Muzikaal Op Verhaal: Jaren-Tachtig-Maar-Dan-Beter-adventskalender

Een Europa? Te weinig Franse producties op Netflix? Deze december het antwoord. Iets met geen tijd en liefde voor muziek.

Waarin de man die het nooit verder bracht dan de plattelandsdisco zijn teleurstelling uit over Kygo, een Noorse ‘super’-DJ. Onderbouwd, boeren zijn niet dom. Wij begrijpen in ieder geval dat als je mag samenwerken met Tina Turner, je een topprestatie levert. Gevalletje geen verschil tussen kunnen, willen en doen. Maar toch…

Voor degenen onder jullie die oud genoeg zijn om te vrezen dat de jaren tachtig binnenkort definitief begraven worden, goed nieuws. Zet je DAB+-ontvanger aan op zo’n zeurzender en Tina is weer ‘hip’ [schijnt een ‘kek’ 20K+-woord te zijn] ondanks dat ze ruim 80 is. En Michael Jackson gaat ook nooit verloren, maar dat leren ze je niet bij 50+ [radio].

Bijna december. De Top 2000. Zie er nou al tegenop. Herkauwde voorspelbaarheid is het aardigste wat ik kan zeggen. Geldt ook voor veel muziek uit de jaren tachtig. De 2023 versie van Everybody Wants To Rule The World is tenenkrommend, bedankt Tiesto. Self Control [Laura Brannigan] van Eelke Klein  – geweldige DJ trouwens – en Lee Cabrera iemand? En Offenbach’s Overdrive dat mijn radio al weken terroriseert is natuurlijk niets anders dan een snelle poging om een financieel jaren tachtig graantje mee te pikken door een bekend stukje uit Kim Wilde’s Cambodia te herhalen.

Rockwell’s Somebody’s Watching Me uit 1983 is ook al tijden helemaal [echo] terug. OK, de teksten zijn wat ingekort tot het kale refrein en Chico Rose doet verdacht veel denken aan de Beatfreaks uit 2006, maar het is dit keer toch echt allemaal anders. Net zo verbeterd als jouw favoriete waspoeder, ahum tegenwoordig heet dat wasmiddel, vast of vloeibaar. Excuses voor mijn 20e-eeuwse denkwijze. De Beatfreaks hebben ruzie en dus heet het niet the C. R. remix by ze Beatfreaks, maar Chico Rose [doet zijn ding]. Hoef je allemaal niet te onthouden, ben je toch te oud voor als je juicht voor de terugkeer van de jaren tachtig. Is trouwens ook niet belangrijk. Verder niet bij stilstaan, doe je al teveel. Gaat nog veel erger worden.

Over smaak valt niet te twisten. Somebody’s Watching Me 2M2D[+N] vind ik erg leuk. Kygo’s zouteloze verbouwing van Tina Turner is standaard het moment waarop ik naar een andere zender schakel. Met drie van dat soort slappe hap-producties op rij ben ik wel klaar met de zogenaamde Noorse top-DJ. Leuk dat je op je CV zet dat je de eerste producer (lees: DJ die niet durft op te treden) bent op de Olympische Spelen, maar da’s niet het hele verhaal. Thijs, artiestenroepnaam Tiesto, uit het Brabantse Breda, waar GJ ook geboren is, is Kygo ruim voor. Maar ja dat is dan ook een echte DJ. [11]

Gebakken gruwel voor geld, anders kan ik het niet omschrijven. Wat een zouteloze rommel is Kygo’s remix. Tina Turner kun je niks kwalijk nemen, die is 80. Haar treft sowieso geen blaam, Mrs. Turner is een van mijn persoonlijke helden. Haar management? Da’s een ander verhaal.

December is is vederlichte verhalenmaand, hieronder een handmatig uit de losse mouwe geschud rijtje met remixes en nieuwe versies van jaren tachtig-muziek die ik wel goed vind. Vanzelfspreken begin ik met [ongeveer] de beste. Moet tenslotte m’n eigen lijstjesadvies ter harte nemen. Om de boel toch nog een beetje op zijn kop te zetten eindig ik – voor we de cirkel rond maken – met een geweldige jaren-tachtigplaat opnieuw uitgebracht in de jaren tachtig. Stel je eens voor dat de wereld mij serieus gaat nemen. Dit was het intro. Ik zeg het maar even. Het schijnt dat ik te lange verhalen schrijf. Die mensen dus wel lezen. We leven in een wilde, waanzinnige, [wintervrije] wazige wereld. En nou mag je omlaag bladeren.

Vakje 1. Allo Allo is eindelijk vrij
Les lacs du Connemara is een van de meest onwaarschijnlijke platen om tot housebeuker omgebouwd te worden. Michel Sardou’s Franstalige hit uit 1981 is buiten Miki’s eigen landsgrenzen vooral in Nederland een winner. In 2008 wordt de chanson op het label van Berkmusic – niks Frans aan – omgebouwd tot de ultieme dronken brulapen-meezinger. Parla et Pardoux, het moet tenslotte Polderfrans klinken, bevrijden het nummer van haar wortels en zetten het opnieuw in de stijgers als Liberté. Ik heb beschonken mensen voor minder in kroonluchters zien klimmen. Toptitel voor een post-coronaplaatje trouwens.

Eighties: Michel Sardou – Les lacs du Connemara (1981)

Naughties: Parla et Pardoux – Liberté (2002)

Morgen vakje twee, zo werken adventskalenders nou eenmaal. En met een digitale kun je niet valsspelen. Jammer hé?

Kopfotos gemaakt door Elena Mozhvilo, Zo Razafindramamba, Markus Voetter, Jonny Gios en Marcos Ferreira, gevonden op Unsplash. Afbeeldingen zijn bewerkt en gecombineerd.

—

[11] Ach, wat maakt een echte DJ? Een set van acht uur non-stop bijvoorbeeld? Wie zal het zeggen.