Het vervolg op de klassieker: “zoooo, dat wiel is wel rond.”

Op mijn vrije dinsdag lekker geknutseld op school. Bezig met de volgende kast die ik op wielen zet, komt er een groepje nieuwsgierige kinderen om me heen staan en stelt 1001 vragen. Prachtig.

“Wie ben jij?”

“Ik ben meester Gert-Jan, de klusjesman.”

“De kusjesman, hi hi hi.”

“Nee lieverd, de klusjesman maar dat had je wel gehoord.”

“Wat ben je aan het doen?”

“Ik maak wielen onder de kasten zodat je ze makkelijker kunt verplaatsen.”

“Die kasten zijn wel zwaar hé?”

“Ja, dat klopt.”

“Kun je ook kinderen maken?”

“Nee, ik ben klusjesman.”

“En robots?”

“Wat denk je?”

“Nee, want die zijn heel moeilijk.”

“En kapotte vuilnisbakken?”

“Die zijn meestal van plastic, dan moet je ze weggooien.”

“Ja die kun je wel moeilijk maken.”

Vervolgens rennen de vijfjarigen het schoolplein op. In de verte zie ik de volgende bups al aankomen. Benieuwd wat zij voor vragen hebben.

Halverwege de middag wordt er een grote pallet bezorgd. In twee kubieke meter zit een complete moestuin begraven. Volgende week zetten we alles in elkaar. Nog maar zeven nachtjes slapen. Ziet er professioneel uit, naam in het Engels, verlichting boven de bakken enzo. Zo goed zelfs dat we de buurt beter maar even kunnen waarschuwen dat we geen hennep- maar sla-planten telen in de grote hal. En voor we van start gaan, de kinderen uitleggen dat biefstukbomen niet bestaan. Je weet tenslotte maar nooit met die grote mensen van tegenwoordig.

Er zit trouwens geen statiegeld op die houten pallet. Toch ben ik voor.