Doek Valt Voor Mannenkoor Concordia

Mannenkoor Concordia uit Roosendaal houdt na 102 jaar op te bestaan. Corona legt de vereniging stil maar sociale media dragen haar ten grave.

Van de week naar de Rotterdamse Dakdagen geweest. Een vriend had een foto van me gemaakt die hij emailde met Google Foto’s. Dan moet je eerst inloggen op je Google-account – die ik niet heb – om de foto te bekijken. Je kunt ‘m ook gewoon zo emailen of doorappen. [1]

Vanmiddag een vriendin met een geinig (neem ik aan) Facebookbericht. [1] Blijkbaar gaan je hersens rotten van teveel telefoonstaren want toen ik een paar jaar geleden 50 werd, hebben ze het verrassingsfeest achter mijn rug om via Facebook geregeld. Dat was veilig en verantwoord omdat ik niet op Facebook zit.

Ach, terwijl ik dit schrijf luister ik naar de radio en niet Spotify. Een boodschappenbezorger belt naar de studio. Wie er het meest gebruik maakt van de service? Ouders met kinderen want die hebben het zo druk. Ahum, tijdje geleden ouderavond op school. De Marsmannetjes en -vrouwtjes zullen wel geland zijn want als de trotse kinderen proberen de aandacht van pappa en mamma te trekken, kijk dit is mijn school, mijn klas en dit en dat, weigeren ze nukkig van hun scherm op te kijken. Vijf minuten maar, kom op zeg het zijn je kinderen. Volledig geprogrameerde menselijke robots. Mijn voorstel: vanaf nu kijkt de rechter bij echtscheidingen naar het telefoongebruik van de ouders. Degene met de minste schermminuten wint en krijgt de kinderen.

Gert-Jan komt uit het Brabantse Roosendaal en is als enige van de familie naar de grote stad verhuisd, de rest woont er nog. Voor een kleine plaats heeft het een niet onaardig verenigingsleven. Pap is lang en enthousiast lid van Mannenkoor Concordia, een vierstemmig koor opgericht in 1920. Honderd jaar na 1920 komt 2020. De annus horribilis die het begin van corona inluidt. Het bestuur van Mannenkoor Concordia is dan al minstens een jaar bezig om een spetterend eeuwfeest voor te bereiden. In 2008 wordt een complete opera op de planken gezet. De plannen voor het jubileumjaar 2020 zijn minstens net zo enthousiast. Niets staat een daverend eeuwfeest in de weg. Kennis, kunde, ervaring en passie zijn immers in ruime mate aanwezig.

De gemiddelde leeftijd van de heren is relatief hoog en het eeuwfeest is een uitstekende kans om nieuwe leden te werven uit alle generaties maar door corona valt het hele verenigingsleven stil. Oudere mensen worden disproportioneel hard geraakt door corona en het ledenbestand dunt in de twee jaar die corona duurt dan ook sterk uit. Zo sterk zelfs dat na 102 jaar er geen toekomst meer is. Van een opera is allang geen sprake meer, bestuur en leden besluiten gelukkig wel een waardig afscheid te organiseren. Je neemt als heer tenslotte afscheid met opgeheven hoofd, niet via een achterdeurtje maar door de voordeur.

Op weg naar het laatste concert zijn er nog wat struikelblokken. Vlak voor corona moet de vaste dirigent noodgedwongen afscheid nemen. Haar opvolger moet na korte tijd eveneens afhaken. Gelukkig wordt een voormalig dirigent samen met een aantal oud-leden bereid gevonden samen wat oud-leden om mee te werken met het afscheidsconcert. Eerlijk is eerlijk, het klinkt als een klok. Als er al een valse noot te bespeuren is, zal dat vast komen doordat mensen een brok in hun keel hebben. Na een relatief kort concert valt het doek definitief en blijven zowel leden als concertgangers verbaasd achter. Dat corona een aderlating voor het ledental is, begrijpt iedereen. Maar dat er geen nieuwe aanwas is, onbegrijpelijk. Je zou toch zeggen dat mensen die via hun telefoon boodschappen bestellen en thuis laten bezorgen, tijd over hebben. Of begrijp ik het nou niet? Ik begrijp het helemaal niet, dat is zeker. Wat ook zeker is, is dat het een waardig afscheid is. Op veel te jonge leeftijd. Eeuwig zonde.

[1] Vijftig-plus dan krijg je dat. Zijn ze allebei. Wil je erbij horen en hip zijn. Misschien je gehoorapparaatje wat harder zetten, kun je horen hoe de jeugd van tegenwoordig je uitlacht. Terecht.

Thuiskopieermaffia Maakt Er Een Potje Van

Overhead: een grote-mensenwoord voor geld graaien

Vandaag op Tweakers: Gerechtshof: thuiskopieheffing op offline opslag Netflix en Spotify mag niet.

Kan het zo gauw niet vinden maar toen de platenspeler geintoduceerd werd stond gans den bladmuziekwereld op haar achterste benen. Het duivelse mechaniek zou als een geldwolf in de muzieknotenkippenren huishouden. Wie koopt er nog partituren als je ook gewoon een bakkelieten schijf kunt opzetten? [1]

Meer dan een eeuw verder. Vrienden in ons groepje krijgen kinderen. Inmiddels meerderjarig, liggen die nog steeds wakker van de FBI. Waarom? Dat ellenlange verhaal aan het begin van videobanden en DVD’s over de mensen die naar de gevangenis gaan als ze illegaal kopieren. Leg dat maar eens uit aan een vierjarige die voor de honderdste keer wil zien wat er met de moeder van Bambi gebeurt. En nee, ze wordt niet ontvoerd door een geheimzinnige organisatie van drie letters. Gelukkig weet ICT-Pappa de oplossing: een thuiskopie. En omdat hij zich toch wat bezwaard voelt, knipt hij het eerste stukje er af. Maakt het net wat minder erg. Laten dat nou precies de priemende woorden van de Amerikaanse politie zijn. [2] Toeval?

Voor de kleine lettertjes: zie de regels ergens tussen 16 en 17 cm.

Zelf DJ geweest en van het geld dat ik aan muziek heb uitgegeven kun je meerdere huizen, of als je dat liever hebt, het Disney-kasteel kopen. Origineel staat overigens in Duitsland. Jaar of 15 geleden, net nadat ik een grote-mensenbaan aanvaard had – met leaseauto – slaat de cd-speler over. Destijds hadden webwinkels van Hollandse kranten leuke aanbiedingen van jazz cd’s. Home Cooking van de Ongelooflijke Jimmy Smith even uit de kast gevist. Op het bekende jazzlabel Blue Note natuurlijk. Hoe fantastisch die Jimmy Smith wel niet is, zal ik nooit weten. In de auto weigerde hij zijn mond open te doen. En dat m’n cd-speler non-stop haperde lag niet aan Rijkswaterstaat. Van hier naar werk en terug altijd prima zoefkwaliteit asfalt.

Wat blijkt, de ‘kopieerbeveiliging’ bestaat voor een gedeelte uit opzettelijk foutjes in de bron aanbrengen zodat die moeilijker vermenigvuldigd kan worden. Het zilveren schijfje doet het alleen op duurdere apparaten, niet in de de gemiddelde muziekinstallatie in de auto. Was overigens een Citroen C4, onverwacht fijne auto.

Staat er ook in minieme letters op hoor: ‘on some equipment, car stereo’s for instance, playback problems may be encurred’.

Het is dat ik het zo druk had dat ik pas na een half jaar de CD voor de eerste keer luisterde, anders had ik vast de tijd gevonden om die CD te kopieren naar mijn harde schijf en om te zetten in iets foutloos zoals een mp3 of flac bestand. Maar ja, druk, druk, druk. Zo druk zelfs dat ik nooit meer een CD heb gekocht. Kwam er gewoon niet aan toe.

Plus na honderd keer een nieuw pak voor de begrafenis van Bambi’s moeder is de rek wel een beetje uit bij Bruintje. Iemand trouwens nog een wachtwoord voor Disney Plus ‘over?’

Kopfoto is vandaag een greep uit mijn cdkast. Goede investering? Ach een paar doen het vast nog wel in de auto.

[1] Het is maar goed dat ik nooit kinderen heb gekregen. Stel je eens voor dat ze zeggen dat ze niet naar school hoeven omdat Google ze wel leert lezen. En ik begin al helemaal niet over koeien die geen melk meer geven door de voorbijrazende stoomtrein. Wie durft er dan nog te roepen dat de trein goed is voor het milieu? Vroeger was alles beter, vooral logische logica.

[2] Gewoon kijken, lachen, luier volpoepen en naar bed. Dat kan sneller! Heeft pappa ook eindelijk rust.

[3] Nog niet genoeg gelachen? Raad eens waar SONT voor staat? Stichting Onderhandelingen Thuiskopievergoeding. En die onderhandelingen kosten zo’n 7.5 miljoen, zeg maar 20 procent van de buit.

Gratis Is Goed – Als Je Arm Wilt Blijven

Op internet is data het nieuwe geld, zo erg zelfs dat de meeste bedrijven vergeten oud geld te verdienen. Dat was voor corona al een slecht idee.

Tegen gratis is niet hetzelfde als voor het recht van artiesten om van hun muziek te kunnen leven. Je zult maar net hét vaccin uitgevonden hebben dat tegen alle toekomstige varianten van het coronavirus beschermt. Het is al raar genoeg dat musici en fotografen meer rechten op hun werk hebben dan programmeurs of architekten.

Als een muzikant zijn nieuwe gitaar kan betalen in ‘likes‘, waar gaat het naartoe met de moderne wereld? Ach, aan de andere kant zijn artiesten vaak wereldvreemd. Onlangs stond er een mooi verhaal in de Financial Times [Engels, €]. Een artiest vertelt over de onvermijdelijke opkomst van de MP3 en hoe dat muziek ‘gratis’ maakte. Gelukkig is er een oplossing. Als iedereen een zeer redelijke 30 tot 50 euro per maand betaalt voor online muziek kan de muzikale auteur van zijn percentage leven. Behalve het feit dat het een boel geld is en de meeste mensen [gezin van vier iemand?] niet zoveel aan muziek uitgeven, wringt de schoen ergens anders. Digitaal is huren tot de toko sluit. Koop je een zilverschijf, is die voor eeuwig van jou en wellicht ooit van je kleinkinderen. Had je nou maar in jaren-80 muziek geinvesteerd, ja toch?

Digitaal is niet alleen dood, maar ook een dode pier. Om de luisterrechten aan je kinderen door te geven moet je zelfs een stichting oprichten. Gelukkig komt vinyl terug. Dat is tenslotte wat elke zelfrespecterende krant jaarlijks schrijft.

Terug in de tijd. Toen GJ beginnend DJ was, kon hij ook niet rondkomen van tien eurogulden per uur. Zelfs niet als hij op vrijdag en zaterdag van tien tot twee plaatjes draaide. Was ook niet de bedoeling maar het liep anders. Aan de andere kant, toen had je ook nog geen social media die je “zogenaamd gratis aandacht” boden in ruil voor je harde, vernieuwende, creatieve werk. Tegelijkertijd vulde ik vakken bij de lokale supermarkt en nooit bood avondploegbaas mij de kans om gratis een pallet vol koffie weg te stouwen in ruil voor persoonlijke reclame als vakkenvuller. Slechtste baas ooit? Nee, natuurlijk niet. Maar ach dat was ook 1986, het decennium waar mensen nog over werk spraken als een manier om inkomen te vergaren en over gelukkige hobbyisten die hun kosten terugverdienden.

Niet eerlijk zegt u? Ooit gekeken hoe aanstaande studenten geneeskunde ingeloot worden? Er zijn veel meer mensen die medicijnen willen studeren dan er ruimte voor is. Moet de rest dan maar gratis gaan werken – en klagen op internet – of moeten ze accepteren dat Nederland maar zoveel artsen nodig heeft? Daarnaast wie gaat er naar een ‘zelfopgeleide’ dokter voor medisch advies?

Oneerlijk blijf je zeggen? En je creativiteit wordt niet op waarde geschat? Ga eens kijken in een ziekenhuis. Ja nu. Zie hoe het er aan toegaat. Hard werken, veel persoonlijk risico – ook voor mensen die iedere dag een huis vol geliefden achterlaten – en met niet meer dan een gemiddeld loon.

“Maar mijn creativiteit dan?” Als je nog steeds gelooft dat corona jouw zing-dans-dwangborrelingen respecteert en je dus niet ziek kunt worden, is het hoog tijd voor een ander soort dokter, een hoofddokter, zeg maar psychiater.

GJ wilde ook filmster worden. Helaas, ik moet het doen met woest-aantrekkelijk. Dat is ook niet alles, maar mij hoor je niet klagen, geen tijd en zo. Het is wat het is.

Vroeger was kunst heilig maar leverde niks op. Tegenwoordig is alles kunst en wat de gek ervoor geeft, zeg maar handel. Het resultaat wordt liefst opgeslagen in zogenaamde freeports [Engels], grote loodsen vol dure, soms spuuglelijke schilderijen, waarover geen importbelasting betaald hoeft te worden tot je ze in je kasteel hangt. Wat dus nooit gebeurt.

Ondanks mijn verhaal in redelijk fatsoenlijk Nederlands over waarom zangeres Taylor Swift een commercieel kreng eersteklas is, wil de wereld maar niet luisteren. Ex-Beatle Paul McCartney hoest geen slijm maar geld op als hij corona krijgt. Toch is het nooit genoeg en is meneer – a la een politicus eersteklas – dodelijk verontwaardigd waarom er geen extra geld zijn kant opkomt als zelf maar iemand op de fiets een van zijn liedjes neuriet. Hoezo, heb je honger dan? Dokken is zijn geriatrische boodschap.

Dat geeft te denken. Nee, niet of de jaren zestig ooit wel echt bestonden, maar waar je het voor doet. Meerdere wetenschappelijke onderzoeken hebben uitgewezen dat rijke mensen die alleen maar meer willen, het als een spel zien. Wie heeft het meeste bemachtigd, de dag voor je de laatste adem uitblaast? Geen idee waarom en zeker als het over muziek gaat, voelt het als vloeken in de kerk, maar toch. Waarom?

Kopfoto gemaakt door Oleg Sergeichik, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

De Krokodillentranen van Taylor Swift

Geen fan van de wereldkampioen schijnheilig uitmelken

Natuurlijk is het vervelend voor mevrouw dat ze maar 300 miljoen in plaats van 300 miljard bezit. Aan de andere kant is Taylor ook een commercieel kreng eerste klas en dus blijkbaar niet meer waard.

Taylor Alison Swift bliept voor het eerst op mijn radar als ze van leer trekt tegen streaming services in 2014. Per keer dat je liedje gespeeld wordt ontvangen artiesten tussen $0.006 and $0.0084. Dat vindt Swift te weinig omdat muziek kunst is.

Niet de slimste zet als vervolgens een fotograaf onthult hoe Swift wurgcontracten gebruikt om de rechten van concertfoto’s in handen te krijgen. Waarschijnlijk beschouwt mevrouw fotografie als een lagere vorm van expressie. Het kan ook een gevalletje makkelijk geld zijn.

In de afdeling snel-geld-is-mijn-geld heeft mevrouw Swift twee jaar later een nieuw plan. Om verkopers van concertkaartjes op de zwarte markt te slim af te zijn, komt de zangeres met een systeem om ervoor te zorgen dat de kaartjes bij de echte fans terechtkomen. Dat mag wat kosten, het geld komt toch uit de zakken van haar slaafse volgers.

Hoe meer geld je aan Taylor Swift prullaria besteed – 13 keer het volgende album (15 dollar) voorbestellen (27 dollar extra) telt ook – hoe hoger je kansen. Ben je een meisje van 12 met te weinig zakgeld, kun je jezelf hersenspoelen door non-stop naar videoclips van Amerika’s favoriete zangeres te kijken. Levert kaartkoop kanspunten op, net zo nutteloos als airmiles. Ondertussen verklein je de kloof niet met de mensen met geld of een butler die zich namens jou laat hersenspoelen.

Beroemde artiesten krijgen vaak meer dan de som van de officiele toegangsprijzen van de kaartjes. Dan heb je als concertorganisator een gat in je begroting. Geen zorgen, je verkoopt gewoon de beste kaarten op de zwarte markt voor tig keer de prijs die erop gedrukt staat. Artiesten weten hoe het werkt en spelen het spel mee. Een mooie manier om hun handen in onschuld te wassen.

Anno 2019 is de ruzie met Spotify en Apple bijgelegd en mogen de fotografen de rechten op hun werk een beetje houden, maar Taylor heeft weer wat te zeuren. Op haar 15e verkoopt ze de rechten voor haar eerste zes albums.

Iedere artiest moet die afweging maken, geef ik mijn rechten op voor de voordelen van een muzieklabel of probeer ik op eigen kracht door te breken. Achteraf lijkt zo’n deal oneerlijk als je succesvol bent, maar slechts een klein gedeelte van beginnende artiesten wordt uiteindelijk succesvol.

Artiesten krijgen als ze tekenen ook vaak een financieel voorschot, dat ze terugbetalen uit hun muziekverkopen. Is een artiest een flop, dan betalen ze niet terug. Artiesten die wel succesvol zijn betalen daardoor mee aan hun minder gelukkige collega’s

Onlangs liep het platencontract van Swift af en haar maatschappij bood haar de mogelijkheid om de rechten voor haar oude muziek te kopen als ze bij zou tekenen. Dat wil Swift niet en nadat de zangeres elders tekent, verkoopt haar oude maatschappij de rechten aan derden.

Swift boos, beschuldigingen over en weer waarbij Swift claimt dat ze niet de kans heeft gekregen om haar eigen muziek terug te kopen. Via sociale media hitst ze haar volgers succesvol op. Dat gaat ver. Fans publiceren vermeende adressen en telefoonnummers van “de vijand”.

Ondertussen moet dat meisje van twaalf die braaf 13 keer per dag al haar videoclips luistert, nu ook berichten op Instagram achterlaten hoe gemeen ze het vindt dat de muziek van Taylor Swift niet van Taylor is. Daar gaat haar laatste kans op een halfuurtje huiswerk per dag – en haar toekomst. Ze moet onbetaald aan de slag voor Taylor Swift.

Het is onwaarschijnlijk dat Swift haar muziekrechten niet kan terugkopen. Waarschijnlijk is de zangeres te gierig. Bied je meer dan de concurrent, zijn ze voor jou. Met haar rijkdom kan ze de beste juristen en financieel adviseurs betalen. Moet je wel genoeg bieden. Tenzij Amerika’s lieveling ook op adviseurs heeft bezuinigd natuurlijk.

Komt een influencer op Bali. “Ik en mijn drie vrienden willen een week gratis in jouw tropische hut logeren. In ruil daarvoor zet ik drie wervende foto’s op mijn Instagram. Vijf als we ook gratis mogen eten en drinken. Ik heb wel 10.000 volgers.”

Je zou zeggen dat Swift in een klassieke influencersvalkuil is getrapt, een grote weliswaar. De waarheid is triester. Op haar 15e gelooft Taylor niet in zichzelf en tekent een contract. De platenmaatschappij ziet meer in haar dan de zangeres in zichzelf. Een half leven later herhaalt de geschiedenis zich. Weer schat een platenmaatschappij haar talent hoger in dan de zangeres zelf en betaalt meer voor haar oude albums. Ach het levert Taylor Swift in ieder geval [gratis] inspiratie op voor haar volgende album. Kassa!

Kopfoto gemaakt door Spencer Imbrock, gevonden op Unsplash.

 

Alle links zijn in het Engels:
  • Taylor Swift dispute highlights music perils for private equity, Financial Times, 24 november, 2019. (€)
  • How Taylor Swift Dragged Private Equity Into Her Fight Over Music Rights, The New York Times, 24 november, 2019. (€)
  • Taylor Swift Says She Will Rerecord Her Old Music. Here’s How. The New York Times, 22 augustus 2019 (€)
  • Breaking down the legal terms in Taylor Swift’s music ownership dispute, Entertainment Weekly, 15 november 2019.
  • Why You Can’t Get a Ticket to the NBA Finals, The Ringer, 03 juli 2016.
  • Taylor Swift relaxes photography contracts after media outcry. The Guardian, 22 juli 2015.
  • Taylor Swift’s Marketing Machine: Brand and Marketing Lessons from Reputation, Christopher Ming Blog, 31 december 2017.
  • Prince’s first manager: The Taylor Swift licensing dispute is ‘almost funny’, Yahoo Finance, 30 november 2019.
  • Untangling the Incredibly Complicated Taylor Swift–Scooter Braun Feud, The Cut, 22 november 2019.
  • Taylor Swift vs. Scooter Braun and Scott Borchetta, Explained, Vulture, 22 november 2019.
  • What I Would Have Told The 15 Year Old Taylor Swift At The Negotiation Table, Paige Hulse Law, gevonden 07 december 2019.
  • Why Owning Your Master Recordings Means Everything, AWAL, 19 september 2018.
  • The Ins & Outs of Signing a Record Deal, AWAL, 09 mei 2019.
  • Taylor Swift Is Waging Reputational Warfare, The Atlantic, 18 november 2019.

De Beste Rick Astley Plaat Die Je Nooit Gehoord Hebt

En de mensen dansten nog lang en gelukkig.

Muziek is (als) liefde. Alleen een idioot verwerpt datgene waar hij van houdt. Omdat houden van niet cool is. Dwazer dan dwaas.

Ach gossie, jij wordt niet de volgend Martijn Gerritsen (Nummer een DJ Martin Garrix). De schuld van je ouders omdat ze tégen Rick Astley zijn. Niemand weet waarom, zij al helemaal niet. Liefde voor muziek en een houten hart gaan nou eenmaal niet samen.

“We kennen elkaar al sinds 1987.” Helaas millennials, sommige dingen zijn alleen voor grote mensen. Of is het misschien de beste jaren tachtig plaat die je nooit gehoord hebt? Tenzij… GJ heeft in meer clubs gedraaid dan jij in je leven ooit bezoekt. LOL. Wat volgt is een lang verhaal dus lees vooral verder.

De wereld heeft internet en Facebook niet nodig om te dicteren wat je wel en niet leuk vindt. In 1987 verbieden coele mensen Never Gonna Give You Up. Ach, roken is nog gaaf en gezond, kuch. Althans volgens Miami Vice. Dat Nazi-wetenschappers die leugen al decennia eerder hebben ontkracht is vooral onpraktisch. Oncomfortabel, kostbaar zo je wil, is een beter woord. Negeren in de jaren tachtig gaat gemakkelijker dan u denkt. Graaf maar eens in je herinneringen. Niemand heeft ooit iets slechts gezegd over de roze t-shirts van Don Johnson in Miami Vice.

De officiele clip van Never Gonna staat sinds 2009 online en is 665 miljoen keer bekeken.

Vroeger of later worden we allemaal een dagje ouder en dan droogt de creativiteit meestal op, zo ook bij John de Mol. De televisieproducent koopt SBS6, maar zijn succesnummer – verplicht leuk-likken op sociale media – blijft achter bij RTL. Televisiereclame kent twee seizoenen. In de winter dwingt het je meer rookworst te eten. ’s Zomers jagen de koopfilmpjes angst aan omdat 50 soorten barbeque-saus onmogelijk genoeg zijn. Hoe ze dat doen? Verbroedering. Niets is leuker dan mensen die zichzelf voor gek zetten op TV omdat ze geen talent hebben. Rick Astley had – en heeft – dat wel. Verzint João du Talpa toch gewoon een nieuwe show: Niemand Zingt Beter Dan Rick Astley… Hij is oud genoeg om te weten wie het is. Ik ook, maar als DJ gelden voor mij verzwarende omstandigheden. Terecht trouwens.

Eind jaren tachtig begin ik in groot volume CD’s in te slaan. Er passen 74 standaard cd’s op een Billy boekenplank. Naast dat mijn muzieksmaak erg breed is, heb je als DJ altijd het gevoel dat je selectie nooit uitputtend genoeg kan zijn. Mijn collectie vinyl is zwaar genoeg om als fundering voor een wolkenkrabber te dienen maar er zit geen enkele ABBA plaat tussen, terwijl sommigen toch echt pareltjes zijn. De grootste kweelsuccessen van Brian Adams wel. ABBA is een van de eerste CD’s die ik koop. Adams volgt later. Veel later.

Je kunt de klok erop gelijk zetten, als ik in de keuken voor vrienden sta te koken, willen ze muziek. OK, misschien is tig-duizend CD’s iets teveel keuze, maar hoe krijg je het iedere keer voor elkaar om in mijn totaal onbegrijpelijke sortering voor buitenstaanders weer die ene Brian Adams CD eruit te vissen? Er is echt betere muziek gemaakt dan dat. Ook veel slechtere trouwens.

Dan ben ik het zat en plak een sticker op de jewel case. Da’s het doosje waar de cd inzit. Tien punten voor de reclamemaker die het woord verzonnen heeft. Het is zo’n blauw etiket dat je voor floppy discs gebruikt. Sorry en nogmaals helaas Millennials. Met koeie(n)?letters schrijf ik erop dat het verboden is om deze CD op te zetten. Laat nou net iedereen die juist die CD eruit vist een officieel stempeltje in hun muziekpaspoort hebben dat ze tegen Rick Astley zijn. Overigens geen idee wat dat “tegen” van hun betekent.

Noodweer in de disco

In 1979 wordt “ontdekt” dat disco fout is. Een DJ in Chicago roept mensen op hun discoplaten te verbranden. Het disco inferno vindt plaats in een stadion voor aanvang van de wedstrijd. Maffe mensen offeren zwartgallig vinyl aan een vreugdeloos vuur wiens zwarte wolken zo hoog reiken dat ze zelfs vogels die van Oost naar West vliegen, vergiftigen. Zinloos – en te laat – de spruitelingen voor disco2.0 zijn allang gelegd, decennia voor mensen moe worden van de toevoeging 2.0. Ach weten de haters veel. Het is vrijdagavond en je wil een verzetje. Vandaag een vinylvuurtje, morgen een boekverbranding. Traditie roepen de knurften. Verbranding hier, verbranding daar, traditie etceteraar. Tsja.

Natuurlijk is disco niet te stoppen, het wordt allemaal nog veel gekker. In 1982 brengen de Rolling Stones “Miss You” uit. Net als Rod Stewart en Diana Ross zien zij geld in de discoverdwazing en pikken een graantje mee. De echte-rockerseed is niet meer wat het vroeger was (toen alles “echt” beter was.) Het is in ieder geval een plaat die zelfs tot-op-het-bot discoliefhebbers kunnen missen als kiespijn. Hij wordt alleen nog gedraaid bij Veronica. Omdat het rockartiesten zijn. Wanhoop op herhaling – exclusief bij Radio Veronica – zegt eigenlijk alles.

Disco sterft niet uit, het muteert. De eerste helft van de jaren tachtig is buitengewoon depressief. New Wave – het leven is zinloos en dring blije-jij mijn narcistische doemboodschap op – dreigt de planeet over te overnemen. Zelfs de semi-vrolijke reggae van UB40, bandnaam gekopieerd van een Brits werkloosheidsformulier, kan daar weinig aan veranderen.

Gelukkig broeit het ondergronds. Lang voordat de euro een feit is, wordt Vrouwe Europa als continent en embryonale natiestaat herboren, voortgestuwd op de klanken van wat later Europop heet. Halverwege de jaren tachtig is iedereen klaar met de nihilisten in zwart waar je alleen lid mag van worden als je van de juiste kleur bent, zeg maar een duur, bepaald soort alternatieve schoenen draagt. Zwart vanzelfsprekend. Over uiterlijk gesproken.

In 1985 is Doctor Who pas 22 televisiejaren oud. Niet over nadenken, de tijdtelling op haar (2019) thuisplaneet Galifrey volgt andere conventies. Drie straatarme Britse producers proberen geld te verdienen met muziek. Ta-ta-da-da, het intro op TV belooft keer op keer dat het tijd is om The A-Team te bellen. Wie ga je dan bellen? Helaas, zelfs de Ghostbusters hebben het nummer niet. Vandaar dat “als je ze kunt vinden” aan het einde natuurlijk. Blijft er niets over dan risico’s nemen en dat is een gouden greep.

Niet meteen woeste kreten als lasterpraat slaken, maar Stock, Aitken en Waterman zijn in de jaren 80 net zo visionair als Berry Gordy, oprichter van Motown, drie decennia ervoor. Het imago van de artiest is minstens zo belangrijk als de muziek die ze maken. Het is het decennium waarin de videoclip opkomt. Met uitzondering van Michael Jackson begrijpt niemand beter hoe belangrijk het visuele aspect gaat worden dan de de drie producers.

De producers, afgekort as SAW (grapje), maken vooral afgezaagde platen. Snelle quiz: Mel & Kim of Milli Vanilli? Flauw en oneerlijk want de studiomuzikanten die “Girl, You Know It’s True” inzingen zijn zeer getalenteerd. En met talent scoor je hits, vraag maar aan Rick.

Stock, Aitken en Waterman melken de alternatieve muziek aardig uit en scoren daar geen vrienden mee. Nog meer maten raken ze kwijt door “Never Gonna Give You Up”, een gepolijst pareltje dat gezongen wordt door Rick Astley. Terwijl iedereen de plaat vreselijk vindt, belandt hij wel op nummer een, wekenlang en ook over het jaar 1987. Leuke jongen, ziet er goed uit en kan nog zingen ook, waarom zou je daar geen hekel aan hebben? Niet naar mij kijken voor het antwoord, ik heb Rick al eerder horen zingen, tien uit tien dacht ik. Jij ook trouwens als je een regelmatige bezoeker bent van de clubs waar ik draai. Je vindt ‘m nog gaaf ook. Nooit gedacht hé?

Het verhaal van Rick Astley verloopt verder triest. Vrije keuze, genieten van wat je leuk vindt of gewoon blij worden van een liedje op de radio “ist verboten”. De Berlijnse Muur mag dan wel vallen, Rick Astley is het, nog geen dertig, zat om op te boksen tegen alle negatieve verhalen. Als je denkt dat kranten pas sinds kort hun ziel – en lezer – verloochenen door getalenteerde artiesten kapot te schrijven, helaas. Er is niks nieuws onder de zon maar daar verdient de krant natuurlijk geen brood aan.

Op zijn 27e neemt de zanger afscheid van de muziekindustrie, kapotgeschreven gaat hij met pensioen. Ondertussen vergeet de wereld Rick Astley niet. In 2007 wordt een grapje op internet dat mensen onverwacht naar een zingende Rick Astley leidt, een hit. Twintig jaar te laat overigens. Rickrolling (Engels) is geboren. Geen idee wat er leuk aan is maar zelfs prille millennials die geen idee hebben wie de zanger is, vinden het geinig (Engels). Daar gaat ons pensioen. Hebben jullie geen productieve dagtaak, jullie nietsnutten?

De zanger die op zijn 22e miljonair wordt, maar zich daarvoor schaamt (Engels), blijft investeren in zijn liefde voor muziek. De man met de plaat van het jaar, die je blij meezingt maar niet leuk mag vinden, laat het internetgebeuren over zich heenkomen. Het helpt dat zijn dochter op TV uitlegt dat het niet persoonlijk is. Langzaam zie je de zanger steeds vaker opduiken. Talent vergaat noch verguist. Gelukkig maar. In die wijsheid zit overigens dik geld Silicon Valley. Zullen we zeggen 30 procent per eenhoorn? Voor aftrek van kosten natuurlijk, maar dat spreekt voor zich.

Youtube

Anno nu struikel je over clips van Rick Astley op Youtube. Favoriet is een verrassingsoptreden in het Londense Hyde Park bij de show van Kylie. U weet wel, Kylie Minogue, die serveerster uit de beste kerstaflevering van Doctor Who ooit, met een gehavende ruimte-Titanic enzo. Loopt trouwens weer niet goed af voor Das Boot. Beide artiesten breken door in 1987, onder contract bij SAW. In plaats van dat hij in 2018 zingend het podium opkomt, zegt Kylie dat ze ergens anders aan moet denken waarom ze zo blij moet zijn (“I should be so lucky”) en zet “Never gonna…” in. Iedereen verwacht Rick Astley maar mevrouw zingt vrolijk verder. De grap ontgaat de meeste mensen als een minuut later, na de paukslag, Astley vanuit het donker “We’ve known each other for so long” – zeg maar oude vrienden – inzet, maar het is redelijk briljant. Je wil niet weten hoe hard het publiek schreeuwt als Rick Astley begint te zingen. Het optreden bewijst ook dat niet langer Madonna maar Kylie de koningin van de speeltuin is.

Er zijn twee soorten Rickrolls in de wereld.

Rick Astley begint als drummer in een lokaal bekende en populaire band, FBI. Diverse leden vertrekken, waaronder David Morris die wil bouwen aan zijn toekomst als kapper en eindigt als parlementslid (Engels). En nee geen grapjes over Britse woorden met een X erin, dan stuur ik je meteen weg. Astley maakt promotie en de zanger wordt opgemerkt door SAW waarna de trein vertrekt. De clip voor Never Gonna is op nieuwjaarsdag 1987 opgenomen en wordt in augustus uitgebracht. Overal wordt het nummer een en de successen blijven maar komen, net als de commerciele, alternatieve en politiek-correcte haat. Toch scoort Rick hit na hit. Best raar omdat zijn fijnste plaat nooit een hit geworden is.

Dik drie decennia later heeft Rick Astley het niet alleen achter zich gelaten maar zelfs een beetje geaccepteerd. Hij wint “wie wordt het eerst afgevoerd?” van voormalig-uit-publieksgeld-betaalde coryfee Twan Huijs als hij Bruno Mars’ Uptown Funk tijdens RTL Late Night zingt. Even er tussenuit voor de reclame en dan: succes Eva Jinek. Geef nooit op! In een ander filmpje duikt hij onverwachts op bij een Engels koor om Never Gonna te zingen. Klinkt als een klok en ik blijf me maar afvragen waarom het nummer niet vaker gecoverd wordt. Bouw de tekst een tikje om en je hebt een verse gospel klassieker. Terecht overigens.

Aan het einde van de clip krijg je onbedoeld een kijkje in Rick Astley’s muzikale keuken.
“Wie moeten we volgende keer uitnodigen?”
“Dave Grohl” (Foo Fighters en drummer Nirvana).
Het jaar daarvoor treedt Astley op met de Foo Fighters in de London Arena, waar ze Never Gonna spelen. Toch schaamt radio Veronica zich nog steeds voor de smaak van haar luisteraars en het geluid van succes en een rinkelende kassa.

Blader je verder door de Youtube optredens van Rick Astley, wordt je gestopt door andere pareltjes. Astley is niet alleen vocaal maar ook muzikaal lenig. In 2017 zingt hij Sweet Home Alabama in the Boston House of Blues. De tekst kent hij niet, dus leest de vijftiger met bril die vanaf zijn mobiel. Klinkt goed. Now That’s What I Call Talent! De tweede helft van het filmpje zingt hij “What’s Going On?”, een intense keuze zowel muzikaal als emotioneel. Het orgineel is van Marvin Gaye, een Amerikaanse zanger met een donkere huid. Gaye verwondert zich over de wereld waarin zijn broer na de Vietnam-oorlog thuiskomt. Het nummer is een juweeltje en je kunt het alleen maar slechter doen. Toch redt Astley het zonder kleerscheuren.

Astley zing die avond verder als het semi-officiele breedbeeldfilmpje stopt. “Rappers Delight”, “Play That Funky Music”, iets van R.E.M. en als uitsmijter Elvis’ “Suspicious Minds”. Ze kunnen wel stoppen met The Voice, die man kan zingen, wil zingen en gaat een uitdaging niet uit de weg. Wanneer gaan jullie luisteren? Drummen doet de zanger ook nog steeds. In 2016 zingt en drumt hij Highway To Hell van hardrockband AC/DC. Niet mijn favoriete plaat, maar wel goed.

Tijd voor De Vraag. Je wint de trouwerij of misschien loterij en je geeft morgen een feestje, heb je dan liever een coverband of Rick Astley die komt zingen? Te makkelijk en dat al sinds 1987, het jaar waarin Never Gonna Give You Up met veel fanfare wordt gelanceerd. Zoveel toeters en bellen zelfs dat S., A. + W. Rick’s achternaam er niet vanaf zagen. Dames en heren: Rick Astley. Dat is bij zijn eerste plaat wel anders.

Gaan met die banaan

Een paar maanden ervoor verschijnt een obscuur liedje in de Top40. Rick & Lisa willen geen promotie en al helemaal geen foto op de hoes AUB. Ze zingen “When You Gonna.” Zoef, disco is dood maar wil niet sterven, New Wave is lang voorbij haar uiterste houdbaarheidsdatum van minus nul, maar heeft nooit geleefd. Hoe noem je de heersende muziekstroming dan? Onze huis-expert Ome Henk, u weet wel de man die een opblaaskrokodil wil, aan het woord: “vroeger was alles beter.” Daar heb je weinig aan. De gniffelende studioknecht die kneukelt “vooral Nederlandstalig” knikkeren we meteen Het Dorp uit.

Het echte mysterie is Lisa. Wie is Lisa Carter?

Muziekstromingen vatten is als tuinieren. De roos die je met fluwelen handschoen, onzelfzuchtig, tender en nobel (dat woord komt overigens van de man die het dynamiet uitvond), richting herfst begeleidt om met een traan voor nu afscheid tot het voorjaar te nemen, zie je nooit weer. Die andere spruiteling van Moeder Aarde, een koppig stuk onkruid dat je met wortel en tak gegarandeerd morsdood hebt gemaakt en uitgeroeid, herrijst onbreekbaar. Zelfs benzine plus fikkie werkt niet en de ongewenste winnaar bloeit komende lente weer fier en opruiend boven alles uit. En toch leef je er naar toe. Zo ook met disco. Dood is het nooit geweest, ondergronds broeit en groeit het. Vraag je eens af, wat is onkruid?

Meer dan eens gebeurd, GJ reageert op een vacature die eigenlijk al vervuld is. Toch wil de manager kennismaken. Meneer, nooit mevrouw, is vandaag vooral professioneel vader en vraagt of ik nog tips heb hoe zijn 14-jarige oogappel gegarandeerd DJ van globale allure kan worden. Dat is nou precies het soort mens dat braaf ja knikt als hem wordt verteld dat hij Rick Astley niet leuk mag vinden. Nog pijnlijker omdat in zijn geval een extra druppel persoonlijkheid hoognodig is. Wreder zelfs, als zijn oogtelg de volgende top-DJ wil worden, heeft appeltje pech. Er is een ding dat alle DJ’s ter wereld bindt en dat is liefde voor muziek. Zonder vooroordelen, zonder nee. Ach arme, als je vader om zombie-redenen “tegen” Rick Astley is, hoe kun je dan ooit die benodigde brede basis ontwikkelen om zelfs maar een fractie van de kracht van muziek te begrijpen? Mischien ben je in het verkeerde huis geboren.

Een eigen huis

Een bricolage is een papje van verschillende smaken. Heb je een succesvol recept, noem het vooral niet eclectisch. Niet alleen de muziek maar ook de planeet gaat ten onder aan het superioriteitsdenken van iedereen die de wereld wil regeren. Waarom denk je dat De Wereld Draait Door alweer een ode brengt aan 65-plus muziek? Mijn gok: Matthijs gaat Eva niet achterna, maar naar radio Veronica. Dat is het radiostation met slechts een CD. Kan ie lekker over plaatjes pruttelen die niemand wil horen met popprofessor Leo Blokhuis.

Het is 1986. De man, de stem, Darryl Pandy zingt geemotioneerd Love Can’t Turn Around. Farley Jackmaster Funk scoort een hit en mensen realiseren zich dat House met een luide schreeuw gearriveerd is. GJ is 18 en beginnend DJ. De donkere jaren van de New Wave zijn voorbij en muziek mag mensen weer gelukkig maken. Ik draai When You Gonna regelmatig, het is een geweldige plaat. Half om half heb ik al een beetje opgepikt dat muziek sterk aan het veranderen is en schrijf in mijn wijsneusagenda “Lang leve de house. Volgend jaar komt de Second Summer of Love.” Helaas loop ik op de dingen vooruit en gebeurt dat pas in 1988.

Een jaar later vind ik When You Gonna zo geweldig dat ik zelfs twee maxi singles van Rick & Lisa heb. In 1987 draaien DJ’s nog letterlijk platen aan elkaar. Een remix maak je met bandrecorder, plakband en schaar. En als je het live wil knutselen, twee dezelfde platen. En de mensen dansen nog lang en gelukkig op Rick Astley, zonder het te weten. Bijna dan, een half jaar later komt Never Gonna Give You Up uit. Die plaat is, zeker in het begin, regelmatig in clubs gedraaid, voordat Rick Astley door de cultuurpolitie buitengesmeten wordt.

GJ is GJ en doet zijn eigen ding. Never Gonna willen de mensen niet meer horen, geloven ze. Overtuigen is voorlopig zinloos. Die berg ik veilig op voor later. Van Rick & Lisa daarentegen denkt iedereen dat het een proto-houseplaat is en dan mag het wel. Anders ook hoor, want het het is gewoon een goede plaat. In 1987 start je het ene nummer nog na het andere in. Die vier tingeltjes voordat de bass ontploft zijn goud voor DJ’s. De reactie van het publiek na die vier tellen nog beter.

Jaren tachtig parties doe ik allang jaar niet meer. Ook niet gratis. Publiciteit zoek ik niet. Hoeveel exposure heeft een DJ wiens eerste les is dat de diepte van een vinyl platengroef de beste indicatie is van waar de track zich bevindt, nodig? Daarnaast, als ik informeer of ik ook iets van Rick Astley mag laten horen, spreek je ineens Russisch. Njet. Geloof je nou echt dat ik toestemming vraag om goede muziek te draaien?

Ergens kort voor de eeuwwisseling, haal ik ‘m weer uit de kast. Iedereen kent het intro. Tingel tangel. Wat denk je dat er gebeurt als je vijf uur lang die eerste klanken van Never Gonna hoort en dan niks? Totdat. De lampen gaan uit en de zaal ontploft, al 20 jaar. Die lichten worden overigens gedimd met een reden. Niemand wil getagd worden op andermans’ tijdlijn, dansend op Rick Astley. Terwijl ze naast je staan. Kinderen, wordt niet zo als je ouders. Maar ook niet als Rick. Hij heeft zijn grootste hits weer eens uitgebracht – het is binnenkort kerst – en When You Gonna is er afgezaagd. Wedden dat de plaat te goed is? Ondertussen weet ik nog steeds niet wie Lisa is. Moet ik nu het A-Team of de Ghostbusters bellen?

PS millennials, waarom denk je dat Morty de sul is en niet Rick? Als ik jou was, zou ik mijn vader ook niet op Facebook liken.

IJlen over Enya en Ierland. Komkommertijd in de Krant

Er is geen foute muziek. Alleen mensen met foute meningen.

Kan ik ook. Zo makkelijk is het om een zuur stukje te schrijven. Geen wonder dat kranten geen abonnees meer hebben. En nou moet ik naar de WC rennen. Even lezen, dan snap je wat ik bedoel.

De Ierse zangeres Enya heeft 100 miljoen verdiend met haar muziek, maar Orinocco Flow is waar de meeste mensen haar van kennen. Of niet meer, ik moest het lied even opzoeken om de klanken terug in mijn hoofd te krijgen. Zweverig is goed, maar dit is niet mijn soort opstijgende wolk.

Trouw noemt zich “misschien wel de beste krant van Nederland.” Maar al ben je de beste, betekent dat ook dat je een voldoende scoort in een klas vol kneuzen? Het laatste geintje van Trouw waar je willekeurig en onverwacht op “alleen voor abonnee’s” stuit, lijkt het tegendeel te bevestigen.

Als er ooit een zomer komt waarin GJ het niet zo druk heeft, gaat hij napluizen waarom de warmste maanden van het jaar in journalistieke vaktermen komkommertijd genoemd worden. Dat het bestaat blijkt overduidelijk uit het verhaaltje over Enya.

Laten we eerlijk zijn, de meeste journalisten willen liefst een roman schrijven, hoe langer en saaier, hoe beter. Het gemiddelde krantenverhaal begint met drie alinea’s niet terzakedoende beschrijving van iets dinges. In het gevalletje “Enya voor altijd” – hé populisme verkoopt beter dan intellectualisme – schrijft de komkommerjournalist van dienst in de eerste zin een wauwelverhaal dat leest als een opsomming van bekende Ierse musici. Lijstjes, nooit doen, zelfs niet als je wanhopig bent. Niet erg geslaagd overigens wanneer je U2 een alleraardigste stadionact noemt. Hoog tijd dat journalisten die sarcasme als stijlfiguur willen gebruiken daarvoor een aparte aantekening op hun tekstschrijversdiploma krijgen. En toestemming van hun vrouw.

De auteur ontkracht zijn eigen woorden door alleen Enya te beschouwen als echt Iers – en ontspannend. Met respect voor de zangeres, maar voor mij is het kattengejank waar ik onrustig van word. En dan heb ik het nog niet eens over die Orinocco-kraan op de achtergrond waardoor ik naar de WC wil rennen. Wedden dat Enya vroeger arts of verpleegkundige wilde worden? Die vertellen immers altijd dat als kinderen niet willen plassen voor ze naar bed gaan, je de kraan even laat lopen.

Hoe kun je als muziekjournalist schrijven “zonder enige schaamte?” als je “met veel” bedoelt? Als je geen schaamte kent, kun je ze ook niet zien dus hoe kun je eraan refereren? Tijd voor een tweede aantekening op het journalistendiploma, alleen daartoe bevoegden mogen contradictio in terminus, maar dan andersom, als stijlfiguur gebruiken. Hard nodig ook. En nogmaals, ik moest Enya echt even opzoeken. Zat met Enigma in mijn hoofd.

De broodschrijver ratelt door over baden, weer dat water en Keltische kruiden om te vervolgen met de suggestie dat Orinoco Flow “opvallend” goed op repeat (herhaling) werkt. En ik maar denken dat zo het headbangen is uitgevonden. Mijn fout, ondanks mijn voorkeuren is mijn hoofd een grote smeltkroes van muziekstijlen. Na nog wat verontrustende platitudes eindigt de auteur dit deel van zijn discours met de woorden “getroubleerde Ierse volksziel.” Als dat een woordspelletje is op troubadour, niet doen. De lezer ziet het niet omdat ze struikelt over de vooroordelen.

De volgende alinea begint met wat dingetjes, waarheden die je zonder moeite kunt verbuigen tot een suggestieve letterbrij. En als collectieve pers maar ageren tegen alternatieve feiten. Platenbazen zien alleen geld in het verleden herhalen tot het publiek ze opvoedt. Die cirkel volktrekt zich meermalen per dag. Omdat er tientallen albums over de toonbank gaan, laten de platenbazen “toch maar wat” singletjes persen. Hahaha, de journalist schrijft drukken, maar toen 45 nog goud was, perste je (er) een single (uit).

Zelfs alternatieve feiten zijn blijkbaar teveel gevraagd want de auteur vlucht snel voorwaarts naar het realistisch opportunisme. Ik ben niet nieuwsgierig waarom de auteur weigert te beseffen dat ironische spot een rare dubbelterm is, maar wel waarom Orinocco Flow doelwit daarvan werd. Helaas voor ons gemiddelde lezers denkt de schrijver dat gein en gruwel beter verkopen. Ineens is alle muziek van Enya “lekker fout.” Hoe kom je er op om het nummer te associeren met martel- en bevallingsscenes op TV? Je kunt ook een vent zijn en voor je smaak uitkomen in plaats van de TV de schuld te geven.

Gelukkig geeft de referent na een kleine 300 woorden de pijp aan Maarten terwijl hij zich verspreekt. Ineens is niet langer het complete oeuvre van Enya lachwekkend maar slecht “dat ene” nummer. Vervolgens wordt er nog even gespuugd op de artistieke integriteit door mevrouw naar het hoofd te slingeren dat ze niets geeft om hoe haar muziek ontvangen wordt, immers 100 miljoen heelt alle wonden. Tenzij je muziek een boodschap heeft natuurlijk.

Pssst, klik eens hier. Geweldig toch?

Kopfoto gemaakt door Rory Hennessey, gevonden op Unsplash.

Het Muzikale Begin van Lente 2019: “Peggy Gou – Starry Night”

Je kent ze wel, mensen die neerbuigend lachen om “Gangnam Style. “3.3 Miljard Youtube kijkers kunnen toch niet fout zijn?”  Ondertussen toch stiekum luisteren naar het foute uur op de radio. Mozart was beter, hiphop ook. Boeien. Gooi maar in mijn pet. Snobistische figuren die hun eigen voorkeuren superieur achten en daarom 24/7/365 tegen Het Dorp van Wim Sonneveld zijn. Enig idee hoeveel mensen ik daarmee tot tranen toe heb bewogen? Je had ook in een verloren momentje de Zuid-Koreaanse zanger Psy kunnen opzoeken. Weet je in ieder geval waar het over gaat. Iets met arm en rijk in Seoul, nogal maatschappijkritisch dus.

Maart roert zijn staart en april doet wat het wil. Toen GJ in mei geboren werd, moest mijn vader op de fiets om een straalkacheltje te halen. Ik wordt zo moe van radio dj’s die in de lente luid kwijlen dat dit de zomerhit van het jaar wordt. Het is net zo kansloos als presentatoren die baken in hun beperkte talent als ze eindelijk eens een goede overgang tussen twee onderwerpen verzinnen en daarom [misplaatst] grappen over bruggetjes. Soms is een half woord genoeg, ezel bijvoorbeeld. Er is een verschil tussen een elegante verbinding en een onbekwame schuifjesprutser in de studio.

De zomerhit van 2019 komt pas in september als iedereen weer terug op honk is en die fles meegebrachte wijn, weggerukt uit zijn natuurlijke habitat, ineens als eersteklas bocht smaakt. Zo voorspelbaar.

Het echte muzikale succesrecept is dat ook superplaten seizoenen kennen. Niemand gelooft me, maar muziek is pure, onversneden emotie. Vandaar ook Het Dorp aan het einde van de avond. In 2001 hoorde ik voor het eerst “Can’t get you out of my head” van Kylie Minogue en ik wist meteen: dit wordt een mega nummer een. Sommige platen hebben dat nou eenmaal. Op de laatste dag van 2018 luisterde ik zonder enige verwondering naar de ontknoping van de beste honderd platen van het jaar. “One Kiss“, een combi van opkomend talent Dua Lippa en global DJ Calvin Harris had exact dat gelikte waar iedereen blij van wordt en won dus. Nog steeds een fijne plaat. Tijd voor een mash-up met Kylie? Zover liggen de snelheden (124 vs 128 bpm) en toonhoogtes (Dm vs Am) niet uit elkaar.

Meestal luister ik naar Slam, een radiostation dat voornamelijk EDM (electronische dansmuziek) en een dotje house uitzendt. De laatste dag van de werkweek is altijd non-stop mixdag. Mijn DJ talent is niet zozeer dat ik technisch hoogbegaafd ben, ik ben populair omdat ik de mensen geef wat ze willen, vaak voordat ze weten dat ze het fantastisch vinden.

Daarin ben ik niet de enige. De Koreaanse DJ/Producer Peggy Gou kwam een keer langs tijdens een vrijdagse mixset. Ik hoorde de track half. Anderen pikten hem wel op en toen ik de track voor het eerst ongemixt beluisterde, dacht ik “wat met die hype?” De tweede keer sloeg de vlam keihard toe en dus in de pan. De zomerhit van 2019 laat nog een maand of vier op zich wachten dus DJ’s aller landen hou je mond.

Als er een plaat is, die het festivalseizoen 2019 opent, is het duidelijk Peggy Gou’sStarry Night.” Naast muziek ontwerpt de DJ kleding en meer. Mijn hart heb ik achtergelaten in de Britse hoofdstad. Mijn Oystercard is trots bewijs daarvan. Toch kan Londen niet wedijveren met Berlijn als het op vernieuwende dansmuziek aankomt. Alleen hier en daar in Nederland lukt zoiets. Peggy Gou is inmiddels verhuisd van Zuid-Korea naar de Duitse hoofdstad. De liefde voor de DJ en haar style met een stevige scheut old skool Chicago house gaan langzaam de goede richting op.

Muziek is emotie en we ervaren het allemaal anders. Als je nog een excuus nodig hebt om te genieten van “Gangnam Style” of “Ons Dorp”, graag gedaan. Ben je geen dinosaurus, luister eens naar “Starry Night” Geen betere manier om te ontdekken dat de winter op het Noordelijk halfrond voorbij is en we weer naar buiten kunnen.

Kopfoto gemaakt door Saveliy Bobov. Gevonden op Unsplash.