Niemand wordt harder uitgebuit dan mensen die geen geld hebben. Heb je pegels, wil iedereen het. Toeslagen, garantstelling? “Daar doen wij niet aan geachte client.” Heb je niks te makken, wordt je tot de laatste druppel leeggezogen.

Flitskredieten zijn niet meer dan uitstel van executie. De slimste ben ik zeker niet, maar rekenen kan ik als de beste. Ook ben ik een beetje naief, ik dacht altijd dat rente een vergoeding is voor alle kosten die een geldverstrekker maakt. Zo werkt het tegenwoordig niet meer.

Misschien ligt dat laatste ook wel een beetje aan de Nederlandse Staat. Graaiende politici die vinden dat het gepeupel – u en ik dus – teveel geld hebben en bovenop de boete administratiekosten zijn gaan rekenen.

Een flitskrediet is niet meer dan een kortlopende lening. De gouden regel is, hoe langer het krediet loopt, hoe lager de rente. In de prakijk is het heel soms tegenovergesteld – een omgekeerde rentestructuur – maar dan zit de economie in zwaar weer.

Stel je komt 100 euro tekort. Volgende maand komt je salaris weer, maar je moet het geld nu hebben. De flitskredietmeneer, of -mevrouw, wil je graag helpen. Wanhopig graag zelfs. Voor een kleine vergoeding, de basisrente is zeer redelijk, heb je vandaag nog die honderd hardnodige pegels op je bankrekening staan. Een belangrijk detail: de geldverstrekker wil wel zijn centen terug. Logisch, iedere bankier weet dat mensen die bereid zijn astronomische rentes te betalen, geen enkele intentie hebben om de hoofdsom terug te storten.

Naast de rente wordt je gevraagd om een verzekering of garantstelling af te sluiten. Dat is even slikken, het kost een paar centen. Maar ja, aan wanhoop wordt genadeloos grof geld verdiend en de meeste mensen kunnen toch niet rekenen. Je gaat zuchtend accoord. Als je goed met cijfers was geweest – of niet wanhopig – had je naar een andere oplossing gekeken. Nu trap je in Mammon’s flitsfuik. De honderd euro die je leent, betaal je meer dan dubbel terug. Onafhankelijke, eerlijke financiele tovenaars hebben berekend dat op jaarbasis je het geleende bedrag wel tot zeven keer terug betaald: ofwel 600 procent rente. Dat is het soort hulp waarvan je van de regen in de oceaan raakt, met een molensteen van 666 kilo om je nek. Einde oefening. Blub.

In een recente zaak verloor het ‘ongeveer’ in Finland gevestigde Loan Rider van een flitskredietnemer. Loan Rider argumenteerde dat een man die voor een maand 350 euro had geleend, bovenop de rente nog 87.50 euro aan garantstellig moest betalen. Daardoor sprongen de totale kosten naar dik 300 procent op jaarbasis, terwijl in ons land momenteel een maximale rente van 14 procent geldt. De geldhaai claimde dat de bijna 100 euro aan verzekering niets te maken had met de rente die werd gerekend. De rechter was het niet met de haaibaai eens. Heb ik voor een keer toch gelijk, rente behoort alle regulier kosten van een geldverstrekker te dekken.

De Autoriteit Financiele Markten had daarvoor een rechtzaak verloren over het feit of ze zeggenschap hebben over buitenlandse flitskredietverstrekkers. Nee, die vallen niet onder de regels van de Autoriteit Financiele Markten en konden via het internet uitbuitingzaken blijven doen. Deze uitspraak verandert dat. Voor flitskredietvogels valt er voortaan weinig te verdienen. Het wordt overigens hoog tijd dat de Europese Unie wetgeving maakt die ervoor zorgt dat online-aanbieders gebonden worden aan de wetten die gelden in het land van hun klant.

Waarom de Europese Unie? Van onze eigen regering hoeven we niet veel te verwachten, denk maar eens aan het gedraai van parlementaire kontjes op het fluweelzachte pluche als het op statiegeld aankomt.