Omhoog Is de Enige Weg [vakje 14]

Als in ‘kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen meneer?’

Nee! Mijn plaat is beter dan de jouwes. Nee de mijne. Ga toch buitenspelen allemaal. Ruimte genoeg voor alle muziek. Zijn spruitjes echt beter dan witlof, kom op zeg. GJ en Noorse trash metal rock gaat ‘m nooit worden. Betekent niet dat mijn muziek beter is. We hebben een andere smaak.

Hoorde vandaag weer Harold Melvin & the Blue Notes op de radio. ‘Satisfaction guaranteed‘. En mensen maar klagen over de jaren zestig als hedonistisch hippiegala. De jaren zeventig zijn nog erger. Niemand lette meer op zijn woorden. Zolang het in het Engels was overigens. Die schreeuw aan het begin doet me ergens aan denken, de opening van The Only Way is Up, ja de plaat die iedereen kent. In 1988 scoort de grote zus van Lisa Stansfield er een wereldhit mee. Yazz is blond, Mrs. Stansfield donker. Beiden hebben weinig haar. Sinead O’Conner spaart dan nog voor een tondeuse. Overigens gaat ‘Satisfaction Guaranteed’ gewoon over de liefde. En bevalt het niet neem je gewoon je hart terug. Wou dat het zo eenvoudig was.

In 2011 schreef ik over The Only Way Is Up. Nooit geweten dat het origineel uit de jaren tachtig kwam. Dankzij Ferry Maat, bekend van het radioprogramma de Soul Show had ik een joekel van een Aha-Erlebnis. Gelukkig wist ik wat er gebeurde want ik heb eindexamen Duits gedaan. Tot op vandaag blijft het origineel van Otis Clay erg leuk om je publiek mee in verwarring te brengen, feestelijke verwarring, dat wel.

Het origineel uit ’82 en de ververste versie uit ’89 verschillen enorm van elkaar maar ze zijn allebei even fijn. Ja toch Leo B.? Ben je er nog steeds? Voor sommige mensen is trouwens The Only Way Is Out, zeg maar waar is hier de nooduitgang. Zou wel fijn zijn, kunnen wij ongegegeneerd doorconverseren over de jaren tachtig.

Otis Clay – The Only Way Is Up [1982]

Yazz – The Only Way Is Up [1988]

We zijn inmiddels twee weken onderweg – langer dan de Top 2000 – morgen twee weken en een dag maakt vakje 15.

Kopfoto gemaakt door Parrish Freeman, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

The only way is up

Aan het einde van de jaren tachtig veranderde de popmuziek flink. DJ’s die gingen mixen werden alsmaar gewoner. De New Beat en Acid House kwamen op en 1988 wordt wel eens de Second Summer of Love genoemd. De eerste was ergens in de jaren 60.

Aan de andere kant van het spectrum begon Skyradio met uitzenden. Een van de platen die toen uitkwam was “The Only Way is Up” van Yazz & the Plastic Population. Bij Skyradio probeerde men het muziekbeleid uit te leggen en vertelde dat deze plaat een twijfelgeval was. Paste hij wel of niet bij het profiel van het station? Wat er uitkwam weet ik niet meer, wel dat het een enorm succes in de clubs was. Ik denk dat veel mensen het een verademing vonden na al het Turn Up the Bass geweld. In die tijd werden al veel platen gecoverd. Denk maar aan ‘Theme from S-express‘ waarvan het orgineel “Is It Love You’re After” tien jaar daarvoor in 1979 door Rose Royce opgenomen was. “The Only Way Is Up” stond in de zomer van 1988 op nummer 1 in de top 40.

Een jaar of wat geleden kwam ik erachter dat ‘The Only Way is Up’ ook een cover was van een plaat uit 1980. De zanger van het orgineel is Otis Clay. De titel bleef hetzelfde. Als je de plaat hoort heb je meteen een Aha-Erlebnis. Het is een hele leuke swingende plaat met een duidelijk soulgevoel. Heel soms draai ik nog op ‘back to the eigthies’ feestjes en vaak zet ik ‘m dan op. Je ziet de mensen eerst een beetje verbaasd kijken, maar daarna gaan ze los.