Spontaniteit bijvoorbeeld

[En huppelen]

De superlieve, enigszins verlegen kleine is vandaag zeven jaar geworden. Meester Gert-Jan moet wat op de kaart schrijven. Nou, moeten, dolgraag. Terwijl ik naar haar prachtige paarse jurk kijk, vraag ik welke kleur stift ik zal gebruiken. Bijzondere dag, ik mag zelf kiezen. Die roze met glittertjes is wel mooi. Nee GJ, dat is paars jij suffe appelflap. Gelukkig converseren de drie dametjes in dop en de lokale k(l)usjesman op niveau. GJ is er even bij gaan zitten. De bijbehorende sticker wordt wat lastiger. Het zijn afkrasstickers en die zien er voor gebruik allemaal even grijs uit. De secondant heeft drie velletjes met stickers. Gelukkig houdt ze die ondersteboven. Honden, katten en paarden staat op alle drie gedrukt en ik vraag waar de jarige het meest van houdt. Katten.

Secondant nummer twee roept dat haar broer een kat heeft. Een hele vieze die ook wel een beetje heel erg lief is . Een poes die windjes laat. Bah roepen ze gierend terwijl ze als volleerde jongedames wegrennen weg. OK, ik krijg nog net een bonbon en zwaai ze uit maar een kat die prietsjes laat, bah. Je moet het niet moeilijker maken dan het is. Meer reden heb je niet nodig om tijdens de les met je beste vriendinnen gillend door school te rennen.

Gang? Het is meer een lange kapstok met loopruimte in het midden. OK bij de kleuters wat minder want waarom zou je een haakje voor je jas gebruiken, maar het idee is daar. Net vijf minuten rustig aan het werk als een onjarig meisje pardoes in de lege hal op de grond gaat zitten. Ze luistert aandachtig en roept me dan. Je kunt de andere kinderen namelijk vanaf hier horen terwijl ze toch heel ver weg zijn. Fascinerend besluiten we en ze loopt weg. Jullie raden nooit wie tien minuten later weer voor mijn neus staat. Oeps, vergeten, ik ben mijn tas zocht kwijt maar hier is ie niet. Nou moet ik naar boven [zucht] zegt het kleine straaljagertje. Het is maar goed dat school slechts twee bouwlagen heeft anders was mevrouw F16 nu al op verdieping 100.

Als ik zeg tien minuten later, dan weten jullie het wel, hé. Natuurlijk kom ik de jarige tegen als om drie uur de bel gaat. Ze lijkt wel te zweven. Iemand heeft duidelijk een hele fijne verjaardag en ik wens haar nog een keer een extra fijne. Ze straalt.

Weer tien minuten later, ja nu hebben jullie gelijk. Juffrouw Straaljager is terug. Had haar niet gezien en ze zegt letterlijk: daar ben ik weer. Blije glimlach alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ze is al tijden, ruwweg sinds het einde van de gymles, op zoek naar haar tas. Hij hangt duidelijk niet aan de kapstok en zoef daar gaat ze weer, vrolijk zwaaiend. School als lange dubbeldekkergang van twee verdiepingen is eigenlijk altijd spitsroeden lopen. Daar komt mijn andere vriendin, ook al zo’n poepie. Ik schat haar een jaar of vier. Altijd blij om mij te zien – en ik haar. Helaas heb ik de juf al een paar keer moeten vragen om Poepie aan haar stoel vast te plakken. Anders komt mijn werk niet af. De kleine rent pardoes de klas uit als ze me ziet om vervolgens als het even kan in mijn boormachine te kruipen. Vandaag hangt ze in plaats daarvan gezellig aan mijn been en heeft eigenlijk geen zin in het lekkere, verse fruithapje van de naschoolse opvang. Met een beetje aanmoediging lukt het en als ik even later terugloop zie ik haar genieten van de verse meloen. Ze wil naar me toerennen, maar helaas. De juf heeft haar met opzet midden tussen de andere kinderen op de lange bank gezet. Beetje lastig. Dan maar zwaaien met mijn meloen. Geen probleem, ik hoef het niet op te ruimen.

Ondanks die doldwaze avonturen lukt het me om nog een paar dingen te doen. Zoals glimlachen, veel glimlachen. Op de een of andere manier lukt me dat vandaag geweldig. Weet je wie ook glimlacht? Ja ze is er weer, de jonge pilote. Als school nou eens een paar houten hijskranen voor de meisjes koopt, dan wordt de kans dat ze later zelf kan kiezen wat ze wil een stuk groter.

Zes jaar en een en al branie, prachtig. Mocht ze ooit jachtvlieger worden, is het maar te hopen dat ze haar toestel niet verkeerd parkeert en kwijtraakt. Die sporttas, die al sinds het einde van de gymles kwijt is, kan ze maar niet vinden. Gymles, omkleden, ik heb werkelijk geen idee wat er in de hoofden van de jeugd van vandaag omgaat. En dat hou ik graag zo. Achteraf denk ik dat ze toch iets eerder in de kleedkamer had moeten kijken. Bedoel: in school is er een wolkenloze hemel dus verdwalen kun je niet. Of speelt ze misschien op jonge leeftijd al een ragfijn spel zodat ze als een turbo door school kan rennen. In dat geval gaat ze het nog ver schoppen. Anders ook wel hoor. Het is onmogelijk niet blij te worden van die triomfantelijke glimlach en dan nog zo’n leuke rugzak ook. Ik vertel hoe mooi ik haar tas vind. Ineens rent ze op me af en geeft me een knuffel. Ze loopt weg en ik roep veel plezier thuis. Nee, ik ga naar de naschoolse opvang. Niet dat ze ooit aankomt daar ergens halverwege de gang, want juffrouw F16 gooit de turbo vol open. Die is inmiddels ruim voorbij Antarctica overpeins ik terwijl ik opruim. Laten we maar hopen dat de aarde inderdaad niet plat is anders wordt het een gevalletje oeps.

Nog een laatste keer spitsroeden lopen op weg naar de uitgang. Meester Gert-Jan is een enorme kluns. Vanmiddag sprak ik met een meisje dat een prachtige trui met honden aanhad. Of waren het katten? Nee, dat zijn olifanten jij gekkie. Ze zwaait driftig naar me en zegt nog even hallo voor ik de deur uitloop. Heerlijk die lente. Zes uur geweest en het is nog licht. Een klein meisje dat bij de glijbaan staat vraagt me of ik weet wat zij gaat eten. Kom op zeg. Nee natuurlijk niet, ben je simpel ofzo. Hoe moet ik dat nou weten. Jij bent trouwens veel te jong om in de keuken te staan. Kinderarbeid bij de supermarkt mag al [pas] vanaf je 13e. Hou me nou niet voor de gek en stop met die onzinnige vragen wijsneus.

“Nee lieverd, wat eten jullie straks?” De manier waarop de vijfjarige het vertelt is zo allesomvattend dat een recept voor een gebakken ei langer wordt dan de bijbel. En we zijn pas bij dat platte ding, later blijkt het een pita broodje te zijn en wat sla. En dan moet het de oven in. Nee, wacht die sla komt later pas ofzo. Mam staat er naast maar heeft zoveel lol dat ik me bezorgd afvraag of ze niet veilger na een fles wijn haar kroost thuisbrengt dan met die onuitwisbare lachstuip. Ik vertel het juffie dat ik ook naar huis ga om te eten en zeg dag. Er worden nieuwe lokalen gebouwd op school en de fietsen staan overal geparkeerd. De mijne onder een boom, mooie kans om wat stokjes in het slot te douwen. Aan beide zijden, je doet het tenslotte goed als lagere schoolleerling of niet. Ik kan er alleen maar om lachen en loop terug voor wat gereedschap. Oh dat is erg ropen de juffen in koor als ik weer binnenkom. Nee, hoezo, helemaal niet. Waar maak je je druk over. Gelukkig zijn kinderen in de onderbouw snel tevreden want de stokjes gaan er vlot uit en mijn slot klikt zonder moeite open. Zo’n zalige lenteavond en wat een heerlijke dag mijmer ik onderweg naar huis. Hmmm, waarom stoppen bij houten hijskranen, misschien moeten we ook maar meteen houten takelwagens voor de meisjes regelen. Komt altijd van pas. Bijvoorbeeld als GJ’s stalen ros niet wil.

Ook vandaag ben ik weer de enige man op school – en de enige die zich druk maakt over houten hijskranen voor de meisjes. Hoe kan dat? Omdat ik niet naar de Pabo ben geweest?

“Mannen worden niet als man geboren. Ze worden het.”
– Desiderius Erasmus, Nederlands humanist

—

[1] Trouwens, hoeveel houten hijskranen kun je voor 647.000 euro kopen? Nee, geen roze, retorische vraag. Wat een flauwekul. Mijn klusschool valt onder de Rotterdamse Vereniging voor Katholiek Onderwijs (RVKO). Een jaar of tien geleden kochten ze hun eigen lerarenopleiding. Niet mijn woorden maar van het Algemeen Dagblad. “Rotterdamse basisscholen mogen Pabo kopen.” [2]

“De RVKO heeft een achtergestelde lening verstrekt aan Stichting Thomas More Hogeschool. Op de lening rust geen rente- en aflossingsverplichting. [RVKO jaarverslag 2022]

De accountantistische blabla die volgt, telt niet.

“De lening wordt gewaardeerd tegen de reële waarde, in dit geval de contante waarde tegen een rentepercentage van 15% per jaar en een looptijd van 20 jaar.” [RVKO jaarverslag 2022]

De reële waarde is “zero points”, nul, niks en noppes.

De Thomas More Pabo in haar jaarverslag 2022 over de lening:

“Op de door de RVKO verstrekte achtergestelde lening rust geen rente- en aflossingsverplichting.” [Thomas More jaarverslag 2022]

Eigenlijk hoef je niet verder te lezen want wie geeft gratis geld terug als het niet hoeft? Ja, ik weet het als je het teruggeeft is het niet meer gratis, dan is het niks.

“Rentebetalingen en aflossingen met betrekking tot deze lening kunnen uitsluitend plaatsvinden indien het bestuur van Thomas More Hogeschool daartoe positief besluit en de hoogte van het eigen vermogen, de liquiditeit en solvabiliteit van Stichting Thomas More Hogeschool blijven voldoen aan de daaraan gestelde eisen.” [Thomas More jaarverslag 2022]

Maar wat nou als de bovenbaas van de RVKO ook de bobo van de Thomas More Pabo is? En toevallig is dat zo. Best wel druk. De voorzitter van de Raad van Bestuur had een van die twee functies ook kunnen overlaten aan een vrouw, een ingenieur [ir.] bijvoorbeeld die verstand heeft van wat jonge meisjes echt nodig hebben op school. Niks geen kunst en cultuur, da’s meer iets voor de Taliban. [3] Houten hijskranen! Zou op de Pabo ook geen gek idee zijn, kun je meteen de rekentoets afschaffen.

[2] Het Algemeen Dagblad is niet mijn favoriete krant maar dit stellen ze toch heel goed.

[3] Kunst en cultuur? Kan de Taliban mooi weer spelen door te zeggen, kijk bij ons mogen de vrouwen ook naar school.

[4] Terug naar het begin. Een en een is twee. Wat zou school je ook echt nooit af mogen leren?

[5] Kom op, je kunt het. Zeg het maar. [6]

[6] Hoor ik daar iets, een -iek? Nee, niet liefde voor muziek, dat is mijn culturele molensteen.