Coronacoma

Ongezond gewoon

Drank wordt opvallend hard en agressief in de supermarkt verkocht nu mensen verplicht ’s avonds thuisblijven vanwege Covid-19.

Corona en ontspanning, wat een combinatie hé? Daarom dit verslag maar op zondag. Gelukkig zijn dan wel alle winkels open. Het verhaal begint op zaterdag, net als de meeste zondagen. Een vriend trekt een flesje [whiskey] open om te proosten op de verkiezing van Biden als 46e president van de Verenigde Staten. De andere haakt erbij in en zegt proost middels een speciaalbiertje. De dames lusten eigenlijk ook wel een wijntje, maar ja die nieuwe coronaregels hé. Na acht uur ’s avonds mag er geen alcohol verkocht worden en onder de 50 mag je niet meer drinken. Nog twee jaar, even volhouden, jullie kunnen het.

Afbeelding: Geen alcoholverkoop na 20:00 uur i.v.m. coronamaatregelen.

Niet na acht uur of als je onder de 50 bent (hebben de bejaarden een uitje als ze drank moeten halen voor hun kinderen.)

WC-papier hamsteren is zo voorjaar 2020, dat doet niemand meer. Je zult maar een jaar in de gevangenis zitten vanwege dat gevecht over het laatste pak wc-papier. Van de week was ik bij de Blauwe Smurfensupermarkt en merkte twee dingen. Mondkapjes beginnen net zo zeldzaam te worden in de winkel als toiletpapier zes maanden geleden en alcohol wordt in grote getalen gehamsterd. De berg bierblikjes ligt er afgegraven bij, geplunderd bijna. Wat had je anders verwacht? Er brak bijna een revolutie uit toen de coffeeshops zes maanden geleden dicht moesten. Nederlanders staan voor het eerst van hun leven netjes in de rij, het lijkt wel een omgekeerde Brexit.

Na mijn gebruikelijk gemor, vooral omdat eigenlijk Kanye West [1] de verkiezingen heeft gewonnen, besluit ik ook maar aan de alcohol te gaan. Snel naar de winkel voor het acht uur is en BOA’s met tasers en gummiknuppels de straten afschuimen. Mijn aluminium hoedje doe ik maar even af zodat de BOA’s mij niet zien.

Om de een of andere redenen kunnen de meeste mensen alleen op zondag samenzweringen goed begrijpen vandaar dat ik mijn beste waarheden voor de zevende dag bewaar. Dit gebeurt er ongeveer een week geleden in het torentje van de minister-president.

“Nederland is in gevaar. De nationale gezondheid staat op het spel” Grote Smurf, als vertegenwoordiger van de Nederlandse supermarkten, jullie moeten ons helpen.”

“Nou meneer de minister-president, daar vraagt u wat. De horeca zo maar sluiten en dan moeten wij maar even paraat staan om het land te voeden, da’s een forse taak. En alweer komt de rekening bij de detailhandel te liggen, maar misschien is er een oplossing. Als we nou eens winkels verbieden na acht uur ’s avonds alcohol te verkopen. Nationale veilig enzo? Dat zou veel betekenen voor onze leden.”

“Hoezo, zoveel kost een BOA die bijbeunt als nachtwaker toch niet?”

“Mark, hoe lang doe je dit nou? Denk eens na. Als er te weinig mondkapjes zijn, hou je dat stil, anders creeer je paniek. Je zegt bijvoorbeeld iets als personeel in verpleeghuizen hoeft geen mondkapjes op. Echt niet hoor.”

“Maar draai het eens om en zeg dat niemand meer na acht uur ’s avonds mondkapjes mag kopen, dan gaan mensen hamsteren. Bij alcohol is dat nog veel erger. Daar bovenop, na zes maanden samen met je lief thuiswerken, kun je alleen nog met elkaar praten na een liter wijn.”

“Verkleed jij of ik je morgenochtend als sociaal zwakkere oude om om zeven uur als de winkel opent, de drankvoorraad aan te vullen?”

“Ga jij maar, mijn nepsnor is aan mijn mondkapje blijven plakken en ligt nu ook in de vuilnisbak.”

“Interessant, ga verder Grote Smurf.”

“Dat is niet alleen goed voor de winkeliers die [ahum] toch al een zware periode achter de rug hebben, ook voor de overheid. Een fles jonge jenever van 12 euro zit bijna acht euro accijns op.”

“Maar Grote Smurf, wie drinkt er nou jonge klare van 12 euro, dat is toch bocht?”

“Precies minister president, dat is het mooie van ons plan, de meeste flessen zijn veel duurder, pikken wij ook nog een graantje mee.”

“OK, vanaf morgen geen alcohol na achten, maar op een voorwaarde.”

“Uh?”

“Dat jullie als supermarkten ook je verantwoordelijkheid nemen en het product extra promoten.”

“Dat moet te doen zijn, blij dat de Vaderlandse Supermarkten [sic!] hun steentje mogen bijdragen. Trouwens, is mijn auto al klaar?”

“Ferdi?”

“FERD!”

“Ja meneer de minister-president, ik kom al.”

“Heb je auto van Meneer Grote Smurf netjes gewassen en gepoetst zoals ik gezegd had?”

“Ja meneer de minister-president, blinkend schoon. En ik heb een mondkapje gedragen.”

“Nou Mark, je had gelijk toen je zei dat Grapperhaus mocht blijven omdat het knuffelkonijn nog nut had. Ha ha ha. Mooi gepoetst hoor ouwe jongen!”

“Dank u wel Meneer de Grote Menerensmurf.”

Het is natuurlijk geen toeval dat Nederland thuis opgesloten zit en de winkels extra volstaan met bier-, wijn- en andere alcoholpromoties. Dit weekend tel ik er vijf bij mijn lokale oranje supermarkt om de hoek. Vijf-en-een-half als je opbouw van het wijnschap meetelt. Het is een kleine zaak, maximaal 70 klanten in coronatijd, maar ze hebben genoeg drank voor de hele stad om zich in coma te drinken.

“Heeft u ook smurfenbier? Zit in een blauwe verpakking.”

Het begint met de speciale bieren, drie halen twee betalen. De actie is een groot succes ondanks dat ik bij drie halen, twee betalen eerder denk aan shampoo of macaronisaus. Blijkbaar moet ik eerst indrinken voor ik boodschappen ga doen.

“Nee, geen muur. Natuur. Bier is een natuurproduct, dat benadrukken wij graag door gifgroene kratten hoog op te stapelen.”

Kratten Heineken in de aanbieding. Om de subtiele boodschap kracht bij te zetten dat Heinekendrinkers betere mensen zijn dan president Trump, hebben ze er in de winkel maar meteen een muurtje van gebouwd.

Geen prijs ingevuld, is het bier dan nog wel te drinken?

Ernaast een display met blikjes Amstel. De prijs staat er niet bij. Dat is normaal al slordig, maar kijk eens wat er boven het geheel staat. “Zo’n prijsje, hoe lekker is dat?” Geen idee, want die is niet vermeld.

Gratis bij drie flesjes: cursus echte mannen niet huilen over een gemist bbq-seizoen.

Achter in de winkel, waar voor corona het barbequevlees lag, nog een display voor een speciaalbier. Ziet er een beetje verdwaald uit, maar ach ze hadden nog een pilaar over.

OP = OP? Voorlopig hebben ze nog genoeg ondanks de opvallende kleuren.

Niet mijn favoriet luxe biermerk en teleurgesteld draai ik om en loop tegen een pyramide van Heineken op, dit keer in blikvorm. Op is op waarschuwt de presentatie. Weet je waar alles op is? De bouwmarkt, daar doen die geel-rode strepen eerder aan denken.

Over vrouwen die gemengde signalen afgeven, gesproken.

Op de kop van het laatste pad staat normaal een koffieautomaat, nu flesjes Solbier. Na mijn opmerking over bijbeunende BOA’s ga ik niet zitten om er eentje open te maken. Leuk hoor dat die mevrouw op de poster naar me kniptoogt en vraagt of ik een gratis kopje koffie wil. Voor je het weet wordt je getaserd voor winkeldrinkdiefstal.

Overigens is Sol de concurrent van Coronabier. Het is van Heineken, die hopen al een halfjaar dat de wereld geen Corona meer durft de drinken vanwege de gelijknamige gezondheidsepidemie. De verkoop van Corona is niet ingestort. Misschien zijn ze bij Heineken toch dommer dan hun klanten.

[1] Keek vanmorgen Saturday Night Live terug. Zegt de nieuwslezer dat Kanye West zijn verlies al heeft toegegeven en president Trump nog niet. Oftewel Kanye is als eerste terug in de realiteit. Wie had dat ooit voor mogelijk gehouden?

Jumbo’s Geheime Ingredient. Sambal Van 100 Euro Per Kilo

Pats, boem, dat is nog eens een kiloknaller!

Voor ik los ga, supermarkten proberen ook maar gewoon geld te verdienen en de marges zijn al klein genoeg. Dan moet je zeker zuinig zijn met een kostbaar goedje als sambal. Maar sambal als eenvoudig ingredient van 100 euro per kilo? Zelfs Loeki de Reclameleeuw zegt “asjemenou!”

Gj gaat Coronavriendelijk boodschappen doen. Mijn vrienden hebben uitgelegd dat de Smurfensupermarkt dan misschien wel altijd wint, Jumbo toch echt rules, zeg maar regeert. Dat wordt keihard duidelijk als ik vloeibare kaas wil kopen. In het koelvak zie ik een kuipje van 200 gram Jumbo smeerkaas naturel voor 79 cent. Sambalsmeerkaas, ook 200 gram, is 1,36. Daar krijg je overigens wel 3,1 procent sambal bij. En dus 3,1 procent minder smeerkaas. Overigens eet ik sambal omdat het niet helpt tegen Corona. [2]

Per kilo kost de naturelversie 3.95. De specialiteit is pittiger geprijsd, Even rekenen en aan 6.80 per kilo is het 72 procent duurder dan het instapsmeersel. Leukste vraag is natuurlijk wat die sambal los per kilo kost.

Image: Jumbo supermarkt webshop met prijzen smeerkaas met en zonder sambal, huismerk

Even een discriminerend grapje. “Smeerkaas bij?” Domme Hollanders! Mag ik zeggen als Reservebelg. Trouwens, waarom heet die lachende koe nu ineens “Bonnie?” Zo goed smeert ze niet weg. (Afbeelding: website Jumbo. Afbeelding is bewerkt.)

Een korte berekening uit het vuistje. Als er 3,1 procent sambal bijgaat in een kuipje van 200 gram, moet er dus ook hetzelfde gewicht aan smeerkaas uit. En nee, er is nog nooit een winkel geweest die meer in de verpakking stopt dan erop staat.

Er zit 96.9 procent smeerkaas in het kuipje en dat kost volgens de-altijd-lage-prijzen-van Jumbo 0.969 * 0.79 = 0.77 cent. Dat betekent dat het likje sambal 59 cent [1.39 – 0.77] kost. Daar heb je gelukkig wel ruim zes gram voor. Deel 59 cent door 6.2 en een gram kost nog geen tien cent. Valt best mee 95.89 voor 1000 gram, ja toch? Is nog niet eens 100 euro per kilo.

Op de verpakking staat geen Fair Trade logo dus er zit geen dure sambal van 12 euro per kilo in. Meer waarschijnlijk, iets dat nog goedkoper is dan de laagstgeprijsde sambal, Inproba Sambal Oelek van twee euro per kilo. De Jumbo smeerkaas moet wel verrijkt zijn met kostbare trassie volgens familierecept uit die “goeie ouwe” koloniale tijd van de familie van Eerd, maar rechtvaardigt dat de meerprijs? [4] Wat denk jij beste Jan-Peter [B]? [1] En als die peperdure sambal zo geweldig is, waarom dan niet ook los verkopen?

Afbeelding: supermarkt Jumbo biedt een kant en klaar appeltaartpakket aan, samen bakken tegen eenzaamheid.

Vond het al zo verdacht goedkoop, 449 voor een oven plus appeltaart. Kers op de taart? Bak eens samen [7] met een eenzaam iemand een appeltaart, twee vliegen in een klap. Kunnen je de volgende eenzame negeren, wel zo handig. Gelukkig bakken de marketingmensen van Jumbo weinig van emotionele manipulatie voor detailhandelprofessionals. (Afbeelding: website Jumbo. Afbeelding is bewerkt.)

Teleurgesteld draait Gert-Jan zich om en staat ineens met zijn neus voor het zoete broodbeleg. Onderin ligt nog zo’n koloniale klassieker weggestopt, oer-Hollands kokosbrood. Laatste keer dat ik het at, is als tiener. Thuisgekomen bekijk ik de verpakking en mompel dat vroeger alles beter was. Nee, niet onze koloniale overheersing, beste, blonde waterstofperoxideverslaafde [5], maar de verpakking van mijn exotische kokosbrood. Toen ik klein was, wikkelde de fabriek het in een eenvoudig, zacht plastiek. Tegenwoordig zit het in een zinloos hard kuipje. Sommige dingen veranderen nooit, je hebt nog steeds een mes nodig om de plakken te scheiden. Hup, eruit met die kleefhomp en klieven maar. Dat lukt echt niet in een hardplastic bakje.

Dan krijg ik weer een briljant idee. Waarom geen statiegeld heffen op zo’n zinloze verpakking? Niet Jumbo, maar statiegeld rules. Ooit. Kan niet, bestaat niet, want het kost geen werkgelegenheid. Doen we er gewoon een bonuswet bij. Fabrikanten zijn voortaan verplicht het gewicht aan plastic verpakking te vermelden. Mensen in de kokosindustrie die daardoor hun baan verliezen, kunnen meteen aan de slag bij de nieuwe adviestak van Jumbo: Mistig met Maten en Gewichten.

Naschrift
Vroeger zat er een slagerij J. van der Ven. Tegenwoordig zit op het plein bij de Jumbo een Turkse supermarkt. Daar hebben ze lekkere olijven. Natuurlijk neem ik die met sambal. Blijkt dat ze even duur zijn als gewone. Zelf scheppen voor 99 cent per ons. Achteraf bedenk ik hoe grappig mijn boodschappenroutine vandaag is. Thuisgekomen maak ik een boterham met kokosbrood en sambalolijven. [6] Het smaakt nog gruwelijker dan het klinkt, maar duizend keer beter dan een boterham met een kuipje smeerkaas van 79 cent en een snuifje sambal van 100 euro de kilo.

Afbeelding: foto van olijven in sambal en een pak kokosbrood

Weet je wat, probeer eens iets nieuws. Als jullie mij kunnen overtuigen dat het wel een goede combinatie is, beste marketingmensen van Jumbo, neem ik mijn woorden terug.

Kopfoto gemaakt door Katrin Leinfellner gevonden op Unsplash, Louis Hansel @shotsoflouis, gevonden op Unsplash en Mockup Graphics, gevonden op Unsplash (2x). Afbeeldingen zijn gecombineerd en bewerkt.

[1] Mensen met een dubbele voornaam kun je altijd vertrouwen, die zijn namelijk kak. Wel goed uitspreken.

[2] Normaal zou ik grappen dat ik sambal eet om mijzelf tegen Corona te beschermen, maar mensen geloven tegenwoordig alles, bijvoorbeeld dat ministers altijd het goede voorbeeld geven op hun bruiloft. Dan maar een keer niet de leukste thuis.

[3] Nog even over ons koloniale verleden zonder schuldgevoel enzo. De Engelse Wikipedia schrijft, kokosbrood “is a popular breakfast food of the Netherlands, due to its colonial history”. De Nederlandse versie schrijft daar niks over, wel dat er ingredienten zitten in kokosbrood. Nogal wiedes. Wat, mag je zelf uitzoeken.

[4] Ja, die zin in die volgorde want in 1922 begon Jumbo als handel in koloniale waar.

[5] En dan durft de Tweede Kamer ook nog a priori om respect te vragen. Respect moet je iedere seconde van de dag opnieuw verdienen.

[6] Hoogste tijd om samba-olijven uit te vinden. Rio rules natuurlijk altijd!

[7] Triest maar waar je kunt wel eindeloos grapjes blijven maken over oneerlijke supermarkten die ons manipuleren. Even opgezocht bij Heel Holland Bakt, wat de ingredienten van een klassieke appeltaart zijn. Daar gaan we:

Deeg
200 gram zachte boter (plus extra voor het invetten)
160 gram bruine basterdsuiker
0,50 theelepel kaneel (gemalen)
300 gram witte bloem
mespuntje zout
1 ei
paneermeel voor het bestuiven
Appelvulling
100 gram rozijnen
rum
8 stuks Jonagold appels
100 gram gepelde walnoten
4 eetlepels suiker
1 zakje vanillesuiker
3 theelepels kaneel
Samenstellen
1 ei voor het bestrijken
25 blanke amandelen
poedersuiker

Dat en dan nog acht stuks Jonagoldappels past nooit in zo’n klein kartonnetje.

“Oh wat lief buur, eet je een stukje appeltaart mee?”
“Sorry, ik heb zo’n kant en klaar kartonnetje bij de Jumbo gekocht.”
“Ach kind, geeft niet, wijsheid komt met de jaren.”

[8] Het is vandaag zaterdag drie oktober. Hier is de uitsmijter voor het geval je denkt dat ik te hard oordeel over Jumbo. Gert-Jan is inmiddels aan zijn zesde verzopen kat bezig. Sinds anderhalve week draag zelfs ik geen korte broek meer in mijn vrije tijd. Terwijl ik deze overpeinzing tik, spoelt de 13e pizzabezorger door het putje aan het einde van de straat.

Toch stamelt Jumbo nog steeds over handige lijstjes om je barbecue voor te bereiden. Vast die van een april 2021, de dag waarop ik grap dat morgen Corona eindelijk voorbij is. Verwacht van mij geen medelijden met een supermarkt die zijn zaakjes zo slecht voor elkaar heeft.

Herfst, drie oktober 2020. Voor sommige grootgrutters kan klimaatverandering niet snel genoeg gaan. (Afbeelding: website Jumbo. Afbeelding is bewerkt.)

De Supermarkt Wint Altijd

Influencers vind je niet alleen op sociale media. Influencers zijn van alle tijden, zelfs die van voor sociale media.

Volumevoordeel? Dacht van niet. De winst verdwijnt in de zakken van de grootgrutters.

Mooiste wetenschappelijk onderzoek ooit [1]: hogeropgeleiden [2] weten [14] gewoon dat ze minder vatbaar zijn voor reclame dan lageren. Geen punten voor het antwoord wie van de twee al die spiechische beinvloeding verzint. Dat onderzoek was lang geleden, laten we hopen dat hogeropgeleiden tegenwoordig slimmer zijn.

Als hogeropgeleide gaat GJ boodschappen doen. Bij de ingang vraagt niemand naar mijn diploma (gelukkig), meet mijn temperatuur of IQ (domme mensen hebben altijd mazzel.) Als hogeropgeleide heb ik natuurlijk geen tijd om overdag boodschappen te doen dus ga ik om vijf uur, overheidsbaantje enzo. Helaas staat de machine die de geur van versgebakken brood nadoet nog aan terwijl de schappen allang leeg zijn. Omdat hogeropgeleiden (zoals ikke, ikke, ikke) overal over nadenken, brengt mij dat in verwarring. Ineens zet die stekende hoofdpijn op.

Ons Mam is helaas al een paar jaar geleden overleden, echt lekkere hachee zal ik nooit meer eten, maar de Blauwe Smurfensupermarkt heeft een magnetronsurrogaat. De wikkel zegt dat het yummie yummie is. Eenmaal thuisgekomen heb ik als hooghartig opgeleide geen enkele moeite het wikkel te scheiden van de plastic inhoud. Dat lukt soepel en vloeiend. OK, niet helemaal. En dan bedoel ik niet de druppel milieuvriendelijke lijm die het label geen kans gunt over te lopen en het karton in de winkel onwrikbaar op zijn plaats houdt. Nu te koop, de enige echte Ali Baba lijm, de illusierover onder de krachtklevers die garandeert dat brutale consumenten niet onder de motorkap kunnen loeren. Gun de klant wat avontuur en laat hem thuis ontdekken dat de grot van Ali B. geen schatten herbergt, maar slechts scheve verhoudingen. [12] [13]

Terwijl het wikkel zich langzaam richting vuilnisbak beweegt, wordt de ware, duistere, aard van de Smurfensupermarkt onthuld. Dat vakje voor het duurste ingredient, hachee, is wel erg klein. [Niet] Gelukkig dat de resterende ruimte in de vorm van een hockeystick wordt opgevuld door aardappelpuree. Maar hé, dat de wereld achter de wikkel anders is, kan je als hoog-in-bol-geleide ook niet weten en dus is het niet mijn fout. [5]

Patent en copyright voor dit nieuwe recept van “naakte hachee” zijn van GJ. (Eventuele aardappel-etende hockeystick is ter decoratie.) (Afbeelding wijkt zeker af van uw volgende winkelervaring waarin de verpakking nog minder hachee bevat.) Yummie?

Een zeer intelligente gedachte schiet te binnen. Lijden/leiden alle hoog-in-hun-bol opgeleiden aan. “Voor die prijs mogen ze er Van Gogh’s Aardappeleters wel gratis bijdoen.” Niemand die het hoort. “Weet je wat, kook ik voortaan toch lekker zelf!” Dat moet wel verkeerd aflopen. [11]

Van een vriendin biets ik een paar liter verse tomatensap uit eigen tuin en wat maggiplanten (alle gekheid op een stokje, slim of dom, maar dit is keukenprins GJ’s toptip voor vandaag.). Even snel wat gehakt en champignons bij de Smurfencentrale gehaald. Groot volume, dus goedkoper, mij krijgen ze niet. Nog steeds de slimste thuis. Eenmaal thuis in datzelfde huis, ontdek ik waarom winkeliers een hekel hebben aan het vermelden van de prijs per kilo. Wanneer mensen in de keuken de boodschappen uitpakken voelen ze zich bedonderd. Als een pond gehakt drie euro kost, kost een kilo vast vijf, gris mee. Bij thuiskomst blijkt dat Albert Heijn duidelijk op de verpakking zet dat het om 900 gram gaat. Waarschijnlijk geven ze 100 gram aan de Efteling in ruil voor die toegangskaartjes. Weet je in ieder geval waar die hamburger van 15 euro in het pretpark vandaan komt. [9]

Ach, zelfs een superslimmert als GJ kan wel eens pech hebben. Nog steeds briljant, maar als een supermarkt het oneerlijk speelt, kan iedereen zich verstruikelen. Gelukkig heb ik ook een voordeeldoos champignons meegenomen. [15] Een half pondje kost een euro dus een heel pond vast anderhalf. Slimme mensen heb recht op geluk omdat ze het afdwingen. Niets toeval, ik werk hard voor mijn aangeboren slimheid en hengel licht en behendig die grote voordeelverpakking van een pond uit de koeling. [17] Slechts 1,39. Zo hoort het, wie slim is, let op en wordt [terecht] beloond voor superieur gedrag.

Een paar dagen geleden is mijn broer 50 geworden. Niemand die me ziet, schat me een dag ouder dan 29, vooral die charmante jongedame die aanbelt met een contract voor dinges. Vlot getekend natuurlijk. Toch ligt mijn 50e verjaardag al twee jaar achter me. Je zou het echt niet zeggen. Mijn vrienden en leeftijdsgenoten zijn huilebalken. Waarom moet ik een leesbril? Om er nog slimmer uit te zien? Beetje flauw om anderen daarmee de ogen uit te steken, bedenk ik terwijl ik de verpakking open. Het is wel wat werk een halve kilo champignons in plakjes snijden, maar met mijn IQ val ik niet voor voorgesneden dingen. Iedere hoogopgeleide weet tenslotte dat die duurder per kilo zijn dan niet-voorgesneden champies.

Ze doen het erom: negen (ons) plus) vier (ons) is dertien.

De supermarkt van vandaag kun je echt niet meer vertrouwen. Als die champignons over datum zijn, heb ik morgen een reden om op hoge poten terug te gaan en luid te schreeuwen, liefst in het gezicht van iemand die nog lang niet meerderjarig is. [6] Weer een gemiste kans om lelijk te doen tegen een tiener die minder betaald krijgt voor hetzelfde werk. Gezien de datum gaan die dingen mee tot ver nabij het vijfde intergalactische post-nucleaire conflict. Het blijven tenslotte schimmels. Terwijl ik twijfel tussen tevredenheid over mijn superieure intellect die zich geen over-de-datum [maar ook dan nog steeds prima eetbaar] voedsel laat aansmeren en de gemiste kans om mij [on]terecht te misdragen tegenover iemand die vier euro per uur verdient, [7] valt mij iets op.

Waarschijnlijk is het een misdruk, gezien de breedte van de verpakking en de rijkweidte [18] van mijn indrukwekkend intellect. Een vlek ofzo. Kijk, op mijn wekkerradio bestaat het getal vier uit 4 streepjes en vijf uit 5 streepjes. Tellen bij het wakker worden maakt verwarring onmogelijk. En laten we eerlijk zijn, de verpakking is veel groter dan die van een half pondje. OK, het lijkt op een vier, maar ik kan me niet voorstellen dat er maar 400 gram champignons in zo’n groot plastic ding zitten, zeker niet als ik het vergelijk met dat kleine bakje wat ik in de winkel zag. Niemand nept mij. Normaal zou ik mijn kassabon erbij pakken om mijn gelijk aan mijzelf te bewijzen maar ik ben niet alleen superslim, ik heb ook het beste hart, bedenk ik terwijl ik het plastic afval in de vuilnisbak gooi naast de papieren wikkel van de hachee. Vanwege mijn superhart voor ‘ons’ milieu vraag ik natuurlijk nooit om de kassabon. Toch weet ik dat ik gelijk heb. Ondanks dat er 400 gram op het bakje staat, is er ruimte voor een pond.

Zelfs voor iemand zo briljant als ik, kent een dag maar 24 uur. Dat laat geen twijfel voor drukfouten en ik besluit vanaf morgen zowel met magnetronmaaltijden als de Albert Smurfengeijn te stoppen. Hoog-intelligente mensen vertrouwen er [terecht] op dat alles wat ze lezen juist is en Albert Heijn faalt duidelijk. Ga ik toch lekker naar zo’n laagopgeleide supermarkt. Die broers van Aldi hebben ruzie, kunnen ook hun erfgenamen zijn, en hoogvliegers als ik begrijpen de superioriteit van harmonie, [19] Lidl dus. Nog lekker dichtbij ook. De pasta smaakt flauw, snel wat peperkorrels halen. Geinig glazen flesje zonder statiegeld, [20] wel zo makkelijk. Luid juichend beschrijft de buitenkant dat het molentje keramische elementen bevat. Als heer van stand mompel ik onhoorbaar dat zulks ener ding parelen voor de zwijnen werpen is en je toch echt zeer bijzonder hoog opgeleid moet zijn om zoiets niet-plastiekerigs te kunnen waarderen.

Ziet er goed uit! Volume = gewicht! 35 Gram peperkorrels, geschonken door Moeder Natuur en de nazaten van de VOC, wat wil je nog meer? Een kindveilige verpakking van extra dik glas? Ach sorry, we hebben de maat wel aangepast maar de fabrikant is “vergeten” dubbeldikke flesjes van kinderveilig glas te leveren. We ontslaan die lui in de derde wereld meteen!

Wederom thuisgekomen, het is inmiddels een dag later, vind ik een oud pepermolentje in de kast, ook van die Lidl-dinges. Dat was van die keer dat er zich geen fatsoenlijke supermarkt voor hogeropgeleiden in de buurt bevond. Destijds dacht ik dat het toeval was, maar achteraf begrijp ik dat mijn superieure onderbewuste de twee bij elkaar heeft gebracht. Het enige waar ik nog beter in ben dan woorden, is getallen. Na zorgvuldige inspectie, kun je prima aan GJ overlaten, koppie koppie enzo, concludeer ik dat in beide pepermolens 35 gram inhoud zit. In tegenstelling tot die stomme champignons staat het kraakhelder vermeld. Teveel nadenken is prijs die je als hogeropgeleide moet betalen en ik snap het niet. Het nieuwe potje is ruim een centimeter groter dan het oude en toch zit er evenveel in. Lidl houdt van haar klanten en hun kinderen, daarom is het glas duidelijk niet ineens twee keer zo dik. Hoe ik het ook wend of keer, het blijft een onintelligent verhaal. Dan draai ik het grote potje ondersteboven en kijk nog eens. Het lijkt soort van legig. Daar trapt intelli-ik niet in, geweldige GJ heeft toch echt een volle pot gekocht.

Eenmaal thuis lijkt het de wereld op zijn kop. Zo irritant dat huisvriend reclame onderbroken wordt door films en series op TV. Hoe krijgt een eerlijke supermarkt ooit uitgelegd dat het aan mij ligt en niet aan hen? Hoe zou Loeki de Leeuw trouwens smaken. Morgen eens in het schap kijken.

Peperkorrels zijn eigenlijk grote zandkorrels, maar hoe ik het flesje ook draai, ondersteboven zit er minder in dan omgekeerd. Hyperintelligent als ik ben, weet ik dat de aarde niet plat is en er dus ook geen luik naar de andere kant van de planeet is. Dat is zeker niet het antwoord. Uiteindelijk blijkt het eenzelfde euvel als bij de champignons, alleen heeft dit keer een onoplettende drukker de wikkel te hoog geplakt. Nou lijkt het net alsof het flesje goed gevuld is. Onbegrijpelijk hoe dom die lui van de supermarktinkoopafdeling zijn. Laten zich zomaar neppen. En aan kwaliteitscontrole doen ze al helemaal niet. Gelukkig kan de wereld altijd rekenen op hogeropgeleiden om de waarheid te ontmaskeren. Terwijl ik een flesje plat water open besluit ik voorlopig maar even niet te eten. Hoef ik ook niet naar de supermarkt. Als hogeropgeleide loop je tenslotte al genoeg risico om in verwarring te raken. OK, misschien alleen voor een paar flesjes van dat pure waterspul, die toegevoegde vitaminen maken me nog scherper. Even snel terug naar de vuilnisbak voor het merk. Trouwens niet opgelet of er statiegeld opzit [nee]. Laten we eerlijk zijn, arme mensen zijn arm omdat ze niet opletten. Dat zal een superslim ongeleid iemand [8] als ikke, ikke nooit overkomen. En terecht.

Dat Lidl een maat bakje hanteert voor gewone eiersalade van 300 gram en die met een snuifje kerriepoeder van 250 gram voor nauwelijks meer pegels is duidelijk uit milieuoverwegingen. Kan Albert Heijn nog wat van leren. Nogmaals: de supermarkt geeft om jou, je kinderen, het milieu [4] en de toekomst. Aandeelhouders en vette winst is zo vorig jaar. Vanaf morgen kun je weer zegeltjes sparen voor het grote sprookjesboek.

Kopfoto gemaakt door Bermix Studio, gevonden op Unsplash.

[1] Een vorig kabinet stelde zich ooit tot doel om tweederde van de Nederlanders een hoger dan gemiddelde opleiding,  HBO of WO dus, Staat goed in internationale vergelijkingen. Kun je het MBO net zo goed afschaffen. Unilever vragen gratis hogere diploma’s bij een pakje boter weg te geven werkt ook goed voor de statistieken. Niemand gebruikt tenslotte olijfolie in de keuken. Nederland kennisland is het beste land!

[2] Een-na-beste wetenschappelijk onderzoek ooit is meer recent. Hoeveel van iets heb je nodig om een verzameling te starten. Twee stuks en dat is minder dom dan je denkt, beste hoogopgeleide.

[3] Opmerking verwijderd, te moeilijk voor mijn lezers.

[4] Vanwege dat milieu zijn ze ook tegen statiegeld. Laten we eerlijk zijn, er passen evenveel lege als volle plastic flessen in een vrachtwagen. Als je ze nou nog kon platdrukken of versnipperen, maar helaas dan kun je ze niet opnieuw vullen.

[5] Tevens de reden waarom ik de beste manager ooit ben.

[6] Dat mag ook als je géén 50-Plus stemt hoor.

[7] Had je maar moeten gaan studeren. In mijn tijd… Huh, je bent pas 15 en krijgt drie euro per uur? Hou je mond vlegelin en stop met me in de war te brengen. Ga lekker buiten spelen ofzo. Hangjongeren van tegenwoordig, je vind ze zelfs in de supermarkt, bah.

[8] Ongeleid [en arrogant] projectiel is meer van toepassing.

[9] Vraag maar beter niet waar de hamburgers uit de Netflix documentaire Tiger King vandaan komen.

[10] Ja, want de krokodil heeft het paard opgegeten.

[11] Gelukkig laat GJ zich nooit uit het veld slaan. Nieuwe ronde nieuwe kansen. “Ik ben hoog-in-mijn-bol opgeleid [en dit keer voorbereid ]. Mij pakken ze niet.” Voor de zekerheid trek ik toch maar als de bliksem mijn geluksshirt aan, die met een polospeler op een krokodil [10] en drie schuine strepen, je weet wel.

[12] De verhouding verkoper – koper.

[13] De verhouding vlees – vegetarisch.

[14] Een significante minderheid van de hogeropgeleiden, vooral zij die een superieure binding met Moeder Aarde hebben, weet zeker dat ze voelen minder beinvloedbaar te zijn voor reclame. Die reactie is het sterkst bij eco-consumenten die het regenwoud hopen te redden door dure, exclusieve producten te kopen die gegarandeerd beloven palmbomen op Antarctica te planten als het kan.

[15] Waaarom zitten champignons trouwens in een blauw plastiek? Niet van de EU, die eisen alleen dat bananen recht zijn.

[16] Zoals alle hogeropgeleiden heb ik heilig ontzag voor autoriteiten, zelfs al hebben Boris J. zijn kameraden aan de andere kant van het Kanaal ons verlaten. En nee die bananenonzin heeft niets te maken met schrijfsels van de Britse Premier uit de tijd toen hij nog oneerlijke stukjes over Brussel in de krant schreef.  Die man is door en door eerlijk. Sommige dingen veranderen nooit.

[17] De privileges van het hoog-in-je-bol opgeleid zijn, strekken zich ook uit tot het fysieke rijk. Op de een of andere manier voelt die halve kilo champignons veel lichter. Met mijn superieur denkraam schat ik zo’n 25 procent als je uitgaat van het echte gewicht, niet dat op de doos.

[18] Met mijn intelliquentie ben ik niet alleen te slim voor reclames maar ook te goed om mee te doen aan spellingswedstrijden.

[19] Mijn boek over de meerwaarde van aardstralen is nu te koop, ruim voor kerst en werkt ook tegen maanstralen. Nee, niet Corona, probeer eens een mondkapje, afstand houden en niet meer dromen van een baan als minister van Justitie.

[20] Als statiegeld echt werkte – zoals bijvoorbeeld kerncentrales – zat er wel statiegeld op [karton]. Net als op radioactief afval. Dat werkt nog minstens 20.000 jaar. Goed hé? Ook GJ gloeit van trots bij zoveel menselijk vernuft.

Lease Je Meubels Niet

Gewoon niet doen! [Maar verhuurt u toevallig ook honden?]

De laatste tijd hoor ik veel reclame om je nieuwe meubels te leasen. Al vanaf een euro per dag. “Slechts een fractie meer dan vier cent per uur” is de marketingmeisjes en -jongens vast een brug te ver. Of het boekhoudprogramma kan de repeterende zes niet aan.

Ondanks dat ik nooit van m’n leven nieuwe of gebruikte meubels ga leasen, ben ik nieuwsgierig en kijk op de website. Om de verwarring groter te maken staan daar prijzen per maand vermeld. Laten we eens een bed bestellen. Als je zo dom bent om meubels te leasen ben je tenslotte niet goed uitgeslapen. Ik vind de grijze wel leuk, vooral omdat het de eerste is die ik zie.

In het bed van je dromen heb je geen nachtmerries over geldzorgen.

Kost slechts 44,95 per maand en is comfortabel afgewerkt voor slaapliefhebbers. Hoezo, komt de vrouw [m/v] van je dromen je instoppen? En zijn wij niet allemaal slaapliefhebbers? Leuk verzonnen, maar waarom de mensen dan niet meteen helemaal in het ootje nemen en zeggen dat het voor stelletjes maar 22,47 per maand is. Die ene cent schenken ze je vast.

Een bed kopen is nogal persoonlijk – behalve als je letterlijk overal kunt slapen zoals GJ – en alleen al daarom zou ik ‘m niet leasen. Overigens geloof ik niet dat na afloop van het leasecontract dat bed wordt herverdoorgeleased naar een ander.

De meubelverhuurders azen natuurlijk op mensen die geen geld hebben, niet kunnen rekenen [1], [2], wanhopig zijn – en een slechte BKR-registratie hebben. Er staat niet voor niets dat je meubels least zonder registratie-rohring. Daar zit een reden achter beste potentiele klant.

Rekenen is mijn hobby dus laten we eens kritisch calculeren. Dan moet je wel weten hoelang je die meubels least: vijf jaar of 60 maanden. Schrik niet, 60 * 44,95 = 2697 euro. Overigens al een tijdje zo. En daarna moet je het bed teruggeven, net als het ingeslapen is. Als een BKR-registratie een probleem is, moet je misschien een minder duur bed kopen. Ook als het geen probleem.

In 2011 verhuist GJ. Ik werk in Den Haag en kom ’s avonds tijdens een borrel met collega’s een hele leuke dame tegen. Beetje jammer dat ze in Londen woont. Ondertussen is mijn huis geen thuis volgens welke definitie dan ook. Kale peertjes aan het plafond en de dozen met boeken bijna-binnenkort uitgepakt, om over het bed maar niet te spreken. Ach, het enige wat je in bed doet, is slapen. Als ze de eerste keer naar Rotterdam komt, gaat dat nogal onverwacht en ik moet nu een bed hebben. Dat kan ik voor 3.000 euro in het Alexandrium halen [6]. “Waarschijnlijk over zes maanden, meneertje” – de verkoper is professor-doctor-ingenieurandus in de neerbuigkunde Ook de geelblauwe gehaktballenfabriek waar ze toevallig ook beschuit met platgestampte meubeltjes verkopen is een mogelijkheid. Gelukkig is er in 2011 ook al een internet-dinges en een direct leverbaar bed elders is snel gevonden. Bed plus vers matras voor 600 euro. Het gaat niet om de prijs, maar hij slaapt prima. En dezelfde dag geleverd uit voorraad. Da’s een zorg minder.

Natuurlijk krijg ik van d’r op mijn kop – zij mag dat – dat m’n huis niet vrouwvriendelijk is [4]. Geen zorgen, dat is inmiddels rechtgetrokken. Ik snap het wel een beetje. Je wordt op slag verliefd, hoe kan iemand die je dan zo leuk vind zo’n huis hebben? Nu weten jullie ook meteen waar die vrouwvriendelijkheid vandaan komt.

Dat bed van de leaseboer is helemaal niet beter dan mijn bed, maar mensen die geen geld hebben kun je genadeloos uitpersen als weerloos gekliefde sinasappels. Ik heb weinig onwrikbare regels, maar ik wil geen tweedehands matrassen. De meeste mensen vinden dat zoiets moet kunnen. “Het is maar voor even” [als in tig jaar]. Kijk eens op Marktplaats, maar ga geen meubels leasen die je niet kunt betalen.

Als uitsmijter en om te laten zien hoeveel je neertelt voor een basale leasemeubelinrichting, een winkellijstje:

  • Eettafel – Homely Harry, 24,95 per maand (totaal 1497 euro over vijf jaar.)
  • Eetstoelen, set van vier [3] – Royal Rachel, 24,95 per maand (totaal 1497 euro over vijf jaar.). Overigens uitgekozen omdat meubels bij elkaar moet passen, ook qua prijs. Ja toch?
  • Bank – Retro Ralf, 44,95 per maand (totaal 2697 euro over vijf jaar.). Met vier eetstoelen heb je ook een vierzitsbank nodig, fauteuils verhuren ze namelijk niet. Het is deze geworden omdat ik zelf een hoekbank heb. En omdat hij zo lelijk is dat de aanblik ervan hopelijk mensen kan redden van financiele wanspoed. Daarnaast een bril omdat je ogen pijn doen, is ook niet gratis.
  • Bed – Snoozing Suzan, 44,95 per maand (totaal 2697 euro over vijf jaar)

Samengevat heb je voor het schamele bedrag van 138 euro per maand [5] – of 8388 euro in 60 maanden – een gedeeltelijk gemeubileerd huis. Mocht je in de tussentijd een huis willen kopen en je zit krap bij kas, dan lease je de grond toch gewoon. En ik maar denken dat meubels leasen een dom idee is.

Zelfs niet als ze me 44.95 per maand betalen om er op te zitten.

[1] Nee hoor, vandaag geen Pabo-grappen. Ook niet dat de eerste les daar begint met liedjes zingen.

[2] Zelfs in Excel is rekenen moeilijker dan je denkt. Trek ik per ongeluk de kolom maanden door en het worden er alleen maar meer. 60,61,62,63, waar eindigt dit?

[3] Sind wanneer hebben kinderen een eigen stoel nodig? Of een lange broek in de winter? Alleen de meubelleaseboer weet het antwoord: omzet.

[4] Heb ik het weekend daarop meteen goedgemaakt. Twee flessen topwijn [zei de verkoper], want dat hebben ze in Londen natuurlijk niet. Idem voor de champie plus mijn sinasappelpers, verloopstekker en twee kilo sinasappels. Lange leve de Kanaaltunnel, mocht allemaal mee in de trein. Rozen heb ik maar op het Harry Potterstation gekocht. Daarna waren ze uitverkocht. Moet ze nog steeds om lachen.

[5] Gelukkig dat niemand een wasmachine of auto least, anders lopen de overbodige kosten nog verder op.

[6] De prijzen zijn niet leuk, maar wel super om haar te horen zeggen: “ons nieuwe bed.” En daarom zijn vrouwen dus de baas. Kan ook met mijn beperkte woordenschat te maken hebben en het feit dat ik alles “dinges, je weet wel” noem.

Boer (Uit Brabant) Zoekt Zorgverzekering

Gratis “onafhankelijk” advies bij het overstappen naar een nieuwe zorgverzekering van de financieel experts van Independer die het  beste met jou – hun product – voor hebben omdat ze aan je verdienen? Mwah.

Aan het begin van dit millennium werk ik in een ziekenhuis en help mee bij de invoering van het nieuwe zorgsysteem, best ingewikkeld. Maar niet zo gecompliceerd als het afsluiten van een zorgverzekering voor de gemiddelde Nederlander. En dat blijkt. Op financieel spreekuur krijg ik mensen te zien die aan de grond zitten omdat zelf voor je gezondheid zorgen machtig ingewikkeld is geworden. Tijd voor Gert-Jan om zelf een nieuwe zorgverzekering af te sluiten. Help.

Het begint al met het opzeggen. Keurig gedaan voor 31 december, maar dat mag alleen per telefoon, terwijl ik mijzelf niet telefonisch aangemeld heb. Dan komt de hamvraag, wat zal 2020 mij brengen? Wist ik het maar, niet dat het de keuze in zorgverzekeringland makkelijker maakt. De basisgegevens, alleenstaande man uit 1968 zonder gezondheidsklachten zoekt zorgverzekering. Moet alleen weer eens naar de dermatoloog en ik weet een goede in Den Haag. Dat is dus wel handig.

De eerste vraag is natuurlijk of vergelijkingssites als Independer en Geld je echt kunnen helpen. Independer met z’n pop-ups ben ik in drie seconden klaar mee. Maar omdat ik aan de ziekte van ongeduld lijd en jullie vast niet, zet ik door. Na het stelen van mijn geboortedatum, postcode en geslacht, reutelt Independer er een lijstje met beste verzekeringen voor mij uit. “Beste verzekeringen voor mij?” Hoe dan. Independer gebruikt tien criteria die op zichzelf al discutabel zijn en weegt ze in de worstmachine. Wat dacht u bijvoorbeeld van het Independer Keurmerk. Hmmm, kwaltiteitskeurmerk van een niet-onafhankelijk tussenpersoon, Independer, die geld verdient als jij via hen een verzekering koopt – en ongetwijfeld door je geboortedatum en postcode/huisnummer te verkopen ook als je dat niet doet.

Vrij zorgkeuze, kost dat?
Independer vindt vrije zorgkeuze belangrijk. Mooi, ik ook, maar wat betekent dat nou. Niet dat je naar iedere dokter kunt gaan en verzekerd bent, maar dat je naar iedere arts kunt gaan en misschien een beetje verzekerd bent. De rest moet je zelf betalen. Waar mensen naar zoeken is: moet ik zelf wat betalen als ik een dokter kies? Dat is vrije zorgkeuze als je het over verzekeringen hebt.

Nog steeds niks wijzer over gratis keuzevrijheid, kijk ik of het overzicht ook anders te sorteren. Nauwelijks, behalve prijs-kwaliteit kan ik kiezen voor goedkoopste of alle 58 verzekeringen. Geen idee wat voor een zin het heeft om naar alle 58 ziekenhuizen te kijken. Dus druk ik op de knop. Ineens kan ik wel sorteren op klantbeoordelingen. Niet dat ik op zoek ben naar de hoogste klantwaardering, kijken hoeveel variatie er is, leert me veel meer. Of niet, van veel verzekeringen die niet bij Independer te koop zijn – ja da’s hun onafhankelijke handel – staat er geen beoordeling bij. Het zal wel. Ondertussen komt Geld.nl met heel ander advies voor Gert-Jan.

Ik besluit mijn ontdekkingstocht simpel te houden en klik de eerste suggestie van Independer aan. Ditzo heeft blijkbaar de beste prijs-kwaliteitsverhouding. Da’s leuk, maar is het een goede verzekering en is het wat voor mij? Morgen verder.

Albert Heijn Heeft Geen Boze Boeren Nodig Voor Lege Schappen

Wat hebben supermarkten Jumbo en Albert Heijn gemeen behalve dat ze alletwee hier op het pleintje zitten? Geel en Blauw zijn dol op domme plannetjes zoals personeel pesten en (boeren)intimidatie. En ondertussen maar klagen over de omzet.

Een lokale Jumbo ondernemer wil personeel zelf boodschappen laten betalen van de vierde wachtende in rij. Als ze betrapt worden, huilt het echtpaar dikke tranen. Niet omdat ze “worden afgemaakt” en zich net Marco van Basten voelen, maar omdat ze gesnapt zijn bij het intimideren van hun “team”. Regel een, het altijd de schuld van het personeel, niet de chef. Toch vermoed ik dat met beter management de rijen aan de kassa korter worden.

“Heeft u ook eenheidsworst?”

Ook Albert Heijn is niet echt dol op haar personeel. De Zaanse supermarkt loopt een blauwtje als ze haar “mensen met misschien wel de belangrijkste baan van Nederland” in ondergoed door de (eenheids)worstmachine wil halen. Medewerkers moeten als proef een foto van zichzelf in ondergoed opsturen zodat ze een lekker strak nieuw werkuniform aangemeten kunnen krijgen.

Hoeveel alarmbellen kun je tegelijk laten afgaan? Je zult maar een medische conditie hebben die je niet aan je baas wil en hoeft mee te delen. Wat gebeurt er als de computer waarop de foto’s staan, gehackt worden om nog maar niet te denken aan die supermarktmanager die vervolgens vooral jonge meisjes in dienst neemt die er “zo goed uitzien in dat strakke (lees sexy = commercieel) uniform. En dan heb ik het nog niet eens over die jongen van 15 die zich door zijn moeder in zijn onderbroek moet laten fotograferen voor een baantje van 4.68 euro per uur, exclusief vakantiegeld.

Briljant. Een display plaatsen voor de gesneden vleeswaren. Kunnen die vervelende klanten in ieder geval niet de hele koeling leeggraaien want dat ziet er niet uit.

Dan “ontdekt” het hoofdkantoor in Zaandam dat het een lokale actie is die niet mag. Wedden dat het management ter plaatse direct haar zelfverzonnen scansoftware retour stuurt aan de landelijke Albert Heijn kleermaker in Zaandam? Als goedmakertje wordt het filaal de eerste die de spaarzegels voor de nieuwe Pinokkio-actie mag uitreiken.

Begin dit jaar treedt een nieuwe directeur aan bij Albert Heijn. Marit van Egmond zet vanaf dag een in op omzetverhoging. Dat zegt op zich niet zoveel, je kunt beter kijken naar marktaandeel. In goede economische tijden groeit de omzet toch als kool.

Op zo’n manier is het niet gek dat Albert Heijn nooit de beste in groente en fruit wordt.

Toch blijkt het allemaal nog niet zo makkelijk. Volgens Distrifood staat het marktaandeel nog steeds onder druk. Dat is bijzonder omdat AH bijna de helft groter is dan haar naaste concurrent Jumbo en dat voordeel in keiharde winst moet kunnen omzetten, maar nee dus.

Een en een is twee. Eergisteren schreef Distrifood hoe supermarktketen Emté direct na overname door Coop en Jumbo een brutomarge draait die ‘procentpunten’ lager lag dan voorheen. De kopers beschuldigen Emte van fraude en gaan naar de rechter. Voormalig eigenaar Sligro slaat terug door te zeggen dat het de kopers te doen is om de inkoopvoorwaarden van Sligro, gevoelige bedrijfsinformatie.

Gert-Jan schrikt zo van het gebrek aan vitaminen dat de foto onscherp is.

Wie het weet mag het zeggen, totdat ik een commentaar bij het artikel lees van een gepensioneerde marketeer die het opvalt dat zijn tot Jumbo of AH omgebouwde Emte minder klanten trekt. Een tweede reactie trekt dezelfde conclusie. [1]

Terug naar de intimidatie. Albert Heijn en vrienden, vertegenwoordigd in het Centraal Bureau Levensmiddelen, klinkt lekker neutraal, zijn geschrokken van de aankondiging dat boeren volgende week supermarkten of distributiecentra gaan blokkeren. Een duur advocatenkantoor aan de Amsterdamse Apollolaan verstuurt een blafbrief aan actiegroep Farmers Defence Force (FDF). “Waag het niet!” “Duidelijkheid, vandaag voor tien uur (want wij hebben machtige advocaten en jullie niet).”

Voor de bonus hoef je ook niet echt naar Albert Heijn.

Die hondse behandeling levert de boeren gelukkig wat punten op. Punten die ze hard nodig hebben na het kiezen van de naam Farmers Defence Force. Nederlandse boeren met een Engeltalige clubnaam, boeren zijn duidelijk niet goed in het marketinggevecht. Anders hadden ze wel teruggeslagen met de vraag: “wat hebben jullie met Zwarte Piet gedaan?” Om vervolgens uit te leggen dat boeren niet voor of tegen Zwarte Piet of roetveegpiet zijn maar tegen laffe supermarkten die ons erfgoed om zeep helpen door Piet stiekum via de achterdeur af te voeren.

Albert Heijn heeft overigens de boeren niet nodig voor lege schappen. Na het lezen van het artikel in Distrifood ga ik avondeten kopen bij mijn lokale Albert Heijn (#1054). Het is dinsdag 10 december, vijf uur ’s middags en de schappen zijn zoals gewoonlijk halfleeg. Standaard. Ik heb een paar foto’s gemaakt op plekken waar niet teveel mensen staan. Die rechtzaak tegen de boerendreiging is er alleen maar zodat het management beleggers kan vertellen dat ze hun handen in onschuld wassen, euh zo onschuldig zijn als een pasgeboren lammetje. Oeps, haal ik pasen en kerstmis toch bijna door elkaar.

De eeuwige klassieker die je ook bij andere supermarkten aantreft. Maar Albert Heijn maakt het wel erg bont. Met een beetje Feng Shui bij het indelen van de winkel ziet het er een stuk minder armoedig uit.

Persoonlijk hoop ik dat de blokkades van de boeren zo effectief zijn dat alle supermarkten op kerstavond om vier uur leeg zijn en dat blijven tot derde kerstdag. Kunnen ze net zo goed sluiten. Wat een kerstgedachte.

Kopfoto: Tien december 2019, het is dinsdagmiddag vijf uur en mijn lokale Albert Heijn grossiert in lege schappen.

 

Voetnoot

  1. De desbetreffende commentaren bij het artikel zijn inmiddels verdwenen. Mogelijke redenen zijn dat de commentatoren ze zelf weggehaald hebben, er een software probleem is of dat de opmerkingen door Distrifood verwijderd zijn. Hetzelfde is mij een keer bij Distrifood overkomen toen ik een commentaar achterliet waarin ik vroeg hoe een franchiser gedwongen kan worden om over te gaan naar een andere formule die de franchiser zelf niet wil. Twee dagen later was het weg.

De Krokodillentranen van Taylor Swift

Geen fan van de wereldkampioen schijnheilig uitmelken

Natuurlijk is het vervelend voor mevrouw dat ze maar 300 miljoen in plaats van 300 miljard bezit. Aan de andere kant is Taylor ook een commercieel kreng eerste klas en dus blijkbaar niet meer waard.

Taylor Alison Swift bliept voor het eerst op mijn radar als ze van leer trekt tegen streaming services in 2014. Per keer dat je liedje gespeeld wordt ontvangen artiesten tussen $0.006 and $0.0084. Dat vindt Swift te weinig omdat muziek kunst is.

Niet de slimste zet als vervolgens een fotograaf onthult hoe Swift wurgcontracten gebruikt om de rechten van concertfoto’s in handen te krijgen. Waarschijnlijk beschouwt mevrouw fotografie als een lagere vorm van expressie. Het kan ook een gevalletje makkelijk geld zijn.

In de afdeling snel-geld-is-mijn-geld heeft mevrouw Swift twee jaar later een nieuw plan. Om verkopers van concertkaartjes op de zwarte markt te slim af te zijn, komt de zangeres met een systeem om ervoor te zorgen dat de kaartjes bij de echte fans terechtkomen. Dat mag wat kosten, het geld komt toch uit de zakken van haar slaafse volgers.

Hoe meer geld je aan Taylor Swift prullaria besteed – 13 keer het volgende album (15 dollar) voorbestellen (27 dollar extra) telt ook – hoe hoger je kansen. Ben je een meisje van 12 met te weinig zakgeld, kun je jezelf hersenspoelen door non-stop naar videoclips van Amerika’s favoriete zangeres te kijken. Levert kaartkoop kanspunten op, net zo nutteloos als airmiles. Ondertussen verklein je de kloof niet met de mensen met geld of een butler die zich namens jou laat hersenspoelen.

Beroemde artiesten krijgen vaak meer dan de som van de officiele toegangsprijzen van de kaartjes. Dan heb je als concertorganisator een gat in je begroting. Geen zorgen, je verkoopt gewoon de beste kaarten op de zwarte markt voor tig keer de prijs die erop gedrukt staat. Artiesten weten hoe het werkt en spelen het spel mee. Een mooie manier om hun handen in onschuld te wassen.

Anno 2019 is de ruzie met Spotify en Apple bijgelegd en mogen de fotografen de rechten op hun werk een beetje houden, maar Taylor heeft weer wat te zeuren. Op haar 15e verkoopt ze de rechten voor haar eerste zes albums.

Iedere artiest moet die afweging maken, geef ik mijn rechten op voor de voordelen van een muzieklabel of probeer ik op eigen kracht door te breken. Achteraf lijkt zo’n deal oneerlijk als je succesvol bent, maar slechts een klein gedeelte van beginnende artiesten wordt uiteindelijk succesvol.

Artiesten krijgen als ze tekenen ook vaak een financieel voorschot, dat ze terugbetalen uit hun muziekverkopen. Is een artiest een flop, dan betalen ze niet terug. Artiesten die wel succesvol zijn betalen daardoor mee aan hun minder gelukkige collega’s

Onlangs liep het platencontract van Swift af en haar maatschappij bood haar de mogelijkheid om de rechten voor haar oude muziek te kopen als ze bij zou tekenen. Dat wil Swift niet en nadat de zangeres elders tekent, verkoopt haar oude maatschappij de rechten aan derden.

Swift boos, beschuldigingen over en weer waarbij Swift claimt dat ze niet de kans heeft gekregen om haar eigen muziek terug te kopen. Via sociale media hitst ze haar volgers succesvol op. Dat gaat ver. Fans publiceren vermeende adressen en telefoonnummers van “de vijand”.

Ondertussen moet dat meisje van twaalf die braaf 13 keer per dag al haar videoclips luistert, nu ook berichten op Instagram achterlaten hoe gemeen ze het vindt dat de muziek van Taylor Swift niet van Taylor is. Daar gaat haar laatste kans op een halfuurtje huiswerk per dag – en haar toekomst. Ze moet onbetaald aan de slag voor Taylor Swift.

Het is onwaarschijnlijk dat Swift haar muziekrechten niet kan terugkopen. Waarschijnlijk is de zangeres te gierig. Bied je meer dan de concurrent, zijn ze voor jou. Met haar rijkdom kan ze de beste juristen en financieel adviseurs betalen. Moet je wel genoeg bieden. Tenzij Amerika’s lieveling ook op adviseurs heeft bezuinigd natuurlijk.

Komt een influencer op Bali. “Ik en mijn drie vrienden willen een week gratis in jouw tropische hut logeren. In ruil daarvoor zet ik drie wervende foto’s op mijn Instagram. Vijf als we ook gratis mogen eten en drinken. Ik heb wel 10.000 volgers.”

Je zou zeggen dat Swift in een klassieke influencersvalkuil is getrapt, een grote weliswaar. De waarheid is triester. Op haar 15e gelooft Taylor niet in zichzelf en tekent een contract. De platenmaatschappij ziet meer in haar dan de zangeres in zichzelf. Een half leven later herhaalt de geschiedenis zich. Weer schat een platenmaatschappij haar talent hoger in dan de zangeres zelf en betaalt meer voor haar oude albums. Ach het levert Taylor Swift in ieder geval [gratis] inspiratie op voor haar volgende album. Kassa!

Kopfoto gemaakt door Spencer Imbrock, gevonden op Unsplash.

 

Alle links zijn in het Engels:
  • Taylor Swift dispute highlights music perils for private equity, Financial Times, 24 november, 2019. (€)
  • How Taylor Swift Dragged Private Equity Into Her Fight Over Music Rights, The New York Times, 24 november, 2019. (€)
  • Taylor Swift Says She Will Rerecord Her Old Music. Here’s How. The New York Times, 22 augustus 2019 (€)
  • Breaking down the legal terms in Taylor Swift’s music ownership dispute, Entertainment Weekly, 15 november 2019.
  • Why You Can’t Get a Ticket to the NBA Finals, The Ringer, 03 juli 2016.
  • Taylor Swift relaxes photography contracts after media outcry. The Guardian, 22 juli 2015.
  • Taylor Swift’s Marketing Machine: Brand and Marketing Lessons from Reputation, Christopher Ming Blog, 31 december 2017.
  • Prince’s first manager: The Taylor Swift licensing dispute is ‘almost funny’, Yahoo Finance, 30 november 2019.
  • Untangling the Incredibly Complicated Taylor Swift–Scooter Braun Feud, The Cut, 22 november 2019.
  • Taylor Swift vs. Scooter Braun and Scott Borchetta, Explained, Vulture, 22 november 2019.
  • What I Would Have Told The 15 Year Old Taylor Swift At The Negotiation Table, Paige Hulse Law, gevonden 07 december 2019.
  • Why Owning Your Master Recordings Means Everything, AWAL, 19 september 2018.
  • The Ins & Outs of Signing a Record Deal, AWAL, 09 mei 2019.
  • Taylor Swift Is Waging Reputational Warfare, The Atlantic, 18 november 2019.