Is het nou echt zoveel gevraagd een beetje jazz op een jazzfestival? En nee, dat vraag ik niet voor een vriend.
(Op zoek naar het verslag van vorig jaar? Klik hier voor North Sea Jazz 2023: het Heetste Muziekfeest van Nederland)
Zaterdag wordt het nog niet de helft qua temperatuur van wat het vorig jaar was. Niet dat ik daarom vrijdagnacht zachtjes in bed lig te huilen. Geen idee of het van verdriet of blijdschap is. Gelukkig heb ik een stapel hoofdkussens dus ik pak eens per half uur een droge. Nee, GJ heeft net de North Sea Jazz-app voor de eerste keer geopend voor de editie van 2024. Als je de app kent, zou je vermoeden dat ik daarom huil. Nee, niet daarom ondanks dat het een gruwelijk gedrocht is. Ze zeggen dat jazz moeilijk toegankelijke muziek is – valt wel mee hoor – en dat de programmeur daarom dacht laten we de app maar zo onbruikbaar mogelijk maken. Om beter aan te sluiten bij de belevingswereld van de gemiddelde jazzliefhebber. Waarschijnlijk dezelfde programmeertalenknobbel die een decennium geleden de knoppenbalk in Microsoft Office om zeep heeft geholpen. Jullie dachten dat ik naar de knoppen ‘helpen’ ging zeggen he? Daar is ook niemand beter van geworden, OK, behalve misschien Google dan.Nee, GJ ligt stil op zijn kussen te huilen omdat hij nauwelijks iets herkent in de line-up van zaterdag. Mijn verdriet kun je op twee manieren uitleggen, tranen van geluk omdat er zoveel muziek is om te ontdekken of van verdriet omdat ik nooit alle muziek in de wereld kan luisteren. Kies zelf, maar voor je doet, onthou dit wordt geen vrolijk verhaal. Ik maak het de lezers graag makkelijk.
De volgende ochtend sta ik op, toch wel vrolijk want het is NSJ-day. Als ik op mijn telefoon kijk ben ik blij. Vandaag geen 37 graden zoals vorig jaar maar 15 is ook wel mager voor hartje zomer. Betekent niet dat ik in lange broek naar NSJ ga, kom op zeg! Eerst even langs Bazaar voor het traditionele NSJ ontbijt. Het is twee uur ’s middags. Onze CEO [chief entertainment officier] en zijn broer zijn er al en we babbelen voluit over voetbal en onderwijs. Na het ontbijt maken we ons klaar om ons bij de jaarlijkse fietscolonne richting Ahoy te voegen, inmiddels net zo’n traditie als het ontbijt. Alleen, er is helemaal geen colonne. Een paar verdwaalde oranje stamppotaangedreven fietsen en wat geel-blauwe OVtweewielers. Waar is iedereen? Eenmaal op Zuid val ik ergens ter hoogte van club Now & Wow – waar anders? – bijna van mijn fiets. Een enthousiast Duitssprekend stelletje heeft wel heel erg veel zin in wat gaat komen. Hij staat naast mij voor het stoplicht te wachten en doet ‘vroem vroem’ terwijl hij op z’n OV-fiets zit. Als hij mij ziet lachen, schiet hij zelf ook in de lach. Dat komt wel goed. Eenmaal bij Ahoy is het vrij rustig bij de fietsenstalling. We krijgen geen nummertje om onze fiets. Zijn ze eerder vanmiddag mee gestopt omdat het zo druk was. De logica daarvan ontgaat me. Gelukkig komen we vlot door de ticketcontrole. Weten jullie nog mijn eerste Noordzee Jazz Festival jaren geleden? GJ ging niet, kaartje kwijt. Sindsdien laat ik de kaartjes maar aan onze CEO over. Moet die niet zijn telefoon vergeten na het ontbijt. Komt hij gelukkig achter voordat we op de fiets stappen.
Vervolgens de tassencontrole. Het flesje water mag alleen mee naar binnen zonder dop. Iedereen weet dat je een extra dop in je portemonnaie of sok moet stoppen. Flesje weggegooid maar eenmaal binnen haalt mijn dubbele voornaamgenoot een bidon van driekwart liter uit zijn tas. Die mag wel mee naar binnen. Is dit een samenzwering? Vervolgens blijken ook nog de garderobes dicht te zijn, drie kwartier na aanvang van het festival. Alles in een kluisje voor zeven euro. Zullen ze wel express doen denken wij. Alleen vervelend voor degenen die later komen. Ahoy heeft vast geen 30.000 kluisjes. En dat is samenzwering nummer twee. Bij drie samenzweringen mag je bingo roepen maar of het zover komt?
We lopen eerst een rondje over het festivalterrein. Half vier en het voelt erg leeg. Nog niet eerder meegemaakt. Even de centrale hal in. En meteen is mijn festival verpest. Op Curacao is ook een NSJ[tje], een kleintje met slechts drie podia. Je kunt een selfie maken en twee kaartjes daarvoor winnen. Alleen wij zijn met z’n drieen en voor de verandering blijf ik plakken op de foto. Nee, dat is niet het probleem. Jennifer Hudson komt naar NSJ Curacao. Volgens mij moet je eerst naar Rotterdam voor je naar Curacao mag. Dit komt niet meer goed. En Aloe Blacc, Seal, Gregory Porter en Marc Anthony gaan ook naar het eiland. Zelfs Gladys Knight treedt op. Die snapt het tenminste. Haar heb ik een paar jaar geleden hier op NSJ gezien en het was geweldig, tegen nog een keer zeg ik geen nee. Lizz Wright staat wel op mijn lijstje voor vandaag dus daar kan ik mee leven. Nog wel, want ik ga haar niet zien. En Joss Stone heeft blijkbaar geld nodig want ze is zowel in Rotterdam als Curacao. Voor ons is ze vanavond de afsluitende act. Ben benieuwd.
Ondanks dat het buiten vrij leeg is, kom ik de tent waar heel zomerse muziek speelt niet in. Bomvol. Dan maar even de Maas in. In die zaal treedt bluesmuzikant Christone ‘Kingfish’ Ingram op. Blues is absoluut niet mijn ding maar deze artiest is geniaal. De zaal gaat plat – en terecht. En dan moet Christone ‘Kingfish’ Ingram nog echt losgaan. Plotsklaps duikt de gitaarvirtuoos op tussen het publiek met iemand die gedienstig achter hem loopt met een lampje. En wat heeft hij er zin, het publiek wordt knettergek. Er is geen betere muziek dan livemuziek. En ineens loop ik onze CEO tegen het lijf die net zo staat te genieten als ik. Dubbele-Voornaam twee zijn we wel kwijt. Die zit vast in de andere zaal te wachten op Anouk. Toen ik hoorde dat zij optrad, moest ik me wel even achter mijn oren krabben, maar ach, wat heb ik er verstand van. De CEO en ik verlaten de zaal tijdens het concert om naar de andere hal te gaan voor Anouk, wat een ongelofelijke domme keuze. In de app – ja hij werkt nog – staat dat Anouk iets met filmmuziek gaat doen, samen met het Metropole Orkest. Als ze opkomt, begint ze met een Nederlands liedje. Ik ken het niet, net als blijkbaar de meesten in de zaal. Geen geweldig begin. Weinig recencies tegengekomen in de kranten dit jaar. Die in Trouw is nogal zuur en jammert een beetje politiek correct maar een kreet maakte me aan het lachen: de ziekte van Adele. Altijd gedacht dat de Ziekte van Adele gaat over haar onblusbare verlangen om iedere nieuwe relatie die ze heeft te saboteren zodat ze nog meer zielige liefdesliedjes kan schrijven. Niets is minder waar. De Ziekte van Adele betekent dat je niet zingt maar eindeloos staat te kletsen op het podium. Nou, daar kan Anouk ook wat van. Niet al te samenhangend en ze heeft zich duidelijk grondig voorbereid. Hoe weet ik niet precies, misschien een fles wodka, kunnen ook een paar van die pilletjes zijn geweest waar iemand thuis zo’n vrolijk lachend geel gezichtje op gedrukt heeft. Enfin, ze ratelt en ratelt maar door. Blijkbaar wordt er veel over haar geschreven. En? Wat wel vervelend is, is dat de rockzangeres verwacht dat iedereen daarvan op de hoogte is, ook mensen die geen ‘sociale’ media gebruiken.
Anouk is zelf geloof ik nogal onder de indruk dat ze op NSJ staat. Als reden geeft ze op dat het prestigieus is. Nou dan moet je wel wat beter je best doen. Anouk heeft een fantastische stem maar de repertoirekeuze is niet optimaal vanavond zullen we maar zeggen. Dan begint ze over racisme. Anouk is absoluut geen racist, zij was een van de eersten die openlijk zei dat zwarte piet weg moet, maar hoe en wat ze vertelt over het onderwerp, alsof je met een Ferrari tegen een titanium muur knalt. Het is zo belangrijk, bereid het dan voor. Adel verplicht. Soulzangeres Shirma Rouse trad de avond ervoor op met het orkest van de luchtmacht in een ode aan Aretha Franklin. Met mijn ogen dicht durf ik te zeggen dat het geweldig was. Vanavond doet ze achtergrondzang voor Anouk. De rocker prijst haar optreden en harde werk om te verzanden in goedbedoeld gereutel over racisme. Niemand op het podium of in de zaal weet wat je ermee moet. Beter was geweest om Shirma Rouse naar voren te halen en samen een nummer te zingen. Onze CEO en ik hebben het meer dan een half uur volgehouden, GJ merendeels mijmerend over een optreden van Shirma Rouse met Jennifer Hudson, waanzinnig idee. Dan vluchten we naar buiten. Waar vorig jaar bij 37 graden de Belgen van Naft stonden – beste act van 2023 – treedt nu de Insomnia Brass Band op. Daar krijgen we dansles, iets wat GJ nog immer nodig heeft. Heerlijke muziek waardoor ik Andre 3000 [Outkast] mis maar dat is de charme van het North Sea Jazz festival. Je wandelt gewoon overal binnen en valt vanzelf met je neus in de boter. Ook Meshell Ndegeocello gaat aan mijn licht-beboterde reukorgaan voorbij. Geen zorgen er is zoveel. We lopen gewoon binnen en zien wel. Swan, de Nederlandse soul en R&B band willen we graag zien. Vergeet het maar. Het thema van NSJ 2024 is gesloten deuren, niet voor vrouwelijke artiesten, maar voor ons de betalende bezoekers. Geen idee wat er met de programmering is gebeurd maar keer op keer stoten we ons neus, de hele dag lang. Gelukkig is inmiddels wel de garderobe open, drie uur na aanvang, als onze spullen veilig in een kluisje liggen. Geen touw aan vast te knopen. Na nog een of twee keer niet binnen te kunnen en Ahoy van a tot z doorgelopen te hebben, stappen we de eerste beste deur binnen waar geluid uitkomt. Het blijkt een gouden greep. Vanaf de tribunes genieten we uit volle teugen van Ibrahim Maalouf. De recensent van Trouw vind het helemaal niks, lees ik achteraf. Is niet ingewikkeld en saai genoeg ofzo. Ach, meneer wordt dan ook betaald om zure stukjes te schrijven. Ik doe het gratis. Maar wat een heerlijk optreden van de Frans-Libanese trompetist zeggen de CEO en ik tegen elkaar. Blijkt dat die andere meneer met dubbele voornaam ook in de zaal zit. Da’s mooi want dan kunnen we allemaal tegelijk gaan eten, hadden we vorig jaar afgesproken nadat we elkaar zoveel kwijt waren geraakt. Nou ja, samen eten. Ik ga in de rij staan terwijl de rest drinken haalt en een zitplek regelt. Drie kwartier later dien ik op. Wat in tien minuten op is. En we gaan weer op weg, vastberaden om de rest van de avond gezamelijk rond te struinen.
Ik wil graag naar John Scofield en Dave Holland uit het klasje van Miles Davis. Wie zei dat er geen echte jazz meer is op NSJ? Ook deze zaal zit ruim voor aanvang al bomvol. Grappig want dit is toch echt van die ploink ploink jazz. Twee heren op leeftijd op het podium en de muziek is niet zo luid. Des te meer reden om er doorheen te kleppen of op Funda te kijken, echt waar. En waarom de gemiddelde man boven de 50 eerst het lampje aan de achterkant van zijn telefoon aandoet om vervolgens door zijn berichten te scrollen is mij een raadsel. Heb het tig keer gezien op NSJ. Twintigers van nu: het is nooit te laat om je ouders mee te nemen naar de psychiater. Dubbele-Voornaam Twee is vrij snel afgehaakt en onze CEO niet veel later. Uiteindelijk hou ik het ook voor gezien, ik kom voor de muziek, niet voor het gekakel van wildvreemden zonder manieren. Wel mooi, diverse mensen zijn op de grond gaan zitten. Voor mij staan de heren in een cirkel om hun dames en achter mij liggen twee meiden op de grond te luisteren. Je denkt dat ze slapen maar ze applaudiseren iedere keer als eerste. Ook dat is liefde voor muziek. Als ik de zaal uitloop schrik ik me een hoedje, een enorme rij tot diep in de centrale hal, de zoveelste. Wat is er aan de hand NSJ? Inmiddels is de temperatuur dramatisch gestegen, exclusief en alleen binnen dit jaar. GJ loopt even naar buiten voor wat frisse lucht. Op de een of andere manier is er op het Congoplein altijd wat leuks te beleven. Yin Yin is een band uit Limburg met een supergaaf eigen geluid doorspekt met Aziatische invloeden. Het zijn ware festivalbeesten en je kunt geen seconde stil blijven staan. Tip voor volgend jaar: Naft en Yin Yin samen op een podium. En een paar graden warmer. Achteraf blijken dat ook Dubbele-Voornaam Twee en onze CEO op het plein van Yin Yin genieten.
Ondanks dat ik gisteravond in mijn bedje lag te huilen heb ik toch een soort van programma samengesteld. GJ wil naar Lizz Wright maar ook dat gaat niet gebeuren, weer sta ik voor een bomvolle zaal. Nou kun je zeggen: er is altijd NSJ Curacao in augustus [1] maar hoeveel geduld denken jullie dat ik heb. Nul als het op muziek aankomt. Wat een teleurstelling, NSJ 2024 is erg rommelig. Niet alleen dat de echt grote namen lijken ook te ontbreken. Volgens de officiele festivalpropaganda is dat omdat het festijn zich weer op haar kernwaarden wil herorienteren ofzo maar ik zeg dop, ik heb je. Het is gewoon een kwestie van geld. Dit is goedkoper. En concertorganisator Mojo is nou niet echt een liefdadigheidsinstelling. Enfin, huilend loop ik buiten op het festivalterrein rond. Het valt niemand op want we zijn allemaal diverse malen buitengesloten vandaag. Iedereen heeft tranen van verdriet. Tems staat ook nog op mijn lijstje maar dat overlapt met Lizz Wright. Ach, daar klop ik waarschijnlijk ook op gesloten deuren. Dan loop ik Dubbele-Naam Twee en onze CEO tegen het lijf. Wat hun verhaal is weet ik niet meer precies – je gelooft toch niet echt dat ik dit op zaterdagavond tijdens het NSJ schrijf – misschien ook voor dichte deuren gestaan, wie weet. Straks met z’n drieen naar Joss Stone, ben benieuwd. Ik wil ook nog naar Corinne Bailey Rae die net iets eerder begint. De heren beloven een plaatsje voor me vrij te houden.
Als ik richting zaal loop, hoor ik iemand zeggen: zou ze haar hits spelen? GJ weet maar van een bekend nummer van de zangeres, Put Your Records On uit 2006. In de app staat duidelijk dat ze haar nieuwe album Black Rainbows gaat presenteren. OK, redelijk vers dan want de plaat is al bijna een jaar oud. Gelukkig kun je deeltijdjazzliefhebbers alles wijsmaken. Bailey Ray is geinspireerd door een tentoonstelling over ‘Black History’ [zwarte geschiedenis] en schrijft daarom nummers over slavernij, spirituele schoonheid, overleven, hoop en vrijheid. Dat resulteert in 2023 in haar vierde studioalbum. Black Rainbows is een artistiek succes en een muzikale achtbaan. Anouk wil graag een wilde zijn, Corinne Bailey Ray is het met snerpende gitaren tijdens de tweede track en niet zo zachtjes ook. Niet echt North Sea Jazz en stiekum had ik op wat anders gehoopt dus tijd voor Joss Stone. Dat is anders, heel anders, 80-plus [8] anders, althans zo voelt het.
Blijkbaar zou Emile Sande de zaterdagavond afsluiten maar die moest verstek laten gaan en is het Joss Stone geworden. Ik weet niet in welke vijver de programmeurs hebben zitten vissen maar Corinne Bailey Ray, Emile Sande en Joss Stone is toch vooral meer van hetzelfde gesmaak, bezien vanaf mijn unieke abstractieniveau. Heel apart. Eigenlijk denk ik dat Joss Stone dat zelf ook wel weet. Ze komt op en het publiek reageert lauwwarm. De meeste staan in de zaal zonder zelfs maar enige verwachting. Soort van Pavlov-reactie. He die naam ken ik dan zal het wel wat zijn. Soms moet je niet al te hard vertrouwen op je eigen smaak. Probeer eens wat nieuws, je trekt toch ook iedere dag een schone onderbroek aan? Oeps sorry, dat in- en uitlopen viel dit jaar een beetje tegen tijdens NSJ. Betekent niet dat je geen schone onderbroek kunt aantrekken maar dat terzijde. Waar Stone mee opent weet ik niet meer maar het maakt weinig indruk. Dan een teaser van een seconde of twintig van haar enige echt bekende nummer You Had Me. Dan gaat het alarm keihard af bij mij. Dat nummer komt toch wel, waarom zou je? Klinkt als een onzekere artiest. Doodzonde want Joss Stone is een kanjer. Accepteer wat serieuze begeleiding en je zang droogt ieders tranen de rest van je leven. Talent is een geschenk en dan begint het harde werk. In plaats daarvan dreutelt Joss Stone iets over dat stoned zijn goed is en ze hoopt dat de helft stoned is. Ze is pre-Boomer zullen we maar zeggen. Ach, Anouk en Joss Stone, wie nou bij wie in de leer kan geen idee maar laat dat intieme huiskamerconcert van het duo maar zitten. Vervolgens gaat ze over op reggae dat klinkt als huismerkcola waar van die gele tekenfilmfiguren, Minions genaamd, de bubbels uit hebben gesloopt, bah gewoon. Het tempo gaat omhoog en onze Chief Entertainment Officier stoot mij aan. Dat is toch een bekend nummer? Klopt helemaal, Teardrops van Womack & Womack. Tranen hier tranen daar, tranen op de dansvloer [jazzvloer dit keer?] we komen er vandaag niet vanaf. Wel een heerlijke plaat van het echtpaar Womack. Overal een hit in 1988, behalve thuis bij de Womacks in de USA. [5] Stone heeft het in 2012 opgenomen voor haar album The Soul Sessions Vol. 2. Daarom zingt ze het. Nogmaals, Joss Stone is een fantastische zangeres maar iemand moet haar bij haar oren grijpen, terugsturen naar die microfoon en zeggen: je bent een grote meid met enorme liefde voor muziek, nou ga je het voor het echie zingen. Dood- en doodzonde.
Stone is niet alleen zangeres maar ook moeder. Ze kan uren over haar dochter praten maar gelukkig lijdt ze niet aan de ziekte van Adele dus disco wordt het. Omdat haar kleintje daar zo van houdt. OK, niet vragen wat Teardrops dan is, gewoon luisteren en afwachten. Inmiddels koester ik een sprankje hoop, nee niet vanwege dat disco ding maar door de warmte die ik in Joss Stone’s stem hoor als ze het over haar dochter heeft. Dat kan ze moeiteloos overbrengen naar haar muziek maar zal ze het ook doen? Beetje het Nederlands Elftal, talent genoeg maar dan? Het discoblokje begint met dertig seconden van Patrice Rushen’s Forget Me Nots [Vergeet me niet]. Moet je niet tegen Will Smith zeggen. Omdat ik de roddelbladen bijhou weet ik dat hij en zijn vrouw Jada Pinkett Smith een open relatie hebben. En hoe dat ging? Ik denk dat het hem meegedeeld werd door zijn vrouw. Forget Me Nots is een heerlijke plaat en dat weet Will Smith ook als hij Men In Black opneemt. Het basslijntje wat je eronder hoort is van Forget Me Nots. Kan zijn dat je de film Men In Black nooit gezien hebt en daarom het nummer niet gehoord hebt, maar maak je geen zorgen. Ook George Michael gebruikte het voor Fastlove [1996]. Op zich een leuke keuze maar waarom zo kort? En dan die rommelige overgangen. Stone worstelt duidelijk met de muziek, het is noch een eigen interpretatie noch een hemelse cover, vlees noch vis. Neil Rodgers van Chic was geweldig twee jaar geleden op NSJ, die man had er zin in. Joss Stone heeft iets van Chic of Sister Sledge gepakt, wederom een goede keuze maar doe de muziek dan eer aan.
In 2005 volgt Joss Stone Sarah Jessica Parker op als het nieuwe gezicht van het Amerikaanse kledingmerk Gap. Jullie geloven me vast niet als ik beken dat de TV-serie Sex and the City niet zo mijn ding is. Af en toe verdwaal je wel een op TV, meestal gedwongen overigens. Zal Will Smith vast ook wel eens gebeurd zijn. Een aflevering blijft me altijd bij staan. Carry schnabbelt bij als model wanneer ze struikelt, lopend over de catwalk. Supermodel zijn is moeilijker dan ik dacht. Tijdens dat moment hoor je het nummer Got To Be Real van Cheryll Lynn, naast Christina Aguilera’s Hurt misschien wel de meest onderschatte plaat allertijden. Zo’n prachtig nummer, zoveel energie en dan die trompetten en de stem van Cheryll Lynn, ruim voor de introductie van de vocoder [hallo Cher!]. Zelden een betere muziekkeuze ontmoet dan tijdens die scene en ik denk dat Joss Stone er net zo van onder de indruk is als ik, vandaar dat het op het repertoire staat. Zeggen dat je een meesterkok bent is een, maar dan. Vanaf de start van het discoblok beginnen meer en meer mensen de zaal uit te lopen, inmiddels is het zover dat men en masse vertrekt. Ook wel logisch, de muziek klinkt al een grote grijze brij. Ondertussen lijd ik in stilte. Hoe kan iemand die zo getalenteerd is en met zo’n prachtige stem dit zo verprutsen. Ze pikt de parels eruit maar dan? Uiteindelijk zal het wel in orde komen met Joss Stone, ze is gewoon te goed om zo door te kwakkelen maar ook wij staan op halverwege het concert. Het is dan pas twaalf uur. Nog nooit eerder gebeurd. In gedachten zeg ik tegen Stone: zoals jij voor je dochter zorgt, laat ook iemand zo voor jou zorgen, muzikaal gesproken. Vanaf de buhne de zaal inkijken moet de zangeres ook zien hoe de zaal leegloopt. Er zijn weinig dingen die meer pijn doen dan dat. Neem dat maar aan van een boerendiscodeejay. Moordend zo’n leeglopende dansvloer. Accepteer ondersteuning, dat maakt tijd vrij om je weer op de muziek te concentreren. En met je dochtertje eens langs te gaan bij de koningin van de keukendisco Sophie Ellis Bextor.
Wederom niet in colonne fietsen wij naar huis. GJ is aan het nachtdromen. Stel je eens voor dat Shirma Rouse en Jennifer Hudson volgende maand samen optreden tijdens North Sea Jazz Curacao en dan Got To Be Real zingen en ik ben er niet bij. Samenzwering zeg ik. De derde. Tsjakka ik heb je! Niet dat ik er veel aan heb. Tijd om bingo te roepen. Het begin is er. Die b lukt nog wel. Maar dan. Mijn mond roept blauw. Blauw? Ze verven de Erasmusbrug blauw [9], lichtblauw. 2024 Is zeker niet de beste aflevering van het North Sea Jazz Festival – het voelt alsof we een blauwtje gelopen hebben – maar wat is het heerlijk om op de fiets daar naartoe te gaan. Op z’n minst tot 2031. [1]
Toegift
Ook als je niet zingt maar schrijft over het North Sea Jazz festival hoort een toegift er bij. De 2024 plattegrond is nog onbegrijpelijker dan de vorige. Kijk maar. Ook dat is kunst. Helaas.
Kopfoto gemaakt tijdens ons late ontbijt om twee uur ’s middags. Het heeft tenslotte weinig zin om een jazzfoto boven dit verhaal te plakken, ja toch?
—
[1] Nou zou ik een vriendin kunnen vragen hoeveel nachtjes dat nog slapen is maar ik twijfel of dat een goed plan is. [2]
[2] Misschien als ik vertel dat ik het vraag voor een vriend. Briljant al zeg ik het zelf.
[3] Slavernij is inderdaad een inktzwarte geschiedenis. Misschien volgend jaar de huisartiest een Engelse vertaling van Ewald Vanvugt’s Roofstaat laten lezen. Daar had Anouk ook uit kunnen voorlezen, maakt veel meer indruk.
[4] Vast geen toeval dat terwijl ik over Joss Stone schrijf, Dario – De Clown op de achtergrond speelt. Een samenzwering kan ik het niet noemen, geen bingo, wel een leuk liedje.
[5] Inmiddels is mijn afspeellijst aangekomen bij Ducky uit NCIS. De acteur heet eigenlijk David McCallum en was ook muzikant. Pas vorig jaar bij zijn overlijden realiseerde de wereld zich waar Dr. Dre en Snoop Dog de mosterd vandaan haalde voor The Next Episode. Ben overtuigd dat de Womacks dat allang weten.
[6] Volgende track terwijl ik tik? Delfonics – Ready or Not, later ook bekend van The Source. [7]
[7] Hmmm, ik voel weer een muzikale adventskalender aankomen.
[8] 80-Plus? Jazeker, vorig jaar sloot de 83-jarige Tom Jones de zaterdagavond af. En dat was een stuk wilder dan wat Joss Stone vandaag op het podium brengt.
[9] Maar hoe loopt het nou af met die samenzwering? Onder ons gezegd en gezwegen, het heeft met de kleur blauw te maken. Vinden jullie het niet verdacht dat net nadat Rotterdam begint met de Erasmusbrug blauw te schilderen, bekend wordt dat het North Sea Jazz festival de komende zeven jaar in de Maasstad blijft? Dat bedoel ik maar.
In de jazz en blues heb je zogenaamde blauwe noten, blue notes, tonen die net wat anders worden gespeeld dan normaal en daarmee voor variatie zorgen. Verwijzingen naar de kleur blauw kom je overal in de jazz tegen. Het beroemdste jazzlabel ter wereld is voor de oorlog al opgericht en heet Blue Note. In 1959 nam Miles Davis een album op dat hij Kind of Blue heeft genoemd. Het is officieus de beste jazzplaat ooit. Vorig jaar werd er in Japan een tekenfilm [anime] uitgebracht over een jongen die beste jazzmuzikant ooit wil worden. Blue Giant is zeker niet de beste anime die uit Japan komt. En nu wordt de Erasmusbrug blauw geverfd, niet opvallend blauw maar stiekum blauw, ook wel bekend als zeer lichtblauw. Bingo!
[10] En de uitsmijter is voor Ays. Geen idee waarom NSJ deejays programmeert maar de Rotterdamse Ays is geweldig. Het swingt, knalt en verrast. Ik heb slechts flarden van haar set gehoord maar ik vind haar super. Moest ik even kwijt. En nou ga ik mijzelf weer in slaap huilen. Kussens genoeg.