Heerlijk helder… Hutspotijs?

Succes is een keuze, ook in de detailhandel

Hebben we de 40 graden gehaald? En jij gelooft dat ze zich in Oekraine daar druk over maken? Maar toch het nieuws kijken, je wil tenslotte bijblijven. Aandoenlijk. [1]

Op weg naar huis valt op dat die ramen wel erg scheef zitten. “Het eerste huis dat smelt door de hitte” om vervolgens af te dwalen naar de Russische invasie van Oekraine. Gelukkig laten twee welgeklede jongens mij meteen vergeten dat er ergere dingen zijn dan zonneschijn.

Het zijn ferme knapen die daar lopen. En keurig gekleed, misschien te keurig. Maar goed als je een jaar of 17 bent, is het enige wat telt cool zijn. En geloof me deze gasten zijn minstens net zo cool als jij of ik op die leeftijd. Ondanks dat ziet het toch iets anders uit. De jongens hebben een hoofd als een tomaat terwijl het zweet van hun gezicht parelt. Niet zo gek, het is dik 30 graden.

De jongens dragen een zwarte spijkerbroek, zwart t-shirt én een zwarte bodywarmer. Zegt de een tegen de ander ‘[vul hier je ‘favoriete’ ziektescheldwoord in] wat is het heet zeg.’ Ik durf niet te lachen, dan raak ik alle lichaamscontrole kwijt. Als ik val, plakt GJ voor eeuwig aan het gesmolten asfalt.

Echt jongens, hebben jullie dan niet door dat minder meer is?” Heeft geen enkele zin om dat aan de tomaten te vragen, die hersens zijn allang tot soep gekookt voor vandaag. Verbijsterd loop ik verder. Vanavond eet ik witlofsalade met blauwe kaas en wat vulling. Dan weet ik het. Wat die jongens nodig hebben is hutspotijs. Ja, hutspotijs. Verkopen ze bij Jumbo, winkel in koloniale waren sinds 1921. [3] Nee, hutspot komt niet uit de koloniën maar van het land. Aardappel, peen en ui maken samen een van mijn favoriete stamppotten. Wel met een bal gehakt, geen rookworst. Het is nooit te warm voor hutspot maar vandaag met temperaturen dansend rond de 4-0 is hutspotijs een beter idee. En dat verkopen ze bij Jumbo. Bijna dan.

De sinas split is een van Nederland’s populairste ijsjes. Men neme een deel waterijs sinasappelsmaak en een deel vanilleijs. Bij elkaar plakken, wel goed opletten dat geel aan de buitenkant gaat en wit aan de binnenkant – het is tenslotte geen ij – en je hebt een heerlijk ijsje. Neem er zeventien, verhaksel ze en doe ze in een literbak en je hebt hutspotijs. Bijna dan, eerst even de stokjes eruit.

Mijn lelijke uithaal aan het begin naar de pers is niet voor niets. Stel je eens voor dat de reclameafdeling van Jumbo het inderdaad hutspotijs noemt. Lanceren als het keiheet is natuurlijk. De pers struikelt over zichzelf en elkaar om er maar over te schrijven. Gratis reclame en nog geinig ook. Ineens is de hitte vergeten. Meteen een geinig sociaal mediagrapje inschieten: Dankzij Jumbo’s hutspotijs ! [uitroepteken]. Vervolgens de blauwe smurfensupermarkt bellen en samen stunten. Geel [Jumbo] en Blauw [Albert Heijn] gaan samen. Pauze. Blauwgeel ijs maken voor Oekraine. Hand in hand! [weer dat uitroepteken]. Als CNN dan nog niet belt, weet ik het ook niet meer.

hutspotijs

Hutspotijs, sinassplitijs,  lekker ijs.

[1] Ken je die al van die Amerikaanse journalist die in Israel wordt doodgeschoten en als president Biden op bezoek gaat, hij er niks van zegt. Geen grap.

[2] Vervolgens gaat hij naar Saoedi-Arabië en krijgt hij geen olie. Gek he?

[3] Koloniale waren staat inmiddels niet meer op de website. Keurig gekuist. Zou het mijn schuld zijn? Zie: Dumbo en Hema: Olifant Werkt Samen met Kat in Zak

IJlen over Enya en Ierland. Komkommertijd in de Krant

Er is geen foute muziek. Alleen mensen met foute meningen.

Kan ik ook. Zo makkelijk is het om een zuur stukje te schrijven. Geen wonder dat kranten geen abonnees meer hebben. En nou moet ik naar de WC rennen. Even lezen, dan snap je wat ik bedoel.

De Ierse zangeres Enya heeft 100 miljoen verdiend met haar muziek, maar Orinocco Flow is waar de meeste mensen haar van kennen. Of niet meer, ik moest het lied even opzoeken om de klanken terug in mijn hoofd te krijgen. Zweverig is goed, maar dit is niet mijn soort opstijgende wolk.

Trouw noemt zich “misschien wel de beste krant van Nederland.” Maar al ben je de beste, betekent dat ook dat je een voldoende scoort in een klas vol kneuzen? Het laatste geintje van Trouw waar je willekeurig en onverwacht op “alleen voor abonnee’s” stuit, lijkt het tegendeel te bevestigen.

Als er ooit een zomer komt waarin GJ het niet zo druk heeft, gaat hij napluizen waarom de warmste maanden van het jaar in journalistieke vaktermen komkommertijd genoemd worden. Dat het bestaat blijkt overduidelijk uit het verhaaltje over Enya.

Laten we eerlijk zijn, de meeste journalisten willen liefst een roman schrijven, hoe langer en saaier, hoe beter. Het gemiddelde krantenverhaal begint met drie alinea’s niet terzakedoende beschrijving van iets dinges. In het gevalletje “Enya voor altijd” – hé populisme verkoopt beter dan intellectualisme – schrijft de komkommerjournalist van dienst in de eerste zin een wauwelverhaal dat leest als een opsomming van bekende Ierse musici. Lijstjes, nooit doen, zelfs niet als je wanhopig bent. Niet erg geslaagd overigens wanneer je U2 een alleraardigste stadionact noemt. Hoog tijd dat journalisten die sarcasme als stijlfiguur willen gebruiken daarvoor een aparte aantekening op hun tekstschrijversdiploma krijgen. En toestemming van hun vrouw.

De auteur ontkracht zijn eigen woorden door alleen Enya te beschouwen als echt Iers – en ontspannend. Met respect voor de zangeres, maar voor mij is het kattengejank waar ik onrustig van word. En dan heb ik het nog niet eens over die Orinocco-kraan op de achtergrond waardoor ik naar de WC wil rennen. Wedden dat Enya vroeger arts of verpleegkundige wilde worden? Die vertellen immers altijd dat als kinderen niet willen plassen voor ze naar bed gaan, je de kraan even laat lopen.

Hoe kun je als muziekjournalist schrijven “zonder enige schaamte?” als je “met veel” bedoelt? Als je geen schaamte kent, kun je ze ook niet zien dus hoe kun je eraan refereren? Tijd voor een tweede aantekening op het journalistendiploma, alleen daartoe bevoegden mogen contradictio in terminus, maar dan andersom, als stijlfiguur gebruiken. Hard nodig ook. En nogmaals, ik moest Enya echt even opzoeken. Zat met Enigma in mijn hoofd.

De broodschrijver ratelt door over baden, weer dat water en Keltische kruiden om te vervolgen met de suggestie dat Orinoco Flow “opvallend” goed op repeat (herhaling) werkt. En ik maar denken dat zo het headbangen is uitgevonden. Mijn fout, ondanks mijn voorkeuren is mijn hoofd een grote smeltkroes van muziekstijlen. Na nog wat verontrustende platitudes eindigt de auteur dit deel van zijn discours met de woorden “getroubleerde Ierse volksziel.” Als dat een woordspelletje is op troubadour, niet doen. De lezer ziet het niet omdat ze struikelt over de vooroordelen.

De volgende alinea begint met wat dingetjes, waarheden die je zonder moeite kunt verbuigen tot een suggestieve letterbrij. En als collectieve pers maar ageren tegen alternatieve feiten. Platenbazen zien alleen geld in het verleden herhalen tot het publiek ze opvoedt. Die cirkel volktrekt zich meermalen per dag. Omdat er tientallen albums over de toonbank gaan, laten de platenbazen “toch maar wat” singletjes persen. Hahaha, de journalist schrijft drukken, maar toen 45 nog goud was, perste je (er) een single (uit).

Zelfs alternatieve feiten zijn blijkbaar teveel gevraagd want de auteur vlucht snel voorwaarts naar het realistisch opportunisme. Ik ben niet nieuwsgierig waarom de auteur weigert te beseffen dat ironische spot een rare dubbelterm is, maar wel waarom Orinocco Flow doelwit daarvan werd. Helaas voor ons gemiddelde lezers denkt de schrijver dat gein en gruwel beter verkopen. Ineens is alle muziek van Enya “lekker fout.” Hoe kom je er op om het nummer te associeren met martel- en bevallingsscenes op TV? Je kunt ook een vent zijn en voor je smaak uitkomen in plaats van de TV de schuld te geven.

Gelukkig geeft de referent na een kleine 300 woorden de pijp aan Maarten terwijl hij zich verspreekt. Ineens is niet langer het complete oeuvre van Enya lachwekkend maar slecht “dat ene” nummer. Vervolgens wordt er nog even gespuugd op de artistieke integriteit door mevrouw naar het hoofd te slingeren dat ze niets geeft om hoe haar muziek ontvangen wordt, immers 100 miljoen heelt alle wonden. Tenzij je muziek een boodschap heeft natuurlijk.

Pssst, klik eens hier. Geweldig toch?

Kopfoto gemaakt door Rory Hennessey, gevonden op Unsplash.

Warm hé? Hoeveel Faalsmoesjes Heeft de NS Eigenlijk?

Vroeger waren mensen bang dat koeien van schrik geen melk meer gaven als er een trein langskwam. Tegenwoordig weten we beter. Om dorst te voorkomen wonen boeren op spuugafstand van hun werk. Als ze met de trein naar de boerderij moeten, was de reclamekreet “melk, de witte motor” nooit geboren. Die Europese melk- en boterberg trouwens ook niet. En nee NS-bazen, ik heb het verzonnen dus jullie krijgen geen vette bonus. Jullie melken de burger al genoeg uit.

Als ik eindelijk minister van Verkeer en Waterstaat ben, eis ik als eerste ambtsdaad – en nee dat is niet een crimineel iets – dat de Nederlandse Spoorwegen hun beste smoezen in een boek bundelen en op de markt brengen. Met dat soort handel verdien je goud. Iedereen wil tenslotte wel eens lachen, zeker NS-reizigers die al zoveel lijden. Copyright valt overigens automatisch toe aan de Staat. Is het in veilige, vertrouwde handen.

Terug uit Japan (2013), neem ik de trein naar huis. Op het ondergrondse perron galmt een duistere stem – ik lieg het niet – dat de trein naar Rotterdam een nog onbekende vertraging heeft. En ik maar denken dat Amsterdam – Rotterdam een hoofdader vol voorrang is. Je zult maar naar “Ons/Het Dorp” moeten. Succes!

In Nederland weigeren de gefrustreerde grappen over het Fyra-falen te verstommen. Dat mag ook wel voor duizend euro per persoon. Een bijzonder in zijn wiek geschoten reiziger tekent een Suske & Wiske kaft met als titel “De Falende Fyra.” Ondertussen bieden Japanse spoorwegmaatschappijen regelmatig excuses aan omdat de Shinkansen hogesnelheidstrein wel 12 seconden van de dienstregeling afwijkt. Oh wee de conducteur die geen passagiers meer ziet en moet kiezen tussen 25 seconden te vroeg of drie te laat. Ga met zo’n kansloze job nooit naar het casino.

Bij de ene baan rij ik met de auto naar het werk, een andere werkgever betaalt alleen voor de trein en soms heb je geluk en kun je onbetaald op de fiets. Mij hoor je niet klagen. Maar wat heb ik een smoesjes gehoord al die keren wachtend op het perron.

Als je de faalexcuses analyseert is het belangrijkste argument “niks met meer dus prijs je gelukkig met iets”. Die logica heeft de NS door de jaren uitgebouwd tot “je moet ons dankbaar zijn dat je je kinderen vanavond (laat) nog ziet.” Want zonder ons… Snurk snurk. Dat kun je op meer dan een manier uitleggen.

In de winter vriezen de wissels vast dus voor de zekerheid maar minder treinen. Waarschijnlijk runt het management van onze nationale spoorwegen liever een slagerij, genaamd J. van der Ven (daar is ie eindelijk) want ook in de herfst wordt een fors aantal treinbewegingen geslacht vanwege potentiele, maatschappijontwrichtende blaadjes op het spoor.

Eerder vandaag las ik een artikel over vliegtuigstoelen die steeds kleiner worden (Engels). Dat is blijkbaar gouden handel, zelfs als de reiziger keuze heeft. In oververhit Nederland is keuze een fata morgana voor de treinreiziger. Buiten is het tropisch warmer dan normaal, binnen heeft het NS-management een hittesteek. Kan ook een gevalletje gegarandeerde bonus(angst) zijn. Immers, schrijven is schrappen. Sorry Godfried B., blijven is schrappen, bedoel ik natuurlijk. Vraag me niet naar de logica waarom NS-bestuurders roepen dat ze het goed doen, door als het warm is treinen te verbieden te rijden – en daarvoor nog betaald krijgen ook.

En het werd zomer
GeelBlaawe Rails & Co schat bijvoorbeeld in dat er tijdens de vakantie 10 procent minder reizigers zijn. Een gek, een getal, kan elk nummer zijn zeg ik altijd maar. Eens het krankzinnige communique hardop voorgelezen is, blijkt die wensdroom de onderbouwing te zijn om de helft van de Nederlandse treinen te schrappen. Niet alleen aanstaande basisschoolleraren kunnen niet meer hoofdrekenen. Het resultaat heet overigens zomerdienstregeling. En dan wordt het echt zomer, zelfs in Alaska is het 30 graden.

“Gisteren zijn treinen urenlang blootgesteld aan de hitte, waardoor er meer onderhoud nodig is. Daarom hebben we uit voorzorg een aantal treinen geschrapt.” Help, de marsmannetjes komen! Je kunt natuurlijk ook in de winter als het koud is en de wissels toch bevroren zijn, treinen op het roodgloeiende, kokende inferno voorbereiden. Kom je tijd tekort, begin je eerder, bijvoorbeeld wanneer de blaadjes nostalgisch naar beneden dwarrelen om de spoorstaven te liefkozen. Iemand die langer dan 666 dagen woordvoerder is bij de NS, heeft een fantastische toekomst als sprookjesboekenschrijver in het vooruitzicht. Harry Potter is er niks bij.

De NS is een “voormalig” overheidsbedrijf dat 100 procent eigendom is van de Staat der Nederlanden. Mocht u de logica, om, wanneer maar mogelijk, vooral minder treinen te laten rijden, nog kunnen volgen, is het nu tijd om te sneuvelen – eervol dat wel.

Bepaalde mensen die voor de overheid werken mogen niet meer verdienen dan de minister-president. Best arrogant van de politiek om te pretenderen dat niemand belangrijker is dan onze volksvertegenwoordigers. Een open-hartoperatie uitvoeren is immers lastiger dan zeggen “gaat u maar rustig slapen.” Trouwens, misschien niet zo’n goed idee, die cruciale operatie in een trein. Voor je het weet staat het ding stil. Bevroren wissels in juli of blaadjes op de rails in maart, klimaatverandering is een te gemakkelijk excuus voor onze pluche broodheren. De NS is een zelfstandig bedrijf, waar, in tegenstelling tot de gemiddelde Islamitische school op afstand, nooit ingegrepen wordt. Die alleszins redelijke logica maakt het mogelijk om topbestuurders, bij afwezigheid van politieke “begeleiding” een “schadevergoeding”, normale mensen zeggen salaris, van plusminus drie keer (als in zes ton euro) dat van een minister uit te keren.

Maar goed het is warm, dus rijden er minder treinen. Gisteren zag ik een leuke dame in de supermarkt, dus morgen rijden er weer minder treinen. Suffies, ik kan jullie ook alles wijsmaken. Laten we eerlijk zijn, GJ met sterrebeeld rebel – mijn Chinese bonusconstellatie is aap – betekent een hoger risico dat dingen fout gaan dan dat het morgen in Nederland 42 graden is. Zou het “top”-management van de NS daarover nadenken of bladeren ze vooral driftig in de 42,5-delige Smoeskepedia©®™?

Terug naar de realiteit. Tussen ons gezegd en gezwegen, wordt je nou nooit moe van die belachelijke verzinsels van de staatsspoorwegen waarom er alleen maar minder treinen kunnen rijden en nooit meer? Als controller heb ik een aangeboren afwijking die zegt dat – ceteris paribus – extra klanten extra omzet betekent. Heeft te maken met marginale meeropbrengsten en het verdelen van vaste kosten. Ook naief zijn kun je duidelijk leren. Gekker nog, ondanks dat NS het spoorwegnet periodiek ruimt als een gekke koe – zonder effect overigens – is het resultaat vooral dat minder treinen tot meer vertraging leiden. En ja, ik twijfelde zojuist tussen lange en korte ij. Lijkt me terecht in dit geval. Op zoek naar de waarheid raakt zelfs de Dikke Vandale oververhit. Ach, die hoeven gelukkig nooit met de trein.

Deugt er dan niets aan de NS? Natuurlijk wel, de mensen. Helaas betalen die de zwaarste prijs bij een specifiek soort vertraging. Geen idee wie het verzonnen heeft, maar als je zo zot bent om een fatale gebeurtenis te omschrijven als “aanrijding tussen persoon en trein” kun je maar beter het ballastbed van de rails met een tandestoker gaan poetsen.

Wie weet waarom de NS zulk soort mallotige taal gebruikt? De enige keer dat reizigers begrijpen dat er een onvermijdelijke, verdrietige vertraging is, bellen ze naar huis. “Ben wat later Zoete. Geef de kinderen alvast een dikke zoen als je ze instopt.” Honderd op de honderd bellers eindigt met “ik hou van je.” GJ is duidelijk nooit naar de Pabo geweest want hij kan tellen.

En als ik dan eindelijk – tegen wil en dank – minister van Rails (RVS enof gietijzer), Asfalt, Afsluitdijken en Files ben, kondig ik duister donderend mijn eerste oekaze af. Vanaf nu moeten bij wisselbeurt de tien belangrijkste NS-bobo’s bij iedere “aanrijding” 24/7 op lokatie gaan en “hullie” mensen troosten. Als minister van RAAF ben ik natuurlijk onderdeel van de poule en ga als eerste. Als mensen hun vertrouwen in je uitspreken, kun je nooit hard genoeg vechten om ze gelijk te geven. Toch?

Doen we drie maanden, daarna suggereer ik voorzichtig dat ik nog wel wat equivalent-efficiente ideeen (politiek draait om moeilijke woorden) heb om de vertragingen op het spoor definitief op te lossen.

Wedden dat gisteren de laatste dag is dat er een trein in Nederland te laat komt? Helaas zat in de achterste wagon een olifant met een grote slurf die het verhaaltje uitblies. Dombo! Terug naar Theo of Thea, de persexcuustheo van dienst die een volgende faalsmoes uitkraamt. Iets met “bijna, mogelijk, wellichte smeltende zomerrails.”

Kopfoto gemaakt door Bettina Wilke, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Waterijs Alarm

Een land waar het grootste zomerprobleem een tekort aan waterijs is, is gezegend. Hoe leg je dat uit?

Zeg nou zelf, het leven wordt niet beter dan dit. Ja, voor veel mensen zijn de tropische temperaturen een hel, maar genieten van wat Gaia je geeft is ook een kunst.

Als je mijn blog een beetje gevolgd hebt, weet je dat Rio de Janeiro in minder dan een week voor altijd mijn hart gestolen heeft. Protestant of katholiek, carnaval in de stad van de januari-rivier bekeert je. De details laat ik voor alle zekerheid weg, maar geloof mij, het is voor iedereen!

Terwijl het op het zuidelijk halfrond winter is – geen zorgen, in Rio is het nog steeds 20 graden – beleeft ons kikkerlandje de golf aller hittes. Mijn officiele Rotterdam gsm-temperatuur-meting leert dat het gisteren 38 graden was. Vandaag gaat dezelfde kant op. Geweldig toch? Fantastisch, met één kleine uitzondering, de waterijsjes zijn op. Verwacht iemand iets anders?

In een wereld vol oorlog, ellende en ondervoeding, is een waterijs-alarm toch het mooiste wat je kunt wensen? Hoe bevoorrecht kun je zijn? Om duistere redenen – mijn schrijvende medemens worstelt blijkbaar met een 24/7/365 ijskoud hart – ben ik de enige die er de schoonheid van inziet. Vraag het je opoe, achtergrootoom of wie dan ook, niemand kan zich een waterijsalarm herinneren. Ooit.

Ja het is niet koud buiten en de ijsjes raken op. Ben dankbaar voor wat we hebben. Dat betekent overigens niet dat we ons geen zorgen over de toekomst moeten maken. Best lastig met een kabinet dat de industrie laat beslissen over de toekomst van statiegeld. Als iedereen in Nederland statiegeld wil, hoe ondemocratisch handelt ons kabinet dan eigenlijk?

Terug naar 38 graden in Rotterdam. In mijn hoofd hoor ik een kakafonie van Nederlandstalige liedjes. De eerste is van Rob de Nijs en de laatste van Gerard Cox. Daar tussenin zit Ali B. Samen overbruggen “Het werd zomer“, “Zomervibe” en “Het is weer voorbij die mooie zomer” de paar zonnige weken die we hebben in Nederland.

Ja, het is warm. Geniet ervan. Met of zonder raket-ijsje. Voor je het weet is het kerstmis, geen sneeuw en 13 graden en je zucht “het is weer voorbij die mooie zomer”. De zomer die begon in april.

Kopfoto gemaakt door Lindsay Moe, gevonden op Unsplash

De beste zomerplaat ooit

Het klinkt nogal definitief, maar er is een plaat die de titel beste zomerplaat ooit verdient. Het is niet “Summertime” van de Fresh Prince maar “Family Reunion” van Jill Scott.

Jill_Scott_-_Beautifully_Human

Nooit op single uitgebracht. Onbegrijpelijk.

Muziek is emotie

“Godd” van Marco V is een snoeiharde houseplaat. De meeste mensen vinden het vreselijk. Een paar jaar geleden kwam er een meisje naar de dj booth en legde mij uit hoe geweldig de plaat is. Het nummer vertelde haar dat iedereen zichzelf moest zijn en respect moest hebben voor anderen. Ze was lyrisch en bewees dat house voor hippies is. Gisteravond hoorde ik een liedje op de radio waardoor ik aan een meisje moest denken en bedacht hoe het leven de liefde dwarszit. Vanmorgen stond ik op met de zomer in mijn hoofd en had zin in zomerse muziek.

Continue reading