Heibel Om Een Handdoek In Herat (5/7)

Chisht – Herat – Mazar-i-Sharif (04 – 07 augustus)

Waarin GJ zich in terug in Iran waant, zich opwindt over de Nobelprijs voor de vrede en een schone handdoek krijgen ongebruikelijk moeilijk is.

Als een dief in de nacht

Rond half vijf ’s morgens word ik wakker van iemand die een bijzonder felle zaklamp in mijn gezicht schijnt. De militaire politie wil ons zo snel mogelijk weghebben uit Chisht in verband met de Taliban. Dankzij Hollandse nuchterheid en de Britse ‘stiff upper lip’ duurt het nog tot kwart voor zes voor we daadwerkelijk vertrekken. Het eerste gedeelte van de weg is bijzonder slecht, maar in de loop van de dag veranderen de bergen langzaam in een vlakte en wordt de rit is minder oncomfortabel. Ik zit opgevouwen voorin tussen twee anderen met mijn voeten op de licht oververhitte transmissie, maar ik moet niet zeuren, veel mensen in Afghanistan moeten alles lopen.
Continue reading

Mooie moskeeën in Mazar-i-Sharif (6/7)

Mazar-i-Sharif – Balkh – Maimana – Andhkoy – Mazar-i-Sharif (07 – 10 augustus)

Waarin GJ de moeder aller angsthazen ontmoet, nog meer moskeeën bezoekt en er een econoom wordt gezocht.

Het kon natuurlijk niet uitblijven, ik heb weer last van mijn maag en absoluut niet omdat ik te gulzig kebab heb gegeten. ‘s Ochtends om half vier word ik wakker. Het is weer feest in mijn buik: “Delhi Belly”. Waarschijnlijk een combinatie van de hitte en het eten van gisteravond. Tot mijn schrik zie ik dat ik in Bamyan al een heel doosje paracetamol naar binnen heb gewerkt. Toch zieker geweest dan ik dacht. Het blijft een briljante uitvinding dat paracetamol. Als je in Afghanistan bent kun je jezelf niet laten afleiden door zoiets onbenulligs als diarree en ik wil veel zien en doen, dus ik probeer nog twee uurtjes te slapen.

Continue reading

Heelhuids in Holland (7/7)

Mazar-i-Sharif – Salang – Kaboel – Dubai – Rotterdam (11 – 17 augustus)

Waarin GJ kabaal in Kaboel maakt, heelhuids in Holland terugkomt (en zijn nichtje bijna lukt wat de Taliban niet is gelukt), maar vooral Mam mist.

Mam

Vandaag is een waardeloze dag. Het is 11 augustus 2014. Het is het precies een jaar geleden dat mam overleed. Op zo’n moment besef je hoeveel je iemand mist en hoeveel ze voor je betekent. Ik herinner me Moederdag nog in mei. Ik heb me de hele dag bezig gehouden met de schuur opruimen, ik was zo onaanspreekbaar dat ik iedereen het liefst uit de weg ging.

Gelukkig heb ik gisteravond een berichtje naar Nederland kunnen mailen dat mijn telefoon nog in Kaboel ligt en ik niet weet of ik kan mailen, dat lukt inderdaad niet. Wel heb ik een kettinkje met een Maria medaillon meegenomen en de hele dag gedragen, jaren geleden van Mam gekregen. Haar voornaam is ook Maria. Geen idee wat de Afghanen er van denken, maar eerlijk gezegd vind ik dat voor een keer absoluut niet belangrijk.

Continue reading

Verhalen uit duizend-en-een nacht (4/5)

Hier weer even een korte update van alles wat gebeurd is de afgelopen twee weken.  We zijn inmiddels in China aanbeland en hebben de afgelopen weken Iran verlaten, door Turkmenistan, Oezbekistan en Kirgizië gereisd. Zeer enerverend. De tekst bevat een aantal typefouten, maar dat komt omdat het toetsenbord erg gammel is. Mijn excuses voor het ongemak.

zijderoute_turkmenistan

Continue reading

Bericht uit Iran (3/5)

Salaam Nederland, inmiddels zitten we bijna drie weken in Iran. Ik weet nog steeds niet wat ik van moet denken, dat komt in een volgende mail wellicht.

Maandag, zo’n tweëeneenhalve week geleden, de grens met Iran overgestoken. In Turkije nog een bijzonder aardig voorval meegemaakt. Lang voor de opkomst van de Islam blijkt Turkije een matriarchaat geweest te zijn. In het museum waar we rondkeken liepen ook een aantal Turkse jongens rond. Ze keken, om het mild uit te drukken, zeer verbaasd. Zoals vroeger al op een winkelpui in Rotterdam stond:

Change is valuable, because it let’s the oppressed be tyrants.

(Verandering is waardevol om dat de onderdrukten tot onderdrukkers verheft.)

zijderoute_iran

Continue reading

Daar zijn we weer (Turkije) (2/5)

Terwijl de rest van de mannen zich wanhopig aan het volgieten is met bier (we gaan morgen naar Iran) en de dames hun hoofddoekjes en chador aan het passen zijn, heb ik even de tijd gevonden om een mailtje te typen. Het kan zijn dat de tekst er ietsofwat raar uit ziet, maar dat komt door de toetsenbord indeling en de characterset die ze hier gebruiken met name de Turkse i en de Nederlandse i. Enfin gewoon ctrl-f: zoek-en-vervang doen.

zijderoute_turkije

Continue reading