Geen Kruisje voor Maarten Van der Weijden, 11-Voudig Superheld der Friese Steden

Hoe dom kun je zijn? Zonnesteek geen excuus.

Man zwemt klassiek rondje van 199 km aan drie kilometer per uur. Omdat het “toevallig” zomer is, krijgt hij geen kruisje zegt de voorzitter van de Vereniging Friese Elf Steden. Heeft Nederland haar nieuwe minister-president gevonden?

Verkopen is ook een vak, dat is dat geen kreet die ik uitvind om over Gamma te schrijven. Ik meen het. Toen Maarten van der Weijden vrijdagavond om half zes aan zijn tweede poging begon om de Elfstedentocht al zwemmend af te leggen, riep ik regelmatig hardop: “je kunt het.” Dit jaar zwemt hij een maand vroeger en met een beetje geluk helpen de lange dagen hem. Het weer heeft van het weekend ook een duit in het zakje gedaan.

Weinig dingen boeien me, maar dit is zo’n heldendaad dat voor even zelfs Google mijn vriend was. Krijg je ervan als je pushberichten op je telefoon uitzet. Onmogelijk is onmogelijk en gelukkig heeft Maarten van der Weijden ingezien dat af een toe een hazeslaapje noodzakelijk is als je meer dan drie dagen zwemt.

Vanmorgen las ik over een breedlachende begeleidende dokter met de duim omhoog, wist ik dat het ‘m ging worden. Althans, ik dacht dat ik het wist en soms is mijn wijsheid onovertroffen. U en ik wisten vorig jaar al dat Maarten van der Weijden een kampioen van uitzonderlijke klasse was. En nu weten we dat nog beter.

Hongerige klimaatslachtoffers, bijnamen ijs en beer teisteren Rusland. De oogst van Amerikaanse boeren verdrinkt onder een tornada aan regenbuien. De stad Miami staat over enige decennia onder water maar tot verbijstering van de lokale makelaars heeft dat geen invloed op de huizenprijzen. Samengevat: klimaatverandering is echt en ik faal in mijn padvinderseed om de wereld een beetje beter achter te laten dan ik hem aantrof. Jullie ook. Welkom bij de club.

Als boer uit Brabant ben ik nogal stug en koppig. Alles van waarde is niet weerloos maar heet land en koeien. Je zou denken dat lui in de Noordelijke provincies dat begrijpen. Niet dus. “Geen kruisje. Ik zeg nog zo, geen kruisje.” Kent u die reclame voor melk nog?

Al houdt Maarten van der Weijden zijn adem honderd dagen in en zwemt onder de Noordpool door terwijl hij worstelt met Jaws en ander prehistorisch spul: “geen kruisje.”

Iedereen weet dat ijsmeesters van de Vereniging Friese Elf Steden in de zomer snel oververhit raken. Vandaag is het 32 graden, gisteren dertig, geen kruisje. Oorzaak en gevolg wellicht?

Beetje raar om jezelf de tocht der tochten te noemen en iemand die het parcours aflegt maar dan elf keer zo zwaar, het ereteken te onthouden. Het zal wel iets te maken hebben met de puurheid van twintigste eeuwse tocht bewaken. Eervol is het niet echt, laat staan pragmatisch.

Klimaatverandering is echt. Wacht maar tot je kinderen grootouders zijn en drie generaties ons vervloeken omdat we lamlendig doorgingen met de aarde vergiftigen. Vroeger was alles beter. De Elfstedentocht vond gemiddeld nog een keer per vijf jaar plaats. Sinds het millenium is die kans gedaald tot een keer per twaalf jaar. Aldus schrijft het KNMI begin 2019.

Hoe puur je ook bent, Maarten van der Weijden heeft iets gedaan dat zo bijzonder is dat er geen woorden voor zijn – en ook geen kruisje. Evert van Benthem woont in Canada. Reinier van Paping won de tocht der tochten toen die door het barre weer nog zwaarder was. Nu wacht de winnaar van 1963 de zwemmer op en overhandigt hem een kruisje, geen idee waar het vandaan komt. Ondertussen heeft Maarten van der Weijden wel 3,9 miljoen opgehaald voor kanker.

Stug zijn is een eigenschap en die kunnen positief of negatief zijn. Maarten van der Weijden geen officieel Elfstedentochtkruisje toekennen is net zo dom als zeggen dat klimaatverandering niet bestaat.

Volgend jaar is het 2020 en de eerstvolgende kans om de Elfstedentocht te rijden. Als dat lukt – als – en ik reken een beetje is dat een keer in de twintig jaar deze eeuw. De laatste was overigens in 1996 en buiten wordt het alleen maar warmer, dus tel uit je verlies. En nee, een alternatieve Elfstedentocht op een of ander meer in Scandinavie telt niet mee.

Als de voorzitter van de Vereniging Friese Elf Steden ook maar een beetje gis was geweest had hij geroepen dat Maarten van der Weijden wel degelijk een kruisje krijgt als hij het haalt. Een stempel is een stempel, zelfs als je als je babyvingers door het water hebt in plaats van fish sticks. “Hoe en wat precies houden we nog even geheim, maar het wordt een spektakel dat recht zal doen aan deze unieke prestatie.” Geeft je in ieder geval nog even tijd om te bedenken hoe dat kruisje er precies uit moet zien. Lees eens een boek over kruistochten of monarchieen. Wat dacht je van een grootkruis? Zomerkruisje kan ook. Een kruis wegens bijzondere verdiensten namens de Vereniging Friesche Elf Steden, meer dan verdiend. Enige wat ik afkeur is Kruisje2.0.

Niemand begrijpt het, hier en daar hoor je zelfs al mensen die hun kruisje willen schenken. Daar hebben ze hard voor moeten vechten, dat zegt veel. Het enige wat de voormalig Olympisch zwemmer niet verdient, is aankomen in Leeuwarden en ontvangen worden door de eindelijk ontdooide winnaar van 1963 die hem vervolgens zijn eigen zuurverdiende kruisje van toen opspelt.

Verkopen is ook een vak. Je zou het niet zeggen maar makkelijker dan de Elf Steden Tocht zwemmen. Kruisje dus. Dat zeg ik Freek!

Kopfoto gemaakt door Tim Marshall gevonden op Unsplash / Ace T, gevonden op Wikipedia / Maximilian Gritzner, gevonden op Wikipedia. Afbeeldingen bewerkt en gecombineerd.

 

Amerikaanse Wapenlobbyclub NRA Financieel Ontwapend

De NRA staat op de rand van de afgrond door zelfverrijking en vriendjespolitiek.

Zonder het ooit geprobeerd te hebben is biathlon, een combinatie van skieen en doelschieten, een van mijn favoriete sporten. Nadat je zo hard mogelijk naar het volgende punt bent geslalomd, moet je in een fractie van een seconde je hartslag en ademhaling onder controle krijgen om het doel te raken. Wedden dat Bruce Lee het een geweldige sport zou vinden?

Voor je zegt dat “daar” alles anders is en alle wapens Amerika uitmoeten, misschien even nadenken over Nederland. Welke echt gevaarlijke dieren hebben we nou hier? De adder? Enige keer dat ik die tegenkwam was in de kantoorjungle. In het wild schijnen er wat verdwaalde Duitse wolven te zijn, maar verder niets.

De Verenigde Staten bestaan uit meer dan de megasteden New York en Los Angeles. Het grootste gedeelte van de bevolking leeft in kleinere plaatsjes en op het platteland. Ooit geworsteld met een bruine beer? Dat er teveel wapens zijn in de VS, is Nederland het wel over eens. Volledige ontwapening is een stap te ver.

Het Amerikaanse recht op het dragen van wapens is een overblijfsel uit de burgeroorlog waarin het Noorden tegen het Zuiden vocht om de slavernij af te schaffen. Niet meteen halleluja roepen want toen de Zwarte Panters, een militante beweging die voor de rechten van zwarte Amerikanen opkwam, de wet nalas en zichzelf ging wapenen (Engels) waren zowel de Californische gouverneur Ronald Reagan als de wapenlobbyclub NRA voor een beperking op het recht om wapens te dragen. Tijden veranderen.

Angst verkoopt. Waarom anders denk je dat een of ander bedrijf reclame maakt dat je op vakantie aan de andere kant van de wereld je huis in de gaten kunt houden? Misschien doe je er een goede daad mee, politieofficier is immers een zwaar beroep. Gun ze een lolletje als je vanuit Indonesie belt omdat je vermoed dat er verdachte dingen in je huis gebeuren. “Zijn u en uw kinderen veilig? Ik krijg alleen maar meer respect voor de politie. Voor je zegt dat je de baco’s aan het wegtikken bent, in Nederland is het drie uur ’s nachts.

Ook in Amerika is angst handel. President Obama is het beste wat de wapenindustrie ooit is overkomen. Niets duurt eeuwig en de wapenindustrie miste de afslag toen het groot inkocht omdat ze verwachten dat Hillary Clinton POTUS45 werd. Soms is de prijs van de overwinning hoog. Wapenwinkel United Sports (Engels) gokte in 2016 op die eerste vrouwelijk president en deed een hollebolle Gijsje. Magazijnen puilden uit, maar niemand vreest dat Trump hun wapens afpakt. De “sportieve” middenstander ging vorige week failliet.

Nog gekker is het verhaal van de NRA (National Riffle Association). Een maand geleden verschenen de eerste gevaarlijk-kritische artikelen in gezaghebbende Amerikaanse kranten. Voorzitter Wayne LaPierre van de club van wapenvrienden verdient 1,4 miljoen dollar per jaar. Toch lukt het hem om voor een kleine drie ton aan kosten te declareren, onder andere bij een mannenboutique (Engels) in Beverly Hills. Dat waren vast geen houthakkershemden. Misschien dat hij de RALkleur van zijn overhemden wilde combineren met die van zijn handvuurwapen. Pretty Woman, iemand?

Een beroemd gezicht is goed voor de omzet. Oud-voorzitter, acteur Charlton Heston (Engels), bekend van de Tien Geboden en Planeet van de Apen, zei ooit dat ze “zijn wapen uit zijn koude, dode vingers” moesten wrikken. Als voorzitter van de NRA, vooral een ceremoniele functie, werkte hij voor niets. De laatste ex-voorzitter is Oliver North (Engels), een Amerikaanse kolonel die bekend werd door een wapenleveringsschandaal met Iran in de jaren tachtig. Ronald Reagan was toen president. De lieveling van rechts Amerika hield het nog geen jaar (Engels) vol. Hoor en wederhoor in de krant wordt overschat. Waar het op neerkomt is ruzie tussen de president van de wapenlobbyclub en diens voorzitter (Engels) over de financiele koers, terwijl beiden dik geld verdienden aan hun NRA-baantjes. Ook is er verschil van mening over Ackerman McQueen, het vaste reclamebureau en het inhuren van vrienden en familie. Ondertussen verliezen (Engels) de verenigde vrienden van het geweer 40 miljoen per jaar. Geldtekort dwingt de NRA om op wapenonderwijs (Engels) te bezuinigen zodat de rekening van de advocaat betaald kan worden.

Omdat de lobbyclub in New York is gevestigd, roert inmiddels ook de lokale officier van justitie zich. “De NRA is een terroristische organisatie.” Officieel is NRA een vereniging ter bevordering van het algemeen belang en betaalt daarom geen belasting. Dat voorrecht kan de wapenlobby verliezen omdat ze zich mengt in discussies die niet rechtstreeks met wapens te maken hebben, zoals immigratie en diversiteit voor kinderen op TV.

Hoe het afloopt weet niemand. In Nederland is ondertussen iedereen verbijsterd over het nieuws dat de schoolagent van dienst tijdens de dodelijk schietpartij op de Stoneman Douglas Highschool (Engels) vorig jaar, aangeklaagd (Engels) wordt omdat hij niet met getrokken wapen het gebouw inrende en heldendaden verrichte. Een van de aanklachten is verwaarlozing van een kind. Soms is het Openbaar Ministerie het grootste gevaar voor onze veiligheid. Ook in Nederland.

Kopfoto gemaakt door Thomas Tucker, gevonden op Unsplash / Katie Montgomery, gevonden op  Unsplash. Afbeeldingen bewerkt en gecombineerd.

 

Waarom heeft Rotterdam geen Skyline van Lego?

Het silhouet van de Maasstad spreekt boekdelen, zelfs de politie plakt ze onder haar berichten. Het aanzien van een paar wereldsteden is vereeuwigd in Lego. Rotterdam moet de volgende zijn.

Als ik een professionele klik-lokjournalist was, had de kop wel iets geluid in de trant van “GJ VERLIEFD! OP EEN MODEL!! TOPMODEL!!! ZEER KANSRIJK!!!! (Lego bouwpakket van 100 euro)” Oeps. Hahaha.

Na mijn exposé over het socialisme dat bouwmarkt Gamma regeert, sputterden jullie dat ik een te gemakkelijk doelwit had gekozen. Mijn antwoord: Q.E.D. In goed Nederlands: bewezen hetgeen bewezen moest worden. Maak je geen zorgen, de voorbeelden liggen voor het oprapen. Neem de blauwe smurfensupermarkt waar de manager gezellig een ontspannende welkomsthaag van nicotinerook bij de ingang creeert terwijl Mama met haar kostbare kroost om half zes nog even snel boodschappen komt doen. Moet kunnen, de sukkels kopen toch wel.

Hét profiel van dé stad. (afbeelding e-mailbericht van de politie)

Zelf ben ik gevlucht naar een anti-altijd-actie supermarkt want bij Albert Heijn wordt je bedolven onder de vragen. Nee ik wil geen nep-tatoes. Ik heb ook geen geld om de tuin een half dozijn verdiepingen op te hogen dus laat dat groentetuintje maar. Dinosaurussen zijn meer iets voor Ross uit Friends en met een stuntelige poster maakt de officiele partner van het Nederlands vrouwenelftal er zich wel erg makkelijk vanaf. Net of het bijzaak is. En dan zeggen mensen nog dat ik sarcastisch ben. Overigens moet je tegenwoordig wel zelf bij Appie je bonuskaart en flessenbon scannen. Tot zover deze aflevering van de full-service supermarkt die haar klant begrijpt.

Stel je bent in 1890 geboren en leeft tot de rijpe leeftijd van 80. Dan heb je wat meegemaakt, letterlijk. Op je 13e, toen je in de touwslagerij werkte, vloog het eerste vliegtuig. Een paar dagen na de laatste herziening van je testament bereikte de eerste mens de maan. Vroeger zeiden ze overigen “eerste man”, maar ik ook vind “eerste mens” geen vooruitgang.  De wereld stond in 1969 in brand maar op de maan viel niets te halen dus werd Facebook opgericht. Inmiddels staan Jeff Bezos, vader van Mark Zuckerberg en Markie’s halfbroer Elon Musk in vuur en vlam als het over de ruimte gaat. Over nepnieuws gesproken.

Vroeger was alles beter. Mini-mij kreeg tenminste nog Berenbootstickers bij de lokale supermarkt. Geen idee wat de actie van de dag is, maar een tijdje geleden kon je sparen voor insectenplaatjes. Het werd een groot succes. Zou een van die supermarketing-kangoeroes er aan hebben gedacht iets te verzinnen rond de vijftigste verjaardag van de eerste maanlanding? Het haalt het niet bij de uitvinding van het ademhalen, fikkie stoken of het wiel maar is toch supergaaf. Kinderen zouden voor zo’n actie in vuur en vlam staan. Waarschijnlijk verdienen supermarkten te makkelijk hun geld, het zijn tenslotte geen bouwmarkten. Wat een gemiste kans.

Toen ik klein was, zeg maar de tijd van Stranger Things, had je een sociaal netwerk dat buiten spelen heette. Op regenachtige dagen was er Kuifje, het stripblad met de rare slagzin: voor de superjeugd van 7 tot 77. Mijn broer en ik knutselden ook graag met Lego. Altijd dik verwend door ons Pa en Ma want we hadden er bergen van. Onlangs zag ik op de verjaardag van mijn nichtje hoe Lego veranderd is. Vroeger was het geweldig, nu is het supergaaf. Lego is niet zozeer vernieuwd, gelukkig maar, als wel uitgebreid. Naast de klassiek lol – Mama die met blote voeten op een scherp blokje trapt (kinderen zijn slecht en dienen met harde hand opgevoed te worden tot monddode, gehoorzame en bovenal consumptieve en productieve burgers) – is kindergeluk nu thematisch gerangschikt op de meest fantasietischtische manier. Het spectrum loopt van Harry Potter tot Star Wars met hier en daar een dotje [magisch] realisme. De Saturnus V raket is er zoeen. Een meter hoog in schaal 1:110. Waarschijnlijk dachten ze dat het bijgeleverde maanlandertje niet indrukwekkend genoeg was dus hebben ze die van de week apart uitgebracht. Wat een supermodel! GJ is zwaar verliefd. Niet de slimste thuis (of de mooiste), wel de leukste en dit keer schat ik mijn kansen hoog in. Er is wel een wachtlijst voor het bouwpakket van 100 euro. En maximaal twee per persoon.

Wat geef je een man die meer gereedschap heeft dan ik? Eerst zijn naam, het is mijn broer die nog even heeft voor hij 77 wordt. Hij kreeg een piratenschip van Lego, hartstikke gaaf. Het stond fier te pronken naast de Legocollectie van zijn oogappel, zeg maar jong geleerd, oud gedaan. Soms is het ook zo dochter, zo vader, als in The Upside Down, u weet wel. Zijn zeeroversboot lag aangemeerd naast haar catamaran die trouwens niet in het beste schuim-der-zeven-zeeen kleurenpatroon was geverfd. Als kleine piraten vader worden, kan ineens alles. Broer is het overigens wel met mij eens dat de Apollo 11 maanlander keigaaf is. Meteen mijn Whatsapp profielfoto veranderd en wat rondgeneusd in de Legowebwinkel. Linkje van de Millenium Falcon doorgestuurd naar een vriend met de vermelding dat ondanks het prijskaart van bijna duizend euro, het Star Wars vliegtuig 7.500 stukjes heeft en prima aan het plafond kan. Mag ik doen als het zover is. Daarom heb ik al dat gereedschap.

Sommige dingen, neem “superheld Voltron” – geen idee wie het is – kunnen mij niet echt boeien. Bij het zien van de contouren van Londen ging mijn hart letterlijk sneller slaan. Lego heeft nog meer steden in de aanbieding zoals New York en Las Vegas. Shanghai en niet de Chinese hoofdstad Beijing, is ook een logische keus.

Leuke website, goede prijzen, als je verkoper bent, maar een brandende vraag wordt niet beantwoord. Hoe kan een zielloos Sin City nu haar eigen Lego-skyline hebben en mijn stad met herboren hart niet? Voor je begint dat het Amsterdam moet zijn, twee dingen. Als Shanghai je de mond niet snoert, denk eens aan die film van Dick Maas. Amsterdamned werd in Utrecht opgenomen. Een en een is twee, ook daarom dus Rotterdam.

Als kleine blogger doe ik mijn best om onze havenstad onder de aandacht te brengen. Kost je soms een paar centen, zoals in het geval van mede-Rotterdammer Sylvester Lobé, zelfbenoemd amateurfotograaf die 1,000 euro wilde voor wat geleden schade en juridische kosten omdat ik een foto van hem gebruikt had. Waarschijnlijk wilde pappa Lobé wat leuke Lego voor zijn kids met kerst kopen. Mijn fout, ik dacht dat het mocht. Tweederde voor Sylvester Lobé en de rest voor Dirk Jan Dijkstra, zijn juridisch adviseur die (mij) 250 euro per uur rekent vanwege no-cure, no-paydiensten. Ondanks dat ik de heer Lobé en per cc adviseur Dijkstra er op wees dat de eiser waarschijnlijk zelf het auteursrecht van architect Ben van Berkel schendt, volhardde de “amateurfotograaf” in zijn standpunt dat hij schade geleden had. Zelfs een vriendin die juridisch meesterbrein is, kon daar niets aan veranderen.

Mijn reisverslag over Rio was gelukkig succesvoller, ondanks dat het maar een “echte mannenfoto” bevatte. Zelfgemaakt hoor. Het is niet moeilijk om in hartje winter heimwee naar het carnaval in Rio de Janeiro te hebben, daarom was ik verbaasd dat bij thuiskomst mijn lijst met verhalen over ons Rotterdam in de buitenlandse pers het meeste indruk maakte.

Dat de Maasstad zichzelf ondanks, en niet dankzij, de ondersteuning van de gemeente verkoopt, ontdekte ik later in een krantenartikel. Ambtenaar Dorknoper pochte dat het zo lekker goedkoop was om buitenlandse journalisten te ontvangen.

Rotterdam is nog steeds hot en dat is goed voor ons allemaal. Maar Rotterdam is ook dé stad waar gewerkt wordt dus aan de slag en regel die Lego skyline van/voor onze Maasstad! In een doos die net iets groter is dan die van New York of Shanghai.

Dat van die gierige ambtenaar is geen grap. De kost gaat voor de baat. Investeer in Rotterdam en ben slim. Koop meteen een stapel Lego als relatiegeschenk. Volwassenen halen hun neus zogenaamd voor kinderspeelgoed op terwijl ze vechten om de Hollandse huisjes uit de business class van onze nationale blauwe vliegvogel. Ik bedoel maar.

Zeg gewoon dat Rotterdam niet aan relatiegeschenken doet maar wel een kindvriendelijke stad is. “Of de bezoeker er een voor zijn kinderen of misschien nichtje of neefje wil? “Ja, twee kan ook. Geen probleem. Nog zin in een afzakkertje?” Zo doe je dat!

Noch mijn geliefde Antwerpen, Tokyo of zelfs Rio met het iconische beeld van Christus de Verlosser hebben een Lego skyline. De beste manier om te bewijzen dat Rotterdam nog fantastischer is dan al die buitenlandse krantenkoppen zeggen is die ultieme iconische Lego-skyline. Aan de slag dus. Zullen we zeggen 2020?

Als ras-import Rotterdammer reken ik jullie [gemeente Rotterdam] geen kosten aan voor dit idee, maar ons Witte Huis moet wel onderdeel van de set zijn. Zie dat maar als boetedoening voor jullie zotte plan om tijdens de bouw van de spoortunnel de wijnhavenpanden te slopen. Hoe weinig hart kun je [over]hebben? Over de Euromast zeg ik niets, die proppen jullie er toch wel in.

In het geval mijn Maasstad de hele produktie opkoopt, een is er voor mij. Stuur maar door. Geen twee, mijn broer geeft niets om Rotterdam. De gemeente beheert de GBA (gemeentelijke basisadministratie) dus jullie hebben mijn adres. Ik weet dat Rotterdam hard lobbyt om het songfestival naar de Maasstad te halen. Voor mij hoef je het niet te doen, maar het is wel het perfecte moment om de Lego skyline te presenteren. Eindelijk een echte winnaar!

PS Albert Heijn: Lego heeft ook een speciale set van “The Upside Down.” Zeg het maar even. En nee de Smurfen zijn niet koel meer. Doe dan tenminste de Power Puff Girls. Oeps, sorry, maakt Lego trouwens ook.

Kopfoto gemaakt door Michiel1972, gevonden op Wikipedia.

Snelrecht is een Voorrecht

Laat ze maar sudderen.

Bibber de bibber, het Ministerie van Justitie roept weer eens hoog van de toren. Als je niet weet wat straf is, moet je de rechter misschien niet adviseren in de strafmaat.

Nationaal Volksfeest A, B of C komt er weer aan. De persofficier van Justitie blaast hoog van de toren. Snelrecht, dat zal ze leren! Hoe ouder je bent, des te slimmer. Mijn oma had een gietijzeren braadpan die de oorlog overleefde en werd met de jaren beter. Sudderen was haar geheim.

Natuurlijk moeten lui die rottigheid uithalen zich verantwoorden, maar gewild of ongewild is een gedeelte van de straf de wachttijd tot je voor de rechter staat. Geen persoonlijke ervaring, maar het lijkt me dat je leven stilstaat, lastig solliciteren enzo.

“Ik ben de beste kandidaat en super gemotiveerd”
“Voordat we u een aanbod doen, moeten we nog ergens rekening mee houden?”
“Waarschijnlijk piep ik er voor een jaar of vijf tussen uit, maar dat weet ik pas over 24 tot 36 maanden.”

Als je je wil misdragen, doe het dan op een nationale feestdag. Niet dat het OM die dag werkt – en nee geen grapjes dat ze daar allemaal deeltijd aanwezig zijn – maar de dag erna sta je meteen voor de rechter. Geen eindeloze wachttijd waarin je leven pas op de plaats maakt.

Wil je het tuig echt straffen, geef ze dan geen voorrangsbehandeling en laat ze op hun beurt wachten!

Kopfoto gemaakt door Randy Colas, gevonden op Unsplash.

Rouwkaart

Omdat m’n broek afzakte toen de machtige TV presentator een dappere, eenzame postbezorger kleineerde op TV – “in het belang van de consument.”

Als je het over platgetreden uitspraken hebt: er is in het leven meer zekerheid dat jouw rouwkaart op tijd en correct bezorgd wordt dan dat de belastingdienst dinges dit of dat doet.

Sterfgeval in de familie, dit keer staat het wat verder van me af. Ik richt mij op de nabestaanden. Aan de keukentafel schrijven ze rouwkaarten, nog steeds de beste manier om een niet-te-missen bericht te versturen. Via de app voeg ik een link naar Post.NL toe waarin staat dat de post ook op zondag rouwkaarten ophaalt. Fijn en zeker in een wereld waar niet mensen, maar alleen geld lijkt te tellen.

De meesten van ons hebben geen flauw benul, maar er is geen belangrijker bericht dan een rouwkaart voor onze Post. Veel dingen zijn veranderd sinds ik als student bij de Post werkte, maar het niet het plichtsbesef, trots en fanatisme – en soms is dat heel goed – waarmee die belangrijkste berichten op cruciale dagen bij iedereen worden bezorgd. Keihard gegarandeerd.

Begin jaren negentig solliciteerde ik, onwetend, naar de baan van baby-ijsbreker: de eerste student die op zaterdag pakjes bezorgde. In het begin keken mijn voltijds-collega’s me een beetje aan, maar al gauw stond er op driekwart van mijn route een collectie rode busjes obstinaat geparkeerd. Het “jonkie” werd even geholpen, zodat we allemaal op tijd naar huis konden. Het motto was overigens “allemaal” en niet “snel.” “Goed” behoefde geen krans. Een brief of pakje bezorgen was iets om trots op te zijn, het was een levenslijn met de rest van de wereld. Dat deed je goed – én op tijd. Pas jaren later realiseerde ik mij de waarheid – en perfecte reclameslogan: “een te-laat-bezorgde brief is een niet-bezorgde brief.”

De ploegbazen waren mannen van het oude stempel die nieuwe wijn in oude zakken moesten leren drinken. Ze stuurden je terug voor dat “vergeten” pakje, zelfs als het bedrijf op zaterdag gesloten was. “Dat is onze afspraak met de klant!” Niks nieuws onder de zon, zo werkt het al eeuwen. Simpel, eerlijk en solide.

Te serieus voor een of ander prul in papier? Tijd om pas op de plaats te maken. Natuurlijk scheurt een pakje wel eens open. Volledig neutraal en honderd procent professioneel heb ik de cursus tantrische partnermassage op volgorde terug in de bestelling gedaan voor ik aanbelde bij de kapitale villa. Wat moest ik anders? Terug naar kantoor en een stempel aan mijn baas vragen met “beschadigd ontvangen?” Over discretie gesproken.

De postbode hoeft niet te weten wat erin dat pakje of brief zit om te weten dat het belangrijk is. Het is je werk en je doet het goed. Mensen vertrouwen terecht op je. Geen koppel liefdesbrieven weegt gelijk noch twee bankberichten. “Een brief is van, voor. Leg ‘m onder je hoofdkussen of verscheur ‘m, boeit me niet. Die brief is belangrijk en dus doe ik het goed en op tijd.” Een van de mooiste dingen van de beroepstrots van postbezorgers. En ja, zij zijn ook mensen, dus soms gaat het fout. Wanneer dat onmogelijk is, treedt het perfectie-protocol in werking. Nooit aandelen gehad in de post, maar dit komt uit de grond van mijn hart. Geen idee hoe het er tegenwoordig bij de post aan toegaat, maar in mijn studententijd hadden de mannen en vrouwen van de post onkreukbare beroepstrots – en handelden ernaar met uitmuntend resultaat. Dat blijft een les waarvoor ik mijn leven lang dankbaar ben. Zelfde verhaal staat overigens ook in het handboek voor beginnend diplomaten en ambtenaren.

Terug naar de tranen. Simpel gezegd, rouwbrieven zijn heilig. De meesten worden aangeleverd in een vierkante envelop omlijst door een zwarte rouwrand, gefrankeerd met een speciale, neutrale postzegel. Als je verdriet je overmant en je gooit ze per ongeluk in de brievenbus, geen zorgen. Na lichting worden ze er binnen luttele minuten uitgevist door iemand die bij wijze van spreken zijden handschoenen draagt.

Ook bij de zware gevallen wordt niet gezucht. Stel dat een van die enveloppen voor je langverleden oom Sjakie is. “Ergens aan het einde van dat derde dwarspad, dinges” is best een lastig adres. Ongeveer is goed genoeg, dit is tenslotte cruciale post die geen vertraging kan dulden. Desnoods belt de bezorger aan bij alle huizen tot het einde van de straat, maar hij zal jouw ome Sjaak vinden. Vergis je niet in zo’n taak.

“Dag meneer, ik ben de postbode en ik weet dat het maandagmorgen is. Sorry dat ik aanbel, maar ik heb een brief voor meneer Sjaak. Ben ik aan het juiste adres?”

Afscheid nemen is niet leuk, zeker niet na een lange stilte, maar de postbode geeft jou die keus – en dus op tijd.

Trots, plichtbesef en prachtig fanatisme, in tegenstelling tot politici en managers komt de postbode niet met mooie verhalen. Hij zorgt ervoor dat op die verdrietige momenten, wanneer de dingen weer in het juiste perspectief worden geplaatst, het in orde komt. Alle post is belangrijk maar deze enveloppe is kritisch. Als de managers bij PTT Post toch eens meer naar hun mensen zouden luisteren en begrijpen dat ze achter de oplossingen aanlopen als ze roepen: “ik wil geen vragen, maar antwoorden.” Geeft ze wel de tijd om over de toekomst van het postverkeer – en de mensen voor wie ze verantwoordelijk zijn – na te denken.

Hoe het met ome Sjaak afliep weet ik niet, maar aan de mannen en vrouwen van de Post lag het zeker niet. We kunnen allemaal wel krijsend luid klagen, maar voor 99 procent zijn het mensen die hard werken, een verschil maken, trots zijn op hun werk en dat stapje extra doen – al voor het nodig is.

PS
Wist je trouwens dat rouwkaarten niet door de machine gaan maar handmatig gestempeld worden? Daarom zie je alleen een datumstempel op de postzegel en wat golfjes ernaast. Het verdriet is al erg genoeg, moet je niet ook nog een lollig bedoelde reclametekst zien waardoor je hart nog verder scheurt.

Kopfoto gemaakt door Serhat Beyazkaya, gevonden op Unsplash.

Waterijs Alarm

Een land waar het grootste zomerprobleem een tekort aan waterijs is, is gezegend. Hoe leg je dat uit?

Zeg nou zelf, het leven wordt niet beter dan dit. Ja, voor veel mensen zijn de tropische temperaturen een hel, maar genieten van wat Gaia je geeft is ook een kunst.

Als je mijn blog een beetje gevolgd hebt, weet je dat Rio de Janeiro in minder dan een week voor altijd mijn hart gestolen heeft. Protestant of katholiek, carnaval in de stad van de januari-rivier bekeert je. De details laat ik voor alle zekerheid weg, maar geloof mij, het is voor iedereen!

Terwijl het op het zuidelijk halfrond winter is – geen zorgen, in Rio is het nog steeds 20 graden – beleeft ons kikkerlandje de golf aller hittes. Mijn officiele Rotterdam gsm-temperatuur-meting leert dat het gisteren 38 graden was. Vandaag gaat dezelfde kant op. Geweldig toch? Fantastisch, met één kleine uitzondering, de waterijsjes zijn op. Verwacht iemand iets anders?

In een wereld vol oorlog, ellende en ondervoeding, is een waterijs-alarm toch het mooiste wat je kunt wensen? Hoe bevoorrecht kun je zijn? Om duistere redenen – mijn schrijvende medemens worstelt blijkbaar met een 24/7/365 ijskoud hart – ben ik de enige die er de schoonheid van inziet. Vraag het je opoe, achtergrootoom of wie dan ook, niemand kan zich een waterijsalarm herinneren. Ooit.

Ja het is niet koud buiten en de ijsjes raken op. Ben dankbaar voor wat we hebben. Dat betekent overigens niet dat we ons geen zorgen over de toekomst moeten maken. Best lastig met een kabinet dat de industrie laat beslissen over de toekomst van statiegeld. Als iedereen in Nederland statiegeld wil, hoe ondemocratisch handelt ons kabinet dan eigenlijk?

Terug naar 38 graden in Rotterdam. In mijn hoofd hoor ik een kakafonie van Nederlandstalige liedjes. De eerste is van Rob de Nijs en de laatste van Gerard Cox. Daar tussenin zit Ali B. Samen overbruggen “Het werd zomer“, “Zomervibe” en “Het is weer voorbij die mooie zomer” de paar zonnige weken die we hebben in Nederland.

Ja, het is warm. Geniet ervan. Met of zonder raket-ijsje. Voor je het weet is het kerstmis, geen sneeuw en 13 graden en je zucht “het is weer voorbij die mooie zomer”. De zomer die begon in april.

Kopfoto gemaakt door Lindsay Moe, gevonden op Unsplash

Laminaat, Handzaag en een Liter Bacardi. Wat Kan Er Fout Gaan?

Terwijl ik laminaat leg bij een vriendin, herinner ik me twee jaar eerder hoe ik een laminaatbrandje bluste. Best een klus, uitslaande brand zogezegd. En nee, alcohol is als olie op het vuur. Gelukkig komt alles goed.

Twee maanden geleden weer eens bij iemand laminaat gelegd. De legger kan pas over X weken/maanden. Ofzo. Goede daden worden altijd afgestraft. Het is echt waar. Twee jaar eerder had ik bij de dochter van een buuv onder me een vloertje gelegd. Het was een interessante klus – en de reden van de doorverwijzing nu. Een gek die geen liters Bacardi drinkt, is tenslotte altijd te verkiezen boven een zatte zot.

Hier in de flat kunnen ze niks. Een keer per maand schroef ik de klinken van de gemeenschappelijke deuren vast, want ze hebben geen imbus-setje. Druppeltje olie hier en daar. Toevallig vorige week nog gedaan.

Gelukkig zegt niemand iets over hoe vuil Groentje is.

Het zijn aardige lui, maar de sociale controle is streng. Jarenlang reed ik een tweedehandsje, een groene VW Polo. Kom ik op een dag mijn niet-onlangs gepensioneerde buuv tegen. Zegt ze: “ja maar hij start nog iedere keer zonder morren.”

De ouwetjes in de flat zien me regelmatig met gereedschapskisten sjouwen. Twee jaar geleden, een buuv, dit keer op een andere vloer, een supertoffe 70+ hippie, aan ’t huilen.

Haar dochter komt naast haar komen wonen. De stucadoor is geweest en twee van die lui gaan in hun vrije tijd de laminaatvloer leggen. Dochterlief had alle niet-dragende muren uitgebroken. Technisch interessant. Onze flat is op leeftijd – midden jaren zestig gebouwd – het tijdperk dat er nog geen overspannende betonplaten waren. Vloeren gemaakt van betonnen spanten met daartussen bakstenen van hetzelfde materiaal. Het geheel is per kamer overgoten met een sausje van een paar centimeter beton op een raster van gaas. Zonder muren loopt het hoogteverschil op tot circa 2,5 centimeter.

Buuv is 0,0 technisch, maar een perfecte ondersteuner. Beun-1 had een beetje dorst, Bacardi-alcohol-lust meer precies. Buuv gaat ’s middags een literfles (!) BCDI halen – te goed voor deze wereld – en een halve liter kola. De mannen hebben drie uur gewerkt en gaan naar huis. Fles leeg. Hongerig naar werk zijn ze duidelijk niet. Dorstig nog veel minder.

Dat huiswaarts keren was niet echt welverdiend. Omdat de tussenmuren eruit waren geslagen was het appartement nogal hobbelig. Als extra service hadden de stucadoors de gaten in de vloer met cement dichtgemaakt. Alleen jammer dat er grote kiezels tot een centimeter of drie ingemixt waren in de betonsaus. Daar leg je toch stug het laminaat overheen als je niet weet wat je doet en met een gloednieuwe handzaag van de bouwmarkt komt aanzetten? We leven in 2016 en electrische apparatuur is blijkbaar nog niet uitgevonden en geld gratis is.

Zonder schaduw waren jullie vast onder de indruk van hoe nauwkeurig ik om de verwarmingsbuizen heen heb gelegd. Helaas.

Nog bizarder, de kluskneuzen hadden ongeveer driekwart van de woon- en de voormalig slaapkamer gelegd – zo’n vierde van het geheel, voor het te moeilijk werd. Je zag letterlijk een hobbel in het laminaat – en niet zo’n kleintje ook.

De klusknurften waren vervolgens aan de andere kant van het appartement, zeg maar zes meter later, opnieuw begonnen. Krijg je nooit aangesloten en al helemaal niet als je de kopse kant van het laminaat omkeert.

Buuv is nogal van eerlijk werk voor eerlijk geld (ik ook trouwens) en stond in mijn armen te huilen. Toen heb ik aangeboden om “er naar te kijken.” Ondanks dat ik meer van cijfers dan van klussen weet, was een blik voldoende. Wat een puinhoop. Oh, en die gasten hadden ook nog 350 euro voorschot bovenop de sterke drank gekregen. Het is echt schandalig.

Aangeboden om het laminaat opnieuw te leggen en aan de slag gegaan. Geloof de gebruiksaanwijzing niet. Laminaat klikt maar een keer, net zo als er geen tweede krak is, als je gelegde planken scheidt. Buuv naar de bouwmarkt voor meer pershout met een laagje levensecht motiefprint, terwijl ik de vloer voorzichtig sloop en de delen sorteer op links, rechts, bruikbaar en kachelhout.

Om de vloer goed te leggen, moet hij overal even hoog zijn. Dat is lastig te bepalen als je woning een open ruimte is van zeven-en-een-half bij dertien. Gelukkig is over de jaren mijn timmermansoog redelijk getraind. De eerste stroken over de volle lengte van het appartement zien er veel belovend uit. Soms is het geluk met de eervolle klusser. Tot mijn grote plezier zijn de gaten die ik voor de cv-buizen boor, perfect. Vier milimeter rondom, dat gebeurt niet altijd.

Maar ja, wat doe ik met die kei-uitstekende vloerberg? Soms is grof [klus]-geweld de enige oplossing. Met veel kracht, herrie en vonken bedwing ik de cement-kiezelberg. Helemaal perfect wordt het niet. Het verschil tussen twee kamers dat overwonnen moet worden, stamt tenslotte uit de tijd dat betonplaten nog niet bestonden. Uiteindelijk goed gelukt en ik beloon mijzelf met een denkbeeldige bolletjestrui à la Tour de France. Terecht overigens.

Achteraf kan ik mij – zonder Bacardi of enig andere alcoholhoudende drank niet meer herinneren of dat grijze vierkant nou wel of niet aangeeft dat er een heuvel ligt.

Lastiger zijn de drie voormalige kamers die nu samen een ruimte vormen. Ik – of liever gezegd mijn vloertje – word vanuit twee dimensies aangevallen. De enige oplossing is een langzame stijging van het vloerlandschap. Dat werkt wonderwel, beter zelfs dan bij mij thuis. En ja ik kijk naar mijn schaamte terwijl ik dit typ.

Stel je het appartement voor als een donut. Het gat in het midden is waar je omheen moet leggen. Ergens moet het sluiten, zeg maar klik. Van de verhoogde middenkamer naar het slaapgedeelte is een verschil van meer dan een groene plaat, sorry voor de technische term. Uiteindelijk worden twee, een, dank Spice Girls. Een licht holletje is onvermijdelijk. Dat verschil moet ik natuurlijk langzaam laten aflopen bij de toilet en badkamer om de donut tot een perfect egale 2D-cirkel te maken. En nee, nog verder ophogen is geen optie, dan moet je deuren gaan afschaven.

Niet alleen het laminaat is fantastisch, ook de echo in huis. Oh, moeten er nog meubels in?

Uiteindelijk kost het me bijna een volle werkweek. Leerzame klus die eindigt in het echte wereld-sprookje van een gelukkige moeder en dochter. De wijze les is er ook – in koeieletters zelfs. Een man die laminaat komt leggen met een handzaag maar zonder Bacardi, niet doen!

  1. Misschien is het beter voor iedereen dat de zatte zot geen decoupeerzaag kon betalen. Hoeveel vingers heeft een mens ook al weer?
  2. Er zijn ook nog goede mensen op deze wereld. De baas van de stucadoors – hij heeft niets te maken met de laminaatmishandelaars – heeft uit eigen zak het voorschot van EUR 350,= terugbetaald. Gaaf.