Buurman rijdt een decennium illegaal op Zwitsers kenteken rond in Nederland. Veel mensen maken melding bij de politie. Er gebeurt niets. Veilig gevoel hé? [Wel als je snode plannen hebt.]

Dat domme grapje van ‘hard voor weinig’ is inmiddels wel erg sleets. Dan vraag ik toch niet hoe het gaat? Belastingen zijn te hoog, bla bla bla. Moet je misschien niet moord, brand en nieuwe regels – nu! – schreeuwen iedere keer als de krant een misleidend verhaaltje schrijft over wat er mis gaat. Doen ze om aan jou te verdienen, advertentie hier, advertentie daar. Helemaal niet raar.

Stel je eens voor dat je geen belasting hoeft te betalen, hoe heerlijk is dat? Maakt autorijden wel een stuk goedkoper, alleen nog even zelf je weg aanleggen. Die worden tenslotte ook uit onze belastingcenten betaald. Helemaal nu het aardgas op is. Sorry jonkies, vroeger was alles inderdaad beter. Belasting betalen ontkomen we niet aan maar laten we het dan wel eerlijk doen. iedereen weet dat alles duurder wordt, zeker nu. Winkels en fabrieken gooien er graag nog wat extra’s bovenop. Dat is een aanslag op ons rechtvaardigheidsgevoel en niet zo zuinig ook.

Bovenbuurman is niet zo’n fijn mens. Niks deugt en alles is mis. Waarom zijn er nog files en hoezo geen geld voor Rotterdams cultureel erfgoed? Nogal een dappere vraag als je zelf illegaal op Zwitsers kenteken rijdt. Toen ik hier net woonde, lekkage in de kelder. Oen van de technische dienst probeert de standleiding op het achterbalkon te ontstoppen door er met een stok in te porren. Alleen maakt de pijp een haakse bocht. Je raadt het al, precies in mijn kelder. Na zestig jaar is van gietijzer niet veel meer over dan wat plakjes rode roest en blub, in mijn kelder zwemmen vissen. Bij wijze van spreken.

Toen leek bovenbuurman nog sympathiek. ‘Gebruik mijn kelder maar zolang’. Da’s niet nodig, tijd om even naar Ikea te gaan? Moet wat lange stellingrekken hebben om alles op poten in de kelder te zetten zodat het droog blijft voor de onvermijdelijke volgende keer. In die witleren Volvo stationwagen van jou passen ze beter dan mijn Polo. We rijden samen naar de Zweedse woonwinkel en ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Hoe kun jij in Nederland op Zwitsers kenteken rijden? Ik ben expat. In eigen land? Nou was inleiding belastingrecht niet mijn favoriete vak, dit is klinklare onzin. Buurman’s sterrenbeeld is olifant, ik hoor hem letterlijk iedere nacht boven mijn hoofd sjouwen. Maar goed.

Iedereen die mij kent, weet dat ik met alles en iedereen babbel. Zodoende kom ik er achter dat diverse mensen bij de politie aan de bel hebben getrokken over buurman’s auto. Een auto importeren is een kostbaar geintje, niet alleen BPM en BTW maar ook milieuheffingen en wat al niet meer. Ondertussen betaal je in Zwitserland een fractie van wat het hier kost. Alleen als je hier woont, mag het niet. Buurman heeft weinig vrienden in ons complex, zijn toptalent is mensen tegen zich in het harnas jagen. Op een gegeven moment gaat hij ook lelijke dingen over mij zeggen. Tsja. Tijdje later, er hadden weer eens wat buren mot, wietcontrole. De een had gezegd dat de ander een wietplantage had. Niet dus. Als ze er toch zijn, bellen ze maar meteen overal aan. Mogen we even binnenkijken? Prima, willen jullie koffie? Boer uit Brabant voor altijd. Trots op. Zijn er nog andere opvallende dingen in de flat? Die rare bovenbuurman van mij. En hij rijdt op Zwiters kenteken. Parkeert zijn auto nooit voor de deur maar op de grote parkeerplaats aan de zijkant. Wordt iedere keer ijverig opgeschreven maar er gebeurt niks.

Na de aanslagen op het World Trade Center in 2001 regeert paniek onze Westerse wereld. Alles kan een bom zijn en iedereen die er verkeerd uitziet is verdacht. Online terugbladerend herken je die gekte onmiddelijk. Ook in 2006 waarschuwt de overheid tegen verdachte auto’s. Dat kan van alles zijn, buitenlands kenteken, verkeerd geparkeerd of te lang op dezelfde plek staan. Nou, dan heb ik nog een tip als je terrorist wil worden: neem een auto op Zwitsers kenteken. Ongelooflijk hoe de politie er nooit wat mee heeft gedaan. Vast niet hun keuze. Als er iets is dat het draagvlak voor belastingen uitholt, is het wel dat. Voor de wet is iedereen gelijk maar dat werkt alleen als er egalitair gehandhaafd wordt.

Buurman was nogal betrokken bij de Van Nelle fabriek. Iedere dag rijdt hij gezellig met zijn Zwitserse Volvo naar het Rotterdamse werelderfgoed om daar amok te maken met welkeender instantie die weigert te begrijpen hoe iconisch het is. En of men maar wil lappen. Waar de financiering vandaan komt is niet zijn probleem. De hoeveelheid geld die nodig is om het voortbestaan van zo’n stuk industrieel erfgoed te garanderen is gigantisch. Dus wordt de boel verkocht. De nieuwe eigenaar besluit een financieel verstandiger koers te varen en er komen kantoren en zalen voor evenementen in. De bomen groeien dan wel tot in de hemel, geld niet aan bomen. Buurman heeft ooit een stichting opgericht met een waarschijnlijk bewust verwarrende naam die bijna hetzelfde is als van de echte Van Nelle fabriek. “Uw stichting is niet de stichting die door de UNESCO bedoeld wordt”, dat soort dus. Op locatie fabriceert hij een kantoortje van stellingmateriaal en kratten of iets dergelijks, afgewerkt met een grote zwarte lap als soort van chic nepbehang. Zien is geloven. Dan klopt de nieuwe eigenaar aan. Om het werelderfgoed te redden wordt van iedereen een bijdrage verwacht, ook van een onafhankelijke stichting zoals die van buurman. Zoiets heet huurpenningen. Ineens geeft buurman niet thuis. Het lukt maar niet contact met hem op te nemen. Na ampele maanden gaan de spullen van zijn stichting in de opslag. Briesend van woede, raast en tiert hij op internet dat het kostbare erfgoed van zijn stichting gestolen wordt, waarschijnlijk om te verkopen voor grof geld. Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten. Niet waar en niet verstandig. Best leuk als je directeurtje speelt in je eigen tent maar in de grote mensenwereld hebben woorden consequenties. Terecht. Een duidelijke brief van de Van Nelle advocaten volgt waarin buurman wordt gesommeerd zijn woorden terug te nemen of een rechtzaak wegens laster tegemoet te zien. Stel je eens voor: expat-buurman komt in zijn Zwitserse Volvo voorrijden bij de rechtbank op Rotterdam-Zuid. Om Neerlands’ werelderfgoed te verdedigen. Natuurlijk slikt hij zijn woorden in. Ondertussen blijft buurman doorreutelen over het zogenaamde onrecht, zelfverminking is een betere term. Zo erg zelfs dat hem – als directeur van de stichting Werelderfgoed met iets teveel bijna dezelfde naam – de toegang tot het terrein wordt ontzegd. ‘Wegens misdragingen van de directeur’, buurman dus. En dat schrijft hij zelf ook nog eens op Facebook. Misschien zou niet iedereen directeur moeten worden. Zomaar een idee hoor.

Sommige mensen weten niet van stoppen en het vitriool blijft van de digitale muren van de Facebook kooi spatten. Veel respect voor de eigenaar van de Van Nellefabriek die zich immer als een heer gedraagt, onderwijl buurman fijntjes wijzend op het feit dat hij iedere keer het terrein oprijdt in een Zwitserse Volvo, wat in Nederland niet mag. Laat ik daar aan toevoegen de vraag hoeveel buurman echt wenst om een industrieel stukje verleden door te geven aan de volgende generatie en hoeveel het hem gaat om directeurtje spelen voor ego en aanzien. Denk trouwens dat een kantoor opgetuigd in tentdoek daar niet echt bij helpt, maar goed.

Bizar verhaal dat uitstekend illustreert hoe ver het niet optreden tegen fraude met een buitenlands kenteken kan reiken. De meeste mensen hebben weinig moeite met belasting betalen, het is veelal hoe de geinde penningen weer worden uitgegeven die de discussie emotioneel maken. Wat ben ik blij dat Rotterdam geen 22 miljoen gaat betalen voor de start van de Tour de France. Zolang een kwart van de Rotterdamse kinderen in armoede leeft, blijft cultureel erfgoed een luxe. Dat in stand houden betekent dat mensen er zelf voor kiezen om een steentje bij te dragen naargelang. Maar én niet willen betalen daarvoor én dan ook nog in een auto op buitenlands kenteken komen voorrijden is niet echt hoe het hoort.

Wat heb ik geleerd van het hele verhaal? Dat het weinig zin heeft om aan de bel te trekken bij de politie als het gaat over auto’s en overtredingen. Een les die ik snel vergeet als er al twee jaar lang een hardnekkige pukkel in de vorm van een klein zwart autootje bij Pap voor de deur geparkeerd staat. Daarvoor moeten we naar het Brabantse Roosendaal, morgen meer.

Kopfoto:  buurman staat beteuterd naar een deuk in de radiator van zijn Zwitserse Volvo te kijken. Een SUV was achteruitgereden en had hem geraakt. Als de bestuurder uitstapt om de verzekeringspapieren in orde te maken, zegt buurman ‘laat maar zitten’. [1]

 

Naschrift

Hoe liep het nou af met die Volvo? “Die buurman van jou, is dat een marktkoopman ofzo?” Want? Hij heeft allemaal zooi achterin zijn auto liggen. Nee, geen rommel, kostbaar cultureel erfgoed dat bijna verduisterd was door de Van Nellefabriek. Je moet wat als directeur wanneer je van het terrein bent afgegooid. Geintje, ook van dat inpikken, waarom zou de Van Nellefabriek dat doen. Ook zij zijn gebaat bij extra steun. En wanneer het kostbaar was – als in dikke duiten – had buurman het nooit achterin zijn vochtige Volvo gegooid. Buurman blijft maar amok maken. Het bevestigt wat ik allang dacht. Werelderfgoed is niks, buurman alles. Geen grote woorden, dan had buurman na de scheiding ‘zijn’ collectie aan de Van Nellefabriek gedoneerd. Industrieel rentmeesterschap enzo.

—

[1] Het verhaal wordt nog gekker. Als buurman terugkomt van drie weken vakantie in Zwitserland is de auto gemaakt. Het jaar daarop, in 2018, wordt hem de toegang tot het Van Nelleterrein ontzegd. Als directeur van de stichting met de misleidende, bijna dezelfde naam als het echte werelderfgoed, heeft hij zich zodanig misdragen dat hij niet meer welkom is.

[2] Geen idee hoe het precies zit maar daarna hoor ik regelmatig boven mij de bel gaan. Weer een deurwaarder. Allemaal privekosten want het officiele postadres van de stichting blijft de Van Nelleweg.

[3] Het wekt sterk de indruk dat er een innige belangenverstrengeling is tussen de privéfinancien van mijn buurman en die van de stichting waarvan hij directeur en enig bestuurder is.

[4] Als klap op de vuurpijl wordt een tijdje later de garage die hij hier in ons complex huurt, met veel machtsvertoon ontruimd. Politie, deurwaarder, slotenmaken, verhuiswagens en verhuurder.  En weet je wat er in staat? Bijna niks, ja een paar winterbanden. Hoezo expat?

[5] Een jaar nadat hij als directeur af is gezet, begeeft de accu van zijn Zwitserse Volvo het. Staat hier maandenlang voor de deur maar buurman heeft zelfs geen paar honderd euro om een nieuwe te kopen en de auto verdwijnt. [6]

[6] Bedrijven, grote stichtingen en verenigingen moeten jaarlijks verantwoording afleggen over hun financien. Hoog tijd dat die plicht ook in beperkte mate gaat gelden voor kleine stichtingen. Wat hier gebeurd is, is absurd.

[7] En als afsluiter dit nog. Na de lekkage in de kelder biedt buurman aan om mijn spullen zolang in die van hem te zetten. Ik gebruik ‘m toch niet. Heel vriendelijk maar niet nodig. Andere buurman, een electricien begint voor zichzelf. Neem mijn kelder maar. En als de spullen er een tijdje instaan, wil buurman ineens huur, 15 euro per maand. De nieuwbakken ondernemer kiest eieren voor zijn geld en neemt in plaats daarvan een garage. Ben in mijn leven weinig mensen tegenkomen die minder sympathiek zijn dan buurman.