Faillisement Thomas Cook Reizen Niet Eerste Brexit Zwanezang

Wel GJ’s eerste Brexit-litanie.

En nee ik heb geen mening over de Franse luchtvaartgigant KLM. Management-advies daar heb ik wel gedachten over. Veel van de verstandige dingen die ik zeg zijn bedrijfseconomisch niet verantwoord. Neem het gevalletje manager dat aan GJ vraagt of hij het vastgoed, kantoren en fabrieken, moet verkopen of in eigen beheer houden. Eigendom betekent geen onverwachte kostenstijgingen maar ook weinig flexibiliteit als je het nodig hebt. Verkopen geeft je iets meer flexibiliteit maar ook gegarandeerde prijsverhogingen. “Verkopen die hap. Zorg wel voor een beetje slimme timing, anders kost het jou bakken geld.”

Raar advies, hé? Helemaal niet. Zolang dat vastgoed op je balans staat, blijven analisten zich afvragen of je het niet beter kunt verkopen, zij moeten tenslotte ook wat te melden hebben. Ondanks dat ze nog nooit een bedrijf hebben geleid, win je de discussie niet. Afvoeren die handel dus. Maar doe het wel op een gunstig tijdstip, zeker als er winst zit tussen je boek- en verkoopwaarde. Bijvoorbeeld wanneer de bedrijfsresultaten teleurstellen en je CEO-opties niks waard dreigen te worden. Geen zorgen over de huisaccountant, die zijn zó flexibel.

Reisorganisatie Thomas Cook is toch failliet gegaan. Ze zijn er bijna, nog slechts 200 miljoen Britse ponden van een faillisement verwijderd. De winter 2020 of verder kan koud zijn en de banken eisen op het laatste moment een toekomstig spaarpotje, een voorwaarde die welingelichte wenkbrauwen doet fronsen. Collectief gehuil vanaf de Britse eilanden stijgt op als blijkt dat een van de banken die de extra 200 miljoen wil zien, de Royal Bank of Scotland is. RBS ligt aan een belastingbetalersinfuus nadat topman Fred Goodwin de bank succesvoller de puin indraait dan broeder Rijkman Groenink bij VOC-nazaat ABN AMRO. Ondertussen bedragen de kosten voor het Britse Ministerie van Verkeer & Waterstaat 600 miljoen om gestrandde vakantiegangers thuis te krijgen, de grootste “reddingsoperatie” sinds de Tweede Wereldoorlog (Duinkerken).

Mocht je denken, waarom ga je op vakantie als je zo van Brexit en eenzame eilanden zonder buitenlanders houdt, het wordt nog veel gekker. Sommige vertrek-stemmers (wij als eiland en jij van ons eiland) zijn verbaasd als ze horen dat na het Brexit-hoogtepunt ze hun vakantiehuisje in de Dordogne niet meer zo maar mogen bezoeken. Brexit komt van twee kanten baby.

Onder professoren

Marco van Leeuwen, specialist reisindustrie aan de Breda University – zelfs mijn geboortestad heeft tegenwoordig een university, geef mij maar een ouderwetse kwaliteits-doctorandussenfabriek aan de Maas – stipt het in eigen bezit hebben van hotels en vliegtuigen in Trouw aan als een van de redenen voor het kopje onder. Toch heeft de concurrentie dat vast- en vlieggoed ook, zonder dat het een loden last is, zo schrijft de Britse pers.

Van Leeuwen beargumenteert vervolgens dat Thomas Cook bij het ontdekken van de 21e eeuw de verkeerde afslag neemt, een stelling waar ik me meer in kan vinden. Concurrenten anno 2019 kunnen papier niet meer spellen, maar bij Thomas Cook kennen ze het verschil tussen nul en een nog steeds niet. Geen grapjes over dat ze daarom failliet zijn. De vulpen regeert op het hoofdkantoor. Bijna dan. Helaas is de kleine kas leeg en de inkt op. Hoe zat het ook al weer met Harry Potter en die pen met rode inkt? Pijnlijk verhaal.

Je zou zeggen, wat is er nieuw in bijna twee eeuwen, maar anno 2011 staan de niet-zo-uitgekookte topmanagers van Thomas Cook voor hete vuren. Veranderspecialist Harriet Green wordt ingehuurd. De nieuwe baas zegt dat haar sterrenbeeld “landa” is, een kruising tussen leeuw en panda. Duidelijk geen beschermde diersoort, na drie jaar ligt mevrouw eruit. En jullie maar de draak steken met mijn imaginaire sterrenbeeld. Lang verhaal kort, anno nu gaat een kwart van de omzet van Thomas Cook op aan het terugbetalen van de reddende engelen van nul-elf. Da’s niet gezond en het bedrijf had die schulden moeten herstructureren. Een langere looptijd, omzetten in aandelen, het maakt niet uit, zolang de leeuw maar stopt zijn innerlijke panda op te vreten.

Kranten voeren meer redenen aan waarom Thomas Cook failliet is, negeer ze. Het bedrijf is ergens in de vorige eeuw blijven steken, zowel financieel als commercieel. Les een van Uber: wij zijn een technologiebedrijf. Als er vier personen in een taxi passen en 400 in een vliegtuig, dan ben je toch supertech? Daar trapt iedereen in. Hop, meteen een rondje nieuwe aandelen. Van het geld dat overblijft, na een passende beloning voor de visionaire topmanagers, los je oude schulden af. Ik weet het, niet supermodern, maar financieel succesvolle mensen zijn graag solide. Mocht er nog geld over zijn, ga je digitaal. Waarom zou jouw klant ’s ochtends bij het tandenpoetsen geen vakantie op zijn mobiel boeken? Het is niet jouw schuld dat ze naar hun scherm staren in plaats van (met) hun kinderen (praten). Kun je net zo goed de economie een handje helpen. Blijkbaar hebben de bazen van Thomas Cook secretaresses in plaats van kinderen want het idee komt nooit in ze op.

Die Ausrede

Gelukkig is er een smoes voor alles, zelfs falen als je concurrent dat niet lukt. Nog beter, de pers kauwt braaf alles na wat je zegt. Dat krijg je van een nieuwsredactie gevuld met 15- en 16-jarige middelbare-schoolleerlingen die “dankbaar moeten zijn” voor de kans op onbegeleide, gratis werkervaring. Even voor de zekerheid, Instagram is niet echt, de bodem van je zakelijke bankrekening wel. Overigens om dezelfde reden dat sociale media echt bestaan.

Kijk, het is een beetje flauw van me, maar sinds je kinderen “ontdekt” hebben dat Pappa en jij voor Brexit stemden, zeggen ze geen stom woord meer tegen je. Hadden ze al veel eerder moeten doen. Statiegeld iemand? De kreet die in je hoofd blijft hangen is trouwens Brexit.

“Excuus, Truus maar ik heb iemand op lijn een.” Het is je sappig-soepele persoonlijk secretaris Fabio die volgende week alwéér 29 wordt. Hij haalt je fluweelzacht terug uit je CEO-gemijmer. Beest van een man, maar da’s voor een andere keer. Doet z’n werk best aardig, jammer alleen dat hij de halve dag in de sportschool zit. Is dat nou echt nodig? Hij werkt voor mij, ja toch? Ach, waar vind je tegenwoordig nog goed personeel?

[Interne Monoloog] “Brexit, Brexit. Da’s niet goed.”
“Niet helemaal, want de beste manager is degene met de hoogste bonus. Dan ben je een winnaar.”
“Dan moet ik nooit minister-president worden.”
“Hmmm, Brexit betekent dus dat het niet mijn schuld is.”
“Is niet. Is? Kan? Kan zijn. Kans. Keihard zelfs.” [/Interne Monoloog]

Toch gaat Brexit het niet redden als excuus. Het is inmiddels september en de kinderen zitten weer op school. Gelukkig maar, kan ik eindelijk een fatsoenlijke gin-tonic mixen als de klok met negen slagen begint. Beetje hoofdpijn van die herrie, dat wel. Ineens krijg ik weer zo’n briljant plan. Begint met een B. “Boarding school”, is beter voor ze. Ach, er zijn maar twee B’s in het leven die er, gevolgd door een (relevante) p, toe doen. Brits paspoort of Belgisch paspoort? Met de piek van het vakantieseizoen achter de rug, moeten de koffers van de vakantieverkopers barsten van de pecunia. Het is een jaarlijks terugkerend ritueel, tenzij je Ongelovige Thomas heet.

Het begint lang voor Brexit, het idee dat plusminus de helft wint en plusminus de helft verliest. Dus niet. Zoiets heet democratie en is gebaseerd op de wens van de meerderheid. Het is maar goed dat de helft plus een niet genoeg is om de grondwet te wijzigen. De Brexit-uitslag is 52 procent ankers lichten versus 48 procent Simpsons kijkende “denkt er dan niemand aan de kinderen?” Britten. Anders gezegd, een beschaafde burgeroorlog in wording.

Waar is hier de nooduitgang?

Dan doet een slimmerik een ongezonde ontdekking. De som op de bus van 350 miljoen klopt niet. Ankers lichten zou gelijk moeten staan aan 350 miljoen per week extra voor de eilandgezondheidszorg. Een leugen en niet alleen omdat niemand weet waar je medici vandaan haalt als je Europese verpleegkundingen en dokters “naar huis” stuurt. En dan zeggen ze nog dat moeder Aarde geen humor heeft. Het antwoord is natuurlijk je voormalige kolonieen. Daar heb je misschien niet voor gestemd, maar je voorouders wel. Tenzij je het ongedaan wil maken natuurlijk.

De Brexit logica is er nooit geweest, tegenstemmers kiezen met ogen open voor de fata morgana dat er geen prijs betaald hoeft te worden voor het verleden en afscheid geen pijn doet. Politici doen alsof er niets aan de hand is. Raken ze de weg kwijt op TV, kijken ze naar de palm van hun hand. “De partij. De partij. Belangrijker dan het land.” De enigen die hun stem verheffen zijn de bedrijven. De vergelijking is als vloeken in de kerk, maar het bedrijfsleven lijkt wel degelijk op de Galliers in de strip Asterix. Hoe kun je in zo’n omgeving niet de verkeerde weg inslaan?

Heel eenvoudig, door je vak te kennen. Halverwege de hartoperatie zegt de Spaanse chirurge toch ook niet even wachten, er komt zo een echte Britse dokter om uw borstkast dicht te nieten? Zonder narcose had je allang tegen gestemd en je vertrouwen in haar uitgeschreeuwd.

Toch probeert Thomas Cook het. De vlieger dat mensen later boeken vanwege de onzekerheid gaat niet op. Het is tenslotte al september en als je kluis nu niet uitpuilt zal hij dat nooit niet doen. Een vertwijfelde poging om de ondergang te wijten aan de dalende wisselkoers van het Britse pond – de grote, gemene buitenwereld wordt alsmaar duurder en duurder terwijl wij ons afsluiten – overtuigt ook niet. Beleggingsinstrumenten als futures en forwards zijn duidelijk ook te hoog gegrepen voor C&C (CEO & CFO). Als je op vakantie gaat, hou je altijd rekening met onverwachte zaken. Dat weekje weg kost achteraf geen 500 maar 1.000 euro, jammer maar helaas. Mensen die precies 500 euro kunnen missen, kunnen die eigenlijk niet missen en gaan niet.

De echte vraag is natuurlijk of zonder Brexit het management van Thomas Cook harder zijn best had gedaan. Compenseer een gebrek aan talent met ego en de wereld ziet een leeg vat dat zich vol eet met bakerpraatjes. Waar is die innerlijke management-krijger? Is alles dan toch de schuld van de Brexit. De fameuze uitspraak van Margareth Thatcher staat nog steeds. “This lady is not for turning.” Vertaald: je zit op de troon vanwege je vaardigheden, stop met smoesjes verzinnen!

Daarmee is ook het smoesje dat Brexit de boosdoener is, ten grave gedragen. Te veel zon in de zomer, minder wintervluchten. Te veel Brexit onzekerheid, mensen stellen de aankoop van hun vakantie uit. Een ongunstige wisselkoers in Zuid-Europa zou moeten betekenen dat boekers uit het koude noorden van het continent het laten afweten? Allemaal kul net als uitbarstende vulkanen, financieel zwaar weer doordat klanten massaal gebruik maken van hun recht op compensatie als Thomas Cook er een puinhoop van maakt. Tussenvraag: waarom zou je na het lezen van al die risico’s die het management niet onder controle heeft, nog boeken bij ongelovige Thomas?

Nog zo’n belachelijke prachtsmoes, Britten boeken in toenemende mate hun vlucht en accomodatie apart en ons bedrijfsmodel is daar niet op voorbereid. Terug naar het begin, als we “ons” vastgoed verkopen en die vette bonus incasseren. De dag van verkoop is geen toeval, dus achteraf roepen dat het bedrijf waar jij de absolute baas over bent, niet voorbereid is op de toekomst? Niet doen.

Ondertussen stijgeren conservatieve Britse politici bij de suggestie dat Thomas Cook failliet is door de Brexit. Zij die het land besturen hebben geen flauw benul, anders reageer je niet zo fel. Thomas Cook is gewoon een bedrijf dat al jaren slecht geleid wordt en daarom nu failliet gaat. Heeft niks te maken met Brexit, afnemend vakantieplezier of welke smoes dan ook. Fout op fout op fout. Iedereen kan een bedrijf te gronde richten. Doorgeven aan de volgende generatie is een ander verhaal.

Met een beetje geluk kunnen gedupeerde Britten die thuisgebracht worden middels de grootste “reddingsoperatie” sinds 1940 dat onbezorgde vakantiegevoel doorgeven aan hun kinderen. Heeft niks met Brexit te maken. Of ze over een paar jaar nog welkom in Frankrijk zijn – afgezien van het feit dat ze het dan nog kunnen betalen na weer een waardedaling van het ooit almachtige Britse pond – is een andere vraag. Maar wat je ook doet, geef de schuld niet aan Brexit.

Kopfoto: GJ in Soedan in 2009, waar ze ook pyramides hebben.

 

Engelstalige links in dit verhaal:

Eindelijk & Alweer: Goed Nieuws Over – en – Slecht Nieuws Voor Gamma

Voor een keer is Gamma goedkoper dan Hornbach. Foutje!

Het vervolg op deel vier over bouwmarkt Gamma die geen geld wil verdienen. Vast niet het laatste deel.

Er zijn veel dingen die je me kunt wijsmaken. Aardstralen en kristaldingessen die de stand van de maan beinvloeden als je π keer om je eigen zwaartepunt danst, het zal wel. Dat je magister in de zwarte kunsten, bedreven in de wetenschappen van Zazel en Iod [1], bent, prima. Die wauwelpet past ons allemaal – en sommigen zelfs geniaal.

Waar je me nooit van kunt overtuigen is dat de aarde plat is of dat er geen leven op de maan (Engels) is. Dat laatste is overigens een zeer recent “ongelukje.” Wat je me met geen stok kunt wijsmaken is dat er bij Gamma ook maar een cent verdiend wordt.

Bijna krijgt Gamma gratis geld. Nadat ik online wielen voor taalkasten bestel en betaal, stuur ik de digitale rekening naar school door. Er staat op de factuur geen “voldaan” en de adjunct zet hem klaar voor betaling. Goeie truc Gamma, maar die vlieger gaat niet op.

Eindelijk is het vakantie en de zomerklussen vliegen me om de oren. Mijn vader staat natuurlijk bovenaan de lijst en ik ga naar het mooie Brabantse land om wat lamellen voor de balkondeur op te hangen. De oude zijn afgescheurd en Pap heeft al nieuwe gehaald.

Als ik mijn vader plaag dat hij zuinig moet zijn, die lamellen zijn tenslotte zes tientjes voor een deur van 80 centimeter, kijkt hij me verbaasd aan. “25 gulden ofzo.” Dat lijkt me stug maar Pap heeft gelijk. Blijft tenslotte ons Pa.

Omdat de lamellen te kort zijn, ruilen we ze om bij Gamma. Pas aan de servicebalie begrijp ik wat er gebeurd is. De raambekleding kost normaal 65 euro. Tot zondag, vandaag dus, krijg je 25 procent korting en mag je ze meenemen voor 48,75. Daarom kan er best nog een rolletje overprijsd tuindraad vanaf. Vijftig meter voor 5,76, doe er een tientje bovenop en je kunt bij Action genoeg draad kopen om heel Brabant, behalve de grens met Belgie vanzelfsprekend, af te zetten.

Amateuristisch management, niet de zelfgemaakte streepjescode of het handgeschreven productnummer, is wat er mis is met Gamma.

Gelukkig zit op het rolletje 50 procent korting. Geen idee waarom, ijzerdraad zal wel uit de mode zijn of zijn uiterste houdbaarheidsdatum bereiken. Wat de EU al niet aan rare regels verzint.

Beter een rekengrap in de hand dan tien niet geslaagd. Hoe dan ook, calculeren kan ik wel en Gamma niet. In plaats van 50 procent korting op het rolletje kent Gamma die prijshalvering toe aan de lamellen die al in de aanbieding zijn. Resultaat, de lamellen kosten 24,75 en geen 65 euro. Als je er bakken geld op toegeeft, kan iedereen goedkoper zijn dan Hornbach, maar hoelang?

Een ragfijn spel is niet mijn ding dus babbel ik een beetje met de dame aan de retourbalie. Natuurlijk baal ik bij het vooruitzicht die reuzekorting kwijt te raken en vraag om de originele bon terug. Als ze klaar is, stuur ik het hoofdkantoor een mailtje. Dat is niet nodig want naast de 25 procent korting die nog steeds van kracht is, schrijft ze op de geld-terugbon dat we recht hebben op 50 procent extra korting, bovenop. “Anders moeten ze het aan de kassa maar even aan mij vragen.”

Iedereen roept dat Amazon zo geweldig is. Elke zelfrespecterende MBA presenteert haar businesscase over de onderneming. Ikea is interessanter. Het platte pak is door Ikea grootgemaakt. Zelf in elkaar schroeven netzo. Direct meenemen in plaats van drie tot zes maanden wachten op je nieuwe meubels is ook geniaal. De allerbeste les die de oprichter van Ikea biedt is dat bij elk produkt in de winkel de prijs moet staan, altijd – geen uitzonderingen.

Je hoeft geen topmanager te zijn om te begrijpen dat wanneer je iemand minder betaalt, de winst hoger is, c.p. Bij het schap staan geen prijzen en ik vraag het een vriendelijke tiener. Een paar minuten later komt hij terug met een handscanner. Langere lamellen zijn een tientje duurder. Ondertussen is Gamma twee keer de fout in gegaan. Diezelfde jongen heeft vrijdag voor mijn vader ook de prijs opgezocht. Zelfs tijdens de curus management-voor-dummies leer je dat een lager uurloon alleen winstgevend is als de overige omstandigheden gelijkblijven, de klassieke ceteris paribus clausule.

Vanwege het zachte prijsje voor de lamellen ben ik in een milde, ietswat flauwe bui. We tellen fout een, de lamellen zijn niet geprijsd, niet mee. Fout twee is een onervaren iemand inzetten omdat hij op het eerste gezicht goedkoper is. Dat leidt tot fout drie, een paar dagen later is het schap nog steeds niet geprijsd.

Geld? Anmenooitniet. Vroeger heette Gamma “Ganmnie.” Snap niet waarom ze het veranderd hebben.

Goed nieuws, mijn zonnescherm hangt zonder dat ik zo plat als een tomaat ben. De maat die me helpt vertelt een herkenbaar verhaal. Op feestjes kraait iedereen hoe geweldig, fabuleus assertief ze wel niet zijn. In de praktijk durven veel mensen niets te zeggen. Vrindske houdt zijn mond als het geleverde vijf centimeter te kort is. Op het “joviale” “het is maar een paar centimeter meneertje, dat geeft toch niet?” knikt hij instemmend en belt vervolgens mijn maat om zijn aankoop van 6.000 euro – met een jaar garantie – te fixen. Ik heb dezelfde ervaring. Hoe kun je dan als professioneel bouwmaterialenverkoper zo dom zijn om ergens geen prijs bij te zetten? Bang dat de bond van verlegen mensen (die niet durven vragen wat iets kost) een kopersstaking organiseert? Geen zorgen, gebeurt vanzelf.

Nadat een pak lamellen van 2,5 meter pardoes uit het schap klettert omdat de hoek tussen het horizontale en verticale vlak 90 graden is en bijna een klein kind tomateert – ook gevaarvoor moet je bij Gamma zijn – proest ik het bij de kassa uit van het lachen. De nieuwe lamellen, een tientje duurder, mogen we na bijbetaling van 3,75 meenemen. Van de “winst” gaan we een hapje gaan eten.

“De leiding van Gamma heeft echt alleen maar een cursus management-voor-dummies gevolgd, hé Pap?” Zijn beurt om in de lach te schieten. Dat krijg je ervan als je op kosten van Gamma uit eten gaat. Toch ga ik volgende keer weer naar Hornbach.

 

Naschrift:
Beetje klaar met Gamma, dus ik doe het in een PS-je, in plaats van deel zes. Voorlopig althans. Mijn broer en ik moedigen Pap aan te genieten. Da’s lastiger dan je denkt. Gelukkig heeft hij na maanden overpeinzen besloten een nieuwe TV te kopen. Broer & Co regelen de rest. De prijs is geen belemmering, voor minder dan 600 euro heb je een uitstekende 55 inch TV. Alleen waar laat Pap die? Wij zoons hebben een constructie bedacht. Twee rechthoekige aluminium profielen op de muur met van achter bouten die precies in de Vesagaten van de TV vallen.

Ook zonder InstaSnap achtergrondfotofilter kansloos. Zelfs met de originele tekening zou ik nooit Gamma zijn binnengelopen. Mijn broer is een technisch genie en begrijpt het in 15 seconden. Zondagavond kijkt mijn vader Studio Sport in 55 inch terwijl de Gamma bedrijfsleiding zich door management voor dommere dummies worstelt. Succes.

Zulke profielen kosten niks en met vier millimeter dikte houden ze prima 15 kg TV. Gamma zit om de hoek bij Pap dus typ ik “alu profiel” in. Simpeler kan niet. Toch lopen de prijzen op tot 2.000 euro. Raar, ik hoef toch geen badkamerspullen?

Keuze in profielen hebben ze niet, wel douchecabines. Sommige zijn met aluminium, in plaats van plastic geleiders uitgerust, wauw. Enig idee wat een spatwaterdichte 55 inch TV kost meneer Gamma? Moet ik trouwens eerst de douche uitbreken en nee, ik heb niet verder gezocht op jullie website naar groene Ytong blokken. Gamma leert het nooit, geld verdienen dat is.

[1] Ja, rechtstreeks uit Heer Bommel, met dank aan Maarten Toonder.

Bij Gamma Dragen Ze Allemaal een Luier

Vrouwen zijn slimmer dan mannen, ook als het over bouwmarkten gaat (zie deel een).

Gamma, altijd duurder dan u denkt. Gelukkig hebben we ook altijd te weinig voorraad zodat u bij de concurrent kunt ontdekken dat het vijf keer goedkoper kan. Lees deel twee over wat vooraf ging.

Of ik het wil hebben? Ja! Een vriendin heeft een prachtig zonnescherm over, drie jaar oud en electrisch bedienbaar. Weer bonuspunten voor dat vrouwvriendelijke huis van mij denk ik al likkebaardend. Volgens mij kan ze gedachten lezen. Kunnen waarschijnlijk alle vrouwen.

Over het algemeen ben ik niet bang uitgevallen, helaas heb ik wel last van hoogtevrees. Niet heel erg maar net genoeg om als ik het zonnescherm zelf ophang te eindigen als opengeklapte tomaat een half dozijn verdiepingen lager.

Een maat van me gaat het monteren en kwam gisteren even kijken. Natuurlijk nog wat bouten en moeren nodig die ik bij Hornbach haal. “Ja, want bij Gamma dragen ze allemaal een luier.” Verschroeide aarde. Vernietigend gewoon. En terecht. Die opmerking zegt alles. Er is niets meer om over te praten, afgeschreven, geen woorden meer aan vuilmaken.

Mijn ochtendritueel bestaat uit “nog negen minuten”, gevolgd door warme douche in combinatie met zeep, shampoo en scheerschuim. Als de dames tevreden zijn, ben ik het. Al 50 jaar. Toch probeert de reclame mij wijs te maken dat zonder aqua-hypo-deo-gezichts-dermifier-megaman-dingeskul mijn leven nu al voorbij is. Nog steeds niet de slimste thuis en ik was er misschien wel ingetrapt als net voorbij het oog van de camera de filmheld die het smeersel aanprijst niet een heel team – ja, de moderne, gevoelige post-metrosexuele man doet persoonlijke verzorging niet voor minder – van huidartsen en make-up adviseurs zich verstopt. Dan kun je de verpakking nog in zulke stoere mannenkleuren als oranje en grijs of groen en grijs, maar vooral veel grauwe tinten ontwerpen, ik trap er niet in.

Keihete zondagmiddag en GJ gaat naar Gamma. Ja, alweer. Tegenwoordig hebben de bouwboeren hun eigen “professional”-merk in de klassieke manverleidingskleuren blauw, grijs en parelzilver. Dat laatste is mijn beste gok voor de glitters. Laat ik nou net een hyperallergie voor Gamma hebben en doordat het lettertype 10 procent groter is, nog harder weglopen. Helaas.

Acteurs doen het mét computereffecten, klussers zonder. Zeker als er kleine kinderen in het spel zijn. Fijn dat het er leuk uitziet, maar is het ook veilig en functioneel? Mijn missie – en die heb ik met trots geaccepteerd – is wielen onder taalkasten maken. Het verleden is een grote vlek en het woord taalkast springt er niet echt uit. Waarschijnlijk iets van de laatste 40 jaar. Wat ze al niet verzinnen.

Omdat grote mensen voor kleine mensen zorgen, ben ik extra voorzichtig. Ook win ik wat advies in bij de fabrikant die wieltjes voor 150 euro ex. BTW verkoopt. Maar alleen als je ze meteen meebestelt. Niet iedereen in het onderwijsveld heeft even nobele motieven. Als je een aap-noot-mies-2.0 taalkaart kwijt bent kun je al een nieuwe kast a raison van 3.000 euro bestellen. Lijkt me een beetje overdreven als een op de vijf kinderen in de Maasstad in armoede opgroeit. Anders ook hoor.

Volgens de heersende logica is iemand die een schroevendraaier vasthoudt dom – bijna gestruikeld over de d/t – en iemand die klikt op een computermuis slim. Misschien dat ik daarom zolang nadenk over mijn ontwerp. Kan ook zijn dat ik als volwassene zeker wil weten dat het voor de kinderen veilig is.

Helemaal uit de tijd loop ik met een foto van mijn boodschappenlijstje – synchroniseren tussen PC en GSM is teveel moeite – langs de schappen. Blinkende professional schroeven heeft Gamma wel, niet dat ik er vertrouwen in heb. Waarschijnlijk mijn schuld omdat een van mijn bijnamen knutselsmurf is.

Voor elf kasten heb ik 44 wielen nodig. In het schap liggen er drie met rem en zeven zonder. Van ieder pak ik een even aantal, een onhoorbaar stemmetje waarschuwt mij. Verder heb ik nog schroeven nodig om de houten klosjes onder de kasten te zetten met bijbehorende schroeven. De wielen ga ik vastzetten met speciale houtdraadbouten.

Het enige goede wat ik over Gamma kan melden is dat alles in hetzelfde pad ligt – als het voorradig is. Met de beschikbare wielen kan ik precies 1,5 kast doen. Niet echt een fijn idee als de tweede kast op iemand valt omdat Gamma niet genoeg wieltjes met remmen op voorraad heeft. Soms rond je 1,5 af naar een. Voor de veiligheid.

Wat er is aan houtdraadbouten van M6 * 80 neem ik mee. Grootverpakking doet Gamma soms wel en soms niet aan. De kinderen hebben pech en een helder doosje van acht stuks kost 3,39. Ik heb er 176 nodig. Thuisgekomen bestel ik de rest van de wielen bij Gamma online, 10 kasten maal 30 euro is 300. Dankzij het internet kun je tegenwoordig ook spullen die je offline heb gekocht binnen 30 dagen retourneren.

In het Gamma assortiment ontbreekt een ding: een opzetstukje om die lange bouten met een machientje in te schroeven. Jullie weten al wat er gaat komen. Ook maandag is een zonnige dag en ’s avonds pak ik de fiets naar Hornbach. Ik heb niet veel nodig, alleen een opzetstukje van vijf euro. Helaas voor Gamma heb ik de prijzenpuzzel gedaan. De Duitse bouwwinkel verkoopt dezelfde maat houtschroeven per stuk en per pak. Gemiddeld kost zo’n schroef bij Hornbach acht cent terwijl “formule” Gamma er 42 voor rekent. Gaan we dus niet doen. Niet dat het uit mijn portemonnee komt.

Rond de eeuwwisseling raakte ik op een feestje in gesprek met iemand die zei dat als de baas betaalt, geld geen bezwaar is. Onzin. Op werkbezoek zat hij in een hotel waar de internetverbinding per mb afgerekend moest worden. Zowel een vriend als ik vonden het belachelijk om zoveel geld uit te geven als het niet nodig is, alleen omdat de baas betaalt.

Wat veel mensen niet weten is dat voor een aantal producten die je in de bouwmarkt koopt de kwaliteit niet noodzakelijk gelijk is aan wat de echte professionals gebruiken. Sommige contracten specificeren een minimumkwaliteit. Gamma had geen houtschroeven van bekende merken. Het eigen parelmoergrijze professional merk, als ik dat al serieus had genomen, had ze ook niet. Alleen onvoldoende voorraad van het huismerk lag in de schappen – tegen de vijfdubbele prijs van hun Duitse concurrent. Het is geen sprookje, maar ik schroefde nog lang en goedkoop.

Ondertussen zijn er ook nog 12 kilo ronde wielen onderweg, maar daarover binnenkort meer in deel vier van waarom Gamma geen geld wil verdienen. Echt niet? Nee, echt niet.

Geen Kruisje voor Maarten Van der Weijden, 11-Voudig Superheld der Friese Steden

Hoe dom kun je zijn? Zonnesteek geen excuus.

Man zwemt klassiek rondje van 199 km aan drie kilometer per uur. Omdat het “toevallig” zomer is, krijgt hij geen kruisje zegt de voorzitter van de Vereniging Friese Elf Steden. Heeft Nederland haar nieuwe minister-president gevonden?

Verkopen is ook een vak, dat is dat geen kreet die ik uitvind om over Gamma te schrijven. Ik meen het. Toen Maarten van der Weijden vrijdagavond om half zes aan zijn tweede poging begon om de Elfstedentocht al zwemmend af te leggen, riep ik regelmatig hardop: “je kunt het.” Dit jaar zwemt hij een maand vroeger en met een beetje geluk helpen de lange dagen hem. Het weer heeft van het weekend ook een duit in het zakje gedaan.

Weinig dingen boeien me, maar dit is zo’n heldendaad dat voor even zelfs Google mijn vriend was. Krijg je ervan als je pushberichten op je telefoon uitzet. Onmogelijk is onmogelijk en gelukkig heeft Maarten van der Weijden ingezien dat af een toe een hazeslaapje noodzakelijk is als je meer dan drie dagen zwemt.

Vanmorgen las ik over een breedlachende begeleidende dokter met de duim omhoog, wist ik dat het ‘m ging worden. Althans, ik dacht dat ik het wist en soms is mijn wijsheid onovertroffen. U en ik wisten vorig jaar al dat Maarten van der Weijden een kampioen van uitzonderlijke klasse was. En nu weten we dat nog beter.

Hongerige klimaatslachtoffers, bijnamen ijs en beer teisteren Rusland. De oogst van Amerikaanse boeren verdrinkt onder een tornada aan regenbuien. De stad Miami staat over enige decennia onder water maar tot verbijstering van de lokale makelaars heeft dat geen invloed op de huizenprijzen. Samengevat: klimaatverandering is echt en ik faal in mijn padvinderseed om de wereld een beetje beter achter te laten dan ik hem aantrof. Jullie ook. Welkom bij de club.

Als boer uit Brabant ben ik nogal stug en koppig. Alles van waarde is niet weerloos maar heet land en koeien. Je zou denken dat lui in de Noordelijke provincies dat begrijpen. Niet dus. “Geen kruisje. Ik zeg nog zo, geen kruisje.” Kent u die reclame voor melk nog?

Al houdt Maarten van der Weijden zijn adem honderd dagen in en zwemt onder de Noordpool door terwijl hij worstelt met Jaws en ander prehistorisch spul: “geen kruisje.”

Iedereen weet dat ijsmeesters van de Vereniging Friese Elf Steden in de zomer snel oververhit raken. Vandaag is het 32 graden, gisteren dertig, geen kruisje. Oorzaak en gevolg wellicht?

Beetje raar om jezelf de tocht der tochten te noemen en iemand die het parcours aflegt maar dan elf keer zo zwaar, het ereteken te onthouden. Het zal wel iets te maken hebben met de puurheid van twintigste eeuwse tocht bewaken. Eervol is het niet echt, laat staan pragmatisch.

Klimaatverandering is echt. Wacht maar tot je kinderen grootouders zijn en drie generaties ons vervloeken omdat we lamlendig doorgingen met de aarde vergiftigen. Vroeger was alles beter. De Elfstedentocht vond gemiddeld nog een keer per vijf jaar plaats. Sinds het millenium is die kans gedaald tot een keer per twaalf jaar. Aldus schrijft het KNMI begin 2019.

Hoe puur je ook bent, Maarten van der Weijden heeft iets gedaan dat zo bijzonder is dat er geen woorden voor zijn – en ook geen kruisje. Evert van Benthem woont in Canada. Reinier van Paping won de tocht der tochten toen die door het barre weer nog zwaarder was. Nu wacht de winnaar van 1963 de zwemmer op en overhandigt hem een kruisje, geen idee waar het vandaan komt. Ondertussen heeft Maarten van der Weijden wel 3,9 miljoen opgehaald voor kanker.

Stug zijn is een eigenschap en die kunnen positief of negatief zijn. Maarten van der Weijden geen officieel Elfstedentochtkruisje toekennen is net zo dom als zeggen dat klimaatverandering niet bestaat.

Volgend jaar is het 2020 en de eerstvolgende kans om de Elfstedentocht te rijden. Als dat lukt – als – en ik reken een beetje is dat een keer in de twintig jaar deze eeuw. De laatste was overigens in 1996 en buiten wordt het alleen maar warmer, dus tel uit je verlies. En nee, een alternatieve Elfstedentocht op een of ander meer in Scandinavie telt niet mee.

Als de voorzitter van de Vereniging Friese Elf Steden ook maar een beetje gis was geweest had hij geroepen dat Maarten van der Weijden wel degelijk een kruisje krijgt als hij het haalt. Een stempel is een stempel, zelfs als je als je babyvingers door het water hebt in plaats van fish sticks. “Hoe en wat precies houden we nog even geheim, maar het wordt een spektakel dat recht zal doen aan deze unieke prestatie.” Geeft je in ieder geval nog even tijd om te bedenken hoe dat kruisje er precies uit moet zien. Lees eens een boek over kruistochten of monarchieen. Wat dacht je van een grootkruis? Zomerkruisje kan ook. Een kruis wegens bijzondere verdiensten namens de Vereniging Friesche Elf Steden, meer dan verdiend. Enige wat ik afkeur is Kruisje2.0.

Niemand begrijpt het, hier en daar hoor je zelfs al mensen die hun kruisje willen schenken. Daar hebben ze hard voor moeten vechten, dat zegt veel. Het enige wat de voormalig Olympisch zwemmer niet verdient, is aankomen in Leeuwarden en ontvangen worden door de eindelijk ontdooide winnaar van 1963 die hem vervolgens zijn eigen zuurverdiende kruisje van toen opspelt.

Verkopen is ook een vak. Je zou het niet zeggen maar makkelijker dan de Elf Steden Tocht zwemmen. Kruisje dus. Dat zeg ik Freek!

Kopfoto gemaakt door Tim Marshall gevonden op Unsplash / Ace T, gevonden op Wikipedia / Maximilian Gritzner, gevonden op Wikipedia. Afbeeldingen bewerkt en gecombineerd.

 

En Nee, Gamma Wil Echt Geen Geld Verdienen

Dat zeg ik. Gamma [is gek]” Ja toch Freek?

Het management van Intergamma heeft de boel echt niet op orde. Kijk maar naar de website. Vier plantjes in pot voor bijna drie tientjes. Daar stel je dan Gamma’s ICT infrastructuur voor beschikbaar. Dertig procent van nul is nog steeds noppes.

Valt wel mee met dat Gamma, ouwe knorreboer.” nadat ik deel een van de Gamma saga had gepubliceerd. Nee! Ze willen gewoon geen winst maken. Soms kan ik de toekomst voorspellen. Ik wist dat er commentaar zou komen als ik negatief was over Gamma. Gaat het over bedrijfsvoering, getallen, verkoopkansen en winstmarges, weet ik uitstekend waar ik het over heb. Krijg je ervan als je iets leuk vindt.

Het feit dat ik niet de slimste, maar wel de leukste thuis ben, heeft een reden. Slim is nou eenmaal sexy. Sexy is een belangrijk verkoopargument in de liefde, zeker met mijn ego. Als mijn Meisje zegt dat ik beter naar Hornbach kan gaan, is dat zo. Maar goed, het is lente, mensen slaan dan soms op hol. Laten we eens iets voor de tuin kopen bij Gamma.

Vier leuke plantjes – met pot – voor slechts 28,95. Voor die prijs moet het wel heel bijzonder zijn. Dat valt tegen. Voor anderhalve euro max. heb je zo’n Kalanchoë plant. Een leuke gekleurde pot bij Ikea kost een euro. Dus roept Gamma: de mijne zijn [iets] groter. OK, dan gooien we er nog 25 procent bovenop. Vier keer pot plus plant, met opslag, is 12,50. Dat is dus de verkoopprijs. Bij Gamma kan het altijd gekker en kost zo’n ensemble een kleine, fleurige 30 euro. Alleen online beschikbaar overigens, verzendkosten gelukkig geen. Maar toch, wie koopt het?

(afbeelding: website Ikea)

Inmiddels hebben ze ruzie, maar Amazon begon ermee. Hun website werd als verkoopplatform aan derden aangeboden. Bol, de mislukte Nederlandse kopie, probeert het ook al een tijdje. En nu dus Gamma. Inspiratie is ver te zoeken. De bouwmarkt maakt er bovendien een rommeltje van. Normaal betaal je 4,95 verzendkosten. In dit geval wordt het fleurspul verzorgd en geleverd door derden. Zij rekenen geen bijdrage in de verzending. Moest er nog eens bijkomen aan die prijs. Toch verwacht ik dat er weinig kopers zijn. Niet alleen door de prijs maar ook omdat planten gemiddeld sneller doodgaan dan bloempotten. Laat de combideal toch aan McBurger over.

Stel dat ze bestaan, mensen gekker dan het Gamma management. Ze plaatsen een bestelling. Maffe klanten zijn meestal ongeduldig, een eigenschap die ze delen met de normalen. Vandaag is het zondag en als je voor half zes – aardappels gaar? – bestelt, heb je dat kwartet lieve plantjes ‘al’ over drie dagen in huis, tenzij je op een Waddeneiland woont. 72 Uur is een klassiek online afhaakmomentje. Waarom zou je in een wereld vol concurrentie er geen gras over laten groeien?

Val je er toch voor, zijn er ook positieve dingen te melden. Dertig dagen bedenktijd, handig als je vergeet water te geven. Reden retour: “ineens deden ze het niet meer.”

(afbeelding: website Gamma)

Blijkbaar verwacht Gamma dat er op 29 mei niemand thuis is. De kanstopper om zelf je bezorgdag te kiezen wordt wel twee [twee] keer vermeld. Misschien handiger om te schrijven hoe vaak de plantjes water moeten hebben, maar ik zal wel te kritisch zijn.

Niet alleen het management, maar ook de afdeling ICT van Gamma is niet op orde. “Wanneer dit product moet worden opgehaald, zijn de retourkosten €0. Retourneren in de bouwmarkt is gratis.” Onzekerheid is een vast kenmerk van de bouwmarkt, anders hadden ze er wel een variabele ingezet die, wanneer nodig, bovenstaande zin verandert in “Terugsturen is gratis. Je mag de dode plant ook afgooien bij de bouwmarkt.” Retourneren of terugsturen, maak het je klant gemakkelijk en gebruik woorden die iedereen kent. Helderheid is aan Gamma niet besteed. “De levertijd van je totale bestelling wordt bepaald door het artikel met de langste levertijd.” “Als je ook andere artikelen bestelt dan kunnen de bezorgkosten wijzigen.” Je zult maar een tuinset van Saoedisch woestijnoliehout bestellen met een levertijd van 29,9 dagen.

Over variabele tekstblokken gesproken. “Retourneren oude elektrische en elektronische apparaten. Gun je je oude elektrische en elektronische apparaten een tweede leven? Breng ze dan naar de gemeentelijke milieustraat of lever ze in bij GAMMA.” Op de middelbare school moesten we een aardappel beprikken om het spanningsverschil te meten. Geen idee hoe groot dat is bij een dode Kalanchoë plant, maar wanneer je ‘m als klein chemisch afval inlevert bij de milieustraat wordt je terecht uitgelachen. De tekst vervolgt met de opgetogen kreet: “dit wordt ‘m.” Niet dus. Zeg het maar even voor alle zekerheid.

Waarschijnlijk bestaat het Intergamma oppermanagement uit een boeket bloemen met zelfbewustzijn. Op hun beurt hebben die het tekstschrijven uitbesteed aan weet-ik-veel. Het rammelt in ieder geval behoorlijk. Nog steeds voor afschaffing van het Nederlands. Tot die tijd spreken we allemaal je moers taal.

“Sla in één keer je slag voor een vrolijke kleurrijke inrichting. Deze Kalanchoë mix bestaat uit vier Kalanchoë planten in verschillende kleuren bloempotten, namelijk: roze, rood, geel en oranje. Deze vetplant staat gedurende het hele jaar in bloei met frisse bloemen. Deze Rosalina variant heeft relatief veel bloemtjes die dicht op elkaar groeien. Ieder plantje heeft zijn eigen kleur pot met een diameter van 13 cm. De planten worden gemiddel gezien ongeveer 28 cm hoog. Deze Kalanchoë is een enorm sterk vetplantje die zeker tegen een stootje kan.”

Meer zielloze kreten als “topper”, “prachtprodukt” en “met liefde gekweekt” maken de artikelbeschrijving leesbaarder. Gooi er ook vooral iets in over “meerdere generaties.” Zelfs ik schrik soms van mijn eigen wijsheid. Laten we kijken naar de details. “Heeft relatief veel bloemtjes” Ahum. “Enorm sterk.” “Staat gedurende het hele jaar in bloei.” Gedurende het lezen des tekstens realiseerden ik mijn dat voor een beterer affront den tekstdichters bestens “bloemend”, “bloessemend” of ener equivalentend baggerwoord voor het woord “bloei” plaatstend. Dinges dus.

Tot slot. “Deze Kalanchoë is een enorm sterk vetplantje die zeker tegen een stootje kan.” Zelfs een boer uit Brabant als ik, leert op school dat het “die plant” of “dat plantje” is. Heeft te maken met aanwijzende voornaamwoorden enzo. Het is sowieso lelijk geschreven met een herhalende hoofdrol voor het woord “deze”.

Eenvoudige woorden zijn goed. De tekst moet wel lopen. Niet omdat ik taalpurist ben maar anders kost het je nog meer klanten. Laten we eerlijk zijn, Gamma doet er alles aan om geen geld te verdienen. Q.E.D., ik kan het niet laten en sluit af in het Latijn.

Om de boel een maand later weer open te gooien. Inmiddels heb ik deel drie van de Gamma saga gepubliceerd. Ook online willen ze geen winst maken. Misschien beter om al die bouwmarkten tot luierpakhuizen om te bouwen.

Het Gekkenhuis dat Gamma Heet

Gamma en andere bouwmarkten kunnen de concurrentie met nieuwkomer Hornbach niet aan. Wanhoop, in plaats van goed management, regeert.

Als je altijd makkelijk geld hebt verdiend, weet je niet wat concurrentie is. Moet je ook niet verbaasd zijn dat de kat uit de boom klettert terwijl je uitkijkt naar betere tijden.

“Ga maar meteen naar de Hornbach. Gamma heeft het toch niet” zei mijn volleerd a-technische Zoete twee jaar geleden. Hoe erg kun je het verprutsen? Nou, zo zeer dat Gamma tegenwoordig standaard een rechtzaak aanspant in iedere stad met plannen voor een Hornbach vestiging. Blijkbaar levert een paar maanden uitstel van executie meer op dan je als gegarandeerd verliezer kwijt bent aan proceskosten. Tijd voor rechtse politici om te stoppen met klagen over calculerende burgers. Naar de rechter gaan terwijl je weet dat je verliest, dat is nog eens berekende wanhoop.

Eigen schuld, je hoeft geen medelijden te hebben. Onlangs moest ik een rubber ring hebben voor de afvoer. Gamma is de dichtsbijzijnde bouwmarkt. Niet dat ik er graag kom want beide cassieres (ook daarop bezuinigen ze) zijn 24/7/365 chagrijnig. Zo erg zelfs dat afrekenen voelt alsof je een wildvreemde tot orgaandonatie dwingt. Eén man daar heeft kennis van zaken en ik vroeg hem. “We hebben alleen rubber ringen in een set van 10 verschillende maten.” We vonden het beiden absurd, 90 procent kun je weggooien. “De grote baas houdt vast niet van zijn kinderen” schamperde ik, waarop de vakman in de lach schoot. Toen ik een paar dagen later de juiste maat bij Hornbach vond, bedacht ik me dat er voor hem altijd werk is.

Met de komst van commerciele televisie deed ook het fenomeen woonprogramma zijn intrede. Bouwmarkten konden hun geluk niet op en sponsorden als gekken. De hele inrichting werd overhoop gehaald – van de bouwmarkt wel te verstaan. Leuke, lieve, geinige, vrouwendingetjes bij de ingang. Het echte spul veraf of “tijdelijk” niet op voorraad. De consument heeft altijd gelijk maar gipspleister komt nog steeds voor gordijnen, letterlijk. Geen vent die thuis ruzie wil omdat hij de gordijnen heeft opgehangen voor de muren gesaust zijn. Moet de bouwmarkt het wel hebben.

Net zo handig, personeel aan wie je vragen kunt stellen. Hornbach heeft het wel, Gamma niet. Daar lijkt het motto: een scholier die vakken vult, kan best advies over electrische installaties geven. Als de boel afbrandt valt het toch nooit te bewijzen, dubbel goedkoop zeg maar. En hopelijk ver van mijn bed.

Als het personeel er geen snars van snapt, kun je net zo goed klusapparatuur bij de supermarkt kopen, kan nooit slechter zijn dan het bouwmarkt-huismerk. Met een beetje geluk is jouw Aldi of Lidl apparaat gemaakt door A-merk Bosch (echt gebeurd). En toen kwam de Action met een verfkwast van 50 cent. Zelfs Ikea moest even slikken.

Begin vorig jaar riep Intergamma, het moederbedrijf van Gamma en Karwei dat het 100 miljoen in online verkoop gaat investeren. Voorlopig gaat ‘m dat niet worden. Ik herinner me nog dat “schattige tuintafeltje” voor de lieve prijs van 39 euro. Werd overigens bijna gratis thuisbezorgd voor slechts 89 euro ofzo. “Er is altijd wat te doen”, zeker als je topmanager bij Gamma bent! Tenzij ze daar echt geen geld willen verdienen natuurlijk.

En geld verdienen houdt Gamma niet van. Dat merk ik als ik online plantjes ga kopen in deel twee. Vier kulbladige planten voor bijna 30 euro.

Kopfoto gemaakt door Randy Fath, gevonden op Unsplash.

 

Competitie in Kringloopland

Gemeentelijke kringloopwinkel Piekfijn schijnt niets te leren van Opnieuw & Co, letterlijk en figuurlijk een grote concurrent die een paar meter verderop neergestreken is.

Natuurlijk is het interessant om een analyse van de meest succesvolle bedrijven ter wereld te maken, maar is het ook realistisch als aandelenanalisten al bijvoorbaat gaan stijgeren als het kwartaalresultaat afwijkt van hun voorspelling in plaats van andersom? Sowieso, als een man 150 miljard (1) kan verdienen in twee decennia, is er dan niets mis met de veelgeprezen marktwerking?

De wet van vraag en aanbod geldt ook voor het ‘laagste’ segment en is daar veel beter observeerbaar. Al jaren haal ik bierglazen bij de kringloopwinkel. De voorraad was inmiddels ver geslonken en ik ging weer eens langs.

On-Rotterdamse Treurigheid

Schandalig, restanten “tweedehands verf” voor een euro kilo. Nieuwe verf is net zo gek, twee euro per kilo. Ooit van de Action gehoord, Piekfijn?

Tot voor kort had de gemeente het monopolie in de stad en ik moet zeggen, die kringloopwinkels zijn een van de weinige schandvlekken op het blazoen van mijn Maasstad. Bij Piekfijn liggen de prijzen hoog, 140 euro voor een tweedehands fiets iemand? Marktplaats is goedkoper. Een ander voorbeeld: een strijkijzer zonder snoer voor 10 euro, ronduit belachelijk en nog gevaarlijk ook. Je moet er zelf het snoer opzetten en weten dat je daar met linnen omkleed kabel voor gebruikt vanwege brandgevaar. Een plastic snoer smelt meteen als het met een heet strijkijzer in aanraking komt. Voor je het weet heb je kortsluiting of brandt je huis af.

Nadat ik het snoer gezien had, liep ik langs de electronica, de handelswaar leek lukraak in een hoek gesmeten. Kabels zijn niet netjes opgeschoten met een tie-wrap, maar alles door elkaar. Wie kan het wat schelen, schamperde ik tegen mijzelf.

De gemeentelijke kringloopwinkels stralen een soort treurigheid uit, zelfs de mensen die er werken kijken niet blij. Dat is me al vaker opgevallen. Loop je langs, geen hallo of wat. Als je ze zelf groet, kijken de medewerkers je aan alsof je van Mars komt.

Als het echter op gebruikte spullen innemen aankomt, hebben ze ineens kapsones. Ik ben tegen weggooien van goede spullen en een tijdje geleden hielp ik een vriendin een oude stoel wegbrengen. De medewerker vond het eigenlijk niks die prima stoel die alleen een beetje oud was. Over kapsones gesproken. “We kijken even en anders gaat ie de kraker in.” Plak er een briefje op: “Moet weg, 10 euro” en voor het einde van de dag neemt iemand ‘m mee. Normaal zou ik een grapje maken over kringloopmedewerkers die teveel verdienen en daarom hun neus ophalen voor zo’n stoel, maar ik geloof niet dat de mensen bij Piekfijn – zou het misschien aan de naam liggen? – veel meer dan het minimumloon verdienen. Het is een on-Rotterdams vervelende winkel.

Wankoop van de week

Wat te denken van een klein TVtje – ik schat 24 of 28 inch, zonder afstandsbediening voor 75 euro? Het is een onbekend merk dus een vervangende afstandsbediening wordt moeilijk en kostbaar. Gelukkig heeft het apparaat wel DVD aan boord. Altijd nutteloos in de tijd van Netflix en Blu Ray.

Die groene sticker voorop is ook niet handig – en een teken van totale desinteresse in wat je verkoopt.

Net even gekeken en Bol.com verkoopt voor 149 euro een prima 32 inch TV, heb je er ook nog garantie op. On-Rotterdams schandalig.

Een kringloopwinkel heeft meerdere functies. Het gaat verspilling tegen, hergebruik is goed voor het milieu en het is een uitkomst voor mensen met een kleine portemonnaie. OK, ik ben een buitencategorie omdat ik er alleen voor bierglazen kom iedere paar jaar. Het is nou eenmaal leuk als je bierglazen in alle soorten en maten met merkjes erop hebt.

Lichtend voorbeeld

grote kringloopwinkel Opnieuw & Co, Rotterdam

Groot he?

Tegenover mijn tankstation is onlangs een nieuwe gigantische kringloopwinkel geopend, 2200 vierkante meter – de gemiddelde supermarkt past daar met gemak een paar keer in. Voor ik naar Piekfijn ging, had ik bij Opnieuw & Co gekeken. Mijn mond viel open van verbazing en dat lag niet aan het gigantische vloeroppervlak. Er was goed over de opzet nagedacht. Heel slim begint de winkel met een brocanterie. Een stoel van grootmoeder is ouwe meuk, maar zet er een dozijn bij elkaar, strooi er wat aardewerk door en je hebt een brocanterie. Het doet niet onder voor de gemiddelde antiekwinkel, wat ook meteen de willekeur aangeeft hoeveel iets waard is.

Op de benedenverdieping staan verder de meubels – ik telde diverse tweepersoonbedden – kleding, witgoed en fietsen. Fietsen zijn hier overigens ook 140 euro. Van steigerhout waren een aantal bakken voor fotolijstjes getimmerd, weer zo’n handig idee. Het beste idee overigens is een klein cafeetje waar je thee en koffie kunt drinken en een tosti of een broodje ei eten voor EUR 1,25. Waarom niet dacht ik? Opnieuw & Co zit op een klein industrieterrein dat tegen de spoorlijn aanligt. Met de bedrijfjes daar heb je altijd aanloop. Mensen die er een betaalbaar broodje eten, zullen vaak even rondlopen en voor je het weet, heb je extra omzet op je kassa staan.

Als je met de trap naar boven loopt, wordt je verrast doordat alle plastic gebruiksvoorwerpen op kleur staan gesorteerd, geel bij geel, rood bij rood en idem voor blauw. Ook het glaswerk staat netjes gesorteerd, een verademing vergeleken met de gemeentelijke kringloopwinkels. Er is goed over nagedacht en de boel wordt netjes bijgehouden.

Is het rendabel?

Zo kan het dus ook. Een helder bord bij de ingang waar je club voor staat.

Als controller vraag je jezelf natuurlijk meteen af of het rendabel is, zeker met zo’n grote winkel. Opnieuw & Co heeft geen winstoogmerk, maar moet natuurlijk wel quitte draaien. De helft van de omzet gaat op aan personeelskosten en een kwart aan huisvesting. Ondanks dat er altijd volk in de winkel is, is je gemiddelde kassaomzet relatief laag. De grootte van de winkel maakt ook dat je veel medewerkers nodig hebt. Het bord bij de ingang spreekt van 500 medewerkers over vijf filialen, maar ja hoeveel voltijdsbanen zijn dat?

Het is niet alleen het vloeroppervlak – en daarmee de keuze – die de kringloopwinkel aantrekkelijk maakt. Ook de lichte, verzorgde uitstraling doet het erg goed. Net zo belangrijk zijn de goederen die mensen weggeven aan kringloopwinkels. De gemeentelijke kringloopwinkel kan op weinig sympathie van de meeste mensen rekenen. Nu er een alternatief is, vermoed ik dat de goederenstroom richting Piekfijn een stuk kleiner wordt.

Ik denk dat het bij Opnieuw & Co anders is. De winkel zelf is een positieve ervaring, erg belangrijk voor de gunfactor als je gebruikte spullen wilt wegdoen. Daarnaast werkt Opnieuw & Co samen met diverse instellingen, waaronder een MBO opleiding. Met 500 medewerkers kan dat alleen maar positief uitvallen voor wat mensen doneren.

Als je je zorgen maakt over je baan, kun je natuurlijk ook zelf initiatief nemen en bijvoorbeeld het glaswerk eens sorteren.

Ondanks alles lijkt zo’n grote kringloopwinkel een gewaagde onderneming, zeker als over een tijdje de nieuwigheid er vanaf is. De concurrentie is er echter niet gerust op. Toen ik mijn bierglazen bij Piekfijn afrekende, raakte ik aan de praat, ja dat is niet onmogelijk bij Piekfijn. “Zijn er veel mensen?” vroeg de dame achter de kassa. Zij begrijpt prima dat er een stevige concurrent bijgekomen is. Haar baas echter reageert halfhartig – en gesubsidieerd – door alle meubels boven de 20 euro gratis te bezorgen in de regio. Er wordt gratis geleverd als het kengetal voor de vaste telefoon met 010 begint. Zelfs als je inkoopprijs nul is, verdien je niks als je een kast van 20 euro met twee man in Pernis moet afleveren. Op zo’n manier zijn het duurbetaalde minimumloon banen.

Misschien dat het management van Piekfijn harder zijn best moet gaan doen om het bestaan te blijven rechtvaardigen. Niets zo goed als een beetje concurrentie. Behalve misschien een lekker biertje bij deze tropische temperaturen in een mooi bierglas. Proost!

  1. Een van de meest interessante analyses over Amazon staat in “The Four: The Hidden DNA of Amazon, Apple, Facebook, and Google” (2017) van Scott Galloway