GJ krijgt een nieuw maatje
Vast wel eens verteld over de kleinzoon van mijn buurvrouw die van klussen houdt. Jongeman is inmiddels 13 jaar en onstopbaar. “Ik wil ook een frees.” Laat GJ nou net een grabbelbak hebben waar die niet in ligt. Vanwege de hoogte. Mijn eerste bovenfrees, lang geleden gekocht bij supermarkt Aldi. En ja, voor je eerste bovenfrees is het een uitstekend apparaat. Heb ‘m al vaker gereedschap uit de grabbelbak gegeven. En soms duiken we samen de kelder in om wat te rommelen. Zegt ie dat zijn kruiskopbitje kwijt is. Vast niet toevallig nadat hij mijn voorraad heeft gezien.“Wat mis je nog meer?” Hij is dan nog 12 maar bijna is de grote dag. Op je dertiende mag je van ome Mark Rutte voor bijna niets gaan werken bij Albert Heijn. Als je mij vraagt wat Mark Rutte’s grootste contributie aan het Nederland van morgen is, roep ik “herinvoering van de kinderarbeid.” Nee lieve kijkbuiskinderen, niet herinnering – die heeft Mark R. niet – maar herinvoering. Dankzij onze demissionair premier leven we in een heilstaat waar 16-jarige vakkenvullers te duur zijn. Liever iemand van 13. En maar kritiek hebben op andere landen. Daarom hebben kleinzoon en ik samen grondig onderzocht wat verder ontbreekt en of ik het kan aanvullen. Ook ik was ooit 13 en vond Pap’s gereedschap prachtig. Herinner me nog het decoupeerzaagopzetstuk voor de boormachine. In het bijzonder geschikt voor mensen met vier handen. Verder was vroeger alles beter, vooral werkbanken. [1]
Buuv’s kleinzoon gaat, voorzien van een grote glimlach, stapels bitjes en een bovenfrees naar huis. Tweedehands is zo gek nog niet. Mijn persoonlijke mening is dat goed [hand]-gereedschap minstens drie generaties meegaat als het niet meer is. Voordat ik iets weggeef, kijk ik het na. Alles is gebruikt maar ook heel en goed-werkend. Hetzelfde geldt voor Marktplaats. De advertentiesite lijkt verdeeld in twee kampen, de serieuzen en de spoken. Waarom mijn mede-serieuzen maar blijven herhalen dat ze alleen serieuze reacties willen, is een raadsel dat nooit opgelost wordt. Gewoon negeren. Mijn ervaringen op Marktplaats zijn eigenlijk bijna altijd positief. Zelf ben ik ook niet blij als ik iets anders krijg dan de advertentie zegt. Op mijn beurt vind ik het belangrijk om een zo duidelijk en helder mogelijke advertentie te plaatsen. Ik zeg er ook altijd bij: liefst ophalen. Gaat niet altijd als je in Groningen woont maar als je dan een blij bericht krijgt dat iets heel is aangekomen en de ontvanger blij is en je complimenteert met de zorgvuldige verpakking is dat fijn. Ongetwijfeld vinden mensen mij naief, maar voor GJ is het belangrijk. Als ik iets op Marktplaats aanbied, doe ik er zoveel mogelijk foto’s bij met de aanmoediging om mij vooral te mailen voor dezelfde foto’s in een hogere resolutie. En extra foto’s zijn zo gemaakt. Is er iet kapot dan meld ik het, zelfde als ik niet goed weet hoe iets werkt. Mail en vraag is mijn motto. Het blijft naief, geef ik grif toe. Maar niet vaak.
Vroeger was alles beter, OK, misschien niet het decoupeerzaagopzetstuk voor de boormachine, maar wel de Workmate. In 2015 veel verbrand maar niets van ook maar enige waarde kwijtgeraakt. Net niet, alleen een hoop gereedschap. Dat kun je vervangen. Wat je lief hebt nooit. Bezig bij mijn oudste petekind die zwanger was. Ze heeft nog drie weken te gaan. Huisje bijna klaar dan brandt het af. Acht jaar later blaken dochter en moeder van gezondheid. De rest is, zoals ze zeggen, oud ijzer. De Workmate stond in een hoekje toen het gebeurde. Weggooien of meenemen. Iedere keer als ik het bankje openklap, herinneren paarse spetters mij aan wat wel en niet telt. Totaal zinloos overigens. En als ik de Workmate dan weer opklap, zit er nog steed roet aan de onderkant. Bijzaak. Alles in het leven is een keuze, zeker die tussen hoofd- en bijzaken.
Plastic lost op bij verbranding. Daarbij komen zuren vrij die het metaal aantasten. Een paar jaar na de brand, gaat het echt niet meer. Qua kwaliteit is mijn 2011 Workmate een twijfelgeval vanaf de geboorte. De jongere telgen zijn nog veel zwakker. Ons Pap had niet alleen electrisch gereedschap maar ook een vroeger-was-alles-beter Workmate die tegen een stootje kan. Geen idee waar die is gebleven maar we weten allemaal dat Marktplaats je vriend is. Voor het zover is, eerst even wat onderzoek. Wat blijkt? Er zijn zelfs verzamelaars van Workmates. Die wonen allemaal in grote huizen. En iemand die een website onderhoudt met alle modellen chronologisch en naar continent gerangschikt. Geen idee of hij ook in een groot huis woont of een loods. Maar verder, doe waar je blij van wordt. Zouden meer mensen moeten doen. Het helpt in ieder geval bij mijn zoektocht op Marktplaats. Ik weet wat ik wil, een Workmate met een stevig aluminium H-frame. Uit kostenoogpunt is Black & Decker daar een paar decennia geleden van afgestapt, een van de redenen waarom mijn 2011 model zo wankelt. Niet dat de brand helpt maar het enige wat telt zijn de mensen van wie je houdt. Onbetaalbaar versus waardeloos.
Je werkbank in brand steken is niet verstandig. Hem in de regen laten staan evenmin. Sinds de jaren tachtig is er gelukkig geen zure regen meer, maar toch. Roest roest en de meeste oude beestjes op Marktplaats zien er niet uit. Dan zie ik een keurige exemplaar, zoeens als van bij ons thuis vroeger. Kosten 35 euro. Navraag gedaan en de verkoper wil best verzenden. Gaat 25 euro kosten. Prima, nog steeds een koopje. We komen tot een deal en ik krijg een betaalverzoek. Totaal 49 euro en wat muntjes. Keurige verkoper die zegt dat het verzenden goedkoper is dan hem verteld was. Zo zijn 99 van mijn 100 ervaringen op Marktplaats. Als ik aan de andere kant sta, wil ik zeker niet onderdoen voor die verkopers. Adel verplicht is overdreven maar wel zoiets. Al is het alleen maar om ervoor te zorgen dat je een jochie van 13, die voor twee euro per week vakken vult bij de supermarkt, stuurt wat je zegt. Grote mensen zorgen voor kleine mensen en daarmee basta.
Gelukkig is het leven vol verrassingen en een paar dagen later belt de post aan met mijn pakket. Briljanter wordt het niet. Als een Workmate hier niet tegen kan, heeft het leven geen zin meer. Meters doorzichtig plastic houden de onderdelen van het werkbankje keurig gevangen. Meest fantastische pakket wat ik ooit ontvangen heb. De Workmate is minimaal 40 jaar oud maar in uitstekende conditie. Beter dan dat zelfs want de eigenaar heeft onderin een restje hout gelegd als plank. Had ik zelf kunnen verzinnen, maar ja die verderlichte haarkleur bij mijn geboorte hé. Ook dat blijft tijdens het transport op zijn plaats, net als de plastic klemmen. Beter dan briljant gewoon en GJ is superblij. Voor vijf tientjes een 50 jaar oude Workmate die beter is dan welkeender ik vandaag in de winkel kan kopen. Alleen al de aankomst, gewikkeld in plastic is zijn gewicht in goud waard. Niet alleen ben ik de verkopers dankbaar dat ze de Workmate willen opsturen, het geniale concept om iets dat tegen een stootje moet kunnen in plastic te wikkelen is exceptioneel. Als je al dacht dat een kinderhand gauw gevuld is, let dan vooral niet op mij. GJ is zo in de wolken dat hij zeker weet dat de kwaliteit van de vers aangekomen, vier tot vijf decennia oude, Workmate beter is dan zijn schamele 2011 modelletje. Hoe dan? Het gewicht natuurlijk. Duurt wat nachtjes voor de euforie zakt en ik realiseer dat die zelfgemaakte planken onderin ook meetellen. Jullie weten dat ik altijd eerlijk probeer te zijn. Hoe vaak heb ik al niet gezegd dat ik blond geboren ben? Daarom dus. Maar ik heb wel gelijk.
Heb de verkoper een paar foto’s gestuurd van beide werkbanken naast elkaar. Da’s toch gewoon leuk. Zaken zijn zaken, maar waarom niet prettig handelen? De verkoper waardeert het duidelijk.
Een paar dagen later sta ik buiten wat te prutsen. Blij ja, maar niet glimmend van trots. Al zou het wel zo zijn, geen van mijn buren begrijpt of waardeert het. En als ik niet Facebook zit, waarom dan wel opscheppen op de stoeprand? Ik bedoel maar. Kleinzoon komt langs op de fiets. Hij is een van de weinigen die snapt dat ik een zeer schoon exemplaar werkbank heb gescoord. Helaas is dat zelfs tweedehands – en met een loonsverhoging van 10, 20 of 30 procent – voor een 13-jarige ruim boven budget. Overigens heeft hij niets te klagen hoor. Van zijn zakgeld een ander merk werkbank gekocht. Meteen raakte een van de hendeltjes kwijt. Gelukkig heeft hij inmiddels de kop van het tolletje dat ik hem gegeven heb, wel teruggevonden. “Best handig” zegt hij met een grote grijns. Mee eens en laat ik nou net wat hendeltjes ergens af hebben geschroefd. Als ze passen, neem maar mee. Anders wil ik ze terug. Zeg alvast maar sayonara.
Een tijdje geleden appte zijn tante me namens hem hoe die bovenfrees precies werkt. Hij weet het wel, maar toch. Vroeger was alles beter behalve handleidingen zoeken op internet. Wat leren 13-jarigen tegenwoordig nog op school? In ieder geval niet rekenen als ik het nieuws zo eens hoor. Anders gingen ze vast niet voor een grijpstuiver werken bij Albert Heijn. Gevonden en doorgestuurd met de dringende boodschap samen toch maar eens een keer te oefenen en ontdekken. Tien vingers hebben en houden is best wel fijn.
Een volwassen vent die blij is met een gebruikte werkbank via internet, is dat niet wat overdreven? Nee, wedden dat mensen jaloers worden als ze beseffen dat geluk gemakkelijk is? En anders wacht maar tot ze vragen of ik even tijd heb. “Schrijf eerst maar eens drie kantjes over de voor en nadelen van het model Workmate uit 1999 gij ongelovige.”
—
[1] Wel blijven opletten hé. Vroeger was alles beter behalve de jeugd van tegenwoordig.
