Zwembad versus Zwembad

De zomer van 2024 is mijn rustigste in jaren. Ja, echt waar. Anders worden jullie alleen maar jaloers. Tot ik op school wat klusjes ga doen.

In mijn papieren agenda staat bij maandag een grote vijf. GJ is niet modern en een ouderwetse agenda is en blijft superieure techniek. Maar je kunt er dit niet mee en dat. Is dat mijn probleem? Ik geloof zo dat de nieuwste versie van Outlook waarin je bij iemand’s contactgevens ook zijn of haar Tiktok- of Snapchataccountvolgelingenteller kunt verafgunsten, fantastisch is. Nou en?

GJ heeft de Flixbus overleefd – en nog gelachen ook, kom daar in het vliegtuig maar eens om – en die vijf staat voor de vijfde week van de grote vakantie. Gelukkig is het 31 graden dus ik zal niet bevriezen in de lege gangen van de school, ik voel me eerder een leeglopend zwembad, het zweet gutst van me af. De dames van de buitenschoolse opvang hebben een groot opblaasbad op het plein neergezet en meester Gert-Jan gaat even kijken en een ijsje eten. Meteen komt mijn kleine grote vriendin naar me toe en geeft me een knuffel. Ik heb je gemist. Dat kan want het is vakantie. Oh sorry, mijn jurkje is nat. Te laat, de kleine knuffelkoningin heeft zich al tegen me aangedrukt. Geeft niks zeg ik grootmoedig terwijl de zon alsmaar harder schijnt. Dan komt mijn andere kleine grote vriendin. Ze zal een jaar of twee jonger zijn dan nummer een, ik schat zo rond de vier jaar. Ook die is blij me te zien en bekent meteen: Ik heb een vieze onderbroek. Maar nu niet meer. Hi hi. Ze heeft er zelf de grootste lol in. Ik zeg niks en denk alleen maar: geen zwembad voor jou jongedame. Achteraf zeg ik tegen iedereen dat ik zo weinig heb gedaan vanwege de warmte maar we weten allemaal dat het de schuld is van de kinderen, ja toch?

Rond zes uur zijn de meeste kinderen opgehaald. Ik loop langs een leeg kantoortje en zie daar het zwembad staan. Natuurlijk maak ik een foto en stuur die rond. Iedereen kan er om lachen maar sommigen nemen het iets te serieus. Handig, maar hoe haal je het water eruit? Goeie vraag inderdaad en een beetje zen-achtig. Hoe haal je het water uit een leeg zwembad is net zoiets als het geluid van een klappende hand. Ik ben duidelijk loeischerp vandaag. Dat mag ook wel, onlangs een pak schroeven van 1.000 stuks besteld en het werk is pas klaar als die allemaal op zijn.

De volgende dag dwaal ik rond door een leeg gebouw, de kinderen zijn vast op schoolreisje. Zo wordt het nooit wat, besteed je tijd liever aan de stelling van Pythagoras. Het pierebadje is ondertussen verdwenen en ik maak me zorgen. De kinderen zijn toch niet zo dom geweest om een gevuld zwembad mee te nemen? Je weet het maar nooit. Als ik naar de andere kant van het gebouw loopt, zie ik ineens het zwembad, leunend tegen de muur staan, alsof het probeert te vluchten. Waarom? Kijk, wanneer je als zwembad koudwatervrees hebt, moet je rennen voor je leven, maar verder? Ik werk die dag vrolijk verder, schroef 83, schroef 84 en zo voort maar begrijpen ho maar. [En ja, ik begrijp ook niet helemaal wat ik doe, maar daar gaat het nu niet over.] ’s Avonds stuur ik braaf een update over de vluchtpoging van het blauwe opblaasbad de wereld in maar het feit dat een zwembad een uitbraakpoging doet is duidelijk minder schokkend dan een zwembad op kantoor, ook al zit er geen water in. Na vier dagen rondjes draaien staat het aantal schroeven op vrijdag inmiddels op 1 : 2 : √3. Oh wacht nee, da’s de stelling van Pythagoras, die brengt z’n geld na 2.500 jaar nog steeds op. Kom daar maar eens om bij een opblaaszwembad [van de Action].

Zaterdag ga ik barbequen en drink een eenvoudig pilsje. Maandagmiddag ben ik weer op school en we gaan meteen helemaal los. Zwemmen in de Bacardi-lemon. En nee dat is een vrolijk liedje want ‘een echte tijger is niet te temmen’. Geen idee wat dat met elkaar te maken heeft maar ik krijg wel meteen een ijsje aangeboden. Bacardi-lemonsmaak vraag ik naief. Tuurlijk GJ, nou mooi niet dus. Op zich niet erg want ik ga die avond met tien vingers naar huis, ook iets waar ik best waarde aan hecht. De knuffelkoningin heeft zich ondertussen op mij knie geparkeerd en geniet van haar ijsje. Ineens slaat de schrik mij om het hart, de stelling van Pythagoras geldt alleen in een recht vlak, de zogenaamde Euclidische meetkunde. Op een bol bijvoorbeeld kun je niets met de oude Griek. Denk maar mee. Op een bal kruisen twee lijnen met een diameter gelijk aan die van de bol elkaar altijd. De blijdschap in de brugklas zal snel omslaan in teleurstelling als ze zich realiseert hoe beperkt die driehoekwiskunde is. Enfin de ijsjes zijn op en ze rent het plein op om te gaan spelen. Ik ga naar binnen maar ben dermate teneergeslagen dat ik eerst een rondje door het gebouw ga wandelen. Ik neem de trap omhoog, sla twee keer rechts af en sta dan oog in oog met de grootste verrassing van mijn leven.

buitenzwembad in aanbouw

Dé ontdekking…
De architect die de nieuwbouw heeft ontworpen is niet helemaal wijs. Daar hebben we het nog wel een keer over. Een ding is wel geslaagd. OK, de uitvoering is nogal spartaans en die ramen aan de rand vind ik geen goed idee maar onze school krijgt een buitenzwembad op de eerste verdieping. Piepklein weliswaar, ongeveer een bouwlaag hoog, breed en diep maar je moet een gegeven paard niet in de mond kijken. En die houten glijbaan vraagt om een zwembroek van kevlar, iets groot is ie ook wel. Een tijd geleden had ik al onderdelen van de overdekte megaglijbaan zien liggen maar het drong niet helemaal tot mij door. De nieuwbouw is koud tegen het bestaande gedeelte geplaatst. Waar je vroeger vanuit het klaslokaal op het dak kon om voetballen [hallo niet-Euclidische meetkunde] te rapen, zijn nu wanden aan vier kanten, sommige van glas, anderen van ondoorzichtige materialen. Maar een zwembad is een zwembad en als je in groep drie zit, is je wereld ongeveer drie maal zo groot [3] als die van een volwassene, vooral omdat je drie keer zo klein bent, dus dat zwembad gaat prima passen. Die houten glijbaanplank in de lengte doormidden zagen is ook een goed idee.

geen glijbaan schoolzwembad

Toch geen minireuzenglijbaan. GJ ook altijd met zijn roze bril.

glazen wand bij buitenzwembad op school

 

Maar waarom er in het voormalig klaslokaal waar het zwembad aan grenst nu een glazen scheidingwand staat, begrijp ik niet helemaal. Ach, wat geeft het. Het heeft zes maanden geduurd voordat ik doorheb dat er een zwembad komt. Ik had het kunnen weten. Vlak voor de zomervakantie van 2023, liep er zoveel water over de rand van het dak dat ik meteen wist wat er aan de hand was: een wolkbreuk. Ik ben zo’n sukkel, dat was gewoon een geheime test voor het nieuwe zwembad. Gelukkig ben ik niet de enige kluns want de ingenieurs die de meting uitvoerden waren vergeten dat een zwembad vier wanden heeft. Of ze hadden teveel Bacardi-lemon op. Daarom liep het water weg. Ach, eind goed, al goed. Toch blijft een vraag branden. Nee, niet hoe je het bad vult, ooit van de Hollandse zomer gehoord, maar hoe laat je ‘m leeglopen. Die vraag is al eerder langsgekomen. De ramen in het voormalig klaslokaal open doen? Mwah, ze draaien naar buiten, succes, onmogelijk. Is trouwens wel een mooie middelbare schooleindexamenvraag. Hoeveel kracht is daarvoor nodig, uitgedrukt in gigaNewton? [1] Of je doet gewoon de zwembaddeur in de gang open. Die draait naar binnen. Pannekoeken/pannenkoeken/plat kind iemand? Ik zei toch dat de architect knettergek is.

[1] Lees meer Bob Evers!

[2] Ja, ik wilde het ook weten. Wist het opblaaszwembad te ontsnappen? Goed kijken.

opblaaszwembad probeert te ontsnappen op school

“Zo nu eerst een Bacardi-lemon. Wacht, doe maar een Blue Curacao met 7-Up” Heeft het zwembad wel verdiend.

[3] Een kinderwereld is ongeveer driemaal zo groot als die van een volwassene, maar alleen in een plat vlak. Anders wordt het wel ingewikkeld met kwadraten in 3D enzo.

Architectuur Beschreven Met Penseel: Het Lijnenspel Van Bert Hermans

Schrijf je een recensie over de lezing GJ? Grrr. Ik heb wel wat beters te doen dan zure stukjes tikken.

Bouwkunde is kunst, zo is architectuur die schoonheid daaran toevoegt. Om dan andermans creatie te nemen en dat op doek weer te geven zonder dat het een derivaat wordt maar iets nieuws is ook ware kunst en niet aan iedereen gegeven. Ik heb genoten.

Naar een lezing geweest. Stond werk tentoongesteld van Bert Hermans, oud-jurist en tegenwoordig zeer productief schilder met een voorliefde voor architectuur. Als hij niet gepensioneerd was, zou je bijna denken broodschilder. Wat me het meest aanspreekt is de combinatie van lijnenspel, levendige kleuren en realisme. Het morele wijsvingertje wat je hier en daar tegenkomt is overbodig, storend zelfs. Dat veel van zijn werk over Rotterdam gaat is ook aardig. Waarom je dan een panorama van Amsterdam moet schilderen, geen idee. Zal wel in opdracht zijn geweest. Denk wel dat Hermans daarmee zijn recht op het schilderen van een Rotterdams panorama heeft verkwist, ja toch?

De keuze voor de huidskleur van het meisje dat op de trap zit in het schilderij ‘Abandoned‘ begrijp ik in eerste instantie niet maar blijkt het overleden nichtje van de schilder te zijn. Geen keuze dus. Doet me denken aan het overleden meisje op school, afdeling onmogelijk. Zou niet moeten mogen.

De lezing moet ik nog een plaatsje geven. Komt vast ooit. Bij binnenkomst meteen op de doeken afgestormd. Die spraken voor zichzelf. Niks is mooier dan een werk in het echt. Officieel geklassificeerd als platte kunst [als in twee-dimensionaal], hebben schilderijen er stiekum veelal toch drie. Bert Hermans maakt hier graag gebruik van. “Voor de details breng ik acryl modelling pasta aan en soms ook goudfolie of perkamentpapier. De toplagen schilder ik met olieverf en om dieptewerking te krijgen is het schilderij vaak opgebouwd uit verschillende lagen glaceer.”

De schilderijen zijn geinspireerd op Esscher, Willink en Hopper. Nauwelijks of niet, het zijn originele creaties met bestaande architectuur als voorbeeld en inspiratie. Bij oppervlakkige inspectie lijkt het misschien Esscheresque maar daar zit iets heel anders onder de motorkap, magisch realisme en de meetkunde van het onmogelijke. Hundertwasser, de Oostenrijkse kunstenaar en architect is een betere metgezel. Ja, Hundertwasser’s werk kronkelt van A naar nergens terwijl de schilderijen van Hermans vooral uit rechte lijnen bestaan maar de warmte en schoonheid die beiden uitstralen door hun kleurgebruik maakt Hundertwasser tot een betere kompaan dan de klinische graficus Esscher. Ander soort schoonheid.

Het grootste probleem met kunst is niet waar laat ik het maar het feit dat een artiest het beste bloemt als je meerdere werken van hem of haar bij elkaar hangt. Waarom komt een schilderij het best tot zijn recht als de muur leeg is? Hang maar lekker vol dan moet je er met je neus bovenop gaan staan en struikel je vanzelf van het ene naar het andere tafereel.

Bert Hermans – Arts and Sciences [Dakconstructie Museo de las Ciencias Príncipe Felipe (Wetenschapsmuseum) Valencia, Spanje]

Pass By

Mijn favoriete werk heet Pass By. Geen idee waarom alles in het Engels moet, zeker niet als het over het Rotterdamse metrostation Blijdorp gaat. Belerend vingertje kan ik ook. Tot we het Nederlands afschaffen en inruilen voor Engels, spreken we gewoon Nederlands. Krijg je toch buitenlandse moeilijke woordenjeuk, laat je teksten nalezen door iemand die die de taal vloeiend spreekt. De mensen in het schilderij zijn er voor de schaalgrootte, maar ff serieus waarom dan niet Bokito, veel beter. De figuren vallen overigens nauwelijks op, pas bij nadere bestudering zie je ze. Het kleurgebruik is prachtig, als je de roltrap naar beneden neemt, kijk je op een zeker moment omhoog. De vervorming van het glas in de bovenste band van het schilderij is prachtig. En dan ben je eenmaal beneden en ga je door de betaalpoortjes en kom je op het perron waar het lijkt alsof de rode loper is uitgelegd. En dan kijk je nog eens omhoog en lijkt het alsof je een kathedraal bent binnengewandeld. Veel betere naam voor dit schilderij.

Gelukkig is het schilderij nog te koop en normaal zou ik meteen naar het atelier in Gouda rennen maar ja, een schilderij is geen schilderij en dan beginnen de problemen.

Bert Hermans - Labyrint, Centrale Hal Het Depot Museum Boijmans Van Beuningen Rotterdam, schilderij

Bert Hermans – Pass By [metrostation Blijdorp, Rotterdam]

Further Together

Het eerste doek wat mijn oog trof woensdag was Further Together. Twee patriciers op de trappen van trein- en metrostation Rotterdam Blaak. Ik weet al wat jullie gaan zeggen: patriciers, zit je geen Suske en Wiske te lezen met de teletijdmachine van professor Barrabas? Nee hoor, maar ik wil jullie wel iets anders meegeven ter overweging. Waarom altijd maar weer die patriciers, kan het niet gewoon een keer Maasstadknuffelaap Bokito zijn? Ja toch? OK, het is eigenlijk een trouwfoto door Rembrandt. Grapje van de artiest.

Het glazen dak van station Blaak heet de Fluitketel en is open omdat anders de reizigers op het perron door de luchtdruk omver worden geblazen. En ja, dit was nog lang voor de Fyra. Op die Fyra kun je trouwens wachten tot je een ons weegt. Op het schilderij wat details maar als je buiten staat zie je de metalen overspanning van het dak in de vorm van een handvat voor een fluitketel. Zelf had ik Treingoot ook een leuke naam gevonden. Eigenlijk is dit werk het tweelingbroertje of -zusje van Pass By, het schilderij over het metrostation Blijdorp. Alleen al daarom moet je ze eigenlijk beiden hebben. Pass By benadrukt de donkerte, weliswaar op een prachtige manier, en dat contrasteert heel elegant met het open ontwerp van station Blaak en de scheiding tussen licht en donker zoals geschilderd door Hermans. Het is net alsof je kijkend van boven naar beneden, laagje voor laagje de zon kwijtraakt terwijl het schilderij toch niets dan licht uitstraalt. Bijzonder intrigerend. Dit werk heeft dan wel weer een tintje Esscher in zich, je blijft kijken naar het lijnenspel. Komt natuurlijk voornamelijk door het ontwerp van architect Rijnders maar om dat te transformeren naar een schilderij dat abstract is en toch boeiend is de merite van Hermans. Dat maakt de twee middeleeuwse figuren nog storender. Denk niet dat dit schilderij mensen nodig heeft om het ruimtelijke te benadrukken. Ook geen Bokito hoor. En als je er toch een mens in wil, neem een monteur. Alles is altijd kapot op station Blaak. Wat dat betreft goed gedaan van de schilder dat hij de treinen heeft weggelaten, die rijden vaker niet dan wel. [Zure] grijns.

Het lijnenspel is prachtig, een optimale hoeveelheid details, niet te veel niet te weinig. Zeker als je regelmatig op station Blaak komt, kan dit schilderij je aanspreken. En het fijnste van alles: het is niet zo vies als het grote voorbeeld.

Bert Hermans – Further Together, station Blaak Rotterdam, Schilderij

Bert Hermans – Further Together [station Blaak Rotterdam]

Circle Discussion

Een schilderij is geen schilderij en twee maken nog geen drieluik. Vanonder de glazen overkapping zien de patriciers een hoog gebouw dat ze vast wel herkennen. De toren moet een oud koopmanshuis voorstellen, ok van 20 of 30 verdiepingen, maar met een beetje goede wil, ach. Iets wat ze zich niet zouden kunnen voorstellen is dat vroeger [na hun tijd en voor deze eeuw] de trein middels een brug het water overstak, zo’n ouderwetse ijzeren rammelbrug. En ijzer gaat roesten en dan wordt het groen. Die brug heet overigens de Hef en staat er nog. Prachtig lijnenspel en fantastisch geschilderd door Hermans. Geen idee waarom het Circle Discussion heet en het werk was niet op de tentoonstelling afgelopen woensdag dus veel kan ik er niet over zeggen maar samen met de andere twee schilderijen heb je zo een prachtig begin van een thema om aan je muur te hangen.

De Rode Knop

Mocht je toch echt een Rotterdamse drieluik willen samenstellen uit wat tentoongesteld werd, dan nomineer ik als derde schilderij De Rode Knop. Heeft helemaal niks met de twee voorgaande te maken maar gewoon omdat ik het mooi vind en blij van word. Dat is toch de bedoeling van kunst? Iedere keer als je het ziet een glimlach. Eigenlijk dacht ik dat het de trappen waren van het voormalige ABN-kantoor op de Coolsingel waar nu de boekhandel Donner zit maar het is de trappenhal van de voormalige Schippersschool in Charlois op Rotterdam-Zuid. Natuurlijk moest het mij wel aanspreken met mijn voorliefde voor geometrische patronen en als ik verder kijk zie ik nog wel wat anders moois. Wederom dat rare Engels maar Journey to Heaven is een schildering van de binnenkant van een van de koepels van de Haarlemse Bavokerk. Het had overal kunnen zijn maar verrukkelijk om naar te kijken.

Bert Hermans - De Rode Knop [Trappenhuis oude Schippersschool Rotterdam-Charlois], schilderij

Bert Hermans – De Rode Knop [trappenhuis oude Schippersschool Rotterdam-Charlois]

Zeg nee tegen thema’s

Mocht je nou niet zo’n thematische drang hebben of meer eclectisch ingesteld zijn, twee werken wil ik je niet onthouden. Heb de eerste zelf niet gezien, geen zorgen mijn muren zijn geduldig. Illusion 2, Market Hall, Rotterdam doet me sterk aan Metamorfose van Esscher denken. Vast ook zo bedoeld. Het kleurgebruik is briljant, sommige mensen worden hoorndol van zo’n kaleidoscoop, ik vind het heerlijk. Doet me ook denken aan een schilderij wat ik ook zag toen ik student was. Woonde midden in de stad en onder ons was een gallerie/atelier gevestigd waar mensen met een geestelijke beperking kunst maakten. Een schilderij sprak mij bovenal aan. “Gewoon” vrolijke kleuren op een doek maar er spetterde zo’n plezier uit, wat ik hield ik van dat schilderij. Helaas was 1.000 gulden wat teveel voor een student. Eenzelfde reactie heb ik bij Illussion 2, kan er eindeloos naar kijken. OK, als ik er een paar naast elkaar zou hangen, nog eindelozer als u begrijpt wat ik bedoel, maar toch.

Het laatste doek zou een goede metgezel zijn voor iemand die niet in drieluiken gelooft maar wel in Rotterdam. Over 500 jaar is de verbouwing van museum Boymans van Beuningen klaar, zo voorspellen de laatste wetenschappelijke berekeningen. Kan ook een eeuw later zijn hoor, wij maken het in ieder geval niet meer mee. Tot die tijd mag je op afspraak in de kluis van Boijmans kijken. Vrienden van me hebben het gedaan. Spectaculair is het enige juiste woord. Ook het het Depotgebouw zelf is dat. Hermans heeft zijn schilderij Labyrinth genoemd, ontsnappen is immer onmogelijk als je eenmaal in de centrale hal van het Depot bent. Uitstekende naam. Kathedraal II of Kunstgoot trouwens ook. Schitterend ruimtelijk schilderij dat je doet blijven kijken. In de verte zie je een poppetje, zal wel een mensfiguur zijn. Nee, het is niet Schanulleke, ook niet Bokito. Zij bestaat niet, hij is dood. Wist je trouwens dat het standbeeld voor Bokito allang af is maar verstopt wordt in het Depot? Tot zover de samenzwering van de week.

Bert Hermans - Labyrinth, Centrale Hal Het Depot Museum Boijmans Van Beuningen Rotterdam, schilderij

Bert Hermans – Labyrinth [Centrale Hal het Depot Museum Boijmans Van Beuningen Rotterdam]

Doen!

Kijk de ruimte heb ik. Helaas was alleen onlangs het behang uitverkocht en zie dan maar eens een oplossing te vinden voor die eindeloze meters muur. Latex is saaaaaai. Ben naar de geldautomaat gegaan en heb mijn spaarrekening geplunderd. Al die vrolijke gekleurde briefjes tegen de muren geplakt. Moet zeggen dat het resultaat niet tegenvalt. Alleen nou is er niks meer over om een schilderij te kopen en aan de muur te hangen. Ik denk dat ik Pass By aan mij voorbij moet laten gaan. Wordt er iemand anders blij van en een schilderij is eigenlijk toch te weinig. Ik heb mijn principes.

Kopfoto: Bert Hermans schildert metrostation Blijdorp in Rotterdam [Pass By], station Blaak [Further Together] en de Schippersschool in Rotterdam Charlois [De Rode Knop]. Foto’s heb ik gemaakt voor de lezing met een kapotte camera, vandaar de slechte kwaliteit.

[1] Trouwens heel 2024 krijg je 50 procent op de toegangsprijs van het Depot als je vraagt waar het standbeeld van Bokito verstopt is.

[2] In de kladversie vroeg ik me af hoe Bert Hermans Falling Water, het beroemde huis van architect Frank Lloyd Wright, zou schilderen. Heeft hij al gedaan.

[3] Ik vermoed dat Bert Hermans binnenkort aan de slag gaat met een of meerdere schilderijen van het vroegere Rotterdamse drinkwaterterrein dat tegenwoordig de Esch heet.

[4] Overigens vraag ik me af of er niet ergens een ongewenste machinevertaling tussenzit. Het Engels is soms knotsgek als u begrijpt wat ik bedoel. Sta ik wel mooi voor Bokito met mijn belerende vingertje.

Roergebakken Biefstukpuntjes met Hollandse Groente. En Flippo’s?

Meesterchef GJ slaat door

Hoog zomer dus laten we het een keer niet over waterijs hebben.

Kaas en bier zijn een slechte combi. Zeker voor iemand met een ex-goddelijk lichaam als GJ. Maar het is zo lekker. En we zijn hier maar kort op aarde. De eeuwige tweesprong des levens zeg maar. Als je dan het liefst ook nog elke dag shoarma eet, heb je een probleem. Behlave als je naam Gert-Jan is en je een topper in de keuken bent.

Ze waren al in de aanbieding maar de lokale supermarkt moet er vanaf dus de prijs gaat nog eens door de helft. Iets meer dan een euro per biefstuk en dat twintig keer. De vriezer is er goed voor. Vandaag roerbakgroente – ook afgeprijsd natuurlijk – met biefstukpuntjes.  Alweer. Je hoort mij niet klagen.

Een keer geprobeerd de biefstuk eerst door de maizena te halen maar dat geeft zo’n weke smaak. En die schep bruine basterdsuiker is ook niet nodig. Als ik naar de zak kijk, zie ik twee kleuren, groen en oranje. Bijna de Italiaanse tricolore maar de bloemkool zit zo verstopt dat ik ‘m niet meetel. Verder zit er nog bloemkool’s groene broer broccoli in plus wat sperziebonen en bleekselderij, de enige groente die meer energie kost dan het oplevert. Gelukkig eet ik volkorenrijst erbij anders pak ik vanavond weer een appel. Enig idee hoeveel suiker daar in zit?

Roerbakgroente Hollandse stijl dus. Maar wat zijn dan die oranje schijfjes? De Leeuwinnen voetballen nu voor de wereldtitel in Nieuw Zeeland maar ze lijken niet echt op leeuwenbrokjes en ik kan het weten want vroeger had ik een jaarkaart voor dierentuin Blijdorp. Dat ik vooral blij meehuppelde terwijl ik keek naar de gelukzalige glimlach op het gezicht van mijn vriendin en dus geen idee heb hoe leeuwenkoekjes er uitzien, negeer ik voor het gemak even. Het zal rond 1995 zijn geweest, precies de tijd dat de flippo’s werden geintroduceerd, kleine kartonnen schijfjes bedoeld om het aantal mensen dat zonder nadenken een zak chips naar binnenwerkt omlaag te brengen. Dat lukte zo goed dat sommigen nooit meer een zak chips kochten, een onplezierig bijeffect. Voornamelijk voor de chipsfabrikanten.

Meestal gaan er ook nog wat peultjes door de roerbak. Wel goed schoonmaken ander stik je in zo’n draadje. Met diezelfde kritische blik bestudeer ik de oranje rondjes. Minibonzaiboomstamschijfjes zijn het niet, daarvoor wijkt de kleur teveel af. Platgewaltste paprika misschien. Wacht eens. Paprika, Paprika de film en paprikachips. En alles komt terug. Zouden het dan toch de eerste nieuwe flippo’s zijn? Verse oogst enzo. GJ eet vanavond roergebakken biefstukpuntjes met Hollandse groente en flippo’s. Punt. En als toetje magere yoghurt met jonggerijpte pepernoten van de eerste persing.

Maar wacht even! Waar zijn de pepernoten? Het is al half augustus en ik heb ze nog in geen enkele winkel gezien. Wat is hier aan de hand? Hoe kan dit en waarom zijn er nog geen kamervragen gesteld? Het paard van Sinterklaas heeft alle wortels opgegeten en daarom duurt het een beetje langer? Asjemenou.

IJskoud Kinderkapitalisme

Jong geleerd en dan?

Het is zomer, tijd voor een kil verhaal. Vandaag niet over hutspotijs, er is ook geen waterijsalarm maar over jong geleerd, oud gedaan.

Weet niet wat de ijsjes bij jullie op het werk kosten, hier op school twee voor 90 euro. Ja, je leest het goed. Vier bolletjes voor 90 euro. En contant betalen zegt het menneke. Niks geen genep met mijn gsm. Pijnlijke situatie begint zich te ontvouwen maar gelukkig is zijn moeder klaar met haar gesprekje met de juf en gaat de jonge ijsverkoper huppelend aan het handje mee naar huis.

Pfff. Dat ging maar net goed.

U zegt 15 procent inflatie? Vergeet het maar, eerder 5.000 procent. En de ijsjes zijn niet om te eten. Maar ze smelten ook niet. Dit is het goede leven, zeg nou zelf.

Super Mario Brothers – Slechtste Loodgieterfilm Voor Volwassenen Ooit

Nou en? We hebben een fantastische middag gehad.

Mijn vrienden schrijven filmrecensies. Ze zijn echt niet briljanter dan ik. Hoe moeilijk kan het zijn? Ik laat mij niet uit het lood slaan. Lees maar.

Mijn nichtje en ik vormen een goede combi. Onlangs hebben we samen ontdekt dat er mummies onder de grond leven. We hebben het opa proberen uit te leggen maar die keek net zo raar als jij nu. Van diezelfde film, hij heet overigens Mummies, hebben we ook geleerd dat Britse archeologen knettergek zijn. In ieder geval in de tekenfilm dan. Welke serieuze oudheidkundige wetenschapper rijdt er nu met een grote graafmachine door een pyramide om op ondergrondse mummies te jagen? Ooit wilde GJ archeoloog worden. Na het zien van Mummies lijkt loodgieter me beter. Misschien omdat de kraan bij de loodgieter thuis altijd lekt – lees: als handige doe-het-zelver help ik iedereen behalve mijzelf. Na tien jaar eindelijk eens dat schilderijtje opgehangen. Enfin, loodgieters dus.

Stel je bent Japanner en vraagt je af wat loodgieter in het Italiaans is. Mario natuurlijk! Hoe moeilijk kan het zijn, supereenvoudig gewoon. Onlangs overleed gorilla Bokito, een van mijn grote helden. Wist je dat Bokito de achterneef van Donkey Kong is? Ff voor de duidelijkheid Bokito is in het Japans gewoon Bokito. Basta! En dat is Spaans of Italiaans. Wat het ook zij, die Donkey Kong is een rare. Nee, niet omdat hij helemaal opgebouwd is uit eenen en nullen maar omdat hij graag met vaten naar loodgieters, ik bedoel Mario’s, gooit. En omdat die Mario een slimme gieter is, loopt hij niet tegen zeven vaten tegelijk. Als je het spel goed speelt tenminste. En zo werd Mario wereldberoemd. Zelf hou ik meer van gorgonzola maar ik heb dan ook geen verstand van films. Laat mij maar gewoon oom Gert-Jan zijn. Kan ik veel beter. Oftewel rondgetoeterd dat mijn nichtje en ik de waarheid verder gingen onderzoeken in de bioscoop tijdens de SuperMario Brothers film. Digitaal hoongelach alom. Weet je wel hoe slecht de recensies zijn, kreeg ik meer dan eens om mijn oren geslingerd. Het slechtste zijn overigens de recensies zelf, hoe kun je nou zo zwaar onderschatten hoe slecht Super Mario, dé film, is? Recensies schrijven is duidelijk niet voor iedereen weggelegd.

De 2D experience is al aardig vol, misschien in 3D? Nichtje en ik overleggen even en besluiten voor de drie-dimensionele ervaring te gaan. Twaalf jaar en ze snapt het helemaal, ook haar valt op hoeveel extra je voor zo’n kaartje betaalt. Zullen de ontsmettingskosten van de 3D-brillen wel zijn. Degene die de toegangsprijs bepaalt heeft duidelijk geen minderwaardigheidscomplex, loodgieter Mario wel. Ergens in New York, waar elders op aarde zouden Italiaans loodgieters kunnen wonen, zeg nou zelf, knalt een waterpijp kapot. Als je het filmnieuws moet geloven, is dat net zo erg als een ontploffende kerncentrale. Heeft iets te maken met de logica van Mario. Ik repareer het en ben dan een held. Of je leert zwemmend pizza eten. Veel beter. Vervolgens daalt niet alleen het niveau van de film verder af, maar ook onze helden. Pizzagieter Mario moet zijn broer die ergens door een zwart waterleidinggat is opgegeten, redden.

Mummies, mummies, mummies. Die kunnen nu ieder moment komen. Ach, wat was de laatste keer dat ik het snapte? Nooit ofzo want ze komen niet. Wel heb ik voortdurend flashbacks naar het Marvel Universum. Hoop wel dat ik het goede sterrenstelsel heb. Superhelden uit elkaar houden is moeilijk voor iemand die nooit naar de loodgieterschool is geweest. In een van die werelden verlost de slechterik, Kronos heet hij geloof ik, het heelal van haar overpopulatie. Iedereen blij. Om vervolgens te worden teruggedraaid door de superhelden en een stapeltje magische diamanten. Schijnt onder volwassen mannen cool te zijn daarover uren te discussieren. Is de tijd die ze over hebben omdat ze zich niet hoeven te scheren, u weet wel mannen met hippe baardjes enzo. Echte mannen dus.

Broer Luigi landt ergens in de magische Mariowereld. Meneer Mariogieter zelf ook maar dan elders – in het duisterlandlandsdeel. Anders was de film snel afgelopen. Was het maar zo’n feest. Niet dus. Gelukkig wordt Luigi bijna meteen in een kooi opgesloten anders was het verhaal net zo lang geworden als Lord of the Rings. Drie delen, je hebt de boeken sneller uit. Zo gauw als Mario op zijn digitale beentjes landt in paddestoelenwereld komt hij een vriendelijke paddestoel die kan praten tegen. Kunnen ze zelfs niet in het videospel, nou vraag ik je. Alle trucjes die Mario in triljoenen uren trainen heeft geleerd, moet hij inzetten om de mislukte grotchampignon bij te benen. Alles om een echte prinses te zien. Blijkt zij toch een mensenkind te zijn. Verdwaalde hier als baby. Ze waren lief voor me, toen ben ik maar gebleven en hun prinses geworden. En waarom niet? Je kunt ook op je eenhoorn naar huis gaan maar zoals al eerder gezegd, snapt oom Gert-Jan het niet. Waar blijven die zingende mummies trouwens? In plaats daarvan weigeren de Beastie Boys – welke 12-jarige kan zich de muzikale jaren tachtig nog herinneren? – te slapen tot ze in de New Yorkse wijk Brooklyn aankomen. Overigens is Brooklyn vernoemd naar Breukelen in de provincie Utrecht. Geen idee waarom maar zoek het maar eens op in de grote, dikke Bosvandale-atlas ofzo.

Kijk, met dat liedje vorig jaar van The Weekend, ziet iedereen het licht en herkent Take on Me van Aha wel een beetje, zelfs twaalfjarigen. Maar the Beastie Boys in de Super Mario film, wat heeft dat met loodgieten te maken? Die beslommeringen helpen me de tijd te doden. Voordat Mario met de prinses op avontuur mag, moet hij oefenen. Spring van A naar B, duiken, ontwijken en punten pakken. Duurt de hele nacht, gelukkig is het ingekort maar dan gaan ze op avontuur. Beetje jammer dat een mensenprinses in een champignonjurk en een paddenstoelenleger geen kans maken tegen de boosaardige Bowser en zijn leger van schildpadden. Waar zijn de Ninja Turtles als je ze nodig hebt? Oh wacht dat is jaren negentig en als je in 2023 12 jaar bent, ben je in een ander millennium geboren? Alsof de film al niet ingewikkeld genoeg is.

De Super Mario Broers film zit tsjokvol referenties. Die me allemaal ontgaan. Behalve die met Bokito dan. Maar die kennen ze in Japan niet. Jungle Boek waarschijnlijk wel want de vader van Donkey Kong lijkt verdacht veel op koning Lowietje. En niet omdat ze allebei knettergek zijn. Of de koning zijn leger maar even ter beschikking wil stellen om de slechterik met de duistere diamant te bestrijden. Moet je eerst vechten met mijn zoon Donkey Kong. Je raadt het al, Mario houdt van champignon op zijn pizza, niet spinazie, anders had hij nooit gewonnen. Vervolgens trekt het leger ten strijde. Natuurlijk loopt dat niet goed af als je prinses Barbie op een roze motor laat rijden terwijl Mario het met een suffe skelter moet doen. Maar op een regenboogweg die zweeft in het niets kan alles, zelfs gaten in het wegdek gooien en de slechte schildpad wint.

Herinnert u zich Kruimeltje nog, die schattige film over een Rotterdams straatschoffie dat jaren later – en vlak voor kerst – toch te gewelddadig blijkt voor negen-jarigen? Het werk van een moderne terreurmoeder die niet genoeg aandacht krijgt op sociale media. Arm gansje. Na de kerst hebben ze de minimumgrens van twaalf overigens weer teruggedraaid. Terreurmamma kan ik niet echt serieus meer nemen na het zien van Super Mario. Waar zijn de zeurkousen als je ze nodig hebt. “Trouw met mij prinses of ik vernietig Paddenstoelenland!” Ja beste zesjarige, zo werkt de liefde, pakken wat je pakken kunt. En onprettig karakter is extra punten. Onmiddelijk nadat het kwaadaardige schildpadopperhoofd Luigi heeft gevangen, vertelt hij in geuren en kleuren hoe hij grote broer Mario pijn gaat doen zo gauw de slechterik hem in zijn klauwen heeft. Gewoon omdat het kan. Druk nu op het knopje en iemand komt popcorn brengen voor slechts vijf euro, genoeg voor het hele gezin. Super Mario is een extreem gemene en gewelddadige film en daar mag je als zesjarige wel naar toe? Onbegrijpelijk. Het [gesproken] geweld is uiterst naar. Kan Kruimeltje nog een puntje aan zuigen. Waar zijn de zielige klaagouders als ze hun werk moeten doen?

De prinses trouwt eerst wel en dan niet met de slechterik. Ineens een leeg altaar. Ach, mij ook een paar keer gebeurd. Gruwelijk gevecht volgt, gaap gaap en opeens zijn de hoofdpersonen in de realiteit, terug in Breukelyn waar Mario alsnog de wereld redt. Maar waarom worden hij en zijn broer dan de volgende ochtend vrolijk wakker in Paddenstoelenland? En nee, niet in het paleis van de prinses. Kom op zeg, dit is een film voor alle leeftijden. Ik heb voor de zekerheid mijn nichtje maar niet gevraagd alles uit te leggen. In plaats daarvan hebben we nog een rondje gedaan over de nostalgische kermis waar je [alleen] met pin kunt betalen.

Kopfoto gemaakt door Unseen Histories, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Vroeger Was de Aarde Plat – de Autobiografie van Heer Toonder Begint

Zoals de Spice Girls reeds [her]voorspelden: twee worden een. Weer een liefdesgeschiedenis, niet plat, edoch eerder verheffend.

Het eerste deel van de autobiografie van Marten Toonder “Vroeger was de aarde plat” is vermakelijk. Toch voelt het soms alsof er een stukje waarheid mist.

Geen idee hoe een supernormaal iemand als ik alleen maar wause vrienden kan hebben. En de broers zijn het mafst van allemaal. Dit verhaal is niet aan hen opgedragen maar wel hun schuld.

Documentaires zijn nogal GJ’s ding. Tijdens het aanschouwen van de avonturen van de aanbidders van de platte aarde heb ik krom gelegen van het lachen, geloof me ze zijn gekker dan de hele Tiger Kneuzencast bij elkaar. Laurel en Hardy schieten een laser over een meer om voor altijd te bewijzen dat de aarde recht is. Nog een geluk dat er niemand blind wordt, maar dit gaat echt nergens meer over. Dat weten ze diep in hun hart ook wel, alleen op Facebook over samenzweringen stamelen is ook maar saai.

Nadat ik de documentaire over platte aarde kijk, verander ik mijn Whatsapp-profielfoto tijdelijk in een advertentie voor het Platte Aarde Relatiebemiddelingsbureau. Ja, dat bestaat echt. Via via komt er een kennis om mijn klustechniek bij te spijkeren. Meneer heeft me een berichtje gestuurd en de afbeelding gezien. Hij is nogal zenuwachtig en bang om alleen in een kamer te zijn met de appelflap die gelooft dat de aarde een platte pannenkoek is. Na de instructie drinken we nog wat en tot mijn verrassing bazelt meneer urenlang over zijn vijfde, zesde en zevende zintuig. Even vergeten welke van de drie het beste aardstralen opvangt, maar echt gebeurd. Je blijft lachen.

foto standbeeld "ode aan marten toonder", Blaak Rotterdam, detailafbeelding professor Sickbock en de markies de Canteclaer

Standbeeld “Ode aan Marten Toonder” aan de Blaak in Rotterdam. In deze detailfoto staan professor Sickbock en de markies de Canteclaer afgebeeld. (afbeelding: Wikipedia, afbeelding is bewerkt.)

De broers – beiden zijn de leukste thuis – denken ook lollig te zijn als ze hier komen eten en brengen mij het enige echte platte aarde schoolschrift mee. Blijkbaar proberen ze me iets in te wrijven. En dat is nog niet genoeg, als tweede “bedankje” krijg ik het eerste deel van de biografie van Marten Toonder, de schepper van Olivier B. Bommel en Tom Poes. Als student in de jaren 90 werk ik bij de post en breng pakjes rond, ook bij bovenbazen. Lieve lezertjes, ben niet verbaasd als ik het ooit tot Minister van Dinges schop, want meteen nadat ik aanbel is er die band. We zijn beiden geabonneerd op de integrale werken van Olivier B Bommel. Alleen is degene die opendoet Minister van Justitie en ik student. Als nog-niet-volledige-uitgestudeerde is 60 euro per stripboek – er volgen er 40 – een rib uit mijn lijf, maar decennia later ben ik er maar wat blij mee.

Terwijl ik rondrijd in een rood PTT-busje, zo heette Post.NL vroeger, publiceert Marten Toonder het eerste deel van zijn autobiografie onder de naam “Vroeger Was De Aarde Plat.” GJ is altijd een trage leerling geweest en ik lees ‘m pas in 2020. De genialiteit van Toonder is een kwaliteit voor zelfverzonnen woorden die iedereen instinctief begrijpt. Soms zijn ze licht-archaisch maar je kunt ze letterlijk in ieder gesprek hergebruiken, prachtig en uniek.

Die stijl is uniek en niet hetzelfde als de toon in “Vroeger”, toch herken je onmiddelijk de hand van de meester met een vraagteken hier en daar. Vanaf bladzijde nul vraag de lezer zich af hoe hij in het ootje wordt genomen. Ondertussen doemen langzaam de contouren op van de beroemde personages uit de verhalen van Heer Bommel en Tom Poes. De familie Knots was een TV serie die veel later komt, maar het doet me denken aan tante Til, roze verf hier en daar rondspetterend terwijl een nieuwe wereld langzaam rijpt.

Toonder heeft zijn ouders nooit echt leren kennen of begrepen, religie nog minder. Ieder huisje heeft zijn kruisje, desondanks is Marten Toonder bijzonder bevoorrecht als hij zijn toekomstige vrouw ontmoet op zestienjarige leeftijd, ze gaan samen naar dansles. In tegenstelling tot de appelflappen in de platte aarde docu snappen beiden zonder woorden dat ze voorbestemd zijn. Zowel de vader van Marten als die van Phiny zijn kapitein. De rivaliteit tussen beiden dwarsboomt hun ontluikende liefde desondanks niet. Nooit geloofd dat tegenpolen elkaar aantrekken en dat is hier ook niet, beiden zijn geboren verhalenvertellers waarbij Phiny eerder doorbreekt dan Marten.

Van het jongetje dat niet kan leren (omdat hij zijn huiswerk niet maakt) schopt Toonder het tot jongeman met HBS diploma ondanks dat hij zijn examen scheikunde verwart met een filosofisch schotschrift. Het mag een wonder heten dat hij ooit zover geraakt is, gezien de verhuisdwang van zijn moeder. Iedere twee of drie jaar voelt die de noodzaak tot omploegen. Wie weet, misschien stimuleerde dat ankerloze Toonders latente drift naar een fantasiewereld. Overigens blijf je als lezer achter met veel vragen na het eerste deel van zijn autobiografie. Toonder tekent, soms eigen werk maar meestal doet hij inspiratie op uit Engelstalige kranten. Geen idee hoe het verder gaat, het eerste deel stopt in 1939. In 1994 schrijft krant Trouw (opgericht in de oorlog) onder de kop “geen verzetsheld, wel verzetsman” de houding van Toonder tijdens de Tweede Wereldoorlog. Anderen vinden dat een te genereuze benaming voor het weinige verzetswerk dat Toonder heeft gedaan vanaf najaar 1944.

Toonder noemt zichzelf een geboren verhalenverteller en dat maakt mij op mijn hoede, alles klinkt net iets te mooi. Een tikje meer heer Bommel en wat minder Tom Poes maakt het verhaal authentieker. In het eerste deel van zijn autobiografie draait het vooral om de vooroorlogse jaren waarin hij zichzelf leert tekenen met behulp van Amerikaanse strips.

Marten Toonder is de reden dat ik de Nederlandse taal voor slechts 99 procent wil afschaffen. Het boek krijgt vier uit vijf sterren om twee redenen. De manier waarop hij de titel “Vroeger was de aarde plat” door dit eerste deel van zijn memoires weeft, is de auteur onwaardig. Te gemakkelijk. Een zwerver vertelt tiener Marten dat onze planeet plat is en geeft hem en passant een klein zilveren schildpadje dat geluk moet brengen. Na zijn middelbare-schoolexamen gaat hij drie maanden varen met vader en “ontdekt” dat je eerst het zeil van een passerend schip en dan pas de romp ziet. Die excercitie herhaalt hij nogmaals als beginnend illustrator.

De tweede reden is dat Marten Toonder eigenlijk een liefdesverhaal schrijft. Ben dan ook dankbaar dat je je vrouw al mag ontmoeten als je 16 bent en zolang bij haar kunt zijn. Uiteindelijk zal een van beide geliefdes alleen achterblijven. Dat heeft niks met “ik hou meer van jou” te maken maar met het lot – Toonder gelooft niet in goden. Natuurlijk is zoiets gruwelijk, kijk maar naar ons Pa. Maar als je terugkijkt is het alternatief vele malen slechter. Ooit geprobeerd “Het Einde Van Eindeloos” te vertalen? Onmogelijk, zelfs Beer Blaaskaak – weer eens wat anders dan Betty Beer – vindt liefde en adoratie in de vorm van juffrouw Dolly. Dat had heer Bommel nooit durven dromen. En dan wel je ogen sluiten voor je eigen geluk in je autobiografie? Een misser eerste klas.

Ergens aan het begin schrijft Marten Toonder “Vroeger was de aarde plat en pi drie.” Toch vijf sterren dan maar? Als pi drie is, is een cirkel geen cirkel en kan de aarde niet rond zijn. Prachtig toch, maar geen vijf sterren.

Kopfoto gemaakt door Morning Brew, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Een April Overleden door Coronavirus

Plots realiseer ik me dat ik iets mis. Nee, toiletpapier heb ik genoeg en de mensen op straat zijn niet ineens verdwenen. Waar zijn al die een-aprilgrappen? Is het tegenwoordig gevaarlijk om te lachen? Wie vertrouwt er tenslotte een dokter als die zegt dat lachen gezond is? Of getuigt het van slechte smaak om nu lollig te doen?

Als mak schaap doe ik vanzelfsprekend mee met het nationale, emotionele zelfisolement. Het verhaal hieronder bevat gegarandeerd geen nepnepnieuws of grappen. Gert-Jan’s kwaliteitsgarantie geldt ook op een april. Da’s een betere belofte dan supermarkt Jumbo en haar laagste prijs die een tikkeltje hoger blijkt als er geen concurrentie in de buurt zit. Toch zou ik willen dat er wat te lachen valt. Helaas. Op naar het hete echtnieuws dan maar.

Sappig conflictje?

De AIVD weerspreekt dat er een groeiende kloof is tussen majesteit en kabinet. Welingelichte bronnen stellen dat al veel eerder bekend werd hoe genadeloos het Coronavirus om zich heen zou grijpen. Geschokt door de pappen-en-nathouden mentaliteit van onze democratisch gekozen leiders, besloot de koning vanaf dat moment zijn baard te laten staan. De RVD weigert commentaar en heeft wel iets beters te doen “nu er de laatste tijd in de bedrijfskantine veel haren in de soep gevonden worden.” Helaas is een foto niet mogelijk. Publiceert de pers toch dan schenden ze de mediacode en mogen niet mee met het allerlaatste KLM vliegtuig dat gestrandde Coronaslachtoffers ophaalt en gevlogen wordt door niemand minder dan koning Willem-Alexander.

Helaas is de KLM aan Air France verkocht en nu dus Frans staatsbezit. De Vijfde Republiek en haar vriendjes in Spanje en Italie zijn niet blij met het feit dat Nederland weigert met bakken geld uit solidariteit over de brug te komen en zet een vette streep door het plan. Als teken van stil verzet zal de koning op een april niet zijn baard afscheren. Gert-Jan is zo vol bewondering dat hij per direct zijn lidmaatschap van het Republikeins Genootschap opzegt. Alleen het teruggeven van de geheime handdruk moet even wachten tot na de Coronacrisis.

Een niet-grijzende, wel grijnzende premier doet de geruchten af als haarkloverij en nepnieuws. Vervolgens wijst Rutte nogmaals op de kritieke toestand waarin ons land verkeert en belooft plechtig niet meer te lachen totdat deze crisis over is, zelfs al krijgt hij kaakkramp van het non-stop niet lachen. Om de suggestie dat een niet-grijzende premier weleens een stroman van China kan zijn, kan de minister-president niet lachen – denk ik. De in 1967 geboren politicus wijst erop dat succesvolle staatslieden of ze nou 50+ of 70+ zijn, nu eenmaal niet grijs worden. “Alwetendheid veroorzaakt nooit stress – en daarmee geen grijsheid of haaruitval.” aldus de opvolger van Jan Peter Balkenende.

Wij zijn er ook nog

Elders in het land maken de veiligheidsregio’s zich ondertussen grote zorgen over het feit dat niemand weet dat ze bestaan of waarom ze nog bestaan. Omdat ze dat zelf ook niet weten en daar verandering in moet komen, dient iedere Nederlander voor twaalf uur vanavond een opstel van twee kantjes te schrijven over het belang van de veiligheidsregio’s en aan de binnenzijde van het raam te plakken. Vanacht zullen de BOA’s van de veiligheidsregio’s via huis-aan-huis bezoek controleren of aan deze Coronamaatregel is voldaan. [1] Zij die nu al weten dat ze een onvoldoende zullen halen, worden in het landsbelang verzocht mee te werken en vanaf elf uur vanavond op de stoep naast de vuilnisbak te gaan staan voor efficiente inhechtenisneming. Vanzelfsprekend zal op hen het voorrecht van snelrecht worden toegepast. Bij eventueel cellentekort worden figuren die politieagenten bewusteloos slaan – liefst laf van achteren – en zij die naar echte agenten spugen, vervroegd in vrijheid gesteld. Dit om verdere escalatie van geweld tegen weerloze BOA’s de kop in te drukken.

Toegegeven, de timing is niet ideaal. Als noodmaatregel worden BOA’s die de afgelopen tijd minimaal 50 procent van hun bonnenquotum hebben gescoord direct gepromoveerd tot politieagent. Beleid uit urgentie geboren. Eerder deze week kwam in de Rotterdamse haven een container vol dienstwapens aan. Er hadden mondkapjes in moeten zitten. Vanzelfsprekend hebben BOA’s geen pistool, dat zou erg onverstandig zijn. Maar als je ze plotsklaps promoveert tot volwaardig agent kun je ze met een gerust hart een geladen wapen meegeven. Meer Blauw op straat is altijd beter dan minder, ook als ze er niet voor opgeleid zijn. Niemand spuugt tenslotte in de loop van een pistool. Dat kan namelijk veel harder terugspugen.

In een reactie verklaart de Politiebond: “maak ze dan meteen manager, daar heb je tenslotte ook niks aan.” De nog op te richten vakbond voor BOABOA – BeOogd Agent BOA – zegt in een persbericht dat als ze ooit bestaan, ze meteen hard terug slaan. In ruil daarvoor de bond dat BOAgenten geen patrouilles op de fiets of te voet hoeven uit te voeren en zich ten allen tijden per auto mogen verplaatsen. Enig idee wat een manager doet, beste ongeboren BOABOAbond?

Gelukkig is iedereen eindelijk klaar met bekvechten – het is nog steeds crisis in Nederland – en wordt besloten de nieuwbakken agenten meteen in te zetten om het verbod op gezichtsbedekkende kleding keihard af te dwingen. “Er zal gehandhaafd worden!” Ambtelijke taal gaat net zo moeilijk uit de BOA als (oud)-BOA’s uit hun dienstwagen. Prioriteiten hebben er nooit ingezeten.

Ondertussen op het pluche

In Den Haag wordt de handhavingsdiscussie intensief gevolgd, ook door Geert Wilders. Niemand leeft meer voor het landsbelang dan hij. Best jammer dat de man nooit verteld is dat waterstofperoxide voor je haar is en niet om te drinken, anders had hij vast een nuttige bijdrage geleverd aan de hele discussie rondom het Coronavirus. Gebrek aan zelfreflectie weerhoudt het parlementslid er niet van aan te kondigen zo spoedig mogelijk diep-indringende vragen te willen stellen over waarom er niet op de juiste manier gehandhaafd wordt.

De juiste manier? Wilders weet wat niemand weet. Mondkapjes worden uit oude boerka’s gemaakt. [5] In stukken geknipt en gebleekt in waterstof peroxide om hun afkomst te vermommen. Hoor wie het zegt! Op die duivelse manier probeert terreurgroep Islamitische Staat in Nederland voet aan de grond te krijgen aldus Blonde Greet. [3]

“Mevrouw de Voorzitter, ik heb van mijn fouten geleerd en wil vanaf nu graag mijn superieure minderwaardigheidsgevoel gestalte geven op basis van haarkleur. Iedereen weet dat de mondkapjes een invasie van Nederland voorbereiden. Daarom stel ik voor extreem streng te handhaven bij mensen met een donkere haarkleur.” [4] Kuch, kuch, kuch. “Sorry, ik neem even een glaasje waterstofperoxide, helpt ook tegen Corona.” [6]

Terug naar de werkvloer waar de keiharde handhaving zo mogelijk nog meer gezucht oplevert. Achtergebleven opsporingsambtenaren voelen zich verraden door nieuwbakken BOAgenten. Een anonieme BOA sneert “dat gaat allemaal over onze rug. Hoe denk je dat ze minimaal 50 procent van hun bonnenquotum halen? Door het laaghangend fruit voor onze neus weg te plukken, dat zeg ik. En nou zijn ze pliesie en vergeten ze meteen waar ze vandaan komen. Makkelijk scoren is het enige waar ze aan denken. Fijne oud-collega’s, bah.”

Een oude rot met duidelijk meer ervaring onderbreekt. “Ach, rustig aan joh. Mondkapjes zijn ook gezichtbedekking, kansen genoeg. Wij BOA’s gaan keihard handhaven. Van het Coronavirus wordt de wereld snel genoeg verlost. Van ons kom je nooit meer af!”

Kopfoto gemaakt door Martin Adams, gevonden op Unsplash.

  1. De provincies weten ook niet waarom ze bestaan en vinden het een briljant idee. Ze zullen even moeten wachten, anders wordt het vannacht te druk op straat met zoveel BOA’s.
  2. a) Op het gebruik van moeilijke woorden staat ambtshalve een boete van maximaal de eerste categorie.
    b) Potjeslatijn valt in de tweede categorie.
    c) Holle Engelse frasen gaan in tegen de core-business van de veiligheidregio’s, wat dat ook is en worden keihard bestraft met een boete van de derde categorie.
    d) Het ontbreken van voldoende deferentie ten aanzien van de veiligheidsregio in schrijfsels wordt altijd bestraft met een boete van de vierde categorie.
    e) Nu docenten nog langer vakantie hebben, worden zij verplicht ingezet om de opstellen na te kijken. Hierbij dienen zij ten allen tijden de aanwijzingen van de toezichthoudende BOA op te volgen. Indien een BOA wenst dat zijn buurman een onvoldoende krijgt omdat hij altijd op jouw parkeerplaats staat, is het enige juiste antwoord van de nakijkend docent: “hoe laag?” Bij een behulpzame suggestie als “het kan nog lager hoor” mag de leraar een halfuurtje eerder naar huis.
    Non-compliant gedrag is respectloos en wordt bestraft met een boete van de vijfde categorie. Het is tenslotte [een privé parkeer] crisis, discussieren erover doen we later dus niet.
    Opmerkingen door het nakijkend schoolpersoneel als “er zijn er altijd die misbruik maken van een goede crisis” vallen onder lid d. Ook daarop wordt streng gehandhaafd.
    f) Een onleesbaar handschrift valt in de zesde en hoogste categorie en kan bestraft worden met een geldboet van maximaal 830.000 euro. Overdreven zegt u? Met zo’n handschrift ben je duidelijk dokter dus waarom werk je niet? En daarmee is meteen bewezen dat Nederland verloren is zonder de tomeloze inzet van de veiligheidsregio’s.
  3. Nee Geert, te ingewikkeld. Een succesvolle samenzwering is eenvoudig. Het Coronavirus is ook niet gemaakt door Amerika, China, Rusland en IS samen. Nepnieuws, je weet heel goed dat Corona is uitgevonden door de drie blonde hamsters, een troika van Westerse politici met geblondeerd haar: jij, Boris Johnson en Donald Trump. Niet dat jullie weten waarom. Net als de meeste politici doen jullie maar wat. En meestal met rampzalige gevolgen.
  4. Thierry Baudet is inmiddels veroordeeld tot 14 dagen huisarrest wegens het aanvallen van een blond mede-parlementslid. Met het schuim op de mond en verwrongen boreale grijns van oor tot oor, stormde de donkerharige Baudet met een opgezette oehoe-uil in zijn linkerhand en een pianokruk in de rechter- naar het bankje waar de heer Wilders zat om vervolgens genadeloos op Blonde Greet in te meppen, brabbelend over nep-collegialiteit. Meneer De Uil maakt het goed naar omstandigheden maar laat de presentatie van de Fabeltjeskrant voorlopig even over aan…
    Overigens geldt dat huisarrest voor parlementsleden alleen tussen 00:00 en 06:00. In het belang van een goed-fuctionerende democratie in tijden van crisis heeft het volk meer dan ooit haar krachtige, alleswetende leiders nodig.
  5. Blondines, politici en terroristen. Wapens, mondkapjes en burka’s. Wat kan er mis gaan? Niet alles was vroeger beter. In ieder geval niet de samenzweringen.
  6. Voor diegenen die niet weten wat sarcasme is, waterstofperoxide drinken is levensgevaarlijk en helpt niet tegen het Coronavirus.

Naschrift

Ik heb dit artikel aan diverse kranten aangeboden. Van het geld wilde ik alle bestaande versies van het Coronalied “Zon“, gemaakt door influencers en andere TV-hoofden opkopen en vernietigen. Helaas was geen enkele krant in de waarheid geinteresseerd. “Nepnieuws verkoopt nu eenmaal beter en als journalist is je missie tenslotte entertainen.” Daar sta je dan met je goede gedrag.