Muziek

Wie kan het wat schelen? [vakje vijf]

Leave a reply

Ja er is een house remix van Henk en Henk’s Sinterklaas, Wie Kent Hem Niet (1982) maar het origineel is gewoon beter. Vakje vijf mag dan wel open zijn, pas verder lezen als de Sint weer weg is hoor.

Ergens eind jaren zeventig wordt het ultieme muziekhaatfeest georganiseerd. Een Amerikaanse radio-DJ – type niet-blank-en/of-niet-hetero-is-niks – roept op tot dé grote discoplatenverbranding. Terugkijkend is het vooral het vuur van de racistische angsthaat tegen alles wat anders is, waardoor verworpen, verweesd vinyl vlam kan vatten. Disco is taai en weigert zich over te geven, 15 jaar later heet het house, zeg maar wat nu EDM (electronische dansmuziek) is.

De vroege jaren 80 waren ook de tijd van bands met acroniemen. LTD staat voor Love, Tenderness & Devotion. The S.O.S. band, een afkorting van the Sound Of Succes, maakt van die typische jaren 80 droomdansplaten. Leuk toen, nu vooral vergeten. Een goede gouwe-ouwe DJ kan er wat mee in de mix. Maar nooit meer dan een nummer, onderling uitwisselbaar, en niet langer dan een a twee minuten. “Herinnert u zich deze nog?” loopt al snel tegen haar eigen grenzen aan. Tell Me If You Still Care (Geeft Gij Nog Om Mij) wijkt een tikje af, zachter zwoeler en meer soulful. Het had een tijdloze klassieker kunnen worden als de plaat niet zo overgeproduceerd was, iets wat in de jaren tachtig veel voorkomt. Toen was het mooi, nu doet het pijn aan je oren.

In 1995 wordt D’Angelo een huishoudnaam met het nummer Brown Sugar. Zijn ster stijgt snel en dat put duidelijk uit, zeker wanneer hij ook nog eens als sex-symbool wordt gezien. Niet jaloers worden maar snap ik helemaal. Het duurt 14 jaar voor hij zijn derde studioalbum Black Jesus, de opvolger van Voodoo, uitbrengt. Sommigen noemen het onzekerheid, anderen perfectionisme, maar iedereen is het erover eens dat anderhalf decennium te lang is. Muziek is extreem persoonlijk. Noorse thrash metal rock is niet mijn ding, [1] ik vind het vreselijk. Nou en? Prachtig toch om te zien dat muziek die ik nooit zal kunnen begrijpen anderen net zo gelukkig maakt als mijn keuze dat voor GJ doet?

Een van de mooiste elementen, en een van de weinige redenen om muzikale talentenshows te kijken, is hoe iemand een bestaand nummer kiest, bewerkt en het tot zijn of haar eigen creatie maakt. [18] Onlangs kwam ik het voorbeeld tegen van een klassieke house track waarop iedereen heeft gedanst, maar waarvan niemand de naam kent. En nu in een Scandinavisch crossover jasje met een klassiek orkest, gezongen door de voormalig winnaar van een talentenjacht. Suckkels.

Een van de beste muzikale ontvoeringen allertijden is wel D’Angelo die een leuk maar simpel discodreuntje ombouwt tot de ballad waarvoor het bedoeld is. Je weet wel, gewoon in een volle arena, waar de meeste van je fans geboren zijn minstens tien jaar nadat de plaat is uitgebracht. Omdat het enige doel van algoritmes de wereld naar de knoppen helpen is, kent nauwelijks iemand het origineel of de plaat zoals die bedoeld is. Luister maar eens naar het piano-intro van D’Angelo of die eerste uithaal van wat voor velen een totaal nieuw nummer moet zijn. En dan weer de muziek uit die toetsen alsof ze zingen. Kraait de gek van dienst (da’s dus D’Angelo) ook nog: “Everybody!” Opening van wereldklasse met hier en daar een schuchtere juichkreet. Hoe verraad je je leeftijd? [5] En dan ook nog stiekum roepen “If You Still Care” voor het refrein te openen met die unieke falsetto van hem. Hoe kan zo’n genie zo lang doen over een album? Muzikale parels dertig jaar in de maak hoor je niet vaak maar dit is er een.

Eighties: S.O.S. band – Tell Me If You Still Care

Tiener: D’Angelo – Tell Me If You Still Care (Live at the Brooklyn Bowl, 2013)

Morgen is Sint het land uit en kan de kerstboom erin. Niet eerder dan dag zes, onthou dat. Dag Sint. Dag zes. Vakje zes en allo allo kerstman.

Kopfoto gemaakt door Georgy Rudakov, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] Noorse trash metal rock is ook niet mijn guilty pleasure mevrouw Candy Dulfer. Dat bestaat niet. Er is alleen muziek.

[5] Nou en?

[18] Talentenshows? Ik hoor jullie. Hebben we het nog wel over.

Gewoon Lief Vragen of Ze Je Schatje Wil Zijn [vakje vier]

Leave a reply

Vandaag ons eerste kwartet als we vakje vier van onze muzikale adventskalender openen.

‘Hier voor jou.’
Geeft cassettebandje met hartje erop getekend
‘Oh, al mijn favoriete nummers’
‘Zo romantisch’
‘Wil je met mij gaan?’

Altijd dol geweest op de muziek van R. Kelly maar wat is die man een monster. Mijn mening is wijd bekend. Na meer dan twee jaar Surviving R. Kelly nog steeds niet afgekeken. Lang gedacht dat muziek op zichzelf staat, na Kelly ben ik daar niet zo zeker meer van. Niet om politiek-correct te zijn (niemand weet wat ik luister) maar vanwege het feit dat iedere keer als een van zijn nummers voorbij komt – I Believe I Can Fly is wel erg wreed – ik niet hoor maar voel. Muziek is emotie, vooral positief, zelfs verdriet over wat is, was of nooit kan zijn. Niks mis met dromen van samen gelukkig zijn. Kelly’s misdaden staan daar zover vanaf dat ik zijn muziek gewoon uitzet.

Over Michael Jackson is ook een duistere documentaire gemaakt: Leaving Neverland. Het verschil tussen Jackson en Kelly is dat M. is overleden en R. in de gevangenis zit. Daarnaast is Michael een artiest die zo groot is dat geld of gedrag nauwelijks een rol lijken te spelen. Behalve de betrokkenen zal niemand ooit weten hoe het precies zit. Een extra hobbel is het feit dat Jackson blijkbaar de voorkeur gaf aan het gezelschap van kleine kinderen die na verloop van tijd ingeruild werden voor verse waar.

Na Off The Wall is Thriller uit 1983 het tweede baanbrekende soloalbum [2] van de jongste Jacksontelg. Michael heeft veel goeds gedaan. Ik herinner me nog zijn vereering als halfgod in de sloppenwijken van Rio de Janeiro toen het niemand wat kon schelen. [10] De strekking is dat Michael iemand is die de armsten van de armsten niet vergeet. Aan de ingang van een van de favella’s staat zelfs een standbeeld van hem.

Thriller stond 37 weken op de eerste plaats in Amerika. Zonder dat album had 15 jaar later MTV waarschijnlijk nog steeds geweigerd videoclips van zwarte musici als R. Kelly te tonen. Thriller slechtte, vast bij toeval, een butsklein grensje. Twee jaar eerder, in 1980 weigert muziekvakblad Rolling Stone een hoofdartikel over MJ te schrijven. Volgens Jackson wilde Rolling Stone niet omdat “zwarte mensen op de voorkant van een tijdschrift niet verkopen”. [3]

Mijn muziekgehoor is erg verschillend van dat van jou. Het intro van Wanna Be Starting Something doet me denken aan AndreID’s remix van Voyage Voyage. [vakje drie] Tussen Off The Wall en Thriller ligt 12 jaar van Michael Jackson’s levensreis. Disco is [officieel] dood, dus het album moet aangepast worden. Uiteindelijk klinkt Billy Jean zoals disco nog nooit heeft. Ligt ook aan de introductie van nieuwe synthesizers en de jonge Jackson die als eerst een van de voorgeprogrammeerde loopjes gebruikt. Daarna is het te laat voor alle andere musici. Ondertussen hoor je de eerste tekenen van Jackson’s aanstormende paranoia op het nummer doorklinken.

Thriller is een plaat waarvan bijna elk nummer op single verschijnt, een unicum. Terugluisterend valt vooral op dat het album nooit verveelt. De overgang naar de lange a-capella van Wanna Be Starting Something is nog steeds fenomenaal. Eenzelfde muzikaal geluksmoment zit in PYT, Pretty Young Thing. Tegenwoordig kan een music engineer zoveel dat teveel klinkt als een kind met keyboard dat ontsnapt uit een musicaal slachthuis. Veertig jaar geleden – ja lees dat nog maar eens – is Thriller de eerste. In plaats van goedkoop gebruik te maken van de beperkte mogelijkheden, groeit het album uit uit tot een van de handvol muzikale Noordstermijlpalen. Shout out naar de Noorse Kygo, onverdiend dat wel. Het meest briljant van het album is dat je het niet goed hoeft te vinden om onder de indruk te zijn.

Op Baby Be Mine hoor je die heldere, hoge stem van Michael Jackson. Veertig jaar later denk je: zing eens door Miki! Toch blijft het een fabuleus nummer op een bijna perfect album. Wat kun je daar nog aan toevoegen. Millennials wakker maken misschien? Geen idee wie mevrouw of meneer Yogi is. Enige wat ik weet is dat na de Flintstones de makers ervan met een beer genaamd, die dus, op de proppen kwamen.

De opbouw van de RSR Booty Rub is verrukkelijk. Tikje mellow maar niet te soft. Waar de originele vocals erg scherp zijn, worden ze nu een halfje teruggedraaid. Het haastige ritme van Baby Be Mine blijft echter perfect behouden. Ben er nog niet helemaal over uit of je die loepzuiver hoge tonen wel mag inperken, maar dat is de magie van deze remix: alles is in balans.

Natuurlijk is muziek smaak waarover je niet moet twisten. Genieten is beter. Bij toeval ontdekte ik deze remix op Soundcloud en ik ben duidelijk niet de enige. Staat in het lijstje van veel muzikanten en DJ’s. Behalve de heerlijke, langzame opbouw is het nummer zo soepel als een dure whisky zonder hoofdpijn. De track heeft een duidelijk eigen gezicht zonder dat het afbreuk doet aan het origineel. Eindoordeel: Verrukkelijk Voor Altijd.

Eigthies: Michael Jackson – Baby Be Mine [1982]

Twintigers: Michael Jackson – Baby Be Mine (Yogi’s rsr booty rub) [2020?]

Adventskalenders en vijf december, hoe zit het ook alweer? GJ je bent een slaapkop. Dan is het Sinterklaas, dat gaat altijd voor. Morgen vakje vijf van de adventskalender pas openen als de Sint langs is geweest. Beloofd?

Kopfoto’s gemaakt door Photo by Hans-Jurgen Mager en Julian Paolo Dayag, gevonden op Unsplash. Afbeeldingen zijn gecombineerd en bewerkt.

—

[2] Beide albums zijn geproduceerd door Quincy Jones. The Dude is een muzieklegende onder de muzieklegendes. Zoek hem maar eens op bij Netflix of luister eens naar het concert dat zijn muzikale vrienden gaven in Cannes ter ere van zijn van 80e verjaardag.

[3] Mijn simpele boerenvertaling van de weigering van Rolling Stone Magazine om Michael Jackson op de omslag te zetten. Niet boos worden [op mijn vertaling].

[10] Ook na de dood van Michael Jackson schiet aandacht voor de inwoners van de arme favella’s in Rio nog steeds niet op, laat staan verbetering van hun lot.

Ik ga op reis en neem mee… Mijn Walkman? [vakje drie]

Leave a reply

Ja lieve kijkbuiskinderen we zijn op reis, muzikaal gezien dan, gisteren vakje twee. Het wordt een lange, leuke reis dus neem wat cassettebandjes mee voor we vakje drie van onze muzikale jaren tachtig adventskalender openen. Wat man?

Whop, die hakt erin, de AndreID mix van Voyage Voyage. Veel mensen zullen het nummer van de Belgische housezangeres Kate Ryan kennen, maar het komt toch echt uit de jaren 80. Desireless is een hoogtepunt uit dat decennium, maar ook een dat weinigen zich herinneren. Duidelijk geval van de muzikale invloed van Frankrijk die veel groter is dan de gemiddelde radioluisteraar kan vermoeden. Playlists klikken op Youtube helpt ook al niet. In de tweede helft van de jaren 80 ziet de wereld er volledig uit anders dan tegenwoordig. Mensen staan doodsangsten uit en corona wordt met een k geschreven – ja toch Frankie? – die van kernoorlog. Geen zorgen, wat niet is, komt nog. [666] Toen de linkerhelft van Duitsland nog West-Deutschland heette, was daar de liefde voor Franstalige muziek net zo beperkt als nu. Waarschijn daarom is lokaal Voyage Voyage [ik ga op reis] – oh ironie – beter bekend als het nummer dat er het langste ooit over deed om in de top 20 te komen. Ook in omliggende landen blijkt Voyage Voyage een broererige omhoogkruipplaat te zijn.

Het origineel is een leuk liedje maar de tijd opent alle onvolkomenheden. En soms is het gewoon de klok die verder tikt, gebeurt wel vaker. Tikje teleurgesteld in Kate Ryan, ze heeft betere covers gemaakt. Soundcloud is voor veel mensen de moderne muziekhemel. Daar kwam ik deze versie van Voyage Voyage tegen. Het intro is loeistrak. Pats! Je weet na die eerste tonen precies wat je krijgt en toch niet. Klinkt bekend, comfortabel en tegelijk uitdagend. AndreID doet het nummer eer aan, geeft het een nieuwe richting die op eigen benen kan staan en dat allemaal met ontbreken van de originele tekst. Luister en het lijkt alsof de muziek de onhoorbare tekst voordraagt. Dat had het origineel al in zich, maar hier is het nog veel sterker. Chapeau!

Eighties: Desireless – Voyage Voyage [1986]

Tiener: AndreID – Voyage Voyage (remix) [2018]

Morgen meer als we met vakje vier ons eerste kwartet volmaken.

Kopfoto’s gemaakt door Hermansyah en Daniel Schludi, gevonden op Unsplash. Afbeeldingen zijn bewerkt en gecombineerd.

—

[1] Als je wilt weten waarom je beter DJ dan influencer kunt worden, kijk eens naar de clip van de AndreID mix.

[2] Ironisch dat de dame met de lange haren ook Veronica heet [3], je weet wel van dat dodelijk saaie radiostation waar ze precies een cd met muziek hebben, allemaal softrock uit uit de jaren tachtig. Toen was het een leuk decennium, nu zitten we met de gebakken peren omdat we er nooit meer vanaf komen. De Top 2000 trouwens ook niet.

[3] Ik vind haar helemaal niet saai maar ach wanneer begrijpt GJ het wel?

[666] Die kernoorlog komt er tenzij we eindelijk Oekraine echt gaan helpen Rusland te verslaan.

Liefde Als Slechte Gewoonte [vakje twee]

Leave a reply

Gisteren vakje een, Vandaag vakje twee van de muzikale jaren tachtig adventskalender. En nee een adventskalender heeft geen 2000 vakjes maar 24. Zeg het maar even.

Geen enkele muzikale top tien duurt eeuwig, zelfs niet als er nooit meer een nieuw nummer wordt uitgebracht. Omdat muziek emotie is. Behalve een paar jaar rond het einde van de afgelopen eeuw – ‘I’ll House You’ iemand? – gaat 99 procent van de muziek over waarom de liefde maar niet wil werken. Top tip van Advies-Jan, val niet weer voor de verkeerde. Suffe, slechte gewoonte. Laat zangeres Jenny Burton daar in 1985 nou net een gelikte crossover dansplaat van maken. Haar Zoete is haar Grote [liefde] én slechte gewoonte. Hij heeft al een lief met eerste rechten, een mevrouw die ook nog midden in de nacht durft aan te bellen om om hem op te halen. Doe nou niet! Ik ben voor minder met de deegroller achternagezeten. En ja, de vuilniszakken waren echt op.

Ondanks dat de plaat veel gedraaid is in clubs, vind ik ‘m zo-zo. [1] IJzersterke vocalen dat wel, maar het mist de geheime saus. ATFC’s versie, samen met One Phat Diva, een dik decennium later, zet wel een kruisje in alle verplichte vierkantjes. Het spettert van de energie, is dansbaar en straalt dat zonnige geluksgevoel uit. Kan wel zijn, uiteindelijk zijn het de vocals die het ‘m doen. Jenny Burton heeft een prachtige stem, maar de zang van One Phat Diva, vast met een vleugje autotune – hallo Cher! – is ook super. Plus natuurlijk het vette, nieuwe geluidsbasjasje.

Eighties: Jenny Burton – Bad Habits [1985]

Naughties: ATFC featuring OnePhatDiva – Bad Habits (2000)

Wat komt er na twee, vakje drie natuurlijk. Tot morgen en slaap lekker.

Kopfoto gemaakt door Very Petty Girl, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] Vergelijk Jenny Burton’s Bad Habits maar eens met Millie Scott’s – Prisoner of Love [gratis trompetten, altijd goed!] of Nicole McCloud’s – Don’t You Want My Love? Ja, disco regeerde de jaren tachtig nog lang nadat het fenomeen officeel dood was.

‘Allo Allo’ Hangt Eindelijk In de Kroonluchter [vakje een]

Leave a reply

Muzikaal Op Verhaal: Jaren-Tachtig-Maar-Dan-Beter-adventskalender

Een Europa? Te weinig Franse producties op Netflix? Deze december het antwoord. Iets met geen tijd en liefde voor muziek.

Waarin de man die het nooit verder bracht dan de plattelandsdisco zijn teleurstelling uit over Kygo, een Noorse ‘super’-DJ. Onderbouwd, boeren zijn niet dom. Wij begrijpen in ieder geval dat als je mag samenwerken met Tina Turner, je een topprestatie levert. Gevalletje geen verschil tussen kunnen, willen en doen. Maar toch…

Voor degenen onder jullie die oud genoeg zijn om te vrezen dat de jaren tachtig binnenkort definitief begraven worden, goed nieuws. Zet je DAB+-ontvanger aan op zo’n zeurzender en Tina is weer ‘hip’ [schijnt een ‘kek’ 20K+-woord te zijn] ondanks dat ze ruim 80 is. En Michael Jackson gaat ook nooit verloren, maar dat leren ze je niet bij 50+ [radio].

Bijna december. De Top 2000. Zie er nou al tegenop. Herkauwde voorspelbaarheid is het aardigste wat ik kan zeggen. Geldt ook voor veel muziek uit de jaren tachtig. De 2023 versie van Everybody Wants To Rule The World is tenenkrommend, bedankt Tiesto. Self Control [Laura Brannigan] van Eelke Klein  – geweldige DJ trouwens – en Lee Cabrera iemand? En Offenbach’s Overdrive dat mijn radio al weken terroriseert is natuurlijk niets anders dan een snelle poging om een financieel jaren tachtig graantje mee te pikken door een bekend stukje uit Kim Wilde’s Cambodia te herhalen.

Rockwell’s Somebody’s Watching Me uit 1983 is ook al tijden helemaal [echo] terug. OK, de teksten zijn wat ingekort tot het kale refrein en Chico Rose doet verdacht veel denken aan de Beatfreaks uit 2006, maar het is dit keer toch echt allemaal anders. Net zo verbeterd als jouw favoriete waspoeder, ahum tegenwoordig heet dat wasmiddel, vast of vloeibaar. Excuses voor mijn 20e-eeuwse denkwijze. De Beatfreaks hebben ruzie en dus heet het niet the C. R. remix by ze Beatfreaks, maar Chico Rose [doet zijn ding]. Hoef je allemaal niet te onthouden, ben je toch te oud voor als je juicht voor de terugkeer van de jaren tachtig. Is trouwens ook niet belangrijk. Verder niet bij stilstaan, doe je al teveel. Gaat nog veel erger worden.

Over smaak valt niet te twisten. Somebody’s Watching Me 2M2D[+N] vind ik erg leuk. Kygo’s zouteloze verbouwing van Tina Turner is standaard het moment waarop ik naar een andere zender schakel. Met drie van dat soort slappe hap-producties op rij ben ik wel klaar met de zogenaamde Noorse top-DJ. Leuk dat je op je CV zet dat je de eerste producer (lees: DJ die niet durft op te treden) bent op de Olympische Spelen, maar da’s niet het hele verhaal. Thijs, artiestenroepnaam Tiesto, uit het Brabantse Breda, waar GJ ook geboren is, is Kygo ruim voor. Maar ja dat is dan ook een echte DJ. [11]

Gebakken gruwel voor geld, anders kan ik het niet omschrijven. Wat een zouteloze rommel is Kygo’s remix. Tina Turner kun je niks kwalijk nemen, die is 80. Haar treft sowieso geen blaam, Mrs. Turner is een van mijn persoonlijke helden. Haar management? Da’s een ander verhaal.

December is is vederlichte verhalenmaand, hieronder een handmatig uit de losse mouwe geschud rijtje met remixes en nieuwe versies van jaren tachtig-muziek die ik wel goed vind. Vanzelfspreken begin ik met [ongeveer] de beste. Moet tenslotte m’n eigen lijstjesadvies ter harte nemen. Om de boel toch nog een beetje op zijn kop te zetten eindig ik – voor we de cirkel rond maken – met een geweldige jaren-tachtigplaat opnieuw uitgebracht in de jaren tachtig. Stel je eens voor dat de wereld mij serieus gaat nemen. Dit was het intro. Ik zeg het maar even. Het schijnt dat ik te lange verhalen schrijf. Die mensen dus wel lezen. We leven in een wilde, waanzinnige, [wintervrije] wazige wereld. En nou mag je omlaag bladeren.

Vakje 1. Allo Allo is eindelijk vrij
Les lacs du Connemara is een van de meest onwaarschijnlijke platen om tot housebeuker omgebouwd te worden. Michel Sardou’s Franstalige hit uit 1981 is buiten Miki’s eigen landsgrenzen vooral in Nederland een winner. In 2008 wordt de chanson op het label van Berkmusic – niks Frans aan – omgebouwd tot de ultieme dronken brulapen-meezinger. Parla et Pardoux, het moet tenslotte Polderfrans klinken, bevrijden het nummer van haar wortels en zetten het opnieuw in de stijgers als Liberté. Ik heb beschonken mensen voor minder in kroonluchters zien klimmen. Toptitel voor een post-coronaplaatje trouwens.

Eighties: Michel Sardou – Les lacs du Connemara (1981)

Naughties: Parla et Pardoux – Liberté (2002)

Morgen vakje twee, zo werken adventskalenders nou eenmaal. En met een digitale kun je niet valsspelen. Jammer hé?

Kopfotos gemaakt door Elena Mozhvilo, Zo Razafindramamba, Markus Voetter, Jonny Gios en Marcos Ferreira, gevonden op Unsplash. Afbeeldingen zijn bewerkt en gecombineerd.

—

[11] Ach, wat maakt een echte DJ? Een set van acht uur non-stop bijvoorbeeld? Wie zal het zeggen.

afscheidsconcert mannenkoor Concordia Roosendaal 29 mei 2022

Doek Valt Voor Mannenkoor Concordia

Leave a reply

Mannenkoor Concordia uit Roosendaal houdt na 102 jaar op te bestaan. Corona legt de vereniging stil maar sociale media dragen haar ten grave.

Van de week naar de Rotterdamse Dakdagen geweest. Een vriend had een foto van me gemaakt die hij emailde met Google Foto’s. Dan moet je eerst inloggen op je Google-account – die ik niet heb – om de foto te bekijken. Je kunt ‘m ook gewoon zo emailen of doorappen. [1]

Vanmiddag een vriendin met een geinig (neem ik aan) Facebookbericht. [1] Blijkbaar gaan je hersens rotten van teveel telefoonstaren want toen ik een paar jaar geleden 50 werd, hebben ze het verrassingsfeest achter mijn rug om via Facebook geregeld. Dat was veilig en verantwoord omdat ik niet op Facebook zit.

Ach, terwijl ik dit schrijf luister ik naar de radio en niet Spotify. Een boodschappenbezorger belt naar de studio. Wie er het meest gebruik maakt van de service? Ouders met kinderen want die hebben het zo druk. Ahum, tijdje geleden ouderavond op school. De Marsmannetjes en -vrouwtjes zullen wel geland zijn want als de trotse kinderen proberen de aandacht van pappa en mamma te trekken, kijk dit is mijn school, mijn klas en dit en dat, weigeren ze nukkig van hun scherm op te kijken. Vijf minuten maar, kom op zeg het zijn je kinderen. Volledig geprogrameerde menselijke robots. Mijn voorstel: vanaf nu kijkt de rechter bij echtscheidingen naar het telefoongebruik van de ouders. Degene met de minste schermminuten wint en krijgt de kinderen.

Gert-Jan komt uit het Brabantse Roosendaal en is als enige van de familie naar de grote stad verhuisd, de rest woont er nog. Voor een kleine plaats heeft het een niet onaardig verenigingsleven. Pap is lang en enthousiast lid van Mannenkoor Concordia, een vierstemmig koor opgericht in 1920. Honderd jaar na 1920 komt 2020. De annus horribilis die het begin van corona inluidt. Het bestuur van Mannenkoor Concordia is dan al minstens een jaar bezig om een spetterend eeuwfeest voor te bereiden. In 2008 wordt een complete opera op de planken gezet. De plannen voor het jubileumjaar 2020 zijn minstens net zo enthousiast. Niets staat een daverend eeuwfeest in de weg. Kennis, kunde, ervaring en passie zijn immers in ruime mate aanwezig.

De gemiddelde leeftijd van de heren is relatief hoog en het eeuwfeest is een uitstekende kans om nieuwe leden te werven uit alle generaties maar door corona valt het hele verenigingsleven stil. Oudere mensen worden disproportioneel hard geraakt door corona en het ledenbestand dunt in de twee jaar die corona duurt dan ook sterk uit. Zo sterk zelfs dat na 102 jaar er geen toekomst meer is. Van een opera is allang geen sprake meer, bestuur en leden besluiten gelukkig wel een waardig afscheid te organiseren. Je neemt als heer tenslotte afscheid met opgeheven hoofd, niet via een achterdeurtje maar door de voordeur.

Op weg naar het laatste concert zijn er nog wat struikelblokken. Vlak voor corona moet de vaste dirigent noodgedwongen afscheid nemen. Haar opvolger moet na korte tijd eveneens afhaken. Gelukkig wordt een voormalig dirigent samen met een aantal oud-leden bereid gevonden samen wat oud-leden om mee te werken met het afscheidsconcert. Eerlijk is eerlijk, het klinkt als een klok. Als er al een valse noot te bespeuren is, zal dat vast komen doordat mensen een brok in hun keel hebben. Na een relatief kort concert valt het doek definitief en blijven zowel leden als concertgangers verbaasd achter. Dat corona een aderlating voor het ledental is, begrijpt iedereen. Maar dat er geen nieuwe aanwas is, onbegrijpelijk. Je zou toch zeggen dat mensen die via hun telefoon boodschappen bestellen en thuis laten bezorgen, tijd over hebben. Of begrijp ik het nou niet? Ik begrijp het helemaal niet, dat is zeker. Wat ook zeker is, is dat het een waardig afscheid is. Op veel te jonge leeftijd. Eeuwig zonde.

—

[1] Vijftig-plus dan krijg je dat. Zijn ze allebei. Wil je erbij horen en hip zijn. Misschien je gehoorapparaatje wat harder zetten, kun je horen hoe de jeugd van tegenwoordig je uitlacht. Terecht.

Thuiskopieermaffia Maakt Er Een Potje Van

Leave a reply

Overhead: een grote-mensenwoord voor geld graaien

Vandaag op Tweakers: Gerechtshof: thuiskopieheffing op offline opslag Netflix en Spotify mag niet.

Kan het zo gauw niet vinden maar toen de platenspeler geintoduceerd werd stond gans den bladmuziekwereld op haar achterste benen. Het duivelse mechaniek zou als een geldwolf in de muzieknotenkippenren huishouden. Wie koopt er nog partituren als je ook gewoon een bakkelieten schijf kunt opzetten? [1]

Meer dan een eeuw verder. Vrienden in ons groepje krijgen kinderen. Inmiddels meerderjarig, liggen die nog steeds wakker van de FBI. Waarom? Dat ellenlange verhaal aan het begin van videobanden en DVD’s over de mensen die naar de gevangenis gaan als ze illegaal kopieren. Leg dat maar eens uit aan een vierjarige die voor de honderdste keer wil zien wat er met de moeder van Bambi gebeurt. En nee, ze wordt niet ontvoerd door een geheimzinnige organisatie van drie letters. Gelukkig weet ICT-Pappa de oplossing: een thuiskopie. En omdat hij zich toch wat bezwaard voelt, knipt hij het eerste stukje er af. Maakt het net wat minder erg. Laten dat nou precies de priemende woorden van de Amerikaanse politie zijn. [2] Toeval?

Voor de kleine lettertjes: zie de regels ergens tussen 16 en 17 cm.

Zelf DJ geweest en van het geld dat ik aan muziek heb uitgegeven kun je meerdere huizen, of als je dat liever hebt, het Disney-kasteel kopen. Origineel staat overigens in Duitsland. Jaar of 15 geleden, net nadat ik een grote-mensenbaan aanvaard had – met leaseauto – slaat de cd-speler over. Destijds hadden webwinkels van Hollandse kranten leuke aanbiedingen van jazz cd’s. Home Cooking van de Ongelooflijke Jimmy Smith even uit de kast gevist. Op het bekende jazzlabel Blue Note natuurlijk. Hoe fantastisch die Jimmy Smith wel niet is, zal ik nooit weten. In de auto weigerde hij zijn mond open te doen. En dat m’n cd-speler non-stop haperde lag niet aan Rijkswaterstaat. Van hier naar werk en terug altijd prima zoefkwaliteit asfalt.

Wat blijkt, de ‘kopieerbeveiliging’ bestaat voor een gedeelte uit opzettelijk foutjes in de bron aanbrengen zodat die moeilijker vermenigvuldigd kan worden. Het zilveren schijfje doet het alleen op duurdere apparaten, niet in de de gemiddelde muziekinstallatie in de auto. Was overigens een Citroen C4, onverwacht fijne auto.

Staat er ook in minieme letters op hoor: ‘on some equipment, car stereo’s for instance, playback problems may be encurred’.

Het is dat ik het zo druk had dat ik pas na een half jaar de CD voor de eerste keer luisterde, anders had ik vast de tijd gevonden om die CD te kopieren naar mijn harde schijf en om te zetten in iets foutloos zoals een mp3 of flac bestand. Maar ja, druk, druk, druk. Zo druk zelfs dat ik nooit meer een CD heb gekocht. Kwam er gewoon niet aan toe.

Plus na honderd keer een nieuw pak voor de begrafenis van Bambi’s moeder is de rek wel een beetje uit bij Bruintje. Iemand trouwens nog een wachtwoord voor Disney Plus ‘over?’

Kopfoto is vandaag een greep uit mijn cdkast. Goede investering? Ach een paar doen het vast nog wel in de auto.

—

[1] Het is maar goed dat ik nooit kinderen heb gekregen. Stel je eens voor dat ze zeggen dat ze niet naar school hoeven omdat Google ze wel leert lezen. En ik begin al helemaal niet over koeien die geen melk meer geven door de voorbijrazende stoomtrein. Wie durft er dan nog te roepen dat de trein goed is voor het milieu? Vroeger was alles beter, vooral logische logica.

[2] Gewoon kijken, lachen, luier volpoepen en naar bed. Dat kan sneller! Heeft pappa ook eindelijk rust.

[3] Nog niet genoeg gelachen? Raad eens waar SONT voor staat? Stichting Onderhandelingen Thuiskopievergoeding. En die onderhandelingen kosten zo’n 7.5 miljoen, zeg maar 20 procent van de buit.