Iets meer dan drie weken voordat ze uitgerekend was, verwoestte een korte, maar hevige brand het huisje van Janna. Moeder en baby zijn in orde, maar het appartement is onbewoonbaar. De ramen zijn dichtgetimmerd met houten platen, Van binnen is het zwart, zwart en nog eens zwart. Twee weken later bevalt ze van een kerngezonde dochter. Dat was bijna anders afgelopen.

In juni vroeg ik jullie hulp omdat Janna zwanger was. De steun was overweldigend. Ik ben er ontzettend van onder de indruk. Dank jullie wel. Toen Janna werd geboren in januari 1994, wachtte ze expres totdat ik de deur uit was. Ach, l’histoire se répète. Ruim twee decennia later op maandagmorgen 14 december gaat de telefoon:

“Janna is bevallen. Alles helemaal prima!”

Dat is een pak na mijn hart na alles wat er gebeurd is. Eind goed, al goed. Een uur later schiet ik in de lach. Zo moeder zo dochter. Wachten tot ik mijn kont gekeerd heb, he? Sinds Rio ben ik echter tot een baanbrekend inzicht gekomen: vrouwvriendelijk is niets voor mijn. Vrouwen wel. In alle soorten, maten en smaken. Beste uitvinding aller tijden. Maar dat wisten jullie geloof ik al.

Twee dagen eerder, op zaterdag begonnen de weeen. ‘s Avonds naar het ziekenhuis om weer teruggestuurd te worden terwijl ze iedere drie minuten kwamen. Niemand begreep er wat van. Ik vooral niet omdat mij iedere kennis daaromtrent ontbreekt. Ik bleef voor de zekerheid op de bank slapen. Op een koude regenachtige decembernacht is er geen taxi te krijgen, zeker niet in het kerst-reces-borrel-burp seizoen voor wat zich onze heer en meester waant, Haagse politici.

‘s Ochtends wakker geworden met verse broodjes – ontbijt op bank – en verder geklust. De stress was ondertussen behoorlijk toegenomen. Janna was de 21e pas uitgerekend en dat haar dochtertje zich eerder zou melden, stond niet in de crisisplanning. De hele zondag mijn gedachten gebalanceerd tussen “Waar heb ik mijn schroevendraaier nu weer gelaten?” en “Hoor ik daar iemand “ nu” roepen?” Toen ik ’s avonds de auto instapte was er nog niets veranderd. Maandagmorgen gaat de telefoon: “Selena is geboren, kerngezond.” Zo blij dat na alles wat er gebeurd was. De brand, twee weken eerder, had me echt compleet van mijn stuk gebracht.

Mooi rood is niet lelijk. Toch zal deze muur orchidee geverfd worden. Voor de kleurenanalfabeten onder jullie: da’s paarsig.

Gewoon stug doorgaan

De afgelopen twee maanden (nov, dec) heb ik mijn vrije tijd gestoken in het opknappen en baby-veilig maken van Janna’s huisje. In oktober aan de slag gegaan. Janna’s moeder was optimistisch. Zij dacht dat je er met drie dagen schilderen wel was. Na twintig jaar tijdelijke verhuur vraagt een fijn en veilig huis meer dan een likje verf. Ik ben vrij handig en je zag het gestaag vorderen. Toen Janna de foto van onze groepsapp wijzigde, wist ik dat ik op de goede weg was. Natuurlijk vliegen er af en toen hormonen rond en komt er wel eens een plafondlaagje naar beneden, maar het werk viel niet tegen.

Voor de meeste dingen in het leven is er maar een oplossing: harder werken en stug doorgaan. Heb ik van m’n vader geleerd. Meestal was het diep in de nacht voor ik naar huis reed. Op een gegeven moment zei Janna dat het beter voor me was als ik ‘s avonds niet al te laat maakte. Best om rond een uur op te houden. Ze heeft echt een hart van goud, maar je zult er toch de uren in moeten stoppen.

Op een zaterdag druk bezig en rond half twee ‘s nachts realiseer ik me dat de dames mijn autosleutels nog hebben. In het andere huis sliep natuurlijk iedereen al lang en ik schiet vreselijk in de lach. Mooi, dacht ik, kan ze er in ieder geval niets van zeggen als ik nog een paar dingen afmaak. Met nog vier weken te gaan, ga je een aanstaande moeder niet uit bed bellen.

Rond zessen was ik klaar, de bakker aan de overkant was al volop aan het werk. Een kussen van de bank die al weken in de weg stond, in plastic gewikkeld om het schoon te houden, een oude doek als hoofdkussen en mijn ogen dicht gedaan. Ik kan echt overal slapen. Telefoon op elf uur gezet en de dames geappt. Toen ik wakker werd en om me heen keek, schoot ik in de lach. De dames keken iets gestresster toen ze ontbijt kwamen brengen. Dat maakt toch allemaal niks uit en ik heb lekker door kunnen werken tot na enen, zonder dat het mijn schuld was. Lol.

Ontbijt op bed is een groot woord.

Klaar

Je herkent het vast wel, je werkt aan een project waarvan de deadline onwrikbaar is, maar de baas ook steeds met nieuwe dingen komt. Onhaalbaar. In dit geval moest alles drie weken voor de uitgerekende datum klaar zijn. Die deadline, daar maakte ik me niet zoveel zorgen over. Maar met nog een week over, kwamen de extra wensen. Vooral mijn eigen schuld, dan moet ik maar niet zoveel suggesties doen.

Er zijn twee gouden regels voor de vakman:

“Als ge ‘t nie meer wit: kit” en

“Grote scheur vulde met pur”

Vrij vertaald als: “ik hoef hier zelf niet te wonen, dus het is mijn probleem niet.”

Dus werd het mijn probleem. Janna’s appartement is een vooroorlogse kamer-en-suite met authentiek glas in lood en schuifdeuren. Een of andere prutser had het raam in de keuken dichtgeverfd en er was geen ventilatie meer. Uitgevogeld hoe het werkte en het raam er heel uitgekregen. De constructie van die vooroorlogse ramen is prachtig. Eenvoudig, functioneel en het overleeft ons allemaal. Er moest nog een laatste laag verf over, dan kon het raam er weer terug in. Smokkelen met drogen was niet mogelijk, dus het raam met platen dichtgetimmerd.

Zaterdag wilde Janna Sinterklaas vieren in haar nieuwe huis. Haar moeder was vrijdagavond tot na middernacht bezig om de gordijnen voor de woonkamer te maken zodat ik ze nog snel even kon ophangen. Eerder die avond aan haar gevraagd of alles wat ze in wilde voor haar huis in haar hoofd had, ook gerealiseerd was. Een volmondiger “Ja” met stralende ogen heb ik nog nooit gezien. Dat was heel fijn. Terwijl de dames naar huis vertrokken om te slapen, ging ik meubels in elkaar zetten. Voor een keer had Janna er geen bezwaar dat het wat later werd. Zeg maar zeven uur ‘s morgen. De dames nog een paar foto’s gestuurd voor ik naar huis reed. Rond negen uur lag ik in bed en viel met een grote glimlach in slaap. Blij dat nu alles echt klaar was voor de komst van haar dochtertje.

Kerstmis is helemaal Janna’s ding. Langzaam maar zeker werden alle stopcontacten bezet door geheimzinnige mini kerstboompjes. Zeven uur later was alles weg.

Dagmerrie

Om half twee ‘s middags sta ik op en pak mijn telefoon. Een paar gemiste gesprekken van de aanstaande oma en wat berichten.

“Brand”

“Janna gaat voor controle naar het ziekenhuis.”

“Huis is zwart.”

    “Net wakker.”

    “Janna en de baby in orde?”

    “Wat is er gebeurd?”

Natuurlijk wilde ik meteen in de auto springen, maar dat had geen zin. Als alternatief een uur rond gelopen met aan één voet een sok en schoen en de andere niets. Ik merkte het pas toen ik richting Den Haag vertrok.

De forse brand haalde het lokale nieuws. Iedereen was min of meer heel aan de buitenkant. Hugo Held had nog geprobeerd de boel te redden, tevergeefs. De aanstaande moeder had eerstegraads brandwonden, maar de baby was in orde.

Twee dagen later op maandagavond reed ik weer naar de hofstad. Dit keer om te kijken wat er nog te redden viel van Janna’s spullen. Meestal zing ik in de auto. Vals, dus dat doe ik het beste alleen. Dit keer niet, ook mijn normale “sportieve” rijstijl ontbrak. Rondlopen in Janna’s uitgebrandde huis is het het meest verdrietige wat ik ooit gedaan heb. Nog wat spullen uitgehaald, inclusief hobbelpaard en skippy koe, maar eigenlijk is alles verloren. Gelukkig stonden er vooral meubels in het huis, kleding en huisraad nog weinig. Mijn kelder daarentegen lijkt net een creche.

Plastic bevat weekmakers die bij brand vrijkomen en zoutzuur vormen. Dag gereedschap. Mijn longen waren er ook niet blij mee. Een paar dagen later het huis leeggehaald en alles bij het grofvuil gezet, voordat de aannemer aan de slag ging. Net als ik het halfafgebrande wiegje naar buiten breng, komt Janna aan. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is.

Vervolgens begonnen een tijdelijke babykamer in elkaar te knutselen. Mijn baas zat op school in Londen, vlak naast de Big Ben. Die slaat elke vijftien minuten. Nou de klok in mijn hoofd sloeg harder en vaker. Desondanks heb ik het niet gered om alles in orde te krijgen. Ja, 99 procent, maar ik wil 100 procent. Gelukkig waren het details. Hmm. De dag voordat we Janna en haar kleine meid uit het ziekenhuis gingen ophalen was het half vijf ‘s morgens toen ik in de auto stapte. Mijn linkerbeen dacht dat het mijn rechterbeen was en andersom. Ofzo. Die laatste procent zat er niet meer in. Grrr.

De volgende dag haalden we moeder en dochter op uit het ziekenhuis en dan krijg je weer een beetje perspectief. Alles was in orde voor de dames. Maar toch. Beter is altijd beter.

Stiekum denk ik dat Pharell Williams “Happy” voor Selena heeft geschreven. Slimme vent.

Eind goed, al goed

Het is inmiddels Valentijnsdag, Selena is exact twee maanden oud. Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel. Een van de fijnste dingen van het klussen is dat ik een beetje meer tijd kon doorbrengen met Janna. Het moet een tegenvaller voor haar zijn geweest dat het opknappen van haar huis zolang duurde. Ze heeft nooit geklaagd, terwijl je toch graag zo snel mogelijk je eigen plek wil voordat de baby komt. Ook na de brand niet. En weinig mensen hebben zo’n veeleisende zwangerschap gehad als zij.

De brand heeft voornamelijk meubels verwoest, de meeste kleren en babyspullen stonden nog bij mij thuis. Jullie weten het en ik weet dat jullie het weten, maar toch. Heb je nog iets over – in het bijzonder meubilair – laat het ff weten.

Vorige week hebben we even rondgekeken in haar huisje en het schiet lekker op. Met een beetje geluk is Janna’s appartement over een week of twee klaar en kan ik het oude laminaat eruit slopen en nieuw erin leggen. Kunnen de dames eindelijk naar huis. Het betekent ook dat ik dit jaar niet naar Rio kan voor het carnaval. Dat realiseer ik me nu pas. Hmmm. Misschien moet ik naar het Midden Oosten. Iraq ofzo, daar is het ook lekker warm.

Jullie wisten vast nog niet dat ik ook hobbelpaardenfluisteraar ben. Ik heb Janna beloofd dat het hobbelpaard mooier wordt nadat ik het opgeknapt heb, dan het was. Ik en mijn grote mond ook.

• Een fotoverslag van de verbouwing en wat volgde vind je hier. [14 Februari 2016]
• “De schatkamer van Ali Baba” vertelt hoe vrienden en bekenden te hulp schoten. [25 Oktober 2015]
• Hoe het allemaal begon kun je lezen in “Babyspulletjes gezocht“ [09 Juli 2015]