Lachen met Lidl

Lidl, de goedkoopste, de beste in groente en fruit – en – geen zorgen over de kosten van een verdwaald winkelwagentje. Wat zal Albert Heijn ‘blauw’ zien van jaloezie.

Vijf jaar op rij niet de beste met groente en fruit. Dat moet bijzonder pijnlijk zijn voor Albert Heijn. Een tijdje geleden lanceerde ze een futloze campagne waarin de Zaanse supermarkt vertelde dat ze echt van groente en fruit hielden, maar zelfs hun inmiddels gepensioneerde telegenieke winkelmanager kon het tij niet keren. Het jaar daarop won Lidl natuurlijk weer de eerste prijs Zelf ik eet ik graag groente en fruit en het prijsverschil is enorm. Een bos radijs kost bij Lidl 39 cent, de blauwe smurfen vragen er 1,19 voor. En ja de radijs van de Lidl smaken nog beter ook, die lekkere, iets pittige smaak ontbreekt bij de radijs van Albert Heijn.

Zakelijk gezien is Lidl een interessante organisatie. In een artikel in The Guardian legt de manager voor Groot Brittannië uit dat een beperkt assortiment van zo’n 1500 producten een van de succesfactoren is, die het mogelijk maakt lage prijzen te hanteren. Aldi en Lidl maken een kleine winst op ingezamelde statiegeldflessen van ongeveer drie cent, iets wat andere supermarkten niet lukt. Bij Lidl treft je regelmatig bordjes aan met “gekozen tot beste product”, onder andere door de Duitse Stiftung Warentest.

In mijn beleving stel ik me Lidl dan ook voor als een innovatieve supermarkt die het luie Albert Heijn continu alle hoeken van de kamer laat zien en was daarom verbaasd over de reactie van de prijsstunter toen ik opbelde om te melden dat er een winkelwagen voor de deur stond. Ze maken het je sowieso niet makkelijk. Eerst zocht ik op de website naar het nummer van de winkel in de buurt. Helaas stond er geen nummer bij, dus op zoek naar een algemeen nummer. Dat was ook niet te vinden en net toen ik het formulier op de website aan het invullen was, zag ik onderaan een nummer staan. Snel gebeld en verteld dat er een winkelwagen voor de deur staat.

“Dank u wel meneer. We komen ‘m ophalen. Dat gaat ongeveer een week duren.”

“Over een week staat ie er vast niet meer. Misschien even bellen met het filiaal om de hoek dat ze iemand langssturen?”

“Ja dat kan natuurlijk ook. Weet u ook welk filiaal het dichtste bij is?”

“Wacht, ik zoek het even voor je op, ik heb jullie website nog openstaan”

“Dank u wel meneer.”

Het is inmiddels een uur later en ik bulder nog steeds van het lachen, mijn geloof dat Lidl een super-supermarkt is, wordt wat minder, maar het blijft een mooie club. Winkelwagentje zijn duur, sommigen zeggen 150 euro, anderen spreken van prijzen tot enkele honderden euro’s. Wat de prijs ook is, even iemand langssturen is snel verdiend, zeker als supermarkten moord en brand schreeuwen dat hun winkelwagentjes verdwijnen. Wat zou moeten verdwijnen is bedrijven met een hoofdkantoor als een waterhoofd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*