Spargo’s “You and Me”: Magische Muziek Is Niet Te Koop

Zondag Muziekdag, Deel Zoveel (waarin GJ vergeet hoe het met statiegeld zit. Excuus)

Geschreven door het jochie dat in 1980 een poster van de Dolly Dots boven zijn bed heeft.

Vandaag in de plaat en haar verhaal: een muzikaal meesterwerk dankzij een begaafde zangeres en haar muzikale pretstem. Het alternatief? Als marketingmanagers het grotere plaatje niet zien, is het verleden melken kostbaar – en kansloos. Gelukkig rekenen reclamegenieen per uur en niet voor de creatie van meerwaarde en extra omzet. Of hoe een jaren tachtigliedje de ultieme reclameramp is. Zeg maar het verschil tussen op 50-plus of Spargo stemmen. Dat bedoel ik nou.

Best vervelend wanneer vader stil moet zijn als dochterlief zijn grootste succes remixt zonder dat hij daar een stem in heeft. Voor de belminutenschuiver van dienst is het ook geen slimme zet. Zo gauw de ouwetjes overlopen omdat de muziek van toen de beste is [als in de tijd waar telefoonontvangerhoorns nog met een touwtje aan de toetsenbak vastzaten] laten de kinderen het merk links liggen. Domme belboer, data levert nou eenmaal meer op dan belminuten. Leren jullie nou helemaal niks van de ondergang van Mark Zuckerberg in slow-motion?

En maar klagen, die jeugd van tegenwoordig. Dat hun tienerjaren door corona worden gestolen. En? Vroeger was alles beter, vooral het echte zeurwerk. In 1980 worden jonge kinderen zoals jullie bloedeigen GJ keihard geindoctrineerd met zure regen. Sommigen van ons zijn nooit teruggevonden. Aan het begin van het nieuwe decennium kan een duivelse druppelregen ieder moment neervallen en onze tiener-babyhuidjes gruwelijk doen wegsmelten terwijl we onschuldig naar school fietsen.

Samen met Frankie Goes To Hollywood vier jaar later – einde der mensheid in een lichtgroen vagevuur als symbool van een onzichtbaar radioactief kwaad enzo – spoelt ons geloof in een nóg betere toekomst voor onze kinderen in een oogwenk weg. Waarom denk je dat Abba zuur zingt over regen op die fatale dag voor hij langskomt? Overigens gaan we destijds wel allemaal naar school – in tegenstelling tot juffrouw Greta Thurnberg. Na onze tertiare opleiding kiest iedereen ervoor om klimaatverandering [tijdelijk] te negeren [geen zorgen, slechts tot we het ons kunnen veroorloven]. Noodzakelijk en wel zo handig, sorry Greta. Wacht maar tot jij kinderen hebt.

Iedereen heeft warme gevoelens bij het jaar nul van het een-na-laatste decennium van de twintigste eeuw. Denk eens aan een knaller als “De Vogeltjesdans“, een tijdloze klassieker en nummer twee in de hitlijst dat jaar. [0] In 1980 moest het Abba-kwartet de bodem van haar tranendal nog bereiken. “Nothing compares to you” de meest depressieve plaat allertijden? Vergeet het maar. “The day before you came” uit 1982 betekent het afscheid van de wereld en elkaar. De Abba-dames die het zingen, terwijl de heren de instrumenten bespelen, zijn dan nog met elkaar getrouwd. Het einde is nakend, dat proef je in ieder woord en elke noot. Het resultaat is een totale tranentrekker avant la lettre. Zelfs Marco Borsato en zijn “Marguerita” kunnen er niet aan tippen. Geluksvogel? Niet als het aan RTL-Boulevard ligt.

Wat nu groep acht is, heet in 1980 klas zes van de lagere school en we gaan op kamp naar IJsselstein, spannend. Herinner me iets met zaklampen – en Spargo! [4] Het Dorp heeft een kasteel maar geen Harry Potter. Dat menneke moet nog uitgevonden worden, bloed, zweet en tranen enzo. Grote mensen vinden de Vogeltjesdans [zie boven] leuker maar “You and Me” is een hit voor iedereen die niet drinkt in de tijd dat “glaasje op?, neem er nog een paar voor je achter het stuur kruipt” – burp – betekent. GJ is 12 en vindt Spargo geweldig.

De tijd verstrijkt zoals het altijd doet, bla bla, en in 2019 leggen de reclamemeneertjes en -mevrouwtjes eindelijk hun zweterige handjes op het nummer. Misschien dat de DJ-carriere van dochterlief niet helemaal soepel gaat. Kan ook zijn dat vader’s royalties niet genoeg opbrengen, maar ineens zijn de mishandelbare rechten voor “You and Me” te koop. Wat doe je dan?

Mijn suggestie is om er vooral geen commercieel sausje over te gooien om de wereld te overtuigen dat iedereen altijd met elkaar verbonden is. Waar vader, dochter en verkopers van belminuten de plank misslaan, is de essentie van You and Me.

Papa Spargo kan niet dansen. Ik ook niet. Herinner me nog die keer over de plas, bij haar. Zoete en ik dansen in de woonkamer. Toch wil zij de volgende stap niet wagen. Ahum, even goed opletten. Hoeveel ze ook van me houdt, ik dans zo slecht dat zelfs vrouwen die heel veel van GJ houden, niet in het publiek met me willen dansen. Daar kom je overheen. Het wordt lastiger als de ster van je grootste hit de zangeres is.

Aan de andere kant, ieder liedje is een combinatie van talenten. Je moet alleen 40 jaar later wel eerlijk zijn. Zanger Ellert Driessen is een houten Harry. Ik ook. Mijn [achter]-naam is Klaas. You And Me is leuk en nostalgisch. Klinkt ook erg jaren tachtig. Luister je beter dan merk je hoe het nummer in drie stukken uiteenvalt. De muziek is swingend in een jaren-tachtig stijl. Hij kan net zo min zingen als ik dansen. Maar wanneer Lilian Day Jackson [3] inzet, valt je mond open. De zangeres van Spargo is het geheime ingredient.

Da’s niet de eerste keer, denk ik. Ja toch, Rick A. uit Groot-Brittannië? Ik weet nog steeds niet wie Lisa [Carter] is. Lilian Day Jackson is gelukkig beter vindbaar. Haar stiefvader is megamuziekheld en superdrummer Art Blakey. Dat doet niets af aan het talent van Lilian Day Jackson. Wat een prachtige stem. Zonder haar zang is “You and Me” niet om aan te horen. Lilian Day Jackson is het soort zangeres, die, als ze begint te zingen, iedereen stil krijgt. Je hoort het al aan de manier van ademhalen nog voor ze voor de eerste keer inzet, [5] een perfect voorbeeld van de magische kracht van muziek. Lilian heeft een prachtige stem, vol van passie, emotie en plezier. Laten dat nou net de drie bouwstenen van mijn soort muziek zijn.

Anno 2019 is de belboerreclame meer dan pijnlijk en de herinnering wordt met het verstrijken van de tijd alleen maar ongemakkelijker. Zanger Ellert Driessen scoort in 1988 nog een bescheiden hitje met “Love Lies.” Wij Brabantse boeren hebben net ons rijbewijs [7] gehaald. Vanuit onze eerste auto – Ford Capri of Opel Manta – klinkt vanaf cassette “Love Lies.” Snel terugspoelen en nog een keer. Dat was nog eens een mooie zomer.

Overigens heeft Ellert Driessen nog meer muzikaal geluk veroorzaakt. Zo componeert hij in 1986 Het Grote Meneer Kaktuslied – wie zingt het niet mee? – en Banger Hart, die sappige plaat van Rob de Nijs negen jaar later.

Lilian Day Jackson is zowel Nederlands als Amerikaans lees ik. Midden jaren tachtig vertrekt ze naar de VS om een jaar of tien later terug te keren naar de polder. In 2013 verslaat Jackson Loïs Lane, de band rondom de zussen Klemann [1] in de eerste aflevering van de zangwedstrijd “And The Winner Is…”

Gelukkig zingt Lilian nog steeds. Mocht ik nog een keer de loterij winnen dan is Lilian Day Jackson meer dan welkom om te zingen op mijn brasfeest. Rick trouwens ook, maar alleen als hij die mysterieuze Lisa meebrengt. [2] [6]. Noblesse oblige maat.

PS, het is vast geen toeval na het blauw-roze van Spargo dat Doe Maar met groen-roze als huiskleuren op de proppen komt.

Kopfoto: NPO Radio 5. Sorry, ik kan het ook niet helpen.

[0] De winnaar zoek je zelf maar op.

1] Ja ja, Loïs Lane is natuurlijk ook welkom. Meer dan – en – vanzelfsprekend.

[2] Waar ik het meeste naar uitkijk is een duet tussen Lisa Carter en Lilian Day Jackson. Vuurwerk, kan niet anders.

[3] Lilian Day Jackson is geboren in 1960. Van wat ik lees, heeft de zangeres twee paspoorten. Dat betekent waarschijnlijk dat haar moeder geen Nederlander is. Pas na 1984 kregen kinderen van buitenlandse vaders en Nederlandse moeders automatisch de Nederlandse nationaliteit. Het verstrijken der jaren maakt zoiets niet minder absurd.

[3a] GJ doet normaal nooit een a’tje maar ja, de rot gaat dieper dan we denken.

[4] Overigens is het een tikje overdreven om Spargo de beste Nederlandse discoband aller tijden te noemen. Muziek is emotie, rnagschikken heeft geen zin. Daarnaast zijn er heel veel andere voorbeelden. Denk eens aan Mai Tai’s “Am I Loosing You Forever?” of de Time Bandits. Meer is altijd beter, is soms de beste manier.

[5] Mocht je onder een steen leven en het muzikaal niet snappen, kijk die 40 jaar-oude clip eens terug. Muziek is emotie en het plezier spat van de zangeres af. Dat noem ik nou muziek maken, uitroepteken.

[6] Nog steeds jammer Rick dat je juist die track van je laatste verzamelaar hebt gemikt. En nou geen grapjes over “when you gonna.”

[7] In 2020 vernieuwt GJ zijn rijbewijs en krijg er een gratis tractorrijbewijs bij. In Rotterdam. Niet te geloven. Echt waar.