Laatste ronde: China (5/5)

Hallo allemaal, hier nog een laatste mailtje van een op de zijderoute verdwaalde kameel. Zondag gaat het vliegtuig naar huis helaas alweer. Ik moet een beetje kort en snel typen want om vijf uur (da’s over drie kwartier) pakken we de nachttrein van Xian naar Beijing.

Laat ik eerst m’n vrienden maar eens aan het lachen maken. In Kirgizië wordt geen Spa blauw verkocht, alleen Spa rood. Jullie raden dus nooit wat ik een week lang heb gedronken (inderdaad, bah en zonder bubbels nog veel meer bah). Dit betekent wel dat ik gesterkt ben in mijn opvattingen omtrent Spa.

zijderoute_china

Nadat we de grens waren overgestoken zijn we anderhalve week geleden in Kashgar beland. Kashgar is een van de meest westelijke steden van China en de bewoners zijn voor 90 procent moslim en/of Uyghur. De overheid heeft inmiddels een spoorlijn aangelegd, niet alleen om in tijden van onrust snel troepen ter plaatse te hebben, maar ook omdat men met harde hand een sinificatie politiek doorvoert. Han Chinezen worden aangemoedigd om hier te wonen en dit is aanzienlijk makkelijker als er een goede verbinding is met de rest van China. In Kashgar twee dagen heerlijk relaxt en op maandagavond de late trein naar Kucha gepakt.

We kwamen om twee uur ‘s morgens aan in het stadje en dan is het toch een hele belevenis als de taxichauffeur geen idee heeft waar hij heenmoet en jij de naam van het hotel niet weet. Enfin verder een slaperig stadje, wel uitvalbasis voor boeddhagrotten, maar dat was niet zo interessant. Grapppiger was dat men ‘s avonds een straat van grootste kruispunt afzet om er een terras van te maken. Erg leuk om het verkeer te zien langskomen terwijl je eet en drinkt. Vooral de toepasselijk genaamde stadsbus city boat bleef op de lachspieren werken.

Vanuit Kucha zijn we met de nachttrein naar Turpan gegaan. Turpan staat bekend als de oven van China, temperaturen oplopend tot vijftig graden maar wij hebben geluk gehad. De nachttrein was een avontuur op zich. Er waren niet voor iedereen bedden beschikbaar dus ik en drie anderen op een bank  de zogenaamde hardseat. Dan zie je pas het echte China. De trein is een complete uitdragerij. je gelooft je ogen niet. Wij zaten naast een familie van veertien (ofzo). Ik heb heel gezellig met twee meisjes van een jaar of tien gepraat, althans we hebben gezamenlijk het Lonely Planet Phrasebook doorgewerkt. Was een van de leukste ontmoeting van de hele trip. Ook hun oudere zus was erbij, die had een baby, en baby’s en kleine kinderen in China hebben een broek die bij de billen open is, da’s makkelijker… Totdat de baby hoognodig moet natuurlijk. En inderdaad dat ging fout. Ook in een museum later, gaan de kinderen zonder enige gene op hun hurken zitten, zodat de ouders de kinderen gehaast optillen en snel naar de toilet rennen voor het te laat is.

Om het kort te maken in Turpan twee fascinerende oude ruines van steden bezocht en heerlijk rondgelopen. Helaas alleen bedorven vlees gegeten en koorts gekregen, dus da’s wat minder. De dag erop zijn we naar Dunhuang gegaan, waarvan je zo ongeveer kunt zeggen dat het de eerste echte Chinese stad is. Geen Arabische invloeden meer. Hier hebben we de boeddhagrotten van Mogao bezocht, deze zijn wel prachtig. Twee boeddha’s gezien van dertig meter hoog. Als je die ziet en terugdenkt aan de Taliban die een jaar of wat geleden in Afghanistan de boeddhabeelden op hebben geblazen dan besef je pas echt wat voor een verlies dat is. Verder hebben ze in Dunhuang zandduinen (het ligt in de Gobi woestijn). Daar zijn we nog naar toe geweest, heerlijk met blote voeten de duinen beklimmen. De derde duin hebben we met z’n tweeën beklommen de andere konden niet meer. Hebben er meer dan anderhalf uur over gedaan en je moest vechten voor iedere stap. We hebben uiteindelijk de top gehaald, maar helaas was het toen al donker. En eerlijk is eerlijk, Hadewijch heeft mij glansrijk verslagen.

Vanuit Dunhuang zijn we bijna veertig uur non-stop onderweg geweest naar Xian. Eerst een uur of tien met de minibus (help) door de Gobi woestijn. Toen een nachttrein en vervolgens nog twaalf uur met de bus. De tweede busreis was volkomen gestoord. De enige beperking die de chauffeurs kenden was de fysieke beperking die de bus oplegde. Hoe ze het voor elkaar kregen weet ik niet, maar op een bepaald moment zaten we aan de verkeerde kant van de snelweg. De snelweg heeft een berm in het midden en de chauffeurs kwamen er pas na een paar kilometer achter.

Komen we in het hotel aan, waren de kamers pas voor de volgende avond geboekt. Kwam uiteindelijk allemaal goed, maar niet alle reisgenoten konden er om lachen. Inmiddels zitten we in Xian en zijn gisteren naar het terracotta leger gaan kijken. Prachtig, super gewoon en eerlijk is eerlijk, de Intratuin en de Xenos zullen er nooit meer hetzelfde uitzien.

Al deze prachtige dingen die ik de afgelopen weken heb gezien deden me wel herinneren aan een opmerking van Feline een tijd geleden. Wat laat onze generatie achter? Inderdaad.

Zo meteen met de trein naar Beijing, waar we morgenochtend om zes uur aan komen, dan de verboden stad bekijken, zaterdag naar de Chinese muur (weer om 06:00 vertrekken) en zondag vliegen we terug. Dan hebben we het nog niet eens over pekingeend en karaoke gehad.

Jullie horen het al, een vermoeiend schema (Karin, Pieter-Jan, leg maar vast een kussen op mijn bureau, kan ik uitrusten als ik terugkom).

Tot zover dit haastmailtje, ik spreek jullie allemaal als ik weer terug ben.

Zijderoute 2004
Syrië – Turkije – Iran – Turkmenistan – Oezbekistan – Kirgizie – China
 
  1. Groeten uit Syrië
  2. Daar zijn we weer (Turkije)
  3. Bericht uit Iran
  4. Verhalen uit duizend-en-een nacht
  5. Laatste ronde: China

Meer reisverhalen van GJ lezen?
Afghanistan - Japan - Noord-India & Nepal - Indochina - Rio - Soedan & Egypte - Zijderoute

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*