Het accepteren van een eenmalige zak geld door de onderwijsvakbonden laat drie dingen zien. Bestuurders hebben geen idee van de vraagstukken waar hun leden mee worstelen. Ze kunnen niet rekenen. En ze vertegenwoordigen hun eigen belang, niet hun achterban.

Als keigave kluskoning op een basisschool heb ik vanzelfsprekend veel sympathie voor de juffen – en handjevol meesters – die met hart en ziel voor al dat kroost zorgen. Anders ook wel hoor.

Van de vakbond hoef je het niet te hebben. Naastenliefde is uitverkocht, pijnlijk blootgelegd na het verraad dat cristelijke vakbond CNV pleegt als het op nieuwe Hema-medewerkers aankomt. De pensioenen zijn op, het aardgas is verkocht en solidariteit tussen generaties is al helemaal uit de tijd toen geluk nog gewoon voor iedereen was. Toch verdienen nieuwe medewerkers bij de Hema minder dan mensen met 40 jaar eelt op hun zitvlees. Een resultaat dat klinkt als een klok? Geef mij maar de Donald Duck.

Voor ongeveer twee uur is er een overeenkomst tussen de regering en de vakbonden. Scholen krijgen eenmalig meer geld. De overlegdriehoek is blij, geen staking en geen gezeur. “Je hebt [nu] toch te eten, waarom maak je je druk over andermans kinderen?” Waarschijnlijk wanen de bovenbazen van de vakbond zich regenten want zo werkte het misschien in de VOC-tijd.

Tijd om minister Arie Slob (Christenunie) terug te zetten naar de kleuterklas. “Maar ze hebben getekend.” Yo Ar’i, als een meisje een keer naar je glimlacht, betekent dat nog niet dat ze je leuk vind. Zie daar de politicus die zelf wel oneerlijk is – eenmalig is toch ook een prachtig resultaat? – maar tegelijkertijd wil dat de tegenpartij zich aan gemaakte afspraken houdt.

Het polderoverleg in Nederland is heilig. Overheid, werkgevers en werknemers praten erop los tot de dijken doorbreken. Zelfs als het water ze tot aan de lippen staat, weet men niet van ophouden. Hadden ze beter opgelet op school dan weten ze dat een driehoek geen vierhoek is. Wie zijn die lui die de werknemers vertegenwoordigen? De nieuwe collega’s bij de Hema hebben geen idee. In het onderwijs weten ze het net zo min. “Niet namens mij” is een veelgehoorde kreet in de docentenkamer.

Waarom tekent de baas van een vakbond blind een accoord waarvan iedere geschikte voorzitter van een werknemersvereniging weet dat dit niet is wat de leden willen. Het is zeker niet de schuld van de leraren toen de voorzitter zelf nog op school zat. Het enige antwoord wat ik kan verzinnen is de baantjesdriehoek der marginaal gekwalificeerden.

Vraag en aanbod is een realiteit, geen keuze. Wil je winnen, heb je de beste nodig. Vergeet even hoe je die vindt. Iemand die goed is, kost ook wat. Anders gaat ze ergens anders heen. Waarom wordt iemand vakbondsvoorzitter voor circa 100.000 euro per jaar als je zo goed bent dat je hetzelfde bedrag drie, vier of vijftig keer kunt verdienen?

Leuke loonsverhoging dit jaar, maar waar betalen we het van als dat geld er volgend jaar niet is? Ik zie het schooldirecteuren al denken. Het accepteren van een eenmalige zak geld maakt pijnlijk duidelijk dat de vakbondsvoorzitters niet de capaciteiten hebben om mee te eten aan de grote-mensentafel. Vergeet je achterban, dat zijn toch suffe appelflappen. Denk even verder. Wie huurt jou nou in als je zo’n strategische blunder maakt. Hard roepen op Facebook of Linkedin dat je de beste bent? Kansloos nu dat Google voor eeuwig jouw vijand is. Eigen schuld.

Een professional is te huur [binnen grenzen] en dan gaat ie er helemaal voor, zelfs [vooral] als dat betekent dat je de tegenpartij financieel uitkleedt. Wedden dat ze in de rij staan om je in te huren voor een miljoen plus per jaar? Keiharde capaciteiten zijn koel. Maar als een suffe druif toegeven aan een eenmalige betaling? Een betere manier om jezelf als incompetente kneuter te presenteren is er niet. Aan de andere kant, misschien maak je daarmee wel vrienden in de baantjesdriehoek van ons polderlandje. Ook als je niets kunt, moet je toch wat. Nooit geweten dat de sociale werkplaats zo goed betaalt.

Ondertussen heb ik nog steeds geen idee wat de leraren nou echt willen.