Wat Als Europa Trump’s Amerika Als Eerste Een Politiek Pak Slaag Geeft?

Soms is agressie een betere raadgever dan angst.

Trump, Trump, Trump, wie wordt er niet moe van die man? Over vier jaar is Amerika kaputt en zijn we voor decennia van het gezeur af. Tot die tijd moet je de VS figuurlijk op het gezicht slaan.

Een van mijn favoriet opmerkingen is ‘geweld lost meer op dan je denkt’. GJ is gelukkig stevig gebouwd en kan tegen een stootje dus de meeste mensen denken meteen aan het betere vuistenwerk. Fout, wat ik bedoel is dat soms een klap met een hamer een roestige moer helpt loskomen, da’s alles. Maar geweld lost inderdaad meer problemen op dan mensen denken, ook in politieke zin. Trump weet het, ik weet het maar onze politici niet. Nou kan ik je een klap met mijn oud-Hollandsch spreekwoordenboek geven maar erin bladeren is veel nuttiger. Mijn oog valt op een veelzeggend spreekwoord. Wie de dochter wil trouwen, moet de moeder vrijen. OK, misschien toch niet helemaal waar ik naar op zoek ben. Ah, gevonden. De eerste klap is een daalder waard. Bij een conflict is het vaak de partij die als eerste in actie komt, die het meeste voordeel heeft.

Actie en politici, lekker blijven doordromen GJ. Helaas wel ja. Als ik de baas was, zou Europa als eerste torenhoge importtarieven opleggen voor Amerikaanse produkten. Geen ja maar, Trump gaat toch wel tarieven heffen op Europese produkten, gewoon pats, de eerste klap is een daalder waard. Denk eens na wat er dan gebeurt. De machtigste man ter wereld, de president van de Verenigde Staten, Donald Trump, verliest de controle. Hij bepaalt niet langer hoe het spel gespeeld wordt maar kan slechts reageren. Fox News zal er vast wel een mooie draai aan geven maar wat je in feite doet is de man met de grote mond uitlachen. Gooi nog wat olie op het vuur door je te verwonderen waarom het niet meteen duidelijk is dat al die prachtige produkten in Amerika gemaakt worden. De VS schamen zich duidelijk anders hadden ze wel een grote Amerikaanse vlag prominent op de verpakking geplaatst en het feest is compleet.

Drie maanden later en je ziet twee identieke items, zelfde prijs, in de winkel, enige verschil de rechter heeft een Amerikaanse vlag met daaronder in vette letters ‘Met Trots Gemaakt In De VS’. Ik kan wel zeggen de keuze is aan u maar voor de meesten luidt dit het einde van de keuzestress in. [1]

Zo moeilijk is het allemaal niet. Maar wacht even, Trump heeft hulp van hele slimme mensen zoals Elon Musk. Ach amateurs, je stuurt gewoon een brief aan Elon Musk, president van de Verenigde Staten en [en/of?] machtigste man ter wereld, per adres Witte Huis, Washington. Foto in de krant erbij en klaar. Bijna lente, tijd om de eerste narcissen te tellen. Een narcist in het Witte Huis, een narcist op Mars. Een en een is soms een. Die tweede heeft gegarandeerd een rotschop gekregen van nummer Een, Donald J. Trump. In het Witte Huis is tenslotte maar ruimte voor een narcist per ambtsperiode. In Europa is helaas de ruimte voor politiek angsthazen onbeperkt. Zoals Loesje al zei: ‘Als democratie werkte, was ze allang afgeschaft.’ En nou maar hopen dat Trump niet met Loesje wil trouwen.

Kopfoto gemaakt door Frank McKenna en Antoine Schibler, afbeeldingen zijn gecombineerd en bewerkt, gevonden on Unsplash.

[1] Als dit me niet de Nobelprijs voor de Vrede oplevert, weet ik het ook niet meer.

[2] Natuurlijk heeft GJ nog veel meer briljante ideeen. President Trump klaagt vaak dat het allemaal niet eerlijk is. Klopt, het is inderdaad niet verdiend dat de Amerikaanse dollar wereldwijde reservemunt is. De economie van de Verenigde Staten heeft daar onevenredig veel voordeel van. Zullen we zeggen 25 procent op alles om te beginnen, kijken we daarna wel hoe hard het verder omhoog kan.

[3] Reservemunt zijn biedt vele voordelen. Je loopt geen wisselkoersrisico en kan afrekenen in je eigen muntsoort om er maar twee te noemen.

Sint en de Kleine Knuffelboefjes

Alles gaat fout en toch is het weer ouderwets Sinterklaas op school

Waarin GJ onderhand een knuffel verdient

Wat vooraf gaat kun je lezen in Niemand vult de schoen van Sinterklaas.

Woensdagavond vier december. Eigenlijk wil ik Die Hard III afkijken maar vanavond is het vroeg naar bed want morgen moet ik – ja ik, ja moet – Sint helpen. Zes wekkers zet GJ. Als het fout gaat zal het niet aan mij liggen. Nergens voor nodig, ik ben ruim voor Sint op school. Normaal staan de kinderen op het schoolplein te zingen als Sint aankomt maar het weerbericht voorspelt al dagen regen voor vijf december. Hoogste wat mijn telefoon biedt is 50 milimeter. Gelukkig kan niets het Sinterklaasfeest in het water doen vallen, OK GJ misschien maar ik ben niet belangrijk. Ondertussen neemt niemand mijn suggestie serieus om Sint met de stoomboot te laten aanmeren op het schoolplein, moet kunnen met al die regen.

Het is kwart over zeven ’s morgens en we zijn druk bezig met de voorbereidingen om de goedheiligman te ontvangen. Buiten is het nog droog als de eerste kinderen binnendruppelen. Achteraf is die stoomboot op het schoolplein toch niet zo’n goed idee. We kunnen niet allemaal de slimste zijn. Een uur later en de spanning is voelbaar. Sint komt zo. Mooi nog even tijd om de band van Piet’s fiets, die hij in de gymzaal heeft achtergelaten, te plakken. Dit jaar hoef ik niets te halen en wie verdwaalt er nu in een gymzaal denk ik triomfantelijk. Maar waarom heeft de schoonmaker gisteravond de rolgordijnen naar beneden gedaan en hoezo is de ruit naast de deur ineens afgeplakt? Waarom, waarom, waarom? Opletten uilskuiken, anders struikel je. Ineens gaat het licht uit en zwaait de deur van de gymzaal met een knal dicht. De kinderen beginnen te zingen, Sinterklaas komt er aan, gauw naar de hal. Helemaal niet, GJ zit vast. Wie hijst nou de ringen niet op als de atletiekles voorbij is. Leer je dan niks op de Pabo? Gelukkig ben ik niet voor een gat te vangen en voor ik het weet. Zit ik vast in het klimrek, kunnen ook de touwen zijn. Het is pikkedonker maar ik moet en zal Sint dit jaar zien. Vlot vrijgeworsteld knal ik tegen iets hards aan, iets heel hards. De buitenmuur. Ik zie geen sterretjes voor mijn ogen, meer gekleurde kruidnoten. Tijd om even op adem te komen. Ik voel op mijn hoofd. Wat een grote buil. Nee, kluns dat is je hoofd zelf. Terwijl ik een moment rust neem hoor ik Sint en de kinderen. Wat zou ik daar graag bij zijn maar de muur heeft me geveld. Heel even rust, vijf minuutjes maar dan vind ik mijn weg terug naar de deur van het gymlokaal. Met een blijde glimlach luister ik in het duister toe.

Geschreeuw en geren in de gang. De eerste onderbouwklas mag naar Sint. Zo blij, zo lief, als het mocht gingen ze bovenop Sinterklaas zitten. Niet gek ook na een maand lang gehersenspoeld te zijn door het Sinterklaasjournaal. Er gaat bij de voorbereiding van het Sinterklaasfeest eigenlijk nooit wat fout, allemaal bangmakerij van de publieke omroep om de nostalgie van de volwassen kijker naar hun eigen sinterklaasviering, lang, lang geleden, te bevredigen. Als je commerciele TV al erg vindt, pas dan helemaal maar op voor de publieke omroep. Zestig-min en nog steeds niet afgehaakt, laat maar weten. Dat geld kan beter besteed worden aan jeugdarmoedebestrijding. Een paar kindjes vinden Sint inderdaad een beetje spannend. Gelukkig is de heilige Nicolaas een grote kindervriend en hij legt uit dat zijn verjaardag feest voor alle kinderen is en ze niet bang hoeven zijn.

“Weet je hoe ik heet?” Natuurlijk, Sinterklaas weet alles. Beetje overbodige vraag trouwens want het staat ook op je mijter. Leren lezen is ook een vak.

“Is dat uw paard?” vraagt een ander naar het schilderij boven de haard wijzend. De volgende haakt in. Ik heb ook een kat. Waar op het schilderij zie je een kat, lieverd? Maar Sint houdt zich in en leest in het grote boek dat dit een hele lieve klas is die heel goed voor elkaar zorgt en al een beetje kan rekenen en lezen. Dat zal Sint nog vele malen tegenkomen en begint zich langzaam af te vragen wie wie voor de gek houdt. Het natte Nederland kent 15 procent functioneel analfabeten, [lijkt een] beetje contradictio in terminus, maar in Jip en Janneketaal dat is als je niet voldoende functioneert alfabettechnisch. [2] Rekenen is al net zo’n probleem dus Sint laat de statistieken achterwege en verwondert zich niet af hoe groot de kans is dat juiste deze school slaagt waar anderen falen. Hoe je ook past en meet daar krijg je nooit een standaardnormale verdeling onder. Zouden de meesters en juffen stiekum bijklussen voor het Sinterklaasjournaal? Niet alleen dat lijkt gekaapt te worden door grote mensen, Sint op school ook. Sinterklaas is het grootste kinderfeest van het jaar. Om daar nu nog een druppel kennis bij de kinderen proberen door te drukken? Ooit gehoord van hard werken, hard ontspannen docentenkorps der Lage Landen?

Hoe oud bent u? Opletten graag. Daar hebben we het vorig jaar ook over gehad en toen zeiden jullie dat Sint 360 is. Sint zelf weet dat allemaal niet. Ik ben zo oud dat ik het niet meer weet. Nee, u bent 2024 jaar oud. OK dat gaat rap. Aan de andere kant 360 jaar is wat Google zegt en wie gelooft nou Google? Maar misschien toch wat meer aandacht voor rekenen op de Pabo? Of nog beter iedere vijf jaar hertoetsing van docenten, zak je nemen we afscheid, even goede vrienden. Voor de kinderen. Sint’s bewijs van goed gedrag moet hij ook iedere vijf jaar vernieuwen dus waarom niet. Wat gaat de tijd snel en er is nog een minuutje om samen op de foto te gaan voor de volgende klas komt. Coole Piet fiets door de gangen van school om de kinderen te halen, geweldig. Dan gaat het mis, pepernoot in zijn fietsband. Gelukkig is Piet niet voor een gat te vangen en haalt de pepernoot er zo uit. Triomfantelijk steekt hij hem omhoog. De kinderen joelen terwijl ze zich verdringen om Sinterklaas hun prachtige tekeningen te geven. Het enige wat nog mooier is zijn die stralende grote ogen terwijl ze staan te huppelen en dansen van geluk recht voor Sint’s neus. We pakken het grote boek erbij en praten over hoe fijn de klas wel niet is. Dit moet echt een superlieve klas zijn, dat kan niet anders. Een jongetje is wat verlegen maar een keer boks met Sint lost alles op. Coole Piet mag dan wel cool zijn, Sint is het ook en dat maakt Coole Piet een beetje jaloers.

Sinterklaas! Sinterklaas? Rommelpiet is bij mij thuis geweest en heeft allemaal rommel gemaakt. Bij ons ook. Bij mij en mijn zusje ook al. Rommelpiet is zelfs in de klas bezig geweest. Sint trekt een bedenkelijk gezicht en zegt dat hij terug in Spanje toch maar even gaat babbelen met Rommelpiet. De kinderen joelen en juichen. Dan gaan de gezichtjes op standje bezorgd. Komt goed lieve kinderen, Sint is niet boos op Rommelpiet, ik ga ‘m alleen vertellen dat hij het volgend jaar beter anders kan doen.

Coole Piet ruikt zijn kans en vraagt “wie is uw favoriete Piet, Sinterklaas?” Een spannende vraag en de kinderen willen hun adem inhouden. Niet nodig, Sint zegt meteen Rommelpiet. Coole Piet kijkt even beteuterd maar begint dan te lachen samen met de kinderen. Sint geeft Piet een knipoog. Coole Piet weet heel goed dat Sint dol is op alle Pieten. Ook voor deze klas is de tijd bijna om. Nog even een foto maken en een knuffel bij Sinterklaas halen. Het wordt een groepsknuffel als een half dozijn kinderen ineens toestormt. In de klas krijgen ze nog een kadootje en voor ze gaan, zijn er de pepernoten van Coole Piet en Sportieve Piet. Een verlegen meisje komt toch nog even stiekum een knuffel bij Sint halen. Alleen je bent hier niet in een boomhut lieverd, blijf eens van Sint’s baard af. Oeps.

Dan is het pauze. Naast de gymzaal zit een wc. GJ is nog niet helemaal helder, die muur is toch harder dan ik dacht. Ik hoor Sint naar de wc gaan en als hij klaar is bijna struikelen. Sint draagt zoveel laagjes dat zijn rok nog op zijn enkels hangt. Gelukkig gaat alles goed en kan het grote feest verder. Weer een superlieve klas en dat blijkt wel, zoveel prachtige tekeningen en fantastisch aangeklede kinderen. Een meisje vertelt dat mamma zegt dat Sint niet bestaat. Wat denk je zelf lieverd? U bestaat wel. Natuurlijk bestaat Sint, je zit nu toch met hem te kletsen? En zelfs de liefste mamma is soms zo moe dat ze rare dingen zegt. Een ander meisje heeft een prachtige Sinterklaaskostuum aan, compleet met mijter. Wijfelend komt ze naar voren om Sinterklaas haar tekening te geven. Wat een mooie tekening en Sint geeft haar een knuffel. Stralend gaat ze weer zit. De volgende wacht al weer vol ongeduld op haar beurt.

“Sinterklaas, ik heb een kadootje voor u.” Ze geeft de goedheiligman een dikke enveloppe met daarin een prachtige pen, een sleutelhanger en een plastic staf die ze zelf helemaal gevuld heeft met kralen. Nou zijn grote mensen een beetje dom – en ja nog dommer dan de meeste kinderen denken – dus Sint legt even uit. Als je vijf bent en een prachtige pen met hartjes hebt die zes kleuren kan schrijven is die kostbaarder dan duizend goudstaven. En toch geeft ze hem aan Sinterklaas. Sint is diep onder de indruk. En dan al die prachtige kralen, ook dat zijn enorme kostbaarheden. Sint zal ze koesteren. Maar dan komt de klap op de vuurpijl. Ze heeft ook nog een tekening, Sinterklaas lijkt wel een engel daarop. En als ik later groot ben, koop ik honderd kado’s voor u. Kijk, ik heb pappa gevraagd dat op mijn tekening te zetten. Sint is diep geraakt. Make love not war is echt zo gek nog niet. Maar niemand hoeft kadootjes voor Sint te kopen hoor. Ze krijgt een knuffel van Sint en huppelt terug naar haar plaats. De kinderen houden van Sint en Sint van de kinderen. Kerstmis, wat moet je ermee? Kon het maar altijd Sinterklaas zijn.

Na de onderbouw- en middenbouwklassen is Sint best moe maar gelukkig heeft hij vandaag twee geweldige Pieten bij zich. Voordat ze vertrekken nog even een rondje op de eerste verdieping bij de bovenbouw. Coole Piet slooft zich uit en hijst zijn fiets de trap op. Eerste lokaal staat de deur meteen wijd open en Piet fietst zo roetsj naar binnen. Sportieve Piet rent er achteraan en strooit handenvol noten. Gegil en geschreeuw, wat een lol. De meester lacht het hardst want die hoeft straks niet op te ruimen, de kinderen doen een wedstrijdje wie de meeste pepernoten kan rapen. Toch nog even een spannende vraag van een meisje. Bent u de vader van zwarte piet. Nee lieverd. Echt niet? Het spektakel herhaalt zich nog twee keer en dan is het tijd om te vertrekken, vanavond is immers pakjesavond. Dat was bijna niet doorgegaan omdat Sint struikelt over zijn jurk. Terwijl Sint zich herstelt onder aan de trap komt het eerste knuffelkonijn al aangerend. Eerbied voor witte baarden, niks niet. Gewoon meteen een knuffel geven, niets vragen. Gelukkig is Sint rond zijn 25e gestopt met groeien, anders zou hij na twee millenia een kilometer lang zijn. Maakt niet uit voor het kind dat ruwweg tot de knie van Sint komt. Ze is zo blij en laat maar met moeite los. Rennen in de gang mag niet maar het is niet aan Sinterklaas om daar wat over te zeggen. Daar is de volgende en de volgende. Ik klauter over allerlei gymspullen om de deur te bereiken voor de goedheiligman vertrekt maar te laat. Als Sint in de stromende regen weggaat hoor ik hem nog net zeggen: als het volgend jaar weer zo regent meer ik toch mooi met de stoomboot aan op het schoolplein. [3]

Dan hoor ik de deur van de gymzaal opengaan. Klik zegt het lichtknopje en de juf vraagt wat is er met jou gebeurd? Hoe kom jij aan die witte wenkbrauwen? Ben ik toch in het donker in de pot met magnesiumpoeder gevallen die naast de ringen staat. Asjemenou. Ach, de kinderen hebben een fantastische Sinterklaas gehad en ik eigenlijk ook wel. Maar een ding weet ik zeker, vanavond ga ik Die Hard III niet afkijken. GJ heeft zijn portie wel gehad. Sister Act II: Back in the habit is tenslotte ook een leuke kerstfilm. [1] Of kan ik die beter voor volgend jaar bewaren?

[1] Weten jullie trouwens wat ik in mijn schoen had dit jaar? De nieuwe Suske en Wiske die pas in december 2025 uitkomt. Suske en Wiske en de habituele habijt. Zou er dan toch in het grote boek staan dat het niet mijn schuld is?

[2] Functioneel analfabetisme lijkt een contradictio in terminus maar als analfabeet functioneren analfabeten helaas prima. Laaggeletterdheid is net zoiets als interieurverzorgster [m/v]. Als ik thuis aan het stofzuigen ben, ben ik dan aan het stofzuigen of interieur verzorgen. Da’s meer mooie stofjes op de markt kopen enzo. Grrr. [3] Nog een. Waar denk je aan bij kindcentrum, een ziekenhuis of een school? Marketing is duidelijk geen vak op de Pabo.

[3] Nee de enige in Nederland die last heeft van laaggeletterheid is Sinterklaas. Na vijf december zijn alle chocoladeletters op en dan ben je pas echt laaggeletterd. Gelukkig duurt dat maar even.

[4] Niet verder vertellen maar ik hoorde Sint ook nog mompelen dat ze de feestjuf beter dramajuf kunnen dopen want weer heeft ze beloofd dat iemand Sinterklaas zou helpen en weer is er niemand. Meteen ontslaan en geen gouden pepernoten handdruk waren Sint’s laatste woorden. [5]

[5] Lijkt me ook weer een beetje overdreven lieve Sint Nicolaas. Gewoon twee weken schorsen, zeg de laatste twee weken van het jaar.

[6] Een paar dagen voor de kerstvakantie en GJ komt op school. Wordt meteen overrompeld door twee blije, lieve meiden. Er moet geknuffeld worden. Ja moet, want vandaag geven we alle juffen een knuffel. Hoezo dan? Heb ik soms een rok aan ofzo?

Niemand Vult de Schoen van Sinterklaas

Niet vergeten: morgen is het de dag van Sinterklaas. De dag waarop we anderen iets in de schoenen schuiven

Daarom zetten grote mensen dus nooit hun schoen

We hebben in Nederland niet alleen Zwarte Vrijdag [Kick Out Black Friday, wie doet er mee?] [1] maar ook inktzwarte dinsdag. Die valt dit jaar op 15 oktober als ik een appje krijg. En of ik Sinterklaas dit jaar weer wil helpen. Doe nou niet. Dat is tot nu toe altijd fout gegaan. Denk maar aan vorig jaar of die keer tijdens corona. Net als Sint op school arriveert vraagt iemand me belangrijke dingen uit het magazijn te halen. GJ verdwaalt en is te laat terug om Sint nog te groeten. Als er een persoon niet geschikt is om Sint Nicolaas te helpen ben ik het wel. Ik weet het, ik had sterk moeten zijn maar wat zou jij doen als er gedreigd wordt de kinderen te vertellen dat je Sinterklaas niet wilt helpen? Het is duidelijk, ik heb geen keus en het is niet mijn schuld. Wel ging het weer helemaal fout. Nee, niet het grote Sinterklaasfeest, dat komt altijd op z’n pootjes terecht. GJ de goedheiligman helpen, iedere keer een ramp. Maar zoals gezegd niet mijn schuld. Het is immers nooit mijn schuld. Maar ik denk wel dat de directie op school de activiteitencoordinator op staande voet moet ontslaan. Als iemand het twee keer verprutst op de belangrijkste dag van het jaar, waarom hem dan nog een keer dwingen? Kansloos gewoon. Een activiteitencoordinator die een knurft als mij voor de derde keer vraagt [forceert] Sint te helpen, ontbeert elk strategisch inzicht. Per direct afscheid nemen anders vraagt ze me volgend jaar weer, ik bedoel anders gaat het volgende keer echt fout. Gouden handdruk van 10.000 pepernoten en we praten nergens meer over. Zo erg? Ja zo erg, lees maar mee.

Half oktober en ik zit rustig een filmpje te kijken. Die Hard III. Nou weet iedereen dat Die Hard de beste kerstfilm ooit is. Die Hard II is ook een keigave kerstfilm, niet zo goed als deel een maar toch. Laten we eerlijk zijn, niks mis met de kerstman maar Sint Nicolaas is en blijft toch echt het origineel, de heilige graal zogezegd. Enfin in deel twee vraagt John McClaine zich af waarom dezelfde vent [hij dus] twee keer in dezelfde situatie terechtkomt. Zijn vrouw is in handen van boeven en terroristen. Geen zorgen de vrouw van onze held kan prima voor zichzelf zorgen, kunnen de meeste mannen nog wat van leren. En ze vraagt zich ook niet af waarom dezelfde vrouw twee keer in dezelfde toestand belandt. Terugkijkend zal mevrouw een van de beste elementen van de eerste twee Die Hard films blijken. Mijn gedachten dwalen wat af. Waarom hebben we nog steeds geen houten hijskranen voor meisjes op school als jongetjes wel in pumps maatje 43 mogen lopen [niet de mijne. Ja wel mijn maat, ik bedoel niet mijn schoenen] wanneer ze dat willen als er een appje op mijn scherm ploft. Je raad het al. Niet vergeten: morgen is het de dag van Sinterklaas. De dag waarop we anderen iets in de schoenen schuiven. Dat is allang duidelijk. Bescheiden als ik ben, zeg ik natuurlijk nee. Twee maal falen leert je introspectie. Iemand is duidelijk gebrand mij wat in de schoenen te schuiven want over tijd wordt de conversatie intenser.

“Wil je nou echt dat ik de kinderen vertel dat…”

“Wat jij wil. Overigens zijn die pumps niet van mij. En al waren ze, nou en? Kunnen we het nu eindelijk over houten hijskranen voor meisjes hebben? Ik heb alle Ikea kinderkeukens al weken geleden in elkaar geschroefd.”

“Je bedoelt dat je de kinderen vertelt dat ik?”

“Dat durf je niet.”

“Dat ik Sint niet wil helpen. Niet waar maar het gaat iedere keer fout. Ik ben niet de juiste man voor dit. Vraag het de dames eens. Huh, wat, hoezo geen optie?”

Hoe Die Hard III eindigt weet ik nog steeds niet. Neem aan dat alles met een sisser afliep, immers na deel drie volgen vier en vijf. Niet dat het veel zegt. Hoe Sinterklaas afloopt kun je morgen lezen in Sinterklaas en de kleine knuffelboefjes maar ik verklap vast dingen gaan fout en dat is niet alleen de tsunami aan regen.

Voor nu oogjes dicht en snaveltjes toe. Droom maar lekker van houten hijskranen. Of ontslagvergoedingen in pepernoten. Zelf word ik liever in marsepein uitbetaald. Geld of gereedschap mag ook hoor!

Zwembad versus Zwembad

De zomer van 2024 is mijn rustigste in jaren. Ja, echt waar. Anders worden jullie alleen maar jaloers. Tot ik op school wat klusjes ga doen.

In mijn papieren agenda staat bij maandag een grote vijf. GJ is niet modern en een ouderwetse agenda is en blijft superieure techniek. Maar je kunt er dit niet mee en dat. Is dat mijn probleem? Ik geloof zo dat de nieuwste versie van Outlook waarin je bij iemand’s contactgevens ook zijn of haar Tiktok- of Snapchataccountvolgelingenteller kunt verafgunsten, fantastisch is. Nou en?

GJ heeft de Flixbus overleefd – en nog gelachen ook, kom daar in het vliegtuig maar eens om – en die vijf staat voor de vijfde week van de grote vakantie. Gelukkig is het 31 graden dus ik zal niet bevriezen in de lege gangen van de school, ik voel me eerder een leeglopend zwembad, het zweet gutst van me af. De dames van de buitenschoolse opvang hebben een groot opblaasbad op het plein neergezet en meester Gert-Jan gaat even kijken en een ijsje eten. Meteen komt mijn kleine grote vriendin naar me toe en geeft me een knuffel. Ik heb je gemist. Dat kan want het is vakantie. Oh sorry, mijn jurkje is nat. Te laat, de kleine knuffelkoningin heeft zich al tegen me aangedrukt. Geeft niks zeg ik grootmoedig terwijl de zon alsmaar harder schijnt. Dan komt mijn andere kleine grote vriendin. Ze zal een jaar of twee jonger zijn dan nummer een, ik schat zo rond de vier jaar. Ook die is blij me te zien en bekent meteen: Ik heb een vieze onderbroek. Maar nu niet meer. Hi hi. Ze heeft er zelf de grootste lol in. Ik zeg niks en denk alleen maar: geen zwembad voor jou jongedame. Achteraf zeg ik tegen iedereen dat ik zo weinig heb gedaan vanwege de warmte maar we weten allemaal dat het de schuld is van de kinderen, ja toch?

Rond zes uur zijn de meeste kinderen opgehaald. Ik loop langs een leeg kantoortje en zie daar het zwembad staan. Natuurlijk maak ik een foto en stuur die rond. Iedereen kan er om lachen maar sommigen nemen het iets te serieus. Handig, maar hoe haal je het water eruit? Goeie vraag inderdaad en een beetje zen-achtig. Hoe haal je het water uit een leeg zwembad is net zoiets als het geluid van een klappende hand. Ik ben duidelijk loeischerp vandaag. Dat mag ook wel, onlangs een pak schroeven van 1.000 stuks besteld en het werk is pas klaar als die allemaal op zijn.

De volgende dag dwaal ik rond door een leeg gebouw, de kinderen zijn vast op schoolreisje. Zo wordt het nooit wat, besteed je tijd liever aan de stelling van Pythagoras. Het pierebadje is ondertussen verdwenen en ik maak me zorgen. De kinderen zijn toch niet zo dom geweest om een gevuld zwembad mee te nemen? Je weet het maar nooit. Als ik naar de andere kant van het gebouw loopt, zie ik ineens het zwembad, leunend tegen de muur staan, alsof het probeert te vluchten. Waarom? Kijk, wanneer je als zwembad koudwatervrees hebt, moet je rennen voor je leven, maar verder? Ik werk die dag vrolijk verder, schroef 83, schroef 84 en zo voort maar begrijpen ho maar. [En ja, ik begrijp ook niet helemaal wat ik doe, maar daar gaat het nu niet over.] ’s Avonds stuur ik braaf een update over de vluchtpoging van het blauwe opblaasbad de wereld in maar het feit dat een zwembad een uitbraakpoging doet is duidelijk minder schokkend dan een zwembad op kantoor, ook al zit er geen water in. Na vier dagen rondjes draaien staat het aantal schroeven op vrijdag inmiddels op 1 : 2 : √3. Oh wacht nee, da’s de stelling van Pythagoras, die brengt z’n geld na 2.500 jaar nog steeds op. Kom daar maar eens om bij een opblaaszwembad [van de Action].

Zaterdag ga ik barbequen en drink een eenvoudig pilsje. Maandagmiddag ben ik weer op school en we gaan meteen helemaal los. Zwemmen in de Bacardi-lemon. En nee dat is een vrolijk liedje want ‘een echte tijger is niet te temmen’. Geen idee wat dat met elkaar te maken heeft maar ik krijg wel meteen een ijsje aangeboden. Bacardi-lemonsmaak vraag ik naief. Tuurlijk GJ, nou mooi niet dus. Op zich niet erg want ik ga die avond met tien vingers naar huis, ook iets waar ik best waarde aan hecht. De knuffelkoningin heeft zich ondertussen op mij knie geparkeerd en geniet van haar ijsje. Ineens slaat de schrik mij om het hart, de stelling van Pythagoras geldt alleen in een recht vlak, de zogenaamde Euclidische meetkunde. Op een bol bijvoorbeeld kun je niets met de oude Griek. Denk maar mee. Op een bal kruisen twee lijnen met een diameter gelijk aan die van de bol elkaar altijd. De blijdschap in de brugklas zal snel omslaan in teleurstelling als ze zich realiseert hoe beperkt die driehoekwiskunde is. Enfin de ijsjes zijn op en ze rent het plein op om te gaan spelen. Ik ga naar binnen maar ben dermate teneergeslagen dat ik eerst een rondje door het gebouw ga wandelen. Ik neem de trap omhoog, sla twee keer rechts af en sta dan oog in oog met de grootste verrassing van mijn leven.

buitenzwembad in aanbouw

Dé ontdekking…
De architect die de nieuwbouw heeft ontworpen is niet helemaal wijs. Daar hebben we het nog wel een keer over. Een ding is wel geslaagd. OK, de uitvoering is nogal spartaans en die ramen aan de rand vind ik geen goed idee maar onze school krijgt een buitenzwembad op de eerste verdieping. Piepklein weliswaar, ongeveer een bouwlaag hoog, breed en diep maar je moet een gegeven paard niet in de mond kijken. En die houten glijbaan vraagt om een zwembroek van kevlar, iets groot is ie ook wel. Een tijd geleden had ik al onderdelen van de overdekte megaglijbaan zien liggen maar het drong niet helemaal tot mij door. De nieuwbouw is koud tegen het bestaande gedeelte geplaatst. Waar je vroeger vanuit het klaslokaal op het dak kon om voetballen [hallo niet-Euclidische meetkunde] te rapen, zijn nu wanden aan vier kanten, sommige van glas, anderen van ondoorzichtige materialen. Maar een zwembad is een zwembad en als je in groep drie zit, is je wereld ongeveer drie maal zo groot [3] als die van een volwassene, vooral omdat je drie keer zo klein bent, dus dat zwembad gaat prima passen. Die houten glijbaanplank in de lengte doormidden zagen is ook een goed idee.

geen glijbaan schoolzwembad

Toch geen minireuzenglijbaan. GJ ook altijd met zijn roze bril.

glazen wand bij buitenzwembad op school

 

Maar waarom er in het voormalig klaslokaal waar het zwembad aan grenst nu een glazen scheidingwand staat, begrijp ik niet helemaal. Ach, wat geeft het. Het heeft zes maanden geduurd voordat ik doorheb dat er een zwembad komt. Ik had het kunnen weten. Vlak voor de zomervakantie van 2023, liep er zoveel water over de rand van het dak dat ik meteen wist wat er aan de hand was: een wolkbreuk. Ik ben zo’n sukkel, dat was gewoon een geheime test voor het nieuwe zwembad. Gelukkig ben ik niet de enige kluns want de ingenieurs die de meting uitvoerden waren vergeten dat een zwembad vier wanden heeft. Of ze hadden teveel Bacardi-lemon op. Daarom liep het water weg. Ach, eind goed, al goed. Toch blijft een vraag branden. Nee, niet hoe je het bad vult, ooit van de Hollandse zomer gehoord, maar hoe laat je ‘m leeglopen. Die vraag is al eerder langsgekomen. De ramen in het voormalig klaslokaal open doen? Mwah, ze draaien naar buiten, succes, onmogelijk. Is trouwens wel een mooie middelbare schooleindexamenvraag. Hoeveel kracht is daarvoor nodig, uitgedrukt in gigaNewton? [1] Of je doet gewoon de zwembaddeur in de gang open. Die draait naar binnen. Pannekoeken/pannenkoeken/plat kind iemand? Ik zei toch dat de architect knettergek is.

[1] Lees meer Bob Evers!

[2] Ja, ik wilde het ook weten. Wist het opblaaszwembad te ontsnappen? Goed kijken.

opblaaszwembad probeert te ontsnappen op school

“Zo nu eerst een Bacardi-lemon. Wacht, doe maar een Blue Curacao met 7-Up” Heeft het zwembad wel verdiend.

[3] Een kinderwereld is ongeveer driemaal zo groot als die van een volwassene, maar alleen in een plat vlak. Anders wordt het wel ingewikkeld met kwadraten in 3D enzo.

Bouwmarkt Hornbach Verkoopt de Ultieme Relatietest

Draagmoeder zijn krijgt ineens een heel andere betekenis. Draagvader trouwens ook.

Veiligheid moet je niet achter het paard spannen.

Ze zeggen toch dat samen Ikeameubels in elkaar zetten de ultieme relatietest is [OK nadat jullie de vakantie overleefd hebben]. Nou dat valt wel mee hoor. Waarschijnlijk vindt Ikea dat ook want de laatste jaren hebben ze het een stuk ingewikkelder gemaakt. [2] Vroeger keek ik niet eens naar de instructies, iedereen weet dat je dan vals speelt. Tegenwoordig blader ik er wel eens [achteloos] door als ik er niet helemaal uitkom, bijvoorbeeld bij het in elkaar zetten van zo’n knullige Ikea Knurft kast [1].

Het is grote vakantie en GJ is aan het afkicken van zijn bouwmarktverslaving. Niet dat ik het echt mis, wel dat ik nou geen lol kan maken met de kinderen op school. Dan wip ik maar even langs bij Pap, kijken of hij toch niet stiekum die keukenlamp in de vaatwasser heeft gedaan. Lijkt me stug want hij heeft er nog steeds geen en wast met de hand af. Nieuwe keuken bevalt prima, alleen die kraan, die kan niet goed in alle hoekjes en gaatjes komen. Of daar een oplossing voor is. Natuurlijk en voor ik het weet sta ik in de bouwmarkt. Slangetje snel gevonden en op de kop van het pad zie ik de aanbieding van de week, een spanbandenset voor mensen. Handig om samen zware dingen op te tillen. Kun je meteen zien of je wel bij elkaar past.

Kerstboom der ongelukken

Kijk, als je met zo’n domme grijns als professioneel gereedschapsfotomodel op de afbeelding terecht komt, verdien je dat die kast bovenop je dondert. Kom op zeg. Alleen lijken mevrouw en meneer in dit geval meer op twee gedresseerde apen die een banaan is beloofd als ze het redden tot bovenaan de trap. De enige vraag is voorgepeld of niet? Ik zou voor niet- gaan, want met die rondslingerende bananenschillen weet je het nooit. Ik krijg meteen Laurel en Hardy visioenen als ik het plaatje op de doos zie. Volgens de beschrijving maakt het je niet sterker dan je bent maar kun je er tot tweehonder kilo mee tillen – als in 100.000 gram per persoon neem ik aan. De uitvinding is vooral handig voor trappen orakelt de verpakking. Geloof ik nul komma noppes van. Mevrouw en meneer doen hun autogordels om en hijsen vervolgens samen de kast. Best spannend, er loopt slechts een bandje onder de kast door en kast – of piano – wiebelt als een gek. Klinkt meer als de Olympische discipline gemengd waggelkast tillen dan een propere relatietest. Ach, als man die altijd alleen Ikea meubels in elkaar zet heb ik dan ook weinig verstand van de liefde. [4]

Volgens de verpakking ben je in 30 seconden klaar om te tillen en vermindert het produkt de kans op beschadiging van deuren, vloeren en muren. [5] Maar nergens staat of het de kans op beschadiging van mensen ook vermindert. Denk namelijk van niet. En dat is nog voor mevrouw zich realiseert dat manlief toch wel erg close was met de buurvrouw tijdens de wijkbarbecue. Alweer. En oeps daar glijdt de kast uit haar handen. Dat zal ‘m leren naar de buurvrouw te kijken. Had ie maar niet onderaan moeten gaan lopen. Trouwens toch een kreng van een kast. Van zijn moeder. Weg ermee! Het is net of Hornbach al weet wat er gaat gebeuren want ernaast hangen rolletjes verband, ik verzin het niet.

Bedankt Pap. Het was weer een spannend tripje naar de bouwmarkt maar gelukkig heb ik het overleefd. Vanaf nu ga ik wel een stuk serieuzer aan de slag om van mijn bouwmarktverslaving af te komen. Veiligheid voor alles [6]

[1] En hoe stevig ik zo’n Ikea Knurft kast ook in elkaar zet, de kans dat hij uit elkaar valt is niet gering. Ikea is hard achteruit gegaan sinds de dood van oprichter Ingvar Kamprad. Op school zelf een kastdeurtje op mijn hoofd gekregen. Maar was dan ook een kastje dat van de vele recensenten gemiddeld twee uit vijf sterren kreeg, dus het is mijn eigen schuld [zou Ikea zeggen].

[2] De kwaliteit van Ikea meubels en handleidingen holt hard achteruit. Waarschijnlijk zijn Hornbach en Ikea in een geheime oorlog verwikkeld wie de beste relatietest kan maken. Toch denk ik dat Hornbach voorligt.

[3] Trouwens wel heel prettig van de fabrikant dat mevrouw een roze t-shirt aan heeft en meneer een blauwe. Kunnen we ze makkelijker uit elkaar houden in deze genderdiffuse tijd.

[4] Eindelijk begrijp ik waarom ik maar single blijf. Je moet onder hobbies dus niet zetten romantische wandelingen maken door de gereedschapswinkel.

[5] Zou het tilprodukt ook de kans op schade aan trappen verminderen of is dat meer relatiegerelateerd?

[6] Was begin dit jaar bijna mijn benen kwijtgeraakt dankzij Hornbach. Heb een oude deur op metalen bokken gelegd om ‘m met de cirkelzaag in stukken te snijden. Terwijl ik bezig ben – draaiende cirkelzaag in het hout en al – zakt de bok ineens door zijn hoeven. Ondanks de goede reputatie verkoopt Hornbach veel troep.

[7] Ik sluit dit keer af met een hulpvraag. Ja, ik. Hornbach heeft duidelijk humor. Als ik op de achterkant van de verpakking kijk zie ik drie foto’s. Foto twee lijkt rechtstreeks uit het televisieprogramma Friends te komen. Foto drie is nog makkelijker, dat zijn Laurel en Hardy-klonen of -clowns. Maar welke bekende TV-serie wordt nagespeeld op plaatje een?

Het onderste rijtje herken ik wel. Dat is John Travolta die zijn papaharnas aandoet voor de babybfilm Look Who’s Talking.

Het Noordzee – Net Niet – Jazz Festival 2024

Is het nou echt zoveel gevraagd een beetje jazz op een jazzfestival? En nee, dat vraag ik niet voor een vriend.

(Op zoek naar het verslag van vorig jaar? Klik hier voor North Sea Jazz 2023: het Heetste Muziekfeest van Nederland)

Zaterdag wordt het nog niet de helft qua temperatuur van wat het vorig jaar was. Niet dat ik daarom vrijdagnacht zachtjes in bed lig te huilen. Geen idee of het van verdriet of blijdschap is. Gelukkig heb ik een stapel hoofdkussens dus ik pak eens per half uur een droge. Nee, GJ heeft net de North Sea Jazz-app voor de eerste keer geopend voor de editie van 2024. Als je de app kent, zou je vermoeden dat ik daarom huil. Nee, niet daarom ondanks dat het een gruwelijk gedrocht is. Ze zeggen dat jazz moeilijk toegankelijke muziek is – valt wel mee hoor – en dat de programmeur daarom dacht laten we de app maar zo onbruikbaar mogelijk maken. Om beter aan te sluiten bij de belevingswereld van de gemiddelde jazzliefhebber. Waarschijnlijk dezelfde programmeertalenknobbel die een decennium geleden de knoppenbalk in Microsoft Office om zeep heeft geholpen. Jullie dachten dat ik naar de knoppen ‘helpen’ ging zeggen he? Daar is ook niemand beter van geworden, OK, behalve misschien Google dan.

Nee, GJ ligt stil op zijn kussen te huilen omdat hij nauwelijks iets herkent in de line-up van zaterdag. Mijn verdriet kun je op twee manieren uitleggen, tranen van geluk omdat er zoveel muziek is om te ontdekken of van verdriet omdat ik nooit alle muziek in de wereld kan luisteren. Kies zelf, maar voor je doet, onthou dit wordt geen vrolijk verhaal. Ik maak het de lezers graag makkelijk.

De volgende ochtend sta ik op, toch wel vrolijk want het is NSJ-day. Als ik op mijn telefoon kijk ben ik blij. Vandaag geen 37 graden zoals vorig jaar maar 15 is ook wel mager voor hartje zomer. Betekent niet dat ik in lange broek naar NSJ ga, kom op zeg! Eerst even langs Bazaar voor het traditionele NSJ ontbijt. Het is twee uur ’s middags. Onze CEO [chief entertainment officier] en zijn broer zijn er al en we babbelen voluit over voetbal en onderwijs. Na het ontbijt maken we ons klaar om ons bij de jaarlijkse fietscolonne richting Ahoy te voegen, inmiddels net zo’n traditie als het ontbijt. Alleen, er is helemaal geen colonne. Een paar verdwaalde oranje stamppotaangedreven fietsen en wat geel-blauwe OVtweewielers. Waar is iedereen? Eenmaal op Zuid val ik ergens ter hoogte van club Now & Wow – waar anders? – bijna van mijn fiets. Een enthousiast Duitssprekend stelletje heeft wel heel erg veel zin in wat gaat komen. Hij staat naast mij voor het stoplicht te wachten en doet ‘vroem vroem’ terwijl hij op z’n OV-fiets zit. Als hij mij ziet lachen, schiet hij zelf ook in de lach. Dat komt wel goed. Eenmaal bij Ahoy is het vrij rustig bij de fietsenstalling. We krijgen geen nummertje om onze fiets. Zijn ze eerder vanmiddag mee gestopt omdat het zo druk was. De logica daarvan ontgaat me. Gelukkig komen we vlot door de ticketcontrole. Weten jullie nog mijn eerste Noordzee Jazz Festival jaren geleden? GJ ging niet, kaartje kwijt. Sindsdien laat ik de kaartjes maar aan onze CEO over. Moet die niet zijn telefoon vergeten na het ontbijt. Komt hij gelukkig achter voordat we op de fiets stappen.

Vervolgens de tassencontrole. Het flesje water mag alleen mee naar binnen zonder dop. Iedereen weet dat je een extra dop in je portemonnaie of sok moet stoppen. Flesje weggegooid maar eenmaal binnen haalt mijn dubbele voornaamgenoot een bidon van driekwart liter uit zijn tas. Die mag wel mee naar binnen. Is dit een samenzwering? Vervolgens blijken ook nog de garderobes dicht te zijn, drie kwartier na aanvang van het festival. Alles in een kluisje voor zeven euro. Zullen ze wel express doen denken wij. Alleen vervelend voor degenen die later komen. Ahoy heeft vast geen 30.000 kluisjes. En dat is samenzwering nummer twee. Bij drie samenzweringen mag je bingo roepen maar of het zover komt?

We lopen eerst een rondje over het festivalterrein. Half vier en het voelt erg leeg. Nog niet eerder meegemaakt. Even de centrale hal in. En meteen is mijn festival verpest. Op Curacao is ook een NSJ[tje], een kleintje met slechts drie podia. Je kunt een selfie maken en twee kaartjes daarvoor winnen. Alleen wij zijn met z’n drieen en voor de verandering blijf ik plakken op de foto. Nee, dat is niet het probleem. Jennifer Hudson komt naar NSJ Curacao. Volgens mij moet je eerst naar Rotterdam voor je naar Curacao mag. Dit komt niet meer goed. En Aloe Blacc, Seal, Gregory Porter en Marc Anthony gaan ook naar het eiland. Zelfs Gladys Knight treedt op. Die snapt het tenminste. Haar heb ik een paar jaar geleden hier op NSJ gezien en het was geweldig, tegen nog een keer zeg ik geen nee. Lizz Wright staat wel op mijn lijstje voor vandaag dus daar kan ik mee leven. Nog wel, want ik ga haar niet zien. En Joss Stone heeft blijkbaar geld nodig want ze is zowel in Rotterdam als Curacao. Voor ons is ze vanavond de afsluitende act. Ben benieuwd.

Ondanks dat het buiten vrij leeg is, kom ik de tent waar heel zomerse muziek speelt niet in. Bomvol. Dan maar even de Maas in. In die zaal treedt bluesmuzikant Christone ‘Kingfish’ Ingram op. Blues is absoluut niet mijn ding maar deze artiest is geniaal. De zaal gaat plat – en terecht. En dan moet Christone ‘Kingfish’ Ingram nog echt losgaan. Plotsklaps duikt de gitaarvirtuoos op tussen het publiek met iemand die gedienstig achter hem loopt met een lampje. En wat heeft hij er zin, het publiek wordt knettergek. Er is geen betere muziek dan livemuziek. En ineens loop ik onze CEO tegen het lijf die net zo staat te genieten als ik. Dubbele-Voornaam twee zijn we wel kwijt. Die zit vast in de andere zaal te wachten op Anouk. Toen ik hoorde dat zij optrad, moest ik me wel even achter mijn oren krabben, maar ach, wat heb ik er verstand van. De CEO en ik verlaten de zaal tijdens het concert om naar de andere hal te gaan voor Anouk, wat een ongelofelijke domme keuze. In de app – ja hij werkt nog – staat dat Anouk iets met filmmuziek gaat doen, samen met het Metropole Orkest. Als ze opkomt, begint ze met een Nederlands liedje. Ik ken het niet, net als blijkbaar de meesten in de zaal. Geen geweldig begin. Weinig recencies tegengekomen in de kranten dit jaar. Die in Trouw is nogal zuur en jammert een beetje politiek correct maar een kreet maakte me aan het lachen: de ziekte van Adele. Altijd gedacht dat de Ziekte van Adele gaat over haar onblusbare verlangen om iedere nieuwe relatie die ze heeft te saboteren zodat ze nog meer zielige liefdesliedjes kan schrijven. Niets is minder waar. De Ziekte van Adele betekent dat je niet zingt maar eindeloos staat te kletsen op het podium. Nou, daar kan Anouk ook wat van. Niet al te samenhangend en ze heeft zich duidelijk grondig voorbereid. Hoe weet ik niet precies, misschien een fles wodka, kunnen ook een paar van die pilletjes zijn geweest waar iemand thuis zo’n vrolijk lachend geel gezichtje op gedrukt heeft. Enfin, ze ratelt en ratelt maar door. Blijkbaar wordt er veel over haar geschreven. En? Wat wel vervelend is, is dat de rockzangeres verwacht dat iedereen daarvan op de hoogte is, ook mensen die geen ‘sociale’ media gebruiken.

Christone ‘Kingfish’ Ingram tijdens North Sea Jazz 2024

Anouk tijdens North Sea Jazz 2024

Anouk is zelf geloof ik nogal onder de indruk dat ze op NSJ staat. Als reden geeft ze op dat het prestigieus is. Nou dan moet je wel wat beter je best doen. Anouk heeft een fantastische stem maar de repertoirekeuze is niet optimaal vanavond zullen we maar zeggen. Dan begint ze over racisme. Anouk is absoluut geen racist, zij was een van de eersten die openlijk zei dat zwarte piet weg moet, maar hoe en wat ze vertelt over het onderwerp, alsof je met een Ferrari tegen een titanium muur knalt. Het is zo belangrijk, bereid het dan voor. Adel verplicht. Soulzangeres Shirma Rouse trad de avond ervoor op met het orkest van de luchtmacht in een ode aan Aretha Franklin. Met mijn ogen dicht durf ik te zeggen dat het geweldig was. Vanavond doet ze achtergrondzang voor Anouk. De rocker prijst haar optreden en harde werk om te verzanden in goedbedoeld gereutel over racisme. Niemand op het podium of in de zaal weet wat je ermee moet. Beter was geweest om Shirma Rouse naar voren te halen en samen een nummer te zingen. Onze CEO en ik hebben het meer dan een half uur volgehouden, GJ merendeels mijmerend over een optreden van Shirma Rouse met Jennifer Hudson, waanzinnig idee. Dan vluchten we naar buiten. Waar vorig jaar bij 37 graden de Belgen van Naft stonden – beste act van 2023 – treedt nu de Insomnia Brass Band op. Daar krijgen we dansles, iets wat GJ nog immer nodig heeft. Heerlijke muziek waardoor ik Andre 3000 [Outkast] mis maar dat is de charme van het North Sea Jazz festival. Je wandelt gewoon overal binnen en valt vanzelf met je neus in de boter. Ook Meshell Ndegeocello gaat aan mijn licht-beboterde reukorgaan voorbij. Geen zorgen er is zoveel. We lopen gewoon binnen en zien wel. Swan, de Nederlandse soul en R&B band willen we graag zien. Vergeet het maar. Het thema van NSJ 2024 is gesloten deuren, niet voor vrouwelijke artiesten, maar voor ons de betalende bezoekers. Geen idee wat er met de programmering is gebeurd maar keer op keer stoten we ons neus, de hele dag lang. Gelukkig is inmiddels wel de garderobe open, drie uur na aanvang, als onze spullen veilig in een kluisje liggen. Geen touw aan vast te knopen. Na nog een of twee keer niet binnen te kunnen en Ahoy van a tot z doorgelopen te hebben, stappen we de eerste beste deur binnen waar geluid uitkomt. Het blijkt een gouden greep. Vanaf de tribunes genieten we uit volle teugen van Ibrahim Maalouf. De recensent van Trouw vind het helemaal niks, lees ik achteraf. Is niet ingewikkeld en saai genoeg ofzo. Ach, meneer wordt dan ook betaald om zure stukjes te schrijven. Ik doe het gratis. Maar wat een heerlijk optreden van de Frans-Libanese trompetist zeggen de CEO en ik tegen elkaar. Blijkt dat die andere meneer met dubbele voornaam ook in de zaal zit. Da’s mooi want dan kunnen we allemaal tegelijk gaan eten, hadden we vorig jaar afgesproken nadat we elkaar zoveel kwijt waren geraakt. Nou ja, samen eten. Ik ga in de rij staan terwijl de rest drinken haalt en een zitplek regelt. Drie kwartier later dien ik op. Wat in tien minuten op is. En we gaan weer op weg, vastberaden om de rest van de avond gezamelijk rond te struinen.

Insomnia Brass Band geeft dansles tijdens North Sea Jazz 2024

Ibrahim Maalouf speelt de zaal plat tijdens North Sea Jazz 2024. De recensent van Trouw vindt het platvloers vermaak. Ik heb genoten.

Ik wil graag naar John Scofield en Dave Holland uit het klasje van Miles Davis. Wie zei dat er geen echte jazz meer is op NSJ? Ook deze zaal zit ruim voor aanvang al bomvol. Grappig want dit is toch echt van die ploink ploink jazz. Twee heren op leeftijd op het podium en de muziek is niet zo luid. Des te meer reden om er doorheen te kleppen of op Funda te kijken, echt waar. En waarom de gemiddelde man boven de 50 eerst het lampje aan de achterkant van zijn telefoon aandoet om vervolgens door zijn berichten te scrollen is mij een raadsel. Heb het tig keer gezien op NSJ. Twintigers van nu: het is nooit te laat om je ouders mee te nemen naar de psychiater. Dubbele-Voornaam Twee is vrij snel afgehaakt en onze CEO niet veel later. Uiteindelijk hou ik het ook voor gezien, ik kom voor de muziek, niet voor het gekakel van wildvreemden zonder manieren. Wel mooi, diverse mensen zijn op de grond gaan zitten. Voor mij staan de heren in een cirkel om hun dames en achter mij liggen twee meiden op de grond te luisteren. Je denkt dat ze slapen maar ze applaudiseren iedere keer als eerste. Ook dat is liefde voor muziek. Als ik de zaal uitloop schrik ik me een hoedje, een enorme rij tot diep in de centrale hal, de zoveelste. Wat is er aan de hand NSJ? Inmiddels is de temperatuur dramatisch gestegen, exclusief en alleen binnen dit jaar. GJ loopt even naar buiten voor wat frisse lucht. Op de een of andere manier is er op het Congoplein altijd wat leuks te beleven. Yin Yin is een band uit Limburg met een supergaaf eigen geluid doorspekt met Aziatische invloeden. Het zijn ware festivalbeesten en je kunt geen seconde stil blijven staan. Tip voor volgend jaar: Naft en Yin Yin samen op een podium. En een paar graden warmer. Achteraf blijken dat ook Dubbele-Voornaam Twee en onze CEO op het plein van Yin Yin genieten.

John Scofield en Dave Holland tijdens North Sea Jazz 2024

Ondanks dat ik gisteravond in mijn bedje lag te huilen heb ik toch een soort van programma samengesteld. GJ wil naar Lizz Wright maar ook dat gaat niet gebeuren, weer sta ik voor een bomvolle zaal. Nou kun je zeggen: er is altijd NSJ Curacao in augustus [1] maar hoeveel geduld denken jullie dat ik heb. Nul als het op muziek aankomt. Wat een teleurstelling, NSJ 2024 is erg rommelig. Niet alleen dat de echt grote namen lijken ook te ontbreken. Volgens de officiele festivalpropaganda is dat omdat het festijn zich weer op haar kernwaarden wil herorienteren ofzo maar ik zeg dop, ik heb je. Het is gewoon een kwestie van geld. Dit is goedkoper. En concertorganisator Mojo is nou niet echt een liefdadigheidsinstelling. Enfin, huilend loop ik buiten op het festivalterrein rond. Het valt niemand op want we zijn allemaal diverse malen buitengesloten vandaag. Iedereen heeft tranen van verdriet. Tems staat ook nog op mijn lijstje maar dat overlapt met Lizz Wright. Ach, daar klop ik waarschijnlijk ook op gesloten deuren. Dan loop ik Dubbele-Naam Twee en onze CEO tegen het lijf. Wat hun verhaal is weet ik niet meer precies – je gelooft toch niet echt dat ik dit op zaterdagavond tijdens het NSJ schrijf – misschien ook voor dichte deuren gestaan, wie weet. Straks met z’n drieen naar Joss Stone, ben benieuwd. Ik wil ook nog naar Corinne Bailey Rae die net iets eerder begint. De heren beloven een plaatsje voor me vrij te houden.

Corinne Bailey Rae tijdens North Sea Jazz 2024

Als ik richting zaal loop, hoor ik iemand zeggen: zou ze haar hits spelen? GJ weet maar van een bekend nummer van de zangeres, Put Your Records On uit 2006. In de app staat duidelijk dat ze haar nieuwe album Black Rainbows gaat presenteren. OK, redelijk vers dan want de plaat is al bijna een jaar oud. Gelukkig kun je deeltijdjazzliefhebbers alles wijsmaken. Bailey Ray is geinspireerd door een tentoonstelling over ‘Black History’ [zwarte geschiedenis] en schrijft daarom nummers over slavernij, spirituele schoonheid, overleven, hoop en vrijheid. Dat resulteert in 2023 in haar vierde studioalbum. Black Rainbows is een artistiek succes en een muzikale achtbaan. Anouk wil graag een wilde zijn, Corinne Bailey Ray is het met snerpende gitaren tijdens de tweede track en niet zo zachtjes ook. Niet echt North Sea Jazz en stiekum had ik op wat anders gehoopt dus tijd voor Joss Stone. Dat is anders, heel anders, 80-plus [8] anders, althans zo voelt het.

Joss Stone tijdens North Sea Jazz 2024. Aan de kleuren te zien zijn we bij het reggaeblok aanbeland.

Blijkbaar zou Emile Sande de zaterdagavond afsluiten maar die moest verstek laten gaan en is het Joss Stone geworden. Ik weet niet in welke vijver de programmeurs hebben zitten vissen maar Corinne Bailey Ray, Emile Sande en Joss Stone is toch vooral meer van hetzelfde gesmaak, bezien vanaf mijn unieke abstractieniveau. Heel apart. Eigenlijk denk ik dat Joss Stone dat zelf ook wel weet. Ze komt op en het publiek reageert lauwwarm. De meeste staan in de zaal zonder zelfs maar enige verwachting. Soort van Pavlov-reactie. He die naam ken ik dan zal het wel wat zijn. Soms moet je niet al te hard vertrouwen op je eigen smaak. Probeer eens wat nieuws, je trekt toch ook iedere dag een schone onderbroek aan? Oeps sorry, dat in- en uitlopen viel dit jaar een beetje tegen tijdens NSJ. Betekent niet dat je geen schone onderbroek kunt aantrekken maar dat terzijde. Waar Stone mee opent weet ik niet meer maar het maakt weinig indruk. Dan een teaser van een seconde of twintig van haar enige echt bekende nummer You Had Me. Dan gaat het alarm keihard af bij mij. Dat nummer komt toch wel, waarom zou je? Klinkt als een onzekere artiest. Doodzonde want Joss Stone is een kanjer. Accepteer wat serieuze begeleiding en je zang droogt ieders tranen de rest van je leven. Talent is een geschenk en dan begint het harde werk. In plaats daarvan dreutelt Joss Stone iets over dat stoned zijn goed is en ze hoopt dat de helft stoned is. Ze is pre-Boomer zullen we maar zeggen. Ach, Anouk en Joss Stone, wie nou bij wie in de leer kan geen idee maar laat dat intieme huiskamerconcert van het duo maar zitten. Vervolgens gaat ze over op reggae dat klinkt als huismerkcola waar van die gele tekenfilmfiguren, Minions genaamd, de bubbels uit hebben gesloopt, bah gewoon. Het tempo gaat omhoog en onze Chief Entertainment Officier stoot mij aan. Dat is toch een bekend nummer? Klopt helemaal, Teardrops van Womack & Womack. Tranen hier tranen daar, tranen op de dansvloer [jazzvloer dit keer?] we komen er vandaag niet vanaf. Wel een heerlijke plaat van het echtpaar Womack. Overal een hit in 1988, behalve thuis bij de Womacks in de USA. [5] Stone heeft het in 2012 opgenomen voor haar album The Soul Sessions Vol. 2. Daarom zingt ze het. Nogmaals, Joss Stone is een fantastische zangeres maar iemand moet haar bij haar oren grijpen, terugsturen naar die microfoon en zeggen: je bent een grote meid met enorme liefde voor muziek, nou ga je het voor het echie zingen. Dood- en doodzonde.

Stone is niet alleen zangeres maar ook moeder. Ze kan uren over haar dochter praten maar gelukkig lijdt ze niet aan de ziekte van Adele dus disco wordt het. Omdat haar kleintje daar zo van houdt. OK, niet vragen wat Teardrops dan is, gewoon luisteren en afwachten. Inmiddels koester ik een sprankje hoop, nee niet vanwege dat disco ding maar door de warmte die ik in Joss Stone’s stem hoor als ze het over haar dochter heeft. Dat kan ze moeiteloos overbrengen naar haar muziek maar zal ze het ook doen? Beetje het Nederlands Elftal, talent genoeg maar dan? Het discoblokje begint met dertig seconden van Patrice Rushen’s Forget Me Nots [Vergeet me niet]. Moet je niet tegen Will Smith zeggen. Omdat ik de roddelbladen bijhou weet ik dat hij en zijn vrouw Jada Pinkett Smith een open relatie hebben. En hoe dat ging? Ik denk dat het hem meegedeeld werd door zijn vrouw. Forget Me Nots is een heerlijke plaat en dat weet Will Smith ook als hij Men In Black opneemt. Het basslijntje wat je eronder hoort is van Forget Me Nots. Kan zijn dat je de film Men In Black nooit gezien hebt en daarom het nummer niet gehoord hebt, maar maak je geen zorgen. Ook George Michael gebruikte het voor Fastlove [1996]. Op zich een leuke keuze maar waarom zo kort? En dan die rommelige overgangen. Stone worstelt duidelijk met de muziek, het is noch een eigen interpretatie noch een hemelse cover, vlees noch vis. Neil Rodgers van Chic was geweldig twee jaar geleden op NSJ, die man had er zin in. Joss Stone heeft iets van Chic of Sister Sledge gepakt, wederom een goede keuze maar doe de muziek dan eer aan.

In 2005 volgt Joss Stone Sarah Jessica Parker op als het nieuwe gezicht van het Amerikaanse kledingmerk Gap. Jullie geloven me vast niet als ik beken dat de TV-serie Sex and the City niet zo mijn ding is. Af en toe verdwaal je wel een op TV, meestal gedwongen overigens. Zal Will Smith vast ook wel eens gebeurd zijn. Een aflevering blijft me altijd bij staan. Carry schnabbelt bij als model wanneer ze struikelt, lopend over de catwalk. Supermodel zijn is moeilijker dan ik dacht. Tijdens dat moment hoor je het nummer Got To Be Real van Cheryll Lynn, naast Christina Aguilera’s Hurt misschien wel de meest onderschatte plaat allertijden. Zo’n prachtig nummer, zoveel energie en dan die trompetten en de stem van Cheryll Lynn, ruim voor de introductie van de vocoder [hallo Cher!]. Zelden een betere muziekkeuze ontmoet dan tijdens die scene en ik denk dat Joss Stone er net zo van onder de indruk is als ik, vandaar dat het op het repertoire staat. Zeggen dat je een meesterkok bent is een, maar dan. Vanaf de start van het discoblok beginnen meer en meer mensen de zaal uit te lopen, inmiddels is het zover dat men en masse vertrekt. Ook wel logisch, de muziek klinkt al een grote grijze brij. Ondertussen lijd ik in stilte. Hoe kan iemand die zo getalenteerd is en met zo’n prachtige stem dit zo verprutsen. Ze pikt de parels eruit maar dan? Uiteindelijk zal het wel in orde komen met Joss Stone, ze is gewoon te goed om zo door te kwakkelen maar ook wij staan op halverwege het concert. Het is dan pas twaalf uur. Nog nooit eerder gebeurd. In gedachten zeg ik tegen Stone: zoals jij voor je dochter zorgt, laat ook iemand zo voor jou zorgen, muzikaal gesproken. Vanaf de buhne de zaal inkijken moet de zangeres ook zien hoe de zaal leegloopt. Er zijn weinig dingen die meer pijn doen dan dat. Neem dat maar aan van een boerendiscodeejay. Moordend zo’n leeglopende dansvloer. Accepteer ondersteuning, dat maakt tijd vrij om je weer op de muziek te concentreren. En met je dochtertje eens langs te gaan bij de koningin van de keukendisco Sophie Ellis Bextor.

Wederom niet in colonne fietsen wij naar huis. GJ is aan het nachtdromen. Stel je eens voor dat Shirma Rouse en Jennifer Hudson volgende maand samen optreden tijdens North Sea Jazz Curacao en dan Got To Be Real zingen en ik ben er niet bij. Samenzwering zeg ik. De derde. Tsjakka ik heb je! Niet dat ik er veel aan heb. Tijd om bingo te roepen. Het begin is er. Die b lukt nog wel. Maar dan. Mijn mond roept blauw. Blauw? Ze verven de Erasmusbrug blauw [9], lichtblauw. 2024 Is zeker niet de beste aflevering van het North Sea Jazz Festival – het voelt alsof we een blauwtje gelopen hebben – maar wat is het heerlijk om op de fiets daar naartoe te gaan. Op z’n minst tot 2031. [1]

Toegift
Ook als je niet zingt maar schrijft over het North Sea Jazz festival hoort een toegift er bij. De 2024 plattegrond is nog onbegrijpelijker dan de vorige. Kijk maar. Ook dat is kunst. Helaas.

Kopfoto gemaakt tijdens ons late ontbijt om twee uur ’s middags. Het heeft tenslotte weinig zin om een jazzfoto boven dit verhaal te plakken, ja toch?

[1] Nou zou ik een vriendin kunnen vragen hoeveel nachtjes dat nog slapen is maar ik twijfel of dat een goed plan is. [2]

[2] Misschien als ik vertel dat ik het vraag voor een vriend. Briljant al zeg ik het zelf.

[3] Slavernij is inderdaad een inktzwarte geschiedenis. Misschien volgend jaar de huisartiest een Engelse vertaling van Ewald Vanvugt’s Roofstaat laten lezen. Daar had Anouk ook uit kunnen voorlezen, maakt veel meer indruk.

[4] Vast geen toeval dat terwijl ik over Joss Stone schrijf, Dario – De Clown op de achtergrond speelt. Een samenzwering kan ik het niet noemen, geen bingo, wel een leuk liedje.

[5] Inmiddels is mijn afspeellijst aangekomen bij Ducky uit NCIS. De acteur heet eigenlijk David McCallum en was ook muzikant. Pas vorig jaar bij zijn overlijden realiseerde de wereld zich waar Dr. Dre en Snoop Dog de mosterd vandaan haalde voor The Next Episode. Ben overtuigd dat de Womacks dat allang weten.

[6] Volgende track terwijl ik tik? Delfonics – Ready or Not, later ook bekend van The Source. [7]

[7] Hmmm, ik voel weer een muzikale adventskalender aankomen.

[8] 80-Plus? Jazeker, vorig jaar sloot de 83-jarige Tom Jones de zaterdagavond af. En dat was een stuk wilder dan wat Joss Stone vandaag op het podium brengt.

[9] Maar hoe loopt het nou af met die samenzwering? Onder ons gezegd en gezwegen, het heeft met de kleur blauw te maken. Vinden jullie het niet verdacht dat net nadat Rotterdam begint met de Erasmusbrug blauw te schilderen, bekend wordt dat het North Sea Jazz festival de komende zeven jaar in de Maasstad blijft? Dat bedoel ik maar.

In de jazz en blues heb je zogenaamde blauwe noten, blue notes, tonen die net wat anders worden gespeeld dan normaal en daarmee voor variatie zorgen. Verwijzingen naar de kleur blauw kom je overal in de jazz tegen. Het beroemdste jazzlabel ter wereld is voor de oorlog al opgericht en heet Blue Note. In 1959 nam Miles Davis een album op dat hij Kind of Blue heeft genoemd. Het is officieus de beste jazzplaat ooit. Vorig jaar werd er in Japan een tekenfilm [anime] uitgebracht over een jongen die beste jazzmuzikant ooit wil worden. Blue Giant is zeker niet de beste anime die uit Japan komt. En nu wordt de Erasmusbrug blauw geverfd, niet opvallend blauw maar stiekum blauw, ook wel bekend als zeer lichtblauw. Bingo!

[10] En de uitsmijter is voor Ays. Geen idee waarom NSJ deejays programmeert maar de Rotterdamse Ays is geweldig. Het swingt, knalt en verrast. Ik heb slechts flarden van haar set gehoord maar ik vind haar super. Moest ik even kwijt. En nou ga ik mijzelf weer in slaap huilen. Kussens genoeg.

Razend Druk op de Rotterdamse Dakendagen 2024

De Rotterdamse Dakendagen 2024 lopen niet helemaal volgens plan. We zien geen zeven daken, zelfs geen drie maar slechts een. Maar dat is dan wel de Laurenskerk en het is fantastisch. Die andere daken kunnen het dak op als u begrijpt wat ik bedoel.

Laten we bij het begin beginnen. De Laurenskerk werd gebouwd. Toen werd er nog een stuk opgebouwd en nog een stuk. Duurde ruim 200 jaar. Vervolgens stort een gedeelte in tijdens de kerkdienst en een zware storm en wordt het bovenste houten gedeelte vervangen door steen. Daardoor is er geen geld meer voor een wijzerplaat in de torenklok en worden de getallen en wijzers zo op de stenen buitenmuur geplakt. En dan staat de kerk er. En hij staat en staat daar maar. Na 250 jaar krijgt hij een buurman. Het Witte Huis, de eerste wolkenkrabber van Europa wordt geboren maar natuurlijk wel een tikkeltje lager dan de kerk. Nog eens 150 jaar verder staat Rotterdam vol met hoge gebouwen, zo hoog zelfs dat je de Euromast niet eens kunt zien.

En voor ik het vergeet, de Laurenskerk ging wel vaker kapot, zoals bijvoorbeeld in mei 1940, maar dat waren gemene Nazi’s die de hele Rotterdamse binnenstad platgooiden. De kerk werd herbouwd, de rest van het terrein klaargemaakt voor eindeloze rijen wolkenkrabbers. Vrij op naam vanaf een heel schappelijk bedrag, zeg een miljoen ofzo. Parkeerplaats verplicht afnemen, maar die kost zoveel dat je er je auto voor moet verkopen. Om de woningnood te ledigen. Kroost de deur uit en mensen verlaten hun eengezinswoning en schuiven door zodat jonge gezinnen die eensgezinswoningen kunnen kopen. Alleen een probleem, de meest gezinnen met kleine kinderen hebben geen miljoen op de plank liggen. Kort gezegd, die kunnen het dak op. En laat Rotterdam daar nu net een oplossing voor hebben, de daktuin. [En het dakschooltuintje]. Persoonlijk heb ik mijn twijfels maar de gemeenteraadsleden zijn allemaal knappe koppen die vast ervoor gestudeerd hebben. En sinds Aboutaleb voor ze op de bres is gesprongen, vangen ze zo’n 4.000 euro voor hun bijbaan van drie dagen per week. De Rotterdamse burgemeester vond dat de gemeenteraadsleden zo hard werkte en dat het leven zo duur was. Erg oneerlijk dus meer salaris. Mijn baas trapt er niet in, de jouwe wel?

Enfin, vandaag naar de Rotterdamse Dakdagen 2024 geweest. Het weer voorspelt regen maar op het dak zit je hoog en droog. Alleen nog een stukje fietsen. We besluiten even te wachten omdat het zo hard regent dat je geen hand voor ogen ziet. Kan ons programma eigenlijk niet hebben, want we moeten veel zien. Uiteindelijk half twee bij de Markthal afgesproken en met een kwartiertje is het droog. We passen de planning enigszins aan en besluiten dat we in ieder geval de Laurenskerk op willen, het oude postsorteercentrum naast Centraal Station en de Hofboogjes waar vroeger een aparte spoorlijn naar Den Haag reed.

Nog voor we de fietsen bij de Laurenskerk kunnen parkeren, zien we al een enorme rij. We sluiten aan en gelukkig komt er al snel een vriendelijke dame met een bordje “vanaf hier 50 minuten”. Wel wat verwarrend dat ze de hele tijd heen en weer loopt maar daar blijkt een goede reden voor. Zij weet het ook niet. Vandaag ben ik samen met onze CEO [chief evenementen officier], aardige vent. We babbelen gezellig en voor we het weten zijn de 80 minuten om en mogen we het steile trappetje omhoog beklimmen. Op zo’n moment ben je de uitvinder van de roltrap pas echt dankbaar.

Op ongeveer eenderde omhoog is een wisselstation waar steigend en dalend verkeer elkaar kruist. Een gids vertelt geanimeerd hoe de Laurenskerk in etappes is gebouwd. De eerste steen werd gelegd in 1412 en aan de bouw van de toren werd begonnen halverwege 15e eeuw. Daarna volgen nog twee stukken toren en dik 200 jaar later is de Laurenskerk voorlopig af. “Wist je dat je duidelijk de verschillende bouwstijlen kunt zien” zegt de gids. Vast wel, maar wij staan binnen en al het kale metselwerk van 100 jaar of ouder ziet er hetzelfde uit. Als de trap omhoog leeg is, mag ons groepje naar de top. Nog een hele klim maar zo de moeite waard. Wat een uitzicht. Het is dan een uur of drie en het heeft ons ruim anderhalf uur gekost om de top te bereiken. Ja, inclusief wachttijd tot we binnen mogen.

Om vier uur is er weer een kerkdienst en dus gaan we op tijd naar beneden. Alle attracties hebben wachtrijen en we besluiten in plaats daarvan maar wat te drinken in de stralende zon op het marktplein waar een soort foodcourt is opgezet. Uiteindelijk zijn we een dak opgeweest. Zelfs de aangepast planning met de hofbogen en en Central Post blijkt te ambitieus. Ons orginele plan om boven op die drie ook nog de Wilibrordschool, de Heuvel, de Rotterdambuilding en de Doelen te bestijgen blijkt een fata morgana. Maar terwijl we aan de voet van de Laurenskerk wat drinken, concluderen we dat we toch dik tevreden zijn. Geweldige ervaring om bovenop de Laurenskerk te staan en rondom uitzicht hebben. Kijk maar mee.

De stoep glinstert van de regen, niet dat het iemand stopt om in de rij te staan.

OK, bijna niemand dan. Iemand werd het wachten duidelijk teveel en deze lantarenpaal moest daaronder lijden.

Hartje stad. Erasmus blijft ondertussen onverstoorbaar doorlezen. 110 Jaar alweer. Chapeau!

Komende halfuur wachten staan we in ieder geval hoog, ik bedoel droog.

Hoera, bijna binnen.

Beurs WTC gezien door de ramen van de toren. We zijn op ongeveer eenderde van de klim.

Deze foto verklaart waarom we zo lang moeten wachten. Je kunt elkaar op de trap niet passeren.

Vanaf de toren van de Laurenskerk kijk je naar het oosten- zuidoosten en zie je de bocht van de rivier. Op de voorgrond met de Markthal. De bewoners daarvan krijgen binnenkort een nieuw gebouw voor hun neus: de Nova Rotte


Aan de andere kant van de Markthal kijk je uit op het Scheepvaartkwartier. He ik zie een hijskraan. Ook daar is nog wel ruimte voor een torenflat, want dat zijn wolkenkrabbers tenslotte.

Aan de Hoogstraat zien we het eerste monument, gebouw de Heuvel. Een van de vele monumenten die eigenlijk in de weg staat. Anders zou je hier grif een toren van 150, 200 meter neer kunnen plempen. Waarom moet alles een monument zijn?

Zoekplaatje: wat ontbreekt hier? Inderdaad het gebouw van de Rabobank aan de Blaak 333. Komt iets nieuws dat vast hoger is dan zijn voorganger.

Natuurlijk is dat de haven. Dit zijn tenslotte de Rotterdamse Dakendagen. De Rotterdamse!

Weerspiegeling in de gevel van het Beurs-WTCgebouw

Rondom de Laurenskerk zijn veel appartementencomplexen verrezen. Deze lijkt nog het meest op een mislukt vierkant. Persoonlijk zou ik er een vijfhoek van gemaakt hebben met de naam Pentagon maar da’s vast niet goed voor de veiligheidsbeleving van de bewoners. Weet je trouwens waarom ze zo’n grote binnentuin hebben? Kun je er meer appartementen omheenbouwen. Het is inmiddels schitterend weer maar in de tuin geen spatje zon. Gelukkig kun je wel je overburen in de gaten houden vanaf een half miljoen

Ten noorden van Rotterdam ligt de stad waar carrieres sneuvelen nog voor ze beginnen. Helaas heb ik even geen actieve herinnering aan de naam van die plaats maar het is duidelijk dat ze daar net de cursus wolkenkrabber bouwen voor beginners hebben afgerond. Den Haag, dat was het.

Dichter bij huis, recht onder de Laurenskerk nog wat naoorlogse rijen huizen rondom de Meent. Wedden dat over 20 jaar daar ook hoge torens staan. Wordt wel een hersenbreker met de luchtrechten. In New York zijn er al speciale wetten die regelen hoe je omhoog mag bouwen en wanneer je een ander last veroorzaakt als jij een hoge toren bouwt die alle zon afpakt. Misschien had ik toch rechten moeten gaan studeren, gegarandeerd kassa.

En waar zou je dan rechten kunnen studeren. Niet in de bibliotheek recht voor je. Het is dat gebouw met die gele buizen. Rechts daarvan zie je een flat in de vorm van een potlood en daarnaast de Kubuswoningen. Tegenwoordig is er geen geld meer voor creatieve architectuur. Te duur, die ontwikkelaars hebben het al zo zwaar.

Kijk daar zou je dus rechten kunnen studeren, de Erasmus Universiteit, genoemd naar dat standbeeld voor de Laurenskerk. Nee niet standbeelduniversiteit, kom op zeg. Als je dit niet begrijpt zou ik er niet eens aan beginnen. Kun je beter economie proberen.

Een kerk in de vorm van een kruis, verrassend zeg.

We kijken naar het oosten. Dinsdag en zaterdag is op het nu lege plein de weekmarkt.

Jaaa, eindelijk. De Willemsbrug, ik miste hem al. Witte Huis zou Rotterdam ook bijna hebben gemist, tijdens de aanleg van de spoortunnel in de jaren negentig wilde men het Witte Huis en de Wijnhavenpanden slopen. Een paar jaar geleden ontkende een oud-medewerker van de gemeente dat het Witte Huis ook gesloopt zou worden. De Wijnhavenpanden wel. Het is een beetje als het oude postkantoor aan de Coolsingel, wat de oorlog niet verwoest, sloopt de gemeente wel. Iedereen weet hoe het werkt, je slaat een rijtje historische havenpanden plat en voor je het weet bots je sloperskogel tegen het Witte Huis, dan kun je netzo goed het karwei afmaken. Gelukkig is het Witte Huis blijven staan en zijn de Wijnhavenpanden afgebroken en toen de tunnel klaar was weer opgebouwd. Maar had het zin? Twee jaar geleden voor het eerst in lange tijd weer eens in de Oude Haven geweest, wat een verpauperde en verlepte boel. Geldt trouwens voor de hele Oostzeedijk. Pure armoede.

Nog even terug naar de Rotta Nova. Wist je trouwens dat de appartementen door Christies Real Estate worden verkocht. Twee torens, 22 verdiepingen en 258 appartmenten van 50 tot 320 vierkante meter. Ja, 320 vierkante meter alsof er geen woningnood in Rotterdam is.  En ja, het is een toplocatie als je thuis bent maar of het ook een pretje is om in de spits door de stad naar huis te moeten rijden?

De Kralingse Plas met daarachter Prins-Alexander, een wijk met zo’n 120.000 inwoners en steeds meer torenflats, excuus appartementencomplexen voor de betere buidel. Links zie je een woontoren. Die hoort bij verzorgingstehuis Hoppesteyn. Tot 1972 stond daar de mooiste gesloopte kerk van Nederland, de Koninginnekerk maar helaas verzet hielp niet [wannneer helpt dat ooit?] en de kerk is gesloopt.

“Oudejaarsdag vijftig jaar geleden, op 31 december 1971, klinkt een donderende preek, de laatste, door de Koninginnekerk aan de Boezemsingel in Rotterdam-Crooswijk. Dominee Kleermaker windt er geen doekjes om: “Rotterdam is te licht bevonden in de weegschaal van God.” [2]

De toren is pas in 2000 gebouwd onder het motto van, als we er een hele hoge toren naastzetten, lijkt het toch nog een beetje op een kerk. Beste verkoopsmoes ooit voor een ongewenste wolkenkrabber. Je kunt ‘m alleen niet overal gebruiken, maar toch.

Op welke school ontsnapt er nooit een kleuter en loopt naar huis? Dat kan niet bij de Wilibrordschool. Welkom terug bij het thema: de Rotterdamse Dakendagen. Kijk die kleuters ontsnappen niet van het schoolplein en de gemiddelde Rotterdammer niet aan nog meer keihoge torenflats. Bouwen, bouwen, bouwen. En als we al die vierbaanswegen in het centrum nou eens versmallen. Voor de verkeersveiligheid! Kunnen we nog meer flats bouwen in het hart van de stad. Niet dat iemand dan ooit nog thuisgeraakt maar wiens probleem is dat.

Hebben jullie ‘m ook zo gemist? Het meest gefotografeerde objekt van Nederland, de Erasmusbrug. Overigens wordt hij op dit moment geverfd: lichtblauw en met de hand. Dat zal even wennen worden.

Over de Willemsbrug ligt het Noordereiland. In het Hefkwartier wordt druk gebouwd aan allerlei appartementencomplexen. Tussen de beide staanders van de brug zie je het gebouw van Unilever dat de Brug heet. Heel futuristisch, het rust op pootjes.

Hoekje van de Coolsingel. Het zwarte gebouw van Allianz is het voormalige Robecogebouw. De rode toren is een woontoren die naast de oude C&A [nu Zara] staat. Om onduidelijke redenen is C&A verhuisd naar het V&D-gebouw waar ze de begane grond huren. Ondanks dat het drie keer kleiner is dan voorheen, is het nu wel een flagship store. GJ snapt duidelijk niks van detailhandel. Zara, die verkopen ook kleren, hippe, is er blij mee want die hebben het oude C&A gebouw ingepikt en omgebouwd tot flagship store van vier verdiepingen. Overigens hoor je al een tijdje geluiden dat het het gebouw misschien beter afgebroken kan worden zodat er iets nieuws [en hogers] voor in de plaats kan komen, geen grapje. OK, de Koopgoot is al bijna 30 maar zelfs ik vind het wel erg vroeg om iets of iemand dan al af te schrijven.

PS, al die hoge gebouwen blokkeren het uitzicht op de Euromast. We hebben het geprobeerd maar het Rotterdams icoon is niet te zien vanaf de Laurenskerk.

Wat nou als je geen rechten wil studeren en te slim bent om econoom te worden. Ga je in Delft techniek studeren. Ja dames, jullie ook. Vooral jullie. En sorry dat jullie niet met houten hijskranen mochten spelen op de lagere school. Linksboven, het gebouw met de rode streep, is de Technische Universiteit Delft. En geloof mij maar daar hebben ze duizend keer meer verstand van wolkenkrabbers bouwen dan in Den Haag. Die bouwen alleen maar luchtkastelen maar dat kan iedereen.

Vlak bij de Delftse Poort, een stalen reconstructie van een van de oude toegangspoorten tot het middeleeuwse Rotterdam staat de flat aan de Noordmolenwerf. Iedere keer als ik het ding zie, moet ik aan Londen denken. In 2017 brandde Grenfell Tower volledig af met onnoemelijk veel doden en gewonden als gevolg omdat de platen die aan de buitengevel gemonteerd waren extreem brandgevaarlijk bleken. Ik hoop dat we in Nederland wat veiliger handelen maar een oude flat blijft een oude flat, ook als je er wat nieuwe versiering tegenaan plakt.

Nee, het vierkant naast de Laurenstoren heet nog steeds geen Pentagon maar ik probeer een beetje terug te grijpen naar de draad van dit verhaal: de Rotterdamse Dakdagen. Verder valt hier weinig te melden. OK een ding misschien, blij dat ik daar niet woon.

Achter het stadhuis aan de Coolsingel staat het Timmerhuis, ook onderdeel van het stadhuis. Die grijze blokkendoos op het dak bewijst dat je best op historische gebouwen kunt stapelen zonder dat de achtergevel eruit moet zoals bij het oude postkantoor.

Kijk maar, vroeger liep het rond, of beter gezegd had het een carre-vorm maar de gemeente Rotterdam legt blijkbaar zo weinig gewicht in de schaal dat ze accoord zijn gegaan met de sloop van de achterkant van het gebouw. Vast nadat de projectontwikkelaar huilend bekende dat als het project niet doorging, zijn kinderen niets te eten hadden. Ik heb al tijden het gevoel dat de gemeente Rotterdam geen partij is voor de projectontwikkelaars, ze worden met huid en haar opgegeten.

Nog even terug naar de Nova Rotte die verrijst naast de Markthal. Wist je dat er een commerciele plint op de begane grond komt. En nee, geen houten plint zoals bij jou thuis maar winkels, horeca en wat al niet meer. Zit je zaterdagavond gezellig op je balkon in je penthouse van 320 meter, hoor je het dronken plebs brallend het restaurant uitgaan. Vrijdag, zaterdag en zondag. En natuurlijk donderdagavond studenten en collega’s die uit gaan eten. Absoluut een toplocatie maar voor wat? Als je bij de buren in de Markthal naar binnen wil gluren of zondagochtend vroeg wakker wil worden van de klokken van de Laurenskerk. Echt, toplocatie.

Ja dit is Rotterdam. En het is best mooi al zeg ik het zelf.  Alleen dat groene gebouw, blijft dat het hele jaar groen of verliest het zijn blad in de winter.  En nee, domme vragen bestaan niet.

Nee, de nieuwbouw van de oude Rabobank is nog niet af maar op de achtergrond zie je mooi de Coopvaert. Vraag mij niet waarom je die naam zo moeilijk moet schrijven, dat weet alleen de verkopend makelaar. Het meest opvallend zijn de pilaren waarop het gebouw aan de Blaakzijde rust. In mijn dromen zie ik mezelf er al een omzagen en van onderen roepen. Of zou het iets te maken hebben met het beeld van Zadkine – stad zonder hart – dat ernaast staat? Met kunstenaars weet je het nooit en de laatste aan wie je het moet vragen is de kunstenaar zelf. Die lui weten niet eens wat ze doen.

De computer heeft er duidelijk geen zin in en ik ook niet meer. Jullie verzinnen zelf maar hoe dit er een halve slag gedraaid uitziet. We zijn inmiddels weer naar beneden aan het klimmen.

We zijn buiten en lopen naar het terras om wat te drinken. Ik maak nog even een paar foto’s van de kerk in de stralende zon. Prachtige blauwe hemel op de achtergrond. Als je nou alleen de bovenste helft van de kerk bekijkt, lijkt het net op het kasteel van Himeji in Japan. Niet? Je bent gewoon jaloers op mijn fantasie.

Ook hier heeft de moderne tijd toegeslagen. Waar zijn die zwarte graftombkubussen aan de zijkant van de kerk eigenlijk voor?

Tijd om wat te drinken. Helaas voor onze CEO is er geen witbier maar dat geeft niet. Hij moet toch helder blijven voor de planning van het volgende evenement. Maar we hebben wel een erg leuke middag gehad ondanks dat we maar een dak hebben beklommen. Dank je maat.

Nee, dit is niet het kasteel van Himeji maar de sloopkogeldroom van een ontwikkelaar: Als je de Koniginnekerk kunt afbreken en er flats voor in de plaats bouwen, waarom dan niet de Laurenskerk? Ik hoop het ook niet, maar zeg niet te snel nooit. Als je ziet wat de gemeente Rotterdam al aan erfgoed heeft verkwanseld [of geprobeerd te verkwanselen, zelfs dat verprutsen ze] dan is alles mogelijk.

Zelfs Erasmus krijgt er een punthoofd van.

En ga me nou niet vertellen dat een toerist echt van Den Haag naar Rotterdam is gefietst op zo’n oranje stamppotfiets. Onmogelijk.

Nog een laatste blik op de Laurenskerk voor we naar huis gaan. Benieuwd hoeveel zon de Rotte Nova nieuwbouw onze Laurenskerk gaat kosten. Maar ja we moeten bouwen, bouwen, bouwen he. En niets onder de miljoen graag.

Bouwen, bouwen bouwen, ze kunnen het dak op. Nadenken, nadenken, nadenken is moeilijk. Want waar haal je een schoonmaakster, ahum interieurverzorgster, vandaan als welgestelde wanneer het dichtstbijzijnde betaalbare huis 25 kilometer verderop ligt? En dan is 320 vierkante meter penthouse zelf schoonmaken best wel veel werk. Vraag ik voor een vriend hoor.


[2] Toch snap ik het niet helemaal, als je kinderen de deur uitgaan, hebben die toch ook een eigen huis nodig? Met gemiddeld twee kinderen per gezin, ga je van een naar drie huizen. Dan schiet je toch helemaal niks op met het verhuizen naar een wolkenkrabber? En daarom is GJ dus geen wethouder van Rotterdam.

[2] Bron De Ster Online: Herinneringen aan de mooiste gesloopte kerk van Nederland, de koninginnekerk in Crooswijk.