Sommige mensen spreken liever van het North Sea Jazz Festival 2022

En toen was er die keer dat GJ niet naar het North Sea Jazz Festival ging. Ach gossie. Hij wilde zo graag. Wat een waanzinnige artiesten. Zijn vriendjes en vriendinnetjes hadden hun spaarvarkentjes omgeschud. Die pecunia werd keihard omgezet in papieren kaartjes. Helaas was mijn oom net overleden en hielp ik tante. Eenmaal thuis – je mocht toen overdag nog 160 [denk ik] – alle lades omgedraaid maar geen geluk. En ik wilde nog zo Chaka Khan horen.

Soms denk ik – als minst slimme onder mijn vrienden, geen grapjes over mijn absolute IQ, dat zou dom zijn – dat de relatie meer gebaseerd is op minzaam medelijden dan warmhaftige wederkerigheid. Aai over mijn [kalende] bol enzo. En Lionel Richie werkte ook al niet mee. De arme man lag in een coronakramp. Gelukkig viel Nile Rodgers van Chic in tijdens North Sea Jazz 2022. Die man houdt wel van een feestje!

Ken je dat liedje nog van “Lampje Hier, Lampje Daar, Da’s Snel Klaar”? En in ruil krijg ik een kaartje voor het North Sea Jazz festival. Beetje overdreven maar als het op muziek aankomt zeg ik geen nee. Eventueel wisselgeld betaal ik in zang. Zegt iedereen ineens van laat maar zitten. Enfin, mijn hoeder-mattie en ik op een mooie zomerdag fietsend naar Rotterdam Ahoy. Valt best mee als je in Rotterdam woont sinds je studie. De pers kraait me iets te vaak over “het nieuwe normaal’, als in mensen die elkaar van het parkeerterrein af vechten om drie seconden eerder binnen te zijn. Het North Sea Jazz festival is anders. De meeste muziekfestivals – en zeker de heavy metalfeesten – trouwens. Liefde voor muziek en zo. Gelukkig geen Raymond van het Groeneveld overigens. “Ga lekker voor joh.” Ok, een beetje overdreven om mensen op krukken zo ongeveer naar voren te schoppen, maar de sfeer zit er in ieder geval goed in. En terecht.

Eenmaal binnen in Ahoy en ondanks onze keiharde voorbereiding waar het Korps Commandotroepen nog jaloers op zou zijn, raken we toch een beetje beduusd. Een oud lesboek geschiedenis schiet me te binnen. Iets over het aanlokkelijk gezang van de sirenen en hoe de held zich aan de mast vastbindt. Nadat professor Barabas ons terughaalt met zijn teletijdmachine is de keuze gemakkelijker dan je denkt. Gewoon de eerste de beste act en genieten maar.

Je hoeft er niet eens voor naar binnen, het is aangenaam weer en buiten speelt een jonge club enthousiastelingen. ‘De Cardiff University Big Band bestaat uit uitblinkend nieuw jazztalent binnen de universiteitsomgeving. Alle leden auditeerden voor de band en spelen nu uitdagende jazz van hoge kwaliteit door heel Groot-Brittannië en daarbuiten.’ Als ik dat zo eens lees, vermoed ik dat niemand Nederlands als keuzevak volgt op Cardiff Uni.’ Of de opleiding tot reclameschrijver. Auditeerden? Moet vast pijn hebben gedaan zo’n operatie. Nou en, wat een leuke band, de muziek schalt over het plein en iedereen swingt mee. Vast niet de laatste keer dat we van ze horen en een heel goed begin van NSJ 2022.

We halen wat te drinken en haasten ons dan richting jazzgrootheid Herbie Hancock. Ook dat is het North Sea Jazz festival, keiharde keuzes. Als je iets echt wil zien, moet je er veel kostbare wachttijd instoppen. Denk dat we ruim een half uur van tevoren bij de zaal aankomen. Andere mensen hebben blijkbaar meer tijd te offeren want dat wachten gaat nog wel even duren.

Natuurlijk hebben we een planning gemaakt, net als iedereen. En we hebben allemaal dezelfde. Geen idee hoe het kan maar we staan al een hal uur in de gang op weg naar Herbie Hancock. We horen iets maar verder niet. We komen trouwens ook niet verder. Dapper van me. ‘Bijna in de zaal, maar kan op de telefoon voor me toch zien [bijna] wat er in op het podium gebeurt. Om 17:20 geven we het op. We staan dan al drie kwartier in de rij ofzo. Wij zijn de gelukkigen. De mensen hieronder mogen zelfs niet naar het doek naast het podium kijken. Niet dat je er wat aan hebt.Een meneer probeert voor te dringen door te roepen dat hij gereserveerde plaatsen heeft. Nou, die zijn er niet meneer. Of bedoelt u dat bankje waar zes in plaats van zeven splinters uit zijn? Iedere keer als hij het herhaalt, klinkt er hoongelach. Toch duwt hij zich door de menigte om uiteindelijk langs de zijkant weg te vluchten. Zinloos, compleet zinloos. Wij hebben onszelf overigens door diezelfde zijuitgang afgevoerd. Maar wel nadat we Herbie Hancock op live op de telefoon van twee mensen voor ons hebben gezien. Ook dat is niet voor iedereen weggelegd.

Ik had verwacht dat het met een hoeder dit jaar wel beter zou gaan, maar we zijn allebei een beetje beduusd van de drukte bij Herbie Hancock op een overigens beregezellige editie 2022. Mag ook wel na twee jaar corona. En dan gebeurt het. Zelfs met onze zeer zorgvuldige planning. Ik ben mijn begeleider kwijt. Enige lichtpuntje is dat we al binnen zijn en ik m’n kaartje dus niet meer kan kwijtraken. Pinpas boeit me niet want zolang er muziek is, heeft niemand dorst of honger. Nog een wereldprobleem in een klap opgelost. Was alles maar zo makkelijk. Wanhopig zwerf ik door de gangen van het North Sea Jazz festival. Het is ander maar toch hetzelfde. Ineens schiet het me te binnen. Hier deed ik vroeger tentamen. Toen de Erasmus Universiteit nog Erasmus Universiteitje was, werden de tentamens in Ahoy gehouden. Zo oud ben ik dus. Geef mij maar het North Sea Jazz festival, ook hard werken maar veel leuker.

Gelukkig vinden mijn maat en ik elkaar weer terug en eten wat. De Thai smaakt prima ondanks dat er donkere wolken onze vriendschap bedreigen. Dit was misschien wel ons laatste gezamelijke diner. Wie wil er nou naar Leo Blokhuis? Als dappere padvinder trek ik alleen verder, maar ja die plattegrond hé. Dan maar even aan de Whatsapp-hulplijn vragen of iemand de tekening begrijpt. Zoals gezegd, ik ben de minst slimme onder mijn vrienden want M reageert razendsnel. ‘Ja voor bier moet je hier niet zijn.’ Intellectueel zwaargewicht eerste klas en nog een verfrissende persoonlijkheid ook. Sommige mensen hebben ook alles mee. Maar je hulp wordt zeker gewaardeerd.

Mijn beperking uit zich duidelijk in het feit dat deze briljante opmerking mij geen snars verder helpt in het begrijpen van de plattegrond. Dan gooien andere hoogbegaafde vrienden er nog een kluitje verwarring tussen. ‘Wij zijn donderdagavond naar John Legend geweest. Gaaf.” Ja maar, het NSJ begint toch pas op vrijdag? In de verte, op de fietsenparking [dancing?] hoor ik de spaken van mijn wiel knakken van zoveel onbegrip. Hoe ga ik dit ooit overleven – alleen muziek kan mij redden  – ik ga lekker ronddwalen. Misschien is dat stiekum wel de bedoeling van het North Sea Jazz festival. Een vorige keer liep ik per ongeluk bij Solange binnen. Interessanter dan grote zus Beyonce. Niet mijn muziek maar wel zeer persoonlijk en uniek. Ik met veel plezier geluisterd en gekeken.

Michael Kiwanuka wordt in het hokje alternatieve soulmuziek gestopt. Wat is dat toch met al die suffe sublabels? Neo-soul, alt-jazz, flauw-ukul? Soulmuziek dus met een wereldstem en een volle bak. Kwaliteit verloochent zich niet. Ook niet het hele concert kunnen meemaken omdat er zoveel te genieten is. Niemand heeft het zwaarder op het North Sea Jazz festival 2022 dan GJ, behalve misschien een handvol artiesten dan. Misschien hoor.

Dit jaar wil ik naar het Ron Carter kwartet. Door corona is het tijdelijk een trio. Groot respect voor de jazz bassist dat hij op 85-jarige leeftijd nog optreedt. De zaal wordt vooraf gevraagd daar rekening mee te houden – en dat gebeurt gelukkig. Had er erg naar uitgekeken maar op de een of andere manier maakt NSJ me altijd wat ongeduldig, te onrustig voor de diepe melodieuze variaties die ik hoor misschien. Tussen de nummers door verlaat ik geruisloos de zaal. Waarom is er ook zoveel muziek op de wereld? Om gek van te worden. Ach, als ik knetter eindig vanwege de muziek, heb ik geen spijt hoor.

Geregeerd door het blokkenschema van NSJ haast ik me om, na een tikje overvloedig rond te zwerven, bij de Nijlzaal te komen voor Erykah Badu. Hier heb ik naar uitgekeken. Mag ook wel gezien het zware offer dat ik er voor moet brengen. het concert van Lady Blackbird staat er tegenover geprogrammeerd. In een woord, Erykah Badu is geweldig. Maar ik weet zeker dat ik precies hetzelfde had gezegd als ik naar Lady Blackbird was geweest, dus ja wel en geen spijt van mijn keuze, maar toch. Erykah Badu is voor veel mensen van die typische terasjesmuziek. Natuurlijk is het meer dan dat maar luie samenstellers kiezen altijd voor de gemakkelijkste weg. Hoe vaak hoor je niet ‘You got me’ dat Erykah Badu samen zingt met the Roots over de tafeltjes schallen? Maar wisten jullie dat het origineel was met Jill Scott? Mocht niet van de platenmaatschappij dus werd het Erykah Badu. Die was verbaasd want ze vond Jill Scott een uitstekende keuze. Wat zou het gaaf zijn als Jill Scott volgend jaar naar NSJ komt. En Angie Stone. En… En laat ik maar ophouden en mijn maat gaan zoeken.

Na afloop van haar optreden zijn mijn hoeder-mattie en ik weer vrienden. Dankzij de twee lampjes die ik ooit voor hem inschroefde – met twee kaartjes als wederkerige verrassing – voel ik me toch wel een beetje schuldig. Normaal krijgt iemand dan een krentebol van me. In dit geval heb je zelfs recht op twee, ik neurie immers mee met de muziek maar eigen waar is niet hetzelde als betaal maar. Dan maar tweemaal trakteren op cola-plus. De avond is inmiddels gevorderd en we snacken nog wat, mooie muziek maakt hongerig. Weinig tafeltjes dus mijn – ahum – ‘begeleider’ [ik ben niet competent om mijn eigen ticket te beheren zoals u inmiddels begrijpt] is alvast neergestreken terwijl ik eten haal. Dan ga ik zitten en wens onze buuv smakelijk eten. Haar metgezel idem maar dan in het Engels. Eerst je mond leeg, dan spreken heeft Mam me altijd geleerd. Doe ik. Zo gezegd gedaan en we raken in een geengageerd gesprek over muziek. Eerste vrouw ooit die Angela & Angela [Bofill & Winbush] kent. En nog 20 jaar jonger dan ik ook. Eten op en snel naar de zaal voor de grote finale met Nile Rodgers en Chic. Onderwijl raken we onze metgezellinen kwijt – zoals het hoort. Net op tijd om een plaatsje te bemachtigen als me iets te binnen schiet.

Ik zet eerst een link naar Lady van Modjo in de Whatsapp, dan een van Soup For One. Nou weet natuurlijk iedereen wat het volgende optreden is. Hoef je geen Leo Blokhuis voor te heten. Toch moeilijker dan ik dacht. Gooi er nog even Rapper’s Delight van de Sugar Hill Gang tegenaan. Nog steeds niemand. Kom op superbreinen, hoe moeilijk kan het zijn. Chic met Le Freak iemand? OK geschreven woord dan maar. ‘Het is niet Duran Duran.’ Mega hint, makkelijker kan ik het niet maken. Nile Rodgers is het onofficiele vijfde lid van de band. Inmiddels hebben we een plekje in de Nile zaal bemachtigd, wachtend op Chic.

Nee, geen soep op vanavond, Soup for One is een nummer van Chic uit 1982. Een vergeten melodie voor een reden. Het is echt geen toffe plaat. Totdat ineens me dat nummer van Modjo te binnenschiet. In 2000 heeft de mensheid ternauwernood de Milleniumbug-acopalyse overleefd – iets waar ik met de Russische invasie van Oekraine met weemoed aan terugdenk. Lady en Soup For One is een een gevalletje achteruitkijkspiegel met een oh zo herkenbare sample. Ik wist het wel maar pas als ik het origineel weer op radio hoor, zucht mijn innerlijke luidspreker van ‘natuurlijk.’ En dat is de reden, lieve lezerinnen en lezermannen waarom jullie GJ nooit alleen naar het North Sea Jazz festival moeten laten gaan.

Terug naar het begin. De eerste keer dat ik naar het North Sea Jazz festival zou gaan, was ik zo in extase dat ik in het openbaar I’m Every Woman [ik ben iedere vrouw] kraaide. Ben trouwens een jongetje. Geen idee waarom mensen mij raar aankijken. Met zo’n zure kop wordt het hoog tijd om meer van het leven te genieten denk ik dan maar. In plaats daarvan een vriendelijk knikje als ik uitstap. De pijn van het gemis is er niet minder om. En als de jaren verstrijken, weigert het uit te doven. Tot dit jaar. Als ik mijn jeugdzonde opbiecht, ik was nog geen eens 40, over hoe ik mijn papieren ticket niet kon terugplaatsen, vertelt mijn tafelgenote een bijzonder verhaal. Destijds worstelde Chaka Khan met haar verslaving en verliet het podium redelijk rap. De achtergrondzangers en -zangeressen keken elkaar eens aan. Duidelijk geval van wat nu en besloten het concert maar af te maken. Knalfuif en daverend succes. Ongetwijfeld is dat de reden dat Amerikaanse zangeres meer dan gemiddeld tijd nodig had om er bovenop te komen. Ik ook. Nu heb ik nog meer spijt. Gelukkig droogt het fabuleuze miniconcert van Nile Rodgers mijn tranen sneller dan snel. Zeker ook door de beide dames die de gezang voor hun rekening nemen, Audrey Martells en Kimberly Davis. Wereldklasse. Desondanks smaakt die tranensoep nog steeds wat zout. Je raakt een keer je kaartje voor het North Sea Jazz festival kwijt en bent voor het leven getekend. Nu moet ik volgend jaar weer. Zucht.

Kopfoto: fietsenstalling van het North Sea Jazz festival bij Ahoy. Succes vanavond met je tweewieler terugvinden als je een OV-fiets hebt.

 

PS: het verslag van North Sea Jazz 2023 – het Heetste Muziekfeest van Nederland – staat inmiddels klaar.

—

[1] Chic begon als tweemans-band. Bernard Edwards overleed in 1996 op toernee in Japan. Sindsdien is Nile Rodgers synoniem met Chic. Rodgers is misschien nog wel succesvoller als tekstschrijver. Het baslijntje van Queen’s Another One Bites the Dust is geinspireerd op Chic’s Good Times. Rapper’s Delight van The Sugarhill Gang is zelfs regelrecht gekopieerd waardoor Chic ook de mederechten verkreeg. Ook Daft Punk’s Around the World leunt wel heel zwaar op Good Times.

[2] Nile Rodgers en Bernard Edwards hebben veel geschreven en geproduceerd voor andere artiesten. He’s the Greatest Dancer van Sister Sledge bijvoorbeeld met het voor 1979 wel heel brutale zinnetje “I wonder if he’s gonna take me home.” [Neemt hij me mee naar huis vanavond?] Voor Diana Ross deden zij onder andere I’m Coming Out en Upside Down in het begin van de jaren 80, de hoogtijdagen van de disco.

[3] Solo produceerde Rodgers wereldberoemde singles en albums. China Girl en Let’s Dance voor David Bowie, Original Sin van INXS en Like a Virgin van Madonna. Nile Rodgers ademt muziek zoals wij lucht. Alleen jammer dat hij de Walkman in zijn hoofd nooit stil kan zetten, dat moet zowel een lust als een last zijn.

[4] Vanwege corona durft Lionel Richie niet meer te reizen. Nile Rodgers is gretiger naar het leven dan ooit, sinds hij kanker heeft overwonnen, die wilde wel. Candy Dulfer speelde mee tijdens het optreden van Chic. Ze heeft ook een eigen radioprogramma op Sublime. Erg leuk, luister ik graag naar, het plezier in de muziek spat er vanaf. Zo is ze groot fan van de Average White Band – uit Schotland. Op een keer vertelde ze van een saxofoonstrijd tussen haarzelf en een andere blazer tijdens een optreden van Lionel Richie. Best spannend voor Candy Dulfer, Lionel Richie is zelf saxofonist. Maar hij vond het prachtig. Schijnt ook nog een superaardige man te zijn, zo herinnerde ze.

[5] Persoonlijk vind ik Candy Dulfer ook ontzettend aardig. Het plezier waarmee ze haar programma presenteert is fantastisch. Toch ga ik haar even op haar kop geven. Wil je alsjeblieft nooit meer zeggen dat een liedje een van je guilty pleasures is? Die bestaan namelijk niet. Het is een laffe kreet, uitgevonden door snobistische radiopresentatoren die zich ver verheven voelen boven hun publiek en hun luisteraars hautain wat kruimels toewerpen. Trap daar niet in. De ene plaat is niet beter dan de andere. Met zo’n creatieve persoonlijkheid kan het geen enkele moeite zijn om wat anders te zeggen. ‘Hier word ik blij van!’? Ik hou je in de gaten, ik bedoel, blijf luisteren hoor.