“Ich will dass ihr mir vertraut
Ich will dass ihr mir glaubt
…
Ich will eure Stimmen hören”
Mijn leraar Duits zei altijd: “stop mit Duitse Brotchen Backen.”
Nou snapfch ich Sie Ihnen auch ofzo. Moeder!
Over die zielige kindjes hoef je je geen zorgen te maken. Stichting Verre Bergen pompt 24 miljoen in het nieuwe Feyenoord stadion onder voorwaarde dat het buurtkroost af en toe mag meekijken. Voor iedere oplossing is er een passend probleem. Ook weer geregeld.
GroenLinks-Tweede Kamerlid Lisa Westerveld en fan van de 65+ rockband, zou graag willen maar gaat niet omdat een “inhoudelijke reden” ontbreekt. Misschien had mevrouw moeten zeggen “omdat het niks met mijn werk te maken heeft” en Rotterdam om opheldering moeten vragen waarom mijn stad die kaartjes ueberhaupt (de rockers komen uit Duitsland) aanbiedt. Soit.
In ons appartementencomplex hebben we een duivenplaag. Een van de buren heeft haar overleden moeder beloofd goed voor vliegende ratten te zorgen. Twee broden en een kilo vogelvoer, drie maal daags, is nogal overdreven. Vandaar dat mijn liefde voor dieren op dit moment nogal mager is. Behalve die verdwaalde ijsbeer (Engels) in Rusland dan.
Toch wil ik een lans breken voor de Partij voor de Dieren. Een kaartje is een geschenk en je bent als politicus de pineut als je het wel aanneemt maar niet vertelt of andersom. Dat snap ik Algemeen Dagblad. Wat ik niet begrijp is dat volgens het artikel “daarom” Esther Ouwehand niet gaat. Zelf formuleert ze het anders. “Mijn stelregel is: als ik ergens heen ga, betaal ik mijn eigen kaartje. Ik vond de uitnodiging hartstikke lief, maar ik ga niet.” Er staan geen aanhalingstekens om het woord “daarom”, dus het is geen letterlijk citaat, wel misleidend.
Schijt aan alles
Die accentverschuiving had beter gepast bij de reactie van VVD-Tweede Kamerlid Martin Wörsdörfer. Het lukte de liberaal niet om een kaartje te kopen. Dankzij de stad waar altijd gewerkt wordt, gaat hij toch. Kan hij genieten van de muziek die zo lekker pompt. En – voor en na – netwerken met Maasstedenaren die én zijn muzieksmaak delen én een kaartje hebben gescoord én hier en nu “toevallig” worstelen met de MKB-problematiek waar het VVD kamerlid zich “gelukkig” mee bezig houdt. En er nog over willen praten ook. Hard kunnen schreeuwen is ook wel handig.
Een citaat uit het Algemeen Dagblad. “We moeten niet denken dat het alleen maar lol is. Worsdörffer appt nog: ,,Ik kan daar netwerken en met de gemeente spreken over MKB en winkelleegstand. Maar voor en ná het concert ga ik netwerken, niet tijdens!’’” We? Majesteitsmeervoud? Ach gut.
“Een keer per jaar, niet meer maar ook niet minder[!], neem ik een uitnodiging aan die niets met mijn werk te maken heeft. Je wil mensen helpen en er wordt aan alle kanten aan je getrokken. Iedereen probeert je te beinvloeden en ik zeg altijd nee, behalve die ene keer. Dit jaar is het Rammstein. Heeft niets met mijn werk te maken en ik begrijp de keuze van de gemeente Rotterdam niet, maar ik ben superfan dus ik ga. Pak en stropdas laat ik thuis. Ik zing de hele avond uit volle borst mee. Erg vals trouwens. Paar biertjes, LOL, en gewoon met iedereen kletsen. Ik heb al een hotelletje geregeld en de dag erna wandel ik brak en anononiem door de havenstad. U hoeft het niet met mij eens te zijn, maar een keer per jaar gun ik mijzelf dat pleziertje, zeker als het AD wel kritisch is op de dieren- maar niet op de ondernemerspartij. Twee buitenkansjes in een klap.”
Kijk, daar zou ik respect voor hebben. Heiligen bestaan niet. Een man in de politiek die zich soms een trekpop voelt en een keer per jaar losgaat, is net een echt mens. Als je verder zuiver op de graat en eerlijk bent, zal niemand jou dat pleziertje ontzeggen. Wauwelen dat je om middernacht met een piep in je oren de parkeerplaatsenproblematiek, eerste straat rechts van de Coolsingel bespreekt met bezoekers die je toevallig aanklampt? Verkopen is ook een vak. Waarom stemmen ondernemers eigenlijk VVD?