Als in ‘kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer?’
Nee! Mijn plaat is beter dan de jouwes. Nee de mijne. Ga toch buitenspelen allemaal. Ruimte genoeg voor alle muziek. Zijn spruitjes echt beter dan witlof, kom op zeg. GJ en Noorse trash metal rock gaat ‘m nooit worden. Betekent niet dat mijn muziek beter is. We hebben een andere smaak.Hoorde vandaag weer Harold Melvin & the Blue Notes op de radio. ‘Satisfaction guaranteed‘. En mensen maar klagen over de jaren zestig als hedonistisch hippiegala. De jaren zeventig zijn nog erger. Niemand lette meer op zijn woorden. Zolang het in het Engels was overigens. Die schreeuw aan het begin doet me ergens aan denken, de opening van The Only Way is Up, ja de plaat die iedereen kent. In 1988 scoort de grote zus van Lisa Stansfield er een wereldhit mee. Yazz is blond, Mrs. Stansfield donker. Beiden hebben weinig haar. Sinead O’Conner spaart dan nog voor een tondeuse. Overigens gaat ‘Satisfaction Guaranteed’ gewoon over de liefde. En bevalt het niet neem je gewoon je hart terug. Wou dat het zo eenvoudig was.
In 2011 schreef ik over The Only Way Is Up. Nooit geweten dat het origineel uit de jaren tachtig kwam. Dankzij Ferry Maat, bekend van het radioprogramma de Soul Show had ik een joekel van een Aha-Erlebnis. Gelukkig wist ik wat er gebeurde want ik heb eindexamen Duits gedaan. Tot op vandaag blijft het origineel van Otis Clay erg leuk om je publiek mee in verwarring te brengen, feestelijke verwarring, dat wel.
Het origineel uit ’82 en de ververste versie uit ’89 verschillen enorm van elkaar maar ze zijn allebei even fijn. Ja toch Leo B.? Ben je er nog steeds? Voor sommige mensen is trouwens The Only Way Is Out, zeg maar waar is hier de nooduitgang. Zou wel fijn zijn, kunnen wij ongegegeneerd doorconverseren over de jaren tachtig.
Otis Clay – The Only Way Is Up [1982]
Yazz – The Only Way Is Up [1988]
We zijn inmiddels twee weken onderweg – langer dan de Top 2000 – morgen twee weken en een dag maakt vakje 15.