterende ontdekking komen dat de oude Grieken en hun Halfgod π de wereld al veel langer terroriseren – ruwweg, 3,14 millennia – dan Corona en de Tijgerkoning tesamen in het kwadraat plus driehoek ooit lukt.

Afbeelding: nieuwsbrief NRC krant met suggestieve, vragende tekst.

Het lukte de kranten niet de economie kapot te schrijven voor de Coronauitbraak. Nieuwe ronde, nieuwe kansen, zelfde loze tekst. (afbeelding: nieuwsbrief NRC, 03 mei 2020).

Gelukkig mogen onze kleintjes ’s middags uitpuffen – niet hoesten! – als de andere helft van onze lieve huppeldepups – ze zijn echt fantastisch lief, dus laten we harder ons best doen! Ja toch kranten? – met evenveel gemak “d” en “t” verwisseld. In de tegenwoordige tijd heeft iedere pre-puber het recht om over zijn persoonlijke mid-Corona deeltijd pedagogische mangel te struikelen. Helaas, leg dat maar eens uit aan je baas. Als je er nog een hebt na deze meivakantie. De tandarts mag weer open, de kapper niet. Gaat de kapper aan de slag, wordt het te druk op straat. Mooi boven gezond? Ahum? Toevallig de rij bij de Ikea gezien? Heeft Nederland nog niet genoeg Knürft kasten? Dan maakt een stapeltje mensen die op de kapper wacht ook niks meer uit. Wil je trouwens nog een serieus sappige samenzwering horen? De ministerraad heeft de Nederlandse tandartsen verzocht zoveel mogelijk zonder verdoving te werken, om mensen te genezen van het idee dat de tandarts een leuk uitje is. “Leuk, maar je dacht toch niet dat ik voor mijn lol tandarts ben?” Even bruut in zaken als andermans mond is de vraag: “wat schuift dat?”

Ik voel nattigheidsdiscriminatie. Het besmettingsgevaar van en voor de tandarts (speeksel en bloed) is veel groter dan bij de kapper (water en [giftig maar hygienisch ontsmettend] waterstofperoxide.)

Als we dan toch de treinen leeg laten rijden, herplaats verpleegkundigen en artsen naar een zorginstelling in de buurt. En nee, niet stijgeren. Jullie zijn de enigen die in de trein mogen. Inmiddels vier keer zo duur en Thomas, dé locomotief doet tjsoek tsjoek speciaal voor de vrouwen en mannen in het wit. Je hebt zelfs een gegarandeerde zitplek. Weet je hoe lang het geleden is dat de NS overging van het controleren van plaatsbewijzen naar vervoersbewijzen? Erg lang, ik ook niet.

Overigens zijn de eerste premies voor de basiszorgverzekering 2021 per ongeluk komen bovendrijven. Vanaf een allercoulantste 450 euro de maand. De overheid heeft vanzelfsprekend direct beloofd gul de [onze] beurs te trekken voor hen die de stijging niet uit eigen beurs kunnen bijspijkeren. Gegarandeerde financiele tegemoetkoming, dat is nog eens keiharde solidariteit. Nederland is een paradijs, ons paradijs. Gezondheid mag wat kosten. Altijd een fijn gevoel goed verzekerd te zijn, zelf al heb je geen droog brood. Ja toch? Wie knort daar dat de tandarts niet meer in het basispakket zit?

Twintig euro bijdrage. Waarschijnlijk. Gegarandeerd max. Ligt een beetje aan hoeveel het geintje met “onze nationale trots” KLM gaat kosten en of er voorlopig geen banken omvallen. Hier en daar wordt ook al gefluisterd om het salaris van basisschooldocenten door midden te klieven [evident educatie-idee: Floris, mega-monsterzwaarden en iets met de middeleeuwen ofzo] nu ze halve dagen werken. Sowieso een goed plan zolang juffen en meesters kinderen op de middelbare school afleveren die het verschil tussen d, t en π niet eens weten. Toch niet onredelijk om te verwachten dat twaalfjaringen begrijpen dat twee δ’s (delta, vierde letter van het Griekse alfabet) plus een of twee α’s, tesamen verminderd van τ (tau, nummer 19) je gemiddelde leeftijd in het eerste jaar van de middelbare school oplevert. Ongeveer tan.

De anderhalve-meter-economie is een illusie die Nederland niet kan betalen en de meeste landgenoten niet willen bekostigen. Mensen zijn sociale dieren met een zeer kort geheugen, kwaliteit van leven is belangrijk. Een bioscoopeigenaar met een zaal waarin 117 stoelen passen, slaat aan het rekenen. Volgens de anderhalve meter economie [of het gewauwel van anonieme kwaliteitskranten?] kan hij daar in het nieuwe normaal [copyright hangend] 17 stoelen per voorstelling van verkopen. Kompleet kansloos.

De enige die wel mogelijkheden ziet is McDonalds. Ach, het “voedzaam product” is daar lopende bandwerk, dus waarom klanten niet? Restaurants met echt eten weten ondertussen niet hoe ze het op moeten lossen. Zelfs met plexiglas loopt het personeel verrassend veel risico. En wat dacht je van dat smalle gangetje naar de WC? Misschien moeten we in cafés en op terrassen geen alcohol meer schenken. Iedereen weet wat ervan komt als mensen gaan beweren dat overmatig drank in hun lijf gieten, Corona omlegt. Het is in ieder geval een minder krankzinnig idee dan chloor drinken. (Voor het geval je een dwaas bent, niet doen! Nooit. Gevaarlijker en pijnlijker dan Corona. En dodelijk.)

De professioneel platgeslagen, verwarmde dode-koeverkoper kan duidelijk wel rekenen. Ze weten zelfs precies hoeveel gram iedere hamburger mag wegen. Sommige studenten kennen datzelfde “trucje” met getallen, helaas niet “onze” regering. Virtuele colleges, opgesloten in je studentenhuis en dan? Tranen staan de studenten nader dan het reizen met hun OV-jaarkaart, een uitvinding die goed is voor ruwweg jaarlijks een half miljoen reizigers, zeg maar tien procent van het totaal.

In een van de eerste tekenen dat het geld al op is [chic gezegd, het was er wel maar is nu geprealloceerd voor het veiligstellen van de toekomst van “onze” nationale Bobo’s] als je geen blauwe vleugels hebt en/of BTW-vrije kerosine drinkt, heeft Het Ministerie gebruik van de OV-kaart met drie maanden verlengd omdat studenten nauwelijks meer reizen en college via video volgen. Mag wat kosten. Zo benieuwd hoe de volgende lichting eerstejaars gecompenseerd gaat worden als de technicus “interactieve klas 2020″ instart. E is nog steeds MC2, dus waarom niet?

Tegen die tijd is Nederland allang Corona-failliet. Laten we maar snel wat geld besparen en universiteiten en omroepen fuseren. Waarom niet, de onafhankelijke drukpers is tegenwoordig minder kritisch dan de publieke omroep. Of betalen we te hoge salarissen? De Katholieke Universiteit Nijmegen met KRO/NCRV, knalklik. De VARA en de Vrije Universiteit worden ook vriendjes, salonsocialisten aller hoofdstedelijke grachtengordels, verenigt u. Een inter-ministeriele commissie bestudeert ondertussen de opties voor PowNed nu de VPRO tegen is. In een unieke botsing tussen tegen en tegen blijkt ook PowNed niet voor te zijn. Ze zien de klik en willen wel, maar ja, principes. Zo voorspelbaar. Wel leuk dat beiden stug volhouden aan hun principes. Wel of geen TV, dat zie je niet vaak.

Afbeelding: nieuwsbrief NRC met slecht gekozen en onbehoorlijk geschreven, suggestieve en misleidende koppen.

De keuze voor “lijkt” is ongelukkig tijdens de Coronocrisis. Twee keer hetzelfde woord is amateuristisch voor een nationale krant. Tenzij ze natuurlijk onethisch psychologisch klikjournalisme bedrijven. Koppen schrijven, het klinkt zo simpel. Eenvoudig hé? (Afbeelding: nieuwsbrief NRC, 23 april 2020)

Terug naar de kern van de krankzinnigheid. We leven inmiddels in de post-rationale wereld. Heb ik gelezen in mijn onafhankelijk nieuwsblad, kuch. Een duistere samenleving waarin journalisten niet meer weten wat nieuws is. Zich afvragen waarom ze stukjes schrijven, doen ze al helemaal niet meer. Laat staan kritisch zijn. “Zijn er dan nog mensen die het lezen? En ze geloven het nog ook? Echt waar? Weten ze dan niet dat ik ook een hypotheek én kinderen [die volgorde, onbetaalbaar] heb? Hatchie.”

In het “nieuwe normaal”, een klik-journalistieke illusie waarvan het perscarnaille onbeheersbaar, keihard gaat kwijlen, regeert Orwell. Lang dood, maar die man kon tenminste schrijven en een boodschap overbrengen. Rekenen kunnen journalisten nog minder. Sinds 1984 is nadenken streng verboden. Gezagsgetrouw als ik ben, doe ik dat dus niet. Maar… Ben ik nou de enige die niet snapt hoe het werkt? Ik geef me over, anderhalve meter per persoon in de trein is het nieuwe normaal. Lang leve de “vitalen”, nee da’s geen leeftijdsdiscriminatie. Als zij zich ook nog eens aan de 1,5 meter bij in- en uitstappen houden, krimpt de capaciteit op het spoor met meer dan een factor vier. Ondertussen beloof je studenten ook nog drie maanden “gratis” plezierritjes met het OV. Dat past nooit. Sowieso, hebben ze na hun afstuderen geen werk dan?

Het jaar is 2060. Pa werkt al decennia als putjesschepper. Mam staat nog steeds achter de “welkomstafel” bij de goudgele hamburgerbakker. Eindelijk komt het verlossende woord. Nee, de kleine spruit is al tien. Toch gloort er hoop. Via de officiele, ooit vrijwillig maar sinds mensenheugenis verplichte “in-uw-eigen-belang”-staatsveiligheidstoezichtcorona-app, geimplanteerd in onze linkerbovenarm [betere ontvangst van goed nieuws], komt het verlossende woord. Opa en Oma mogen eindelijk van hun drie maanden studenten-OV-compensatierecht gebruik maken. Binnenkort zien zij voor de eerste keer hun kleinkinderen op een afstand van “slechts!” anderhalve meter. Als de robots niet al te veel herrie maken en de wind gunstig is kun je die poepies bijna horen ademhalen! Bedwelmd door zulks een voorrecht prevelen ze een schietgebedje voor Minister-President Rutte. Nood breekt wet. En Corona nog veel meer.

Die anderhalve meter wordt netzomin het nieuwe normaal als lezers die vinden dat zij goed geinformeerd zijn door hun krant. Mensen zijn sociale dieren. Daarnaast wordt het zomer. Vraag maar aan Rob de Nijs wat dat betekent. Of aan mijn π-jarige-ik. Pi is de 16e letter van het Griekse alfabet. Grijns. [Toen en nu.] Daarnaast, het jaar is 2020. Het was de warmste vijf april ooit. Het was de warmste zes april ooit. Het was de warmste acht april ooit. Het was de warmste 12 april ooit. Klimaatverandering helpt ook al niet.

Kopfoto gemaakt door Daniel Tafjord, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Pssst…
Mocht je niet kunnen rekenen, Gert-Jan biedt de helpende hand. Ik heb geen butler maar ben wel “at your service.” Laten we beginnen. Anderhalve meter is meer dan een en minder dan twee. Steek je beide armen, ja alletwee, recht vooruit. Zucht, waarom hebben ze omroep Max en de ouwe-sokken gymnastiek ooit afgeschaft. Anderhalve meter zit ergens in het midden. Succes in het “nieuwe normaal.” Je zult het hard nodig hebben.

Echte journalisten, sorry ik blijf bezig hé, plaatsen tegenwoordig ook een link naar een liedje dat ze luisteren terwijl ze sprookjes schrijven. Kan ik ook, maar dan op z’n VPRO’s.

Dit bericht heb ik dus niet geschreven, luisterend naar Mylène Farmer. Puur toeval dat ik aan de slotaccoorden van Désenchantée, haar klassieker uit 1991 denk terwijl ik typgeit.

“Je suis d’une génération (chaos, chaos)
Désenchantée, désenchantée
Tout est chaos (chaos, chaos) à côté
Tous mes idéaux (chaos, chaos): des mots abîmés”

Nee, het is Kate Ryan die op de achtergrond mijn geweten bewerkt met dezelfde tekst, maar dan gezongen in 2002. Kate en niet Mylene. Niet omdat ik Reservebelg ben. Voor altijd. Trots op – en nee, dat verandert nooit – maar omdat iedere generatie zijn voor en na kent. Terugkijkend is het meestal een [kostbare] storm in een glas water. En anders heb je wel wat beters te doen dan terugkijken.

In de eeuwig brandende woorden van een vriendin: “Wat laten wij na aan de volgende generatie?” Een miskend genie zong eens: “Zeg maar niets meer.”

Afbeelding: Speculatieve kop in de Volkskrant. "Had het RIVM beter moeten weten?"

Daarom kan ik het dus niet laten. (Afbeelding: website Volkskrant, 30 maart 2020)