Onlangs ben ik verhuisd. Als student ging ik op kamers en mijn eerste honk was ook in Rotterdam Alexanderpolder, op een steenworp afstand aan de Zocherstraat. Niet alleen heb ik daar geweldige herinneringen, maar ook vrienden voor het leven aan overgehouden.

Mijn nieuwe appartement is net zo groot als mijn eerste complete studenthuis. Dat is wel wennen, maar een mens verzamelt zoveel spullen, ik ga nog schrikken bij de volgende verhuizing.

Een paar dagen nadat ik de sleutels heb ontvangen, bel ik met de verhuurder, zij beheren de flats namens de eigenaar en vertel dat de badkamer toch wel in erg slechte staat is en de tegels van de muren komen.

“Je hebt toch getekend, dan moeten we het huurcontract maar ontbinden.”

Zo’n grote vrachtwagen voor een paar doosjes met badkamer tegels.

Van zoveel brutaliteit zakt mijn broek af. Stienstra afficheert zich als de beste private verhuurder van Nederland, maar in de paar weken dat ik er woon heb ik al talloze horrorverhalen van mijn buren gehoord. Zelf ben ik ook niet op mijn mondje gevallen en het gesprek eindigt met een afspraak bij mij thuis met de rayonmanager en de technisch opzichter.

Het eerste wat me opvalt, als ze een paar dagen later arriveren, is dat ze beiden vette lease auto’s rijden. Als ik de financieel manager was, zou ik een maatje kleiner adviseren, zolang er maar vier wielen aanzitten. De rayonmanager is een dame met een kortgeschoren hoogblond haar, een soort jaren tachtig kapsel en gedraagt zich als de vrouwelijk Dolph Lundgren. Helaas voor haar weet ik dat als mijn klacht niet gegrond is, ze ook niet waren langsgekomen. De bouwopzichter kijkt wat zorgelijker. Als ik op wat loszittende tegels wijs, zegt hij dat het ook wel weer vastgeplakt kan worden.

“Totdat je erin moet boren,
Dan komt alles van de muur.”

Daar kan hij niet onderuit.

“Tsja dan moeten we wel”

Het lijkt wel of in ruil voor mijn nieuwe badkamer, zijn arm geamputeerd zal worden, zo pijnlijk kijkt hij. Het zal ongetwijfeld met zijn eindejaarsbonus te maken hebben. We steggelen nog wat over de details, ik wil graag een douche in plaats van bad en bereiken uiteindelijk een compromis, als ik het bad er zelf uithaal en de kosten van de douchebak vergoed zijn we rond. Voor die paar euro prima, het ziet er echt niet uit.

Boven de wastafel hangt iets wat ooit een spiegel was, maar zijn reflecterend vermogen heeft verloren en waarschijnlijk omdat de rayonmanager haar bonus ziet verdampen vraagt ze me op de valreep of ik zelf “iets leuks” koop of dat Stienstra een nieuwe spiegel moet betalen. Ik kan het woord IKEA ook wel spellen en bedank haar vriendelijk.

Op pakjesavond, om zes uur ‘s morgen begint de verbouwing, een gigantische vrachtwagen zet een pallet met tegels neer. Een uur later of zo komt de eerste installateur. Hij zal de tegels eruit slopen. Aan het einde van de dag tillen we samen het gietijzeren bad, ze is loodzwaar, zo oud was de badkamer, in zijn busje.

Omdat de werkzaamheden een week gaan duren, douch ik bij een vriend. De wereld is kleiner dan je denkt, ik heb hem leren kennen toen ik als student op kamers ging om de hoek in de Zocherstraat.

Iedere dag komt er een nieuwe installateur en ze hebben opdracht gekregen om op de kosten te letten, alles wat nog een beetje bruikbaar is, gaat er weer terug op, tot een verroest sifon aan toe. Gelukkig hebben de mannen nog wat “restjes” in de auto liggen die ze erop schroeven en het ziet er allemaal weer piekfijn uit. De jongens zijn stuk voor stuk vaklui en het doet ze pijn aan het hart om hun eigen werk te verminken.

Als je bij mij aan de slag bent, eet je mee. Je krijgt koffie, thee en fris en ‘s middags is er een kop soep en een uitsmijter. Zelf ben ik het zo gewend, het zal wel mijn Brabantse inborst zijn, maar in de Randstad werkt het blijkbaar anders en de mannen zijn blij verrast.

Op dag drie of vier wordt er getegeld. Tot de badrand: instructies zegt de installateur. Zo hebben we het niet afgesproken en ik bel met de uitvoerder.

“Oeps, foutje, dat lossen we later wel op. ”

“Maar dan duurt het weken voor ik kan douchen.”

Dat is zijn probleem niet en dan zeg ik heel simpel, zet er dan maar een bad in. Vind hij ook niet leuk, maar als ik hem een huurdouche in het vooruitzicht stel, lijkt het wel of ik zijn portemonnee af probeer te pakken.

Aan het einde van dag vier, het is inmiddels donderdagavond vertelt de installateur dat er geen bad beschikbaar is. Waarom er morgen dan een monteur langskomt weet hij ook niet.

Vrijdagochtend zeven uur gaat de bel, een monteur met bad.

“Ben even bij de Technische Unie langs geweest en je hebt geluk.”

Ik ben er blij mee en moet eigenlijk wel lachen om de hele apenkermis. Ik ga achter de computer zitten thuiswerken en hij gaat aan de slag met het bad. Als ik koffie ga zetten, is hij al half klaar en ineens realiseer ik me dat ik hem vergeten ben te vragen een afvoer voor de wasmachine aan te leggen. De oude afvoer was de slang van de wasmachine in het bad en dat was zo vies, dat wil je niet weten. Hij zegt dat ik eigenlijk te laat ben en loopt naar zijn auto. Vervolgens breekt hij de boel weer open en sluit het zaakje alsnog aan. Hij vind ook nog een bus kit, zodat ik de keuken kan afkitten. Het zijn echt hele toffe gasten en ik bak ‘s middags een dubbele uitsmijter. Niet verder vertellen, maar dat had ik toch wel gedaan.

Na een week is eindelijk mijn badkamer klaar en kan ik het laminaat in de hal leggen. Daarna douch ik in mijn nieuwe badkamer en dat voelt goed na drie maanden.

Zes maanden later, het is inmiddels zomer, gaat de telefoon:

“Met de badkamerbouwers, zouden we even langs mogen komen? Stienstra wil de rekening niet betalen.”

Waarom verbaast mij dat niet? De jongens meten alles op, tot en met het aantal meter stucloper en met een beetje geluk krijgen ze nu hun geld wel. Ze hebben het verdiend.

De huizenmarkt sukkelt al een tijdje en als het 2012 is, ligt hij helemaal op zijn gat. Gezien de leeftijd verkoopt de eigenaar de huizen het liefst, groot onderhoud en zo, maar voorlopig worden de units verhuurd, vanaf nu met een nieuw keukenblok en een nieuwe douche. Geen idee of ik de laatste der Mohanikanen ben of dat ik Stienstra aan het denken heb gezet, maar de vijftig jaar oude flats zijn wel toe aan een nieuwe badkamer. Een verfrissende gedachte als ik ‘s morgens onder de douche sta.