Verhalen uit duizend-en-een nacht (4/5)

Hier weer even een korte update van alles wat gebeurd is de afgelopen twee weken.  We zijn inmiddels in China aanbeland en hebben de afgelopen weken Iran verlaten, door Turkmenistan, Oezbekistan en Kirgizië gereisd. Zeer enerverend. De tekst bevat een aantal typefouten, maar dat komt omdat het toetsenbord erg gammel is. Mijn excuses voor het ongemak.

zijderoute_turkmenistan

In Iran zijn we van Isfahan naar Mashad gevlogen. Deze stad is de meest heilige plaats voor Shiitische moslims en geldt als belangrijk pelgrimsoord. Het hotel waar wij in zaten was dan ook een hotel waar naast twaalf Nederlanders eigenlijk alleen maar pelgrims zaten. Zeker ‘s ochtends in de ontbijtzaal een bijzondere ervaring. Ons groepje verdronk in de oceaan van vrouwen die een zwarte chador droegen. In Mashad was behalve de (gigantisch grote) moskee weinig te beleven. Niet-moslims mogen niet in het binnenste van de moskee komen en hier werd streng op gelet. Een aantal dames van onze groep is het wel gelukt omdat zij een volledig chador droegen. De heren kwamen helaas niet binnen. De dag daarna zijn we naar Turkmenistan vertrokken. Daarover zometeen meer.

Een verhaal over Iran nog, wat ik niet via een Iraanse isp wilde versturen. Op zeker moment waren we in het Koerdische gedeelte van Iran en wilde we een berg bekijken. Wij een taxi de berg opnemen, blijken we bij twee Koerden in de taxi te zijn beland. Na ongeveer dertig seconden trok een van de mannen een paar blikjes bier tevoorschijn en trakteerde ons daarop. De Koerden waren het niet helemaal eens met het alcoholverbod dat in Iran gold. Een van de twee had zelfs driehonderd zweepslagen gekregen omdat hij betrapt was op alcohol. Helaas voor ons was het bier ongeveer even warm als de buitenlucht, zo’n graad of veertig. Niet echt lekker dus. Maar goed, wij met die mannen de berg op, het was de meest bizarre taxirit die ik ooit gemaakt had, ontelbare keren bijna de ravijn in gereden. Op zeker moment wilde de taxi niet meer omhoog en de remmen deden het ook niet al te best, dus rolden we langzaam richting afgrond. Beetje met de mannen gepraat en als je hun woorden moet geloven dan zijn het ook niet de meest frisse personen. Ze hadden het over niet-Koerden die pofbroeken droegen en vooral van de berg afgegooid moesten worden en kelen doorgesneden etc. Vervolgens werden we uitgenodigd om bij hen thuis een drinkgelag te houden, dat sloegen we af en daar waren ze niet zo blij mee. Toen veranderde de sfeer een beetje. Beginnen net een beetje ruzie te krijgen, of er komt opeens een Iranier die uitstekend Engels spreekt ‘bemiddelen’. Heel toevallig dat die meneer net langskomt. Wij vervolgens te voet van de ene naar de andere berg gelopen op zoek naar onze vrienden. Komen we diezelfde beste man weer tegen: of we onze vrienden al hebben gevonden? Hoe hij zo snel van de ene naar de andere kant kwam blijft een raadsel. Zeer efficient die Iraanse geheime dienst. Ik heb wel een beetje medelijden met de Koerden ze maken geen schijn van kans.

Iedereen kent de mop over het konijn dat bij de bakker om worteltjestaart komt vragen. Nou in Iran hebben ze ook worteltjesjam, da’s niet zo heel bijzonder.  Wat wel bijzonder is, is het feit dat ze ook worteltjesbier hebben (alcoholvrij natuurlijk). Tsja…

Vanuit Iran zijn we naar Turkmenistan gegaan, inmiddels zo’n twee weken geleden. Het contrast tussen beide landen kan niet groter. Terwijl de Iraanse grenscontrole vrij relaxt was, moest in Turkmenistan de rugzak helemaal binnenste buiten. Vooral mijn waspoeder was interessant. Om er zeker van te zijn dat er geen drugs inzaten hebben drie douaniers het maar even geproefd. Vervolgens kom je in de hoofdstad van Turkmenistan aan, Ashgabat. Dit is een stad waar de voormalige Sovjetunie nog wat van kan leren. Alhoewel Turkmenistan eigenlijk heel arm is, zijn in het centrum van Ashgabat een aantal gebouwen uit puur marmer opgetrokken. Bijzonder indrukwekkend, maar de bevolking heeft er wel voor moeten lijden. Meest bizar vond ik het standbeeld van de president, (Turkmenbashi = vader alle Turkmenen), een gouden standbeeld van tientallen meters hoog, met zijn armen zo in de lucht geheven dat het lijkt alsof hij ‘s ochtend de zon sommeert op te komen en ‘s avonds dwingt onder te gaan. (hiertoe draait het standbeeld langzaam rond). Dit is slechts een van de bizarre dingen die je hier ziet. Ook heeft de president 17 hotels in de woestijn laten bouwen, in anticipatie op de olie-dollars die binnen zouden komen, maar niet kwamen. Enfin.

Wel onderga je een volledige cultuurschok als je vanuit Iran Turkmenistan binnenkomt. Net zoals in andere voormalige Sovjetstaten is men hier zeer beducht voor het Islamitisch extemisme. Ook lopen hier nauwelijks vrouwen in een chador of hajib. Ik moet zeggen dat ik dat als een opluchting beschouwde. Ook het biertje smaakte heerlijk(zeker bij een graad of veertig). Op dat moment realiseer je je pas dat Iran geestelijk toch een zwaardere wissel op je trekt dan je kon vermoeden. Prachtig land, maar drie weken is meer dan genoeg (althans zolang het een religieuze tyrannie blijft).

Vervolgens hebben we in twee dagen de woestijn overgestoken en zijn naar Oezbekistan gegaan, ondertussen nog overnacht in Merv, een woestijnstadje,waar ook resten van een van de oudste steden ter wereld te bewonderen waren. (Ik vond het super, de andere vonden het vooral erg warm en veel zand). Overigens is het stadje Merv (Mary) een van de steden, en misschien wel degene die er het meest recht op kan doen gelden, waarvan gezegd wordt dat hier Sheherezade haar verhalen van 1001 nacht heeft geschreven.

Zoals reeds gezegd zijn we vanuit Merv naar Oezbekistan gegaan, eerste stop was Buchara. Bijzonder toeristisch, maar prachtig. Ook Buchara is een moderne stad geworden met resten uit het verleden. Twee dagen heerlijk rondgezworven en relaxed. Vanuit Buchara naar Samarkand, hetgeen in het hart van de oude zijderoute ligt. Hier onder andere het Registan (een complex van moskeen en koranscholen) gezien. Verder te veel om op te noemen. In deze contreien waan je je echt een beetje in het sprookjesachtige duizendeneennacht-land. Doorgereisd naar Tasjkent, de hoofdstad, met een echte Sovjet-metro. (2 miljoen inwoners). Een van onze groepsgenoten op het metrostation ertussen uitgepakt. Paspoortcontrole blabla. Van top tot teen gefouilleerd, geldbuidel afgenomen etc. Gelukkig later alles teruggekregen, zonder dat het geld kostte. Tsja bepaalde dingen verleer je niet gemakkelijk.

Vanuit Tasjkent naar Fergana gevlogen met een Yak40, een bijzonder gammel Russisch vliegtuigje. Bij het opstijgen keken diverse mensen toch wat wit om de neus. Vervolgens vanuit Fergana doorgereisd naar Kirgizië, een nacht geslapen in Osh, in een van de beroerdste hotels allertijden en toen vier dagen gekampeerd in de bergen, wat erg leuk en primitief was. Ook nog nomaden tegengekomen, wat een vriendelijke mensen, en geleerd de binnenband van de truck te verwisselen. Eigenlijk hetzelfde als een fietsband, alleen je hebt vier koevoetten nodig om de band van de velg te wrikken. Karweitje kostte zo’n twee uur. Helaas had onze chauffeur er zelf geen kaas van gegeten.

Op de laatste dag in Kirgizië zijn we via de Torgurtpas (3750m en eeuwige sneeuw) China binnengetrokken. Super gewoon. Om vier uur opgestaan, tentjes afgebroken in de stromende regen en zonder licht. Het is pikkedonker in de bergen. Werkelijk alles natgeregend. Vervolgens vier uur in de truck, drijfnat en in een sneeuwstorm terecht gekomen. Dat was wel koud ja. Achteraf de moeite allemaal meer dan waard, wat een prachtige manier om China binnen te komen. Gelukkig is het inmiddels weer een aangename dertig graden en zijn we weer helemaal de oude. We bevinden ons inmiddels twee dagen in Kashgar en ik moet zeggen prachtig. Kashgar is een zeer exotische mengelmoes van Chinese, Arabische en Uyghurse stijlen. Ook, en dat wist ik niet, is dit gedeelte van China (Xinjiang) overwegend moslim. Zoals jullie weten heb ik lang geleden mijn hart al verloren aan China en ik moet eerlijk zeggen in het echt is het nog mooier. Tot zover de avonturen voor deze week. Binnenkort meer hoop ik. Het blijft echter verbazingwekkend dat het zo moeilijk is om even tijd vrij te maken om te mailen. Sorry. Er is ook zoveel prachtigs, dat het niet bovenaan mijn prioriteiten lijstje staat.

Tot de volgende keer en bedankt voor al jullie toffe reacties.

O ja, beloofd maar bijna vergeten. De -Stans-top. Veel lokale muziek en verder de top drie:

  1. De winnaars van het songfestival, geen idee hoe ze heten, maar de zaal staat op zijn kop.
  2. Black Eyed Peas – Shut up (ja ze lopen achter)
  3. Anastacia – Left outside alone (Hex Hector remix zo te horen).

De schrijfsels van een zijderoute kameel eindingen in een vijfde en laatste ronde: China.

Zijderoute 2004
Syrië – Turkije – Iran – Turkmenistan – Oezbekistan – Kirgizie – China
 
  1. Groeten uit Syrië
  2. Daar zijn we weer (Turkije)
  3. Bericht uit Iran
  4. Verhalen uit duizend-en-een nacht
  5. Laatste ronde: China

Meer reisverhalen van GJ lezen?
Afghanistan - Japan - Noord-India & Nepal - Indochina - Rio - Soedan & Egypte - Zijderoute

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*