Mes – Steek – Pijn [vakje 21]

Leave a reply

Vandaag in vakje 21 een minder leuk stukje nostalgie, maar veel belangrijker dan al het andere gereutel bij elkaar.

Goldband, terugvertaald als Goudband is een wit poeder. In het Engels wordt het finale produkt modder genoemd, perfecte naam. Voor gebruik water toevoegen. En dan maar muren stuccen. Die zag je vast niet aankomen. Weet je wat ik niet zag aanstormen? Goldband, de band. Zeg nou zelf Noodgeval is een waanzinnige plaat, helemaal nu en toch jaren 80. Krijg je ervan als je vader stucadoor is. Wat een onzin. Hadden ze het netzo goed MP75 kunnen noemen. De M staat voor machinaal verwerkbaar overigens.

Witte Was betekent de doorbraak voor Goldband met een tekst die Adriaan van Dis trots moet maken. Nee, niet bladeren vallen van de bomen af maar waarom is coke zo duur. Heb zo hard gelachen de eerste keer toen ik het hoorde. En dan noem je jezelf Goldband. Die jongens komen er wel. In 2022 spelen ze Lowlands ondersteboven. Het onvermijdelijke Pinkpop volgt in 2023. Wat een band.

Noodgeval was een of twee edities geleden de hoogste nieuwe binnenkomer in de Top 2000 – ja, ook GJ kan er niet omheen. Deze keer [2023] staat het lied op 94, wereldprestatie. Als ik de reclame van de publieke omroep goed heb gehoord is Stiekem van Maan en Goldband – heerlijke plaat – dit jaar de hoogste nieuwe binnenkomer. Maan begrijpt het, Goldband ook, GJ begint het langzaam te begrijpen, nogmaals sorry Maan. En dank je wel André van Duin.

Leuk dat er een jaren 80 sausje over het ouvre zit, maar wat is nou de link? Appeltje, eitje. Naast muziek leest GJ wel eens een boek, je weet wel van die mislukte bakstenen met veel letters en grote woorden [die ik oversla omdat ze te moeilijk zijn]. Roofstaat is een simpel woord dat [officieel] niet bestaat [maar iedereen begrijpt] voordat Ewald Vanvugt het gebruikt als titel voor zijn eenvoudige maar keidikke boek over het Nederlands koloniaal verleden. Echt een supersimpel boek ondanks de vele bladzijden. Wij Hollanders kwamen, zagen en staken de boel in de fik als we onze zin niet kregen. Keer naar keer en pagina na pagina, zwart-wit denken pur sang. Als Goldband zingt over de langste nacht, denk je automatisch aan corona, maar er zijn veel lange nachten. Sommigen duren geen maanden of jaren maar eeuwen.

Als ik dit schrijf is het zondag. Ik sta op met het nieuws. Weer bommen bij huizen, steekpartijen en ander grauw geweld. Ik herken Nederland niet meer. Ongetwijfeld weer een burgemeester die een woning sluit zonder te weten of het om slachtoffer of dader gaat en daarmee het probleem niet oplost. Wel lekker makkelijk, kijk mij eens daadkrachtig zijn. Zo sukkelen we al decennia voort. Niks nieuws onder de zon.

In 1983 was het vast ook wel eens zondag, ik gok zelfs meer dan eens. Iemand twee adventskalenders plus een dag of vier? GJ was 15 en de dichtsbijzijnde grote stad was Antwerpen. Misschien ben ik die zaterdagavond naar de disco geweest, misschien niet. Maakt ook niet uit. Het werd zondag. Wat ik me herinner is dat ons Mams zich altijd zorgen maakte. Of we wel veilig thuis zouden komen. Zo vermoeiend. Dat was toen. Nu weet ik beter. Ze was er al een kwijt. Mijn grote zus wordt binnenkort twee. Ja, dat lees je goed, twee jaar oud. Teveel zorgen voor een moeder. Daar hebben we het nog wel over. Kerwin Duinmeijer was ook 15 toen hij overleed op 21 augustus 1983. Ruzie in de Damstraat in Amsterdam en mes, steek, pijn. Neergestoken door de 16-jarige skinhead Nico Bodemeijer.

“Kerwin Duinmeijer rende gewond naar de Dam, opende de deur van een taxi en vroeg naar het ziekenhuis gebracht te worden. De taxichauffeur weigerde hem te vervoeren. Een tweede taxichauffeur verleende eerste hulp en regelde een ambulance, die twintig minuten later arriveerde.”

“Na de gebeurtenis stelt het bestuur van de Taxicentrale Amsterdam dat de weigerende chauffeur een menselijke beoordelingsfout heeft gemaakt.”

Bah.

“en niet had ingezien hoe ernstig de situatie was. Chauffeurs hebben weliswaar de instructie geen gewonden mee te nemen, maar behoren wel hulp te verlenen.”

Dus de chauffeur heeft wel de instructie gevolgd maar de patient is overleden? Als je een nieuwe laptop koopt en die ontploft, vraagt de winkel toch niet als eerste of je de instructie hebt gevolgd? “Bent u OK meneer de klant? Heeft u niks? En de anderen thuis ook allemaal OK?” Zo werkte het toen ook al.

Achteraf gooit de TCA nog wat olie op het vuur als het probeert zichzelf wit te wassen. Typische oneerlijke spagaat als de dienstdoende bovenbaas zegt dat “het niet zo is dat chauffeurs mensen moeten laten doodbloeden, maar dat het tegen de regels zou zijn, gewonden te vervoeren.”

Hoe dan? Ga lekker kleien met Kygo in het Hoge Noorden mislukte bovenbaas.

Ons Paps is ook taxichauffeur geweest en bij hem in de auto is eens baby geboren. Bevallende moeder er uitgooien dan maar? Omdat regels heilig zijn en boven alles gaan? Mensen zijn mensen en ieder leven is even waardevol, daar begint en eindigt alles mee. Weg met de regels! Hoeveel taxichauffeurs houden zich trouwens aan de verkeersregels? Vraag ik voor een vriend.

Ook de rechterin maakt er een potje van. Verplaats het incident naar nu en vraag je af hoe mensen zouden oordelen als Donald Trump zegt dat ondanks dat de dader een tatoeage heeft met “puur-blank”, het geen racistische moord is. Voeg daaraan toe getuigenverklaringen die stellen dat de dader ‘vuile neger’ riep naar Duinmeijer en hem de Hitlergroet zien brengen. In een documentaire uit 1984 wordt een getuige opgevoerd die zegt dat Bodemeijer tijdens de steekpartij roept “Ga terug naar je eigen land!” “Volgens de agent die Bodemeijer als verdachte verhoorde, had hij verklaard dat Duinmeijer een “vieze neger” was en dat hij “niet vies moest kijken”. De rest kun je lezen op Wikipedia, ondanks dat het hevig gekuist lijkt. [Ook Wikipedia is een gevecht om de waarheid.]

Wel of geen racisme? Zou het mes ook tevoorschijn zijn gehaald als dader en slachteroffer dezelfde blanke achtergrond hadden. Zwart-Wit is een uitstekende titel voor het nummer. De moord “greep Boeijen zo zeer aan, dat hij er een nummer over wilde schrijven, maar wist eerst niet hoe. Ook had hij twijfels of iemand (en met name Kerwins familie) wel op een popnummer zat te wachten. De familie gaf echter toestemming en Boeijen kreeg de melodie snel op papier. De verzorging van de tekst leverde meer problemen op. De liedjesschrijver kiest onder meer inspiratie van Bob Dylans The Lonesome Death of Hattie Caroll (moord door een rijke man op een Afro-Amerikaan) voor een verhalende tekst. Eenmaal op papier vereenvoudigde Boeijen de tekst […] steeds verder.” [Wikipedia]

Lust u nog jaren 80 peultjes? Maar eerlijk is eerlijk, met of zonder houten hijskranen voor de meisjes, is het tegenwoordig veel beter. Of beter gecamoufleerd? In 1980 werd de Centrumpartij geboren, een borreling van de Nederlandse Volks-Unie, pleitbezorgers voor een een “Germaans-christelijke cultuur” in Nederland. Bij de verkiezingen van 1982 haalde de partij een zetel die bezet werd door Hans Janmaat en het cordonne sanitaire was geboren. Die tijd dus en dan kiest Goldband voor dat numer? Veel helderder dan Zwart-Wit wordt de boodschap niet. Maar geen zorgen, mijn missie is muziek en Goldband’s versie van Zwart-Wit heb ik achter vakje 21 verstopt omdat hij geweldig is. Verder niets. Da’s trouwens ook hoe politiek en beinvloeding werkt. Slaap lekker, morgen een neutraal nummer: vakje 22. Iets met goud en bruin. Puur toeval natuurlijk. Dit is maar een domme lijst.

Eighties: Frank Boeijen Groep – Zwart Wit [1984]

Twintigers: Goldband – Zwart-wit [2021]

Morgen vakje 22 dus.

Kopfoto gemaakt Ryoji Iwata, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Dromendief [vakje 20]

Leave a reply

Vakje 20 markeert het vierde lustrum alweer. Een vijfde gaan we niet halen want dit is een adventskalender en dan is het kerstmis.

Normaal zou ik bij 19 zijn gestopt, maar die innerlijke rebel hé. Plus natuurlijk dat ik niemand het idee wil geven dat ik mensen verleid om naar artiesten te luisteren die wel heel dicht aanschuren tegen sexistsiche videos. Oeps. Tijd om in je Moers taal te gaan zingen.

Thijs uit Breda hebben we het over gehad. Tegenwoord beter bekend als DJ Tiesto van de vele fijne platen. Love Comes Again is daar een van. Staat hij een keer te draaien aan de voet van de Rotterdamse Erasmusbrug [waar anders?] komt Marco Borsato het podium op om de zang voor zijn rekening te nemen. Ondanks de kraakkwaliteit opname klinkt het super. Ook in 1994 klinkt het al super als Borsato zijn grootste hit ooit scoort. Knip de eerste seconden eraf [veelgebruikt DJ trucje] en Dromen Zijn Bedrog komt binnen als een huis. Toch heeft de dan nog jonge Marco de mosterd uit het Zuiden gehaald.

Soms denk ik wel eens dat er teveel muziekfestivals zijn. Ook het Eurovisie songfestival mogen ze best wel een jaartje overslaan, laat staan dat van San Remo. Wie mist dat wel? Als je in 1982 de 32e editie wint, wanneer begon het festival dan. Veel te vroeg! Toch won Riccardo Fogli dat jaar – daar. Wanneer je Otis Clay hoort zingen over The Only Way Is Up [vakje 14] wordt iedereen blij. Het origineel van Dromen Zijn Bedrog krijgt buiten Italie heel wat minder handen op elkaar. Riccardo Fogli’s – Storie Di Tutti i Giorni is desondanks zwaar herkenbaar. Toch is Dromen Zijn Bedrog (en als ik wakker word en naar je kijk, spookt het nog) een veel fijnere plaat. Luister er nog steeds graag naar, net als veel andere nummers van Marco Borsato maar wat kan die man goed leentje-buur spelen. Margerita iemand? Origineel is van Ricardo Cocciante. “Het is net alsof er iemand anders in je lichaam is gekropen.” Een van de weinige nummers die me ook nu nog echt pijn doen. Nu terug naar waar alles mee begon.

Eighties: Riccardo Fogli – Storie Di Tutti i Giorni [1982]

Nineties: Marco Borsato – Dromen Zijn Bedrog [1994]

Morgen vakje 21 alweer en dat is een stuk minder feestelijk.

Kopfoto gemaakt door Javardh, gevonde op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] De link voor de officiele video van Dromen Zijn Bedrog werkt niet dus een oude TMF opname. Ook leuk.

[25] Vijf maal vijf is trouwens ook 25, niet alleen eerste kerstdag.

Op Billen Van Beton Kun Je Rekenen [vakje 19]

Leave a reply

Niks vies aan dit verrukkelijke vakje 19

Valeriaanwortel geeft rust, zeggen ze. Doe mij maar een dubbele dosis. Even rekenen: als ik op de 19e jarig ben en dit vakje 19 is, dan… Dan zijn de chocolaatjes bijna op en de jaren tachtig allang. Nog vijf vakjes en dan moet het allemaal weer beschaafd, [666] u weet wel de wereld van vandaag waarin mannen en vrouwen gelijke kansen krijgen en kleine meisjes niet langer gedwongen worden met een houten poppenkeuken te spelen terwijl ze liever een houten hijskraan hebben. Waarom zouden meisjes geen ingenieur mogen worden? Dat utopia bereiken we volgens mijn laatste berekeningen pas/al [kies alnaar gelang u stemt] in 2024. Persoonlijk zou ik zou niet teveel vertrouwen op de technische knobbel van een optimist die geen ingenieur is maar economie gestudeerd heeft. Zal daarom wel een paar jaar later worden. Als, als, als.

De jaren tachtig waren een ander soort utopia, meer van de mannelijke vorm. Verkeerd om, van de vrouwelijke vorm, een utopia voor mannen. Roken was nog steeds gaaf, vergis je niet [vakje 12: Vies Is Lekker], bloot niet. Persoonlijk heb ik de omgekeerde mening, maar wat snap ik ervan? Vijftien jaar na dato, in 2003, hoor ik, nota bene in een discotheek in Beijing, het nummer Boys van de Italiaanse zangeres en presentatrice Sabrina. De rondborstige mevrouw zingt vanuit een heet zwembad, in vol zwemkledijornaat vanzelfsprekend. Die uitgekiende vormen komen duidelijk niet door haar voorliefde voor fitness, een jaren tachtig fenomeen. Maar als je een plek moet verzinnen waar je dit liedje niet hoort, is het wel Beijing. In 1989 zijn er demonstraties op het Plein van de Hemelse Vrede. Velen herinneren zich nog de eenzame protestant die bijna door een tank vermorzeld wordt. En dan hoor je in het Beijing van 2003 Sabrina uit Italie zingen over Boys? Het eerste waar ik aan denk als ik de plaat hoor, is de vader van een vriend. Mevrouw deinst wat al te enthousiast op en neer in het zwembad en de zwaartekracht ziet zijn [nee, natuurlijk niet ‘haar’, lees door] kans. “Kijk, nu gaat haar topje afzakken” verheldert de vriendelijk verdwaasde vader, zielsgelukkig dat hij het magische moment kan delen met twee knapen van een jaar of 20. Wat zal die man 15 jaar later dolblij worden als “Call On Me” uitkomt.

De Spencer Davis Groep zegt mij niet zoveel, de hoge tenorstem van Steve Winwood des te meer. Als je de plaat hoort, weet je meteen wat ik bedoel. Winwood had in 1981 een grote solohit met “While You See a Chance“, een zeer typische plaat. In 1986 hetzelfde verhaal met “Higher Love“. En ja hoor daar is ie weer. Nee, niet Cher met haar autotune maar Nile Rodgers van Chic, inmiddels ook een oude bekende. De eenzame soep is duidelijk op maar wat is die man een onstopbare musicus. Op “Higher Love” speelt hij de gitaar. De Valerie van het liedje is een echte persoon, en op een dag zijn ze weer samen. Nee, niet de Valerie van Amy Winehouse en Mark Ronson, overigens geleend van de Zutons, vraag maar aan Leo Blokhuis maar de Valerie van Steve Winwood. Het zou een ode moeten zijn aan iemand die alles had, maar het door de handen liet glippen, beetje raar voor een ode. Mooie plaat, Valerie van Steve Winwood dat wel. Zo mooi zelfs dat de Zweedse house dj Eric Prydz zijn vingers er niet vanaf kan houden. Als hij het resultaat aan Steve Winwood laat horen, is die zo onder de indruk dat hij aanbiedt de zang opnieuw op te nemen zodat het beter past. Tsja.

In dit geval denk ik dat vrouwen kritischer zijn op de zang dan de mannen. Wij zijn meer van de passieve aerobics. In 1982 explodeert het trainingsregime dankzij een video van Jane Fonda. Een fitness rage is geboren. Het jaar daarvoor verschijnt ‘Let’s Get Physical‘ van Olivia Newton John, de vrouwelijke hoofdrolspeelster uit Grease. Eigenlijk was het nummer bedoeld voor een sexbomman als Rod Stewart. Het zal wel. Dames, voel je vrij om een educatief commentaar achter te laten. De jaren tachtig zijn de jaren tachtig waarin mannen gewapend met de afstandsbediening graag een mooie mevrouw in een strak pakje zien zweten. Nu ik dit schrijf, die houten hijskranen voor de meisjes kan ook wel 2025 worden hoor. Niet boos worden, een eerlijker wereld is geen exacte wetenschap. En dan ben ik nog positief. Sommige dingen veranderen nooit. Van 40 jaar geleden naar 20 jaar voor nu en zie waarom Call On Me van Eric Prydz zo bekend is geworden. Dames in extreem strakke aerobics pakjes die een beetje bewegen. Is ook nog een verdwaalde meneer in beeld maar dat zag ik pas de 999e keer. Overigens is die ghetto blaster waarmee die mevrouw loopt die geen geld heeft voor een lange broek wel erg jaren 80. Waarschijnlijk de meest sexistische video ooit. Zou ik normaal nooit naar kijken maar in dit geval moest ik wel voor vakje 19. Laat de 19e nou net mijn verjaardag zijn. Die vier ik overigens het liefst in Rio de Janeiro, de wereldstad waar alle vrouwen billen van beton hebben. Oh nee, heb ik dat echt gezegd? Daarom is Leo Blokhuis wel op TV en ik niet. Beter.

Onthou een ding van dit verhaal, fitness kunnen we allemaal. Liefde voor muziek gaat door de oren, niet de ogen. Hoe zou het trouwens met Sabrina, ik bedoel tank-man zijn?

Eighties:  Steve Winwood – Valerie [1982]

Naughties: Eric Prydz – Call on Me [2004]

Morgen vakje 20, vinden jullie dat ook zo spannend? Ik wel hoor. Kan er nauwelijks van slapen.

Kopfoto gemaakt door Boxed Water Is Better, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] Vriendinnetje gehad dat Valeria heette gehad op de middelbare school. Die dame was echt gestoord.

[2] Helemaal geen Stock, Aitken & Waterman verstopt in deze adventskalender? Zelfs geen Samantha Fox, u weet wel heren? Puur toeval en nee die Rick Astley adventskalender staat niet voor volgend jaar op het programma. [3]

[3] Leuk idee trouwens. [5]

[4] Slimme dame overigens Samantha Fox, geef ‘r groot gelijk.

[5] Serieuze uitdaging dat wel.

[6] Laten we afsluiten met een sexistische jaren-70 opmerking. Wist je dat voor de laatste scene in Grease, die waarin de tortelduifjes weer bij elkaar komen, Olivia Newton John in zo’n strakke broek werd gehesen dat die dichtgenaaid moest worden en de actrice de hele dag niets durfde drinken uit angst naar de wc te moeten? [7]

[7] Dat waren de jaren 70. Terugkijkend kun je het de jaren 80 ook niet kwalijk nemen. Iets met voorbeelden en volgen.

[666] In een beschaafde wereld is Oekraine een vrij land dat zelf kiest zonder Russische inmenging, inval of overheersing.

Luisteren Is Nog Geen Horen [vakje 18]

Leave a reply

Vandaag in vakje 18 het bewijs dat muziek emotie is.

Scooter vergeten we maar liever. Voor de millennials onder ons, een scooter is inderdaad een mislukte E-bike. In dit geval verwijst de transportnaam naar een house-kopieerartiest. Kun je ook niet weten [zonder opzoeken].

GJ is niet altijd even snel van begrip. Het duurde wel drie afleveringen van het eerste seizoen voor ik inzag dat Big Brother niks voor mij is. Mijn toch iets of wat scherpere vrienden en vriendinnen hebben er nog steeds pret om. Zelf lach ik vooral om Jaap, de meneer die de eerste editie won omdat hij zonder blikken of blozen beloofde de miljoen oud-Hollandse florijnen aan de povere kindjes enzo te geven. Daar komt de afkorting Hfl. dus vandaan. Hij hield zijn woord want hij bedeelde zichzelf ruim, het arme schaap. En da’s niet kinderachtig. Het bedrag inmiddels wel, voor 450.000 euro koop je zelfs geen rijtjeshuis meer in de meest uitgestorven provinciehoek. Ik mag dan wel grappen over de VOC-mentaliteit van voormalig dubbele voornaam-premier JPB, maar sinds Valentijnskind Mark Rutte (geboren 14 februari) de baas van Nederland is, kan niemand meer een eigen huis betalen. Vers kopje thee nog net. En we weten allemaal wat politici zeggen als de middenklasse steunt en kreunt. “Ti Sento.” Nou kun je wel beweren dat je ons hoort maar dan? Om vervolgens bakken geld te schenken aan het Nationale Noordzee Onderwater Opera-orkest. Hoe vaak je ook met je kinderen naar [blub ik ben een vis] K3 bent geweest, die zag je niet aan komen [zwemmen]. Vroeger waren dovemansoren alleen voor arme mensen. Dankzij de constante vooruitgang nu ook in ruime mate beschikbaar voor de middenklasse.

Maar ach, in 1985 werd Markie Mark 18 en mocht voor het eerst stemmen. Vast met Ti Sento [Ik hoor je] op de achtergrond. Zou het daarom zijn lijflied zijn geworden? Het is overigens wel passend want halverwege de jaren tachtig zong Matia Bazar over hoe zij twijfelde over zijn liefde. Laten nou net de meeste middenklassers in het Nederland van vandaag met diezelfe vraag worstelen. Beseft Mark Rutte nog wel dat wij hem kozen om voor ons te pleiten? Geen antwoord op geven.

Overigens een persoonlijke bekentenis. Nadat ik Maan’s cover van Het Dorp hoorde, dacht ik van dat had je misschien beter niet kunnen doen. Gelukkig wees André van Duin mij terecht toen hij het voor haar opnam. Hij heeft helemaal gelijk, sorry. Zelfs GJ bakt er wel eens niets van. Mijn fout. Ook ik val wel eens van mijn geloof. Mea culpa. Dat meen ik, sla mezelf nog steeds voor m’n kop daarover.

Je kijkt naar een zangwedstrijd, kan ook een Lego concours zijn, omdat je van muziek houdt. In plaats daarvan krijg je eindeloos geneuzel over de emoties die kandidaat zus-en-zo voelde toen hij in 1985 langs Mo, Jan, Truus of Piet liep op een vol station. Wie? Dat bedoel ik maar. Huh, onmogelijk? Sinds wanneer wordt er preventief gescreend op kandidaten boven de dertig bij universele talentenjachten zoals die van John de Mol? Nietes toch? Daarom kijkt gans Holland liever naar taartenbakprogramma’s.

Toch is er nog wel iets goeds voortgekomen uit het haatzaaiende talentenshowformat van De Mol. Onbedoeld, dat wel. En maar lachen om Susan Boyle. Tot ze gaat zingen. Zoveel talent dat liever zingt dan over hun gevoelens praat. Waarschijnlijk is De Mol dover dan doof want muziek is bovenal emotie. Ooit Jennifer Hudson horen zingen? Beter dan pannenkoeken, jaren-tachtigspelling: pannekoeken, oneindig veel beter. Zangeressen als Susan Boyle en Jennifer Hudson zijn van zo’n fenomenaal schoon, uniek niveau dat vergelijken zinloos is. Hemels gewoon. Net als bijna alles wat uit Italie komt. OK, misschien geen limoncello kaas, maar die heb ik dan ook hier lokaal bij de gele supermarkt vandaan. Geef mij maar hutspotijs. Limoncello verstoppen in goedkope rubberkaas helpt ook al niet. Wanstaltig idee.

Tina Turner, die kennen jullie nog wel, ja toch, nou die mevrouw liep ooit van het podium en gebaarde naar Lisa Fischer zo van maak jij het maar af. En oh ja, Tina Turner wist precies wat ze deed. Kijk maar eens naar de documentaire met de meest mislukte title allertijden. Twenty Feet from Stardom tells the verhaal van een aantal achtergrondzangeressen die maar niet doorbreken. Voor Lisa Fischer hoeft dat niet, zij wil vooral zingen. Makkelijk gezegd als je zo briljant bent. Denk dat zelfs Anita Baker in haar broek plaste toen ze hoorde dat Lisa Fischer in haar achtergrondkoor zat. Bekendheid en zangkwaliteit hebben niks met elkaar te maken. Maar ook: mijn badkamertegels wachten nog steeds op reparatie. Aan de andere kant, ik hoef ook niet beroemd te worden. Misschien is dat waarom ik geen Facebook heb? Italie dus. Daar hebben ze ook talentenshows.

Ti Sento betekent ook in 2015 al zoiets als Ik Hoor Je. OK, behalve als je Mark R. heet misschien. De plaat was 30 jaar eerder uitgebracht, midden in de jaren tachtig door Matia Bazar. De groep had net als zovelen in een lang verleden meegedaan aan het songfestival. Wie niet, vraag ik dan. Vraag me trouwens nog wat anders af. Waarom heeft het volkslied van Oekraine dit jaar [2023] niet gewonnen. Is de oorlog al over dan? Maar niemand die luistert.

De nieuwe opening doet aan ZZ Top denken. Niet mijn muziek maar wel lekker om mee te beginnen. Dan begint ze te zingen, wat een zalige stem. En wat een gave muziekkeuze!

Zelfs al heb je nummer nog nooit gehoord, weet je wat er komt. Maar dan drie tellen later. Pure perfectie. Muziek is emotie, ik zei het toch? En dan gaat in een hogere versnelling en haalt Carola Campagna opnieuw uit. Nog heftiger, nog intenser. Zo waanzinnig mooi. Ga toch gewoon lekker slapen John de Mol, je snapt er helemaal niks van.

Eighties: Matia Bazar – Ti Sento [1985]

Tiener: Carola Campagna – Ti Sento [2015]

Morgen vakje 19, benieuwd wat de dag zal brengen. Misschien wordt het wel een sportief dagje als voorbereiding op al die kerstcalorieen.

Kopfoto gemaakt door engin akyurt, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] Overigens de vergeten groente van de dag: Scooter – Ti Sento [2009] Gewoon bah. Zelfs al zingt Matia Bazar zangeres Antonella Ruggiero mee. Bah ome Willem. Bah!

[2] Oeps, U vraagt hoe ze die documentaire dan hadden moeten noemen? Fifteen Feet from Fame [en houen zo als je dat wil] natuurlijk. Dat simpel.

Gevonden Of Heruitgevonden? [Vakje 17]

Leave a reply

Teruggevonden dus

Welk muziekprogramma was de ondergang van en is [nog?] beter dan TopPop. Vakje 17 brengt het antwoord.

Leo Blokhuis mag dan wel uithuizig vertoeven, zeer fijn en houden zo, ik wil graag nog even opblijven. Mag dat Mam, ik heb m’n tanden al gepoetst en Top Pop is afgeschaft. Alsjeblieft? Zullen we naar Club MTV met Downtown Julie Brown kijken? Oh wacht, ‘Even Aan M’n Moeder Vragen‘ hoeft in 1991 niet meer. Ik woon op kamers als Heavy D & the Boyz het origineel van Third World herbouwen. En wat een feestplaat is dat, wederom kroonluchterkwaliteit waar mijn grote held Bokito trots op zou zijn. Ik wou dat ik je meer kon vertellen over het hoe en waarom. Nee hoor, helemaal geen geheime DJ code, het zijn die tere 50-pluszieltjes van jullie hé.

Vroeger was vroeger, zeg maar ongeveer het tijdperk tussen Het Dorp [3] en de Spice Girls. Kwaliteits-studenteneten opgediend in de keuken. Daar stond overigens ook een 37 cm TV. Dat is zowel de diagonaal als diepte. Vroeger hadden beeldontvangers een buikje van achteren lieve millennials, maar een ezel die daarop lette. Hadden we zonder Facebook trouwens wel de tijd voor gehad. Maar gelukkig betere dingen te doen. Plezier maken omdat het zo plezant is. Stukken beter dan lachen voor de camera om het op je sociale dinges te plempen. En wat werden we blij als de eerste bastoon van Heavy D door ons dikbuik TVtje klonk. Kan ook de presentatie van Downtown Julie Brown zijn. Jongetjes hadden in die tijd een oogje op twee meisjes. Natuurlijk was daar Downtown Julie Brown. De andere – vanzelfsprekend – Julia Roberts. De beginnend actrice had net daarvoor complete bioscooppublieken [m/v] weggevaagd in Pretty Woman. Ook de dames. Waarschijnlijk dachten die iets van ‘wat nu?’ Wij ook hoor.

Trouwens, het origineel van Now That We Found Love komt uit 1973. Gamble en Huff, het duo dat bekend is geworden van the Philly Sound, schreven het nummer voor de O’Jays. Wat nu? Onderwerp waar ik weinig van weet, misschien toch eens Leo Blokhuis vragen. Nee, niet aan ons Mams, wel bij de les blijven iedereen.

Now That We Found Love is een perfect voorbeeld van hoe mooi gospel kan zijn. Try Jah Love is nog beter. Een van de weinige platen die mijn broer en ik allebei geweldig vinden.

Eighties: Third World – Now That We Found Love [1980]

Nineties: Heavy D & the Boyz – Now That We Found Love [1991]

Volgende aflevering geen Frankrijk, gospel of Sister Cristina. Wel een andere verpletterende Italiaanse deelneemster aan The Voice. Dat hoor je morgen in vakje 18. Zit geen enkele logische volgorde in deze lijst, met een uitzondering, vakje 24 van dat grote chocolaatje op kerstavond. Nou, vakje 18 is ex aequo met vakje 24, zo hemels.

Kopfoto gemaakt door Samuel Ryde, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] Wel ironisch dat de meest-bekeken versie van Third World’s Now That We Found Love op Youtube uit het archief van TopPop komt.

[2] Overigens heb ik me vergist, de plaat komt niet uit 1980, maar 1978. Vast wel een reden waarom ik ‘m toch in dit lijstje heb gezet.

[3] In dit geval Het Dorp van Wim Sonneveld, niet dat van Maan. Overigens nogmaals excuses Maan [4] Tot snel.

[4] Overigens is Het Dorp op de muziek van La Montagne van Jean Ferrat. En weer Frankrijk. Ik heb jullie aan het begin gewaarschuwd maar dit is toch wel fijn. [5]

[5] Soms is al die nostalgie wel een beetje vermoeiend, zeg nou zelf.

Atje Voor De Dorst [vakje 16]

Leave a reply

“Het leven is te kort om nuchter te blijven” Huh?

Geef mij maar een vloeibare adventskalender. Proost.

Je zou bijna vergeten dat het origineel een prima lijflied voor een stop drinken-campagne is. Schatje geef het op. OK, dat na na na is ‘m net niet maar verder heeft KC & the Sunshine Band’s Give It Up alle noodzakelijke ingredienten. Of het tot een overtuigde stopkeuze leidt, weet ik niks. En die andere titel Atje Voor de Dorst helpt ook al niet. Heeft Rene Karsten van zijn opa geleerd. Volgens de tekst dan.

Herinnert u zich de Blauwe Stad in Groningen nog. Uitgebreide reclamecampagne om naar het hoge Noorden te vertrekken. Desondanks wilde de volksverhuizing maar niet vlotten. Nou is een adje voor de dorst het tegenovergestelde van de Blauwe Knoop, maar toch. Je glas in een keer leeg [ad fundum] stuit vast tegen het zere been van de geheelonthouders, alsof ze een blauwtje lopen. Atje is een verbazingwekkend nummer overigens, Rene Karsten krijgt een liedje niet uit zijn hoofd en gaat daarom maar aan de drank. Als ik dat had gedaan was ik al lang dood geweest. Raar. Maar mocht je een probleem hebben met muziek uit je hoofd krijgen en je daarover zorgen maken, kun je ook je whisky-collectie door mij permanent laten beheren hoor. Proost!

Enige wat ik niet begrijp – maar ik heb dan ook nooit Latijn gehad op de basisschool – is hoe het Latijnse Ad Fundum ineens een t heeft. Daarover lees je niks in ’t Kofschip. [2] Wie dat onbegrijpelijke ezelsbruggetje verzonnen heeft, verdient trouwens een grootmedaille in de orde van de Eeuwige Ezel. Ja toch? Proost.

Eighties: KC & the Sunshine Band – Give it up [1982]

Tiener: Rene Karst – Atje voor de sfeer [2019]

Kun je nog tot 17 tellen? Zo ja, ga morgen door naar vakje 17 en leer je hoe het in ons studentenhuis altijd feest was. Ook zonder alcohol.

Kopfoto gemaakt door Scott Van Hoy, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

—

[1] We zijn inmiddels zover terug in de tijd dat er nog geen officiele video was. Maar wel TopPop. Niet aan je kinderen laten zien, anders willen ze straks nog dat TopPop terugkomt. Dan zitten we helemaal met de gebakken peren.

[2] Dat ’t-kofschipezelsbruggetje is trouwens zo slecht dat ik me nu pas, 35 jaar na de laatste aflevering van TopPop [zonder Ad Visser overigens] afvraag wat een kofschip is.

[3] Dat zou een bak zijn, mensen die aan de drank zijn geraakt op advies van de opa van Rene Karsten, horen op de radio dat er hulp beschikbaar is om van hun probleem af te komen. Op de tonen van KC & the Sunshineband. Als dat geen kwakzalverij is, weet ik het ook niet meer.

Rij Als de Wind [vakje 15]

Leave a reply

Wat is dat nou weer, rijden als de wind. Laat ook maar. Vandaag ons derde lustrum. Vijftien vakjes, allemaal zonder kaarsjes en chocolaatjes.

Zullen we er nog eentje doen? Omdat het kan? Maar vooral omdat Leo Blokhuis eindelijk naar huis is. En deze versie vast niet kent? Daar gaan we. Waarom duurde dat zolang overigens? Maar voor we beginnen, sleep me nooit meer mee naar Leo Blokhuis. Hartstikke fijn dat ze muziek maakte in Den Haag in de jaren 50 maar wat heeft dat met mij van doen? Doordraaien maar. Net al bekende ik dat ik Ticket to the Tropics van Gerard Jolink een leuke plaat vind. Noorse trash-metalrock blijft een twijfelgeval. Voorlopig zero points zullen we maar zeggen.

Stel je heet geen Eddy Murphy maar komt wel net uit de gevangenis en zit in de bus naar huis. In 1974 betekent een geel lint om de dichtsbijzijnde eikenboom dat ze nog van jou is – ja de liefde stelde destijds hele andere eisen [meer aan de dames, minder aan de mannen], vraag maar aan Tina Turner – en kon uitstappen. Leuk liedje overigens van Dawn. Tie a Yellow Ribbon heeft wel een hoog boerenkinkelgehalte maar goed. In 1978 wordt Give Up Your Guns van de Buoys een grote hit, exclusief alleen in Nederland. Heb ik geleerd van Leo Blokhuis, echt waar. Gaat over iemand die door de sheriff achterna wordt gezeten. Het is kiezen of delen, geef je over of slik een levensbedreigende lading lood die je eeuwig van de hik geneest. Misschien toch nog eens terugluisteren hoe het afloopt.

Waar de anonieme held van the Buoys [is trouwens ook de gaafste superheldenserie sinds tijden. OK, op Amazon dat wel] heen ging, geen idee, misschien de tekst nog maar eens terugluisteren. Die waar Christopher Cross in zijn eerste hit over zingt, wil naar Mexico. Ga ik binnenkort ook doen. Hoe eerder, hoe beter. Heeft meer met mijn oudste peetdochter te maken die ook machtig mooi Mexicaans bloed heeft. Staat overigens al heel lang op mijn lijstje. Helaas, sinds mijn lagere school afgebroken is moet ik weer bij nul beginnen. En nou maar hopen dat in de tweede ronde groep vier GJ ook les krijgt in Spaans, zou superfijn zijn. Kan nog wel even duren. Gelukkig zit de sheriff niet achter mij aan.

Dat van die discoplaten verbranden in de late jaren zeventig heeft niet echt veel geholpen hé? Sterker, eind jaren tachtig wordt het nog veel gekker. Ondergronds broeit de house music dan al een paar jaar maar voordat het nieuwe normaal [die kreet kenden ze toen nog niet] echt los mag, moet het even iets rustiger. De tweede helft van de eighties tekent ook in de clubs de overgang tussen vinyl en cd’s. En nee, millennial, er was toen nog geen Spotify, je mocht zelf beslissen welke muziek je mooi vond. Niet jaloers worden.

Geen idee hoe het kwam, teveel alcohol, vitamine C [gevaarlijkste drug ooit] of gewoon omdat bij alle DJ’s een steekje los is, maar het gebeurde. De New Beat markeert het avondgloren van de grammofoonplaat in de disco. Van die zwarte schijven heb je twee smaken, eentje die snel ronddraait en een die het de helft langzamer doet. Exact 33 keer per minuut om precies te zijn. Wat gebeurt er nou als je die 45 toeren-massa langzaam afspeelt. Dan klinkt het als een huilende vuilniszak in slow motion. En de New Beat was geboren. Zelfs als hyperfiere Reservebelg ben ik daar maar weining trots op. Gelukkig deed de Second Summer of Love in 1988 dat alles gauw vergeten. En om het geheel feestelijk weg te spoelen, verzon een zekere Jo B., een meneer uit Belgie, een pompend deuntje. Zo geinig zelfs dat een mislukte Britse reportagetaarttante als Philomena Cunk er niet over uitgepraat raakt. Natuurlijk was toen het hek van de dam en in 1991 legde de Italianen van East Side Beat hun handen op het zwarte goud van Christopher Cross en Ride Like the Wind was herboren. Altijd een leuke plaat gevonden. Ik had zelfs het cd-singletje, cool hé. Ach ook boerenschuur-dj’s snappen het niet altijd. Land en koeien is alles wat telt.

De verse versie opent heerlijk met wat wind. Dan een geluid dat meer klinkt als paardenhoeven dan wind in de zeilen. Geen idee waarom ik altijd aan de zilte zee denk bij dit nummer. Heeft vast met dat andere liedje van Christopher Cross te maken. Sailing was het tweede nummer van datzelfde – en eerste – album. Moet ik steeds aan denken. Overigens heeft de versie van East Side Beat wel wat van haar charme verloren maar iemand moet toch een tegengeluid laten horen. Straks bepaalt Leo Blokhuis – zijn vrouw heeft het officiele VOC-lied opngenomen, echt waar – nog waar we wel en niet naar mogen luisteren. Van al dat gepraat krijg ik wel dorst, heeft iemand voor mij een glas zero helder bubbelwater?

Overigens is het met die house muziek ruim goedgekomen. Platenverbrandingen doen ze gelukkig ook niet meer.

Christopher Cross – Ride Like the Wind [1980]

East Side Beat – Ride Like the Wind [1991]

Morgen de Sweet Sixteen alweer van deze adventskalender. Dat hadden ze nog niet in de jaren tachtig. Nee, niet geen adventskalenders. Wel blijven opletten. Snap dat het ‘uitdagend’ is op een zekere leeftijd maar doe het toch maar.  Vakje 16 dus morgen.

Kopfoto gemaakt door Mila Young, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.