Oud-Kinderrechter Cees De Groot: Gedwongen Anticonceptie Omdat Het Kan! [Die Wetsaanpassing]

Moet kunnen!

[Vrouwen dwingen niet zwanger te worden.] Alsof er geen betere oplossingen zijn in het gevecht tegen tranen is de echte vraag.

Onlangs herhaalt Cees de Groot zijn pleidooi voor verplichte (en gedwongen) anticonceptie bij – in zijn ogen – ‘gevallen vrouwen’. In 2017 schrijft de oud-kinderrechter een artikel in de NRC waarin hij in zeven punten uiteenzet waarom een wet op gedwongen – hij noemt het fysieke dwang – “verplicht” nodig is.

De vorige keer besprak ik zijn eerste argument. Een wet is nodig omdat een wet nodig is. Een normaal mens wordt voor zo’n domme opmerking permanent in het gesticht opgeborgen. Een oud-rechter maakt [vanzelfsprekend] deel uit van de hogere burgerij en wordt als zodanig behandeld door pers, zorg en politici. Argumenten twee tot en met zeven van Cees de Groot bevestigen nogmaals dat er een tijd van komen en een tijd van je kaken op elkaar houden is. Desnoods gedwongen door Bisonkit. Goed spul hé, dat Bisonkit? Hmmm, hmmm. Wat zeg je?

“Het is wettelijk mogelijk het recht op vrije voortplanting te beperken.”
– oud-kinderrechter Cees de Groot in 2017.
Cees’ tweede argument voor verplichte anticonceptie luidt: “Het is wettelijk mogelijk het recht op vrije voortplanting te beperken.” Laat ik mijzelf netjes uitdrukken [dank je Mam] en het houden bij het feit dat een wettelijke mogelijkheid niet hetzelfde is als een argument. Voor of tegen.

Hier mist Cees zwaar de afslag. Dat ik mijn buurman een knal voor zijn kanis kan geven, betekent nog niet dat ik het moet doen. Intellectuele armoede van het hoogste niveau, nog zonder dat een oud-rechter als Cees de Groot beter moet weten. Zeg maar noblesse oblige – als in: adel verplicht.

Debatteren is een kunstvorm, een die oud-kinderrechter Cees de Groot duidelijk onvoldoende beheerst. Nietes-wellis is daarbij een klassieke techniek. Eerst kan iets niet, dan wel. Ik geef u de eerste helft van een citaat.

“Beperking van het grondrecht van vrije voortplanting lijkt lastig,”

U denkt vast hetzelfde als ik: nee hoor, laat het maar aan Ceessie over. Met die opmerking suggereert De Groot dat hij een grondrecht van burgers wil afpakken. Als je al jeuk krijgt omdat het fout voelt, het wordt nog erger in de tweede helft van het citaat.

“Omdat deze vrijheid zo verankerd is in het rechtsbewustzijn van mensen.”

Het is dus een vrijheid waar mensen rotsvast in geloven, zo sterk zelfs dat je het kunt scharen onder de zwart-wit verdeling tussen goed en kwaad. Cees de Groot ziet echter geen enkel probleem en noemt het een horde die te nemen is.

“Want de burger draagt in de uitoefening van elk recht een verantwoordelijkheid, met name dat hij voor een ander geen gevaar aanricht.”

Ik zeg: SPIEGEL!

Overigens zijn er twee soorten wetten, gebods- en verbodswetten. Nederland heeft voor het laatste gekozen, alles wat niet verboden is, mag. Het is leuk dat zaken impliciet voorvloeien uit een wet, maar een ware democratische samenleving maakt alles expliciet duidelijk. Niet Cees.

In plaats van “hij” had De Groot ook voor het neutrale “men” kunnen kiezen. Zoiets komt natuurlijk niet in de oud-kinderrechter op. Ben ik nou de enige die het gevoel heeft verdwaald te zijn in een aflevering van Law & Order waarbij De Groot, de rijke jongeling die iets heel slechts heeft gedaan, verdedigt?

Vrij vertaald luidt het vorige citaat zoiets als met rechten komen plichten en jouw rechten mogen geen gevaar vormen voor anderen. In de vijfde klas middelbare school kregen wij lessen godsdienst. Onze docent was een hippie die kreunde onder de last van het uitleggen waarom mensen niet naakt over straat mochten lopen. “Daarmee schaadt je de gevoelens van anderen.” Het hoe en waarom in het boekje sneedt weinig hout en er werden dus geen vragen over gesteld tijdens het proefwerk. De kern van de les is wel blijven hangen. Mijn vrijheid om in mijn blootje rond te lopen voelt voor anderen als een aanslag op alles waar zij in geloven. Een rechtvaardige maatschappij zoekt een balans tussen de rechten van beide individuen.

Als je rechter, of oud-rechter in onze moderne maatschappij bent, kun je gerust dat soort filosofische overwegingen in je pet gooien als het aan Anti-Conceptie-Cees ligt.

Je zou bijna per direct voor de herinvoering van de Franse Revolutie kiezen – alle magistraten in het cachot – als je De Groot’s volgende opmerking leest.

“Toch is deze horde te nemen.”

Gelukkig is mijn nieuw-aangelegd zwembad nog niet gevuld en ik ren vol walging naar buiten. In plaats van helder uit te leggen waarom verplichte anti-conceptie een goed idee is, komt Cees de Groot met een weerzinwekkend juridisch fata morgana. Mijn vertaling is simpel. Mensen hebben rechten. Rechten die sommige oud-rechters willen afpakken. Da’s lastig. Mensen geloven in goed en kwaad. In de wet staat wat wel en niet mag. In diezelfde wet staat niet wat tussen de regels door echt slecht is. Gevaar is een rekbaar begrip. Het staat niet in de wet maar wordt door mensen die het niet kunnen uitleggen aan u en ik, eruit gedestileerd. Omdat er ergens gevaar dreigt, kun je de rechten van vrouwen vooraf beperken.

Niet overtuigd van deze briljante juridische constructie? Lees verder. Cees de Groot, misanthropist par excellence gaat op herhaling. Gevaar is een beperkende factor, zowel als het op grond- als voortplantingsrechten aankomt. Er is vast zoiets als voortplantingsrecht, maar als een vrouw zwanger wordt, is ze zwanger. Haar ongeboren kind heeft ook een vader. Cees de Groot argumenteert dat het huwelijksverbod voor bloedverwanten is ingesteld om gehandicapt nageslacht te voorkomen. Sinds wanneer worden babies uitsluitend geboren uit huwelijken? Tenzij dit natuurlijk een dinosaurus is die uithaalt naar een huwelijk tussen twee mensen van hetzelfde geslacht.

Zelf focus ik liever op het zoveelste, falende argument van meneer De Groot. Sorry voor het André van Duin grapje, dit keer onvermijdelijk. de meeste mensen hebben het in het leven tenslotte niet voor het kiezen. Terug naar dat misselijke, misleidende ding – als in wetgeving die beperkingen oplegt aan vrije voortplanting. Nee, zus en broer mogen niet met elkaar trouwen. Neef en nicht wordt trouwens ook niet aangeraden, zie de vele programma’s over Blauw Bloed.

Niets stopt de gedachtentrein van de oud-rechter. We beginnen op station “Verbieden Is Lastig.” Na een korte stop arriveren we op “Maar niet onmogelijk.” Niet kansloos is net zoiets als het idee dat de NS ongeveer op tijd rijdt. Na een verkeerde afslag hier en daar arriveert onze trein met veel vertraging op station “bloedverwanten mogen niet trouwen staat gelijk aan geen vrije voortplanting.” Laten we maar hopen dat je niet het volle pond voor deze rit betaalt.

Creepy Cees maakt het nog bonter. Voor de geinteresseerde lezer: dit is nog steeds perron twee van zeven argumenten over waarom gedwongen anticonceptie moet. Ben je inmiddels overtuigd door opa Cees, stop vooral met lezen.

Voor iedereen anders: nageslacht tussen bloedverwanten leidt vaak tot gehandicapt kroost. Daarom kun je verplichte anticonceptie voor verstandelijk gehandicapten overwegen – mits is vastgesteld dat zij pedagogisch onmachtig zijn.

De uitsmijter van argument twee van zeven is echter deze:

“Daarvoor pleit SIEN dat opkomt voor mensen met een verstandelijke beperking én hun kinderen. Volgens SIEN ligt de nadruk te veel op ondersteuning van de gehandicapte ouder, terwijl de ongewenste situatie als zodanig voorkomen zou moeten worden.”

In 2019 beëindigt KWF Kankerbestrijding plotseling de subsidie aan de stichting van longartsen Wanda de Kanter en Pauline Dekker. Kort daarna worden de artsen en hun Stichting Rookpreventie Jeugd geroyeerd als partner van de Alliantie Nederland Rookvrij. Ze zijn te activitisch en dat kost geld. Je wil tenslotte de gezellige roker die gul geeft, niet wegjagen als goedgekeurd goed doel. Als in het doel heiligt de middelen, kuch.

Vertaald naar ons verhaal: als er veel maatschappelijke ophef is rondom de stelling dat mensen met een verstandelijke beperking – of b.v. HIV-positieven (komt volgende keer) – geen kinderen mogen krijgen, hoe kun je als stichting SIEN dan beide kanten van de medaille bepleiten. Een advocaat kan in een echtscheiding ook niet beide kemphanen verdedigen, zeker niet als de onderlinge verhoudingen ver zoek zijn. Toch refereert oud-kinderrechter De Groot aan de activiteiten om zijn tweede argument – het is wettelijk mogelijk het recht op vrije voortplanting te beperken – kracht bij te zetten.

Het artikel dat ik bespreek, komt uit 2017. Dit jaar herhaalt De Groot zijn oproep. Vier jaar zelfreflectie zou tot voortschreidende inzichten moeten leiden. Of tenminste eerlijker, volwassener argumenten. Over de menselijke maat gesproken.

Trouwens, is er verschil tussen rechtsbewustzijn, rechtvaardigheid en rechtsregels? Of heeft het allemaal niets met elkaar te maken? Wordt [helaas] vervolgd.

Kopfoto gemaakt door Lewis Roberts, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

[1] Maar Ceessie, waarom dan niet roken per direct verbieden? Gevaar is tenslotte een beperkende factor. Hoe hard een zwangere vrouw ook haar best doet, giftige tweedehandsrook is niet te vermijden. Lastig, hé?

Gedwongen Anti-Conceptie Voor ‘Gevallen’ Vrouwen? Oud-Kinderrechter Cees de Groot Is Geen Superheld

Over superiereure mannelijke obsessie gesproken

Vandaag het eerste van zeven drogredenen voor gedwongen anti-conceptie. Ik verklap vast dat het een cirkelredenatie is. En het snijdt geen hout.

Kleine kinderen zijn dol op Spiderman. Waarom meisjes en jongens van vijf of zes jaar de menselijke spin die in een vrolijk rood-blauw pak langs gevels kruipt zo leuk vinden, weet ik niet. Spiderman is een superheld, een stripfiguur verzonnen door Stan Lee. Zijn motto: met bijzondere machten en krachten komen ook buitengewoon grote verantwoordelijkheden. Denk eens zonder de gebaande paden, kinderrechter bijvoorbeeld.

Cees de Groot is oud-kinderrechter en komt om de zoveel tijd – als de blaadjes van de bomen vallen – weer met zijn plan voor verplichte anti-conceptie bij gevallen vrouwen. Een paar weken geleden, het is oktober 2020, is het weer zover.

In 2018 wordt Gert-Jan 50. Om het online te vieren – zo doe je dat tegenwoordig – pen ik wat observaties neer. Opmerkingen over grote mensen, kleine mensen en de belangrijkste voedselgroepen. Dat de wereld oneerlijk is, heb ik me na een halve eeuw, zuchtend een tikje bij neergelegd. Maar politici die niet deugen, nooit. In 2016 is Hugo de Jonge wethouder in Rotterdam en praat over vrouwen als tweederangsburgers. “[Vrouwen] van wie al meerdere kinderen uit huis zijn geplaatst, en die dan zwanger blijven worden, net zolang tot ze er eentje mogen houden.”

Tot ze er eentje mogen houden? Zo barbaars dat de honden er geen brood van lusten. Die uitspraak toont aan dat Regent De Jonge het zelfs aan het meest basale, primaire inlevingsvermogen ontbreekt. Geen wonder dat Harteloze Hugo in 2020 voor het aanblijven van knuffelminister Ferd Grapperhaus én een twee-standenmaatschappij der wel- en niet-coronagevaccineerden, is.

Toch is Hugo niet de enige die vindt dat niet iedereen in Nederland onder gelijke omstandigheden gelijk behandeld hoeft te worden. Hebben zijne excellentie en ik in ieder geval gemeen dat Artikel Een van de Nederlandse Grondwet erg praktisch en flexibel is.

Cees de Groot wil al jaren gedwongen anticonceptie voor gevallen vrouwen. Wat gevallen vrouwen precies zijn weet ik ook niet, maar Cees vast wel. In 2017 geeft de NRC hem een podium om zijn schotschrift van zeven punten te publiceren. Ik heb “sommige vrouwen mogen geen moeder worden” eens nagelezen. Het is een meer dan misleidende verzameling van woorden. En nog incoherent ook. Foei meneer de oud-rechter.

“‘Met bijzondere machten en krachten komen ook buitengewoon grote verantwoordelijkheden”
– Stan Lee, bedenker van stripheld Spiderman

De Groot sluit zijn inleiding af met de woorden: “zeven argumenten voor verplichte anticonceptie.” Eerlijker is: zeven redenen voor een wet op gedwongen anti-conceptie. [1] Dat is namelijk wat De Groot zegt. Helaas leidt verhelderend taalgebruik tot een cirkelredenering. Het eerste argument voor een wet op dwangmatige anti-conceptie is dat wetgeving dringend nodig is, vrij vertaald: daarom dus! Een wet is nodig omdat een wet nodig is? Niet echt een sterke openingszet.

Cees probeert het uit te leggen en onthult daarbij terloops zijn ware aard. De oud-kinderrechter is een ervaren, smerig juridisch straatvechter, gelukkig niet een erg goede. In de inleiding spreekt De Groot over een prostituee die constant zwanger wordt “omdat ze een klantenkring bedient die de voorkeur geeft aan seks met een zichtbaar zwangere vrouw.” Misschien moeten we haar klanten straffen. Hard, keihard.

In de inleidende schermutselingen wordt de professionele lichtekooi nog slechts gekenschetst als schizofreen. Omdat slechte mensen nou eenmaal slecht zijn – en dus een gemakkelijk doelwit – gooit De Groot er in het eerste argument terloops nog een gevalletje drugsverslaving bij. Schijnt veel voor te komen bij prostituees die bewust zwanger worden vanwege hun veeleisende klantenkring. Althans dat maak ik op uit het suggestieve relaas van Cees de Groot.

Een paar woorden later vindt De Groot een heel nieuw soort gevangenis uit. Ontslag uit een verslavingskliniek moet alleen mogelijk zijn na gedwongen anti-conceptie. Sinds wanneer is hulpverlening een verlengstuk van de penitentiaire inrichting meneer de oud-rechter?

Een echte winnaar maakt de tegenpartij gitzwart en daarmee hopelijk monddood. Niet dat de ander weet welk gevecht over haar fysieke vrijheid zich boven haar hoofd afspeelt. De argumentatie wordt nog erger. Ouders zijn monsters. Sommige ouders dan, vooral diegenen wiens kind afgepakt wordt. Zij nemen wraak op de wet door nog een kind te krijgen. Moeilijk te geloven zonder aanvullende verklaringen. Toch ziet De Groot hier een opening om zijn onzalige idee van dwang-anti-conceptie aan te prijzen. Om het geheel aan ‘gerechtvaardigde’ dwang wat verteerbaarder te maken voor de lezer die zijn ochtendkoffie al op heeft, wijst de oud-kinderrechter erop dat “verplichte anti-conceptie een tijdelijke maatregel is.”

Kinderen worden mishandeld. In coronatijd nog vaker. In voorgaande jaren zijn zo’n 120.000 kinderen jaarlijks slachtoffer. Volgens De Groot komt anno 2017 kindermishandeling vaak voor in gezinnen waar men niet aan kinderplanning doet. Mijn Moeder zaliger zei altijd: “waar er twee vrijen, hebben er twee schuld.” Gelukkig hoeft ze wat ik nu schrijf niet meer te lezen, maar het gaat ongeveer zo:

“Ik ben zwanger.”

“Maar je gebruikte toch de pil?”

“Ben ik een tijdje geleden mee gestopt.”

“Vond dat we er wel klaar voor waren.”

Ook dat is een vorm van gezinsplanning – en het soort verhaal dat ik meer dan eens heb gehoord. Is dat nou wel of geen kinderplanning? Cees “Voor – Tegen Conceptie” de Groot weet het ook niet meer en maakt er een potje van. In een ruk door probeert hij de lezer kindermishandeling met een gebrek aan gezinsplanning en niet geschikt voor het ouderschap te laten associeren. Erg naar en een oud-kinderrechter onwaardig. Ter herinnering, dit is een onderdeel van zijn eerste argument voor gedwongen anti-conceptie. Cees is duidelijk voor, ongeacht de tegenargumenten. Anders had hij zijn stelling wel beter onderbouwd.

De mannen zijn bijna klaar met het graven van een zwembad achter in mijn tuin. Da’s hard nodig. Ik moet nog zes argumenten bespreken, maar dat ga ik vandaag niet meer redden. Als uitsmijter van het allereerste argument werpt Cees de Groot, oud-kinderrechter nog even gauw een smet op het blazoen van alle vrouwen. Voor de liefhebber, denk eens na over hoe ik Cees’ argument ombuig in een belediging die alle vrouwen raakt en boosmaakt.

“Dan zijn er nog de moeders in spé die zelf nog kind zijn. Veel inrichtingen worden geconfronteerd met meisjes die geobsedeerd zijn door het moederschap.”

Meisjes geobsedeerd door het moederschap? Loeki de Leeuw zou zeggen “asjemenou”. Weer die smerige, juridische straatvechterstaktiek om associaties bij de lezer op te roepen door tiener-moeders te associeren met gekkenhuizen [inrichtingen] waar zij blijkbaar behandeld worden voor hun ‘ziekelijke’ wens om moeder te worden. Laten we maar hopen dat Cees de Groot nooit een klein meisje vijf euro of een tientje heeft toegestopt voor de spaarpot. Voor je het weet, kopen ze er een Barbiepop van en zijn ineens bezeten van de wens om moeder te worden. Hoeveel ‘goede’ meisjes heeft de wereld op die manier al verloren?

Als er iemand geobsedeerd is, is het wel oud-kinderrechter Cees de Groot.

“Het hangt niet af van cijfers. Het zijn ernstige situaties en daarmee doe je geen recht aan die kinderen, ook al zouden het er maar een paar zijn.” [bron]

Misschien is de definitie van een obsessief iemand wel een man die alle mogelijkheden heeft om een betere wereld achter te laten – al is het maar een druppel op een gloeiende plaat – en er toch willens en wetens voor kiest om zich op iets onmenselijks en onhaalbaars te focussen. Waarom? Het kan van alles zijn. Oud en uitgerangeerd of terugkijkend op je leven en hoe je gefaald hebt in die dingen die je echt belangrijk vindt. Ik weet het niet. Alles wat ik weet is dat Cees de Groot zich moet schamen.

Mijn zwembad is klaar. Met een teiltje red ik het niet en ik ren walgend naar mijn nieuwe poel des verderfs. Wordt vervolgd, maar of dat morgen is? Ik betwijfel het want mijn maag draait al om bij de gedachte. Gelukkig is mijn nieuwe spetterbad erg groot, net als het fanatisme van oud-kinderrechter Cees de Groot.

Kopfoto gemaakt door Shashank Sahay, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

[1] Ik ben verplicht om mijn legitimatie bij te hebben, maar kan ergens fysiek toe gedwongen worden of ik wil of niet. Daar begint de misleiding.

Vliegen Is Gevaarlijk Voor Vrouwen

Sarcase: aan

Cees de Groot is oud-kinderrechter en komt om de zoveel tijd, als de blaadjes van de bomen vallen, weer met zijn plan voor verplichte anti-conceptie bij gevallen vrouwen. Een paar weken geleden, in oktober, is het weer zover.

Vorige maand zijn Westerse vrouwen gedwongen uitgeladen van een vliegtuig dat een tussenlanding maakt in Qatar waar in 2022 voetbal regeert en later, ooit, hopelijk, ook universele mensenrechten. Natuurlijk moet dat fout gaan als zelfs Australië bekend van de TV serie ‘Ja China, Nee China’, boos durft te worden. Wie oh wie heeft voor veel geld het olierijke stadstaatje verteld dat mensenrechten voor verschillende uitleg vatbaar zijn? Geen idee.

“Wat precies het moment is waarop ik respect voor die krant ontwikkelde, weet ik niet meer.”, aldus een nooit-gepubliceerd verhaal in de Telegraaf. Feit is dat GJ toch een tikje meer respect heeft sinds hij las over ’vernedering en baarmoeder-onderzoek bij Australische vrouwen op luchthaven Qatar’ Dat belooft wat. De “gruwelverhalen over baarmoederonderzoek” maakt de krant overigens niet waar. Gelukkig, niet ieder detail is nieuwswaardig.

Op het vliegveld van het steenrijke, islamitische oliestadstaatje staan ambulances klaar om buitenlandse vrouwen – ook niet-blondines, niemand, hoe slim ook, ontkomt aan het lokale recht – in te laden en letterlijk inhoudelijk te onderzoeken. Weiger je, dan verberg je wat en treedt een of andere veiligheidswet – in ieders belang – in werking. Doen we met DNA of je foon niet ontgrendelen ook. Fysieke dwang is een glorieus trekje van ver-ontwikkelde, zelfbenoemde rechtstaten. Heeft een van de gansjes misschien per ongeluk express haar baby laten liggen in het toilet? Sex buiten het huwelijk is immers strafbaar in Qatar. Tegenwoordig ook als niet-ingezetenen het in het buitenland doen en een tussenlanding maken. De enigen die nog opgewonden raken bij het idee van de Mile-High Club, zijn fossiele rechtstaatfantasten.

Niet vragen hoe het met de mensenrechten van de vrouwelijke passagiers aan boord van het vliegtuig zit. Er staat een groter belang op het spel: goed fatsoen in de flexdefinitie die vandaag het beste uitkomt. Wenselijk gedrag, licht-gebonden in een sausje van verplichte sociale cohesie, wie wil dat nou niet? Het geheel afgetopt met een vleugje “wij, overheden aller landen, weten wat het best voor de burger is. En oh ja, over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd.”

“Vanzelfsprekend respecteren wij de mensenrechten, maar soms zijn er hogere waarheden, zeg maar belangrijkere belangen voor de weinig waarlijke weinigen, waarvoor de burgerrechten even pas op de plaats moeten maken. Algemeen belang enzo.”

“Natuurlijk is het wettig. Wij maken immers de wetten. Maar om onze toewijding aan het recht te tonen, hebben we een echte, best betaalbare, buitenlandse expert ingehuurd. En niet zomaar iemand maar een grote-stadsmeneer, een zeer oude, wijze man die het gewoon begrijpt, weet je wel.”

“Cees de Grot heeft jarenlangen in een man-cave gewoond [2] maar wel veel ervaring als kinderrechter in the Hollands. Gedurende al die tijd is hij tegen prostitutie geweest.”

“Het is Cees de Groot en hij lifde in een gewoon huis? Buitengewoon. Dat toont maar weer eens aan wat een groots man Cees is.”

“De pers in ze Nederlands is zeer onafhankelijk en very vervelend, toch nodigen ze hem keer op keer uit om zijn geriatrische mannelijke suprematiepropaganda op TV te verkondigen.”

“Goed, erg [en very] good.”

“Nog beter dat Cees inmiddels zo oud is dat hij ieder moment definitief kan zwijgen. Maakt de voortschrijdende discussie met tegenstanders eenvoudiger. Aan de andere kant, sommigen krijgen nooit de kans om mee te beslissen of hun stem uberhaupt het levenslicht wel had moeten zien.”

“Onze Cees is trouwens een genie. Zijn logica is onweerlegbaar. In 2017 schreef hij een prachtige encycliek – meneer is devout Christiaan – in het lokale sufferdje. Heet iets van NRC, naieve regionale courant. Courant kan ook cliek enzo zijn, ander woord voor pauselijk penwerk. Boeien.”

“Prostitutie is per definitie sex buiten het huwelijk en Cees heeft een formidabel kulargument.”

‘Een prostituee heeft de diagnose schizofrenie. Twee kinderen zijn al uit huis geplaatst, en na een derde bevalling wijst ze anticonceptie af. Als reden geeft ze op dat zij snel weer zwanger wil worden, omdat ze een klantenkring bedient die de voorkeur geeft aan seks met een zichtbaar zwangere vrouw.'”

“Dat jullie in Holland misschien zo verstandig zijn om dat soort mannen op te knopen, betekent niet dat de rest van wereld het daarmee eens is.” [1]

“Trouwens ook wel mooi gevonden van Ceessie, die diagnose schizofrenie.”

“Dat zegt u nu wel mevrouwtje maar met wie spreek ik, de binnenkort veroordeelde of het prostitueetje?”

“En u weet dat zeker mevrouw A? Excuus, ik bedoel mevrouwtje B.”

“Als jij het niet weet, hoe moet ik [de rechtsprekende man] het dan weten?”

“Nog mooier, Cees de Grot leurt nu al jaren met hetzelfde voorbeeld en de lokale pers heeft niet door dat mevrouw P’s verdienmodel er een is met zeer beperkte monetaire capaciteit. En vast niet vrijwillig als ze kon kiezen. En dan zeggen die Hollanders nog dat onze hulpverlening inferieur is. Wij hebben tenminste ambulances op het vliegveld klaar staan.”

“Die ouwe gek is zelfs bereid om een wet in te voeren als het maar een persoon ‘helpt’. Nee, niet een die zegt dat een minister die een knuffelbruiloft voor 35 gasten geeft, ongeschikt is. Ferd G. is een hoge oom, zeg maar een van ons. Terug naar de praktische realiteit. Die ene persoon verwijst duidelijk naar het verminkte ego van meneer C. de Groot. Hij heeft het dik voor mekaar hoor met die conceptwet de Groot.”

“Hoezo klinkt dat te elitair? Hij wil wat? Dat als zijn initiatief tot wet verheven wordt, het de Cees-wet genoemd wordt? Anders teveel afstand tot de burger?”

“Wat een smakeloos figuur die Cees. Waarom doen we er nog zaken mee? Die man is slecht voor ons imago. Wie denkt die mafcees wel niet dat hij is?”

Ingezonden Mededeling
Heeft u een probleem met [teveel aan] kinder- of moederrechten? Mogelijk bent u gewoon tegen, mag ook hoor – en kan niemand u helpen? Als u hem onder een steen kunt vinden, misschien kunt u dan Cees de Groot inhuren. Bel nu 0900-17-Miljoen.

Lees verder in “Gedwongen Anti-Conceptie Voor ‘Gevallen’ Vrouwen? Oud-Kinderrechter Cees de Groot Is Geen Superheld

Kopfoto gemaakt door Francesco Patrinostro, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt. Afbeelding is ter illustratie.

[1] Klimaatverandering, bossen worden woestijnen helpt ook al niet.

[2] Zouden ze soms bedoelen: onder een steen geleefd?

Een Klusjesman Kan Ook Niet Alles

Het vervolg op de klassieker: “zoooo, dat wiel is wel rond.”

Op mijn vrije dinsdag lekker geknutseld op school. Bezig met de volgende kast die ik op wielen zet, komt er een groepje nieuwsgierige kinderen om me heen staan en stelt 1001 vragen. Prachtig.

“Wie ben jij?”

“Ik ben meester Gert-Jan, de klusjesman.”

“De kusjesman, hi hi hi.”

“Nee lieverd, de klusjesman maar dat had je wel gehoord.”

“Wat ben je aan het doen?”

“Ik maak wielen onder de kasten zodat je ze makkelijker kunt verplaatsen.”

“Die kasten zijn wel zwaar hé?”

“Ja, dat klopt.”

“Kun je ook kinderen maken?”

“Nee, ik ben klusjesman.”

“En robots?”

“Wat denk je?”

“Nee, want die zijn heel moeilijk.”

“En kapotte vuilnisbakken?”

“Die zijn meestal van plastic, dan moet je ze weggooien.”

“Ja die kun je wel moeilijk maken.”

Vervolgens rennen de vijfjarigen het schoolplein op. In de verte zie ik de volgende bups al aankomen. Benieuwd wat zij voor vragen hebben.

Halverwege de middag wordt er een grote pallet bezorgd. In twee kubieke meter zit een complete moestuin begraven. Volgende week zetten we alles in elkaar. Nog maar zeven nachtjes slapen. Ziet er professioneel uit, naam in het Engels, verlichting boven de bakken enzo. Zo goed zelfs dat we de buurt beter maar even kunnen waarschuwen dat we geen hennep- maar sla-planten telen in de grote hal. En voor we van start gaan, de kinderen uitleggen dat biefstukbomen niet bestaan. Je weet tenslotte maar nooit met die grote mensen van tegenwoordig.

Er zit trouwens geen statiegeld op die houten pallet. Toch ben ik voor.

Coronacoma

Ongezond gewoon

Drank wordt opvallend hard en agressief in de supermarkt verkocht nu mensen verplicht ’s avonds thuisblijven vanwege Covid-19.

Corona en ontspanning, wat een combinatie hé? Daarom dit verslag maar op zondag. Gelukkig zijn dan wel alle winkels open. Het verhaal begint op zaterdag, net als de meeste zondagen. Een vriend trekt een flesje [whiskey] open om te proosten op de verkiezing van Biden als 46e president van de Verenigde Staten. De andere haakt erbij in en zegt proost middels een speciaalbiertje. De dames lusten eigenlijk ook wel een wijntje, maar ja die nieuwe coronaregels hé. Na acht uur ’s avonds mag er geen alcohol verkocht worden en onder de 50 mag je niet meer drinken. Nog twee jaar, even volhouden, jullie kunnen het.

Afbeelding: Geen alcoholverkoop na 20:00 uur i.v.m. coronamaatregelen.

Niet na acht uur of als je onder de 50 bent (hebben de bejaarden een uitje als ze drank moeten halen voor hun kinderen.)

WC-papier hamsteren is zo voorjaar 2020, dat doet niemand meer. Je zult maar een jaar in de gevangenis zitten vanwege dat gevecht over het laatste pak wc-papier. Van de week was ik bij de Blauwe Smurfensupermarkt en merkte twee dingen. Mondkapjes beginnen net zo zeldzaam te worden in de winkel als toiletpapier zes maanden geleden en alcohol wordt in grote getalen gehamsterd. De berg bierblikjes ligt er afgegraven bij, geplunderd bijna. Wat had je anders verwacht? Er brak bijna een revolutie uit toen de coffeeshops zes maanden geleden dicht moesten. Nederlanders staan voor het eerst van hun leven netjes in de rij, het lijkt wel een omgekeerde Brexit.

Na mijn gebruikelijk gemor, vooral omdat eigenlijk Kanye West [1] de verkiezingen heeft gewonnen, besluit ik ook maar aan de alcohol te gaan. Snel naar de winkel voor het acht uur is en BOA’s met tasers en gummiknuppels de straten afschuimen. Mijn aluminium hoedje doe ik maar even af zodat de BOA’s mij niet zien.

Om de een of andere redenen kunnen de meeste mensen alleen op zondag samenzweringen goed begrijpen vandaar dat ik mijn beste waarheden voor de zevende dag bewaar. Dit gebeurt er ongeveer een week geleden in het torentje van de minister-president.

“Nederland is in gevaar. De nationale gezondheid staat op het spel” Grote Smurf, als vertegenwoordiger van de Nederlandse supermarkten, jullie moeten ons helpen.”

“Nou meneer de minister-president, daar vraagt u wat. De horeca zo maar sluiten en dan moeten wij maar even paraat staan om het land te voeden, da’s een forse taak. En alweer komt de rekening bij de detailhandel te liggen, maar misschien is er een oplossing. Als we nou eens winkels verbieden na acht uur ’s avonds alcohol te verkopen. Nationale veilig enzo? Dat zou veel betekenen voor onze leden.”

“Hoezo, zoveel kost een BOA die bijbeunt als nachtwaker toch niet?”

“Mark, hoe lang doe je dit nou? Denk eens na. Als er te weinig mondkapjes zijn, hou je dat stil, anders creeer je paniek. Je zegt bijvoorbeeld iets als personeel in verpleeghuizen hoeft geen mondkapjes op. Echt niet hoor.”

“Maar draai het eens om en zeg dat niemand meer na acht uur ’s avonds mondkapjes mag kopen, dan gaan mensen hamsteren. Bij alcohol is dat nog veel erger. Daar bovenop, na zes maanden samen met je lief thuiswerken, kun je alleen nog met elkaar praten na een liter wijn.”

“Verkleed jij of ik je morgenochtend als sociaal zwakkere oude om om zeven uur als de winkel opent, de drankvoorraad aan te vullen?”

“Ga jij maar, mijn nepsnor is aan mijn mondkapje blijven plakken en ligt nu ook in de vuilnisbak.”

“Interessant, ga verder Grote Smurf.”

“Dat is niet alleen goed voor de winkeliers die [ahum] toch al een zware periode achter de rug hebben, ook voor de overheid. Een fles jonge jenever van 12 euro zit bijna acht euro accijns op.”

“Maar Grote Smurf, wie drinkt er nou jonge klare van 12 euro, dat is toch bocht?”

“Precies minister president, dat is het mooie van ons plan, de meeste flessen zijn veel duurder, pikken wij ook nog een graantje mee.”

“OK, vanaf morgen geen alcohol na achten, maar op een voorwaarde.”

“Uh?”

“Dat jullie als supermarkten ook je verantwoordelijkheid nemen en het product extra promoten.”

“Dat moet te doen zijn, blij dat de Vaderlandse Supermarkten [sic!] hun steentje mogen bijdragen. Trouwens, is mijn auto al klaar?”

“Ferdi?”

“FERD!”

“Ja meneer de minister-president, ik kom al.”

“Heb je auto van Meneer Grote Smurf netjes gewassen en gepoetst zoals ik gezegd had?”

“Ja meneer de minister-president, blinkend schoon. En ik heb een mondkapje gedragen.”

“Nou Mark, je had gelijk toen je zei dat Grapperhaus mocht blijven omdat het knuffelkonijn nog nut had. Ha ha ha. Mooi gepoetst hoor ouwe jongen!”

“Dank u wel Meneer de Grote Menerensmurf.”

Het is natuurlijk geen toeval dat Nederland thuis opgesloten zit en de winkels extra volstaan met bier-, wijn- en andere alcoholpromoties. Dit weekend tel ik er vijf bij mijn lokale oranje supermarkt om de hoek. Vijf-en-een-half als je opbouw van het wijnschap meetelt. Het is een kleine zaak, maximaal 70 klanten in coronatijd, maar ze hebben genoeg drank voor de hele stad om zich in coma te drinken.

“Heeft u ook smurfenbier? Zit in een blauwe verpakking.”

Het begint met de speciale bieren, drie halen twee betalen. De actie is een groot succes ondanks dat ik bij drie halen, twee betalen eerder denk aan shampoo of macaronisaus. Blijkbaar moet ik eerst indrinken voor ik boodschappen ga doen.

“Nee, geen muur. Natuur. Bier is een natuurproduct, dat benadrukken wij graag door gifgroene kratten hoog op te stapelen.”

Kratten Heineken in de aanbieding. Om de subtiele boodschap kracht bij te zetten dat Heinekendrinkers betere mensen zijn dan president Trump, hebben ze er in de winkel maar meteen een muurtje van gebouwd.

Geen prijs ingevuld, is het bier dan nog wel te drinken?

Ernaast een display met blikjes Amstel. De prijs staat er niet bij. Dat is normaal al slordig, maar kijk eens wat er boven het geheel staat. “Zo’n prijsje, hoe lekker is dat?” Geen idee, want die is niet vermeld.

Gratis bij drie flesjes: cursus echte mannen niet huilen over een gemist bbq-seizoen.

Achter in de winkel, waar voor corona het barbequevlees lag, nog een display voor een speciaalbier. Ziet er een beetje verdwaald uit, maar ach ze hadden nog een pilaar over.

OP = OP? Voorlopig hebben ze nog genoeg ondanks de opvallende kleuren.

Niet mijn favoriet luxe biermerk en teleurgesteld draai ik om en loop tegen een pyramide van Heineken op, dit keer in blikvorm. Op is op waarschuwt de presentatie. Weet je waar alles op is? De bouwmarkt, daar doen die geel-rode strepen eerder aan denken.

Over vrouwen die gemengde signalen afgeven, gesproken.

Op de kop van het laatste pad staat normaal een koffieautomaat, nu flesjes Solbier. Na mijn opmerking over bijbeunende BOA’s ga ik niet zitten om er eentje open te maken. Leuk hoor dat die mevrouw op de poster naar me kniptoogt en vraagt of ik een gratis kopje koffie wil. Voor je het weet wordt je getaserd voor winkeldrinkdiefstal.

Overigens is Sol de concurrent van Coronabier. Het is van Heineken, die hopen al een halfjaar dat de wereld geen Corona meer durft de drinken vanwege de gelijknamige gezondheidsepidemie. De verkoop van Corona is niet ingestort. Misschien zijn ze bij Heineken toch dommer dan hun klanten.

[1] Keek vanmorgen Saturday Night Live terug. Zegt de nieuwslezer dat Kanye West zijn verlies al heeft toegegeven en president Trump nog niet. Oftewel Kanye is als eerste terug in de realiteit. Wie had dat ooit voor mogelijk gehouden?

Je Mond Houden Is Ook Houden Van

Houden van is jezelf bij elkaar zijn

GJ ziet twee vrienden lopen, half zou oud als ik. Te jong voor alle ellende die nu al over ze is uitgestort en dwaalt af.

Omdat er teveel negatieve stukjes in de krant staan en ik daar nog meer zure opmerkingen over maak, vandaag een positief verhaal. Zondag is tenslotte de laatste dag van het weekend. U zegt: dat is nogal negatief geformuleerd? Beter om aan de zevende dag te refereren als 50 procent van het heilige tweetal voor 5*7.5 zwoegers? U vraagt, wij draaien.

Als supersnob ga ik natuurlijk alleen naar de Bijenkorf, waarom minder betalen voor meer? Daarnaast, die krantenabonnementen en ballenbak voor volwassen mannen moeten ook ergens van betaald worden. En natuurlijk de cursus Mandarijn [Chinees] voor de in-huis omroepster [m/v].

“Gaan we winkelen Zoete?”
“Als jij dat wil [nodig vindt] Poepie.”

Vervolgens persen Ma en Pa met ongeveer 2,4 kinderen zich in een koekblik dat een half uur later in de grote-stadsgarage gestapeld wordt. Gelukkig is dat inmiddels een boze droom en hebben we de kinderen het huis uit geschopt onder het mom van “je studeert en hoort dus niet meer bij dit gezin, sorry.” Covid brengt ook goede dingen. Wel even vragen om de voordeursleutel als je van je rust wil genieten.

Helaas zijn we vanwege datzelfde corona aan huis gekluisterd en de buren kun je jammer genoeg niet op kamers doen. Net als alle stelletjes hebben wij ook een bevriend koppel waarmee we alles samen doen. En nee, geen zure grapjes over dat het weekend veel te lang duurt. Zij is wel OK, hij een trekpop eerste klas.

Ineens begrijp ik Trump een tikje beter. Wat zou jij doen als dochterlief Ivanka vrolijk binnenhuppelt om te vertellen dat ze met Jared Kushner gaat trouwen? Alleen hele domme mensen flappen eruit: “wat moet je met die stijve hark?” Zelfs Donald Trump begrijpt wanneer de race gelopen is en verzucht tegen vrienden: “ze houdt van hem, wat kan ik zeggen?” En daarmee heeft het universum er weer een raadsel bij. Trump snapt het wel, handelt er niet naar.

Gezellig gaan Zoete, mevrouw Trekpop, met in haar kielzog meneer Barbarie en mijzelf naar de boerenmarkt. Het zal wel, al die artisane kazen, maar is het ook te eten? Vervolgens nog wat esoterische olieen ruiken, eerste keer ooit dat ik blij ben dat mijn baas domicilie heeft gekozen in de Botlek. Zo verfrissend die geur van zware chemicalien, was het alvast maar maandagmorgen.

Natuurlijk zit er ook een “schattig” winkeltje dat stoffen en aanverwante allergieprullarie verkoopt, vlakbij. Moeten we toch even naartoe. Na mij macrobiotische kaas gevoerd te hebben en vervolgens een halfuur meetronen naar een tijdelijke [pop-up iemand?] tentoonstelling over macramé, vindt ze het genoeg.

Haar hand glijdt langzaam van mijn arm. Blijf maar even wachten, zegt ze als ze het Anton Piek-achtige winkeltje induikt met de familie Trekpop. Even is relatief en mijn gedachten dwalen af. Dat doen ze nogal snel. Een stoffenwinkel is stoffig en daar ga je van niesen. In Schotland is het koud, dus daar nies je niet. Maar wat als je een kilt draagt en verkouden wordt? Opnieuw dwaal ik af en verwonder me waar al mijn Hawaii-shirts zijn gebleven? Ik kan ze al 20 jaar niet meer vinden.

Blij komt Zoete het schattige winkeltje uit. Met lege armen dat wel. Zij blij, ik blij. We eten met z’n vieren ergens wat en ik hou mijn gezicht in plooi als meneer Trekpop, aangekleed in beige broek en lichtblauw hemd, vurig wauwelt over de interessante stoffencollectie in de katoenen hooischuur. Nog steeds in plooi, krijg ik een por in mijn zij. Alsof het mijn schuld is dat jij in de lach schiet schat. Ja dus. Als ik had gelachen, was de spanning uit de lucht geweest en had Zoete niet gemoeten.

Ben eerlijk, vier euro voor een kop thee en 7,50 voor een ‘artistiek’ broodje kaas – zeg maar kadetje met margarine en een half plakje kaas – wie wordt daar niet wild van? Op weg naar huis, we zijn gelukkig met twee auto’s – corona is geweldig! – babbelt Zoete voluit over wat ze gezien heeft. Het is saai, stomvervelend maar maakt me erg blij. Deze zondag is gelukkig niet verspild. Ze kent me inmiddels 20 jaar, lang genoeg om te weten dat de ene grijns de andere niet is.

Toen we de woning kochten, wilde ik vooral een garage, zij een pittoresk pandje met als gevolg dat we geluk hebben en vijf minuten vanaf de voordeur een plekje vinden. Terwijl we naar huis wandelen, grijpt ze m’n arm en trekt zich naar me toe. Misschien hebben we volgende week nieuwe gordijnen, kan ook beddengoed zijn, ik weet het niet. Ze snapt best dat ik het allemaal niet kan volgen. Ondertussen ben ik gewoon gelukkig dat zij blij is en we geen garage hebben. Je mond houden is mannenwerk, maar vooral houden van.

Kopfoto gemaakt door Joanna Kosinska, gevonden op Unsplash. Afbeelding is bewerkt.

Ombudsman Trouw Wint Kwal Van Het Jaar Prijs, Minacht Lezers Die Aan Hun Moerstaal Hechten

Volgende keer je boterham gewoon in boerennederlands uitlachen?

Deze is voor Mam, ik bedoel natuurlijk ons Ma, maar voel je vrij om tijdens het lezen aan iemand van wie jij houdt te denken.

Trouw is een oorlogskrant, opgericht in 1943 om slechte buitenlandse invloeden te weren. Anno 2020 denkt de krant daar heel anders over, gezien het in-trieste reutelverhaal van de krant’s ombudsman. Verras eens met een stukje waarom ombudsman (m/v) altijd mannelijk is, maar excuustruus (m/v) onveranderlijk in de vrouwelijke vorm geschreven wordt. Met hartelijke verontschuldigingen aan mevrouw Truus.

Amerikanen zeggen – niet in het Nederlands natuurlijk – dat een advocaat die zichzelf als client heeft, een dwaas is. Vervang advocaat door ombudsman en je hebt de variant der Lage Landen te pakken. De Vierde Macht begrijpt het ongetwijfeld niet als ik verwijs naar een slager [J. van der Ven] die zijn eigen vlees keurt. Te weinig moeilijke woorden plus overvloedig gebruik van uit de gratie geraakte zegswijzen.

De echo in mijn hoofd zegt dat een ombudsman een onafhankelijk persoon is die klachten behandelt. Een goede ombudsier huilt niet met de wolven in het bos, maar nagelt als het nodig is de broodheer aan het kruis. De ombudsman van Trouw doet het anders. Lezers zijn niet blij de toename van het aantal Engelse leenwoorden in de krant. Ze hadden beter niet bij de ombudsman aan de bel kunnen trekken.

Het schotschrift van Trouw’s ombudsman, gaaf woord enzo, begint onder de kop “Het door lezers gehate leen-Engels is niet altijd te vermijden” met de constatering dat er vaak goede alternatieven voor leenwoorden zijn. Gebruik ze dan!

“En de Award gaat naar..

Lezers houden niet van ‘Award’, een woord dat de eerste acht maanden van dit jaar 55 keer de krant haalde. Het gaat om een prijs. Maar wat moet je als zelfs Nederlandse organisaties spreken over ‘De Gouden Eeuw Award’?”

Je werk doen?

Gehaat leen-Engels, niet altijd te vermijden. En de Award gaat naar.. Ook not done Gelukkig spaarzaam Blijf framen Last but not.. Ombudsman Trouw

Opbouw van het ombudsverhaal tegen gehaat leen-Engels

Ombudsman zijn is niet meer wat het was. In plaats van een serieus antwoord aan de lezers, grapt meneer in het kopje iets over de award die naar puntje, puntje gaat. Het zal wel, maar waarom is Award met een awkward hoofdletter geschreven. Nog zo’n onbewust ingeslopen Amerikanisme [4] dat alleen de meer elitaire grachtengordelpers zich kan veroorloven. Als Jan met de Pet zeg ik: “gooi er maar in.”

Dat is dus drie keer bingo voor het woord ‘Awkward”. Ofzo. Vroeger was alles beter, vooral mijn Engels.

“Bijna altijd gebruikt de redactie dit woord bij het noemen van de officiële prijs.”

Ammehoela, geweldig Nederlands woord trouwens. Als het prul “Het Enige Echte, Officiele Gouden Kalf Eeuw Award” heet, dan gebruik je ‘award’ in de naam. Verder alleen in een direct citaat. Oh wacht, in een echte zin hoort een werkwoord. Daar gaat het hier niet over. Doeg!

Als niet-mishandelde turnsters zich niet herkennen in een ‘statement’ dan zet je dat woord tussen aanhalingstekens als het uit een citaat komt. Schrijf je dat turnsters zich niet herkennen in een verklaring, rep je niet over ‘statement’. Hoe moeilijk kan het zijn?

Herinnert u zich nog het gevalletje sjoemelsoftware? De Nederlandse pers importeerde dat ‘rare’ taaltje maar wat snel uit Vlaanderen. Blijkbaar is er op mij als Reservebelg heel wat van de taalstrijd afgewreven. [Welk omgebouwd Anglicisme verwijs ik hier naar?] Niet voor niets dat Belgie keer op keer de Taalstrijd der Lage Landen wint.

In 2008 woord van het jaar. Ik wist niet eens wat het was. Na verduidelijking was ik verbijsterd over de handeling en uitverkiezing. Nu niet meer te vinden in de gratis Van Dale.

Doe nou niet
In Brabant plakken [pre-gluée, mét streepje] we als hyperbool vaak de kreet ‘kei’ aan het begin van woorden. In een duidelijk gevalletje keifout op herhaling begint de ombudsman aan het volgende uitheemse schrikwoord onder het kopje ‘Ook not done’. Dat moet je dus niet doen. Met andere woorden, de ombudsman van het ooit zo trotse Trouw lacht lezers keihard in het gezicht uit. Wedden dat Trouw ondertussen in geheime afspraken met de regering, na lang bedelen, Coronasubsidie heeft gekregen, zich nog steeds verwonderend waarom zoveel lezers hun abonnement opzeggen? En zo schrijf je dus een moeilijk leesbare zin die rechtstreeks in de krant kan.

Sinds kranten niet meer geloven in de meerwaarde van hun papieren versie, zijn zij van hun anker losgeraakt. Er zijn alternatieven om zaken als ‘not done’ te bestempelen, iets wat desondanks twee keer in dezelfde column gebeurt. Toch blust de Trouw-ombudsman onze brandende nieuwsgierigheid niet. Nog steeds geen idee hoe je het ook kunt noemen. Ondanks dat een echte columnist mag schrijven wat men wil, hebben verstandige columnnisten meelezers, vaak familie of vrienden en meestal ook een redacteur die er zulke schoonheidsfoutjes moeiteloos uitpikt. Zal wel te duur zijn voor het betere bedrukte wc-papier tegenwoordig. [2]

Zeurkous
Dan opent zich de doos van Pandora en de klagende lezer krijgt te horen dat het allemaal wel meevalt. Tellen om te misleiden. “As we speak”, een ongelooflijk lauwe variant op het oer-Hollandse ‘ondertussen’ heeft dit jaar de krant nog niet gehaald, dus het valt wel mee met die ongewenste leenwoorden. Nee dus, als mensen vandaag nog steeds worstelen met foute woorden die ze jaren eerder lezen, maakt de krant het wel erg bont. Terug naar het eerdergenoemde vak van slager. Ombudsman wordt je alleen als je pijnpunten met mooie woorden – en soms de botte bijl – kunt wegmasseren. Het valt wel mee, dat excuus is dit jaar [nog] niet gebruikt.

Een ombudsman staat symbool voor een onafhankelijke vredesrechter tussen commerciele krant en betalende klant. Misschien niet echt verstandig om de lezer die zich al jaren opwindt over taalvervuiling om de oren te meppen met “rustig aan maar.” Voelt als spijkers op laag water zoeken. Gelukkig is de ombudsman nog niet klaar met ons [zijn] lezers bespugen.

Verkeerd daglicht

“En is ‘framing’ hetzelfde als ‘beeldvorming’?”

Auw, dit is wel erg pijnlijk. Wanneer je als schrijver niet weet wat een woord betekent, wat zeg je dan eigenlijk? En hoe kunnen lezers die door de auteur geinformeerd wensen te worden het ooit snappen? Weet je wel wat je bedoelt en begrijp je nog wel waar het over gaat als je een ‘leenwoord’ niet in het Nederlands kunt vertalen? Ook voor de samenzwering van de dag moet je bij GJ zijn. Als journalisten niet weten wat woorden die zij gebruiken, betekenen, schrijven ze dan wel de waarheid? En weer een zin met drie werkwoorden op een rij, tsjakka!

GJ weet al tijden dat Gert-Jan alleen serieus genomen wordt als hij zichzelf belachelijk maakt. Hier komt ie. “Ook voor ‘bubbel’ is niet direct een kort alternatief beschikbaar” Begin maar met lachen want in veel gevallen denk ik dat “zelfgekozen realiteit” voldoet. [3]

“‘content’ is specifieker dan inhoud.”
– ombudsman Trouw
Niet leuk genoeg? Dan probeer ik het nog een keer. “En is een ‘startup’ helemaal hetzelfde als een ‘beginnend bedrijf’?” Nee, natuurlijk niet, maar context is nu juist de kunst van het vertalen. Sowieso een suffe vraag, want welke man denkt er bij Silicon Valley Eindhoven niet aan het omgekeerde van siliconen dalen? Brabo’s zijn dom, blondines ook. Als je dat gelooft ben je pas echt stom.

Helaas is mijn Engels vol fouten, ondanks dat ik soms ook in het taaltje pruttel. Misschien heb ik het mis, maar is start-up als zelfstandig naamwoord niet met een streepje? Verder heb je nog ’to start up’, zeg maar iets beginnen. En als ik het fout heb, kunnen jullie drie keer om mij schateren. Graag gedaan.

“Voor sommige genoemde leenwoorden is het moeilijk een alternatief te vinden.” Klopt helemaal, maar alleen als je niet geschikt bent als journalist.

Het fenomeen ‘pop-up-redactie’ is net zo’n onnozele irritatie als live-blog, liefst een waarbij je jezelf door zes uur irrelevantie moet worstelen om tot de conclusie te komen dat de sensationele kop van het live-blog waar alles mee begon, hetzelfde is als de inhoud van de gebeurtenis. Lees nooit de krant zonder bretels. Je broek zakt gegarandeerd af en zonder ziet die roze olifantjesonderbroek er maar raar uit.

Gelukkig weet de ombudsman wel raad met de term ‘pop-up-redactie’. Het gaat immers over het beschermen van de broodheer. Sorry, archaisch woord, ik bedoel natuurlijk degene [5] die de hypotheek betaalt. ‘Over die term klagen lezers niet.’ Misschien omdat er een idee in hun hoofd plopt dat ze vertelt: opzeggen als de bliksem die hap? Zomaar een gedachte die in mij opkomt.

Dat ‘pop-up-redactie’-verhaal eindigt met het woord ‘begrijpelijk’. Snap er niks van. ‘Waarom die redactie herhaaldelijk sprak over een ‘dagelijkse update’, is minder logisch.’ Wederom begrijpelijk dat ik niet kan slapen, op zoek naar een voor-de-hand liggende verklaring, logisch toch?

Want? Waarom? Maak ons deelgenoot van het machtige ombudselijke denkraam, want ik dinges er geen snars van. Aan de andere kant, de moderne krant verkoopt advertenties en verbijstert, maar informeren, ho maar.

Hebban olla uogala nestas
Tot slot gaan we dit weekend terug naar de jaren tachtig. Gert-Jan dreunt op de middelbare school braaf iets op over hoe vogeltjes al sind 1100 nesten bouwen. Je zou het niet zeggen als je het origineel leest.

Hebban olla uogala nestas hagunnan hinase hi(c) (a)nda thu uuat unbidan uue nu [6], [11]

Iedere cirkel is rond, dat weet ik ook wel. Toch moet ik lachen als in de laatste alinea de ombudsman zich realiseert dat hij nog geen enkel fatsoenlijk argument heeft gegeven waarom er zoveel onnodige en onbegrijpelijke Engelse kreten in Trouw staan. Als minachting voor je klant je eenmaal in het bloed zit, dan is er geen houden meer aan. De paragraaf waarmee de ombudsman afsluit, is getiteld “last but not…” Terug naar mijn pleidooi voor spreek je moerstaal. Dat slaat als een tang op een varken.

De wereld verandert vooral omdat de mens haar mishandelt. Trouw schrijft veel over het milieu, ijsberen die smelten en uitgemergelde poolbergen die ver van hun natuurlijke leefomgeving naar eten zoeken. Ondertussen voert de krant een taalkundige [7] aan die zegt dat een levende taal nu eenmaal verandert. Dat is nog geen reden om je eigen nest te bevuilen, ombudsman.

Pas trouwens ook op voor het addertje onder het gras. Om zijn eigen ongelijk bij te zetten, wijst oompje oneerlijk taalpuristen er toch maar even op dat een levende taal verandert. Bij het woord taalpurist denk ik aan iemand die voor het juiste gebruik van de taal is, niet iemand die denkt dat taal nooit kan veranderen. Ongeveer met exact vergelijken en vervolgens potentiele critici de wind uit de zeilen nemen, is een wel erg lelijke manier om je eigen falen te verbergen.

Eigenlijk gekozen vanwege het onnodige “usual suspects”, maar “Take One For The Team” gaat echt helemaal nergens over. Slaat als een tang op een varken.

Met veranderende taal zeg je eigenlijk: het is niet mijn schuld. “Een redactie die een ‘Dance Event’ omdoopt tot ‘dansfestijn’ wordt door jongeren niet begrepen.” Dat impliceert dat de redactie wel uitheemse kreten moet gebruiken. Anders slaan de krantenkoppen binnenkort alarm over het feit dat steeds minder jongeren de krant lezen. In 2013 ging de Amsterdamse discotheek “Dansen bij Jansen” voorgoed dicht. Waarschijnlijk kwam dat omdat studenten eind 2012 allemaal tegelijk geheugenverlies kregen en niet meer wisten of het Jansen of Janssen was, waar ze konden dansen. Aan de andere kant, geen journalist die het in zijn hoofd haalt om het Dancing bij Jansen te noemen. Zo gaaf waren de jaren vijftig nu ook weer niet.

Het is opvallend dat de pers vooroploopt bij de verengelsing van onze taal. Keer op keer stuit ik erop. Een artikel in NRC verwijst onlangs naar de foto aan het begin van het verhaal als een ‘still’ uit de film. Sinds wanneer is scene of schermafbeelding niet goed genoeg meer? Moeilijk woorden leiden af, dus wat heb je te verbergen? Overigens valt dit verhaal met 2300 woorden volgens NRC onder de long-reads, lange verhalen waarvoor eigenlijk geen plaats is op internet.

Onvermijdelijke verandering is het excuus van Trouw om de krant vol te stoppen met Engelse kreten. Wil je bij de verandering horen en vooroplopen, kies voor het Chinees. Een van de bekendste uitdrukkingen is 没有,’méi yŏu’ [Mandarijn], [niet hebben]. Het betekent nee. Tot we het Nederlands inruilen voor het Engels zeg ik nee tegen Engelse leenwoorden en falende ombudsmannen.

Aardige dingen over anderen schrijven doet de pers niet aan. Nou, dat kan ik ook. Q.E.D. En dat zoek je maar lekker zelf op.

Kopfoto gemaakt door Ivan Shilov, gevonden op Unsplash en Paul Kempeneers, gevonden op Wikipedia. Afbeeldingen zijn bewerkt en gecombineerd.

[1] Awkward betekent pijnlijk of ongemakkelijk, bijvoorbeeld een pijnlijke fout.

[2] Vlekvrij is een andere discussie.

[3] Zelfgekozen realiteit? Bijvoorbeeld de gedachte dat als je maar lang genoeg roept dat Engelse woorden in een Nederlandse krant onvermijdbaar zijn, het ook echt waar wordt.

[4] Zeker in het Amerikaans-Engels worden vervangende woorden voor een eigen naam die met een hoofdletter beginnen, vaak ook met een hoofdletter geschreven.

JP, man met dubbele voornaam ontving gisteren “Het Enige Echte, Officiele Gouden Kalf Eeuw Award”. Bij zijn dankwoord benadrukte de winnaar nogmaals dat ook in 2020 hij niets van zijn woorden terugneemt en zeer vereerd is met deze Prijs.

Ik geef toe, het voorbeeld sluit niet helemaal aan bij de Engelstalige praktijk, maar de kans om een mede- dubbele voornaam [5] een schop onder de kont te geven, laat ik niet liggen.

[5] Licht geval van spellingspaniek, hoe schrijf je “mede- dubbele voornaam” eigenlijk? Ach, is weer eens wat anders dan allemaal Franse leenwoorden in het Groot Dictee der Nederlandse Taal.

[6] Je kunt ook gewoon zeggen: ik hou van je.

[7] Of is de geciteerde vrouwelijke taalkundige een gedwongen excuustruus? Lastige vraag [8]

[8] “Geen alternatieven zijn er eveneens voor Trouws ‘pop-up-redactie’” Stel je nou voor dat een Nederlandse krant het idee voor de activiteit pop-up-redactie, ah heerlijk veel streepjes, had verzonnen, hoe zou het dan heten? Of had het dan nooit bestaan?

[9] “Geen alternatieven zijn er eveneens voor Trouws ‘pop-up-redactie’” Ineens schaam ik mij een stuk minder voor mijn kromme kronkelzinnen.

[9] Overigens strijkt die pop-up-redactie – kan niet genoeg van de streepjes krijg – neer in een verpleeghuis. Ik verzin het niet.

[10] Trouwens, wat is dat eigenlijk, zo’n pop-up-redactie? Zal wel iets met niet-op-kantoor [I streepjes!] werken tijdens corona of nestjes bouwen te maken hebben.

[11] “Hebban olla uogala nestas” zijn zover bekend de oudste, overgebleven geschreven woorden in een West-Vlaams dialect van het Oudnederlands. Tenminste tot 2010. Inmiddels zijn er taalwetenschappers die denken dat het eerder Oud-Engels is met een Vlaams accent. Zelfs de geschiedenis van de taal leeft. Dat Oud-Engels verklaart trouwens veel.