Rondreizende Academische Afzwaaiapen Maken Studeren Duurder en Duurder

Koszdah’, zo’n universitite titel? Alsof de toekomst van ons kroost al niet dreigend genoeg is. Statiegeld iemand?

Het jaar is 1980, Spargo zingt “You and me” en in de zesde klas leest onze meester “Rob en de stroper van tjot-idi” voor. Destijds was de zesde het laatste jaar voor de middelbare school. In het boek wordt hoofdpersoon Rob ten onrechte beschuldigd van verraad.

Geef het vier decennia met een sprongetje van primair naar tertiar onderwijs en de wereld is nog steeds de wereld. Onwil verandert nooit. Ondanks dat ze midden in het land ligt, is voor sommigen de Universiteit Utrecht mega-moeilijk bereikbaar. Normale mensen verhuizen of zoeken een baan elders, maar als je Anton Pijpers heet en bibe Bobo bent – bibe staat voor bijzonder bevoorrecht – heb je een auto met chauffeur en dure vliegtickets naar het einde van de wereld. Misschien dat er daarom op ‘onze’ Nederlandse universiteiten geen Nederlands meer wordt gesproken. Effin, het mag wat kosten. Tijd dat de rector magnificus zijn heil elders zoekt zegt u? Helemaal mee eens, maar ook dat is een dure grap. Komt zo.

Niet dat de hoogte van het bedrag of waar het aan uitgegeven is, enige discussie opwekt in de Utrechtse universiteitsraad. Nee, laten we lekker de boodschapper ophangen, een vuige student die durft te ageren tegen het academisch pluche. Vrij vertaald als een jonge hond die de mores van hen die voor zichzelf en hun vriendjes zorgen, niet begrijpt. Het woord afkeuren komt nooit op in het hoofd van Floris Boudens’ tegenstanders. Vroeger was alles beter. Toen had je tenminste nog vorm boven inhoud. Anno 2019 is het triumviraat werkelijkheid geworden en prijkt geld boven vorm of inhoud.

Een paar dagen later worden de vertrekplannen van de grote baas van het Amsterdamse Academische avontuur aangekondigd. Kort gezegd: van één universiteitsbestuurder op reis, kun je er twéé buiten dienst stellen. Da’s best veel geld ondanks dat 2.000 euro aan collegeld een koopje is voor 35 gemiddelde Amsterdamse studenten. Eenmalig mag ik hopen. Ondertussen bloeden, jaar in, jaar uit 70 voltijdsstudenten in Utrecht voor de reiskosten van hun rector magnificus. Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Misschien meer televergaderen en minder vliegen? Briljant idee al zeg ik het zelf. En dan bedoel ik niet alleen het weggegooide geld, maar ook het milieu. Tot die tijd: wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Een kniesoor die let op de mitsen en maren. Hypotheek op de rest van je jonge leven? De rector-magnificus en zijn vriendjes zijn dan allang dood.

“Minder vliegen voor het milieu?”
“Dood, zo dood als een pier!”
“U bedoelt wat?”
“Kansen, toekomst, eigen huis en het milieu.”
“Nou u durft wel!”
“Na mij de zondvloed, maar druk dat maar niet af. Klinkt zo slordig, euh onprofessioneel als wetenschapper dinges enzo.”

Ondertussen mag Matthijs van Nieuwkerken niet meer verdienen dan de minister-president. Ze hadden er ook een paar euro bovenop kunnen doen. Laten we zeggen twee ton rond. Dan vermijd de politiek de indruk dat zij zich belangrijker vinden dan alles en iedereen, als in de mensen die zij beloven te dienen in een echte democratie.

Ach, misschien dat de publiekspresentator nog een extra zakcentje kan bijverdienen door zijn afscheid zelf – maar wel ver weg – te organiseren.

Kopfoto Hans Ripa op Unsplash / Vasily Koloda op Unsplash (bewerkt en gecombineerd)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*