Lease Je Meubels Niet

Gewoon niet doen! [Maar verhuurt u toevallig ook honden?]

De laatste tijd hoor ik veel reclame om je nieuwe meubels te leasen. Al vanaf een euro per dag. “Slechts een fractie meer dan vier cent per uur” is de marketingmeisjes en -jongens vast een brug te ver. Of het boekhoudprogramma kan de repeterende zes niet aan.

Ondanks dat ik nooit van m’n leven nieuwe of gebruikte meubels ga leasen, ben ik nieuwsgierig en kijk op de website. Om de verwarring groter te maken staan daar prijzen per maand vermeld. Laten we eens een bed bestellen. Als je zo dom bent om meubels te leasen ben je tenslotte niet goed uitgeslapen. Ik vind de grijze wel leuk, vooral omdat het de eerste is die ik zie.

In het bed van je dromen heb je geen nachtmerries over geldzorgen.

Kost slechts 44,95 per maand en is comfortabel afgewerkt voor slaapliefhebbers. Hoezo, komt de vrouw [m/v] van je dromen je instoppen? En zijn wij niet allemaal slaapliefhebbers? Leuk verzonnen, maar waarom de mensen dan niet meteen helemaal in het ootje nemen en zeggen dat het voor stelletjes maar 22,47 per maand is. Die ene cent schenken ze je vast.

Een bed kopen is nogal persoonlijk – behalve als je letterlijk overal kunt slapen zoals GJ – en alleen al daarom zou ik ‘m niet leasen. Overigens geloof ik niet dat na afloop van het leasecontract dat bed wordt herverdoorgeleased naar een ander.

De meubelverhuurders azen natuurlijk op mensen die geen geld hebben, niet kunnen rekenen [1], [2], wanhopig zijn – en een slechte BKR-registratie hebben. Er staat niet voor niets dat je meubels least zonder registratie-rohring. Daar zit een reden achter beste potentiele klant.

Rekenen is mijn hobby dus laten we eens kritisch calculeren. Dan moet je wel weten hoelang je die meubels least: vijf jaar of 60 maanden. Schrik niet, 60 * 44,95 = 2697 euro. Overigens al een tijdje zo. En daarna moet je het bed teruggeven, net als het ingeslapen is. Als een BKR-registratie een probleem is, moet je misschien een minder duur bed kopen. Ook als het geen probleem.

In 2011 verhuist GJ. Ik werk in Den Haag en kom ’s avonds tijdens een borrel met collega’s een hele leuke dame tegen. Beetje jammer dat ze in Londen woont. Ondertussen is mijn huis geen thuis volgens welke definitie dan ook. Kale peertjes aan het plafond en de dozen met boeken bijna-binnenkort uitgepakt, om over het bed maar niet te spreken. Ach, het enige wat je in bed doet, is slapen. Als ze de eerste keer naar Rotterdam komt, gaat dat nogal onverwacht en ik moet nu een bed hebben. Dat kan ik voor 3.000 euro in het Alexandrium halen [6]. “Waarschijnlijk over zes maanden, meneertje” – de verkoper is professor-doctor-ingenieurandus in de neerbuigkunde Ook de geelblauwe gehaktballenfabriek waar ze toevallig ook beschuit met platgestampte meubeltjes verkopen is een mogelijkheid. Gelukkig is er in 2011 ook al een internet-dinges en een direct leverbaar bed elders is snel gevonden. Bed plus vers matras voor 600 euro. Het gaat niet om de prijs, maar hij slaapt prima. En dezelfde dag geleverd uit voorraad. Da’s een zorg minder.

Natuurlijk krijg ik van d’r op mijn kop – zij mag dat – dat m’n huis niet vrouwvriendelijk is [4]. Geen zorgen, dat is inmiddels rechtgetrokken. Ik snap het wel een beetje. Je wordt op slag verliefd, hoe kan iemand die je dan zo leuk vind zo’n huis hebben? Nu weten jullie ook meteen waar die vrouwvriendelijkheid vandaan komt.

Dat bed van de leaseboer is helemaal niet beter dan mijn bed, maar mensen die geen geld hebben kun je genadeloos uitpersen als weerloos gekliefde sinasappels. Ik heb weinig onwrikbare regels, maar ik wil geen tweedehands matrassen. De meeste mensen vinden dat zoiets moet kunnen. “Het is maar voor even” [als in tig jaar]. Kijk eens op Marktplaats, maar ga geen meubels leasen die je niet kunt betalen.

Als uitsmijter en om te laten zien hoeveel je neertelt voor een basale leasemeubelinrichting, een winkellijstje:

  • Eettafel – Homely Harry, 24,95 per maand (totaal 1497 euro over vijf jaar.)
  • Eetstoelen, set van vier [3] – Royal Rachel, 24,95 per maand (totaal 1497 euro over vijf jaar.). Overigens uitgekozen omdat meubels bij elkaar moet passen, ook qua prijs. Ja toch?
  • Bank – Retro Ralf, 44,95 per maand (totaal 2697 euro over vijf jaar.). Met vier eetstoelen heb je ook een vierzitsbank nodig, fauteuils verhuren ze namelijk niet. Het is deze geworden omdat ik zelf een hoekbank heb. En omdat hij zo lelijk is dat de aanblik ervan hopelijk mensen kan redden van financiele wanspoed. Daarnaast een bril omdat je ogen pijn doen, is ook niet gratis.
  • Bed – Snoozing Suzan, 44,95 per maand (totaal 2697 euro over vijf jaar)

Samengevat heb je voor het schamele bedrag van 138 euro per maand [5] – of 8388 euro in 60 maanden – een gedeeltelijk gemeubileerd huis. Mocht je in de tussentijd een huis willen kopen en je zit krap bij kas, dan lease je de grond toch gewoon. En ik maar denken dat meubels leasen een dom idee is.

Zelfs niet als ze me 44.95 per maand betalen om er op te zitten.

[1] Nee hoor, vandaag geen Pabo-grappen. Ook niet dat de eerste les daar begint met liedjes zingen.

[2] Zelfs in Excel is rekenen moeilijker dan je denkt. Trek ik per ongeluk de kolom maanden door en het worden er alleen maar meer. 60,61,62,63, waar eindigt dit?

[3] Sind wanneer hebben kinderen een eigen stoel nodig? Of een lange broek in de winter? Alleen de meubelleaseboer weet het antwoord: omzet.

[4] Heb ik het weekend daarop meteen goedgemaakt. Twee flessen topwijn [zei de verkoper], want dat hebben ze in Londen natuurlijk niet. Idem voor de champie plus mijn sinasappelpers, verloopstekker en twee kilo sinasappels. Lange leve de Kanaaltunnel, mocht allemaal mee in de trein. Rozen heb ik maar op het Harry Potterstation gekocht. Daarna waren ze uitverkocht. Moet ze nog steeds om lachen.

[5] Gelukkig dat niemand een wasmachine of auto least, anders lopen de overbodige kosten nog verder op.

[6] De prijzen zijn niet leuk, maar wel super om haar te horen zeggen: “ons nieuwe bed.” En daarom zijn vrouwen dus de baas. Kan ook met mijn beperkte woordenschat te maken hebben en het feit dat ik alles “dinges, je weet wel” noem.

Negatieve Rente – Of Hoe Maak Je een Econoom Gek?

Laat je niks wijsmaken door bankbobo’s in driedelig grijs. Negatieve rente is geen standaard monetair beleid maar een experiment. Het middel zou wel eens erger dan de kwaal kunnen zijn.

Het gaat zo goed met onze klanten dat we je binnenkort moeten ontslaan. Dat gaat nergens over. Toch wel, de toeleverancier waar het haasje v/m werkt maakt pas op de plaats. Afnemers kunnen niet genoeg nieuwe collega’s vinden voor de uitpuilende orderportefeuille. Daar sta je dan met je goeie gedrag.

Vandaag een nogal technisch verhaal dat begint bij de vraag wat geld is. Keynes, een beroemd econoom, formuleert het als een drietand. Geld is een rekenmiddel, een ruilmiddel en een spaarmiddel. Tien schapen voor een paard. De dag daarop wordt het geld uitgevonden. Net je schaap ingeruild voor pecunia maar honger en dorst? Koop je toch gewoon een paar kilo lamsbout, wat kampvuurhout en een een half dozijn amfora wijn? Asterix bestond nog niet, maar als je iets minder dorstig was kon je de sestertien ook bewaren voor later.

Dat geld jaarlijks minder waard wordt is een moderne uitvinding. De Europese Centrale Bank mikt op zo’n twee procent per jaar. Voor de overheid heeft inflatie een groot voordeel. Het maakt terugbetalen van de staatsschuld goedkoper.

Geld onder je matras verbergen voor de komende twintig jaar, als de kinderen het huis uitgaan, zodat je ze onder de tafel een gedeelte van de erfenis kan geven? Slecht idee – en kostbaar. Na jouw begrafenis kost die nieuwe auto 30.000 euro, de helft meer dan de 20K die je twee decennia eerder onder je matras propte. Je kunt beter belasting betalen, de overheid verliest nooit.

Overheden houden ook van inflatie omdat het een indirecte manier is om je reele loon te verlagen. Prijsstijgingen maken alles duurder. Je salaris stijgt ook, maar minder hard. Het gaat goed met de economie dus krijg je drie procent loonsverhoging, hoera. Tot je beseft dat alles vier procent duurder is geworden – en jij inmiddels een procent armer. Een keer is niet erg, maar jaar op jaar is een pijnlijker verhaal.

Wat je krijgt en wat je ervoor koopt is in een notendop het verschil tussen reeel en nominaal. Meer is niet altijd beter. Je gaat er alleen op vooruit als jouw “winst” groter is dan de prijsstijging die we allemaal voor onze kiezen krijgen.

Geld is en blijft een raar ding. Iedereen vertrouwt op papiertjes uit Frankfurt waar letterlijk bruggen naar nergens op gedrukt worden, welkom in het 21ste eeuwse Europa. Geld heeft alleen waarde als je er blind op kunt vertrouwen dat je het kunt inruilen voor goederen en diensten. Toiletpapier hebben we allemaal in overvloed.

Centrale banken hebben een beperkt aantal knoppen om de economie te stimuleren. Rente is het belangrijkst. Gaat het te goed, dan stijgt de rente. Daarmee wordt het duurder om geld te lenen en te investeren. De economie koelt een beetje af. Is de werkloosheid hoog en moet de economie gestimuleerd worden, verlaag je de rente.

Net als in een casino kun je de rente niet eindeloos verlagen. Als je geld op is, stopt het roulettewiel met draaien. Een rente onder nul is iets soortgelijks, alsof Catwoman een hendel overhaalt die de zwaartekracht op z’n kop zet.

Banken werken volgens simpele principes. Mevrouw A heeft pecunia teveel en leent het uit aan de bank. Daarvoor krijgt ze een vergoeding. Mevrouw B wil een huis kopen en heeft geld nodig. Het verschil in rente – de huurprijs van geld – is winst voor de bank. Wat bankieren spannend maakt is dat mevrouw A haar geld direct kan opeisen en de bank dat niet kan als ze een hypotheek verstrekken aan mevrouw B. Daarom is bankieren “zo leuk.” En jij dacht dat het de bonussen waren. Mallerd.

Spannend voor ons allemaal is dat banken geld creeren door ingeleend geld meer dan eens uit te geven. Dat gaat goed zolang iedereen blij is en vertrouwen heeft in de bank. De rapen zijn flitsgaar als er massale paniek ontstaat, een vertrouwenscrisis waardoor spaarder hun geld nu terugwillen.

In 2007 gebeurde zoiets bij de Engelse bank Northern Rock. Mensen stonden in de rij om hun tegoed op te eisen. Voor veel economen, inclusief mijzelf, was het een teken aan de wand. Hoe kan het gebeuren, dacht iedereen? Een lange crisis volgde omdat financiele instellingen fout gegokt hadden. Zelf hebben ze er weinig last van gehad.

Als het slecht gaat met de economie, probeer je mensen te verleiden geld uit te geven. Voor investeringen geldt, hoe lager de rente, hoe beter. Tien jaar later kijken we terug op jaren van ongekende economische groei. Sparen is zinloos en papier-gevulde matrassen kunnen in brand vliegen. Niemand weet meer waar hij met zijn geld naar toe moet. De rentestanden zijn historisch laag. Brexit en het handelsconflict tussen China en de Verenigde Staten wakkeren bakerpraat over de komende recessie aan. Olieprijzen en Iran ook, maar da’s niks nieuws.

Centrale banken hebben zich in een hoek geverfd met een decennium aan lage rentes. Verlaag de rente nog verder en hij zakt door het ijs. Toch gebeurt het. Banken betalen de BaasBank om hun geld te bewaren. Inmiddels rekenen diezelfde banken miljonairs kosten omdat ze geld stallen bij hun private bank.

De invloed die geld heeft op de economie zal waarschijnlijk nooit volledig begrepen worden. De ene groep economen zegt dat “uiteindelijk” monetair beleid geen invloed heeft op de economie, anderen betwisten dat. Zelf verwacht ik dat vanaf het moment dat rente en de beschikbare hoeveelheid geld “werkkapitaal” werden voor de Centrale Bank om de economie te stimuleren, twee een werden. Weer wat geleerd van de Spice Girls.

Een lage rente is een prikkel om geld uit te geven, dat geldt voor zowel burgers als bedrijven. En ja ja, de overheid geeft altijd geld uit, ik weet het. Wanneer de rente onder nul zakt, kijken niet alle koppen dezelfde kant meer op, iets waar het systeem ondanks sussende woorden niet op is voorbereid. Deflatie – dingen zijn morgen goedkoper dan vandaag – is de grootste gruwel voor de economie die er is. Waarom nu een auto kopen als diezelfde melkbus volgende week nog goedkoper is? Dezelfde vraag geldt voor banken. Spaarder vertrouwen je met hun geld maar als iedereen tot morgen wacht met het kopen van een huis, hoe verdien je dan vandaag geld?

Toch betalen commerciele banken om een gedeelte van hun overschotten te stallen bij de Centrale Bank. Ze zijn daartoe verplicht omdat ze meer geld uitlenen dan ze hebben. Dat schijnt zekerheid te geven. Rekentechnisch is min maal min plus – per afspraak overigens – maar in geldzaken vloeit uit kosten maal kosten niet automatisch winst voort. Faillisement is een beter begrip.

Staatsobligaties worden geacht zekerheid te bieden, nou dat doen ze, maar dan van het verkeerde soort. Pensioenfondsen zijn verplicht een gedeelte van hun premies te beleggen in Europese staatsobligaties, ook als die een negatieve rente opleveren. En de overheid maar juichen dat ze zo goedkoop leent. Lenen en niksdoen levert de staat zelfs geld op. Daarom wil de overheid misschien wel meer wil gaan investeren, zoals gewoonlijk over de rug van onze kinderen maar dit keer dus dubbel.

Geld nemen in plaats van geven is leuk voor de Centrale Bank. Hopen dat daardoor zakenbanken gedwongen worden geld uit te lenen is iets anders. Het gaat goed met de economie en alles wordt alleen maar duurder en duurder, denk aan de huizenprijzen. Vroeger of later krijgen investeerders en consumenten door dat er iets mis is. Ondertussen heeft scheidend Europese Centrale Bank president Draghi de rente verlaagd van min 0,4 naar min 0,5 procent. En als dat niet genoeg is? Hoe diep kun je gaan? En jullie maar denken dat ik de enige gekke econoom ben.

PS, voor het eerst in mijn leven heb ik een onfeilbare investeringtip: brandkasten. Mocht je er liever een kopen, wel contant afrekenen en zelf ophalen. Je wil tenslotte niet dat boeven weten dat je thuis een kluis hebt. Dat is in ieder geval wat ik tegen de belastingdienst zeg als ze erachter komen. Wat een toestand die negatieve rente.

Kopfoto: Met de klok mee Duits bankbiljet van 100.000 Reichsmark uit 1923; Nederlands guldenbiljet uit 1949 en een Zimbabwaans bankbiljet uit 2008 van 100 biljoen dollar. Een biljoen is een 1 met 12 nullen en heet in het Engels triljoen. Dat kun jij ook weten als je meer Donald Duck leest.

Politieke “Elite” Doet Polderdemocratie in de Uitverkoop

Kozdah? 15.000 Euries. Max Ouwe Jongen.

Je mag 4.500 euro anoniem schenken aan een politieke partij, geen idee waarom. Dagblad De Telegraaf (niet hun echte undercovernaam) had nog een stapel spekkies ter waarde van 15.000 euro voor de clubkas liggen. Met drie keer de max altijd een lastig bedrag. Toch weten VVD, PvdA, CDA, D66, GroenLinks, ChristenUnie en SGP daar wel raad mee. Stout, heel stout.

Een dag niet gegraaid is een dag niet geleefd. Mijn naam is 50Plus en ik wil meer. Meer, meer, meer. Gek hé dat oude, grijze [en vooral blanke] mannetjes ondanks generaties vol gratis Gronings gasgeld en oplopende staatsschuld nog steeds de grootste graaiers zijn, terwijl 95 procent van onze generatie kinderen heeft. Houden wij babyboomers wel echt van ons kroost?

Een paar jaar geleden werkte finance-ik in een ziekenhuis. Op een dag merk ik op dat je goede werken in stilte doet. Een diepreligieugelovige collega, type “STIL jullie, IK ga bidden” roept: hé, je kent de bijbel. Hoef me niet eens af te vragen hoe daarop te reageren want een collega schiet uit de startblokken als door een adder gebeten. “Misschien hebben zijn ouders hem dat hebben geleerd?” Inderdaad. Ik ben bevoorrecht.

Ons Pa en Ma hebben mijn broer en mij nog veel meer meegegeven. Niks mis met hard werken bijvoorbeeld. En af en toe wat ontspanning. Begin van de vakantie, Rotterdam geniet van de zomer en ik heb geen zin om te koken. Tot het avondeten klaar is om mee te nemen lees ik de krant. De Telegraaf heeft een prachtig integriteitsonderzoek gedaan naar politieke partijen in Nederland. De uitkomst is faal, faal, faal en fouter dan fout!

Tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen werd aan de Republikeinse campagne compromiterend materiaal over tegenstander Hillary Clinton aangeboden door “een” “Russische bron.” Normale mensen bellen dan de politie, niet team Trump. Al kwijlend namen ze het belastende materiaal in ontvangst, te dom of waarschijnlijker bewust negerend dat een vijandige mogendheid door hun hebzucht pivotale invloed op de Amerikaanse presidentsverkiezingen krijgt. En Putin maar lachen.

Als je manager bent, komen aan het einde van het jaar de relatiegeschenken. In datzelfde ziekenhuis organiseerde mijn baas altijd een kerstborrel, mét loterij. Iedereen kreeg zo’n nummertje waar je vroeger je jas mee kon ophalen. Dit keer was het beter geregeld en viel op ieder lot gegarandeerd een prijs of twee. Onze baas hield al die flessen wijn en andere ongein niet voor zichzelf – nou misschien een paar dan – hij verlootte de winst onder zijn mensen en dan praat ik over een stuk of 100.

Toen ik zelf geleerd had dat manager zijn niet alles is – maar het ondertussen wel was, bleek mijn eigen team een stuk kleiner. Tegelijkertijd stroomde de relatiebubbels binnen. De buit was “slechts” 15 geschenken. Als oud-studentpakketbezorger kon ik een glimlach niet onderdrukken. Express nonchalant in een hoek gegooid en de dames maar kijken. Toen er een houten kistje met wel drie [3] flessen wijn binnenkwam ontplofte de boel zowat en moest ik mijn plannetje een beetje vervroegen.

“Houden jullie van wijn? Zit er misschien iets tussen wat jullie smaak is? Kijk maar even. Natuurlijk snap ik dat de kratjes open moeten.” Mijn opvolger wacht een verrassing. Moet er nog steeds om gieren.

Blijkbaar is er geen edeler ambt dan minister-president want niemand mag voor meer uit de staatsruif eten dan de po-bobo, zeg maar politieke bovenbaas. Je had ook slim kunnen zijn en tien procent op het salaris van onze minister-president gooien en zeggen dat dat de aftoppingsgrens is.

Politieke partijen verkeren in crisis. Het vertrouwen is weg terwijl het ledenaantal daalt. Niet vragen waarom, staat zeven dagen per week in de krant.

Nederlandse socialisten zijn tegen uitbuiting, toch gedraagt de SP zich als klassieke koppelbaas. Hoe anders kun je de verplichte afdracht aan de partijkas door parlementariers noemen? Pluche peschikbaar voor pegelpoen? Aan de andere kant van het spectrum werd meewarig gelachen bij monde van de VVD. Totdat niemand meer lid wilde worden van de [rode broeken] club en de zelfbenoemde bobo’s in financiele problemen kwamen. Ineens werd er een “vrijwillig verplichte” bijdrage die na twee jaar verzekerd verplicht was “gesuggereerd.” Heel democratisch enzo.

Kun je dan niemand meer vertrouwen? Helaas. Een halve dubbele ontkenning is altijd lastig dus vrij vertaald: politici zijn extreem onbetrouwbaar. De meeste mensen weten dat al maar voor de zekerheid.

De Telegraaf is niet mijn krant maar ik heb wel respect voor het geintje dat ze uithaalden met de hoge heren. VVD, PvdA, CDA, D66, GroenLinks, ChristenUnie en SGP, de laatste twee duidelijk even van God los, stellen stiekum voor om de gift van 15.000 euro op te knippen en te verspreiden over meerdere jaren. Aan de overigen is democratie ook niet echt besteed. Zeker voor D66 is dat geen verrassing. Het wordt nog spannender als blijkt dat VVD, D66, ChristenUnie en Denk bereid zijn om verder te gaan. Voor degene met plannen plus pegels onder mijn lezers, democratie is betaalbaarder dan u denkt! Discretie wordt aan gewerkt.

SP, Forum voor Democratie en de Partij voor de Dieren leggen wel de regels uit. Zo blijft er weinig over van dat cordon sanitaire om de uil van Baudet buiten de Haagse kooi te houden. Oehoe! Overigens, de PVV reageerde niet.

De echte les een van de grondwet is dat de politiek eerst en vooral (en meestal uitsluitend) voor zichzelf zorgt. Hoe anders kun je verklaren dat bijna twee decennia na elf september het nog steeds toegestaan is om anoniem giften tot 4500 euro (zeg 10.000 gulden) aan politieke partijen te doen? Moet je eens voor de grap het woord “anti-democratisch” in een e-mail schrijven. Hallo AIVD-afluisteraars, hebben jullie ook weer je salaris deze maand verdiend. Graag gedaan.

Op de eerste dag van juli berichtte de kranten dat contante betalingen boven de 3000 euro worden verboden. Iedereen had gefaald in “de strijd.” Behalve de politiek natuurlijk. Het enige wat de politiek-onbenullen in de wereldwijsheid bereiken is dat witwassen een tikkie meer kost. Net alsof de centrale onderwereldbank de rekenrente iets verhoogd.

Een beter idee is om alle anonieme giften aan politieke partijen te verbieden. Normale mensen komen tenslotte niet als een dief in de nacht met een zak euro’s aanzettten. Geleerd van Netflix’ Narco’s, verfromfraaide biljetten zijn letterlijk witgewassen – lees kunstmatig verouderd – in een wasmasjien.

Rijke mensen stemmen rechts, armelui links. Een duidelijke indicatie van wie meer geld heeft om de toekomst van Nederland te beinvloeden. Dat ze ook nog eens anoniem mogen schenken – met of zonder meerjarige [nej meerderjarige] vrienden en familie om niet boven het jaarlijkse 4.500 euro-maaiveld uit te steken – is al ondemocratisch genoeg. Bah!

De medewerker van 50Plus die creatieve suggesties zocht om het niet-hapklare bedrag van 15.000 euro te verzwelgen, is ontslagen. Ach, heeft die in ieder geval tijd om seizoen drie van La Casa de Papel (huis van de geldpers) te bekijken. De politiek gaat ondertussen verder op de oude voet: als het kalf verdronken is, dempt men de put.

Kopfoto gemaakt door Michael Fousert, gevonden op Unsplash.