Liefde Is Niet: Vanuit de Bosjes Giraffen Afschieten

Al helemaal niet op Valentijnsdag.

Mevrouw Merelize van der Merwe schiet prachtdier dood uit naam van de liefde. “Zo romantisch.”

Mijn verhalen zijn veelal kritisch, té volgens sommigen. Zit wat in. Heb dan wel geen geweer, maar na het lezen van de krant brak mijn klomp. Dit keer krijg ik vermoedelijk weinig tegenspraak. [1] Voetbal vind ik een aardige sport, maar mijn hart ligt bij de exoten. Toen ik studeerde heb ik leren schermen, fantastisch. Ook jiu jitsu heb ik lang met veel plezier beoefend. Waar ik nooit aan toegekomen ben is de biathlon. Heeft vast ook te maken met het feit dat Nederland zo plat is als een pannenkoek. De sport is een combinatie van skieen en doelschieten. Deelnemers moeten zo een parcours afleggen en tijdens het afdalen stoppen om diverse doelen proberen te raken.

Nadat je zo snel mogelijk naar het volgende doel skiet, heb je even tijd nodig om hartslag en ademhaling onder controle te brengen. Hoe sneller dat lukt, hoe groter de kans dat je in de roos schiet. Het vereist een enorme mentale en fysieke zelfcontrole. Presteren onder hoge druk en in je hoofd continue de afweging maken of je al kunt schieten of nog even moet wachten voor meer doelzekerheid. Doe je het goed, pats daar gaat weer een bloempot of wat er ook voor gebruikt wordt. Biathlon is een uitdaging voor zelfs de meest getalenteerde sporter, prachtig.

Photo by David White on Unsplash
anne-rudolf-w8bChleYydU-unsplash
piera-riva-4GS1ZWSMyLY-unsplash
julie-wolpers-0SIKW8uiI6g-unsplash
savatore-dinicola-VsZZkHjgwfo-unsplash
wolfgang-hasselmann-IFG0wUMfje8-unsplash
lisa-h-gOWuRBY7gDM-unsplash
bart-dunweg-8Y5uYiaAoM8-unsplash
wolfgang-hasselmann-v08FVc-stIs-unsplash
jackie-park-b1nCwAl9gpk-unsplash
mariola-grobelska-eQdDUdi5qLk-unsplash

 

Maar wat mensen bezielt om dieren voor de lol dood te schieten, ik snap het niet. Overcompensatie voor het feit dat je jezelf klein en minderwaardig voelt misschien? Merelize van der Merwe, een Zuid-Afrikaanse dame, is in ieder geval dolblij met het valentijnsdagcadeau van haar man. Die heeft voor omgerekend 1750 euro het ‘recht’ gekocht om een giraffe om te leggen. Leuk uitje voor zijn vrouw. Geloof mij, liefde maakt blind, maar dit gaat nergens over. Merelize van der Merwe beweert dat het dode giraffenhart waar ze triomfantelijk mee zwaait naast bij het lijk van het zoogdier [3], de liefde tussen haar en haar meneer symboliseert. Zijn er in ieder geval twee die elkaar duidelijk gevonden hebben. En nou maar hopen dat ze nooit gaan scheiden, bloedbad.

Hoor dat “War of the Roses‘ uit 1989 op Netflix is. Die ga ik maar eens kijken. Weer eens wat anders dan ‘Romancing the Stone‘.

Kleiduiven schieten – liefst zonder plat petje en ruitbroek – intrigeert. De sport is erg moeilijk. Het vereist zoveel kunde, inzicht en vaardigheid om die vers-gelanceerde aardewerk schotel door midden te knallen. Per schijf krijg je een kans. Maar om in de bosjes te gaan liggen met een groot scherpschuttersgeweer en daarmee een giraffe af te knallen? Waarom zou je? Lukt het vandaag niet, dan is er altijd nog morgen. Klassiek geval van noch prestatie noch kunde.

Dieren doodt je alleen om te eten of om jezelf te beschermen tegen gegeten worden. Een dier dat zijn leven voor jou geeft, respecteer je door niets te verspillen. Sowieso eten weggooien is een gruwel. Al smaakt het misschien minder, kliekjesdag is de beste dag. Stemt je – mocht het nodig zijn – in ieder geval tot nadenken. Maar uit naam van Cupido [2] een giraffe doodschieten en het uitgesneden hart trots op sociale media omhooghouden als symbool van jullie eeuwige liefde? hoog tijd om het woord ‘symbool’ op te zoeken, letterlijk. Vervolgens snel doorbladeren naar ‘echtscheidingsadvocaat’ omdat Cupido met onmiddelijke ingang zijn handen van jullie aftrekt.

Kopfoto: Mooi hé? Zo kan het ook. Kopfoto gemaakt door Robin Stuart, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.
Afbeeldingen in diavoorstelling: 1. David White. 2. Anne Rudolf. 3.piera riva. 4.Julie Wolpers. 5.Savatore Dinicola. 6. Wolfgang Hasselmann. 7. Lisa H. 8. Bart Dunweg. 9.Wolfgang Hasselmann. 10. Jackie Park. 11.  MARIOLA GROBELSKA. Alle foto’s gevonden op Unsplash. Afbeeldingen zijn bewerkt.

[1] Tegenspraak is altijd welkom. Altijd. Vooral als ik gelijk heb natuurlijk.

[2] Laat Cupido nou toevallig pijl en boog gebruiken. Net als de Amerikaanse tandarts Walter Palmer die in 2015 leeuw Cecil met pijl en boog neerschoot. Daarom hebben tandartsen dus zo’n slechte naam.

[3] De wereld telt meer moeders dan je denkt.

Je Mond Houden Is Ook Houden Van

Houden van is jezelf bij elkaar zijn

GJ ziet twee vrienden lopen, half zou oud als ik. Te jong voor alle ellende die nu al over ze is uitgestort en dwaalt af.

Omdat er teveel negatieve stukjes in de krant staan en ik daar nog meer zure opmerkingen over maak, vandaag een positief verhaal. Zondag is tenslotte de laatste dag van het weekend. U zegt: dat is nogal negatief geformuleerd? Beter om aan de zevende dag te refereren als 50 procent van het heilige tweetal voor 5*7.5 zwoegers? U vraagt, wij draaien.

Als supersnob ga ik natuurlijk alleen naar de Bijenkorf, waarom minder betalen voor meer? Daarnaast, die krantenabonnementen en ballenbak voor volwassen mannen moeten ook ergens van betaald worden. En natuurlijk de cursus Mandarijn [Chinees] voor de in-huis omroepster [m/v].

“Gaan we winkelen Zoete?”
“Als jij dat wil [nodig vindt] Poepie.”

Vervolgens persen Ma en Pa met ongeveer 2,4 kinderen zich in een koekblik dat een half uur later in de grote-stadsgarage gestapeld wordt. Gelukkig is dat inmiddels een boze droom en hebben we de kinderen het huis uit geschopt onder het mom van “je studeert en hoort dus niet meer bij dit gezin, sorry.” Covid brengt ook goede dingen. Wel even vragen om de voordeursleutel als je van je rust wil genieten.

Helaas zijn we vanwege datzelfde corona aan huis gekluisterd en de buren kun je jammer genoeg niet op kamers doen. Net als alle stelletjes hebben wij ook een bevriend koppel waarmee we alles samen doen. En nee, geen zure grapjes over dat het weekend veel te lang duurt. Zij is wel OK, hij een trekpop eerste klas.

Ineens begrijp ik Trump een tikje beter. Wat zou jij doen als dochterlief Ivanka vrolijk binnenhuppelt om te vertellen dat ze met Jared Kushner gaat trouwen? Alleen hele domme mensen flappen eruit: “wat moet je met die stijve hark?” Zelfs Donald Trump begrijpt wanneer de race gelopen is en verzucht tegen vrienden: “ze houdt van hem, wat kan ik zeggen?” En daarmee heeft het universum er weer een raadsel bij. Trump snapt het wel, handelt er niet naar.

Gezellig gaan Zoete, mevrouw Trekpop, met in haar kielzog meneer Barbarie en mijzelf naar de boerenmarkt. Het zal wel, al die artisane kazen, maar is het ook te eten? Vervolgens nog wat esoterische olieen ruiken, eerste keer ooit dat ik blij ben dat mijn baas domicilie heeft gekozen in de Botlek. Zo verfrissend die geur van zware chemicalien, was het alvast maar maandagmorgen.

Natuurlijk zit er ook een “schattig” winkeltje dat stoffen en aanverwante allergieprullarie verkoopt, vlakbij. Moeten we toch even naartoe. Na mij macrobiotische kaas gevoerd te hebben en vervolgens een halfuur meetronen naar een tijdelijke [pop-up iemand?] tentoonstelling over macramé, vindt ze het genoeg.

Haar hand glijdt langzaam van mijn arm. Blijf maar even wachten, zegt ze als ze het Anton Piek-achtige winkeltje induikt met de familie Trekpop. Even is relatief en mijn gedachten dwalen af. Dat doen ze nogal snel. Een stoffenwinkel is stoffig en daar ga je van niesen. In Schotland is het koud, dus daar nies je niet. Maar wat als je een kilt draagt en verkouden wordt? Opnieuw dwaal ik af en verwonder me waar al mijn Hawaii-shirts zijn gebleven? Ik kan ze al 20 jaar niet meer vinden.

Blij komt Zoete het schattige winkeltje uit. Met lege armen dat wel. Zij blij, ik blij. We eten met z’n vieren ergens wat en ik hou mijn gezicht in plooi als meneer Trekpop, aangekleed in beige broek en lichtblauw hemd, vurig wauwelt over de interessante stoffencollectie in de katoenen hooischuur. Nog steeds in plooi, krijg ik een por in mijn zij. Alsof het mijn schuld is dat jij in de lach schiet schat. Ja dus. Als ik had gelachen, was de spanning uit de lucht geweest en had Zoete niet gemoeten.

Ben eerlijk, vier euro voor een kop thee en 7,50 voor een ‘artistiek’ broodje kaas – zeg maar kadetje met margarine en een half plakje kaas – wie wordt daar niet wild van? Op weg naar huis, we zijn gelukkig met twee auto’s – corona is geweldig! – babbelt Zoete voluit over wat ze gezien heeft. Het is saai, stomvervelend maar maakt me erg blij. Deze zondag is gelukkig niet verspild. Ze kent me inmiddels 20 jaar, lang genoeg om te weten dat de ene grijns de andere niet is.

Toen we de woning kochten, wilde ik vooral een garage, zij een pittoresk pandje met als gevolg dat we geluk hebben en vijf minuten vanaf de voordeur een plekje vinden. Terwijl we naar huis wandelen, grijpt ze m’n arm en trekt zich naar me toe. Misschien hebben we volgende week nieuwe gordijnen, kan ook beddengoed zijn, ik weet het niet. Ze snapt best dat ik het allemaal niet kan volgen. Ondertussen ben ik gewoon gelukkig dat zij blij is en we geen garage hebben. Je mond houden is mannenwerk, maar vooral houden van.

Kopfoto gemaakt door Joanna Kosinska, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Vroeger Was de Aarde Plat – de Autobiografie van Heer Toonder Begint

Zoals de Spice Girls reeds [her]voorspelden: twee worden een. Weer een liefdesgeschiedenis, niet plat, edoch eerder verheffend.

Het eerste deel van de autobiografie van Marten Toonder “Vroeger was de aarde plat” is vermakelijk. Toch voelt het soms alsof er een stukje waarheid mist.

Geen idee hoe een supernormaal iemand als ik alleen maar wause vrienden kan hebben. En de broers zijn het mafst van allemaal. Dit verhaal is niet aan hen opgedragen maar wel hun schuld.

Documentaires zijn nogal GJ’s ding. Tijdens het aanschouwen van de avonturen van de aanbidders van de platte aarde heb ik krom gelegen van het lachen, geloof me ze zijn gekker dan de hele Tiger Kneuzencast bij elkaar. Laurel en Hardy schieten een laser over een meer om voor altijd te bewijzen dat de aarde recht is. Nog een geluk dat er niemand blind wordt, maar dit gaat echt nergens meer over. Dat weten ze diep in hun hart ook wel, alleen op Facebook over samenzweringen stamelen is ook maar saai.

Nadat ik de documentaire over platte aarde kijk, verander ik mijn Whatsapp-profielfoto tijdelijk in een advertentie voor het Platte Aarde Relatiebemiddelingsbureau. Ja, dat bestaat echt. Via via komt er een kennis om mijn klustechniek bij te spijkeren. Meneer heeft me een berichtje gestuurd en de afbeelding gezien. Hij is nogal zenuwachtig en bang om alleen in een kamer te zijn met de appelflap die gelooft dat de aarde een platte pannenkoek is. Na de instructie drinken we nog wat en tot mijn verrassing bazelt meneer urenlang over zijn vijfde, zesde en zevende zintuig. Even vergeten welke van de drie het beste aardstralen opvangt, maar echt gebeurd. Je blijft lachen.

foto standbeeld "ode aan marten toonder", Blaak Rotterdam, detailafbeelding professor Sickbock en de markies de Canteclaer

Standbeeld “Ode aan Marten Toonder” aan de Blaak in Rotterdam. In deze detailfoto staan professor Sickbock en de markies de Canteclaer afgebeeld. (afbeelding: Wikipedia, afbeelding is bewerkt.)

De broers – beiden zijn de leukste thuis – denken ook lollig te zijn als ze hier komen eten en brengen mij het enige echte platte aarde schoolschrift mee. Blijkbaar proberen ze me iets in te wrijven. En dat is nog niet genoeg, als tweede “bedankje” krijg ik het eerste deel van de biografie van Marten Toonder, de schepper van Olivier B. Bommel en Tom Poes. Als student in de jaren 90 werk ik bij de post en breng pakjes rond, ook bij bovenbazen. Lieve lezertjes, ben niet verbaasd als ik het ooit tot Minister van Dinges schop, want meteen nadat ik aanbel is er die band. We zijn beiden geabonneerd op de integrale werken van Olivier B Bommel. Alleen is degene die opendoet Minister van Justitie en ik student. Als nog-niet-volledige-uitgestudeerde is 60 euro per stripboek – er volgen er 40 – een rib uit mijn lijf, maar decennia later ben ik er maar wat blij mee.

Terwijl ik rondrijd in een rood PTT-busje, zo heette Post.NL vroeger, publiceert Marten Toonder het eerste deel van zijn autobiografie onder de naam “Vroeger Was De Aarde Plat.” GJ is altijd een trage leerling geweest en ik lees ‘m pas in 2020. De genialiteit van Toonder is een kwaliteit voor zelfverzonnen woorden die iedereen instinctief begrijpt. Soms zijn ze licht-archaisch maar je kunt ze letterlijk in ieder gesprek hergebruiken, prachtig en uniek.

Die stijl is uniek en niet hetzelfde als de toon in “Vroeger”, toch herken je onmiddelijk de hand van de meester met een vraagteken hier en daar. Vanaf bladzijde nul vraag de lezer zich af hoe hij in het ootje wordt genomen. Ondertussen doemen langzaam de contouren op van de beroemde personages uit de verhalen van Heer Bommel en Tom Poes. De familie Knots was een TV serie die veel later komt, maar het doet me denken aan tante Til, roze verf hier en daar rondspetterend terwijl een nieuwe wereld langzaam rijpt.

Toonder heeft zijn ouders nooit echt leren kennen of begrepen, religie nog minder. Ieder huisje heeft zijn kruisje, desondanks is Marten Toonder bijzonder bevoorrecht als hij zijn toekomstige vrouw ontmoet op zestienjarige leeftijd, ze gaan samen naar dansles. In tegenstelling tot de appelflappen in de platte aarde docu snappen beiden zonder woorden dat ze voorbestemd zijn. Zowel de vader van Marten als die van Phiny zijn kapitein. De rivaliteit tussen beiden dwarsboomt hun ontluikende liefde desondanks niet. Nooit geloofd dat tegenpolen elkaar aantrekken en dat is hier ook niet, beiden zijn geboren verhalenvertellers waarbij Phiny eerder doorbreekt dan Marten.

Van het jongetje dat niet kan leren (omdat hij zijn huiswerk niet maakt) schopt Toonder het tot jongeman met HBS diploma ondanks dat hij zijn examen scheikunde verwart met een filosofisch schotschrift. Het mag een wonder heten dat hij ooit zover geraakt is, gezien de verhuisdwang van zijn moeder. Iedere twee of drie jaar voelt die de noodzaak tot omploegen. Wie weet, misschien stimuleerde dat ankerloze Toonders latente drift naar een fantasiewereld. Overigens blijf je als lezer achter met veel vragen na het eerste deel van zijn autobiografie. Toonder tekent, soms eigen werk maar meestal doet hij inspiratie op uit Engelstalige kranten. Geen idee hoe het verder gaat, het eerste deel stopt in 1939. In 1994 schrijft krant Trouw (opgericht in de oorlog) onder de kop “geen verzetsheld, wel verzetsman” de houding van Toonder tijdens de Tweede Wereldoorlog. Anderen vinden dat een te genereuze benaming voor het weinige verzetswerk dat Toonder heeft gedaan vanaf najaar 1944.

Toonder noemt zichzelf een geboren verhalenverteller en dat maakt mij op mijn hoede, alles klinkt net iets te mooi. Een tikje meer heer Bommel en wat minder Tom Poes maakt het verhaal authentieker. In het eerste deel van zijn autobiografie draait het vooral om de vooroorlogse jaren waarin hij zichzelf leert tekenen met behulp van Amerikaanse strips.

Marten Toonder is de reden dat ik de Nederlandse taal voor slechts 99 procent wil afschaffen. Het boek krijgt vier uit vijf sterren om twee redenen. De manier waarop hij de titel “Vroeger was de aarde plat” door dit eerste deel van zijn memoires weeft, is de auteur onwaardig. Te gemakkelijk. Een zwerver vertelt tiener Marten dat onze planeet plat is en geeft hem en passant een klein zilveren schildpadje dat geluk moet brengen. Na zijn middelbare-schoolexamen gaat hij drie maanden varen met vader en “ontdekt” dat je eerst het zeil van een passerend schip en dan pas de romp ziet. Die excercitie herhaalt hij nogmaals als beginnend illustrator.

De tweede reden is dat Marten Toonder eigenlijk een liefdesverhaal schrijft. Ben dan ook dankbaar dat je je vrouw al mag ontmoeten als je 16 bent en zolang bij haar kunt zijn. Uiteindelijk zal een van beide geliefdes alleen achterblijven. Dat heeft niks met “ik hou meer van jou” te maken maar met het lot – Toonder gelooft niet in goden. Natuurlijk is zoiets gruwelijk, kijk maar naar ons Pa. Maar als je terugkijkt is het alternatief vele malen slechter. Ooit geprobeerd “Het Einde Van Eindeloos” te vertalen? Onmogelijk, zelfs Beer Blaaskaak – weer eens wat anders dan Betty Beer – vindt liefde en adoratie in de vorm van juffrouw Dolly. Dat had heer Bommel nooit durven dromen. En dan wel je ogen sluiten voor je eigen geluk in je autobiografie? Een misser eerste klas.

Ergens aan het begin schrijft Marten Toonder “Vroeger was de aarde plat en pi drie.” Toch vijf sterren dan maar? Als pi drie is, is een cirkel geen cirkel en kan de aarde niet rond zijn. Prachtig toch, maar geen vijf sterren.

Kopfoto gemaakt door Morning Brew, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Is De Aarde Dan Toch Zo Plat Als Een Pannekoek?

Alleen als je niets beters te doen hebt

Documentaires zijn helemaal mijn ding. Een paar jaar geleden eentje over de sarcofaag – de tweede al – die over de ontplofte kerncentrale in Tsjernobyl is gebouwd, gekeken. Dat is spannender dan de meeste films. Helaas.

Vorig weekend tijdens een whisky-proeverij [7] bij een maat, het kan ook de Occulus Rift virtual reality helm vooraf zijn, kwam het gesprek op de documentaire “Behind the Curve” (Voorbij de Kromming). Een groeiende groep mensen gelooft dat de aarde plat is.

De meeste lezers weten inmiddels wel dat schrijvers van science fiction boeken tijdreizigers zijn die terug in de tijd reizen om ons te waarschuwen. Omdat zij uit een toekomst van π + 1 dimensies komen en wij in 3 +1 dimensie leven, gaat het nog wel eens fout. Vandaar dat sommige science fiction verhalen zo raar zijn. Het verklaart bijvoorbeeld waarom de Terminator ons niet waarschuwt voor de machines uit de Matrix maar tegen het fictieve Skynet dat nooit zal bestaan. Wat een verschil van 0,14 al niet uitmaakt.

Diezelfde machines uit de Matrix probeerden hun ideeen voor mensen als trekpoppen eerst uit in de film The Truman Show. Jim Carey is, zonder het te weten, de ster van zijn eigen reality show. Wanneer hij doorkrijgt dat zijn leven niet echt is, vlucht hij in een bootje. Na een minuut of vijf bereikt hij het einde van de wereld als hij botst op de rand van de hemel. Blijkt het universum gewoon een schildering op de binnenkant van de koepel te zijn. Truman is stiekum opgesloten in de grootste TV studio op aarde.

Ook de gelovers in een platte aarde denken dat de hemel niet meer dan een koepel is boven het schaakbord dat wij aarde noemen. Pak een meloen, teken er de continenten op en sla ‘m twee dimensionaal. Op miraculeuze wijze verschijnt dan de “waarheid” in de vorm van een platte aarde. De Noordpool is het centrum en Antarctica wordt een magische ijsmuur van wel 45 meter hoog, die ervoor zorgt dat niemand van de schijf kan afvallen. Laat die ijsmuur volgens sommige platte aarde-ingewijden nou precies lijken op wat ze in Game of Thrones zien. Wie zegt dat toeval niet bestaat? De echte verklaring is natuurlijk dat fantasy-schrijvers een beetje science fiction zijn.

De schaalmodellen die pannekoek-gaia fans maken zijn prachtig. Ik zou er graag een willen. Toch is esthetiek nog geen bewijs. Zelfs niet in de liefde. Nou is de gemiddelde wetenschapper minstens net zo vooringenomen als de piepeltjes van de platte pannekoek. “Mijn model deugt omdat de uitkomsten kloppen.” Tsja, tegen de verwachting in is er sinds een week (geintje) leven mogelijk (Engels) in een twee-dimensionale wereld. Het is net zo moeilijk voor een 2D wetenschapper om zich een 3D-wereld voor te stellen als een wetenschapper van hier om zich drie-en-een-beetje (π) dimensies voor te stellen. “Als het al kan moet het wel een heel getal zijn!” Geen zorgen, ik ga niet vragen of het ook een negatief aantal dimensies mag zijn. Onze wereld is tegelijk onze beperking.

Als Gaia-is-gelijk-een-pannekoek voorstander blijf je met het probleem van het bewijs zitten. Laurel en Hardy zijn inmiddels dood en gelukkig is er niemand blind geworden tijdens het experiment, maar de pannekoeken hadden een idee. Als de aarde niet rond is, en je zet drie palen op een kilometer afstand van elkaar, zal de laser op dezelfde hoogte de tweede paal én de derde paal raken. Dat deden ze over water omdat water vlak is – en nee de waterpas werkt weer volgens een ander principe.

Sjonnie, Sjakie, Truus en Toos ofzo staan gezellig megawetenschap te bedrijven. “Bijna, vlak naast mijn hoofd geschoten, ik kan de laser al zien. Iets naar links.” Gelukkig geen doden of blinden, maar het scheelt niet veel. Het experiment zelf is net zo gammel. Ondanks dat, kwam eruit dat de aarde niet plat is. [2] Wat een teleurstelling. Het idee dat het experiment misschien niet deugt, kunnen de platgeslagen Einsteins niet bevatten.

Terwijl ik het zie gebeuren, vraag ik me af hoe het zit met de relatie tussen licht en zwaartekracht. Immers, alles dat energie heeft, wordt beinvloed door de zwaartekracht. Alweer neergesabeld door mijn overkritische geest. En nee, niet met een lichtzwaard. Ook niet met die waterpas.

Het unieke aan de pannekoeken is dat zij – in tegenstelling tot de meeste andere complotdenkers – geen strippenkaart hebben die per samenzwering wordt afgestempeld. Meer is niet beter. Er is maar een samenzwering en die is echt. Wanneer vraagt iemand aan premier Rutte waarom hij geheim houdt dat de aarde eigenlijk plat is? Gegarandeerd het beste TV-moment ooit op de Nederlandse buis.

Als je theorie niet helemaal werkt, sluit je toch gewoon je ogen. Als boer uit Brabant zijn er veel dingen die ik niet snap, de waarde van kunst bijvoorbeeld. [4] Andy Warhol heeft allang bewezen dat een kopie (Engels) niet onder hoeft te doen voor het orgineel. Waarom is een Mondriaan dan zoveel geld waard? Met vier tubes verf en wat plakband kan iedereen het. E=MC2 is het tegenovergestelde, dat snap ik in geen enkele constellatie van dimensies. De pannekoeken van de platte aarde wel, zelfs al wonen ze in de kelder van Mama’s huis, jarenlang nadat ze Vader Abraham en de Smurfen vier dozijn en twee dubbeltjes keer de hand hebben geschud.

De zwaartekracht bijvoorbeeld, is zo’n stekelige vraag. Het antwoord op het raadsel waarom die kosmische kracht onze planeet pannekoek niet in een bitterbal verandert, heeft iets te maken een universele versneller, etherische wind, zo u wilt. Dat “of” kan ook “en” zijn, krijg je van theorieen die afgeleid zijn van klappende molenwieken.

Die universele versneller gaat overigens harder en harder. Geen idee of ie al voorbij de snelheid van het licht is, maar anders gebeurt dat ooit. Zonder echte consequenties overigens. Denken ze.

In de ogen van de pannekoeken was Einstein waarschijnlijk net zo dom als ik. Nou… Nog steeds niet de slimste thuis, maar Einstein is – en blijft – een genie, zoveel weet ik wel. Anders had Tsjernobyl nooit atomski boem gedaan.

Terug naar de echte, onfeilbare wetenschap. Hoever staat de zon dan van de aarde? Als simpele ziel die Einstein niet begrijpt is het zonde van mijn tijd om daarover na te denken. Het echte antwoord volgens de pannekoeken is een paar duizend kilometer. Maar is de zon dan echt of is het een grote lamp aan de sterkste staalkabel ooit die aan de onzichtbare koepel hangt? En hoeveel Oempa Loempa’s [3] zijn er eigenlijk nodig om het licht aan te houden? [6]

Foto gemaakt door David Menidrey, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

In het beste bewijs aller tijden dat vroeger alles beter was, terug naar de oude Grieken. Zij wisten al dat de aarde rond was. In de derde eeuw voor Christus berekende Eratosthenes de omtrek van onze planeet tot op 99 procent nauwkeurig. Zijn hulpmiddelen waren een kromme toren en een stok in een waterput. Hiermee is de stelling dat vroeger echt alles beter was, wetenschappelijk en overtuigend bewezen.

Ook ondernemer Elon Musk veegt de vloer aan met de platte aarde-samenzweerders door naar Mars te wijzen en te vragen waarom die planeet wel een bitterbal is en de aarde niet. Als ik pannekoek-persvoorlichter was zou ik zeggen linker Twix en rechter Twix. Als je de reclame gelooft dat daar verschil tussen zit, geloof je echt alles. Zelfs dat de ene suikerreep beter is voor de lijn dan de andere.

Hoog vanuit de lucht kun je de kromming van de aarde zien. Een punt voor de pannekoeken, één maar. Behalve als de pannekoeken niet kunnen verklaren waarom die platte schijf er iedere keer anders uitziet als je verder vliegt bij gelijkblijvende curvatuur.

Volgens de pannekoeken vliegen piloten onbewust in cirkels omdat de aarde plat is. Niet over nadenken. Amelia Earheart was de eerste vrouw die alleen over de Atlantische oceaan vloog in 1932. Vijf jaar later probeerde zij rond (nadruk) de aarde te vliegen en verdween. Het raadsel houdt mensen tot op de dag van vandaag bezig. Wedden dat de pannekoeken zeggen dat Amelia tegen de Game of Thrones ijsmuur is gevlogen [5] die we de Zuidpool noemen? Iets met eigen schuld enzo. De pannekoeken zijn gek genoeg, de meeste dan. Fijne club, hé?

Samenzweringen zijn niet alleen een nuttig tijdsverdrijf – je zult maar gelijk hebben, daar kan geen chique Apple titanium creditcard tegenop – maar vooral serieuze handel. Zelf ben ik de eerste om te roepen dat tegenpolen elkaar meestal niet aantrekken. Supermodellen rennen hard weg als ik hallo zeg [1]. Toch is het idee van een dating service voor mensen die in een platte aarde geloven ver gezocht. Maar goed, handel is handel. Een paar uur de wereld afkraken en jezelf superieur voelen omdat alles een grote samenzwering is? Onbetaalbaar.

De meeste mensen brengen hun schaarse vrije tijd door op Facebook. Urenlang wordt er geklikt op links van hun beste vrienden met namen als Coca Cola en (Te) Dure Lening. Ook gouwe handel trouwens. Zij die niet in het sleepnet van Mark Zuckerberg verstrikt raken, houden zich veelal bezig met complottheorieen. Het klein grut wat dan nog rest, perst al kakelend zinloze, sarcastische stukjes uit hun toetsenbord. Ondertussen bezoeken echte pannekoeken congressen waar ze gelijkgestemden vinden. Zo’n kaartje kost wat, maar dan kun je ook lekker wauwelen over hoe onze enige echte samenzwering tevens de beste is!

Nog beter als je een bekend figuur bent, bijvoorbeeld door je eigen planeet pannekoek-videos op internet. Nodigen ze je uit en betalen ze niet alleen koek en zopie maar ook je vliegticket. Ben je eindelijk een paar dagen weg uit de kelder van je ouderlijk huis. Mama, met tranen in haar ogen, denkt “de dag is eindelijk gekomen.” Helaas in de echte wereld wordt je uitgelachen dus ga je na terugkomst weer vrolijk verder met het maken van platvloerse samenzweringsfilmpjes, compleet losgerukt van planeet hier en nu.

Het is zelfs zo erg dat meneer de hoofdpersoon achteraf wauwelt over onmogelijke romantiek en het grotere belang van planeet pannekoek. De aantrekkingskracht tussen haar en hem spat ondertussen van het scherm. Iedereen, inclusief ongelovigen, begrijpt dat het niets te maken heeft met de pannekoekenplaneet. Ook niet met de Fabeltjeskrant trouwens. Het zijn gewoon twee mensen en een overdosis magnetisme – iets waar de pannekoeken overigens ook geen zinnige verklaring voor hebben. Als man had ik last van plaatsvervangende schaamte toen ik ze op de bank zag. En ik ben zeker niet de slimste of subtielste als het op meisjes aankomt, Q.E.D. Pijnlijk om te zien is het wel. Een man die liever een samenzwering omarmt dan het meisje waar hij van houdt. Vroeger was alles beter. Bijna dan.

In 1972 werd een bootreis voor beroemdheden (Engels) georganiseerd om het einde van de maanlandingen te vieren. Tijdens de lancering van Apollo 17 dobberde de oceaanstomer een paar kilometer uit de kust van Cape Canaveral. Tot op vandaag weet niemand of de passagiers aan boord van de SS Statendam voor of tegen waren. Was het pleziertochtje bedoeld om te laten zien hoe stom maanreizen zijn, ging het glorieus mis. Terwijl de raket zich losworstelde van de zwaartekracht (hallo pannekoeken, daar is ie weer) citeerde een dichter al schreeuwend uit eigen werk. De passagiers maakte onmiddelijk korte metten met zijn krijskunst. Voor of tegen, ze wilden het magische ogenblik in stilte beleven.

Volgend jaar, een halve eeuw na dato, organiseert de Vereniging Platte Aarde een unieke cruise (Engels) naar het einde van de wereld. Gewone mensen als jij en ik noemen het de Zuidpool, Antarctica wanneer je als man in het weekend een rode broek draagt. Misschien is er nog hoop voor meneer en mevrouw Pannekoek. Gewoon samen met je meisje een leuk boottochtje met als bonus genezing. De steun die jullie voor elkaar betekenen tijdens het ontdekken van de werkelijkheid is de Genesis van jullie lange, liefdevolle, gelukkige toekomst samen. Tenzij…

Laat ik nogmaals het evangelie verkondigen: ook anime is vaak science fiction. Ben ik duidelijk, neon letters iemand? Wedden dat de pannekoekenboot een verrassing wacht op de Zuidpool? Zal niet de eerste keer zijn. Twee woorden: “Second Coming.” (Nu op Netflix trouwens.)

Naschrift:
Men in Black bestaan echt en dat is maar goed ook. Niet dat ze momenteel erg succesvol zijn. Planet of the Apes is eveneens geen toekomstmuziek, maar nu al realiteit. Wist je trouwens dat de aarde hol is? Toen het onlangs 33 graden was heb ik mijn aluminium hoedje opgedaan en lekker in de zon rondgelopen, zo krijg je de beste ontvangst.

Notities:

  1. Geen zorgen, roomblanke asperge is nooit mijn favoriete type geweest.
  2. “Plat met afwijking” in samenzweerdersvakjargon.
  3. Geloof je echt dat die Oempa Loempa’s blij zijn de hele dag hard te werken voor Willy Wonka? Wat is het verschil met the Matrix of de Truman Show? Niets zeg ik!
  4. Lees eens een boek over de zakelijke kant van moderne kunst, bijvoorbeeld Boom: Mad Money, Mega Dealers, and the Rise of Contemporary Art uit 2019, geschreven door Michael Shnayerson.
  5. Hoe hoog is die ijsmuur dan en wat gebeurt er als je er toch overheen vliegt? Misschien wonen daar Stephen King’s Langoliers wel.
  6. Dus waarom is de oceaan dan wel keidiep? Zonk de Titanic echt of is regisseur James Cameron een liegebeest die het eerste nepnieuws van de twintigste eeuw opwarmde? Zoveel onzekerheden.
  7. Nogmaals bedankt jongens voor die heerlijke fles Glendronach 18 jaar oud!

 

Kopfoto gemaakt door Jacob Campbell, gevonden op Unsplash.

Waar Oost en West samenkomen (2/5)

Nagasaki – Aso – Beppu – Hiroshima
Daar zijn we weer. Sommigen van jullie hadden al gemerkt dat ik teveel plezier heb (dat kan nooit goed gaan) en niet alle e-mail adressen in de bcc had gezet. Sorry daarvoor. Reizen is veranderd. Ik heb een mobiele telefoon bij, digitale camera, e-reader en laptop. En alles werkt briljant, zelf op 110 volt. Het scheelt als je het vantevoren checkt. Inmiddels ook weer wat hotels met wifi voor de Whatsapp, da’s erg prettig. Helaas kan ik niet via Outlook e-mail verzenden dus via webmail en daar is het bcc veld wat beter verstopt.

japan_header_02_hiroshima

Continue reading

Het echte Japan: torii’s en supermarkten (3/5)

Hiroshima – Matsuyama
Op onze tweede dag in Hiroshima zijn we naar het eiland Miyajima gegaan. Voor mij een van de hoogtepunten van de reis. Het staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. In het water voor de kust staat de vermiljoenrode (een soort oranje) torii, zeg maar een poort naar een religieus heiligdom. De tsukushina schrijn is een van Japans beroemdste symbolen en talloze keren gefotografeerd. Op het eiland lopen ook hertjes rond die bijna alles eten, ook papier en plastic. Voor je het weet beginnen ze aan de folders in je broekzak of je plastic tas te knabbelen. Op een gegeven moment zijn wij met drie man bijna tien minuten bezig geweest om wat plastic uit de bek van een hertje te krijgen.

japan_header_03_torii

Continue reading