Welkom terug bij het oude normaal in het post-coronatijdperk. Geen receptje, wel medicijnen. Maar wil je geen medicatie heb je bewijs nodig.

Pap krijgt zijn medicijnen op rol. Binnenkort een onderzoek in het ziekenhuis en daarvoor moet hij twee dagen stoppen met bloedverdunners. Best wel handig, anders loop je leeg. Da’s niet de bedoeling. Gisteren de vragenlijst samen ingevuld en meteen een kopie van de brief gemaakt. Vandaag naar de apotheek gebeld.

“Druk 1 voor onze openingstijden.”

“Druk 2 als u vragen heeft over uw factuur.”

Moet knopje drie hebben, maar na nummer twee twijfel ik. Even later heb ik een echt mens aan de lijn en leg kort uit. Twee dagen lang moet een pilletje uit de rol. Da’s totaal twee – of zo je wil nul pilletjes. Waarschijnlijk is de apothekersassistente een omgeschoolde gemeenteambtenaar want ze vraagt of ik een receptje heb. Hoezo? Bij de zelfscan van de supermarkt hoef je toch ook geen bonnetje te hebben om de poort te openen als je niks koopt?

Aan de andere kant, ergens klopt het wel. Een jaar geleden stond ik op vrijdagmiddag om half zes in dezelfde apotheek – zonder receptje. Was ergens een fax of laptop ontploft. Hoe vaak er ook op de knop verzenden gedrukt is, het kwam nooit aan. Pap had het toch echt nodig.

“Als jullie het maandag doorsturen, geef ik het alvast mee.”

Een jaar later wil ik geen medicijnen. Dat gaat niet zomaar dus GJ belt naar het ziekenhuis. Ik sta een minuut of 20 in de wacht met om de 15 seconden ‘U bent zo aan de beurt.’ Eenmaal de afdeling aan de lijn, gaat het vlot. ‘Ik laat haar u even terugbellen en prompt krijg ik een belafspraak toegestuurd voor 16:40, da’s over drie kwartier. Ik leg het aan mevrouw uit en hoor toch iets van een verbaasde zucht. “Normaal is het geen probleem. Ik ga naar een arts op zoek en vraag die een receptje uit te schrijven. Ik regel het vandaag nog.”

Misschien heeft ze geluk en vindt ze een specialist op haar eigen afdeling die tijd heeft. In gedachten stel ik me voor dat mevrouw door een halfverlaten ziekenhuis rondzwerft op zoek naar een dokter. En nou maar hopen dat ze niet per ongeluk op de poli psychiatrie terecht komt.

“Dus je moet een receptje hebben voor geen pillen, anders geeft de apotheek ze niet?”
“Nee, dan geven ze de medicatie wel mee.”

Dat loopt niet goed af. Mocht de familie van de verpleegkundige zich vanavond afvragen waar ze blijft, die zit vast vast in een dwangbuis – voor haar eigen veiligheid. Wat een dienstbaarheid, hart voor de zorg.

En weet je hoe Pap’s apotheek heet? Serviceapotheek Roosendaal. Ze zijn zo goed omdat alle assistenten vrouw zijn. Assistentesdu@apotheekroosendaal.nl. [1] Mannen heb je tenslotte niks aan. Dat leren kinderen al op basisschool

Kopfoto gemaakt door Haley Lawrence, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

 

UPDATE: een dag later wordt Pap gebeld. “U moet die pillen niet innemen meneer…” Lees hier verder.

—

[1] Mogen jullie raden aan wie ik dit verhaaltje ga emailen. Ja, het ziekenhuis natuurlijk, kunnen ze ook eens lachen.

[2] De tekst bij de foto op de website van apotheek Roosendaal is erg verleidelijk. Altijd het beste advies voor jou. Kan ik ze meteen vragen of ze een ander merk apotheek kunnen aanbevelen. Ook in de zorg kan een beetje concurrentie geen kwaad. Helaas, alle zes [service]apotheken Roosendaal – in Roosendaal – zijn van dezelfde eigenaar. Ongezond.

[3] En met die ruime openingstijden valt het ook nog wel mee hoor. Ze zijn niet eens op zaterdag open. Van makkelijk geld verdienen wordt je lui, waarom denk je dat apotheken zo gretig naast bejaardenhuizen neerstrijken?

[4] Naschrift verstopt in de voetnoot vandaag. Het lijkt zo degelijk om een receptje te eisen maar nu moet ik er op vertrouwen dat alles goed gaat. We weten de uitkomst pas als Pap zijn rol binnenkrijgt. Die gaan we dus driedubbel controleren, dat is harder nodig dan je denkt.

[5] Gisteren een hapje gegeten bij Pap en samen de vragenlijst ingevuld. Ziekenhuis wil graag weten welke medicijnen hij gebruikt dus ingelogd bij de apotheek. Laat nou net dat pilletje wat er uit moet zowel bij zijn huidige medicijnen als die waar hij mee gestopt is, staan. Ze zaten gelukkig wel in zijn rol.

[6] Dik tevreden over het Bravis ziekenhuis, tien met een griffel. Hart voor de zorg, dat is duidelijk. Pillen daarentegen zijn handel. Misschien dat het apotheekmanagement [m/v]/[m/m] eens stage moet gaan lopen in een echte zorginstelling.