Op 20 september overleed tante Jeanette, mijn peettante. Een korte toelichting en de tekst die ik uitsprak tijdens de plechtigheid.
Geen idee of het een specifiek katholiek iets is, maar het blijft bijzonder. Een band – met of zonder bloed – die vaak een leven lang gekoesterd wordt.
Mijn eigen peettante – tante Jeanette – overleed op 20 september 2016. Het was een schok, ik had het niet verwacht. Een tijdje geleden had ik nog haar geboortekaartje – gedateerd 23 augustus 1935 – ingescand en aan haar gestuurd.
Iets voorbereid had ik niet. Desondanks heb ik toch een paar woordjes gesproken tijdens de afscheidsplechtigheid. De tekst hieronder is een lichte bewerking daarvan.
***
Dag Oom Hens, Dag familieleden en vrienden van tante Jeanette. Mijn naam is Gert-Jan. Ik ben een van de petekinderen van Oom Hens en Tante Jeanette.
Toen
Zoals u op de rouwkaart heeft gelezen stond tante Jeanette’s leven in het teken van onder anderen ouderen en kinderen. Haar petekinderen zijn daar een voorbeeld van. Ik moest het even checken, maar mijn neef Mark is er in ieder geval ook een.
Na het overlijden van mijn eigen moeder een aantal jaar geleden vond ik een foto van mijzelf als baby: 1968. Er staan twee dames op de foto. Een met een grote bos opgestoken donker haar: Tante Jeanette, de andere mijn moeder. Dat was bijzonder om te zien hoe banden die vele decennia geleden gesmeed zijn, voor altijd zijn. Dat realiseer je echter pas als je terug kijkt. En dan schieten er allerlei flarden van vroeger binnen. Een waar ik zelf het meest om moest glimlachen is de piano in het huis in Laren.
Ik zal een jaar of twaalf geweest zijn en ging uit logeren. In de hal stond een piano. Welk kind vindt het niet leuk om daarop te rammelen. Gelukkig voor tante Jeanette en oom Hens hadden ze daar een tijdslimiet aan gesteld. Een kwartiertje ofzo Heel verstandig.
Als petekind maakten tante Jeanette en oom Hens altijd de tijd om op je verjaardag te komen. Toen ik 8 was kreeg ik een heuse glijbaan. Welk kind wil dat nou niet Met de hele buurt op de glijbaan. Het ding paste nauwelijks in de schuur. Was ook twee keer zo groot als ik.
Je hoeft zelf geen kinderen te hebben om te begrijpen wat er in het hoofd van een klein menneke als ik omging. Tante Jeanette deed dat perfect. Dat getuigt van een bijzonder soort warmte en zachtheid. Tijdens de de eucharistieviering eerder vanmiddag in de Begijnkapel gaf oom Hens ook een treffend voorbeeld. De tiener die juf Jeanette na al die jaren nog herkent. En natuurlijk juf die haar kent en haar naam weet. Heel erg op mensen gericht, op een goede, positieve manieren. Dat zouden meer mensen moeten doen.
En nu
Nadat ik in Rotterdam ging studeren, werd het contact minder. Achtien jaar en losgelaten in de grote stad. Zo werkt het leven. Eigenlijk is dat best jammer.
De laatste jaren elkaar toch weer vaker gezien. Erg fijn moet ik zeggen. Een aantal jaar geleden op een mooie voorjaarszondag naar Laren gereden en heerlijk geluncht. Natuurlijk liep het flink uit. van 10 tot 4 ofzo. Dat is altijd een goed teken.
Tante Jeanette komt uit een groot gezin van tien kinderen, waarvan de broers altijd graag zingen. Nu mijn vader gepensioneerd is, zingt hij meer. Een van de koren waarvan hij lid is, gaf een optreden. Dat was twee jaar geleden en na afloop gingen we uit eten. Tante Jeanette, Oom Hens, Pap en ik samen met de rest van de vereniging.
Toeval bestaat niet? Geen idee, maar de man naast wie we aan tafel zaten, had in het huis aan de Schiedamseweg in Rotterdam, waar tante Jeanette en de rest van de kinderen opgegroeid zijn, gewoond. Volgens mij zo’n tien jaar geleden nadat de familie naar Breda verhuisd was.
Dolle pret natuurlijk. Tante jeanette genoot ervan. Wel viel me toen al op dat ze vergeetachtig werd. “Gaan we met de auto, Hens” Dat mag als je zo’n respectabele leeftijd bereikt. Een jaar geleden een groot feest voor ons Pa, lekker uit eten. Ik merkte inderdaad dat het vergeetachtige sterker werd.
Exact weet ik het niet meer. Ik denk dat het een paar maanden geleden was dat ik tante Jeanette voor het laatst zag. Het koor gaf weer een uitvoering en na afloop gingen we met z’n vieren gezwllig uit eten. De ziekte begon in toenemende mate zijn tol te eisen. Ik merkte het ook aan oom Hens. Logisch natuurlijk maar desondanks.
Natuurlijk wist ik dat tante Jeanette achteruit ging. Maar toen pap vorige week belde was ik enorm verrast. Zoals altijd denk je “alle tijd in de wereld” Die is er nooit.
Van een afstand heb ik gezien hoe oom Hens de laatste jaren voor tante Jeanette heeft, gezorgd ook al viel het hem ongetwijfeld zwaar. Het moet een moeilijke taak zijn geweest. Ik heb veel bewondering en respect voor wat u heeft gedaan. En ik weet dat ik niet de enige ben.
Oom Hens, ondanks dat slechts maar woorden zijn, wil ik u heel veel sterkte wensen. Natuurlijk ook de andere familieleden en alle andere aanwezigen wens ik veel sterkte.
