Soms Verliezen We Allemaal [vakje zeven]

Leave a reply

Nieuw vakje, nieuwe decemberdag. Oude bekende. Frankrijk slaat weer toe.

Ware muzikale grootheid is anderen die je geesteskind voortstuwen. Sorry Seems To Be The Hardest Word is nooit mijn favoriete plaat geweest. In 2003 – lang voor Koreaanse K-Pop doorbreekt, probeert Elton John het nog een keer, samen met een groep die Blue heet. Zal wel te maken hebben met de angst voor de MP3 maar ook dat vind ik niks. Die hysterische Bridget Jones trouwens ook niet. Deel een nooit gezien en deel twee nog minder. Toch is het de oorzaak van een kleine persoonlijke, muzikale aardbeving. Grootheid Mary J Blige neemt het nummer voor de film op. Mag jij raden welke film. Bridget Jones TWEE! Hoe is het mogelijk? MJB zingt het als in voor de eerste keer zoals het bedoeld is – en bam! Wat een wereldplaat, eigenlijk zijn de woorden nog teveel, misschien schrijf ik er beter over in een toekomstig eerste aflevering van Herboren [Niet-Nieuw?] In De Jaren Negentig. [12] Nu terug met de teletijdmachine dan maar naar de jaren tachtig, het decennium dat begon in 1980. Denk ik.

Slechts een jaar later, in 1981, is Elton nog zoekende. Dat kan hij goed. In St. Tropez hoort hij J’veux d’la tendresse, een Franstalig nummer, in de twaalf maanden ervoor uitgebracht door Janic Prevost. Elton is verkocht. Terecht. Dat zal hij zingen en in 1981 wordt “Nobody Wins” geboren. Hemel en hel, maar vooral eeuwig onderschat. De tekst gaat door merg en been – niveau Bronski Beat’s Smalltown Boy – en iedereen negeert het. [7] Ook maakt de opname de kracht van Elton John’s stem duidelijk, iets wat zanger en zijn management om obscure redenen blijkbaar graag verbergen.

Elke plaat is een parel, maar als zelfs je garage overloopt met zwart, rond vinyl, moet je keuzes maken. ‘Tendress’ komt binnen als een nooit-uitgestorven stoomwals. En nee, Jurassic Park is jaren negentig. Dan opent de tekst. “They must have loved each other once.” [Ooit hielden ze van elkaar] Geen tijd om adem te halen want: “By the time I came along that was long ago.” {Toen ik ter wereld kwam was dat lang verleden tijd]. Lust u nog peultjes? De mokerslag van de tekst wordt ondersteund én versterkt door de muziek. Het is een prachtige plaat maar ook supergruwelijk. Soms is dat de kracht van muziek: al die pijn uitgelegd in een keischoon liedje. Zelfs al begrijp je tekst niet, kun je niet aan de atmosfeer ontsnappen. Whap!

Je hebt een bevoorrecht, getalenteerd oor nodig om uit het Franstalige J’veux d’la tendresse zo iets krachtigs te destilleren als wat Elton John ervan maakt. Terugkijkend zal het een van zijn meest persoonlijke nummers blijken. Arrangement is belangrijk maar in dit geval ligt de kern van het succes vooral bij de superieure vertaling van Gary Osborne. Hoog tijd dat GJ Frans gaat leren, zeker als ik mijn Reservebelgenpaspoort niet wil verliezen. Dat wil niemand! Trouwens, ik kwam ook nog een Turkse versie tegen: Nilüfer as Yıllar.

Eighties: Janic Prevost – J’veux d’la Tendresse [1981]

Eighties: Elton John – Nobody Wins [1982]

Morgen weer een dag, nummer ach[t]. Tot dan. Klik.

—

[1] Weet je wanneer er echt niemand wint? Als we Oekraine niet helpen tot ze voor altijd vrij zijn. Anders verliezen zelfs de gewone Russen [nu] en Nederlandse moeders [later]. Als jouw [klein]-kinderen over een paar jaar aan de Poolse NATO-grens de Russische troepen moeten tegenhouden.

And it’s the innocent who pay
when broken dreams get in the way
The game begins,
The game nobody wins.

[2] Het algoritme van Google weet alles. Waarom dan krijg ik als ik de video bij dit vakje zoek als volgende plaat Savage Garden – To the Moon and Back geserveerd, oh alleswetende zoekmachine? Jullie weten het soms ook niet meer hé?

[12] En we weten allemaal dat de jaren negentig het decennium is waarin Sinead ‘O Conor Prince verplettert met het door hem geschreven ‘Nothing Compares To You.’

 

Verlegen in de jaren tachtig [vakje zes]

Leave a reply

En? Zijn jullie er nog? Natuurlijk. Sint neemt geen stoute kinderen meer mee naar Spanje. Vandaag een Frans vakje zes.

Geen idee of samples (korte herhaalde stukjes uit andere platen) ook tellen, maar mijn jaren tachtigalarm gaat in 2015 keihard af als ik Imany hoor zingen over verlegenheid, moet je niet doen. Wat is dat trouwens. Oh, als je een leuk meisje ziet en dan. OK, snap het. De stem van de Franse zangeres is weliswaar door de betonmixer van het Russische DJ-koppel Filatov & Karas gehaald [7], maar zelfs bindmiddel voor ruwe bakstenen kan die eerste prille jaren tachtigtonen niet verhullen. En ga me nou niet vertellen dat zoiets alleen voor Franse zangeressen geldt. Frankrijk, Rusland, Plataardistan: Gaia is een wereldwijde dansvloer, wat een onzin. Het is trouwens wel meer dan een sampletje hier en daar die beide versies verbindt. En dan dat intro, loeischerp, keihard en de manier waarop het erin hakt, er is geen ontkomen aan.

Nog vele malen onbekender in ons 21e eeuwse polderland dan Les Lacs Du Connemora [vakje een] is Jean-Jacques Goldman’s Envole-moi. Persoonlijk ook geen enkele behoefte om daar na een paar keer luisteren bekender mee te worden. Zat er dik in. Weer zo’n gast met een dubbele voornaam – en streepje.  Wat moet je met die lui? Maar voor de liefhebbers is en blijft Google [zogenaamd] je vriend, wij gaan door, sorry. Geen zorgen voor morgen, we blijven in Frankrijk.

Eighties: Jean-Jacques Goldman – Envole-moi [1984]

Tiener: Imany – Don’t Be So Shy (Filatov & Karas remix) [2015]

Morgen dag zeven, vakje zeven. Dat is de enige logica in deze lijst van geen 2000 platen, zelfs niet tachtig maar veel minder. Plus het kost je geen cent. Kan de publieke omroep nog wat van leren.

Kopfoto gemaakt ABDALLA M, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[7] Het Russische producer duo Filatov & Karkos heeft dat trucje vaker uitgehaald, meestal met mager resultaat. Luister eens naar deze plaat, wel ff klik en dan ogen dicht anders zie je de titel in het filmpje. Intro heeft die herkenbare Russische DJ-gehaktmolensound en ook het origineel herken je meteen. En nee, geen prijs als je raad van wie het origineel is, zelfs niet nu het dit keer door een man gezongen wordt. Geen geslaagde plaat, hoog tijd om de gehaktmolen eens met de hogedrukspuit te schonen. OK, in de lente dan, als het water in Siberie ontdooid is.

Sinterklaas Terug Op School

3 Replies

Maar nog steeds niet op TikTok

Ook dit jaar is Sinterklaas weer blij iedereen te zien, ook het kind dat per ongeluk vraagt wanneer de Goedheiligman jarig is.

Sinterklaas wordt oud. Dan vergeet je wel eens dingen. Hoe oud? Wel 360 jaar roepen de kinderen omdat Google dat zegt. Ze nemen het blindelings aan omdat de zoekmachine altijd gelijk heeft. Die waarheid hebben ze ook opgezocht in Google hoor. En Sinterklaas? Die wordt niets gevraagd. Ja, ze willen continue weten hoe oud de Sint is, wat de goedheiligman natuurlijk niet meer weet, zo oud is hij. “U bent 360 jaar oud want dat zegt Google.” Geen tijd voor een educatief moment want als Sint terugkaatst in welk jaar hij dan geboren is, komt er geen antwoord.

Vergeetachtigheid treft niet alleen de Sint, ook GJ. Ik probeer terug te halen wat er dinsdag vijf december precies gebeurd is maar ik weet het niet meer. Wat ik me herinner is dat de code van de kluis waar het grote boek van Sinterklaas veilig in opgeborgen ligt, kwijt is. Daar maak ik me niet zoveel zorgen over, er is altijd wel een oplossing. Erger is dat Sint zelf ook verdwenen is. Zelfs Dieuwertje Blok is de Goedheiligman kwijt. Morgenavond is het pakjesavond en de paniek slaat langzaam toe bij de juffen en meesters. Het Sinterklaasfeest gaat altijd door. Maandagmiddag en het wordt vroeg donker. Da’s fijn voor de Pieten want dan kunnen ze ongezien over de daken. Mijn telefoon gaat, het is Feestjuf. Sinterklaas is nergens te zien, kan ik helpen. Weet je wat het gekke is, ik dacht echt dat Feestjuf zei dat Sinterklaas te ziek was. Plotsklaps. Laten we eerlijk zijn, niemand wordt ziek de dag voor zijn verjaardag dus ik moet het wel verkeerd gehoord hebben. [4] Natuurlijk wil ik Sint helpen, graag zelfs. Ik beloof morgenochtend op tijd op school te zijn.

Vanavond met spanning naar het Sinterklaasjournaal kijken. Sint blijft kwijt en de code voor de kluis ook. Waarom is het ook altijd zo’n rommeltje in het Pietenhuis, huur eens een professionele manager in. Hoe meer je betaalt, hoe meer waar voor je geld je krijgt. Neem dat maar aan van een professional. Sint blijkt zich vermomd te hebben als agent om Boekenpiet terug te vinden. Sinterklaas is echt de allerslimste. Boekenpiet is nog steeds een beetje nerveus omdat hij de code van de kluis kwijt is. Onzin, het briefje met de code zit gewoon in je broekzak zegt de lachende Sint. En nou maar hopen dat geen enkele jonge ouder in Nederland een bankpasje met dezelfde code heeft.

De volgende ochtend, op weg naar school, moet ik aan het Sinterklaasjournaal denken en voel in mijn spijkerbroek. Ja hoor daar is mijn boodschappenlijstje van gisteren. Was het al kwijt. Marsepein, gevulde speculaas, voor alle zekerheid [en voor vooral voor mij] wat vitaminepillen en tot slot wortels voor het paard van Sint. In mijn andere zak, de linker voor de kijkers thuis, zit nog een ander briefje, ouder, meer verfrommeld en vaak meegewassen. Met moeite kan ik het ontcijferen. Die Hard I is een betere kerstfilm dan Die Hard II. Geen idee meer waarom ik dat ooit heb opgeschreven maar ik moet er smakelijk om lachen. Als iemand kerst begrijpt is het GJ wel. Ik begrijp nog veel meer, bijvoorbeeld dat Die Hard I de beste kerstfilm ooit is. Beter dan Sister Act of Tokyo Godfathers. Maar Sinterklaas is de allerbeste. Daarom vieren we zijn verjaardag ook het eerst.

Ondanks dat het Sinterklaasjournaal gisteravond afsloot met de geruststelling dat alles goed is gekomen en Sint Nicolaas en zijn Pieten helemaal klaar voor pakjesavond zijn, is daar ’s ochtends weinig van te merken. Meesters en juffen staan maar wat te bibberen op het schoolplein, zou Sinterklaas dan toch echt ziek zijn? Onmogelijk, Sinterklaas laat de kinderen nooit in de steek. Koud is het ook niet. Zonder jas maar met een spijkerbroek, paarse onderste tussenbroek, witte, bovenste tussenbroek, gewaad en mantel die in de wind wappert loopt Sint richting school. Hoera, Sint is niet ziek en Gert-Jan verheugt zich op een fijne Sinterklaas. En weer loopt het niet zoals het moet. Hoe kan dat? Ik weet het niet. Sinterklaas heb ik niet gezien. Die lange lijst met gereedschap die ik wil hebben, en echt onmisbaar is, trouwens ook niet. Dat geeft niet, als het er op aankomt is alleen Sint onmisbaar. Het laatste wat ik me herinner is dat Sint op het schoolplein begroet wordt door dolenthousiaste kinderen. Fantastisch. En nee, het is helemaal niet koud buiten. Als Sint naar de voordeur loopt, is die op slot. Een paar keer stevig met zijn staf tegen de deur tikken en hij gaat eindelijk open. Foei. Maar dan?

We zijn op school, het plezier spat er vanaf als ik Sinterklaas en de kinderen lol hoor maken aan de andere kant van de muur. Wat is er gebeurd, hoe kom ik hier? En nee, ik ben niet op zoek naar een videorecorder voor de jaarlijkse kerstfilm. Aan het begin van Die Hard II vraagt de kalende held zich af hoe dezelfde man exact twee keer hetzelfde kan overkomen – met kerst dat wel. Precies hoe ik me voel, met geen pen te beschrijven. Sinterklaas is aan de andere kant van de muur en ik kan hem geen hand geven. Hoe kom ik zo snel mogelijk bij Sint? Volg het spoor van Rommelpiet! Dat had ik beter niet kunnen doen want pardoes valt Kluns-Jan met zijn hoofd in een pot lijm. Gelukkig land ik zacht op een pak watten maar heel wat wenkbrauwharen blijven plakken als ik de watten lostrek. Ondertussen hoor ik de kinderen aan Sint vertellen dat Rommelpiet op school is geweest. Ik kan een glimlach niet onderdrukken als de kleintjes enthousiast vertellen dat ze alles weer in orde hebben gemaakt. GJ blijft in herhalingen vallen en ik zal het nog veel vaker zeggen maar vroeger was alles beter behalve de jeugd van tegenwoordig. Als Sint rotsvast vertrouwen in ze heeft, moeten grote mensen dat ook.

Corona is gelukkig voorbij dus de kinderen mogen weer bij Sint op het podium zitten. Knuffels vragen aan de goedheiligman is populair net als een boks. Misschien het enige goede wat corona heeft opgeleverd. Maar wanneer de gehandschoende vuist van Sint en die van zijn kleine kinderenvrienden tegen elkaar komen, zit altijd een van zijn ringen in de weg.

“Waarom heeft u twee ringen?”
“Welke vind je het mooist?”
“Ik vind ze alletwee mooi.”
“Sint ook.”
“Ik niet kiezen, daarom draag ik twee ringen.”

Overigens antwoordde de Sint in het verleden “omdat ik Sinterklaas ben”. Ach, als je alle problemen zo eens kon oplossen. Veel meer dan een knuffel kan Sint niet bieden als de kleine vertelt dat opa is overleden. En opa is heel lief. Gelukkig gaan zoet en zuur prima samen in het leven want ze heeft ook een prachtige tekening voor Sint. Maar op de groepsfoto toch even lekker dicht bij Sint. Arm er omheen en de kleine huppelt blij terug naar de klas.

De Pieten die Sint vandaag bij heeft, vertellen dat ze nog nooit zo’n mooie school hebben gezien. Maar het fijnste van school kun je niet zien, dat zit van binnen. Ondanks dat het menneke drie keer zijn schoen heeft gezet, zit er niks in. [1] De klas gaat bijna terug als hij het verdrietig vertelt. Het jochie is even vergeten dat Piet al klaar staat met een zak kadootjes. Ga maar lekker snel naar je klas, misschien wacht daar nog een verrassing. De juf die het allemaal heeft gezien en gehoord weet waarschijnlijk al langer van de hoed en de rand. Met zachte hand neemt ze hem mee terug naar de klas. Voor zover dat kan: komt goed. [3]

Wat kinderen wel begrijpen en grote mensen niet, is dat er maar een Sint is. Een verlegen jongetje waagt het eindelijk met Sint te praten. Z’n tong kan niet rap genoeg gaan. Wat een feest. Dan vertelt hij wat heel bijzonders, van de week zag hij iemand die als Sinterklaas verkleed was, dat was niet de echte Sint. Natuurlijk niet, daar is er maar een van en die is vandaag op school. “Maar u bent de echte Sinterklaas” vertelt hij, fier dat hij de nepsint herkend heeft. De enige echte, zo is het maar net.

De ene klas is nog trotser dan de ander op wat ze al kunnen en geleerd hebben. Kinderen buitelen over elkaar heen blakend van zelfvertrouwen, onstopbaar om alles aan Sinterklaas te vertellen. [2] De Goedheiligman geniet met volle teugen. Wat opvalt is dat voor kinderen leren lezen en rekenen een serieuze zaak is. Als de jarige vraagt waarom, krijg hij de meest briljante antwoorden. Ja het is leuk, maar ook handig. En je kunt er veel mee, rekenen bijvoorbeeld en als we straks wat verder zijn klokkijken. Getallen zijn geweldig. Ze brengen net zoveel plezier als het alfabet. Ja juffen en meesters, de jeugd van tegenwoordig is hardcore. Wat levert het mij op? Kennis is alles. Het gaat kinderen om de inhoud. De leuke verpakking van het leermateriaal: lees gamification, is veelal meer hindernis [handel] dan hulp. Neem dat maar aan van een 360-jarige.

Natuurlijk gaat de ochtend razendsnel voorbij. Als Sint, voor hij vertrekt, nog even naar de kinderen in de bovenbouw gaat, ruikt GJ zijn kans. Ik sprint naar boven om hallo tegen de Goedheiligman te zeggen maar dan gebeurt het. Opnieuw struikel ik, alweer in een pot met lijm. Hoe kan het dat hetzelfde ding, dezelfde man twee keer overkomt? Ik blijf het me afvragen. Wederom eindig ik zacht in een pluk watten maar wat een boel haren blijven op die watten zitten als ik ze eraf trek. Hoef in ieder geval voorlopig niet naar de schoonheidsspecialiste.

Zo jammer dat ik Sint weer niet heb gezien. Als ik de blije gezichten van de kinderen zie, heb ik er vrede mee. Behalve een ding. Sinterklaas wordt echt oud. Eigenlijk had hij aan alle meisjes een houten hijskraan willen geven. Waarom zouden zij geen ingenieur mogen worden, poppenkeukens zijn er al genoeg. Helaas, de ouderdom komt met gebreken, vergeten. Had eigenlijk niet mogen gebeuren maar een ding zal Sint nooit vergeten, de kinderen. Tot volgend jaar Sinterklaas.

En als ik die lieve Sint dan volgend jaar zie, vraag ik hem of ik later als ik groot ben en Dieuwertje Blok ermee ophoudt, het Sinterklaasjournaal mag presenteren. [5] Tegen die tijd zijn m’n wenkbrauwen vast ook weer aangegroeid.

Weet je wat ik riep toen ik de watten van mijn wenkbrauwen er aftrok? Yippee-ki-yay natuurlijk.

—

[1] Ruwweg een kwart van de kinderen groeit in armoede op. Rotterdam is de armste stad van Nederland, het percentage zal daar nog wat hoger zijn.

[2] Zou dat komen omdat pappa en mamma meer naar hun telefoon omkijken dan hun kroost? Geen idee, ik heb geen Facebook dus kan het antwoord niet opzoeken.

[3] Stel dat Sint een school zou moeten uitzoeken voor zijn kinderen dan weet ik zeker dat hij onze school kiest. Geloof me maar.

[4] En als Sint ziek zou zijn, was mevrouw Sinterklaas wel langsgekomen. Ja toch?

[5] Als ik het Sinterklaasjournaal overneem, wordt het weer helemaal voor de kinderen. Grote mensen mogen meekijken, mee-kijken, maar het is niet voor hen. Veel kleintjes hebben dit jaar de boot gemist en snapten niet wat er gebeurd is. Het leefde nauwelijks.

Wie kan het wat schelen? [vakje vijf]

Leave a reply

Ja er is een house remix van Henk en Henk’s Sinterklaas, Wie Kent Hem Niet (1982) maar het origineel is gewoon beter. Vakje vijf mag dan wel open zijn, pas verder lezen als de Sint weer weg is hoor.

Ergens eind jaren zeventig wordt het ultieme muziekhaatfeest georganiseerd. Een Amerikaanse radio-DJ – type niet-blank-en/of-niet-hetero-is-niks – roept op tot dé grote discoplatenverbranding. Terugkijkend is het vooral het vuur van de racistische angsthaat tegen alles wat anders is, waardoor verworpen, verweesd vinyl vlam kan vatten. Disco is taai en weigert zich over te geven, 15 jaar later heet het house, zeg maar wat nu EDM (electronische dansmuziek) is.

De vroege jaren 80 waren ook de tijd van bands met acroniemen. LTD staat voor Love, Tenderness & Devotion. The S.O.S. band, een afkorting van the Sound Of Succes, maakt van die typische jaren 80 droomdansplaten. Leuk toen, nu vooral vergeten. Een goede gouwe-ouwe DJ kan er wat mee in de mix. Maar nooit meer dan een nummer, onderling uitwisselbaar, en niet langer dan een a twee minuten. “Herinnert u zich deze nog?” loopt al snel tegen haar eigen grenzen aan. Tell Me If You Still Care (Geeft Gij Nog Om Mij) wijkt een tikje af, zachter zwoeler en meer soulful. Het had een tijdloze klassieker kunnen worden als de plaat niet zo overgeproduceerd was, iets wat in de jaren tachtig veel voorkomt. Toen was het mooi, nu doet het pijn aan je oren.

In 1995 wordt D’Angelo een huishoudnaam met het nummer Brown Sugar. Zijn ster stijgt snel en dat put duidelijk uit, zeker wanneer hij ook nog eens als sex-symbool wordt gezien. Niet jaloers worden maar snap ik helemaal. Het duurt 14 jaar voor hij zijn derde studioalbum Black Jesus, de opvolger van Voodoo, uitbrengt. Sommigen noemen het onzekerheid, anderen perfectionisme, maar iedereen is het erover eens dat anderhalf decennium te lang is. Muziek is extreem persoonlijk. Noorse thrash metal rock is niet mijn ding, [1] ik vind het vreselijk. Nou en? Prachtig toch om te zien dat muziek die ik nooit zal kunnen begrijpen anderen net zo gelukkig maakt als mijn keuze dat voor GJ doet?

Een van de mooiste elementen, en een van de weinige redenen om muzikale talentenshows te kijken, is hoe iemand een bestaand nummer kiest, bewerkt en het tot zijn of haar eigen creatie maakt. [18] Onlangs kwam ik het voorbeeld tegen van een klassieke house track waarop iedereen heeft gedanst, maar waarvan niemand de naam kent. En nu in een Scandinavisch crossover jasje met een klassiek orkest, gezongen door de voormalig winnaar van een talentenjacht. Suckkels.

Een van de beste muzikale ontvoeringen allertijden is wel D’Angelo die een leuk maar simpel discodreuntje ombouwt tot de ballad waarvoor het bedoeld is. Je weet wel, gewoon in een volle arena, waar de meeste van je fans geboren zijn minstens tien jaar nadat de plaat is uitgebracht. Omdat het enige doel van algoritmes de wereld naar de knoppen helpen is, kent nauwelijks iemand het origineel of de plaat zoals die bedoeld is. Luister maar eens naar het piano-intro van D’Angelo of die eerste uithaal van wat voor velen een totaal nieuw nummer moet zijn. En dan weer de muziek uit die toetsen alsof ze zingen. Kraait de gek van dienst (da’s dus D’Angelo) ook nog: “Everybody!” Opening van wereldklasse met hier en daar een schuchtere juichkreet. Hoe verraad je je leeftijd? [5] En dan ook nog stiekum roepen “If You Still Care” voor het refrein te openen met die unieke falsetto van hem. Hoe kan zo’n genie zo lang doen over een album? Muzikale parels dertig jaar in de maak hoor je niet vaak maar dit is er een.

Eighties: S.O.S. band – Tell Me If You Still Care

Tiener: D’Angelo – Tell Me If You Still Care (Live at the Brooklyn Bowl, 2013)

Morgen is Sint het land uit en kan de kerstboom erin. Niet eerder dan dag zes, onthou dat. Dag Sint. Dag zes. Vakje zes en allo allo kerstman.

Kopfoto gemaakt door Georgy Rudakov, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] Noorse trash metal rock is ook niet mijn guilty pleasure mevrouw Candy Dulfer. Dat bestaat niet. Er is alleen muziek.

[5] Nou en?

[18] Talentenshows? Ik hoor jullie. Hebben we het nog wel over.

Gewoon Lief Vragen of Ze Je Schatje Wil Zijn [vakje vier]

Leave a reply

Vandaag ons eerste kwartet als we vakje vier van onze muzikale adventskalender openen.

‘Hier voor jou.’
Geeft cassettebandje met hartje erop getekend
‘Oh, al mijn favoriete nummers’
‘Zo romantisch’
‘Wil je met mij gaan?’

Altijd dol geweest op de muziek van R. Kelly maar wat is die man een monster. Mijn mening is wijd bekend. Na meer dan twee jaar Surviving R. Kelly nog steeds niet afgekeken. Lang gedacht dat muziek op zichzelf staat, na Kelly ben ik daar niet zo zeker meer van. Niet om politiek-correct te zijn (niemand weet wat ik luister) maar vanwege het feit dat iedere keer als een van zijn nummers voorbij komt – I Believe I Can Fly is wel erg wreed – ik niet hoor maar voel. Muziek is emotie, vooral positief, zelfs verdriet over wat is, was of nooit kan zijn. Niks mis met dromen van samen gelukkig zijn. Kelly’s misdaden staan daar zover vanaf dat ik zijn muziek gewoon uitzet.

Over Michael Jackson is ook een duistere documentaire gemaakt: Leaving Neverland. Het verschil tussen Jackson en Kelly is dat M. is overleden en R. in de gevangenis zit. Daarnaast is Michael een artiest die zo groot is dat geld of gedrag nauwelijks een rol lijken te spelen. Behalve de betrokkenen zal niemand ooit weten hoe het precies zit. Een extra hobbel is het feit dat Jackson blijkbaar de voorkeur gaf aan het gezelschap van kleine kinderen die na verloop van tijd ingeruild werden voor verse waar.

Na Off The Wall is Thriller uit 1983 het tweede baanbrekende soloalbum [2] van de jongste Jacksontelg. Michael heeft veel goeds gedaan. Ik herinner me nog zijn vereering als halfgod in de sloppenwijken van Rio de Janeiro toen het niemand wat kon schelen. [10] De strekking is dat Michael iemand is die de armsten van de armsten niet vergeet. Aan de ingang van een van de favella’s staat zelfs een standbeeld van hem.

Thriller stond 37 weken op de eerste plaats in Amerika. Zonder dat album had 15 jaar later MTV waarschijnlijk nog steeds geweigerd videoclips van zwarte musici als R. Kelly te tonen. Thriller slechtte, vast bij toeval, een butsklein grensje. Twee jaar eerder, in 1980 weigert muziekvakblad Rolling Stone een hoofdartikel over MJ te schrijven. Volgens Jackson wilde Rolling Stone niet omdat “zwarte mensen op de voorkant van een tijdschrift niet verkopen”. [3]

Mijn muziekgehoor is erg verschillend van dat van jou. Het intro van Wanna Be Starting Something doet me denken aan AndreID’s remix van Voyage Voyage. [vakje drie] Tussen Off The Wall en Thriller ligt 12 jaar van Michael Jackson’s levensreis. Disco is [officieel] dood, dus het album moet aangepast worden. Uiteindelijk klinkt Billy Jean zoals disco nog nooit heeft. Ligt ook aan de introductie van nieuwe synthesizers en de jonge Jackson die als eerst een van de voorgeprogrammeerde loopjes gebruikt. Daarna is het te laat voor alle andere musici. Ondertussen hoor je de eerste tekenen van Jackson’s aanstormende paranoia op het nummer doorklinken.

Thriller is een plaat waarvan bijna elk nummer op single verschijnt, een unicum. Terugluisterend valt vooral op dat het album nooit verveelt. De overgang naar de lange a-capella van Wanna Be Starting Something is nog steeds fenomenaal. Eenzelfde muzikaal geluksmoment zit in PYT, Pretty Young Thing. Tegenwoordig kan een music engineer zoveel dat teveel klinkt als een kind met keyboard dat ontsnapt uit een musicaal slachthuis. Veertig jaar geleden – ja lees dat nog maar eens – is Thriller de eerste. In plaats van goedkoop gebruik te maken van de beperkte mogelijkheden, groeit het album uit uit tot een van de handvol muzikale Noordstermijlpalen. Shout out naar de Noorse Kygo, onverdiend dat wel. Het meest briljant van het album is dat je het niet goed hoeft te vinden om onder de indruk te zijn.

Op Baby Be Mine hoor je die heldere, hoge stem van Michael Jackson. Veertig jaar later denk je: zing eens door Miki! Toch blijft het een fabuleus nummer op een bijna perfect album. Wat kun je daar nog aan toevoegen. Millennials wakker maken misschien? Geen idee wie mevrouw of meneer Yogi is. Enige wat ik weet is dat na de Flintstones de makers ervan met een beer genaamd, die dus, op de proppen kwamen.

De opbouw van de RSR Booty Rub is verrukkelijk. Tikje mellow maar niet te soft. Waar de originele vocals erg scherp zijn, worden ze nu een halfje teruggedraaid. Het haastige ritme van Baby Be Mine blijft echter perfect behouden. Ben er nog niet helemaal over uit of je die loepzuiver hoge tonen wel mag inperken, maar dat is de magie van deze remix: alles is in balans.

Natuurlijk is muziek smaak waarover je niet moet twisten. Genieten is beter. Bij toeval ontdekte ik deze remix op Soundcloud en ik ben duidelijk niet de enige. Staat in het lijstje van veel muzikanten en DJ’s. Behalve de heerlijke, langzame opbouw is het nummer zo soepel als een dure whisky zonder hoofdpijn. De track heeft een duidelijk eigen gezicht zonder dat het afbreuk doet aan het origineel. Eindoordeel: Verrukkelijk Voor Altijd.

Eigthies: Michael Jackson – Baby Be Mine [1982]

Twintigers: Michael Jackson – Baby Be Mine (Yogi’s rsr booty rub) [2020?]

Adventskalenders en vijf december, hoe zit het ook alweer? GJ je bent een slaapkop. Dan is het Sinterklaas, dat gaat altijd voor. Morgen vakje vijf van de adventskalender pas openen als de Sint langs is geweest. Beloofd?

Kopfoto’s gemaakt door Photo by Hans-Jurgen Mager en Julian Paolo Dayag, gevonden op Unsplash. Afbeeldingen zijn gecombineerd en bewerkt.

—

[2] Beide albums zijn geproduceerd door Quincy Jones. The Dude is een muzieklegende onder de muzieklegendes. Zoek hem maar eens op bij Netflix of luister eens naar het concert dat zijn muzikale vrienden gaven in Cannes ter ere van zijn van 80e verjaardag.

[3] Mijn simpele boerenvertaling van de weigering van Rolling Stone Magazine om Michael Jackson op de omslag te zetten. Niet boos worden [op mijn vertaling].

[10] Ook na de dood van Michael Jackson schiet aandacht voor de inwoners van de arme favella’s in Rio nog steeds niet op, laat staan verbetering van hun lot.

Ik ga op reis en neem mee… Mijn Walkman? [vakje drie]

Leave a reply

Ja lieve kijkbuiskinderen we zijn op reis, muzikaal gezien dan, gisteren vakje twee. Het wordt een lange, leuke reis dus neem wat cassettebandjes mee voor we vakje drie van onze muzikale jaren tachtig adventskalender openen. Wat man?

Whop, die hakt erin, de AndreID mix van Voyage Voyage. Veel mensen zullen het nummer van de Belgische housezangeres Kate Ryan kennen, maar het komt toch echt uit de jaren 80. Desireless is een hoogtepunt uit dat decennium, maar ook een dat weinigen zich herinneren. Duidelijk geval van de muzikale invloed van Frankrijk die veel groter is dan de gemiddelde radioluisteraar kan vermoeden. Playlists klikken op Youtube helpt ook al niet. In de tweede helft van de jaren 80 ziet de wereld er volledig uit anders dan tegenwoordig. Mensen staan doodsangsten uit en corona wordt met een k geschreven – ja toch Frankie? – die van kernoorlog. Geen zorgen, wat niet is, komt nog. [666] Toen de linkerhelft van Duitsland nog West-Deutschland heette, was daar de liefde voor Franstalige muziek net zo beperkt als nu. Waarschijn daarom is lokaal Voyage Voyage [ik ga op reis] – oh ironie – beter bekend als het nummer dat er het langste ooit over deed om in de top 20 te komen. Ook in omliggende landen blijkt Voyage Voyage een broererige omhoogkruipplaat te zijn.

Het origineel is een leuk liedje maar de tijd opent alle onvolkomenheden. En soms is het gewoon de klok die verder tikt, gebeurt wel vaker. Tikje teleurgesteld in Kate Ryan, ze heeft betere covers gemaakt. Soundcloud is voor veel mensen de moderne muziekhemel. Daar kwam ik deze versie van Voyage Voyage tegen. Het intro is loeistrak. Pats! Je weet na die eerste tonen precies wat je krijgt en toch niet. Klinkt bekend, comfortabel en tegelijk uitdagend. AndreID doet het nummer eer aan, geeft het een nieuwe richting die op eigen benen kan staan en dat allemaal met ontbreken van de originele tekst. Luister en het lijkt alsof de muziek de onhoorbare tekst voordraagt. Dat had het origineel al in zich, maar hier is het nog veel sterker. Chapeau!

Eighties: Desireless – Voyage Voyage [1986]

Tiener: AndreID – Voyage Voyage (remix) [2018]

Morgen meer als we met vakje vier ons eerste kwartet volmaken.

Kopfoto’s gemaakt door Hermansyah en Daniel Schludi, gevonden op Unsplash. Afbeeldingen zijn bewerkt en gecombineerd.

—

[1] Als je wilt weten waarom je beter DJ dan influencer kunt worden, kijk eens naar de clip van de AndreID mix.

[2] Ironisch dat de dame met de lange haren ook Veronica heet [3], je weet wel van dat dodelijk saaie radiostation waar ze precies een cd met muziek hebben, allemaal softrock uit uit de jaren tachtig. Toen was het een leuk decennium, nu zitten we met de gebakken peren omdat we er nooit meer vanaf komen. De Top 2000 trouwens ook niet.

[3] Ik vind haar helemaal niet saai maar ach wanneer begrijpt GJ het wel?

[666] Die kernoorlog komt er tenzij we eindelijk Oekraine echt gaan helpen Rusland te verslaan.

Liefde Als Slechte Gewoonte [vakje twee]

Leave a reply

Gisteren vakje een, Vandaag vakje twee van de muzikale jaren tachtig adventskalender. En nee een adventskalender heeft geen 2000 vakjes maar 24. Zeg het maar even.

Geen enkele muzikale top tien duurt eeuwig, zelfs niet als er nooit meer een nieuw nummer wordt uitgebracht. Omdat muziek emotie is. Behalve een paar jaar rond het einde van de afgelopen eeuw – ‘I’ll House You’ iemand? – gaat 99 procent van de muziek over waarom de liefde maar niet wil werken. Top tip van Advies-Jan, val niet weer voor de verkeerde. Suffe, slechte gewoonte. Laat zangeres Jenny Burton daar in 1985 nou net een gelikte crossover dansplaat van maken. Haar Zoete is haar Grote [liefde] én slechte gewoonte. Hij heeft al een lief met eerste rechten, een mevrouw die ook nog midden in de nacht durft aan te bellen om om hem op te halen. Doe nou niet! Ik ben voor minder met de deegroller achternagezeten. En ja, de vuilniszakken waren echt op.

Ondanks dat de plaat veel gedraaid is in clubs, vind ik ‘m zo-zo. [1] IJzersterke vocalen dat wel, maar het mist de geheime saus. ATFC’s versie, samen met One Phat Diva, een dik decennium later, zet wel een kruisje in alle verplichte vierkantjes. Het spettert van de energie, is dansbaar en straalt dat zonnige geluksgevoel uit. Kan wel zijn, uiteindelijk zijn het de vocals die het ‘m doen. Jenny Burton heeft een prachtige stem, maar de zang van One Phat Diva, vast met een vleugje autotune – hallo Cher! – is ook super. Plus natuurlijk het vette, nieuwe geluidsbasjasje.

Eighties: Jenny Burton – Bad Habits [1985]

Naughties: ATFC featuring OnePhatDiva – Bad Habits (2000)

Wat komt er na twee, vakje drie natuurlijk. Tot morgen en slaap lekker.

Kopfoto gemaakt door Very Petty Girl, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] Vergelijk Jenny Burton’s Bad Habits maar eens met Millie Scott’s – Prisoner of Love [gratis trompetten, altijd goed!] of Nicole McCloud’s – Don’t You Want My Love? Ja, disco regeerde de jaren tachtig nog lang nadat het fenomeen officeel dood was.