PvdA: Verwacht Verlies Veroorzaakt On-Democratisch Verraad

Wil je niet op de PvdA stemmen bij de komende gemeenteraadsverkiezingen, dan kun je beter doctorandus in on-democratische kiezersbedrogwetenschappen zijn.

De gemeenteraadsverkiezingen maken wat los – maar vooral bij diegenen die binnenkort ontplucht dreigen te worden. Het grote voorbeeld (in hoe het niet moet) is de PvdA.

De dagen dat mensen wisten waar de PvdA voor stond, zijn lang voorbij. Wat mensen zich terdege realiseren, is dat lokale afdelingen niet meer dan een verlengstuk zijn van het landelijk regentenbelang. Het is een van de redenen waarom lokale partijen zoveel succes boeken.

Zeg nou eerlijk, in het vraagstuk, wie mag de burgemeester leveren voor fusiegemeente Verwegistad, afgeruild tegen hogere lasten voor iedereen, iets waar u over nadenkt tijdens het stemmen? Hier in Rotterdam kies ik voor lagere lasten en verwacht dat de lokale afdelingen van landelijke partijen dat ook doen. Naief, ja. Ondanks dat mijn moeder van me hield, noemde ze me Goedgelovige Jantje. Verwegistad is ver van mijn bed, ja toch? Wat ze daar doen, moeten ze daar weten. Lokaal bestuurdersgeluk, ver van hier, daar hoef ik toch niet voor te betalen?

Helaas, dat is buiten de ijzeren discipline van Alles-Wat-Telt-Is-De-Partijglorie! gerekend. Waar die partij voor staat? Gooi een dubbeltje op en jouw gis is net zo goed als de mijne.

In een nationaal parlement met 150 zetels, is 9 best wel weinig. Vooral als je bij de vorige landelijke verkiezingen er 29 verloor, omdat je in de regering zat. Dan heb je je werk duidelijk niet goed gedaan. Hoe was het ook al weer? Slecht, slechter, afgestraft.

Mandarijnen kom je tegen in alle soorten en maten. Compromissers ook. De overeenkomst is dat beiden van zachte billetjes houden. In andere woorden: pluche. Niks niet als wat gemaakt wordt door de eerlijke, hardwerkende mensen van Page toiletpapier – en ja het bedrijfsleven zorgt voor banen, PvdA! Meer als in koning, keizer, admiraal, afstraffing wegens electoral bedrog kennen ze allemaal Desondanks misleidt de PvdA de kiezer met nieuwe namen om toch maar babyzachte PvdA billetjes op het pluche te krijgen.

Ben een man (mijn perspectief) en ben trots op waarvoor je staat! Niet bij de PvdA. Nadat ze jarenlang de kiezer landelijk hebben misleid, krijgt de kiezer op lokaal niveau een koekje van hetzelfde deeg.

Veel lokale PvdA-afdelingen doen onder andere naam mee aan verkiezingen” kopt Trouw. De ironie is dat de krant het artikel rubriceert in de categorie “democratie”. Kun je Trouw niet kwalijk nemen, opgericht in de oorlog, is geloof in onze democratie onderdeel van hun DNA. Chapeau en dank u trouwens.

Zelfs een lijstverbinding kan ik nog accepteren. OK, dat is meer moeten dan willen. Jezelf hernoemen terwijl je eigenlijk PvdA bent is grensoverschrijdend pluchegedrag op z’n gruwelijkst. Ik heb een hekel aan het soort generalisaties dat de pers doet bij grote stijgers en dalers, maar dit keer ben ik zelf ook schuldig. Als je 29 zetels verliest, is de boodschap van de kiezer eenduidig. Ik wil NIET op de PvdA stemmen! De minachting van de mandarijnen die over de arbeiders plachten te regeren is glashelder: dan veranderen we toch gewoon de naam, klootjesvolk. Wiens belang dien je dan? Geloof je uberhaupt in democractie?

Ik eis een eerlijke keuze. Natuurlijk is dat een illusie, maar op het moment dat ik in het kieshokje wil stemmen op iedere partij, behalve de PvdA, praten we over een heel nieuwe dimensie van kiezersbedrog. Natuurlijk, politici zijn ook mensen. Doen ze hun werk niet goed, verliezen ze hun job. Maar het stiekum teruggraaien van onverdiend pluche door de naam van je club – tijdelijk – te veranderen, is niet minder dan democratie-terrorisme. Dit soort egoistisch gedrag ondermijnt de meest fundamentele waarden van ons (voormalig) democratisch bestel.

PS, maakt u zich geen zorgen, ondanks dat ik begrijp dat besturen een duivels dilemma is op alle niveaus, discrimineer ik alle politieke partijen even hard. Omdat ze het verdienen.

Kopfoto (cropped and edited) gemaakt door Alexis Chloe, gevonden op Unsplash.

Fietsen is gezond

Een beetje vrolijkheid en wat vitamientjes kunnen geen kwaad aan het begin van de herfst. De groenteboer op de hoek van de Rotterdamse Berglaan maakt op creatieve en kleurige manier reclame.

afbeelding van fiets op stoep, gemaakt van sinasappels en mandarijnen

Mandarijnen, de oranje motor.

Tante Jeanette – Er is nooit tijd genoeg

Op 20 september overleed tante Jeanette, mijn peettante.  Een korte toelichting en de tekst die ik uitsprak tijdens de plechtigheid.

Tante Jeanette 01       tj001
 

Eind vorig jaar was mijn oudste peetdochter zwanger. Hard aan het klussen in de Hofstad, vroeg de benedenbuurman die een Turkse supermarkt runt mij wat een peetoom eigenlijk is. Hoe leg je dat uit? Ik vroeg het een vriendin: “dat kennen wij niet.”

Geen idee of het een specifiek katholiek iets is, maar het blijft bijzonder. Een band – met of zonder bloed – die vaak een leven lang gekoesterd wordt.

Mijn eigen peettante – tante Jeanette – overleed op 20 september 2016. Het was een schok, ik had het niet verwacht. Een tijdje geleden had ik nog haar geboortekaartje – gedateerd 23 augustus 1935 – ingescand en aan haar gestuurd.

Iets voorbereid had ik niet. Desondanks heb ik toch een paar woordjes gesproken tijdens de afscheidsplechtigheid. De tekst hieronder is een lichte bewerking daarvan.

 

***

 

tante jeanette kunstwerkDag Oom Hens, Dag familieleden en vrienden van tante Jeanette. Mijn naam is Gert-Jan. Ik ben een van de petekinderen van Oom Hens en Tante Jeanette.

 

Toen

Zoals u op de rouwkaart heeft gelezen stond tante Jeanette’s leven in het teken van onder anderen ouderen en kinderen. Haar petekinderen zijn daar een voorbeeld van. Ik moest het even checken, maar mijn neef Mark is er in ieder geval ook een.

Na het overlijden van mijn eigen moeder een aantal jaar geleden vond ik een foto van mijzelf als baby: 1968. Er staan twee dames op de foto. Een met een grote bos opgestoken donker haar: Tante Jeanette, de andere mijn moeder.  Dat was bijzonder om te zien hoe banden die vele decennia geleden gesmeed zijn, voor altijd zijn. Dat realiseer je echter pas als je terug kijkt. En dan schieten er allerlei flarden van vroeger binnen. Een waar ik zelf het meest om moest glimlachen is de piano in het huis in Laren.

Ik zal een jaar of twaalf geweest zijn en ging uit logeren. In de hal stond een piano. Welk kind vindt het niet leuk om daarop te rammelen. Gelukkig voor tante Jeanette en oom Hens hadden ze daar een tijdslimiet aan gesteld. Een kwartiertje ofzo Heel verstandig.

Als petekind maakten tante Jeanette en oom Hens altijd de tijd om op je verjaardag te komen. Toen ik 8 was kreeg ik een heuse glijbaan. Welk kind wil dat nou niet Met de hele buurt op de glijbaan. Het ding paste nauwelijks in de schuur. Was ook twee keer zo groot als ik.
Je hoeft zelf geen kinderen te hebben om te begrijpen wat er in het hoofd van een klein menneke als ik omging. Tante Jeanette deed dat perfect.  Dat getuigt van een bijzonder soort warmte en zachtheid. Tijdens de de eucharistieviering eerder vanmiddag in de Begijnkapel gaf oom Hens ook een treffend voorbeeld. De tiener die juf Jeanette na al die jaren nog herkent. En natuurlijk juf die haar kent en haar naam weet. Heel erg op mensen gericht, op een goede, positieve manieren. Dat zouden meer mensen moeten doen.

 

En nu

Nadat ik in Rotterdam ging studeren, werd het contact minder. Achtien jaar en losgelaten in de grote stad. Zo werkt het leven. Eigenlijk is dat best jammer.

De laatste jaren elkaar toch weer vaker gezien. Erg fijn moet ik zeggen.  Een aantal jaar geleden op een mooie voorjaarszondag naar Laren gereden en heerlijk geluncht. Natuurlijk liep het flink uit. van 10 tot 4 ofzo. Dat is altijd een goed teken.

Tante Jeanette komt uit een groot gezin van tien kinderen, waarvan de broers altijd graag zingen. Nu mijn vader gepensioneerd is, zingt hij meer. Een van de koren waarvan hij lid is, gaf een optreden. Dat was twee jaar geleden en na afloop gingen we uit eten. Tante Jeanette, Oom Hens, Pap en ik samen met de rest van de vereniging.

Toeval bestaat niet? Geen idee, maar de man naast wie we aan tafel zaten, had in het huis aan de Schiedamseweg in Rotterdam, waar tante Jeanette en de rest van de kinderen opgegroeid zijn, gewoond.  Volgens mij zo’n tien jaar geleden nadat de familie naar Breda verhuisd was.

Dolle pret natuurlijk. Tante jeanette genoot ervan. Wel viel me toen al op dat ze vergeetachtig werd. “Gaan we met de auto, Hens” Dat mag als je zo’n respectabele leeftijd bereikt. Een jaar geleden een groot feest voor ons Pa, lekker uit eten. Ik merkte inderdaad dat het vergeetachtige sterker werd.

Exact weet ik het niet meer. Ik denk dat het een paar maanden geleden was dat ik tante Jeanette voor het laatst zag. Het koor gaf weer een uitvoering en na afloop gingen we met z’n vieren gezwllig uit eten. De ziekte begon in toenemende mate zijn tol te eisen. Ik merkte het ook aan oom Hens. Logisch natuurlijk maar desondanks.

Natuurlijk wist ik dat tante Jeanette achteruit ging. Maar toen pap vorige week belde was ik enorm verrast. Zoals altijd denk je “alle tijd in de wereld” Die is er nooit.

Van een afstand heb ik gezien hoe oom Hens de laatste jaren voor tante Jeanette heeft, gezorgd ook al viel het hem ongetwijfeld zwaar. Het moet een moeilijke taak zijn geweest. Ik heb veel bewondering en respect voor wat u heeft gedaan. En ik weet dat ik niet de enige ben.

Oom Hens, ondanks dat slechts maar woorden zijn, wil ik u heel veel sterkte wensen. Natuurlijk ook de andere familieleden en alle andere aanwezigen wens ik veel sterkte.

tante-jeanette-geboortekaartje

Japan In 4 Minuten

Een prachtig filmpje dat perfect laat zien waarom Japan zo’n fantastisch land is. Vind je het gek dat ik mijn hart verloren heb aan Japan? In ieder geval niet meer na het zien van deze clip.

In Japan – 2015 from Vincent Urban on Vimeo.

This film is a collection of audiovisual moments and memories of a 3-week railway journey through Japan in 2015. We were whizzing through the country with the Shinkansen visiting Tokyo, Osaka, Hiroshima and Kyoto as well as lots of wonderful little places along the way, meeting the most friendly people and experiencing a culture that somehow balances its rich tradition with a very futuristic present.

Meer dan een verbouwing

Het geheim van klussen is dit. Doe het goed en geen mens ziet het. Iedereen verwacht dat je een kastdeurtje recht afhangt. Pas als dat niet het geval is, krijg je commentaar. Hetzelfde geld voor veiligheid. Daarom neem ik opmerkingen als “Even latexen, da’s drie dagen” met een korreltje zout. Niet dat ik had verwacht dat ik drie maanden bezig zou zijn bij Janna. Een verslag in foto’s.

Als er overal theebekers rondslingeren is GJ meestal niet ver weg. Die zak Haribo? Da’s iemand anders’ verslaving. Ik zal geen namen noemen, maar het is twee letters verder dan de letter H van Haribo. De tweede letter – A – zit overigens wel op de goede plaats.

 

Alle begin is makkelijk

Eerst maar eens de scheur in het plafond repareren. Dan de muren sauzen. Het was meer werk dan ik dacht, getuige de sausotorus. Ondertussen stond mijn kerstboom thuis langzaam te verpieteren op de gang.

 

Tijdens het latexen kwamen de vorige lagen als ijsschotsen naar beneden. Een paar weken later in de achterkamer precies hetzelfde probleem. Het kost wat meer tijd, maar alles is op te lossen.

 

Verven is niet vijn

Verven is niet mijn ding. Toch is het een groot gedeelte van het werk.

 

Gelukkig telt alleen het resultaat. Die lelijke streep is de gasleiding. Die mag je niet verven. De vensterbank heb ik later gefixt. Vast en veilig voor altijd.

 

Operatie Keuken I – Teveel gulle gaven

Het is altijd de schuld van anderen. In dit geval van iemand met een dubbele voornaam –  dat zijn altijd rare lui – die keukenapparatuur wilde ruilen tegen een Ajax koelkastmagneet. Niet dat hij er wat aan heeft, zijn nieuwe keuken is voorzien van inbouwapparatuur. Maar toch, goede deal. Zeker omdat net daarvoor een collega vroeg of Janna nog geintereseerd was in een pannenset. Zoals ik al zei, ontzettend veel hulp gehad van zoveel mensen. Super!

 

Tussen het klussen door moesten er ook nog spullen opgehaald worden. Het meeste had ik geen idee van wat het was. Een tummy-tub bijvoorbeeld. Uiteindelijk deed die niet waar hij voor bedoeld was. Selena ging er in staan. Het is waar, kleine mensen zijn grote mensen de baas. Soms zaten er verrassende dingen tussen, zoals het voorleesboekje over een muis. Ik herkende het meteen, ik had precies hetzelfde boekje toen ik klein was. Grappig en ook een beetje raar.

muizenboekje

 

Operatie Keuken II – Hoe maken we alles passend

Keukenelementen zijn blokken van 60 centimeter breed. In Janna’s appartement passen vijf van die elementen. Om de oven en koelkast passend te maken, moest het aanrechtblad eraan geloven. Toen ik een paar jaar geleden zelf verhuisde, dacht ik dat ik daar een jaar zou wonen. Mijn keuken had een oud aanrechtblad gemaakt van een soort traanplaat. Te lelijk voor woorden en voor een paar tientjes heb je 260cm keukengeluk bij de blauwgele platte dozen discounter. Je kunt er een paar jaar mee toe.

De huur wordt berekend op basis van het aantal punten. Minimaal 220cm aanrechtblad levert de verhuurder maximale punten op, dus die moet terug als Janna verhuist. Een ander blad op Marktplaats gekocht – met ingefreesde spoelbak – en die een kopje kleiner gemaakt en vastgeschroefd.

 

Ik heb niet alleen fantastische vrienden, mijn buren zijn ook super. Vorig jaar – op vrijdag de dertiende – hebben ze een dochtertje gekregen. Ja, dat is een goed voorteken. Gisteren werd Lauren een jaar oud. Ze waren al weekend ouders. Meestal stoppen mensen daarmee als ze zelf kinderen krijgen. Niet zij. Twee weken later ofzo was de kleine bezoeker weer welkom. Een verrassing als deze op je deur vinden, maakt het daarom zo veel leuker.

j buren

 

Operatie Keuken III – Waar laten we het?

Nadat het nieuwe aanrechtblad gemonteerd was, zat ik nog met het oude – meer dan twee meter lange – blad. Je kunt zo’n lap hout wel in de badkamer zetten, maar dat is lelijk en staat uiteindelijk in de weg. Ik moest even denken. Het appartement wordt verwarmd met gaskachels en de ruimte onder de ramen is daarom vrij. Toen kwam ik op een lumineus idee. Wat nou als ik het aanrechtblad onder de vensterbank verstop. Er loopt wel een gasleiding, en dat betekent extra voorzichtig zijn. Een paar jaar geleden heb ik mijn VCA gehaald. Ondanks dat certificering niets meer is dan bedrijven die zichzelf indekken – en mijn certificaat is inmiddels verlopen – twijfel ik er niet aan dat ik driedubbel wordt opgehangen als ik iets fout doe. Daar gaat het niet om. Veiligheid voor alles. Iedereen moet ’s avonds heel naar huis. Het is zo simpel.

Een eenvoudig raamwerk is voldoende om het aanrechtblad – zonder bak – vast te zetten. Voor een euro koop je twee vierkante meter hardboard. Verf het wit en niemand weet dat er een aanrechtblad verstopt is.

Janna en ik zijn vorige week even gaan kijken en ironie, oh ironie. Het oude aanrechtblad zit nog steeds verstopt achter het hardboard. De timmerlui hebben de platen zelfs opnieuw geverfd. Wedden dat ik over een paar jaar het originele aanrechtblad terugplaats? Ik weet het, ongelooflijk. Het loste wel mooi een probleem op en de badkamer is nu vrij voor de wasmachine en wat extra planken en kasten.

 

De vensterbank was wel erg breed. Optisch gezien was een smallere vensterbank beter, dus die moest er ook aan geloven.

 

Kleine gaten, grote gaten

Ik ben niet voor een gat te vangen. De bovenburen wel. Geen idee hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, maar het hele blok tochtte. Als zij het niet repareren, doe ik het.

“Wat als ze gaan klagen?”
“Dan stuur ik ze een rekening.”

 

Diezelfde bovenburen hadden het luchtkanaal in de WC volgestort met puin. Echt ongelooflijk, een ventilatie is geen stortkoker. Janna was er niet blij mee. En terecht. Gaas tussen gezet, balkjes tegen het rooster. Nog een paar aluminium u-profielen gesuggereerd, maar dat hoefde niet. Nu kan het er weer honderd jaar tegenaan.

Operatie Keuken IV – Het raam dat geen raam was

Iemand had ooit het keukenraam dichtgeverfd en daarom was er geen ventilatie. Dat is meer dan onpraktisch. Toen de kamers klaar waren, begon ik aan het keukenraam. Het was even puzzelen om het raam eruit te krijgen. Omdat je in dit geval met verven en drogen niet kun smokkelen, lag het keukenraam nog te wachten op een volgende verflaag toen het gebeurde.

 

De laatste loodjes

De kwaliteit van het kluswerk hangt voor het grootste gedeelte af van de opdrachtgever. In dit geval een tien met een griffel. Natuurlijk duurt het lang. Te lang, dat begrijp ik ook, maar soms kan het niet anders. Janna heeft nooit geklaagd of gevraagd wanneer het klaar was. Meestal moet je uitleggen dat dingen eerst lelijker worden, voordat het beter wordt. Haar antwoord was “dat weet ik GJ”
Vanzelfspreken wel duidelijk aangegeven wat ze wilde. Af en toe koekies en zien dat iemand blij is met de vooruitgang, maakt klussen tot een feest. Het is nog steeds werk. Fijn werk, dat wel.

De regisseur van de slechtste film aller tijden zou het nog niet aandurven. Het huis van een aanstaande moeder brandt af, een paar uur nadat het opgeleverd is. De realiteit is echter anders. Vrijdagavond schroefde ik de meubels en babykamer in elkaar Rond negen uur ’s morgens lag ik in bed. Toen ik aan het begin van de middag wakker werd, was alles weg. En de zwangere moeder in het ziekenhuis met brandwonden.

 

Niet iedereen is geschikt als klusser. Janna stelde voor dat bouwmarkten een pasjessysteem moeten invoeren om klunzige klussers tegen zichzelf te beschermen. Prima idee. Dat betekent niet dat je als echte man geen voorraadje Fix & Finish in huis moet hebben. Drie keer 10kg is wel genoeg.

fenf

 

Brand

Een paar foto’s van de brand. Het zijn geen vrolijke foto’s, maar ze geven wel een indruk hoe groot de schade is. De eerste en tweede foto zijn van voor de brand. Op de tweede is het keukenraam eruit en heb ik de boel tijdelijk dichtgetimmerd.

 

De skippykoe zat nog in bad toen het gebeurde. Skippykoe? Yep, ook dat heet vooruitgang. Zelf denk ik dat de skippykoe Janna’s beschermengel is. Waarom niet, mijn Chinese sterrenbeeld is tenslotte Aap. Dat begrijpt iedereen. Maar ach wie zal mij geloven als ik het heb over beschermskippykoeien? Toch bestaan ze – nauw verwant aan de eenhoorn natuurlijk.

skippy koe

 

De draad weer oppakken

De brand brak uit, drie weken voor Janna uitgerekend was. Alhoewel aanstaande oma had bezworen dat als de kleine er eenmaal was, er geen Hotel Oma zou komen, opende het al weken daarvoor zijn deuren. Natuurlijk moest er nog van alles gebeuren. Behang, anti-schimel middel en verfje om tot een acceptabele babykamer te komen. Was ik nog vergeten te vertellen dat uitgerekend toen Hotel Oma ook nieuwe ramen kreeg in het hele huis? Uitstekend idee om dat te doen voor de kleine er is. Het liep anders. Maar waar een wil is, is een weg.

babykamer in wording

 

Het is toch ’n feestje

Een kindje krijgen is een feestje. Dat staat in de wet. Of tenminste dat denk ik. En anders wacht maar tot ik de baas van Nederland ben. Zoals ik al zei, heel veel mensen hebben geholpen, maar er moest nog wel het een en ander gewassen worden. Die nobele taak viel mij ten deel. En ja er waren wel een paar verbaasde blikken van bezoekers. Altijd leuk. Het verdriet van de brand kun je nooit uitwissen, maar om er toch een feestlijk tintje aan te geven heb ik alles in vrolijke tasjes ingepakt. Ze noemen het niet voor niets een blije gebeurtenis. En die laatste foto? Een beetje overwerkt zullen we maar zeggen.

 

Het eindresultaat

Dat is fantastisch: Selena Elise Fatima, geboren op 14 december 2015. Het duurde even voor het kwartje viel, maar Selena staat voor de maan. Die staat op haar beurt weer voor de wedergeboorte. Bijzonder passend na alles wat gebeurd is. Weet je wat het mooiste is? Iedere keer als ze haar oppakt, begint haar gezicht te stralen. Wiens? Van allebei.

Ik moet alleen nog even in gesprek met Xenos. Ze verkopen een compleet houten alfabet, maar niet de letter A. Al tijden niet meer. Er is geen eens een vakje voor. Komt ook niet meer. Dat is niet cool. Kan ik meteen Ikea een briefje sturen, vragen of ze nog wat meubels over hebben.

 

Tot slot

Een slechte generale is een goede finale. Tijdens het klussen begonnen mysterieuze minikerstboompjes langzaam het huis te vullen. Ik verwachtte Dr. Who elk moment. In Janna’s appartement stond ook een bijzonder bordje, zo speciaal dat het de brand wel moest overleven. Nee dat is geen wonder. Het is zo bedoeld. Een voorteken van een mooie toekomst voor dochter en moeder! Dat mag ook wel na alles.

het bordje

En daar houdt het niet op.

Een blakend gezonde baby. Eind goed, al goed!

Iets meer dan drie weken voordat ze uitgerekend was, verwoestte een korte, maar hevige brand het huisje van Janna. Moeder en baby zijn in orde, maar het appartement is onbewoonbaar. De ramen zijn dichtgetimmerd met houten platen, Van binnen is het zwart, zwart en nog eens zwart. Twee weken later bevalt ze van een kerngezonde dochter. Dat was bijna anders afgelopen.

Valentijnsdag, vandaag is Selena twee maanden oud. Een mooie gelegenheid om jullie bij te praten. Later dan gepland. Met kerst kon ik geen pap meer zeggen. Een paar dagen geleden vond ik nog een stapeltje ongeopende kerstkaarten. Jullie ook een fijne Sinterkerst & Nieuwhaas. Lees maar verder.

In juni vroeg ik jullie hulp omdat Janna zwanger was. De steun was overweldigend. Ik ben er ontzettend van onder de indruk. Dank jullie wel. Toen Janna werd geboren in januari 1994, wachtte ze expres totdat ik de deur uit was. Ach, l’histoire se répète. Ruim twee decennia later op maandagmorgen 14 december gaat de telefoon:

“Janna is bevallen. Alles helemaal prima!”

Dat is een pak na mijn hart na alles wat er gebeurd is. Eind goed, al goed. Een uur later schiet ik in de lach. Zo moeder zo dochter. Wachten tot ik mijn kont gekeerd heb, he? Sinds Rio ben ik echter tot een baanbrekend inzicht gekomen: vrouwvriendelijk is niets voor mijn. Vrouwen wel. In alle soorten, maten en smaken. Beste uitvinding aller tijden. Maar dat wisten jullie geloof ik al.

Twee dagen eerder, op zaterdag begonnen de weeen. ‘s Avonds naar het ziekenhuis om weer teruggestuurd te worden terwijl ze iedere drie minuten kwamen. Niemand begreep er wat van. Ik vooral niet omdat mij iedere kennis daaromtrent ontbreekt. Ik bleef voor de zekerheid op de bank slapen. Op een koude regenachtige decembernacht is er geen taxi te krijgen, zeker niet in het kerst-reces-borrel-burp seizoen voor wat zich onze heer en meester waant, Haagse politici.

‘s Ochtends wakker geworden met verse broodjes – ontbijt op bank – en verder geklust. De stress was ondertussen behoorlijk toegenomen. Janna was de 21e pas uitgerekend en dat haar dochtertje zich eerder zou melden, stond niet in de crisisplanning. De hele zondag mijn gedachten gebalanceerd tussen “Waar heb ik mijn schroevendraaier nu weer gelaten?” en “Hoor ik daar iemand “ nu” roepen?” Toen ik ’s avonds de auto instapte was er nog niets veranderd. Maandagmorgen gaat de telefoon: “Selena is geboren, kerngezond.” Zo blij dat na alles wat er gebeurd was. De brand, twee weken eerder, had me echt compleet van mijn stuk gebracht.

janna 02

Mooi rood is niet lelijk. Toch zal deze muur orchidee geverfd worden. Voor de kleurenanalfabeten onder jullie: da’s paarsig.

Gewoon stug doorgaan

De afgelopen twee maanden (nov, dec) heb ik mijn vrije tijd gestoken in het opknappen en baby-veilig maken van Janna’s huisje. In oktober aan de slag gegaan. Janna’s moeder was optimistisch. Zij dacht dat je er met drie dagen schilderen wel was. Na twintig jaar tijdelijke verhuur vraagt een fijn en veilig huis meer dan een likje verf. Ik ben vrij handig en je zag het gestaag vorderen. Toen Janna de foto van onze groepsapp wijzigde, wist ik dat ik op de goede weg was. Natuurlijk vliegen er af en toen hormonen rond en komt er wel eens een plafondlaagje naar beneden, maar het werk viel niet tegen.

Voor de meeste dingen in het leven is er maar een oplossing: harder werken en stug doorgaan. Heb ik van m’n vader geleerd. Meestal was het diep in de nacht voor ik naar huis reed. Op een gegeven moment zei Janna dat het beter voor me was als ik ‘s avonds niet al te laat maakte. Best om rond een uur op te houden. Ze heeft echt een hart van goud, maar je zult er toch de uren in moeten stoppen.

Op een zaterdag druk bezig en rond half twee ‘s nachts realiseer ik me dat de dames mijn autosleutels nog hebben. In het andere huis sliep natuurlijk iedereen al lang en ik schiet vreselijk in de lach. Mooi, dacht ik, kan ze er in ieder geval niets van zeggen als ik nog een paar dingen afmaak. Met nog vier weken te gaan, ga je een aanstaande moeder niet uit bed bellen.

Rond zessen was ik klaar, de bakker aan de overkant was al volop aan het werk. Een kussen van de bank die al weken in de weg stond, in plastic gewikkeld om het schoon te houden, een oude doek als hoofdkussen en mijn ogen dicht gedaan. Ik kan echt overal slapen. Telefoon op elf uur gezet en de dames geappt. Toen ik wakker werd en om me heen keek, schoot ik in de lach. De dames keken iets gestresster toen ze ontbijt kwamen brengen. Dat maakt toch allemaal niks uit en ik heb lekker door kunnen werken tot na enen, zonder dat het mijn schuld was. Lol.

ontbijt op bed2

Ontbijt op bed is een groot woord.

Klaar

Je herkent het vast wel, je werkt aan een project waarvan de deadline onwrikbaar is, maar de baas ook steeds met nieuwe dingen komt. Onhaalbaar. In dit geval moest alles drie weken voor de uitgerekende datum klaar zijn. Die deadline, daar maakte ik me niet zoveel zorgen over. Maar met nog een week over, kwamen de extra wensen. Vooral mijn eigen schuld, dan moet ik maar niet zoveel suggesties doen.

Er zijn twee gouden regels voor de vakman:

“Als ge ‘t nie meer wit: kit” en

“Grote scheur vulde met pur”

Vrij vertaald als: “ik hoef hier zelf niet te wonen, dus het is mijn probleem niet.”

Dus werd het mijn probleem. Janna’s appartement is een vooroorlogse kamer-en-suite met authentiek glas in lood en schuifdeuren. Een of andere prutser had het raam in de keuken dichtgeverfd en er was geen ventilatie meer. Uitgevogeld hoe het werkte en het raam er heel uitgekregen. De constructie van die vooroorlogse ramen is prachtig. Eenvoudig, functioneel en het overleeft ons allemaal. Er moest nog een laatste laag verf over, dan kon het raam er weer terug in. Smokkelen met drogen was niet mogelijk, dus het raam met platen dichtgetimmerd.

Zaterdag wilde Janna Sinterklaas vieren in haar nieuwe huis. Haar moeder was vrijdagavond tot na middernacht bezig om de gordijnen voor de woonkamer te maken zodat ik ze nog snel even kon ophangen. Eerder die avond aan haar gevraagd of alles wat ze in wilde voor haar huis in haar hoofd had, ook gerealiseerd was. Een volmondiger “Ja” met stralende ogen heb ik nog nooit gezien. Dat was heel fijn. Terwijl de dames naar huis vertrokken om te slapen, ging ik meubels in elkaar zetten. Voor een keer had Janna er geen bezwaar dat het wat later werd. Zeg maar zeven uur ‘s morgen. De dames nog een paar foto’s gestuurd voor ik naar huis reed. Rond negen uur lag ik in bed en viel met een grote glimlach in slaap. Blij dat nu alles echt klaar was voor de komst van haar dochtertje.

woonkamer

Kerstmis is helemaal Janna’s ding. Langzaam maar zeker werden alle stopcontacten bezet door geheimzinnige mini kerstboompjes. Zeven uur later was alles weg.

Dagmerrie

Om half twee ‘s middags sta ik op en pak mijn telefoon. Een paar gemiste gesprekken van de aanstaande oma en wat berichten.

“Brand”

“Janna gaat voor controle naar het ziekenhuis.”

“Huis is zwart.”

    “Net wakker.”

    “Janna en de baby in orde?”

    “Wat is er gebeurd?”

Natuurlijk wilde ik meteen in de auto springen, maar dat had geen zin. Als alternatief een uur rond gelopen met aan één voet een sok en schoen en de andere niets. Ik merkte het pas toen ik richting Den Haag vertrok.

De forse brand haalde het lokale nieuws. Iedereen was min of meer heel aan de buitenkant. Hugo Held had nog geprobeerd de boel te redden, tevergeefs. De aanstaande moeder had eerstegraads brandwonden, maar de baby was in orde.

Twee dagen later op maandagavond reed ik weer naar de hofstad. Dit keer om te kijken wat er nog te redden viel van Janna’s spullen. Meestal zing ik in de auto. Vals, dus dat doe ik het beste alleen. Dit keer niet, ook mijn normale “sportieve” rijstijl ontbrak. Rondlopen in Janna’s uitgebrandde huis is het het meest verdrietige wat ik ooit gedaan heb. Nog wat spullen uitgehaald, inclusief hobbelpaard en skippy koe, maar eigenlijk is alles verloren. Gelukkig stonden er vooral meubels in het huis, kleding en huisraad nog weinig. Mijn kelder daarentegen lijkt net een creche.

Plastic bevat weekmakers die bij brand vrijkomen en zoutzuur vormen. Dag gereedschap. Mijn longen waren er ook niet blij mee. Een paar dagen later het huis leeggehaald en alles bij het grofvuil gezet, voordat de aannemer aan de slag ging. Net als ik het halfafgebrande wiegje naar buiten breng, komt Janna aan. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is.

Vervolgens begonnen een tijdelijke babykamer in elkaar te knutselen. Mijn baas zat op school in Londen, vlak naast de Big Ben. Die slaat elke vijftien minuten. Nou de klok in mijn hoofd sloeg harder en vaker. Desondanks heb ik het niet gered om alles in orde te krijgen. Ja, 99 procent, maar ik wil 100 procent. Gelukkig waren het details. Hmm. De dag voordat we Janna en haar kleine meid uit het ziekenhuis gingen ophalen was het half vijf ‘s morgens toen ik in de auto stapte. Mijn linkerbeen dacht dat het mijn rechterbeen was en andersom. Ofzo. Die laatste procent zat er niet meer in. Grrr.

De volgende dag haalden we moeder en dochter op uit het ziekenhuis en dan krijg je weer een beetje perspectief. Alles was in orde voor de dames. Maar toch. Beter is altijd beter.

selena02

Stiekum denk ik dat Pharell Williams “Happy” voor Selena heeft geschreven. Slimme vent.

Eind goed, al goed

Het is inmiddels Valentijnsdag, Selena is exact twee maanden oud. Natuurlijk is het niet alleen maar kommer en kwel. Een van de fijnste dingen van het klussen is dat ik een beetje meer tijd kon doorbrengen met Janna. Het moet een tegenvaller voor haar zijn geweest dat het opknappen van haar huis zolang duurde. Ze heeft nooit geklaagd, terwijl je toch graag zo snel mogelijk je eigen plek wil voordat de baby komt. Ook na de brand niet. En weinig mensen hebben zo’n veeleisende zwangerschap gehad als zij.

De brand heeft voornamelijk meubels verwoest, de meeste kleren en babyspullen stonden nog bij mij thuis. Jullie weten het en ik weet dat jullie het weten, maar toch. Heb je nog iets over – in het bijzonder meubilair – laat het ff weten.

Vorige week hebben we even rondgekeken in haar huisje en het schiet lekker op. Met een beetje geluk is Janna’s appartement over een week of twee klaar en kan ik het oude laminaat eruit slopen en nieuw erin leggen. Kunnen de dames eindelijk naar huis. Het betekent ook dat ik dit jaar niet naar Rio kan voor het carnaval. Dat realiseer ik me nu pas. Hmmm. Misschien moet ik naar het Midden Oosten. Iraq ofzo, daar is het ook lekker warm.

hobbelpaard

Jullie wisten vast nog niet dat ik ook hobbelpaardenfluisteraar ben. Ik heb Janna beloofd dat het hobbelpaard mooier wordt nadat ik het opgeknapt heb, dan het was. Ik en mijn grote mond ook.

  • Een fotoverslag van de verbouwing en wat volgde vind je hier. [14 Februari 2016]
  • De schatkamer van Ali Baba” vertelt hoe vrienden en bekenden te hulp schoten. [25 Oktober 2015]
  • Hoe het allemaal begon kun je lezen in “Babyspulletjes gezocht“ [09 Juli 2015]

De Schatkamer van Ali Babi

Begin juli vroeg ik jullie hulp met babyspulletjes voor mijn oudste peetdochter. Heel veel reacties gehad, dank jullie wel. Ik had ook beloofd na de zomer een herinnering te sturen. Het is wintertijd dus daar gaan we.

Alweer geen reisverslag! Maar mijn trip naar Rio heeft iets bijzonders met me gedaan. Ik heb de hele zomer, wanneer de zon scheen, op mijn telefoon gekeken of het warmer was in Rotterdam dan in Rio. Da’s nog eens een vakantieherrinnering! Nou, we hebben een paar keer gewonnen. Hoera! Inmiddels ben ik er maar mee gestopt. Zinloos deze tijd van het jaar.

weerbericht rotterdam en rio de janeiro

Ironisch. Gelukkig is de zon niet de enige bron van warmte in Rio. En zeker niet de belangrijkste.

Als historici later terugkijken op 2015 zullen ze zich waarschijnlijk verbazen waarom Nederland en masse de zolder ging opruimen. Wij weten wel beter natuurlijk, daarbij geholpen door het achtbaanweer van juli en augustus.

Het gaat uitstekend met de aanstaande moeder en haar babytje. Nog ruim 8 weken. Dat was bijna anders geweest. De huisjesmelker die het pand ernaast verhuurt, had nogal bezuinigd met als gevolg dat de afvoer in een afgebroken schouw uitkwam. Koolmonoxide vergiftiging, het scheelde maar een haar. En ik maar denken dat zoiets niet meer voorkwam in 2015. Helemaal niets gebeurd gelukkig, behalve een massa hartverzakkingen en rolberoertes.

Gelukkig is het leven Yin en Yang. Maandag ondertekent ze het huurcontract voor haar eigen huis. Ideale lokatie: veilig, goed bereikbaar en hulp dichtbij. We hebben allemaal af en toe een mazzeltje nodig.

verhuisd3De grot van Ali Baba raakt al redelijk gevuld met baby spulletjes en dingen om haar huisje in te richten, alles is nog steeds welkom. Geen idee hoe snel babies groeien – er zit nog steeds geen groeispurt in dat elftal van mij – maar kleertjes voor na de eerste weken zijn extra welkom. Mocht je nog een bankje of ander spullen om het huis in te richten over hebben, dat heeft wat meer prioriteit gekregen. Mooi toch? Maar nogmaals: alles is welkom.

Het is geweldig dat zoveel mensen de moeite hebben genomen om te helpen, dank jullie wel allemaal. Als bonus heb ik heel wat mensen gezien – in levende lijven – die ik al tijden niet gesproken had. Helemaal top.

PS…
Dat elftal van mij? Na ampele overweging heb ik het losgelaten. Elf zoons en vier dochters is misschien toch niet meer helemaal haalbaar. Dus over naar het reserveplan: drie dochters en een zoon.  Maar…

De dagelijkse realiteit die je als bezitter van het meest vrouwvriendelijke huis ver en wijd meemaakt, doet me twijfelen. Niet alleen of al dat frau-shui gedoe het huis niet een tikje manvijandig maakt – hoeveel kussens heeft iemand nodig? – maar vooral dat je geen baas in eigen huis meer bent.

Hoe het allemaal begon kun je lezen in “Babyspulletjes gezocht