Die Gemeente Is Er Niet Voor Jou en Mij

Ben je rijk of woon je naast de burgemeester is het een ander verhaal. Idem als je asociaal bent of structureel overlast veroorzaakt. Gewone burgers hebben gewoon pech. Algemeen belang enzo.

De TV serie over het asociale gezin Flodder in een dure vilawijk gaat nooit vervelen. In het echt worden de probleemgevallen altijd bij de gewone burger op de stoep gedumpt. Soms bestaat een rechtvaardiger wereld alleen op het scherm.

Vandaag het vervolg op Zwitsers kenteken, top tip voor terroristen.

Hier in Rotterdam is de trend, een complex zonder junks en kanslozen is geen volwaardige woongemeenschap. [1] Had je maar een huis moeten [kunnen] kopen. Zoiets dan. Meerdere complexen waarin weerloze ouderen – of gezinnen met jonge kinderen – gemengd worden met mensen die meer kansen hebben gehad in het leven dan wie ook. Natuurlijk gaat dat fout. Een beschaafde maatschappij is altijd bereid mensen die willen opnieuw op de been te helpen. Daar horen wel mitsen en maren bij. Zoiets vergeet de gemiddelde burgemeester nogal eens. Extreem goede sociale geluidsdemping in de lokale villawijk, ja toch. Stoer hoor dat je weer een woning voor tig maanden dicht gooit na een ongerelateerd incident op de stoep maar wat nu als het lokale gekkenhuis een paar verdiepingen huurt in een grote flat en de methadon om drie uur ’s nachts is uitgewerkt? Wat dan met die kostbare bloedjes van buurkinderen, de toekomst van onze maatschappij. Verhuizen? Dat burgemeesters een rondreizend circus zijn, ja toch Peter Rehwinkel, betekent niet dat iedereen zomaar kan verkassen. Anders hebben de huisjesmelkers – in oorlogstijd heten zulke lui trouwens gewoon zwarthandelaren – geen inkomsten meer.

Het overheidscirucs van geen verantwoording nemen en de problemen erger maken in plaats van oplossen is een olievlek die vanuit de Randstad ook langzaam de rest van Nederland wurgt. Alsof ze in Roosendaal, vlak bij de Belgische grens nog niet genoeg problemen hebben. Persoonlijk denk ik dat het de schuld van egoistische oude mensen is. Hoe durf je in je veilige eensgezinswoning te blijven zitten als je naar een duurder en onveiliger seniorenappartement kunt verkassen? Ach vroeger of later verhuizen we allemaal, ook Pap. Hij woont er inmiddels al een aantal jaren met veel plezier. Goeie buren, zonnig balkon en gewoon fijn. Toch verandert de tijd alles. Sociaal onaangepasten kun je ze nog net niet noemen, eigen broek ophouden is wat anders. Maar ach welke burgemeester kan wel een grote mensenbaan bemachtigen. Als dat zo was in onze kostbare democratie hadden we wel een gekozen burgemeester.

auto in stoel naar milieupark brengen

Ff bij Pap langs. Liftdeuren gaan open en ik zie een meneer met een fiets. Kun je ook in de kelder zetten. Meneer ziet mij niet, ramt zijn fiets achteruit en bijna. Loeikwaad dat ik niet opzij ga voor zijne godheid. Tot hij ziet dat ik niet hoogbejaard of bang ben. Nou ben ik niet zo groot maar dat gebrek aan lengte compenseer ik ruim in de breedte. Ineens lukt het hem wel om niet tegen me aan te botsen. Ik zeg er wat van maar dat mag blijkbaar niet. Wat is er mis met kijk een beetje uit? Pas als meneer op de drempel van de buitendeur staat, begint het. Mompel de mompel. Wel halen, niet brengen, dat is zo vervelend. Persoonlijk denk ik dat zo’n ontspoord figuur het best een weekje op het dak van de flat kan kamperen om tot diepere inzichten te komen. Maar helaas, hij heeft ook rechten, zelfs als hij die van alle andere bewoners in het complex schendt. Er is vast wel een Youtube video waarin een gediplomeerd psycholoog in begrijpelijke taal uitlegt dat als je enige kostbare kleinood een fiets is, dat nog geen reden is om weerloze oudjes omver te rammen – of anders. Kom je hun kinderen tegen. En geloof me, van alle mensen met kinderen die daar in de flat wonen, ben ik de aardigste. Die man kan het dak op. Wat zeg ik, moet het dak op. Voor een voortschrijdende studie over onderdeel van de maatschappij zijn en hoe met je buren om te gaan. Last van gevoelens? Het dak is de beste plek voor een bespiegeling. Doe je niemand kwaad ook. En voor je naar de maan gaat huilen, stop er een sok in. Kan prima in stilte.

Deze persoon weet ik wie het is. De volgende mikt de kartonnen doos van zijn pakket zo in de hal. Beetje slordig met je naam en adres erop. Weet niet hoe hij eruit ziet. Dan doen de lui die hun vuiligheid tegen de buitenmuur aanzetten het beter. Geen idee van wie, wat waar. Trouwens ook niet van de auto die daar al tijden verkeerd geparkeerd staat.

In Rotterdam heeft tien jaar lang iemand doodgelegen in haar eigen huis. Geen menselijk drama maar een smet op het blazoen van de burgemeester dus alle hens aan dek. Rotterdam probeerde het weg te moffelen. Als vorig jaar zomer de auto al een jaar daar staat, gaat Pap naar het bureau van politie in Roosendaal. Na het verhaal van gisteren zal het je niet verbazen. Er gebeurt niks. OK behalve dan dat de viezerikken het appartementencomplex dreigen over te nemen. Kinderen noemen alles karma tegenwoordig, dit is anders ondanks dat je eigen nest bevuilen een keuze is. Iedere keer rommel, viezigheid en achtergelaten huisraad in de centrale hal. Paar keer contact gehad met de huurbaas maar alles is moeilijk. En? Als er geen liefde verloren is tussen jou en je werk, zoek wat anders. Ook gemeld dat die auto daar al anderhalf jaar staat. De verhuurder heeft contact gehad met de instanties want begin januari prijkt er fier een prent op de voorruit. En wat sneeuwvlokjes. Het wordt lente en je hoort het gras niet klagen. Dat tiert al minstens 20 maanden welig rondom de stilstaande auto. Nee, niet geparkeerd, het is een onderbroken gele streep. Te moeilijk om uit te leggen. Als pas geleden een stel onverlaten de woonkamerstoelen gewoon in de hal dumpen en daarmee de achteruitgang blokkeren, besluit ik ze maar zelf af te voeren. Niet voor Pap maar voor die vriendelijk buurman in rolstoel. Het is even passen en meten als mijn oog weer op dat zwarte autootje valt. Wat nu?

Kopfoto: prima stoel maar de kringloop heeft zoveel kapsones tegenwoordig dat ze ‘m niet willen hebben. Met bezwaard hart rij ik naar het milieupark.

[1] Alternatief voor ‘volwaardige woongemeenschap’ is afspiegeling van de maatschappij.

Vertrouw me, ik ben een vakman

Geen idee wat ik met overstromingen heb. Ja, ik ben Hollander, maar dat verklaart niet waarom water mij achtervolgt. In mijn flat aan De Esch stak iemand een kledingkast op het gezamenlijke zonnedek in brand, met als gevolg een lekkage die pas na een jaar gerepareerd werd. Toen ik verhuisde naar de Gordelweg en bijna geëlektrocuteerd werd, vergat de monteur na de reparatie de grondwaterpomp weer aan te zetten en een tijdje later stond de kelder blank.

Het is rond half zeven ‘s ochtends als er driftig op mijn voordeur geklopt en gebeld word. Bang dat de wereld vergaat, spring ik uit bed – ik had nog vijftien minuten in dromenland kunnen blijven – en doe open.

“Je kelder is ondergelopen… denk ik.”

Continue reading

Hypotheekrenteaftrek: andere opties

Er zijn de afgelopen jaren talloze plannen geopperd om de huizenmarkt aan te pakken, allen met hun eigen voor en tegens. Veel van deze plannen gaan ervan uit dat consumenten dom zijn. Ik betwijfel dit. Als tegenargument kun je zeggen dat de consument zelf deze situatie heeft veroorzaakt, maar je moet ergens wonen en zelfs een instelling als De Nederlandse Bank uit pas sinds korte tijd kritiek in de media op de hypotheekrenteaftrek (HRA). Er is duidelijk een cultuuromslag aan de gang.

kleinbehuisd

Zover zal het hopelijk niet komen (Afbeelding: Tom Eversly/Iso Republic)

Continue reading

Nieuwe badkamer, zware bevalling

Onlangs ben ik verhuisd. Als student ging ik op kamers en mijn eerste honk was ook in Rotterdam Alexanderpolder, op een steenworp afstand aan de Zocherstraat. Niet alleen heb ik daar geweldige herinneringen, maar ook vrienden voor het leven aan overgehouden.

Mijn nieuwe appartement is net zo groot als mijn eerste complete studenthuis. Dat is wel wennen, maar een mens verzamelt zoveel spullen, ik ga nog schrikken bij de volgende verhuizing.

Een paar dagen nadat ik de sleutels heb ontvangen, bel ik met de verhuurder, zij beheren de flats namens de eigenaar en vertel dat de badkamer toch wel in erg slechte staat is en de tegels van de muren komen.

“Je hebt toch getekend, dan moeten we het huurcontract maar ontbinden.”

vrachtwagen levert tegels voor badkamer in de rotterdamse adriaan dortsmanstraat af

Zo’n grote vrachtwagen voor een paar doosjes met badkamer tegels.

Continue reading

Tijd om te verhuizen

Na bijna een jaar en een natte zomer te hebben doorgebracht aan de Gordelweg wordt het tijd om te verhuizen. In april bijna geroosterd omdat de badkamer lekkage had en de stoppenkast onder het badkamervloer zat. Daarna stond de benedenverdieping onder water en kon ik bijna alles weggooien.

overaldouchen.nl een draagbare douche in de woonkamer bijvoorbeeld

Overal douchen: in de woonkamer bijvoorbeeld.

Continue reading

Het mooiste uitzicht van Nederland

Na bijna vijftien jaar in De Esch gewoond te hebben, is het tijd om te verhuizen. De flat zelf is niet al te groot, maar het uitzicht is magnifiek. Hieronder een paar foto’s door de jaren heen.

Rotterdam, De Esch: zonsondergang met de zon net boven de watertoren

De ondergaande zon, recht boven de watertoren.

 

Rotterdam, De Esch: panoramafoto

Panorama foto van de bebouwing langs de Maas

Een panoramafoto, de kwaliteit is matig, maar camera’s waren toen nog niet zo goed. Links een van de flats aan de Buitenbassinweg, daarnaast de Erasmusbrug. Iets verderop het Dijkzigt ziekenhuis (tegenwoordig Erasmus MC). Midden op de foto is De Hef te zien, net naast het voormalige Nedlloyd gebouw. Daarvoor, op de zuidoever staat De Brug, het kantoor van Unilever. Iets verder naar rechts op de foto is een glimps te zien van het World Trade Center, aan de Coolsingel. Het hoge gebouw daarnaast is het Nationale Nederlanden gebouw, naast het Centraal Station. Rechts op de voorgrond zie je de watertoren, tijdelijk ingepakt. Het laatste hoge gebouw rechts is het kantoor van AON op de hoek Oostzeedijk/Admiraliteitskade.

 

Rotterdam, De Esch. De schaapjes grazen langs de dijk, recht onder mijn raam.

Schapen recht onder mijn raam, grazen langs de tramdijk.

Het allermooiste van mijn appartement waren de schapen die ’s zomers langs de dijken graasden, uniek. Op een morgen werd ik wakker, ik had geen druppel gedronken, en keek uit het raam. “He daar loopt een kangoeroe tussen de schapen.” Natuurlijk kan dat niet, maar hoe langer ik keek, hoe meer het schaap op een kangoeroe leek. Dat jaar gaven vrienden mij een pluche kangoeroe voor mijn verjaardag.

Continue reading