rotterdam

Een Coronaterrasje Pakken

Leave a reply

Leuker kunnen we het niet maken zucht de horeca terwijl het Maaswater tot voorbij de lippen rijst. het stadhuis mompelt ondertussen “dat willen we helemaal niet.”

Rotterdam is al een tijd bezig om de Maasstad stapje voor stapje te slopen. Ook uitgaanscentrum Stadhuisplein moet eraan geloven. Makkelijkste manier om overal nee tegen te zeggen is gewoon dure huizen bovenop de cafés bouwen. Dat bijt zich natuurlijk want je betaalt alleen extra voor een toplocatie die bruist. Liefst bij de buren en niet bij jou. Iets met gras en groenere heuvels in de verte.

Gelukkig helpt Corona onze geliefde leiders een handje. Je zou bijna denken dat Covid-19 in een geheim gemeentelaboratorium is ontwikkeld om Rotterdam minder leuk te maken. Woensdag een hapje gegeten op het Stadhuisplein. Je weet niet wat je meemaakt.

Terrasbezoekers moeten eerst een gezondheidcheck doen voor ze naar binnenmogen. Dat gaat middels een QR code, zo’n zwartwit vierkant met kleine blokjes. Helaas pakt mijn telefoon ‘m niet. Een behulpzame tiener met wie ik schouder aan schouder sta voor de Coronapaalapp pakt ongevraagd m’n telefoon en probeert het nog een keer. Lukt niet. Terwijl hij naar binnenloopt, zegt de jongen: “gewoon op alle vragen nee antwoorden, anders mag je er niet in.” Zijn generatie heeft meer verstand van mobiele telefoons – vooral de ingebouwde calculator – dus luister ik.

Toch lust mijn telefoon lust de QR code niet. De serveerster zegt, wrijf even je handen met gel in en kom lekker op het terras. Zo’n veilig gevoel. De bediening vind het vooral vermoeiend maar doen hun best. Afstand houden doet niemand. Terwijl ik mijn Rotterdamburger verorber, lopen er constant mensen het terras op.

“Heb je de app ingevuld?
“Ja.”
“Waar willen jullie zitten?”

Kijken naar de uitkomst is zinloos. Wie antwoordt nou ja op de vraag “heeft u Corona?” als je het terras op wil? Symboolpolitiek van het zuiverste water. Gelukkig heeft de gemeente de boel stevig onder controle. Op de terugweg valt op dat iemand de lege Lijnbaan beplakt heeft met groen-witte tape, precies de kleuren van mijn Maasstad. Ik schiet in de lach en denk aan Albert Heijn. De blauwe smurfensupermarkt heeft net zoiets gedaan. De plastic schermen bij de kassa hebben allemaal een blauw randje. Waar het management zich druk over maakt. Bij Albert Heijn gaat het ten koste van de winst. Daar hoeft Rotterdam zich niet druk om te maken, toch het geld van de burgers.

Waarom kruisen die lijnen elkaar? Advocaatijsje teveel op plakker?

Na de lunch willen we nog een ijsje kopen bij Jamin, maar dat wordt echt te ingewikkeld. Gelukkig hebben ze op het terras nog een paar lekkere biertjes.

Wat een keuze: wanhoop of Corona.

Geheime Gemeentetuin: Roken in Rotterdam als Politiek Privilege

Leave a reply

Liever een politicus die uit eigenbelang honden in het stadhuis toestaat dan een die op het stadhuis rookt. Beroepsverbod voor beiden nog beter.

Nog even over het nieuws van 2019 dat roken moet kunnen. Zonder nicotine durven Rotterdamse gemeenteraadsleden blijkbaar niet met elkaar te praten. Komt er een kleuter langs, draaien ze zich wel even om. Moet de kleine wel zijn adem inhouden.

Dit rondje regentenrampen begint in april 2018 in de Hofstad. “500.000 Hagenaars zijn fout. Ik ben de [ongekozen] burgemeester en dus de baas. Vanaf nu mogen honden wel naar binnen. Dit is mijn stadhuis. Mijn! Kom Harley.” Gek hé, dat burgemeester Krikke nooit een band smeedt met haar bevolking, ook al is dat hondenasiel op het stadhuis maar een “proef.” Misschien dat ze niet het innerlijke vuur bezat, wie weet?

Keer op keer verbaas ik me over politici die het voorbeeld moeten geven maar zo ongeschikt zijn dat ze de regels meteen veranderen als het even niet uitkomt. Ooit van voorbeeldfunctie gehoord? Leiderschap iemand?

Pauline Krikke wordt na 2.5 jaar afgevoerd als burgemeester van Den Haag. Krikke is eerder burgemeester van Arnhem. Nooit begrepen waarom je eerste burgers kunt verplaatsen als damstenen.

Onbegrijpelijk maar waar. Vreugdevuren zijn leuk, zelfs als ze levensgevaarlijk zijn. Vuurwerk moet ondertussen zo snel mogelijk verboden worden. Hakkelen dat er een verschil is tussen toestemming en vergunning en je dus juridisch correct handelt, is triest. Zeker als de onderliggende reden voor de 31-december fikkies angst voor relletjes is. Een klassiek geval van bestuurlijk en politiek risico’s afschuiven op de buurt. Zou je zo’n vreugdevuur ook “gedogen” als jouw kinderen ernaast slapen? Zoiets heet een elitaire loterij zonder nieten. Alle burgers hebben evenveel recht op veiligheid. Alleen al om die reden had Krikke veel eerder moeten vertrekken.

Bij haar tijdelijke opvolger, Johan Remkes, zullen de regels wel gehandhaafd worden. Hij mag niet roken op zijn werkkamer, geen uitzonderingen. Logisch, want dan overtreed je de wet.

Terug naar Rotterdam. Op dierendag schrijft het Algemeen Dagblad over rokende politici op het stadhuis. “Peukie in de stadhuistuin is de smeerolie in het politieke raderwerk, maar binnenkort misschien verleden tijd.” Het artikel geeft een kristalheldere inkijk hoe het algemeen belang omslaat naar eigen belang als het politici zo uitkomt.

Ondertussen vuurt Rotterdam ronkende nieuwsberichten af en maakt plek op de website. Rotterdam wordt rookvrij.

“Veel mensen die roken worden daar uiteindelijk ziek van. [Wedden dat er meer mensen doodziek zijn van oneerlijke politici?] In Nederland sterven jaarlijks 20.000 mensen aan de gevolgen van roken en meeroken. In Rotterdam wordt meer gerookt dan het landelijk gemiddelde.” [Maar onder het gemiddelde als we de politiek afschaffen?]

Vervolgens reutelt de website nog wat over meeroken, da’s niet goed en rookvrije generatie, wel goed. Scholen en ziekenhuizen worden rookvrij, maar niet de binnentuin van het stadhuis. De kranten staan ondertussen bol van berichten over hoe gevaarlijk vapen is, maar onder het raam van je collega mag je nog roken, het is tenslotte een kantoortuin.

Robert Simons is nestor van de gemeenteraad – hij vertegenwoordigt daar, ironie, oh ironie leefbaar Rotterdam – en is senior nicotine-terrorist. Hij spuugt op de niet-roken-in-de-binnentuin-van-het-stadhuis motie. Het woord spugen komt niet van mij, maar uit de krant. Dat geeft nog maar eens aan hoe sterk de minachting is voor een bestuurder die prut praat omdat het hem persoonlijk voordeel oplevert, chapeau Algemeen Dagblad.

“Onzin. Nergens voor nodig.’’ Als er kinderen voorbij komen banjeren, dan draait hij zich wel even om. ,,Als mijn eigen kinderen van een schoolreisje thuiskomen heb ik ze echt nog nooit horen zeggen ‘ik zag iemand roken’, die letten op heel andere dingen zo’n dag.’’”

Laten we even vergeten dat je met zo’n halfgaar argument het politieke debat niet wint en naar het huis van vader Rob fietsen. Je kunt ’s avonds ook een paar sigaretten minder roken in de tuin en wat meer naar je kinderen luisteren, papa. Je rookt thuis toch wel buiten hé?

Ga je op schoolreisje naar het stadhuis om onze democratie van dichtbij in actie te zien, krijg je een gratis les in de beperkingen van de democratie. Gek hé, dat scholen worstelen met de invulling van de burgerschapslessen. Oh wacht, daar wordt ook met twee maten gemeten. Die bladzijde waarop staat “heb uw naaste lief” scheurt minister Slob (Christenunie) vast uit zijn bijbel voor hij zijn hetze tegen het islamitische Haga college begint.

Zoals gewoonlijk zoeken politici de definitie op het scherpst van de snede. Kan ik ook. Een kantoor is een kantoor, zelfs als het een tuin is. Vandaar kantoortuin. Daarnaast met het broeikaseffect werken we over vijf jaar allemaal buiten. Ontken het maar niet.

Waar is burgemeester Aboutaleb als je hem nodig hebt? De man die letterlijk alles verbiedt, honden, haloween en demonstraties,  is ineens wel erg stil. Tijd voor de gekozen burgemeester.

—

Na-ijlend

De vreugdevuren in Scheveningen werden gedoogd. Nu wil iemand een gedooghoekje voor rokers in de de binnentuin van het Rotterdamse gemeentehuis. Als de overheid iets moet gedogen is het wel 14-jarige kinderen ’s avonds op een schommel te laten zitten. Waarschijnlijk werken politici als BOA (bijzonder opsporingambtenaar en dus geen echte agent) voor ze in de politiek terecht komen. Daarom dus de terreur van holle bolle staatsgijs die zich volvreet.

Kopfoto gemaakt door Mathew MacQuarrie, gevonden on Unsplash en Micheile Henderson @micheile010 // Visual Stories [nl], gevonden op Unsplash. Afbeeldingen zijn bewerkt en gecombineerd.

Kogelkaart van Rotterdam

Leave a reply

Prijsschieten in de Maasstad waar slechterikken machtig zijn omdat de goeien het kwaad niet serieus nemen.

Ruwweg zijn er twee visies. Of de rechten van het individu winnen of die van de gemeenschap. Beiden kennen hun prijs.

Terug naar de basis. Iedereen wil veiligheid, voorspoed, maar vooral een beter leven voor de kinderen – statiegeld even uitgesloten. Tenzij jullie voor zijn. Verstandig, maar bovenal een vuurpijl die helder toont wat telt: onze kleine kikkers, ons kroost, de generatie die na ons komt.

Mensen die een salaris krijgen omdat ze voor het Openbaar Ministerie werken, begrijpen dat perfect. Daarom verkoopt het OM zoveel aflaten. Succes kent geen ondergrens (qua afkoop). Kunnen hun kinderen in de juiste buurt opgroeien. Voor nu, dus wel een beetje opschieten met die groeispurt. Fout, ze snappen er geen hout van. Hou je van je kinderen, zorg je voor hun hart. Dat is de grootste schat in hun leven, jouw [ongeboren] kleinkinderen. Hoe moeilijk kan het zijn? Ooit verkeerde je in dezelfde situatie. Ergens missen we gezamelijk de afslag. Tegenwoordig telt drie maanden harder dan drie generaties.

Als je al dacht dat het hier erg is, het kan nog veel gekker. Twee jaar geleden is een medewerker van het televisieprogramma Narco’s doodgeschoten in Mexico. Een lokale vriendje van de voor eeuwig opgesloten drugscrimineel El Chapo verzucht dat het jammer is dat Netflix geen toestemming vraagt aan het kartel.

In onze niet-aflatende angst voor terroristen wordt het ene burgerrecht na het andere geschrapt. Dat maakt de Westerse wereld niet veiliger. De gemiddelde vuur- en verderfterreur-zielepoot wil de aarde niet ombouwen in een roodgloeiende, alles-verzengende, radioactieve vuurbal. Stom plan, dan hoort niemand je meer de enige echte waarheid preken. Terroristen kunnen niet winnen, maar dat weigeren ze te begrijpen.

Er is niet echt een definitie van terrorisme dus wat denk je van ellende voor anderen omdat terroristische-ik vind dat ikke groot gelijk hebpt? Zeg niet dat je iets anders verwacht. Een betere beschrijving is duurzaam ontwrichten van de dingen die terroristen haten. Dat is zo ongeveer alles, maar vooral plezier, geluk, liefde, anderen, vrouwen, familie en onze kinderen. Dat ze meer dan alles zichzelf haten, komt niet in hen op.

De wereld is vol duivelse lui die smeek-doen-dromen van keiharde botsingen met anderen. De meeste mensen willen van niets weten. Dat lukt aardig omdat wij, de preciezen, op strategische momenten onze ogen sluiten. Kunnen de pragmatisten even buiten spelen en de rommel opruimen. Alles heeft zijn prijs, zelfs oogkleppen die levenslang in de uitverkoop zijn.

Ovidio Guzman, de zoon van El Chapo, is gearresteerd in Mexico. Ovi wordt dezelfde dag bevrijd. Niet vrijgelaten, maar bevrijd. Zijn criminele vrienden zijn boos en bestormen de stad met militaire wapens. Hier en daar steken ze de boel in de brand om hun criminaliteit kracht bij te zetten. Medelijden met politici doe ik niet aan. Toch betrap ik me erop dat ik nadenk over de positie van Andres Manuel Lopez Obrador. De Mexicaanse president zegt dat El Junior “vrijgelaten” is om verdere slachtoffers te voorkomen. Voor een dag.

Ff doorpeinzen en het is simpel. Dan had Obrador maar geen president moeten worden. Met de titel komt salaris en verantwoordelijkheid. Nadenken dus. Als politicus is het makkelijker voor de camera’s te gaan met blozende babies dan rekenschap afleggen over een bloedbad en dus wordt de boef vrijgelaten.

Muur of geen muur, Mexico stikt van de Amerikaanse commandos en oud-commandos. Normaal is een telefoontje naar Washington genoeg om Ovi binnen 15 minuten zonder bloedvergieten op te laden en te exporteren richting “veiligheid”. Dat het niet gebeurt, heeft minder te maken met het opgeven van nationale autonomie dan je denkt. Na de Koerdische krankzinnigheid in Syrie heeft de wereld het laatste restje vertrouwen in de huidige beleidsmakers van de Verenigde Staten verloren.

Rotterdam heeft het

Voor rondvliegende kogels kun je ook in Rotterdam terecht. Al jaren. Vorige maand een vuurgevecht bij het winkelcentrum hier om de hoek. De criminelen zijn bewapend met AK-47’s, niet echt een slimme keuze. Die dingen zijn lang, zeg twee 1.5-liter statiegeldflessen plus 20 procent én luidruchtig. Vandaar dat de politie nu zoekt naar boeven met een piep in hun oor. Leuk dat wij onze privacy inleveren voor digitale opsporingsmethoden, maar wat als dat geen zin heeft? Aan de andere kant, misschien moet ik niet klagen. Blij dat de gangsters geen UZI’s hebben, zeg maar een douchekop die 600 kogels per minuut kan afschieten.

Een paar jaar geleden fiets ik naar huis na een gezellige zaterdagavond. Als ik het spoorviaduct bij Hofplein onderdoortrap, zie ik twee politiewagens de weg gedeeltelijk blokkeren, net voor de rotonde. In gekruiste formatie staan vier agenten met getrokken wapens als een personenwagen met bloedvaart komt aansjeezen. Die agenten kunnen op dat moment onmogelijk hun wapen gebruiken. De vrouwen en mannen die hun leven voor ons wagen, staan in elkaars verlengde – en dus wederzijds in de vuurlinie. Het passerende publiek is ook niet veilig. Dat is pas bluf. Memo aan mezelf: nooit meedoen met het open politie-pokertoernooi.

Gelukkig zijn de inzittenden van de auto sullen eerste klas – dat zijn criminelen meestal. Ze remmen in plaats van het stuur naar rechts te trekken en voor de opening te gaan die geblokkeerd wordt door een agent. Uitstekende keus!

De schietpartij vorige maand bij het Alexandrium in Rotterdam is niet de eerste daar, maar de zware bewapening en wild-west taferelen zijn een nieuw dieptepunt in crimineel Nederland. Vorig jaar is op klaarlichte dag in de wijk Kralingen een man in zijn auto neergeschoten. Tijd om uit te zoeken hoe vaak schietpartijen voorkomen in de Maasstad. Vervolgens ga ik wat anders doen.

Afgelopen weekend zijn er vanzelfsprekend weer schietpartijen in Rotterdam. Het zal wel. Tot ik de foto’s zie. Watte? Da’s onder het slaapkamerraam van mijn maat! We praten over centimeters. Gelukkig is hij OK, maar ook daar?

Hoogste tijd om eindelijk aan de slag te gaan en ontdekken hoeveel er nu echt geschoten wordt in Rotterdam. Het is lastiger dan je denkt. Een melding is niet altijd een schietpartij. Uitlaten met een gaatje erin knallen ook. Toch heb ik binnen dertig minuten 43 schietpartijen verzameld over het afgelopen jaar. Op zeer ontwetenschappelijke basis weliswaar, als ik beter zoek vermenigvuldigt het aantal gegarandeerd. En dat zijn nog alleen maar vuurwapens. Hoogste tijd voor een kaart.

Kogelkaart van Rotterdam over de periode oktober 2018 – oktober 2019. De lijst met locaties staat aan het einde van dit artikel. (kaart: Google)

Het lijkt zo logisch, incident en de burgemeester sluit het pand een tijdje. Het lost niets op. Echt veiliger wordt het er niet door en voor de rechtsstaat werkt het averrechts. Daarnaast reik je malafide ondernemers een blauwdruk hoe de concurrentie uit te schakelen. Handig is het alleen voor de burgemeester. Niet nadenken, dicht die tent, scheelt een boel lastige vragen.

Wie nog minder oplossen, zijn stadswachten. Misdaad kun je niet uitroeien, wel een zware slag toebrengen. De wijk hier wordt de komende jaren letterlijk opgehoogd. Dat gaat gepaard met parkeerproblemen. Graafmachines en gaten nemen nou eenmaal veel ruimte in. Jaren niet gezien maar ineens zijn ze er weer, stadswachten. De beedigd burgers ruiken een buitenkans, makkelijke parkeerboetes om hun bestaan te rechtvaardigen. Liefst nadat iedereen thuis is en de zon onder. Na de teleurstelling flitst “wat?” door mijn hoofd. “Ze rijden in duurdere auto’s dan de politie!”

Knalkaart van Rotterdam met gemeentegrens. (kaart: Google)

Terug naar het begin, iedereen wil een goed leven voor zichzelf en een beter leven voor de kinderen. Dat stadswachten bonnen moeten schrijven is niet hun schuld, maar een gevolg van het systeem dat politici hebben opgetuigd. Schaf het circus af en koop van het geld echte politieagenten – onbetaalbaar. Rotterdam heeft 500 stadswachten, dat is snel scoren.

Toch ga ik niet in de politiek. Pablo Escobar doet dat wel voor een blauwe maandag. Mocht hij er al iets van leren, geeft hij het niet aan zijn netwerk door. Voor kleine Chapo is het voorbij, de knaap is een levend spook. Niet slim, politici in hun hemd zetten. Laat die arrestatie gebeuren. Ontsnap en de gevangenisdirecteur krijgt de schuld, niet de president. Nu is de jacht kort en voorspelbaar. ’s Avonds vertelt de regeringswoordvoerder op TV dat het ‘helaas’ gehaktdag is omdat baby boef zich niet overgeeft. Komt dat even goed uit. Overigens leidt wel-overgeven niet tot een andere uitkomst. Oeps. Boeven zijn dommer dan politici, maar wat nou meer tranen oplevert?

—

Bijlage: lijst van incidenten, gemarkeerd op de kaart.

  • 18 oktober 2018, Willem Ruyslaan. Slachtoffer (64) schietpartij Rotterdam is bekende van de politie (Telegraaf)
  • 28 oktober 2018, Rechthuislaan. Rotterdammer (32) overleden bij schietpartij Katendrecht (Algemeen Dagblad)
  • 10 november 2018. Paul Krugerstraat. Getuigen schietpartij Paul Krugerstraat gezocht (Politie)
  • 18 december 2018, Beukelsdijk. Ontzetting en ongeloof op… (Trouw)
  • 26 december 2018, Bajonetstraat. Politie schiet gericht na schietpartij in Rotterdam, man gewond (Hart van Nederland)
  • 01 jan 2019, Nieuwe Binnenweg. ‘Rapper Feis doodgeschoten na ruzie om omgestoten drankje'(NOS)
  • 08 februari 2019, Boermarke. Mannen aangehouden na schietpartij in Rotterdam (Telegraaf)
  • 14 februari 2019, Oostervantstraat. Schietpartij Oostervantstraat: verdachte meldt zich bij politie (Politie)
  • 16 februari 2019, Toscalaan. Schietpartij Toscalaan, twee verdachten aangehouden (Politie)
  • 26 februari 2019, Pascalweg. Twee verdachten aangehouden na schietpartij Pascalweg (Politie)
  • 20 maart 2019, Oranjeboomstraat. Dodelijk slachtoffer Oranjeboomstraat is 46-jarige man (Politie)
  • 20 april 2019, Van Speykstraat. Man in been geraakt bij schietincident (Algemeen Dagblad)
  • 01 mei, Beukendaal. Man gewond na schietpartij in Rotterdam, vier mensen opgepakt (Hart van Nederland)
  • 03 mei 2019, Essenburgsingel. Gewonde bij schietpartij op de Essenburgsingel (Algemeen Dagblad)
  • 06 mei 2019, Ramlehweg. Rotterdamse buurt opgeschrikt door schietpartij: ’Begin net met eten’ (Telegraaf)
  • 09 mei 2019, Plantagestraat. Beschieting huis in Rotterdam-Kralingen: ‘We hoorden twee harde knallen en toen nog een reeks’ (Omroep Rijnmond)
  • 12 mei 2019, Joubertstraat. Wie herkent deze Golf GTI? (Politie)
  • 16 mei 2019, Putselaan. Schoten gelost op Putselaan in Rotterdam-Zuid (Omroep Rijnmond)
  • 21 mei 2019, Allard Piersonstraat. Gewonde bij schietpartij Rotterdam (Telegraaf)
  • 30 mei 2019, Beukelsdijk. Rotterdammer (27) gewond bij schietpartij Beukelsdijk; twee verdachten opgepakt (Algemeen Dagblad)
  • 31 mei 2019, Jagthuisstraat. (Politie)
  • 03 juni 2019, Putselaan. Putselaan in Rotterdam opnieuw toneel van vuurwapengeweld (Omroep Rijnmond)
  • 09 juni 2019, Heitkamp. Man lichtgewond na schietpartij; verdachte opgepakt (Algemeen Dagblad)
  • 10 juni 2019, Waldeck-Pyrmontlaan. Meerdere schietpartijen in Rotterdam (Telegraaf)
  • 27 juni 2019, Bergweg. Poolcafé en woning kort achter elkaar beschoten (Omroep Rijnmond)
  • 06 juli 2019, Slamatstraat. Slachtoffer schietpartij Rotterdam overleden. (Telegraaf)
  • 06 juli 2019, Strevelsweg. Schietpartij op de Strevelsweg: autoruit sneuvelt (Algemeen Dagblad)
  • 11 juli 2019, Nieuwe Binnenweg. Jonge vrouw gewond bij schietpartij Nieuwe Binnenweg Rotterdam (Omroep Rijnmond)
  • 10 augustus 2019, Putselaan. Twee gewonden bij schietpartij in Rotterdam-Feijenoord (Omroep Rijnmond)
  • 20 augustus 2019, Transvaalstraat. Woning beschoten in de Transvaalstraat, schutter ten val met scooter (Algemeen Dagblad)
  • 23 augustus 2019, Brede Hilledijk. Ruzie Rotterdam-Zuid ontaardt in schietpartij: man in rug geschoten (Algemeen Dagblad)
  • 09 september 2019, Tochtstraat. Schietpartij Rotterdam-Noord, wel kogelhulzen geen slachtoffer (Algemeen Dagblad)
  • 10 september 2019, Alexandrium. Kogelgaten tot aan overkant Poolsterplein: ‘wonder dat niemand gewond raakte’ (Omroep Rijnmond)
  • 12 september 2019, ’s Gravendijkwal. Ruzie in Rotterdam loopt uit de hand: vier mannen beschoten (Hart van Nederland)
  • 21 september 2019, Papendrechtstraat. Schoten gelost in Papendrechtstraat, meerdere hulzen gevonden (Omroep Rijnmond)
  • 29 september 2019, Nieuwe Binnenweg. Drie aanhoudingen voor schietpartij Nieuwe Binnenweg (Politie)
  • 18 oktober 2019, Schieweg. Rotterdamse sauna beschoten, dader gevlucht (Omroep Rijnmond)
  • 24 oktober 2019, Mathenesserdijk. Gewonde na schietpartij in Rotterdam spoorloos (Telegraaf)
Kopfoto: Op de sterfdag van mijn moeder met de familie naar de Euromast en een mooi Rotterdams plaatje geschoten met tram en politieboten. Overigens is het in de provincie niet veel veiliger. Mijn nichtje kan niet buitenspelen omdat criminelen elkaar in de straten beschieten en achtervolgen tot aan het politiebureau. Zelfs boeven houden van de politie.

Kopzorgen Voor de Kleine Beurs: VGZ’s Woekerpolis 2.0

Leave a reply

275 euro om een eigen risico van 385 euro te verlagen tot 50 euro?

De Rotterdampolis van VGZ is een zorgverzekering bedoeld voor mensen met een laag inkomen, bijvoorbeeld een bijstandsuitkering. Het lijkt aantrekkelijk omdat de gemeente haar naam eronder zet, er allerlei brieven over stuurt en een bijdrage levert. Deze is overigens marginaal: EUR 10,= maar alleen als je de aanvullende verzekering kiest. Ook VGZ is de beroerdste niet en geeft 12 euro korting waardoor de verzekering geen 188,43 maar 166,33 euro kost.

Bij het doorkijken van de polis tijdens een vrijwilligersspreekuur valt mij op dat het eigen risico van 385 euro “herverzekerd” wordt. Dat vind ik al een opvallende constructie, maar als ik de maandpremie van EUR 22,92 zie om het eigen risico te herverzekeren, krijg ik een rolberoerte. De hoogte van die roofzuchtige verzekeringspremie wordt pas op het laatst duidelijk als je jezelf aanmeld.

Reken even mee: 12 * EUR 22,92 = EUR 275.04

Je betaalt dus 275 euro om een risico van EUR 385 af te dekken. Dat is geen verzekering maar een woekerpolis. Het wordt nog erger, het eigen risico is niet nul, maar EUR 50,=, dat is nadat je al 275 euro gedokt hebt.

Anders gezegd is dat per maand 22,92 om maandelijks een bedrag van 27,92 te verzekeren.

Geen 188 euro maar 166 dankzij de gemeente Rotterdam en VGZ. Of het een koopje is moet je zelf beslissen.

Als je er over nadenkt wordt het nog erger. Iemand met een kleine beurs, die geen zorgkosten heeft, betaalt toch 275 euro om het eigen risico af te kopen.

Iemand die EUR 100 zorgkosten in een jaar heeft, betaalt EUR 50,- eigen risico en EUR 275 herverzekeren eigen risico. Totale kosten EUR 325 voor een risico van EUR 385. Het verschil is nog maar EUR 5 per maand. Dit kan nooit de bedoeling zijn. Heeft Rotterdam lopen slapen toen ze het contract afsloten of probeert VGZ haar klanten een oor uit te draaien (speciale combinatiebehandeling) met de woekerpolis 2.0?

Herverzekeren van het eigen risico is vooral gezond voor de portemonnaie van VGZ (bron: zorgverzekering en vergoedingen 2019 VGZ Rotterdampakket)

Als je minder dan 325 euro aan eigen risico verwacht is de VGZ Rotterdampolis niets voor jou. Anders waarschijnlijk ook niet. Tandartskosten zijn maar tot 500 euro verzekerd en bij het Ikazia ziekenhuis kun je met je VGZ Rotterdampakket de rest van het jaar ook niet meer terecht. En da’s nog maar het begin. Wordt vervolgd, eerst even kijken of pilletjes tegen rolberoerte in het pakket zitten.

Meeverzekerd, betalen in termijnen met vijf euro korting is een betere omschrijving. ((bron: zorgverzekering en vergoedingen 2019 VGZ Rotterdampakket)

Kopfoto gemaakt door Helloquence, gevonden op Unsplash.

Conservatief Kamerlid Martin Wörsdörfer Kronkelt voor Kaartje

Leave a reply

“Ich will dass ihr mir vertraut
Ich will dass ihr mir glaubt
…
Ich will eure Stimmen hören”

Mijn leraar Duits zei altijd: “stop mit Duitse Brotchen Backen.”
Nou snapfch ich Sie Ihnen auch ofzo. Moeder!

Twee jaar geleden kopte het Algemeen Dagblad nog dat “bijna één op de vijf kinderen in Rotterdam leeft in armoede.” Inmiddels is het 2019 en worden kaartjes voor het optreden van Rammstein in de “originele” Kuip door de havenstad weggegeven aan geselecteerde kamerleden. Mijn vraag is natuurlijk niet “waar doen ze het van?”, maar hoe Rotterdam aan die onmogelijke kaartjes komt en hoeveel overwerk er aan de desbetreffende ambtenaar is betaald voor het -met of zonder slaapzak- in de rij liggen. Of heeft de gemeenteraad gedreigd met degradatie van het concert naar het Sparta stadion? Sappig pre-schandaal, mogelijk, misschien. Toen het concert gepland werd, was de herrijzenis van de neo-Griekse voetbalclub nog geen feit.

Over die zielige kindjes hoef je je geen zorgen te maken. Stichting Verre Bergen pompt 24 miljoen in het nieuwe Feyenoord stadion onder voorwaarde dat het buurtkroost af en toe mag meekijken. Voor iedere oplossing is er een passend probleem. Ook weer geregeld.

GroenLinks-Tweede Kamerlid Lisa Westerveld en fan van de 65+ rockband, zou graag willen maar gaat niet omdat een “inhoudelijke reden” ontbreekt. Misschien had mevrouw moeten zeggen “omdat het niks met mijn werk te maken heeft” en Rotterdam om opheldering moeten vragen waarom mijn stad die kaartjes ueberhaupt (de rockers komen uit Duitsland) aanbiedt. Soit.

In ons appartementencomplex hebben we een duivenplaag. Een van de buren heeft haar overleden moeder beloofd goed voor vliegende ratten te zorgen. Twee broden en een kilo vogelvoer, drie maal daags, is nogal overdreven. Vandaar dat mijn liefde voor dieren op dit moment nogal mager is. Behalve die verdwaalde ijsbeer (Engels) in Rusland dan.

Toch wil ik een lans breken voor de Partij voor de Dieren. Een kaartje is een geschenk en je bent als politicus de pineut als je het wel aanneemt maar niet vertelt of andersom. Dat snap ik Algemeen Dagblad. Wat ik niet begrijp is dat volgens het artikel “daarom” Esther Ouwehand niet gaat. Zelf formuleert ze het anders. “Mijn stelregel is: als ik ergens heen ga, betaal ik mijn eigen kaartje. Ik vond de uitnodiging hartstikke lief, maar ik ga niet.” Er staan geen aanhalingstekens om het woord “daarom”, dus het is geen letterlijk citaat, wel misleidend.

Schijt aan alles

Die accentverschuiving had beter gepast bij de reactie van VVD-Tweede Kamerlid Martin Wörsdörfer. Het lukte de liberaal niet om een kaartje te kopen. Dankzij de stad waar altijd gewerkt wordt, gaat hij toch. Kan hij genieten van de muziek die zo lekker pompt. En – voor en na – netwerken met Maasstedenaren die én zijn muzieksmaak delen én een kaartje hebben gescoord én hier en nu “toevallig” worstelen met de MKB-problematiek waar het VVD kamerlid zich “gelukkig” mee bezig houdt. En er nog over willen praten ook. Hard kunnen schreeuwen is ook wel handig.

Een citaat uit het Algemeen Dagblad. “We moeten niet denken dat het alleen maar lol is. Worsdörffer appt nog: ,,Ik kan daar netwerken en met de gemeente spreken over MKB en winkelleegstand. Maar voor en ná het concert ga ik netwerken, niet tijdens!’’” We? Majesteitsmeervoud? Ach gut.

“Een keer per jaar, niet meer maar ook niet minder[!], neem ik een uitnodiging aan die niets met mijn werk te maken heeft. Je wil mensen helpen en er wordt aan alle kanten aan je getrokken. Iedereen probeert je te beinvloeden en ik zeg altijd nee, behalve die ene keer. Dit jaar is het Rammstein. Heeft niets met mijn werk te maken en ik begrijp de keuze van de gemeente Rotterdam niet, maar ik ben superfan dus ik ga. Pak en stropdas laat ik thuis. Ik zing de hele avond uit volle borst mee. Erg vals trouwens. Paar biertjes, LOL, en gewoon met iedereen kletsen. Ik heb al een hotelletje geregeld en de dag erna wandel ik brak en anononiem door de havenstad. U hoeft het niet met mij eens te zijn, maar een keer per jaar gun ik mijzelf dat pleziertje, zeker als het AD wel kritisch is op de dieren- maar niet op de ondernemerspartij. Twee buitenkansjes in een klap.”

Kijk, daar zou ik respect voor hebben. Heiligen bestaan niet. Een man in de politiek die zich soms een trekpop voelt en een keer per jaar losgaat, is net een echt mens. Als je verder zuiver op de graat en eerlijk bent, zal niemand jou dat pleziertje ontzeggen. Wauwelen dat je om middernacht met een piep in je oren de parkeerplaatsenproblematiek, eerste straat rechts van de Coolsingel bespreekt met bezoekers die je toevallig aanklampt? Verkopen is ook een vak. Waarom stemmen ondernemers eigenlijk VVD?

Kopfoto gemaakt door Yvette de Wit, gevonden op Unsplash.

Waarom heeft Rotterdam geen Skyline van Lego?

1 Reply

Het silhouet van de Maasstad spreekt boekdelen, zelfs de politie plakt ze onder haar berichten. Het aanzien van een paar wereldsteden is vereeuwigd in Lego. Rotterdam moet de volgende zijn.

Als ik een professionele klik-lokjournalist was, had de kop wel iets geluid in de trant van “GJ VERLIEFD! OP EEN MODEL!! TOPMODEL!!! ZEER KANSRIJK!!!! (Lego bouwpakket van 100 euro)” Oeps. Hahaha.

Na mijn exposé over het socialisme dat bouwmarkt Gamma regeert, sputterden jullie dat ik een te gemakkelijk doelwit had gekozen. Mijn antwoord: Q.E.D. In goed Nederlands: bewezen hetgeen bewezen moest worden. Maak je geen zorgen, de voorbeelden liggen voor het oprapen. Neem de blauwe smurfensupermarkt waar de manager gezellig een ontspannende welkomsthaag van nicotinerook bij de ingang creeert terwijl Mama met haar kostbare kroost om half zes nog even snel boodschappen komt doen. Moet kunnen, de sukkels kopen toch wel.

Hét profiel van dé stad. (afbeelding e-mailbericht van de politie)

Zelf ben ik gevlucht naar een anti-altijd-actie supermarkt want bij Albert Heijn wordt je bedolven onder de vragen. Nee ik wil geen nep-tatoes. Ik heb ook geen geld om de tuin een half dozijn verdiepingen op te hogen dus laat dat groentetuintje maar. Dinosaurussen zijn meer iets voor Ross uit Friends en met een stuntelige poster maakt de officiele partner van het Nederlands vrouwenelftal er zich wel erg makkelijk vanaf. Net of het bijzaak is. En dan zeggen mensen nog dat ik sarcastisch ben. Overigens moet je tegenwoordig wel zelf bij Appie je bonuskaart en flessenbon scannen. Tot zover deze aflevering van de full-service supermarkt die haar klant begrijpt.

Stel je bent in 1890 geboren en leeft tot de rijpe leeftijd van 80. Dan heb je wat meegemaakt, letterlijk. Op je 13e, toen je in de touwslagerij werkte, vloog het eerste vliegtuig. Een paar dagen na de laatste herziening van je testament bereikte de eerste mens de maan. Vroeger zeiden ze overigen “eerste man”, maar ik ook vind “eerste mens” geen vooruitgang.  De wereld stond in 1969 in brand maar op de maan viel niets te halen dus werd Facebook opgericht. Inmiddels staan Jeff Bezos, vader van Mark Zuckerberg en Markie’s halfbroer Elon Musk in vuur en vlam als het over de ruimte gaat. Over nepnieuws gesproken.

Vroeger was alles beter. Mini-mij kreeg tenminste nog Berenbootstickers bij de lokale supermarkt. Geen idee wat de actie van de dag is, maar een tijdje geleden kon je sparen voor insectenplaatjes. Het werd een groot succes. Zou een van die supermarketing-kangoeroes er aan hebben gedacht iets te verzinnen rond de vijftigste verjaardag van de eerste maanlanding? Het haalt het niet bij de uitvinding van het ademhalen, fikkie stoken of het wiel maar is toch supergaaf. Kinderen zouden voor zo’n actie in vuur en vlam staan. Waarschijnlijk verdienen supermarkten te makkelijk hun geld, het zijn tenslotte geen bouwmarkten. Wat een gemiste kans.

Toen ik klein was, zeg maar de tijd van Stranger Things, had je een sociaal netwerk dat buiten spelen heette. Op regenachtige dagen was er Kuifje, het stripblad met de rare slagzin: voor de superjeugd van 7 tot 77. Mijn broer en ik knutselden ook graag met Lego. Altijd dik verwend door ons Pa en Ma want we hadden er bergen van. Onlangs zag ik op de verjaardag van mijn nichtje hoe Lego veranderd is. Vroeger was het geweldig, nu is het supergaaf. Lego is niet zozeer vernieuwd, gelukkig maar, als wel uitgebreid. Naast de klassiek lol – Mama die met blote voeten op een scherp blokje trapt (kinderen zijn slecht en dienen met harde hand opgevoed te worden tot monddode, gehoorzame en bovenal consumptieve en productieve burgers) – is kindergeluk nu thematisch gerangschikt op de meest fantasietischtische manier. Het spectrum loopt van Harry Potter tot Star Wars met hier en daar een dotje [magisch] realisme. De Saturnus V raket is er zoeen. Een meter hoog in schaal 1:110. Waarschijnlijk dachten ze dat het bijgeleverde maanlandertje niet indrukwekkend genoeg was dus hebben ze die van de week apart uitgebracht. Wat een supermodel! GJ is zwaar verliefd. Niet de slimste thuis (of de mooiste), wel de leukste en dit keer schat ik mijn kansen hoog in. Er is wel een wachtlijst voor het bouwpakket van 100 euro. En maximaal twee per persoon.

Wat geef je een man die meer gereedschap heeft dan ik? Eerst zijn naam, het is mijn broer die nog even heeft voor hij 77 wordt. Hij kreeg een piratenschip van Lego, hartstikke gaaf. Het stond fier te pronken naast de Legocollectie van zijn oogappel, zeg maar jong geleerd, oud gedaan. Soms is het ook zo dochter, zo vader, als in The Upside Down, u weet wel. Zijn zeeroversboot lag aangemeerd naast haar catamaran die trouwens niet in het beste schuim-der-zeven-zeeen kleurenpatroon was geverfd. Als kleine piraten vader worden, kan ineens alles. Broer is het overigens wel met mij eens dat de Apollo 11 maanlander keigaaf is. Meteen mijn Whatsapp profielfoto veranderd en wat rondgeneusd in de Legowebwinkel. Linkje van de Millenium Falcon doorgestuurd naar een vriend met de vermelding dat ondanks het prijskaart van bijna duizend euro, het Star Wars vliegtuig 7.500 stukjes heeft en prima aan het plafond kan. Mag ik doen als het zover is. Daarom heb ik al dat gereedschap.

Sommige dingen, neem “superheld Voltron” – geen idee wie het is – kunnen mij niet echt boeien. Bij het zien van de contouren van Londen ging mijn hart letterlijk sneller slaan. Lego heeft nog meer steden in de aanbieding zoals New York en Las Vegas. Shanghai en niet de Chinese hoofdstad Beijing, is ook een logische keus.

Leuke website, goede prijzen, als je verkoper bent, maar een brandende vraag wordt niet beantwoord. Hoe kan een zielloos Sin City nu haar eigen Lego-skyline hebben en mijn stad met herboren hart niet? Voor je begint dat het Amsterdam moet zijn, twee dingen. Als Shanghai je de mond niet snoert, denk eens aan die film van Dick Maas. Amsterdamned werd in Utrecht opgenomen. Een en een is twee, ook daarom dus Rotterdam.

Als kleine blogger doe ik mijn best om onze havenstad onder de aandacht te brengen. Kost je soms een paar centen, zoals in het geval van mede-Rotterdammer Sylvester Lobé, zelfbenoemd amateurfotograaf die 1,000 euro wilde voor wat geleden schade en juridische kosten omdat ik een foto van hem gebruikt had. Waarschijnlijk wilde pappa Lobé wat leuke Lego voor zijn kids met kerst kopen. Mijn fout, ik dacht dat het mocht. Tweederde voor Sylvester Lobé en de rest voor Dirk Jan Dijkstra, zijn juridisch adviseur die (mij) 250 euro per uur rekent vanwege no-cure, no-paydiensten. Ondanks dat ik de heer Lobé en per cc adviseur Dijkstra er op wees dat de eiser waarschijnlijk zelf het auteursrecht van architect Ben van Berkel schendt, volhardde de “amateurfotograaf” in zijn standpunt dat hij schade geleden had. Zelfs een vriendin die juridisch meesterbrein is, kon daar niets aan veranderen.

Mijn reisverslag over Rio was gelukkig succesvoller, ondanks dat het maar een “echte mannenfoto” bevatte. Zelfgemaakt hoor. Het is niet moeilijk om in hartje winter heimwee naar het carnaval in Rio de Janeiro te hebben, daarom was ik verbaasd dat bij thuiskomst mijn lijst met verhalen over ons Rotterdam in de buitenlandse pers het meeste indruk maakte.

Dat de Maasstad zichzelf ondanks, en niet dankzij, de ondersteuning van de gemeente verkoopt, ontdekte ik later in een krantenartikel. Ambtenaar Dorknoper pochte dat het zo lekker goedkoop was om buitenlandse journalisten te ontvangen.

Rotterdam is nog steeds hot en dat is goed voor ons allemaal. Maar Rotterdam is ook dé stad waar gewerkt wordt dus aan de slag en regel die Lego skyline van/voor onze Maasstad! In een doos die net iets groter is dan die van New York of Shanghai.

Dat van die gierige ambtenaar is geen grap. De kost gaat voor de baat. Investeer in Rotterdam en ben slim. Koop meteen een stapel Lego als relatiegeschenk. Volwassenen halen hun neus zogenaamd voor kinderspeelgoed op terwijl ze vechten om de Hollandse huisjes uit de business class van onze nationale blauwe vliegvogel. Ik bedoel maar.

Zeg gewoon dat Rotterdam niet aan relatiegeschenken doet maar wel een kindvriendelijke stad is. “Of de bezoeker er een voor zijn kinderen of misschien nichtje of neefje wil? “Ja, twee kan ook. Geen probleem. Nog zin in een afzakkertje?” Zo doe je dat!

Noch mijn geliefde Antwerpen, Tokyo of zelfs Rio met het iconische beeld van Christus de Verlosser hebben een Lego skyline. De beste manier om te bewijzen dat Rotterdam nog fantastischer is dan al die buitenlandse krantenkoppen zeggen is die ultieme iconische Lego-skyline. Aan de slag dus. Zullen we zeggen 2020?

Als ras-import Rotterdammer reken ik jullie [gemeente Rotterdam] geen kosten aan voor dit idee, maar ons Witte Huis moet wel onderdeel van de set zijn. Zie dat maar als boetedoening voor jullie zotte plan om tijdens de bouw van de spoortunnel de wijnhavenpanden te slopen. Hoe weinig hart kun je [over]hebben? Over de Euromast zeg ik niets, die proppen jullie er toch wel in.

In het geval mijn Maasstad de hele produktie opkoopt, een is er voor mij. Stuur maar door. Geen twee, mijn broer geeft niets om Rotterdam. De gemeente beheert de GBA (gemeentelijke basisadministratie) dus jullie hebben mijn adres. Ik weet dat Rotterdam hard lobbyt om het songfestival naar de Maasstad te halen. Voor mij hoef je het niet te doen, maar het is wel het perfecte moment om de Lego skyline te presenteren. Eindelijk een echte winnaar!

—

PS Albert Heijn: Lego heeft ook een speciale set van “The Upside Down.” Zeg het maar even. En nee de Smurfen zijn niet koel meer. Doe dan tenminste de Power Puff Girls. Oeps, sorry, maakt Lego trouwens ook.

Kopfoto gemaakt door Michiel1972, gevonden op Wikipedia.

Competitie in Kringloopland

Leave a reply

Gemeentelijke kringloopwinkel Piekfijn schijnt niets te leren van Opnieuw & Co, letterlijk en figuurlijk een grote concurrent die een paar meter verderop neergestreken is.

Natuurlijk is het interessant om een analyse van de meest succesvolle bedrijven ter wereld te maken, maar is het ook realistisch als aandelenanalisten al bijvoorbaat gaan stijgeren als het kwartaalresultaat afwijkt van hun voorspelling in plaats van andersom? Sowieso, als een man 150 miljard (1) kan verdienen in twee decennia, is er dan niets mis met de veelgeprezen marktwerking?

De wet van vraag en aanbod geldt ook voor het ‘laagste’ segment en is daar veel beter observeerbaar. Al jaren haal ik bierglazen bij de kringloopwinkel. De voorraad was inmiddels ver geslonken en ik ging weer eens langs.

On-Rotterdamse Treurigheid

Schandalig, restanten “tweedehands verf” voor een euro kilo. Nieuwe verf is net zo gek, twee euro per kilo. Ooit van de Action gehoord, Piekfijn?

Tot voor kort had de gemeente het monopolie in de stad en ik moet zeggen, die kringloopwinkels zijn een van de weinige schandvlekken op het blazoen van mijn Maasstad. Bij Piekfijn liggen de prijzen hoog, 140 euro voor een tweedehands fiets iemand? Marktplaats is goedkoper. Een ander voorbeeld: een strijkijzer zonder snoer voor 10 euro, ronduit belachelijk en nog gevaarlijk ook. Je moet er zelf het snoer opzetten en weten dat je daar met linnen omkleed kabel voor gebruikt vanwege brandgevaar. Een plastic snoer smelt meteen als het met een heet strijkijzer in aanraking komt. Voor je het weet heb je kortsluiting of brandt je huis af.

Nadat ik het snoer gezien had, liep ik langs de electronica, de handelswaar leek lukraak in een hoek gesmeten. Kabels zijn niet netjes opgeschoten met een tie-wrap, maar alles door elkaar. Wie kan het wat schelen, schamperde ik tegen mijzelf.

De gemeentelijke kringloopwinkels stralen een soort treurigheid uit, zelfs de mensen die er werken kijken niet blij. Dat is me al vaker opgevallen. Loop je langs, geen hallo of wat. Als je ze zelf groet, kijken de medewerkers je aan alsof je van Mars komt.

Als het echter op gebruikte spullen innemen aankomt, hebben ze ineens kapsones. Ik ben tegen weggooien van goede spullen en een tijdje geleden hielp ik een vriendin een oude stoel wegbrengen. De medewerker vond het eigenlijk niks die prima stoel die alleen een beetje oud was. Over kapsones gesproken. “We kijken even en anders gaat ie de kraker in.” Plak er een briefje op: “Moet weg, 10 euro” en voor het einde van de dag neemt iemand ‘m mee. Normaal zou ik een grapje maken over kringloopmedewerkers die teveel verdienen en daarom hun neus ophalen voor zo’n stoel, maar ik geloof niet dat de mensen bij Piekfijn – zou het misschien aan de naam liggen? – veel meer dan het minimumloon verdienen. Het is een on-Rotterdams vervelende winkel.

Wankoop van de week

Wat te denken van een klein TVtje – ik schat 24 of 28 inch, zonder afstandsbediening voor 75 euro? Het is een onbekend merk dus een vervangende afstandsbediening wordt moeilijk en kostbaar. Gelukkig heeft het apparaat wel DVD aan boord. Altijd nutteloos in de tijd van Netflix en Blu Ray.

Die groene sticker voorop is ook niet handig – en een teken van totale desinteresse in wat je verkoopt.

Net even gekeken en Bol.com verkoopt voor 149 euro een prima 32 inch TV, heb je er ook nog garantie op. On-Rotterdams schandalig.

Een kringloopwinkel heeft meerdere functies. Het gaat verspilling tegen, hergebruik is goed voor het milieu en het is een uitkomst voor mensen met een kleine portemonnaie. OK, ik ben een buitencategorie omdat ik er alleen voor bierglazen kom iedere paar jaar. Het is nou eenmaal leuk als je bierglazen in alle soorten en maten met merkjes erop hebt.

Lichtend voorbeeld

grote kringloopwinkel Opnieuw & Co, Rotterdam

Groot he?

Tegenover mijn tankstation is onlangs een nieuwe gigantische kringloopwinkel geopend, 2200 vierkante meter – de gemiddelde supermarkt past daar met gemak een paar keer in. Voor ik naar Piekfijn ging, had ik bij Opnieuw & Co gekeken. Mijn mond viel open van verbazing en dat lag niet aan het gigantische vloeroppervlak. Er was goed over de opzet nagedacht. Heel slim begint de winkel met een brocanterie. Een stoel van grootmoeder is ouwe meuk, maar zet er een dozijn bij elkaar, strooi er wat aardewerk door en je hebt een brocanterie. Het doet niet onder voor de gemiddelde antiekwinkel, wat ook meteen de willekeur aangeeft hoeveel iets waard is.

Op de benedenverdieping staan verder de meubels – ik telde diverse tweepersoonbedden – kleding, witgoed en fietsen. Fietsen zijn hier overigens ook 140 euro. Van steigerhout waren een aantal bakken voor fotolijstjes getimmerd, weer zo’n handig idee. Het beste idee overigens is een klein cafeetje waar je thee en koffie kunt drinken en een tosti of een broodje ei eten voor EUR 1,25. Waarom niet dacht ik? Opnieuw & Co zit op een klein industrieterrein dat tegen de spoorlijn aanligt. Met de bedrijfjes daar heb je altijd aanloop. Mensen die er een betaalbaar broodje eten, zullen vaak even rondlopen en voor je het weet, heb je extra omzet op je kassa staan.

Als je met de trap naar boven loopt, wordt je verrast doordat alle plastic gebruiksvoorwerpen op kleur staan gesorteerd, geel bij geel, rood bij rood en idem voor blauw. Ook het glaswerk staat netjes gesorteerd, een verademing vergeleken met de gemeentelijke kringloopwinkels. Er is goed over nagedacht en de boel wordt netjes bijgehouden.

Is het rendabel?

Zo kan het dus ook. Een helder bord bij de ingang waar je club voor staat.

Als controller vraag je jezelf natuurlijk meteen af of het rendabel is, zeker met zo’n grote winkel. Opnieuw & Co heeft geen winstoogmerk, maar moet natuurlijk wel quitte draaien. De helft van de omzet gaat op aan personeelskosten en een kwart aan huisvesting. Ondanks dat er altijd volk in de winkel is, is je gemiddelde kassaomzet relatief laag. De grootte van de winkel maakt ook dat je veel medewerkers nodig hebt. Het bord bij de ingang spreekt van 500 medewerkers over vijf filialen, maar ja hoeveel voltijdsbanen zijn dat?

Het is niet alleen het vloeroppervlak – en daarmee de keuze – die de kringloopwinkel aantrekkelijk maakt. Ook de lichte, verzorgde uitstraling doet het erg goed. Net zo belangrijk zijn de goederen die mensen weggeven aan kringloopwinkels. De gemeentelijke kringloopwinkel kan op weinig sympathie van de meeste mensen rekenen. Nu er een alternatief is, vermoed ik dat de goederenstroom richting Piekfijn een stuk kleiner wordt.

Ik denk dat het bij Opnieuw & Co anders is. De winkel zelf is een positieve ervaring, erg belangrijk voor de gunfactor als je gebruikte spullen wilt wegdoen. Daarnaast werkt Opnieuw & Co samen met diverse instellingen, waaronder een MBO opleiding. Met 500 medewerkers kan dat alleen maar positief uitvallen voor wat mensen doneren.

Als je je zorgen maakt over je baan, kun je natuurlijk ook zelf initiatief nemen en bijvoorbeeld het glaswerk eens sorteren.

Ondanks alles lijkt zo’n grote kringloopwinkel een gewaagde onderneming, zeker als over een tijdje de nieuwigheid er vanaf is. De concurrentie is er echter niet gerust op. Toen ik mijn bierglazen bij Piekfijn afrekende, raakte ik aan de praat, ja dat is niet onmogelijk bij Piekfijn. “Zijn er veel mensen?” vroeg de dame achter de kassa. Zij begrijpt prima dat er een stevige concurrent bijgekomen is. Haar baas echter reageert halfhartig – en gesubsidieerd – door alle meubels boven de 20 euro gratis te bezorgen in de regio. Er wordt gratis geleverd als het kengetal voor de vaste telefoon met 010 begint. Zelfs als je inkoopprijs nul is, verdien je niks als je een kast van 20 euro met twee man in Pernis moet afleveren. Op zo’n manier zijn het duurbetaalde minimumloon banen.

Misschien dat het management van Piekfijn harder zijn best moet gaan doen om het bestaan te blijven rechtvaardigen. Niets zo goed als een beetje concurrentie. Behalve misschien een lekker biertje bij deze tropische temperaturen in een mooi bierglas. Proost!

—

  1. Een van de meest interessante analyses over Amazon staat in “The Four: The Hidden DNA of Amazon, Apple, Facebook, and Google” (2017) van Scott Galloway