Terwijl ik laminaat leg bij een vriendin, herinner ik me twee jaar eerder hoe ik een laminaatbrandje bluste. Best een klus, uitslaande brand zogezegd. En nee, alcohol is als olie op het vuur. Gelukkig komt alles goed.

Twee maanden geleden weer eens bij iemand laminaat gelegd. De legger kan pas over X weken/maanden. Ofzo. Goede daden worden altijd afgestraft. Het is echt waar. Twee jaar eerder had ik bij de dochter van een buuv onder me een vloertje gelegd. Het was een interessante klus – en de reden van de doorverwijzing nu. Een gek die geen liters Bacardi drinkt, is tenslotte altijd te verkiezen boven een zatte zot.

Hier in de flat kunnen ze niks. Een keer per maand schroef ik de klinken van de gemeenschappelijke deuren vast, want ze hebben geen imbus-setje. Druppeltje olie hier en daar. Toevallig vorige week nog gedaan.

Het zijn aardige lui, maar de sociale controle is streng. Jarenlang reed ik een tweedehandsje, een groene VW Polo. Kom ik op een dag mijn niet-onlangs gepensioneerde buuv tegen. Zegt ze: “ja maar hij start nog iedere keer zonder morren.”

De ouwetjes in de flat zien me regelmatig met gereedschapskisten sjouwen. Twee jaar geleden, een buuv, dit keer op een andere vloer, een supertoffe 70+ hippie, aan ’t huilen.

Haar dochter komt naast haar komen wonen. De stucadoor is geweest en twee van die lui gaan in hun vrije tijd de laminaatvloer leggen. Dochterlief had alle niet-dragende muren uitgebroken. Technisch interessant. Onze flat is op leeftijd – midden jaren zestig gebouwd – het tijdperk dat er nog geen overspannende betonplaten waren. Vloeren gemaakt van betonnen spanten met daartussen bakstenen van hetzelfde materiaal. Het geheel is per kamer overgoten met een sausje van een paar centimeter beton op een raster van gaas. Zonder muren loopt het hoogteverschil op tot circa 2,5 centimeter.

Buuv is 0,0 technisch, maar een perfecte ondersteuner. Beun-1 had een beetje dorst, Bacardi-alcohol-lust meer precies. Buuv gaat ’s middags een literfles (!) BCDI halen – te goed voor deze wereld – en een halve liter kola. De mannen hebben drie uur gewerkt en gaan naar huis. Fles leeg. Hongerig naar werk zijn ze duidelijk niet. Dorstig nog veel minder.

Dat huiswaarts keren was niet echt welverdiend. Omdat de tussenmuren eruit waren geslagen was het appartement nogal hobbelig. Als extra service hadden de stucadoors de gaten in de vloer met cement dichtgemaakt. Alleen jammer dat er grote kiezels tot een centimeter of drie ingemixt waren in de betonsaus. Daar leg je toch stug het laminaat overheen als je niet weet wat je doet en met een gloednieuwe handzaag van de bouwmarkt komt aanzetten? We leven in 2016 en electrische apparatuur is blijkbaar nog niet uitgevonden en geld gratis is.

Nog bizarder, de kluskneuzen hadden ongeveer driekwart van de woon- en de voormalig slaapkamer gelegd – zo’n vierde van het geheel, voor het te moeilijk werd. Je zag letterlijk een hobbel in het laminaat – en niet zo’n kleintje ook.

De klusknurften waren vervolgens aan de andere kant van het appartement, zeg maar zes meter later, opnieuw begonnen. Krijg je nooit aangesloten en al helemaal niet als je de kopse kant van het laminaat omkeert.

Buuv is nogal van eerlijk werk voor eerlijk geld (ik ook trouwens) en stond in mijn armen te huilen. Toen heb ik aangeboden om “er naar te kijken.” Ondanks dat ik meer van cijfers dan van klussen weet, was een blik voldoende. Wat een puinhoop. Oh, en die gasten hadden ook nog 350 euro voorschot bovenop de sterke drank gekregen. Het is echt schandalig.

Aangeboden om het laminaat opnieuw te leggen en aan de slag gegaan. Geloof de gebruiksaanwijzing niet. Laminaat klikt maar een keer, net zo als er geen tweede krak is, als je gelegde planken scheidt. Buuv naar de bouwmarkt voor meer pershout met een laagje levensecht motiefprint, terwijl ik de vloer voorzichtig sloop en de delen sorteer op links, rechts, bruikbaar en kachelhout.

Om de vloer goed te leggen, moet hij overal even hoog zijn. Dat is lastig te bepalen als je woning een open ruimte is van zeven-en-een-half bij dertien. Gelukkig is over de jaren mijn timmermansoog redelijk getraind. De eerste stroken over de volle lengte van het appartement zien er veel belovend uit. Soms is het geluk met de eervolle klusser. Tot mijn grote plezier zijn de gaten die ik voor de cv-buizen boor, perfect. Vier milimeter rondom, dat gebeurt niet altijd.

Maar ja, wat doe ik met die kei-uitstekende vloerberg? Soms is grof [klus]-geweld de enige oplossing. Met veel kracht, herrie en vonken bedwing ik de cement-kiezelberg. Helemaal perfect wordt het niet. Het verschil tussen twee kamers dat overwonnen moet worden, stamt tenslotte uit de tijd dat betonplaten nog niet bestonden. Uiteindelijk goed gelukt en ik beloon mijzelf met een denkbeeldige bolletjestrui à la Tour de France. Terecht overigens.

Lastiger zijn de drie voormalige kamers die nu samen een ruimte vormen. Ik – of liever gezegd mijn vloertje – word vanuit twee dimensies aangevallen. De enige oplossing is een langzame stijging van het vloerlandschap. Dat werkt wonderwel, beter zelfs dan bij mij thuis. En ja ik kijk naar mijn schaamte terwijl ik dit typ.

Stel je het appartement voor als een donut. Het gat in het midden is waar je omheen moet leggen. Ergens moet het sluiten, zeg maar klik. Van de verhoogde middenkamer naar het slaapgedeelte is een verschil van meer dan een groene plaat, sorry voor de technische term. Uiteindelijk worden twee, een, dank Spice Girls. Een licht holletje is onvermijdelijk. Dat verschil moet ik natuurlijk langzaam laten aflopen bij de toilet en badkamer om de donut tot een perfect egale 2D-cirkel te maken. En nee, nog verder ophogen is geen optie, dan moet je deuren gaan afschaven.

Uiteindelijk kost het me bijna een volle werkweek. Leerzame klus die eindigt in het echte wereld-sprookje van een gelukkige moeder en dochter. De wijze les is er ook – in koeieletters zelfs. Een man die laminaat komt leggen met een handzaag maar zonder Bacardi, niet doen!

—

1. Misschien is het beter voor iedereen dat de zatte zot geen decoupeerzaag kon betalen. Hoeveel vingers heeft een mens ook al weer?
2. Er zijn ook nog goede mensen op deze wereld. De baas van de stucadoors – hij heeft niets te maken met de laminaatmishandelaars – heeft uit eigen zak het voorschot van EUR 350,= terugbetaald. Gaaf.