Hoog tijd trouwens
De juffen – en twee-en-een-halve meesters – hebben ook wat geleerd. De vorige klusjesman werkte vroeger bij het circus, statische raamfolie zet hij met plakband vast. Kleine schilderijtjes het liefst met van die Pritt-kauwgum. Een muur van gipsplaat is niet geschikt voor een zware klopboor met als gevolg dat wandje er als een Chernobylkrater die volgestort is met extra afval uit Fukushima, uitziet.
Veel vertrouwen hebben ze niet in me in het begin. Van de gezichten is af te lezen dat ze denken: “zal wel weer zo’n ongeletterde barbaar zijn.” De Pabo is tenslotte een HBO-opleiding.
Om de hoek nog meer planken die wachten op hervereniging met hun broertjes en zusjes.
“We hebben vijf Ikea krukjes binnengekregen, denk je dat het lukt om die in elkaar te zetten?” Ik ben van binnen zo hard in de lach geschoten.
Toen mijn oudste peetdochter zwanger was, stond haar badkamer vol met Ikea meubels van Marktplaats, stuk of vijf, zes. Of ik ze in elkaar wilde zetten.
“Tuurlijk lieverd, maar wat is het?”
“Ja, ik heb het op Markplaats gekocht.”
“[Dat snap ik]”
“Misschien heb ik de Marktplaats foto’s nog [van het complete produkt]”
Van de zes had ze bij vier de juiste foto, een plaatje van een andere uitvoering en de laatste afbeelding was van een kast dat ze niet had gekocht. Met die krukjes is het ook goedgekomen en inmiddels ben ik welkom op het personeelsfeest.
Ik heb trouwens nog wat geleerd. Als een juf bij me komt met een kapot telraam en vraagt of ik het kan maken, zei ik vroeger altijd ja. Nu vraag ik eerst of ze alle kralen nog geeft. We leven tegenwoordig allemaal in een wereld vol permanente educatie.