Letterlijk
Ja, ja, ook figuurlijk. Wat dacht je dan?
[Op zoek naar het verslag van 2022? Klik hier voor het Noordzee Fietsen Festival 2022.]Nieuw, nu nog beter. North Sea Jazz Festival 2023, dit keer krijgt GJ twee hoeders – bewakers iemand? – mee. Wat kan er nog fout gaan? Niets, nul komma noppes. En toch weer hetzelfde oude liedje. Hoe zou het komen.
Zingen kan ik niet, dansen ook niet, maar meezingen zonder de tekst te kennen lukt mij als de beste. Achteraf ben ik maar wat blij dat Lionel Richie diepe angst voor corona heeft en Neil Rodgers van Chic het van hem overneemt. Wat heeft die man er zin in. Als iemand een feestje kan bouwen, is hij het. Dit jaar gaan we weer op zaterdag en zal Tom Jones de avond afsluiten. Iemand moet het doen, anders liggen we allemaal om 11 uur in bed.
Ooit een briljant wetenschappelijk onderzoek gelezen, OK de samenvatting dan. Wanneer krijgt iemand verzamelwoede? Geloof het of niet bij twee stuks. Of het nou luciferdoosjes of Barbiepoppen zijn, het omslagpunt ligt net na een stuks. Misschien dat het zo ook gaat met tradities. Wanneer wordt iets een traditie? Interessante vraag want mijn oudste hoeder is nogal van het tradities kweken. Rond twee uur die zaterdagmiddag, na het ontbijt op een zonnig terras gelijk vorig jaar, vraag ik of dit voortaan een North Sea Jazz traditie is. ‘Ik denk het wel’. En zo zal geschieden, betekent in ieder geval dat mijn vrienden en ik nog vaker naar NSJ gaan. Tijd om te vertrekken maar ondanks dat mijn senior begeleider en ik de buurt op ons duimpje kennen – we waren vroeger huisgenoten in de straat om de hoek – raken we elkaar meteen kwijt. Ach iets met repetities en de grote finale. Heb nog even de tijd genomen om een foto te maken van weer een hoge flat, een stad als Rotterdam heeft dat nodig. Hoe meer betonkolossen, hoe beter. Dan vinden we elkaar terug en peddelen zachtjes met de stroom mee over de Erasmusbrug langs de metrobaan naar Ahoy. Fietsen bewaakt geparkeerd en voor we het weten staan we binnen. Krijgen nog even een muntje in ons handen gedrukt en dan. Mijn andere hoeder is voor het eerst op North Sea Jazz en we lopen de centrale hal in waar Leo Blokhuis iets staat te vertellen. Ik offer mij op om drinken te halen en dan blijkt dat het muntje voor een bekertje is. Iets met het milieu enzo. Je moet lang in de rij staan voor je wat mag bestellen en ik raak aan de praat met een stel. Zij zit in een electrische scooter. Het terrein is over het algemeen erg rolstoelvriendelijk maar niemand weet of er ook laadpunten voor mindervaliden zijn. Klinkt logisch maar ik ben nog nooit een infostand tegengekomen. NSJ is vooral zelf zoeken.
Of je neemt de fiets.
Kun je nog een beetje van Rotterdam genieten. De Maassilo bijvoorbeeld waar een tijd discotheek Now & Wow heeft gezeten.
Als ik terugloop met drie drankjes, babbelt Leo Blokhuizen nog steeds. Mijn eerste keuze is Naft en mijn vrienden zijn ook wel klaar met meneer B. Mocht je het decembergevoel missen deze kokendhete acht juli, op Netflix is er een documentaire over Wham. Inderdaad gaat ook over die ene plaat, ja die. Wij lopen naar buiten en floep, mijn begeleiders kwijt. Ik hen of zij mij is niet helemaal duidelijk. Het is een uur of vier ’s middags, buiten is het 32 graden en geen wolkje aan de hemel. De zon schijnt genadeloos op het podium en een handvol rode kreeften die beweren uit Belgie te komen, gaan er volledig voor. Hun fusie tussen house, jazz en blaasinstrumenten is helemaal te gek. Ondanks de hitte staat iedereen mee te dansen en juichen. Chapeau heren. Ik zal het maar meteen zeggen, beter wordt het niet vandaag. Mijn begeleiders zijn ondertussen licht bezorgd en sturen een blij-kijkende selfie. ‘Wij zijn bij Naft.’ Ik ook. En nu?
Naft uit Belgie met hun combinatie van diepe bas en veel blazers. House en jazz. Wegkoken maar toch doorgaan. ‘Als wij zweten, jullie ook.’ Mijn favoriete act op North Sea Jazz 2023.
Dit jaar weinig tijd om een programma samen te stellen. Op basis van de beschrijvingen heb ik gretig van alles bij elkaar geklikt. Snarky Puppy is de volgende. Schijnt heel gaaf te zijn, zeker als je broer er in speelt. Hé Pup, ik wist niet dat jij op het North Sea Jazz festival optreedt, Snarky Puppy. Dan bliept mijn telefoon, een enthousiast bericht van mijn begeleiders dat ze ook in de zaal zitten, tweede ring rechts. Daar heb je veel aan. Mijn broer stuur ik een foto. ‘Ik wist niet dat je zo populair was, de zaal zit vol’ En even later ‘maar jou zie ik niet.’ Snarky Puppy mag dan wel fantastisch omschreven zijn in de festivalgids, ik vind het een beetje tam. En van al die jaren-70 ZZ-top gitaren hou ik ook niet echt. Maar dat is ook de charme van dit festival, er is zoveel keuze. Trondheim Jazz Orchestra is de volgende.
[Snarky Puppy] ‘Wij zitten tweede ring rechts.’ Word ik nu in het ootje genomen door mijn bewakers? Wat denkt u lange meneer met pet op? Dacht ik ook.
Staples Jr. Singers
De True Loves stonden niet op mijn lijstje maar per ongeluk val ik met mijn neus in de boter.
Om zes uur wil ik Marcus Miller zien en de Staples Jr. Singers. Somi was om half zes maar dat lukte echt niet meer. En om half zeven Abdullah Ibrahim en zijn trio – en Olivia Dean. Een teksflard van Het Goede Doel schiet me te binnen: ‘zoveel te doen.’ Niet echt North Sea Jazz materiaal. Doe Maar zou wel gepast hebben. Enfin, het is ook wel fijn om met je vrienden wat te eten op een festival. Samen uit, samen thuis tenslotte. De agenda wordt aangepast en we gaan met z’n allen op zoek naar de Hudsonzaal. En binnen drie seconden ben ik ze kwijt. Ze doen het erom. Dan krijg ik een appje ‘wij hebben samen de Hudson gevonden.’ Ik inmiddels ook maar met dit warme weer en al die energie in de lucht die nog moet ontladen, heb ik weinig rust en zoek iets stevigers dan het Abdullah Ibrahim Trio. Ik beland buiten en luister naar het laatste gedeelte van The New Staple Singers. Erg goed. Inmiddels staat Jill Scott ook weer op het programma, zal wel een computerstoring zijn geweest en blij haal ik wat drinken als ik de True Loves hoor. Dat is fijn. Het enige wat ik hoef te doen is me om te draaien en blijven staan. Wat een heerlijk feestje. Warm.
‘Hij is weer terug!’ Het is zo warm dat de haarverf smelt. Rudi Giullianni momentje zullen we maar zeggen. Maar waarom dragen zoveel mensen t-shirts van andere festivals?
Even later is het nog steeds warm. De man voor mij raakt in paniek. Er druipt iets in zijn nek en dat is geen aardolie. Het is zo heet dat z’n haarverf begint uit te lopen. Hij rent naar de WC en ik hoef eindelijk mijn lach niet meer in te houden. Oh jongens. Maar het is en blijft warm dus nog wat drinken voor Jill Scott begint. Twintig minuten voor tijd moet genoeg zijn. Niet dus. Helemaal vol, staan kan gelukkig ook. Voor haar ben ik gekomen. De temperatuur blijft maar stijgen in de zaal en het wordt steeds benauwder. Jill Scott opent met te vertellen dat ze wat nummers van haar eerste album gaat spelen. Of wij dat willen? Zelfs ik maak betere grappen. De kracht van Jill Scott schuilt in haar teksten, ze is echt geniaal. Beste zomerplaat ooit? Family Reunion van haar tweede album. Scott begon als gesproken woordartiest en dat merk je. Closure van haar album Woman uit 2015 is ook briljant. Enfin vanavond live dus. Niet wat ik ervan verwacht had. Het geluid is maar zo zo, misschien speelt de hitte haar ook parten. Ik ben halverwege even de zaal uitgelopen om bij te komen, dan moet het op het podium nog veel warmer zijn. In haar achterhoofd zit misschien ook de controverse over het volkslied en – zeker voor mij – de kracht van Jill Scott zit in haar teksten. Daar krijg je heel moeilijk wat van mee. Ik hoorde overigens wel Golden van haar tweede album dus een beetje in de war. Maar zo blij dat ik haar heb gezien en gehoord, helemaal fantastisch. Dank je wel.
Jill Scott treedt op.
Inmiddels zijn we elkaar alledrie kwijt, ja zelfs mijn vriendelijke bewaking heeft elkaar uit het oog verloren. Senior zit even te chillen net buiten de Radio 2 stoelen. Het is een van mijn grote irritaties, de publieke omroep als een profiteur die overal bij is. Verzin zelf eens wat. En als je dat niet lukt, zorg in ieder geval voor mensen die passie hebben voor wat er op een festival gebeurt, niet van die trekpoppen die het als ellendig werk zien. Zo jammer. We hergroeperen voor nog wat te drinken en besluiten extra vroeg naar Tom Jones te gaan. Dat wordt vast nog veel drukker dan Jill Scott. Rond half elf is de zaal al grotendeels gevuld. We bemachtigen nog een plekje ergens bovenin en wachten. Bovenin is het warmer dan op de vloer maar we bijten door. Stipt kwart over elf trapt Tom Jones af.
Wie anders dan Tom Jones?
Of je nou wel of niet van z’n muziek houdt, de Brit is een geniale showman. Met de nodige dosis zelfspot. Hij zet in met een rustig nummer en de zaal schiet in de lach als de tekst aanbeland bij ‘I’m getting older’ [ik word ouder]. Wereldklasse van de 83-jarige muzikant. Petje af. Zijn eerste hit was in 1964 zo vertelt hij en iedereen kent het. ‘It’s not unusual’ is een aardig deuntje maar klinkt vanavond tam en plat. Veel orkest en minder Tom Jones. De stem is nog steeds magistraal en ik geef het je maar te doen, als 80-plusser het North Sea Jazz festival afsluiten in zo’n hete tent. De nummers zijn gelukkig niet geremixt maar wel vergemakkelijkt voor de zanger. Het is gewoon niet mijn muziek, zeker niet zo. Da’s geen kritiek want wat Tom Jones op het podium presteert die zaterdagavond, doen weinigen hem na. Hij zingt niet alleen zijn eigen hits maar ook die van anderen, gelukkig. Na vijf kwartier is het over. Die man moet leeg zijn van binnen maar wat een respect heb ik voor hem.
Blijf het bizar vinden. Liever met je telefoon filmen dan genieten van de muziek. Jammer dat je geen likes kunt eten anders zou er geen honger meer zijn in de wereld. Goed hé, die sociale media?
Tegen het einde van zijn optreden dwalen mijn gedachten af. Zoveel te zien en dat is maar een dag. Ondanks dat er minder hele grote namen waren dan voorgaande jaren baal ik toch een beetje. Shirma Rouse en Róisín Murphy heb ik moeten missen, nog jammerder vind ik dat ik het optreden van saxofonist Lakecia Benjamin niet heb gezien. Ook de soulformatie Gabriel met zanger Jacob Lusk – winnaar van American Idol – moet hoognodig naar Rotterdam terugkeren in de toekomst. Al doen ze het alleen maar voor mij. Zal wel meevallen. Voor zulke muziek staan mensen in de rij. Trouwens, American Idol hé, kennen jullie Jennifer Hudson? Zij heeft wel deelgenomen maar nooit gewonnen. Nu zit ze in de jury van het programma. Een van de meest fabuleuze stemmen ooit. Zoek maar eens naar de clip van haar en Tom Jones waarin ze samen ‘It’s a man’s world’ zingen. Allebei even geniaal. Wat een leuke dame trouwens. Als zij nou eens naar North Sea Jazz komt. En Lisa Fischer want die staat ook bovenaan mijn wensenlijstje. Weet je wat? Als zij niet komen, ga ik nooit meer naar NSJ. Nooit. Echt waar.
Laatste bus naar Centraal Station. Of je neemt de fiets. Waarom denk ik ineens aan Last Train to Trans Central van the KLF?
Kopfoto gemaakt tijdens het optreden van Jill Scott. Betekent niet dat ze van m’n lijstje af kan. Zo werkt het niet met muziek. Gelukkig maar.
—
[1] Tijdens het avondeten ga ik op zoek naar vruchtensappen. Niet te vinden. Uiteindelijk verdwaal ik in een soort van kunsthal. Zonde van de ruimte. Er is duidelijk plaats voor nog veel meer musici.
Hier hebben ze duidelijk geen vruchtensap. Waar ben ik eigenlijk?
Mooi schilderij en ik weet dat kinderen duur zijn. 5.000 euro. Maar om de kosten nou terug te verdienen met het geklodder van je kleine op de peuterspeelzaal. En dat op het North Sea Jazz festival.
[2] Natuurlijk raakte ik mijn hoeders meteen na het avondeten weer kwijt. Fijn zo’n appje dat jullie samen de Hudson hebben gevonden. Ik inmiddels ook, maar wel nadat ik hier verdwaalde. Wat is dit nu weer? De techno-jazz kelder? En ik maar denken dat ik een sluiproute heb gevonden.
Waar ben ik nu weer in hemelsnaam beland?
[3] Geef de schuld maar aan de overduidelijk onbegrijpelijke plattegrond. Net zo onnozel als die van vorig jaar.
Zelf als de hele plattegrond op het scherm van mijn foon zou passen, blijft ie onbegrijpelijk. Soit.
[4] Een van de weinige wanklanken was deze meneer, een officiele fotograaf. Centrale hal is erg druk en ik zet de drankjes tussen mijn voeten om een foto te maken. De man loopt mij omver, slaat bijna mijn telefoon uit mijn handen en draait vervolgens boos om omdat ik niet opzij ga. “Wat is dat nou?” roept hij in m’n gezicht. Zag ‘m niet eens aankomen en ik ben een paar seconden verbijsterd. Absoluut niet netjes, zeker niet als het je werk is. Dan zie ik ‘m de volgende opzij douwen. Drankjes weggezet en ‘m achterna gerend. Geen idee waar hij heen gaat maar in de tijd dat hij nog drie mensen wegduwt, leg ik dezelfde afstand af zonder ook maar iemand lastig te vallen. Dan komen we in een halflege zaal waar momenteel niemand optreed en ik trek een sprintje. Als ik ruim voor lig, draai ik me om en wacht op hem. Neem aan dat hij als fotograaf superblij is dat hij ook een keer aan de andere kant van de lens staat. Blijkbaar niet want hij probeert met zijn hand zijn gezicht te verbergen maar er is geen ontkomen aan. Klik. Ik zeg dank je en loop weg. Hopelijk heeft hij zich daarna wat meer gedragen. Ongelooflijk.
Een zwart balkje leek me overdreven. Foto een beetje wazig gemaakt. Zie ik het weer, word je beroemd. Bedank de artiesten en mijn medefestivalgangers maar voor mijn coulance.
[5] Stel dat Doe Maar had opgetreden op het North Sea Jazz festival vandaag. Hadden ze dan 32 graden of 32 jaar gezongen?
[6] Plannen is zinloos maar zonder overleef je het North Sea Jazz festival helemaal niet. Hier mijn futiele poging.
