Yo Yo in Tokio (met paraplu) (5/5)

Tokio – Rotterdam

Laat ik beginnen met een raadseltje.

Amsterdam staat tot Londen

Als Londen staat tot…

Het antwoord is natuurlijk Tokio, wat een geweldige stad. Tokio heeft 13 miljoen inwoners en groot Tokio heeft meer dan 30 miljoen inwoners. Je hoeft er maar een minuut rond te lopen om de energie te voelen. Met de Shinkansen gaan we van Kyoto naar Tokyo, ruim vijfhonder kilometer in ongeveer 2,5 uur terwijl we onderweg ook nog zeven keer stoppen. Vanuit de trein ook nog de berg Fuji gezien, een van de bekendste beelden van Japan.

japan_header_05_ueno

Ons hotel zit in de wijk Ueno, heerlijk levendig en goed te bereiken met het uitgebreide metro netwerk van Tokio. Op sommige stations lopen er letterlijk drie metrolijnen onder elkaar door. Ik vind het geweldig en denk nog lang niet aan naar huis gaan maar je begint te merken dat mensen naar huis willen. De verhalen over een bruine boterham met oude kaas worden legio Onze eerste middag niet echt gepland dus we springen in de metro en komen uit in Ginza, de winkelstraat van Tokio. Het is te vergelijken met Oxford street in London of Fifth Avenue in New York. Het is weekend en dan wordt de straat afgezet voor de nationale sport van Japan: shopping. Hoeveel kleren heeft een mens nodig? Wij hebben het na een rondje echter wel gezien en gaan even wat drinken in de Duitse bierhal. Japanners apen alles na, maar sommige dingen worden door de natuur besloten, zoals de borstomvang van de biermeisjes, dat is in Duitsland toch wat grundlicher dan in Japan. Het biergewelf zit op de begane grond van een flatgebouw. Aan de binnenkant is een soort kelder uit baksteen gemetseld, je vergeet even dat je in Tokio zit, op de biermeisjes na natuurlijk.

De volgende dag regent het. Er is weer een tyfoon op komst en dat merk je. De hele dag keiharde regen. We besluiten te vluchten naar wat musea. Hoe het precies werkt weet ik niet maar er is een soort witte paraplu plan. Bij heel veel gebouwen kun je paraplu’s lenen, die staan in een rekje. Natte paraplu’s mogen vaak niet mee naar binnen en worden in het rek gezet. Normaal staan ze daar onbewaakt, maar voor het museum staat een paraplurek met slotjes. Je doet je paraplu erin en draait het slot dicht en neemt de sleutel mee. Erg grappig. Als je wel ergens je paraplu mee naar binnen mag nemen dan moet er vaak een plastic hoes over die nog het meest aan een soort condoom doet denken. Ook hebben veel restaurants manden bij de tafel waar je een paraplu in kan leggen. Overigens had ik voor een paar yen een paraplu gekocht, ik dacht dat het een normale zwarte was, maar eenmaal uitgevouwen bleek dat hij zij rijkelijk versierd was met ruches. Zelfs als ik er niet bewust mee bezig ben, ben ik vrouwvriendelijk.

Het blijft de hele dag regenen, maar gelukkig bestaat het museum uit diverse gebouwen. Op een gegeven moment komen wij in een gebouw waar niets is. We zijn niet de enige verdwaalde bezoekers. Er staan wel twee bewakers en een legt in redelijk Engels uit dat in het gebouw veel tijdelijke tentoonstellingen staan, maar dat het nu leeg is. Waarom draai je gebouw dan niet gewoon op slot?

Uit baldadigheid heb ik ook nog mijn lot laten voorspellen door een automaat bij een tempeltje. Het resultaat: alle lichten staan op groen, removal is possible (ik vermoed dat ze verhuizen bedoelen), alleen trouwen zit voorlopig niet in de kaarten. Goh, houden zo!

Uiteindelijk blijft het bij een dag regen en als we ’s avonds een typisch Japans restaurantje induiken kan Koen eindelijk aan de sushi. We raken aan de praat met de serveerster en schatten haar leeftijd op 20. Ze blijkt 38 te zijn. Overbodig om te zeggen dat de sake kannetjes vanaf dat moment helemaal tot het randje afgetopt waren.

De volgende dag staat er weer een groepsuitje op het programma, maar dat sla ik over. Ik wil graag ook iets van het moderne Tokio zien, gewoon een beetje rondzwerven en het gevoel van de stad opsnuiven.

Eerst genoten van het uitzicht over Tokio op de 45e verdieping van het gemeentehuis, daarna de wijken Shibuya en Shinyaku bezocht. Ook nog hard op zoek geweest naar het museum van Studio Ghibli, maar dat bleek onmogelijk complex. Studio Gibli is een animatie studio waar prachtige beroemde tekenfilms voor volwassenen als Spirited Away en Howl’s Moving Castle vandaan komen.

’s Avonds alleen in een lokaal tentje wat gegeten en daarna nog wat rondgelopen door het stationsgebied van Ueno. Wanneer ik de grote weg oversteek kom ik ineens midden in de rosse buurt uit. Totaal onverwacht, het ligt naast een heel groot metrostation. Overal staan mannen met minimaal een portofoon op straat en soms wel drie. Erg raar. Aan de andere kant sex is werkelijk overal in Japan.

De dag erna ga ik weer met Koen en Theo op stap. Na de laatste tempel van onze reis bezocht te hebben gaan we naar Akihabara, ook wel electric city genoemd. Hier vind je eindeloze rijen met electronicawinkels waar van alles en nog wat is uitgestald. Electric city gaat langzaam over in manga city, je ziet de billboards veranderen. Ondertussen staan er op de stoep heel veel meisjes foldertjes uit te delen. De meisjes zien er heel erg 16 en schoolmeisjes-achtig uit en het idee is (als ik het goed begrepen heb) dat die foldertjes je naar bars lokken waar je met dat soort aangeklede meisjes wat kunt drinken. Je drankje is wel vier keer duurder dan normaal, maar blijkbaar vinden Japanse mannen dat leuk. Zoals ik al zei sex is overal in Japan. Ik kan me overigens niet voorstellen dat het de loopbaan is die de meisjes voor zichzelf wensten toen ze nog op school zaten.

Koen is al een tijdje op zoek naar een poster van AKB48, een Japanse meisjeband voor een vriend van hem. Volgens mijn reisgids moeten ze hun eigen theater hebben ergens in de buurt. We besluiten eerst te gaan eten en dan verder te zoeken.

Heerlijk gegeten in een eenvoudig tentje. Je gooit geld in de automaat, drukt op het plaatje van je keuze (altijd een gok) en geeft het bonnetje af aan de balie. Ik had gekozen voor een soort maaltijdsoep: bouillon, tempura, uiringetjes en een rauw ei wat je erdoor moet klutsen. Smaakt prima en kost maar 400 yen, iets meer dan drie euro voor een complete maaltijd.

Vaak komt tijdens een sollicitatiegesprek mijn deejay verleden op de proppen. De interviewer wil dan slim doen en vraagt wat ik ervan geleerd heb. Meestal leid ik dat in met een opmerking over de Spice Girls. De Spice Girls waren een briljante marketing actie. Vijf totaal verschillende meisjes om zoveel mogelijk diversiteit in de groep te krijgen en daarmee een zo groot mogelijke doelgroep aan zich te binden. Je hoeft niets met de Spice Girls te hebben om een favoriet te kiezen. De mijne is overigens Mel B. De tactiek is nog slimmer omdat jongens de Spice Girls leuk vinden, gaan meisjes zich er ook mee associeren.

In Japan doen ze natuurlijk alles beter en grootser, dus daar is een meidenband genaamd AKB48 met momenteel 88 leden. De producer die het hele idee lanceerde wilde dat fans dichtbij de band konden zijn, daarom hebben ze hun eigen theater in Akihabari (AKB) Tokio waar ze dagelijks optreden. De groep is verdeeld in teams. Team A staat voor vrijheid, Team B is idool-achtig en Team K heeft een krachtig imago. Meerdere teams is natuurlijk ook wel handig, dan hoef je niet iedere dag in je eigen theater op te treden. Kaartjes daarvoor worden overigens verloot. De doelgroep van AKB48 zijn jonge meisjes en oudere mannen (!) die de fan-prullaria kopen. De meeste meisjes in de band zijn tienermeisjes en wanneer ze te oud worden “promoveren” ze. In het Engels heet het graduate, dat heeft een wat bredere betekenis, maar ik weet daar niet echt een goede vertaling voor. Het is een fenomeen in Japan en verspreidt zich in Azie. Er zijn inmiddels zustergroepen opgericht, de eerste heet heel origineel SKE48 en de producer heeft ook een officiele rivale in het leven geroepen Nogizaka46. Waanzinnig briljant marketing concept. Die rivale doet een beetje denken aan de strategie van MediaMarkt. Saturn is de “rivaal” van Mediamarkt, maar ze behoren tot dezelfde onderneming. Er zijn inmiddels ook groepen in Singapore en Indonesie, maar onthoud over AKB48:

“We’re still the one with the most superstar!”

Omdat kaartjes voor AKB48 nauwelijks te bekomen zijn, is er een AKB48 restaurant waar look-a-likes rondlopen. Leek Theo en mij wel grappig om daar wat te eten, maar Koen durfde echt niet. Die poster heeft Koen ook niet meer gevonden, daarom heeft hij het fankrantje bij een van de AKB48 souvenirshops gekocht voor zijn maat.

De resterende dagen doorgebracht met lekker in Tokio rondlopen. Onder andere nog naar het Sony Experience Center geweest. Na al dat vrouwvriendelijke gedoe was het wel even tijd voor wat mannenlol. Het Sony Experience Center toont producten die net op de markt zijn of binnenkort op de markt komen. Helaas is alles alleen in het Japans, dus je kunt niet alles begrijpen. Een van de mooiste dingen was een camera met een ingebouwde projector, zodat je het filmpje op een witte muur kon bekijken. Ook hadden ze een 3-d bril, die je kunt gebruiken zonder beeldscherm. Ik heb een stukje van de Smurfen gekeken en het zag er echt briljant uit. Een paar verdiepingen hoger stonden de nieuwste tv’s, zo kun je bijvoorbeeld computerspellen spelen met z’n tweeen op een beeldscherm, je draagt dan allebei een bril en hebt beiden een verschillend beeld. Nog iets hoger stonden de nieuwste tv’s. Zelf op een paar centimeter afstand zag je geen losse pixels meer. Prachtig. Prijzen liepen van 500.000 yen tot 1,6 miljoen.

Helaas komt aan alles een eind en is het tijd om naar huis te gaan. Het enige waar ik nog iets over moet vertellen zijn de Japanse toiletten. Het wordt saai, maar ook die zijn geweldig. Japanse toiletten zijn high tech, ook in openbare gelegenheden. Het begint met een verwarmde toiletbril. Wat mij betreft is dat niet echt nodig. Daarnaast hebben de toiletten een knopje zodat je muziek kunt aanzetten. Dan hoor je niet dat je op de wc zit. Je zou je eens schamen voor de geluiden van je eigen lichaam. Ook hebben de toiletten een bidet functie, met een klein waterstraaltje worden je billen gewassen. Je kunt de watertemperatuur regelen en er zit een knopje voor mannen of vrouwen op. Het is zo prettig. In hotels zit bovenop een wasbakje waar het water automatisch uitkomt. Je hoeft niets aan te raken. Later wordt het gebruikt om de toilet door te spoelen. Zo slim en simpel. Japan wederom 10 uit 10 punten.

De laatste avond is er een afscheidsdiner en we hebben wat voor onze reisleider ingezameld. Arthur houdt een leuk praatje en dan is René aan de beurt. Hij bedankt ons en vertelt dat hij twee weken geleden vader is geworden. Zijn vrouw is bevallen van hun tweede zoon en hij kan wachten om naar huis te gaan. De stouterd is 55 dus er is nog hoop voor dat elftal van mij.

De volgende dag brengt René ons naar het vliegveld. Van ons had dat absoluut niet gehoeven, hij had beter die avond naar zijn vrouw en kinderen kunnen vliegen want dat kost ‘m ook nog 24 uur. Blijft een fijne vent.

In de trein naar het vliegveld kan Klaas zich echt niet meer inhouden. In Japan dragen jonge vrouwen rokjes. Die rokjes zijn over het algemeen erg kort, zeg maar van varieté lengte. Hij gaat midden in het gangpad proberen onder de rokjes van wat meisjes te fotograferen. Ik geloof mijn ogen niet. Ouwe viezerik! Pas als ik ‘m letterlijk zo noem en zeg dat ie normaal moet doen komt ie een beetje bij z’n positieven. Het was een van de weinige dissonanten tijdens een fantastische trip.

Het is een hele andere vakantie geworden dan meestal. Normaal loop ik in mijn vakantie graag een beetje in de woestijn rond te ploeteren ofzo en is alles een beetje avontuurlijker, maar Japan is een absolute belevenis. Het is echt een geweldig land en ik moet zeker terug. Ondanks het feit dat ik lang geleden al mijn hart aan China heb verloren staat Japan samen met Iran ex aequo op nummer een van landen waar ik mijn hart aan heb verloren. Dat avontuurlijke hoop ik overigens binnenkort goed te maken. Je kunt nu ook naar Iraq. Het Koerdische gedeelte schijnt redelijk ok te zijn. Ik moet namelijk echt even detoxen van al dat vrouwvriendelijke.

Overigens ben ik natuurlijk ook weer een hele leuke dame tegengekomen in Japan, ondanks het feit dat ik mijzelf beloofd had na mijn Londense avonturen het dichter bij huis te zoeken. Helaas. Mocht je me ooit de woorden Nieuw Zeeland of Australie horen roepen, hou me dan alsjeblieft tegen. Anders zie je me waarschijnlijk nooit meer terug.

Ik verlaat Japan met slechts een brandende vraag: waarom kan de NS de treinen niet gewoon op tijd laten rijden? Waarom niet? Het is gewoon gekmakend.

Uw aller Gert-Jan

Naschrift:

Toen ik in Nederland landde ging ik met de trein naar Rotterdam. Je raadt het al. De trein had vertraging. Wat had je anders verwacht. Natuurlijk was de trein ook overvol. Ik moest staan, kon me er niet over opwinden, maar het was wel typerend.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*