Afbeelding: Afghanistan, Plaza hotel in Kaboel bewaakt door gewapende militairen met hummers.

Je gaat waar naartoe? (1/7)

Rotterdam 05 juli

Waarin de wereldkampioen vrouwvriendelijkheid de handdoek in de ring gooit en op zoek gaat naar een man-vriendelijke vakantiebestemming.

GJ is het summum van vrouwvriendelijkheid, dat weet iedereen, althans dat dacht ik… Mijn huis is volledig frau-shui ingericht. Als kers op de taart ben ik vorig jaar naar Japan geweest. Het moet niet veel vrouwvriendelijker worden. Maar ja, als je terugkomt uit Tokio en de buuv vraagt waarom je de wc deur op slot hebt gedraaid, dan weet je dat het geen zin heeft. Welke vrouwvriendelijke man draait nou z’n wc op slot? De deur klemt gewoon een beetje!

afghanie_header_01

Zoektocht

Ook in mijn zoektocht naar de ideale vrouw is teveel vrouwvriendelijkheid eerder een handicap dan een voordeel. Iedereen weet dat mijn ideale vrouw elf kinderen wil. Om de tocht nog ingewikkelder te maken hou ik van vrouwen die op vrijdagavond zeggen:

“Zoete ik heb een verrassing voor u. We vliegen vanavond naar Verweggistan, springen uit het vliegtuig en gaan dan een trektocht maken.”

Al dat vrouwvriendelijke is ook wel een beetje vermoeiend. Als ik eerlijk ben, had ik ook wel behoefte aan een tegengif. Nadat ik terugkwam uit Japan ben ik eigenlijk meteen gaan kijken of ik naar Irak kon. Iedereen die wel eens door mijn boekenkasten heeft geneusd kent mijn liefde voor oude geschiedenis en Irak is een van de belangrijkste archeologische vindplaatsen ter wereld.

Via-via vond ik een kleine club, Hinterland Travel, die al decennia hele mooie reizen naar Irak organiseert. Het plan was om van het voorjaar te gaan. Helaas zat alles een beetje tegen. In april waren er verkiezingen en het land was hermetisch afgesloten voor buitenlanders, geen visum te krijgen. Mei was een optie, maar vanwege vage regels rondom visa kon ik er geen bemachtigen. Achteraf maar goed ook want anders was ik tot eind mei in Irak geweest en tegen die tijd was ISIL al volledig doorgeslagen. Als zelfs Al Qaida bang van je is, kun je als christen beter helemaal uit de buurt blijven. Inmiddels heeft iedereen wel op het nieuws gezien wat voor een vreselijke dingen er zijn gebeurd, dus ik kan met recht zeggen dat ik een zondagskind ben.

afg_map

Zijderoute

Tien jaar geleden heb ik de Zijderoute bereisd van Damascus naar Beijing, een van de meest briljante dingen die ik ooit heb gedaan. Het toeval wilde dat Hinterland ook reizen naar Afghanistan organiseert. Voor mij een mooie gelegenheid om de zuidelijk tak aan mijn Zijderoute toe te voegen. Het staat al heel lang op mijn verlanglijstje.

Een andere reden om naar Afghanistan te gaan is dat ik dingen zelf wil zien. Het beeld dat op het nieuws geschetst wordt van dit soort landen is op zijn minst toch gemakzuchtig en eenzijdig te noemen. Dat leerde ik al toen ik in Iran was en ik verwacht dat het in Afghanistan ongeveer hetzelfde is.

Je gaat toch niet voor je lol?

Ja, ik ga voor mijn lol naar Afghanistan! Ik heb die vraag zo vaak gehoord dat ik er chagrijnig van wordt iedere keer als ik er aan terugdenk. Als iemand 4 uur per dag lekker voor de tv wil hangen dan ga ik toch ook niet vragen of hij wel wijs is. Een derde van die tijd is reclame. Dat betekent dat de gemiddelde tv kijker zich ruim 5 kwartier per dag laat hersenspoelen. Koop deze deodorant anders lacht het andere geslacht je uit.

Misschien moet ik SBS6 een keer bellen om te vertellen dat mijn vakantie ook wordt bedreigd: door mensen die niet begrijpen dat we allemaal onze eigen voorkeuren hebben!

Diegenen de mij kennen weten dat ik rondtrekken in dit soort streken gewoon geweldig vind. Laat me lekker. Uiteindelijk ga je steeds minder mensen vertellen waar je naar toe gaat en als ik het al vertel dan zeg ik meestal Centraal-Azië. Zelf zou ik vragen waar in Centraal-Azië dan, maar het antwoord is blijkbaar voldoende voor de meesten. De meeste medereizigers hebben hetzelfde als ik, ze vertellen de mensen om hen heen niet dat ze naar Afghanistan gaan. Totaal onbegrip. Ook zij zijn zich steeds terughoudender gaan opstellen.

Appeltje, eitje?

Natuurlijk niet. Op de eerste sterfdag van mijn moeder ben ik niet thuis. Dat is echt waardeloos. Eind dit jaar moeten de Westerse troepen volgens schema uit Afghanistan vertrokken zijn. De angst is dat het land in een negatieve spiraal terecht zal komen a la Irak. Het is dus een beetje nu of nooit. Iedereen begrijpt dat wanneer ik eenmaal elf zoons heb het gedaan is met reizen.

Het was ook lastig om het tegen ons Pa te vertellen. Ik heb het pas verteld toen alles gereed was, zo’n twee weken van tevoren. Ze zeggen altijd dat voorpret de beste pret is, maar persoonlijk wordt ik altijd een beetje moe van de complexiteit van de visumaanvraag. Dit keer viel het gelukkig mee, de Afghaanse ambassade was vooral bezorgd dat ik een journalist was, die vraag kwam wel 20 keer boven drijven.

Natuurlijk is het risicovoller dan normaal, je kunt niet voor een normale prijs een reisverzekering afsluiten, dan maar zonder. Als er iets gebeurt dan moet je naar Iran, Pakistan of India voor medische hulp. Ik heb voor de eerste keer antibiotica op reis meegenomen. Zelfs de Travelclinic vond dat een goed idee.

Het laatste nadeel van deze trip is de relatieve onbereikbaarheid van Afghanistan. Expedia, van origine Amerikaans kent de bestemming KBL niet eens. Uiteindelijk via Emirates geboekt, maar helaas zit ik op de terugweg 14 uur vast in Dubai, hoe saai kun je het hebben. Ik denk dat ik maar een hotel opzoek. Ik kom om 18:00 uur aan en vertrek om 08:00 de volgende dag. C’est ca. Desondanks: ik ga naar Afghanistan. Hoe dat voelt? Als een kind dat weet dat het morgen 5 december is. Joepie!

In deel 2 eet GJ kebab in Kaboel.

Kopfoto: hotel in Kaboel bewaakt door militairen met een Hummer. Afbeelding uit eigen werk.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*