Luisteren Is Nog Geen Horen [vakje 18]

Leave a reply

Vandaag in vakje 18 het bewijs dat muziek emotie is.

Scooter vergeten we maar liever. Voor de millennials onder ons, een scooter is inderdaad een mislukte E-bike. In dit geval verwijst de transportnaam naar een house-kopieerartiest. Kun je ook niet weten [zonder opzoeken].

GJ is niet altijd even snel van begrip. Het duurde wel drie afleveringen van het eerste seizoen voor ik inzag dat Big Brother niks voor mij is. Mijn toch iets of wat scherpere vrienden en vriendinnen hebben er nog steeds pret om. Zelf lach ik vooral om Jaap, de meneer die de eerste editie won omdat hij zonder blikken of blozen beloofde de miljoen oud-Hollandse florijnen aan de povere kindjes enzo te geven. Daar komt de afkorting Hfl. dus vandaan. Hij hield zijn woord want hij bedeelde zichzelf ruim, het arme schaap. En da’s niet kinderachtig. Het bedrag inmiddels wel, voor 450.000 euro koop je zelfs geen rijtjeshuis meer in de meest uitgestorven provinciehoek. Ik mag dan wel grappen over de VOC-mentaliteit van voormalig dubbele voornaam-premier JPB, maar sinds Valentijnskind Mark Rutte (geboren 14 februari) de baas van Nederland is, kan niemand meer een eigen huis betalen. Vers kopje thee nog net. En we weten allemaal wat politici zeggen als de middenklasse steunt en kreunt. “Ti Sento.” Nou kun je wel beweren dat je ons hoort maar dan? Om vervolgens bakken geld te schenken aan het Nationale Noordzee Onderwater Opera-orkest. Hoe vaak je ook met je kinderen naar [blub ik ben een vis] K3 bent geweest, die zag je niet aan komen [zwemmen]. Vroeger waren dovemansoren alleen voor arme mensen. Dankzij de constante vooruitgang nu ook in ruime mate beschikbaar voor de middenklasse.

Maar ach, in 1985 werd Markie Mark 18 en mocht voor het eerst stemmen. Vast met Ti Sento [Ik hoor je] op de achtergrond. Zou het daarom zijn lijflied zijn geworden? Het is overigens wel passend want halverwege de jaren tachtig zong Matia Bazar over hoe zij twijfelde over zijn liefde. Laten nou net de meeste middenklassers in het Nederland van vandaag met diezelfe vraag worstelen. Beseft Mark Rutte nog wel dat wij hem kozen om voor ons te pleiten? Geen antwoord op geven.

Overigens een persoonlijke bekentenis. Nadat ik Maan’s cover van Het Dorp hoorde, dacht ik van dat had je misschien beter niet kunnen doen. Gelukkig wees André van Duin mij terecht toen hij het voor haar opnam. Hij heeft helemaal gelijk, sorry. Zelfs GJ bakt er wel eens niets van. Mijn fout. Ook ik val wel eens van mijn geloof. Mea culpa. Dat meen ik, sla mezelf nog steeds voor m’n kop daarover.

Je kijkt naar een zangwedstrijd, kan ook een Lego concours zijn, omdat je van muziek houdt. In plaats daarvan krijg je eindeloos geneuzel over de emoties die kandidaat zus-en-zo voelde toen hij in 1985 langs Mo, Jan, Truus of Piet liep op een vol station. Wie? Dat bedoel ik maar. Huh, onmogelijk? Sinds wanneer wordt er preventief gescreend op kandidaten boven de dertig bij universele talentenjachten zoals die van John de Mol? Nietes toch? Daarom kijkt gans Holland liever naar taartenbakprogramma’s.

Toch is er nog wel iets goeds voortgekomen uit het haatzaaiende talentenshowformat van De Mol. Onbedoeld, dat wel. En maar lachen om Susan Boyle. Tot ze gaat zingen. Zoveel talent dat liever zingt dan over hun gevoelens praat. Waarschijnlijk is De Mol dover dan doof want muziek is bovenal emotie. Ooit Jennifer Hudson horen zingen? Beter dan pannenkoeken, jaren-tachtigspelling: pannekoeken, oneindig veel beter. Zangeressen als Susan Boyle en Jennifer Hudson zijn van zo’n fenomenaal schoon, uniek niveau dat vergelijken zinloos is. Hemels gewoon. Net als bijna alles wat uit Italie komt. OK, misschien geen limoncello kaas, maar die heb ik dan ook hier lokaal bij de gele supermarkt vandaan. Geef mij maar hutspotijs. Limoncello verstoppen in goedkope rubberkaas helpt ook al niet. Wanstaltig idee.

Tina Turner, die kennen jullie nog wel, ja toch, nou die mevrouw liep ooit van het podium en gebaarde naar Lisa Fischer zo van maak jij het maar af. En oh ja, Tina Turner wist precies wat ze deed. Kijk maar eens naar de documentaire met de meest mislukte title allertijden. Twenty Feet from Stardom tells the verhaal van een aantal achtergrondzangeressen die maar niet doorbreken. Voor Lisa Fischer hoeft dat niet, zij wil vooral zingen. Makkelijk gezegd als je zo briljant bent. Denk dat zelfs Anita Baker in haar broek plaste toen ze hoorde dat Lisa Fischer in haar achtergrondkoor zat. Bekendheid en zangkwaliteit hebben niks met elkaar te maken. Maar ook: mijn badkamertegels wachten nog steeds op reparatie. Aan de andere kant, ik hoef ook niet beroemd te worden. Misschien is dat waarom ik geen Facebook heb? Italie dus. Daar hebben ze ook talentenshows.

Ti Sento betekent ook in 2015 al zoiets als Ik Hoor Je. OK, behalve als je Mark R. heet misschien. De plaat was 30 jaar eerder uitgebracht, midden in de jaren tachtig door Matia Bazar. De groep had net als zovelen in een lang verleden meegedaan aan het songfestival. Wie niet, vraag ik dan. Vraag me trouwens nog wat anders af. Waarom heeft het volkslied van Oekraine dit jaar [2023] niet gewonnen. Is de oorlog al over dan? Maar niemand die luistert.

De nieuwe opening doet aan ZZ Top denken. Niet mijn muziek maar wel lekker om mee te beginnen. Dan begint ze te zingen, wat een zalige stem. En wat een gave muziekkeuze!

Zelfs al heb je nummer nog nooit gehoord, weet je wat er komt. Maar dan drie tellen later. Pure perfectie. Muziek is emotie, ik zei het toch? En dan gaat in een hogere versnelling en haalt Carola Campagna opnieuw uit. Nog heftiger, nog intenser. Zo waanzinnig mooi. Ga toch gewoon lekker slapen John de Mol, je snapt er helemaal niks van.

Eighties: Matia Bazar – Ti Sento [1985]

Tiener: Carola Campagna – Ti Sento [2015]

Morgen vakje 19, benieuwd wat de dag zal brengen. Misschien wordt het wel een sportief dagje als voorbereiding op al die kerstcalorieen.

Kopfoto gemaakt door engin akyurt, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] Overigens de vergeten groente van de dag: Scooter – Ti Sento [2009] Gewoon bah. Zelfs al zingt Matia Bazar zangeres Antonella Ruggiero mee. Bah ome Willem. Bah!

[2] Oeps, U vraagt hoe ze die documentaire dan hadden moeten noemen? Fifteen Feet from Fame [en houen zo als je dat wil] natuurlijk. Dat simpel.

Gevonden Of Heruitgevonden? [Vakje 17]

Leave a reply

Teruggevonden dus

Welk muziekprogramma was de ondergang van en is [nog?] beter dan TopPop. Vakje 17 brengt het antwoord.

Leo Blokhuis mag dan wel uithuizig vertoeven, zeer fijn en houden zo, ik wil graag nog even opblijven. Mag dat Mam, ik heb m’n tanden al gepoetst en Top Pop is afgeschaft. Alsjeblieft? Zullen we naar Club MTV met Downtown Julie Brown kijken? Oh wacht, ‘Even Aan M’n Moeder Vragen‘ hoeft in 1991 niet meer. Ik woon op kamers als Heavy D & the Boyz het origineel van Third World herbouwen. En wat een feestplaat is dat, wederom kroonluchterkwaliteit waar mijn grote held Bokito trots op zou zijn. Ik wou dat ik je meer kon vertellen over het hoe en waarom. Nee hoor, helemaal geen geheime DJ code, het zijn die tere 50-pluszieltjes van jullie hé.

Vroeger was vroeger, zeg maar ongeveer het tijdperk tussen Het Dorp [3] en de Spice Girls. Kwaliteits-studenteneten opgediend in de keuken. Daar stond overigens ook een 37 cm TV. Dat is zowel de diagonaal als diepte. Vroeger hadden beeldontvangers een buikje van achteren lieve millennials, maar een ezel die daarop lette. Hadden we zonder Facebook trouwens wel de tijd voor gehad. Maar gelukkig betere dingen te doen. Plezier maken omdat het zo plezant is. Stukken beter dan lachen voor de camera om het op je sociale dinges te plempen. En wat werden we blij als de eerste bastoon van Heavy D door ons dikbuik TVtje klonk. Kan ook de presentatie van Downtown Julie Brown zijn. Jongetjes hadden in die tijd een oogje op twee meisjes. Natuurlijk was daar Downtown Julie Brown. De andere – vanzelfsprekend – Julia Roberts. De beginnend actrice had net daarvoor complete bioscooppublieken [m/v] weggevaagd in Pretty Woman. Ook de dames. Waarschijnlijk dachten die iets van ‘wat nu?’ Wij ook hoor.

Trouwens, het origineel van Now That We Found Love komt uit 1973. Gamble en Huff, het duo dat bekend is geworden van the Philly Sound, schreven het nummer voor de O’Jays. Wat nu? Onderwerp waar ik weinig van weet, misschien toch eens Leo Blokhuis vragen. Nee, niet aan ons Mams, wel bij de les blijven iedereen.

Now That We Found Love is een perfect voorbeeld van hoe mooi gospel kan zijn. Try Jah Love is nog beter. Een van de weinige platen die mijn broer en ik allebei geweldig vinden.

Eighties: Third World – Now That We Found Love [1980]

Nineties: Heavy D & the Boyz – Now That We Found Love [1991]

Volgende aflevering geen Frankrijk, gospel of Sister Cristina. Wel een andere verpletterende Italiaanse deelneemster aan The Voice. Dat hoor je morgen in vakje 18. Zit geen enkele logische volgorde in deze lijst, met een uitzondering, vakje 24 van dat grote chocolaatje op kerstavond. Nou, vakje 18 is ex aequo met vakje 24, zo hemels.

Kopfoto gemaakt door Samuel Ryde, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] Wel ironisch dat de meest-bekeken versie van Third World’s Now That We Found Love op Youtube uit het archief van TopPop komt.

[2] Overigens heb ik me vergist, de plaat komt niet uit 1980, maar 1978. Vast wel een reden waarom ik ‘m toch in dit lijstje heb gezet.

[3] In dit geval Het Dorp van Wim Sonneveld, niet dat van Maan. Overigens nogmaals excuses Maan [4] Tot snel.

[4] Overigens is Het Dorp op de muziek van La Montagne van Jean Ferrat. En weer Frankrijk. Ik heb jullie aan het begin gewaarschuwd maar dit is toch wel fijn. [5]

[5] Soms is al die nostalgie wel een beetje vermoeiend, zeg nou zelf.

Atje Voor De Dorst [vakje 16]

Leave a reply

“Het leven is te kort om nuchter te blijven” Huh?

Geef mij maar een vloeibare adventskalender. Proost.

Je zou bijna vergeten dat het origineel een prima lijflied voor een stop drinken-campagne is. Schatje geef het op. OK, dat na na na is ‘m net niet maar verder heeft KC & the Sunshine Band’s Give It Up alle noodzakelijke ingredienten. Of het tot een overtuigde stopkeuze leidt, weet ik niks. En die andere titel Atje Voor de Dorst helpt ook al niet. Heeft Rene Karsten van zijn opa geleerd. Volgens de tekst dan.

Herinnert u zich de Blauwe Stad in Groningen nog. Uitgebreide reclamecampagne om naar het hoge Noorden te vertrekken. Desondanks wilde de volksverhuizing maar niet vlotten. Nou is een adje voor de dorst het tegenovergestelde van de Blauwe Knoop, maar toch. Je glas in een keer leeg [ad fundum] stuit vast tegen het zere been van de geheelonthouders, alsof ze een blauwtje lopen. Atje is een verbazingwekkend nummer overigens, Rene Karsten krijgt een liedje niet uit zijn hoofd en gaat daarom maar aan de drank. Als ik dat had gedaan was ik al lang dood geweest. Raar. Maar mocht je een probleem hebben met muziek uit je hoofd krijgen en je daarover zorgen maken, kun je ook je whisky-collectie door mij permanent laten beheren hoor. Proost!

Enige wat ik niet begrijp – maar ik heb dan ook nooit Latijn gehad op de basisschool – is hoe het Latijnse Ad Fundum ineens een t heeft. Daarover lees je niks in ’t Kofschip. [2] Wie dat onbegrijpelijke ezelsbruggetje verzonnen heeft, verdient trouwens een grootmedaille in de orde van de Eeuwige Ezel. Ja toch? Proost.

Eighties: KC & the Sunshine Band – Give it up [1982]

Tiener: Rene Karst – Atje voor de sfeer [2019]

Kun je nog tot 17 tellen? Zo ja, ga morgen door naar vakje 17 en leer je hoe het in ons studentenhuis altijd feest was. Ook zonder alcohol.

Kopfoto gemaakt door Scott Van Hoy, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] We zijn inmiddels zover terug in de tijd dat er nog geen officiele video was. Maar wel TopPop. Niet aan je kinderen laten zien, anders willen ze straks nog dat TopPop terugkomt. Dan zitten we helemaal met de gebakken peren.

[2] Dat ’t-kofschipezelsbruggetje is trouwens zo slecht dat ik me nu pas, 35 jaar na de laatste aflevering van TopPop [zonder Ad Visser overigens] afvraag wat een kofschip is.

[3] Dat zou een bak zijn, mensen die aan de drank zijn geraakt op advies van de opa van Rene Karsten, horen op de radio dat er hulp beschikbaar is om van hun probleem af te komen. Op de tonen van KC & the Sunshineband. Als dat geen kwakzalverij is, weet ik het ook niet meer.

Rij Als de Wind [vakje 15]

Leave a reply

Wat is dat nou weer, rijden als de wind. Laat ook maar. Vandaag ons derde lustrum. Vijftien vakjes, allemaal zonder kaarsjes en chocolaatjes.

Zullen we er nog eentje doen? Omdat het kan? Maar vooral omdat Leo Blokhuis eindelijk naar huis is. En deze versie vast niet kent? Daar gaan we. Waarom duurde dat zolang overigens? Maar voor we beginnen, sleep me nooit meer mee naar Leo Blokhuis. Hartstikke fijn dat ze muziek maakte in Den Haag in de jaren 50 maar wat heeft dat met mij van doen? Doordraaien maar. Net al bekende ik dat ik Ticket to the Tropics van Gerard Jolink een leuke plaat vind. Noorse trash-metalrock blijft een twijfelgeval. Voorlopig zero points zullen we maar zeggen.

Stel je heet geen Eddy Murphy maar komt wel net uit de gevangenis en zit in de bus naar huis. In 1974 betekent een geel lint om de dichtsbijzijnde eikenboom dat ze nog van jou is – ja de liefde stelde destijds hele andere eisen [meer aan de dames, minder aan de mannen], vraag maar aan Tina Turner – en kon uitstappen. Leuk liedje overigens van Dawn. Tie a Yellow Ribbon heeft wel een hoog boerenkinkelgehalte maar goed. In 1978 wordt Give Up Your Guns van de Buoys een grote hit, exclusief alleen in Nederland. Heb ik geleerd van Leo Blokhuis, echt waar. Gaat over iemand die door de sheriff achterna wordt gezeten. Het is kiezen of delen, geef je over of slik een levensbedreigende lading lood die je eeuwig van de hik geneest. Misschien toch nog eens terugluisteren hoe het afloopt.

Waar de anonieme held van the Buoys [is trouwens ook de gaafste superheldenserie sinds tijden. OK, op Amazon dat wel] heen ging, geen idee, misschien de tekst nog maar eens terugluisteren. Die waar Christopher Cross in zijn eerste hit over zingt, wil naar Mexico. Ga ik binnenkort ook doen. Hoe eerder, hoe beter. Heeft meer met mijn oudste peetdochter te maken die ook machtig mooi Mexicaans bloed heeft. Staat overigens al heel lang op mijn lijstje. Helaas, sinds mijn lagere school afgebroken is moet ik weer bij nul beginnen. En nou maar hopen dat in de tweede ronde groep vier GJ ook les krijgt in Spaans, zou superfijn zijn. Kan nog wel even duren. Gelukkig zit de sheriff niet achter mij aan.

Dat van die discoplaten verbranden in de late jaren zeventig heeft niet echt veel geholpen hé? Sterker, eind jaren tachtig wordt het nog veel gekker. Ondergronds broeit de house music dan al een paar jaar maar voordat het nieuwe normaal [die kreet kenden ze toen nog niet] echt los mag, moet het even iets rustiger. De tweede helft van de eighties tekent ook in de clubs de overgang tussen vinyl en cd’s. En nee, millennial, er was toen nog geen Spotify, je mocht zelf beslissen welke muziek je mooi vond. Niet jaloers worden.

Geen idee hoe het kwam, teveel alcohol, vitamine C [gevaarlijkste drug ooit] of gewoon omdat bij alle DJ’s een steekje los is, maar het gebeurde. De New Beat markeert het avondgloren van de grammofoonplaat in de disco. Van die zwarte schijven heb je twee smaken, eentje die snel ronddraait en een die het de helft langzamer doet. Exact 33 keer per minuut om precies te zijn. Wat gebeurt er nou als je die 45 toeren-massa langzaam afspeelt. Dan klinkt het als een huilende vuilniszak in slow motion. En de New Beat was geboren. Zelfs als hyperfiere Reservebelg ben ik daar maar weining trots op. Gelukkig deed de Second Summer of Love in 1988 dat alles gauw vergeten. En om het geheel feestelijk weg te spoelen, verzon een zekere Jo B., een meneer uit Belgie, een pompend deuntje. Zo geinig zelfs dat een mislukte Britse reportagetaarttante als Philomena Cunk er niet over uitgepraat raakt. Natuurlijk was toen het hek van de dam en in 1991 legde de Italianen van East Side Beat hun handen op het zwarte goud van Christopher Cross en Ride Like the Wind was herboren. Altijd een leuke plaat gevonden. Ik had zelfs het cd-singletje, cool hé. Ach ook boerenschuur-dj’s snappen het niet altijd. Land en koeien is alles wat telt.

De verse versie opent heerlijk met wat wind. Dan een geluid dat meer klinkt als paardenhoeven dan wind in de zeilen. Geen idee waarom ik altijd aan de zilte zee denk bij dit nummer. Heeft vast met dat andere liedje van Christopher Cross te maken. Sailing was het tweede nummer van datzelfde – en eerste – album. Moet ik steeds aan denken. Overigens heeft de versie van East Side Beat wel wat van haar charme verloren maar iemand moet toch een tegengeluid laten horen. Straks bepaalt Leo Blokhuis – zijn vrouw heeft het officiele VOC-lied opngenomen, echt waar – nog waar we wel en niet naar mogen luisteren. Van al dat gepraat krijg ik wel dorst, heeft iemand voor mij een glas zero helder bubbelwater?

Overigens is het met die house muziek ruim goedgekomen. Platenverbrandingen doen ze gelukkig ook niet meer.

Christopher Cross – Ride Like the Wind [1980]

East Side Beat – Ride Like the Wind [1991]

Morgen de Sweet Sixteen alweer van deze adventskalender. Dat hadden ze nog niet in de jaren tachtig. Nee, niet geen adventskalenders. Wel blijven opletten. Snap dat het ‘uitdagend’ is op een zekere leeftijd maar doe het toch maar.  Vakje 16 dus morgen.

Kopfoto gemaakt door Mila Young, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Omhoog Is de Enige Weg [vakje 14]

Leave a reply

Als in ‘kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer?’

Nee! Mijn plaat is beter dan de jouwes. Nee de mijne. Ga toch buitenspelen allemaal. Ruimte genoeg voor alle muziek. Zijn spruitjes echt beter dan witlof, kom op zeg. GJ en Noorse trash metal rock gaat ‘m nooit worden. Betekent niet dat mijn muziek beter is. We hebben een andere smaak.

Hoorde vandaag weer Harold Melvin & the Blue Notes op de radio. ‘Satisfaction guaranteed‘. En mensen maar klagen over de jaren zestig als hedonistisch hippiegala. De jaren zeventig zijn nog erger. Niemand lette meer op zijn woorden. Zolang het in het Engels was overigens. Die schreeuw aan het begin doet me ergens aan denken, de opening van The Only Way is Up, ja de plaat die iedereen kent. In 1988 scoort de grote zus van Lisa Stansfield er een wereldhit mee. Yazz is blond, Mrs. Stansfield donker. Beiden hebben weinig haar. Sinead O’Conner spaart dan nog voor een tondeuse. Overigens gaat ‘Satisfaction Guaranteed’ gewoon over de liefde. En bevalt het niet neem je gewoon je hart terug. Wou dat het zo eenvoudig was.

In 2011 schreef ik over The Only Way Is Up. Nooit geweten dat het origineel uit de jaren tachtig kwam. Dankzij Ferry Maat, bekend van het radioprogramma de Soul Show had ik een joekel van een Aha-Erlebnis. Gelukkig wist ik wat er gebeurde want ik heb eindexamen Duits gedaan. Tot op vandaag blijft het origineel van Otis Clay erg leuk om je publiek mee in verwarring te brengen, feestelijke verwarring, dat wel.

Het origineel uit ’82 en de ververste versie uit ’89 verschillen enorm van elkaar maar ze zijn allebei even fijn. Ja toch Leo B.? Ben je er nog steeds? Voor sommige mensen is trouwens The Only Way Is Out, zeg maar waar is hier de nooduitgang. Zou wel fijn zijn, kunnen wij ongegegeneerd doorconverseren over de jaren tachtig.

Otis Clay – The Only Way Is Up [1982]

Yazz – The Only Way Is Up [1988]

We zijn inmiddels twee weken onderweg – langer dan de Top 2000 – morgen twee weken en een dag maakt vakje 15.

Kopfoto gemaakt door Parrish Freeman, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Gekke Kikkerziekte [vakje 13]

Leave a reply

Alle 13 goed? Hmmm dan zal dit wel vakje 13 zijn. Te gek.

Voor het bewijs dat vroeger alles beter was, hoef je niet eens zover terug te gaan. Windows 7 iemand? En die werkbalkknoppen in de eerste versies van Office vind ik een stuk prettiger dan het lint. Na 15 jaar geeft ook Microsoft dat toe want het lint gaat op dieet en lijkt verdacht veel op de originele werkbalk in een modern jasje. Aan de andere kant is Microsoft zo slecht nog niet. Vraag maar aan mijn nichtje die een hele gave ringtone op haar telefoon wil. Helaas, het is een Apple dat een gesloten systeem heeft, speciaal ontwikkeld met het oog op de veiligheid van de gebruiker enzo. [13] Misschien dat het verklaart waarom het deuntje bijna drie miljard hits heeft op Youtube. En je wordt er nog misselijker van dan Frans Bauer die een ode brengt aan K3. Toch durft iemand in de commentaren te schrijven dat het misschien wel de populairste muziekvideo ooit is. Kan nog wel eens kloppen ook, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat Nederland’s meest gehate plaat ‘Poing‘ van de Rotterdam Termination Source is, een gruwelijke mix van snoeiharde house, kettingzagen en het geluid van pingpongballen. Soms valt er over smaak inderdaad niet te twisten [14].

Onderhand al uitgevist over welke ringtone ik het heb? Nee, dan geef ik een hint: Eddy Murphy. De artiest zegt altijd dat zijn carriere begon in op een avond in 1976 wanneer hij als zanger Al Green imiteert en hij net doet alsof hij ‘Let’s Stay Together’ zingt. Da’s zeven jaar voor Tina Turner, alleen zij kan wel zingen, hij niet. Gekke kikkers trouwens ook niet en GJ nog minder. [15] Begin jaren tachtig breekt Murphy door als lid van het satirische comedyprogramma Saturday Night Live. Dat loopt een beetje uit de hand, zo erg zelfs dat hij zijn meest bekende typetje voor de TV studio laat doodschieten om er vanaf te zijn. Wat niet werkt voor Sherlock Holmes, werkt ook niet voor meneer Buckwheat. Murphy komt er niet vanaf. Gelukkig is de wereld groter dan de TV en in 1982 speelt hij een gevangene die tijdelijk uit de gevangenis mag in 48 Hours. Uitgebracht vlak voor kerst, blijkt zijn volgende film Trading Places dé tijdsbestendige kerstfilm te zijn. De bom barst pas echt het jaar daarop. In 1984 speelt Eddie Murphy Ace (Axel) Foley (F) in Beverly Hills Cop. Het wordt zo’n daverend success dat er nog vele vervolgen op volgen. Eens even kijken: Beverly Hills Cop II; Beverly Hills Cop III; Lethal Weapon 1; Lethal Weapon 2; Lethal W…, ach je begrijpt het wel.  Overigens staat de meest succesvolle film franchise ook op naam van Eddie Murpy. Op de film Hours zijn maar liefsts 48 vervolgen gemaakt. Raar maar waar, de laatste heette Another 48 hours. 49 Hours was logischer geweest.

Ik zie het in 2006 in een flits voorbijkomen. Gerard Jolink geeft een feestje en de DJ draait Sharam met Party All The Time. Wat goed genoeg is voor Gerard, vooral omdat ons Paps ook zo heet, is goed genoeg voor mij. Zeker als het een leuke plaat is. Ticket to the Tropics trouwens ook. En nee, ik ben nog niet gevraagd om het Foute Uur te presenteren. Te hoogbegaafd, muzifaal gezien dan.

Het origineel van PATT is een typische jaren 80 plaat die Eddie Murphy overigens in een keer heeft opgenomen. Geschreven en geproduceerd door Rick, toch is het nooit een hit geworden.

Maar klaar met dat gezever of moet ik tante Til vragen de roze verf tevoorschijn te halen? Nee millenials, niet zeuren, jullie kiezen ervoor om laat geboren te worden. Moet je maar niet wachten tot Facebook er is. Weet de rest inmiddels al welke ringtoon mijn nichtje wilde? Hint een is kikker. Hint twee is de hoofdpersoon uit Beverly Hills Cop. I, II & III. Nog steeds niet? Er zijn er voor minder naar de zoutmijnen gestuurd. En terecht. Crazy Frog met Axel F natuurlijk. Heeft bijna 680.000 commentaren op Youtube die ik niet allemaal doorgelezen heb. Crazy Frog dus. Hebbes, die krijg je de eerste weken niet meer uit je hoofd. Tenzij je verder omlaag scrollt misschien…

Tien wordt 13. Als in die LP’s van toen met alle 13 goed. Vraag me niet waarom er niet een even aantal aan beide zijden van de plaat konden. Ik kan niet eens tot tien tellen. Alle 13 goed ken ik wel. Heeft vast met de leeftijd te maken, niet met de kwaliteit van muziek. Die is gelukkig tijdloos.

En wat hebben we vandaag geleerd lieve kijkbuiskindjes? De jaren tachtig is een grote muzikale leugen. Niets is wat het lijkt. Belangrijker om te onthouden is dat GJ nooit te lange stukjes schrijft [1], geen super DJ is [mag je vergeten] maar wel een superboer. Probeer dat laatste maar eens te negeren. En dankbaar ik niet zo’n prutser ben als de Noorse sukkel-DJ Kygo. En voor de encore, ook Raymond van het Groenewoud’s ‘Liefde Voor Muziek’ vind ik vreselijk. Mark Zuckerberg kan hoog en laag springen maar echte muziek zal het altijd winnen van Fossielboek. Hoe kun je er nou zo’n puinhoop van maken Kygo? Hou je dan echt niet meer van muziek?

Eighties: Eddy Murphy – Party All The Time

Naughties: Sharam – Party All The Time [2006]

Het einde. Punt. [Dat wilde ik altijd eens schrijven.]

Maar…

Zullen we er nog eentje doen?

JA! JA! JA!

OK, ik hoor je. Maar wacht als dat vakje 18 is, hoe heet morgen dan? We weten allemaal dat de enige weg omhoog is en na 13 komt 14. Vakje 14 dan maar?

Kopfoto gemaakt door David Clode, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] Als ik [puur theoretisch gezien] te lange stukjes schrijf, zou ik ze opknippen tot een adventskalender. Maar aangezien dat alleen in december kan, schrijf ik dus nooit te lange stukjes. Q.E.D. Gaaf het zo’n logisch wetenschappelijk bewijs?

[2] Hannah Laing, Hvrr – Party All the Time is een maand of drie geleden uitgekomen. Staat op de playlist van Radio One [BBC] en intro is super. Lijkt of de plaat een beetje gepusht wordt tot hit maar of dat lukt? En ja met een moderne mixtafel kun je zelf mij het intro laten inzingen en ombouwen tot het zo klinkt, niet dan Cher?

[3] De Black Eyed Pees hebben ook geknutseld met PATT. Stiekum denk ik dat ze hun vingers er een beetje aan gebrand hebben. Als je het niet probeert, wordt het sowieso niks. Geeft wel aan hoe groot Eddie Murphy is.

[4] Niet beter, wel uniek. Het origineel van Crazy Frog’s Axel F. is van de soundtrack voor Beverly Hills Cop. Het instrumentale nummer is gecomponeerd door Harold Faltermeyer. Net zo uniek en herkenbaar als de titelmuziek die Ennio Morricone schreef voor The Good, the Bad and the Ugly. Is het leven niet geweldig met zoveel mooie muziek? Wat wil een mens nog meer? [5]

[5] Niet zeggen Mariah Carey, ook niet in december. Jennifer Lopez iemand? Oeps, sorry zat in jaren 80 modus. Vergeef me [6]

[6] De jaren 80 hadden toch wel wat met hun ongegeneerd mannelijk sexisme, zeg nou zelf.

[13] Als spellenmaker Fortnite Apple aanklaagt wegens monopolistisch gedrag, roepen ze dat het uit oogpunt van privacy niet gewenst is dat aanbieders in de appstore zelf geld mogen innen bij de klant.]

[14] En waarom denk je dat DJ’s die plaat [‘Pong’ van de Rotterdam Termination Source] dan toch draaien? Om iedereen naar de bar te jagen natuurlijk. Of geloof je dat clubs liefdadigheidsinstellingen zijn? In dat geval: neem eens een pilletje minder.

[15] Het is zelfs zo erg dat dames die heel, heel veel van me hielden, dreigden per direct weg te gaan als ik nog een keer zong. Terecht overigens, moet je die gebroken tegels in mijn douche zien.

Vies Is Lekker [Vakje 12]

Leave a reply

Je kunt gewoon onder werktijd blijven lezen hoor. We houden het beschaafd.

Herinnert u zich de meest depressieve plaat allertijden nog? “Nothing Compare 2 U” van kaalkoppie Sinead O’Conner? Of de stress na weer een weekend in Manic Monday? De Bangles zongen erover, maar ze zijn allebei geschreven door Prince. De artiest is universeel omarmd als een van de grootste musici ooit. Prince hield van muziek als kunstvorm pur sang. Niemand weet het zeker maar experts hebben het rekenwerk voor ons gedaan. Prince Rogers Nelson schreef tussen de 500 en 1.000 nummers – afgezien nog van al zijn andere werk, dat is.

Als ik ooit nog een flauwe een-aprilgrap verzin, verhaal ik van Prince als grote broer voor Michael Jackson. En waarom niet? Mijn theorie is dat je muzi-maximaal gevormd wordt door de hits die je hoort tussen je twaalfde en zestiende, ongeveer dan. Daarom zit ik vastgeketend aan de jaren tachtig. Niet dat het mij beperkt. Of zo kies ik te geloven.

Geen idee wat een genie is – we zijn allemaal blind voor onze eigen kwaliteiten – maar Prince schijnt het te zijn. Leg maar uit in de commentaren, graag zelfs. Geen punten voor zoutloos als “hij is beste” of “de enige voor mij”. Ondanks zijn muzikale statuur is Prince een drijvende kracht achter veel andere musici. Sinead O’Connor zonder Nothing Compares 2 U is ondenkbaar. In 1977 bezoekt Prince met een vriend een concert van de band waar Sheila E in speelt. Super onder de indruk maken de knapen ruzie over wie met haar mag trouwen. Logisch, maar ook veel succes jongens. Zeven jaar later is Prince de Yoda en Sheila E zijn Padwan. Denkt hij. Niet echt, in tegenstelling tot veel andere musici, stoomt ze vol voorwaarts op eigen kracht, weg vanonder de paraplu van de veelal toch wat duistere ‘Prince Organisatie.’ Soms zijn banden heilig en onbreekbaar [4] – een keuze maar toch – en verdient Sheila een centje bij als drummer en musical director tijdens zijn tournees in 1987, ’88 en ’89.

Ondanks dat Prince op Wikipedia beticht wordt van amoureuze banden met veel vrouwen, onder wie Sheila E – wou dat ik het was – maar ook Carmen Electra [ook wel OK] en Madonna [minder], was Vanity zijn grote liefde. Of Super Sheila. Niemand weet het zeker. In de jaren tachtig was het roddelcircuit nog niet zo professioneel en vergevorderd als nu dankzij de zegeningen van het internet. Maakt ook niet uit, Prince putte inspiratie uit alles en iedereen tot op het narcistische af. Geboren in 1959 ontmoette Denise Matthews Prince toen ze freaky zanger Rick James naar de American Music Awards begeleide. Het ouvre van Prince danst deels voorspelbaar grotendeels rondom androgyny. De Minneapoleataan besluit dat Denise de vrouwelijke vorm van zichzelf is. Ook schijnt hij van Matthews gehouden te hebben. Da’s vooral naar men zegt. Hij handelt er in ieder geval niet naar. Prince vraagt Matthews om het gezicht van zijn vrouwengroep Vanity 6 te worden, gemodelleerd naar iets wat hij in nogal stoute gedachten heeft. Waarschijnlijk het diep soort denken dat in weinig katoen voor de [vrouwelijke] partner resulteert. De hoes van de single Nasty Girl is daar het perfecte voorbeeld van. Niet opwindend zeg je? Hallo, we praten over 1982 toen roken nog gaaf was en sex suf. En GJ een knaap van 14, zeg maar hallo hormonen. Vanaf de eerst keer dat DJ GJ deze plaat terug in de hoes stopt, is het onmogelijk om het ‘nummer’ ooit nog te vergeten.

Nasty Girl, niet echt de beste platentitel om de vrouw van wie je houdt die blijde boodschap te brengen – maak het minder heuglijk enzo – stopt op nummer zeven in Nederland. Achteraf weet niemand waarom. Net als Sheila E weet Nasty te ontsnappen aan de onprettige poten van de Prince Organizatie. Vanity 6 met Nasty Girl is in 1984 uitgebracht om vervolgens glad vergeten te worden door de muziekgeschiedenis. Niets is voor eeuwig, zeker niet vergeten, totdat het nummer in 2004 weer opduikt. Geen feest der herkenning maar wel geweldige zang van Inaya Day. Waar het om gaat is balans. En die is er. Waarschijnlijk te gewoontjes voor Prince maar de energie die uit de muziek spat terwijl het nummer voor de eerste keer opbouwt naar het refrein is fantastisch. Ongetwijfeld wordt Tina Turner afgeschermd van de wereld en alles wat haar gelukkig maakt door haar omgeving – in haar eigen, beste belang natuurlijk – maar anders zou ze het razend met me eens zijn. Balans in muziek is essentieel, zang zonder kastje (vaarwel Cher) netzo. Muziek is emotie en soms is de beste muziek een liedje dat je de inhoud van de tekst doet vergeten terwijl je het hoort. Omdat alles feilloos in elkaar past.

Wat Prince bezielde, ik wil het niet weten. Het feit dat je geniaal bent, muzikaal of anderszins, is nul excuus om de mensen die je het meest na zijn niet te helpen het beste in zichzelf naar boven te brengen.

Vanity 6 – Nasty Girl [1982]

Inaya Day – Nasty Girl

Morgen vakje 13. Geen zorgen dat brengt geen ongeluk, we gaan het over kikkers hebben.

Kopfoto gemaakt door pawel szvmanski, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[4] Sheila E. is de peetdochter van Tito Puente. En Lilian Day Jackson die van Art Blakely. Hmmm. Even vergeten, Sheila E is ook bloedverwant en nicht van Nicole Richie. Lionel was haar voogd. Lionel Richie is niet Nicole’s biologische vader.

[6] Prince is vast fantastisch, maar vooral omdat er fantastische mensen om hem heen waren. Na een ongeluk kan Sheila E. nauwelijks meer drummen. Ze komt er bovenop en doet het drumwerk voor Gloria Estefan op Mi Tierra, een van de allerberoemdste Latin music albums ooit. Uiteindelijk is alle muziek met elkaar verbonden omdat muziek over passie en emotie gaat. Dat begrijp je zelfs als je niet kunt zingen of dansen.