Bij Gamma Loopt Niks Op Rolletjes

Wedden dat er meer managers bij Gamma een luier dragen dan kinderen op de basisschool waar ik klusjesman ben?

Nadat ik in deel drie constateer dat Gamma absurd duur is en niks op voorraad heeft, ga ik wielen online bestellen.

Normaal neem je alles mee uit het schap wat je kunt vinden als er te weinig is. Niet bij Gamma. Terwijl er een oneven aantal wielen in de bouwmarkt ligt, mag je online alleen per twee stuks bestellen. Geen idee wie dat verzonnen heeft maar die is vast lid van dezelfde Raad van Bestuur die een oekaze op gegarandeerd geen geld verdienen heeft uitgevaardigd. Mijn 24 pond wielen komt overigens los gestrooid in een doos, zonder ook maar wat. Zelfs de factuur is digitaal.

Eigenlijk had ik gehoopt nog voor de zomer alle taalkasten van wieltjes te voorzien. Best handig zo’n geleerde kolos van 100 kilo op rolletjes als de hele school in de vakantie van een nieuwe vloer wordt voorzien. Helaas. Als Gamma geen geld wil verdienen, houdt alles op.

Als test heb ik een taalkast alvast van wielen voorzien. Omdat ik wil dat de kasten een uniforme uitstraling hebben, bestel ik de resterende wielen in de Gamma webshop. Het is dan zondagmiddag.

Onder normale omstandigheden is ophalen in de winkel het handigst. Wachten tot de postbode een pakketje brengt, doe ik allang niet meer. Tot mijn verbazing blijkt dat de bouwmarkt die 100 miljoen in de online verkoop gaat stoppen, de pakketjes door Post.NL naar de bouwmarkt laat brengen. Ik blijf het herhalen, Gamma wil geen geld verdienen. Post.NL heeft trouwens ook een hekel aan haar klanten. Op maandag worden geen pakjes bezorgd. Op dinsdag trouwens ook niet, terwijl ze dat wel zeggen. Mijn zending ligt dinsdag voor 15:00 uur bij de bouwmarkt. Beloofd. Dus niet.

De laatste week voor de vakantie moet er op school nog veel gebeuren. Een beetje geschipperd met mijn agenda en dinsdagmorgen heb ik een gaatje om de tweede kast op wielen te zetten. Ik heb tenslotte zes wielen, waarvan twee met rem, in de bouwmarkt gescoord. De juf is gewaarschuwd dat ze de taalkast op de operatie voor moet bereiden, ik kom ‘m zo halen. Snel nog even op mijn telefoon kijken hoe het met de 38 staat. Hmmmm.

Post.NL is de klup die hoopt dat we de postzegel met belastinggeld gaan subsidieren. Overgenomen worden door de Belgische concurrent wil het management niet, ik wel. Prachtig toch als burgers uit een ander land onze portokosten voor hun rekening nemen?

Het is net de NS, als de trein op tijd is, kun je de conducteur door de luidspreker kristalhelder verstaan, gaat er iets fout dan blert er een onontcijferbare, krakende stem door de wagon. Post.NL laat je zelf vertragingen bij toeval ontdekken. In plaats van een pak vol wieltjes in het wagentje van postman Pete, is het pakket op dinsdagmorgen vertraagd in het sorteercentrum. Geen idee waarom en dat gaan ze me ook niet vertellen. Ineens blijkt vandaag besteld, morgen bezorgd niet meer te bestaan. “Wij streven erna uw postpakket zo snel mogelijk te bezorgen.”

Knorrig constateer ik dat Gamma het met 100 miljoen investering in de online verkoop niet gaat redden. Het is echt een wereldkunst om mij chagerijnig te krijgen. Gelukkig is dat ook zo opgelost. De enige kast die vandaag ronde naaldhakken krijgt duw ik bruusk over het zeil door de gang. Wordt toch over een paar weken vervangen. Met kleine kinderen in de buurt duurt een boze bui nooit langer dan 15 seconden. Nieuwsgierig vragen de leerlingen me wat ik met de kast ga doen om ‘m vervolgens met z’n drieen nog even te knuffelen. “Dag lieve kast.” Ik verzin het niet. Ach u begrijpt het wel. Kun je van Gamma of Post.NL niet zeggen.

Online is de belangrijkste pijler voor alle sectoren van de detailhandel, inclusief bouwmarkten. Als je nu nog 0.1 miljard moet investeren – het is 2019 – om de boel op orde te krijgen, is het te laat. Dan kun je wel je internetverkoopplatform uitlenen aan derden om plantjes te verkopen voor vijf keer de winkelwaarde of denken slim te zijn door wielen alleen per paar te verkopen – hoogt de omzet zo lekker op – maar het is een kansloos verhaal.

De enige reden dat ik niet naar een andere bouwmarkt ga is omdat mijn testkast al klaar is en ik alles precies even hoog wil hebben. Anders was ik woensdag toen mijn bestelling eindelijk binnenkwam naar de bouwmarkt geweest om de boel niet op te halen. Kan de bestelling – door eigen schuld van Gamma – ongeopened retour. Naast bezorgkosten zijn retouren de een-na-grootste kostenpost bij retailers. En met 72-uurslevering is de kans daarop groot. Nogmaals, bij Gamma dragen ze allemaal een luier, vooral het strategisch management.

Net als ik denk, dit is het laatste deel van GJ versus Gamma, belt mijn vader. Of ik even tijd heb nieuwe lamellen op te hangen. Geloof me, het kan nog veel gekker. Het vervolg lees je in deel vijf: goed nieuws over Gamma maar niet voor Gamma.

Rouwkaart

Omdat m’n broek afzakte toen de machtige TV presentator een dappere, eenzame postbezorger kleineerde op TV – “in het belang van de consument.”

Als je het over platgetreden uitspraken hebt: er is in het leven meer zekerheid dat jouw rouwkaart op tijd en correct bezorgd wordt dan dat de belastingdienst dinges dit of dat doet.

Sterfgeval in de familie, dit keer staat het wat verder van me af. Ik richt mij op de nabestaanden. Aan de keukentafel schrijven ze rouwkaarten, nog steeds de beste manier om een niet-te-missen bericht te versturen. Via de app voeg ik een link naar Post.NL toe waarin staat dat de post ook op zondag rouwkaarten ophaalt. Fijn en zeker in een wereld waar niet mensen, maar alleen geld lijkt te tellen.

De meesten van ons hebben geen flauw benul, maar er is geen belangrijker bericht dan een rouwkaart voor onze Post. Veel dingen zijn veranderd sinds ik als student bij de Post werkte, maar het niet het plichtsbesef, trots en fanatisme – en soms is dat heel goed – waarmee die belangrijkste berichten op cruciale dagen bij iedereen worden bezorgd. Keihard gegarandeerd.

Begin jaren negentig solliciteerde ik, onwetend, naar de baan van baby-ijsbreker: de eerste student die op zaterdag pakjes bezorgde. In het begin keken mijn voltijds-collega’s me een beetje aan, maar al gauw stond er op driekwart van mijn route een collectie rode busjes obstinaat geparkeerd. Het “jonkie” werd even geholpen, zodat we allemaal op tijd naar huis konden. Het motto was overigens “allemaal” en niet “snel.” “Goed” behoefde geen krans. Een brief of pakje bezorgen was iets om trots op te zijn, het was een levenslijn met de rest van de wereld. Dat deed je goed – én op tijd. Pas jaren later realiseerde ik mij de waarheid – en perfecte reclameslogan: “een te-laat-bezorgde brief is een niet-bezorgde brief.”

De ploegbazen waren mannen van het oude stempel die nieuwe wijn in oude zakken moesten leren drinken. Ze stuurden je terug voor dat “vergeten” pakje, zelfs als het bedrijf op zaterdag gesloten was. “Dat is onze afspraak met de klant!” Niks nieuws onder de zon, zo werkt het al eeuwen. Simpel, eerlijk en solide.

Te serieus voor een of ander prul in papier? Tijd om pas op de plaats te maken. Natuurlijk scheurt een pakje wel eens open. Volledig neutraal en honderd procent professioneel heb ik de cursus tantrische partnermassage op volgorde terug in de bestelling gedaan voor ik aanbelde bij de kapitale villa. Wat moest ik anders? Terug naar kantoor en een stempel aan mijn baas vragen met “beschadigd ontvangen?” Over discretie gesproken.

De postbode hoeft niet te weten wat erin dat pakje of brief zit om te weten dat het belangrijk is. Het is je werk en je doet het goed. Mensen vertrouwen terecht op je. Geen koppel liefdesbrieven weegt gelijk noch twee bankberichten. “Een brief is van, voor. Leg ‘m onder je hoofdkussen of verscheur ‘m, boeit me niet. Die brief is belangrijk en dus doe ik het goed en op tijd.” Een van de mooiste dingen van de beroepstrots van postbezorgers. En ja, zij zijn ook mensen, dus soms gaat het fout. Wanneer dat onmogelijk is, treedt het perfectie-protocol in werking. Nooit aandelen gehad in de post, maar dit komt uit de grond van mijn hart. Geen idee hoe het er tegenwoordig bij de post aan toegaat, maar in mijn studententijd hadden de mannen en vrouwen van de post onkreukbare beroepstrots – en handelden ernaar met uitmuntend resultaat. Dat blijft een les waarvoor ik mijn leven lang dankbaar ben. Zelfde verhaal staat overigens ook in het handboek voor beginnend diplomaten en ambtenaren.

Terug naar de tranen. Simpel gezegd, rouwbrieven zijn heilig. De meesten worden aangeleverd in een vierkante envelop omlijst door een zwarte rouwrand, gefrankeerd met een speciale, neutrale postzegel. Als je verdriet je overmant en je gooit ze per ongeluk in de brievenbus, geen zorgen. Na lichting worden ze er binnen luttele minuten uitgevist door iemand die bij wijze van spreken zijden handschoenen draagt.

Ook bij de zware gevallen wordt niet gezucht. Stel dat een van die enveloppen voor je langverleden oom Sjakie is. “Ergens aan het einde van dat derde dwarspad, dinges” is best een lastig adres. Ongeveer is goed genoeg, dit is tenslotte cruciale post die geen vertraging kan dulden. Desnoods belt de bezorger aan bij alle huizen tot het einde van de straat, maar hij zal jouw ome Sjaak vinden. Vergis je niet in zo’n taak.

“Dag meneer, ik ben de postbode en ik weet dat het maandagmorgen is. Sorry dat ik aanbel, maar ik heb een brief voor meneer Sjaak. Ben ik aan het juiste adres?”

Afscheid nemen is niet leuk, zeker niet na een lange stilte, maar de postbode geeft jou die keus – en dus op tijd.

Trots, plichtbesef en prachtig fanatisme, in tegenstelling tot politici en managers komt de postbode niet met mooie verhalen. Hij zorgt ervoor dat op die verdrietige momenten, wanneer de dingen weer in het juiste perspectief worden geplaatst, het in orde komt. Alle post is belangrijk maar deze enveloppe is kritisch. Als de managers bij PTT Post toch eens meer naar hun mensen zouden luisteren en begrijpen dat ze achter de oplossingen aanlopen als ze roepen: “ik wil geen vragen, maar antwoorden.” Geeft ze wel de tijd om over de toekomst van het postverkeer – en de mensen voor wie ze verantwoordelijk zijn – na te denken.

Hoe het met ome Sjaak afliep weet ik niet, maar aan de mannen en vrouwen van de Post lag het zeker niet. We kunnen allemaal wel krijsend luid klagen, maar voor 99 procent zijn het mensen die hard werken, een verschil maken, trots zijn op hun werk en dat stapje extra doen – al voor het nodig is.

PS
Wist je trouwens dat rouwkaarten niet door de machine gaan maar handmatig gestempeld worden? Daarom zie je alleen een datumstempel op de postzegel en wat golfjes ernaast. Het verdriet is al erg genoeg, moet je niet ook nog een lollig bedoelde reclametekst zien waardoor je hart nog verder scheurt.

Kopfoto gemaakt door Serhat Beyazkaya, gevonden op Unsplash.